In Deurne-Zuid, op een boogscheut van de woonplaats van Bart De Wever, stonden er vandaag enkele piketten aan supermarkten. Zowel bij Delhaize, Colruyt als Lidl. Op dat laatste piket spraken we met Dylan. Bij de algemene staking van 15 december 2014 stond hij er nog alleen met een collega, nu was er al een mooie groep en namen veel collega’s deel aan de staking.
Interview en foto’s door Liesbeth
Deze staking is onderdeel van een uitgebreid actieplan met betogingen, personeelsvergaderingen en stakingen. Waarover gaat deze staking/strijd bij jullie op het bedrijf?
Dylan: “Wij staken tegen de asociale maatregelen van het beleid. Zo is er de flexibiliteit van de arbeidstijd die zal maken dat wij als werknemers de speelbal van de werkgevers worden. Zo zou het uurrooster nog maar één dag op voorhand moeten meegedeeld worden. Dan moet je je werk en privé te pas en te onpas regelen in functie van je uurrooster. Op onregelmatige basis werken maakt plannen veel moeilijker. Denk maar aan kinderopvang die je vaak lang op voorhand moet reserveren, een doktersafspraak, een bespreking bij de bank,… Alles wordt onzeker en variabel. Zekerheden vallen weg.
“Door de flexibiliteit te reglementeren, staan de werkgevers sterker. Wie protesteert, riskeert zijn job te verliezen. Ander werk zoeken omwille van de flexibele uren wordt moeilijker omdat ook andere sectoren deze maatregelen dreigen door te voeren. Daarom is het overigens zo belangrijk dat we samen protesteren. Mensen willen niet leven om te werken, maar werken om te leven. Geld verdienen om tijd te hebben voor dingen die ertoe doen in het leven, betekent niet dat we alles moeten ontzegd worden door een superflexibiliteit.
“Een specifiek gevoelig punt in het bedrijf is de werkdruk. Die lag al hoog en wordt nu nog opgedreven. Enkele jaren geleden was Lidl kleinschaliger, er waren minder filialen en een minder uitgebreid aanbod van producten. Nu groeit de keten snel, er komen filialen bij, er is meer bekendheid, er zijn meer klanten, maar de arbeidsomstandigheden bleven dezelfde. Zo zijn er nog steeds geen voltijdse betrekkingen mogelijk, alleen voor assistenten, niet voor gewoon personeel. Zowel overdag als ’s avonds wordt Lidl bemand door 4 werknemers en dat is veel te weinig. De rijen aan de kassa zijn soms bijzonder lang en het werk in de winkel blijft liggen. Door incorrecte productiviteitscijfers te geven, wordt de druk nog meer opgedreven. Iedereen kan zich wel voorstellen dat deze manier van werken stresserend is.”
De regering kondigde al nieuwe besparingen aan in de zomer, voor de komende twee jaar gaat het om zowat 8 miljard euro. Toegevingen moeten we van deze regering niet verwachten, hoe kunnen we ze doen vallen? Hoe kunnen we de betoging van 29 september en de staking van 7 oktober daarvoor gebruiken?
Dylan: “We kunnen de regering enkel doen vallen door lange, economische stakingen. Als we de sleutelsectoren van het dagelijkse leven platleggen, we iedereen. Dan is er éénheid in strijd en tonen we de kracht van een beweging die neen zegt tegen dit beleid. Dit kan natuurlijk niet zo maar. Een duidelijke en brede informatiecampagne is belangrijk.
“Vandaag zien we een te sterke scheiding tussen de privé en de publieke sector. Dit vormt zeker een obstakel binnen de algemene strijdbeweging. De vakbonden zouden hier een voorbeeldfunctie in moeten aannemen. Gezamenlijke vergaderingen organiseren, gedeeld materiaal uitbrengen en verspreiden, … Dit kan ook kleinschalig bij verschillende lokale buurtfilialen en sectoren die samenzitten en heel concreet actie gaan voeren. Zo kan er een vertrouwen ontstaan tussen de verschillende vakbonden en hun militanten. Stapsgewijs via discussie en vergadering op de werkvloer kan je ver komen.
“Om de regering weg te krijgen, moeten we langer en meer druk blijven zetten. Enkel een betoging is onvoldoende. Mensen zijn even mee, maar daarna is de aandacht weer verdwenen.”
Als de regering valt, wat is dan het alternatief? Hebben we naast de vakbond niet ook een politiek wapen nodig in handen van de werkende klasse? Een strijdpartij die een platform kan zijn voor verschillende stromingen binnen de arbeidersbeweging, waar iedereen welkom is die een fundamentele breuk maakt met de neoliberale klasse?
Dylan: “Als de regering valt, is er op dit moment geen degelijk alternatief. Wellicht zal men de strategie van “het minste kwaad” doorvoeren. Een interimregering die voorlopig wat toegevingen doet om die na verloop van tijd weer in te trekken. De PVDA kan een rol spelen, er zijn veel goede militanten. Spijtig wel dat er voor een kartel met Groen en SP.a wordt opgeroepen, dat zijn partijen die het besparingsbeleid mee goedgekeurd hebben.”
Bedankt voor het gesprek!
Het succes van het piket aan Lidl was ongetwijfeld mee het werk van een informatiecampagne onder de collega’s. Dit kan nog versterkt worden door collega’s ook bijeen te brengen en door specifieke pamfletten voor Lidl en andere supermarkten. Op de stakingsdag werd alvast een goed voorbeeld gegeven door met collega’s van verschillende supermarkten in de buurt elkaars piketten te bezoeken.
