NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Na de betoging van 24 mei: doorzetten tot regering valt

    Betoging 7 oktober 2015. Foto: Jean-Marie
    Betoging 7 oktober 2015. Foto: Jean-Marie

    -> LSP pamflet dat op de betoging van 24 mei wordt verspreid – PDF van dit pamflet

    Het actieplan dat vandaag op gang wordt getrokken, moet een krachtmeting met de regering worden. Als we Michel nu niet stoppen, dan zet die immers de sociale afbraak, ook de ‘Wet Peeters’,  gewoon door. Volgens Peeters moet het echte snoeiwerk deze zomer trouwens nog beginnen. Er is maar één zekerheid: de regering bekokstooft nieuwe geschenken aan de bedrijven en de rijken op onze rug.

    pamflet24meiDe regering wijst erop dat ze de internationale trend volgt. Het klopt dat haar handlangers uit het buitenland hetzelfde doen, of het nu rechtse conservatieven of sociaaldemocraten zijn. Maar het klopt ook dat die partijen hun greep op de maatschappij stilaan verliezen aan sociaal verzet, aan nieuwe meer linkse partijen en helaas, bij afwezigheid daarvan, ook aan rechtse en extreemrechtse populisten. Het eindeloos streven naar meer competitiviteit onder het kapitalisme gaat immers ten koste gaat van wie hard werkt, hard gewerkt heeft of nog hard zal moeten werken.

    Alles wordt uit de kast gehaald: kiezersbedrog, grote mediagroepen, vervolging van activisten en klokkenluiders en zelfs het parlement buitenspel zetten. Begrip voor een staking? Enkel als het niet anders kan, zoals bij de bagage-afhandelaars. Liever laat de regering terechte woede ontaarden in geweld, desnoods met infiltratie door politieprovocateurs. Als penitentiaire beambten ten einde raad staken om de condities in de gevangenissen aan te klagen, wordt het leger op ‘humanitaire missie’ gestuurd om die staking te breken. Dat zijn dezelfde middelen als tegen aanslagen. Geen wonder dat extremist Van Eetvelt ons terroristen noemt.

    Arbeidersbeweging enige motor van verandering

    Tijdens het actieplan van het najaar 2014 bleek de arbeidersbeweging nog steeds de motor van sociale verandering die hele lagen van de bevolking op sleeptouw kan nemen. Helaas lieten we na de regering ten val te brengen. Vandaag zijn de krachtsverhoudingen nog gunstiger. In peilingen donderen de regeringspartijen naar beneden. Indien er nu verkiezingen waren, was Michel zijn meerderheid kwijt. Tegelijk waren er nog nooit zoveel kandidaten bij sociale verkiezingen, zijn er sinds 2006 200.000 vakbondsleden bij, vindt driekwart van de Belgen de vakbonden nodig en steunt nu al de helft onze betogingen en stakingen.

    Die steun mobiliseren is de uitdaging. Als Michel valt over sociale strijd, zullen zijn buitenlandse handlangers ook beginnen omvallen. Iedere volgende regering, ongeacht haar samenstelling, zal daarmee rekening moeten houden. Spreek als wijkbewoner je buren aan, bezoek als student de stakers of doe een solidariteitsactie. Organiseer personeelsvergaderingen op het werk of vraag het aan een delegee. Geef er toelichting, maar leg het actieplan ook voor zodat het gedragen wordt door een collectieve beslissing die niet zonder boe of ba door de vakbondsleiding kan stilgelegd worden. Denk na hoe je het piket zal organiseren en werk specifieke eisen uit voor een werking van het bedrijf en de sector in het belang van heel de gemeenschap, niet de winst.

    Het programma van meer competitiviteit van de patroons en de rijken is overbekend. Dat van een samenleving gebaseerd op solidariteit wordt te weinig bediscussieerd en uitgewerkt. Het zal zeker arbeidsduurverkorting zonder loonverlies, het volledig herstel van de index, de verdediging en het optrekken van de pensioenen, herstel van brugpensioenen en alle uitkeringen moeten bevatten. Dat programma opleggen vereist een breuk van de Belgische vakbonden met hun traditionele ‘partners’ en een kordaat politiek initiatief dat open staat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, ook LSP. LSP is niet tegen een vermogensbelasting, maar we denken dat enkel de nationalisatie onder controle van de arbeiders en de gemeenschap van de sleutelsectoren van de economie, dus ook de financiële sector, zal volstaan om kennis en middelen te kunnen inzetten ten behoeve van allen. Steun ons echt democratisch socialistisch programma door aan te sluiten bij LSP.

  • “Twee op drie van zwartwerk verdachte langdurig zieken onschuldig”

    rizivDit zou de titel geweest kunnen zijn van een artikel uit een linkse krant afgelopen week. Het zou een titel geweest zijn die de feitelijkheden accuraat omschrijft. Helaas ontbreekt het in België aan linkse kranten. We moesten het stellen met conclusies als “Eén op drie langdurig zieken klust bij in het zwart”. Dit was de titel van een klein artikeltje in ‘Metro’ op donderdag 19 mei.

    Door Kim (Gent)

    Op dit moment zijn er in België 370.400 langdurig zieken, mensen die al langer dan één jaar op ziekenkas staan. Volgens Metro klussen er daarvan dus ongeveer 125.000 bij in het zwart. Met dit soort titels wordt het idee gewekt van het bestaan van een ruim ‘sociaal profitariaat’ van mensen die kunnen werken maar uit luiheid zich tegelijkertijd nog een bijkomende uitkering laten uitbetalen en dat het daardoor is dat onze sociale zekerheid onbetaalbaar wordt. Natuurlijk is er altijd wel één of andere rechtse politicus die van de opportuniteit gebruik maakt om die lezers, bij wie dergelijke ideeën nog niet gewekt werden, tot deze conclusies te leiden. Deze keer gebeurde dit door staatssecretaris voor Sociale Fraudebestrijding Philippe De Backer (Open VLD).

    Wat zijn nu de feiten? De Tijd bracht al enige opheldering in een artikel op 18 mei onder de titel “Een op drie gecontroleerde zieken werkt in het zwart”. In tegenstelling tot Metro gaat het volgens De Tijd om die groep zieken die gecontroleerd werden op zwartwerk. Het gaat niet noodzakelijk om langdurig zieken.

    In het artikel schetst De Tijd de volledigheid van de feiten. Het RIZIV heeft namelijk 980 langdurig zieken gecontroleerd op zwartwerk. Daarvan werden er 304 mensen betrapt, wat bijna één op drie is. Het gaat dus om minder dan 0,3% van alle langdurig zieken die gecontroleerd werd. De selectie van deze 980 mensen was niet willekeurig: controles vinden quasi uitsluitend plaats op mensen over wie een tip van een ziekenfonds, een medeburger of vanuit de inspectiediensten is binnengelopen met de melding dat iemand vermoedelijk aan zwartwerk doet. Met andere woorden: van de 370.400 langdurig zieken werden de 980 die het meest van zwartwerk verdacht worden, onderzocht en daarvan kon men van amper één op drie mensen aantonen dat er effectief zwartwerk was. De conclusie kan zijn dat heel weinig langdurig zieken in het zwart werken.

    Een bijkomende vraag is of het eigenlijk wel zo onethisch is als langdurig zieken (mensen die op invaliditeit staan) een beetje bijklussen. Misschien liggen de invaliditeitsuitkeringen in ons land op een te laag niveau om voldoende kwaliteitsvol te kunnen leven. Afhankelijk van hun gezinssituatie krijgen langdurig zieken een uitkering van 40% tot 65% van hun laatste brutoloon. Deze uitkering is niet belastingvrij, het nettobedrag ligt dus lager. Natuurlijk gelden er bepaalde minima en maxima voor de uitkeringen, maar invalide worden betekent bijna altijd een serieuze aanslag op je inkomen. Bovendien krijgen veel langdurig zieken naast de gewone facturen die iedereen al moet betalen, te kampen met medische kosten die hoger liggen dan die van de doorsnee persoon. Misschien moeten we eerst eens de uitkeringen verhogen, de kosten verlagen, en gratis en kwaliteitsvolle hulp aanbieden aan de langdurige zieken, vooraleer we hen veroordelen op het feit dat ze een centje bij willen verdienen.

    Ook N-VA-parlementslid Jan Spooren is het daarmee eens. Hij stelde recent voor dat langdurig zieken een centje extra kunnen verdienen bovenop hun uitkering. Daarbij zouden de bedrijven wel kunnen bepalen om hoeveel uren het gaat en de langdurig zieke op elk moment zonder bijkomende kosten kunnen ontslaan. Een gevaarlijk precedent in de arbeidswetgeving die afgeketst werd door CD&V, terwijl recent toch is gebleken dat voor minister van werk en CD&V-lid Kris Peeters bepaalde gevaarlijke precedenten in de arbeidswetgeving net wenselijk zijn. Zal de N-VA nu pleiten voor een verhoging van de invaliditeitsuitkeringen? Of ging het enkel om de flexibele contracten en niet om de levensomstandigheden van langdurig zieken? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

  • “Een syndicale legende”, het verhaal van een opmerkelijke vorming

    melreuxMelreux, de naam klinkt nog steeds als een klok in syndicale middens. Toch zeker onder metallo’s en iets oudere militanten. Jarenlang hielden de metaalarbeiders van het ABVV in dit dorp in de Ardennen vormingsweken. Nu wordt het verhaal van Melreux en de opvolger ervan aan zee in boekvorm gebracht door Ivan Van Praet, die jarenlang betrokken was bij de vormingen.

    De gedetailleerde uitleg van hoe de vormingen in elkaar zaten, is interessant. Er werden sessies van een week gehouden zodat de militanten elkaar, elkaars werksituatie, elkaars ideeën, … beter leerden kennen en zodat er een vorming over een aantal dagen kon gehouden worden. Er werd daarbij een opbouwend plan gevolgd. Er werd ruim de tijd genomen om kennis te maken, ook met elkaars werksituatie. Er werd samen naar de media gekeken met een kritiek of verslag van wat in de kranten verscheen. Er waren ook vormingen waarbij militanten een overzicht maakten van normale gezinsuitgaven en inkomsten. Maar na enkele vormingssessies werd evengoed ingegaan op onderhandelingstechnieken of op de werking van het kapitalisme en andere ideologische thema’s (zoals een tweedaagse vorming over de ideeën van Marx). De vormingen gebeurden op afzondering zodat er ook tijd en ruimte was voor gezamenlijke ontspanning.

    De begeleiders haalden inspiratie bij linkse pedagogen zoals Paulo Freire en probeerden progressieve inzichten over pedagogiek in de praktijk om te zetten tijdens de vormingsweken met metaalarbeiders uit heel het land. Dit zorgde ervoor dat banden gesmeed werden tussen militanten van verschillende bedrijven, het verscherpte de inzichten en versterkte de solidariteit. Bovendien zorgde de samenhorigheid ook voor sterke tussenkomsten van de metallo’s in strijdbewegingen, zoals de strijd tegen het Globaal Plan in 1993.

    Het verhaal van Melreux is opmerkelijk en geeft aan hoe een geduldige, maar goed uitgebouwde en ideologisch onderlegde vorming van militanten de arbeidersbeweging versterkt. Waarom is er hier dan een einde aan gekomen? Ivan Van Praet zegt eerlijk waar het op staat. Er was onenigheid tussen verschillende delen van de leiding binnen de metaalbond en er was ongenoegen omdat een aantal militanten blijkbaar te kritisch was, zo was er de rol die verschillende Franstalige militanten speelden in ‘Gauches Unies’, een lijst links van de sociaaldemocratie na de strijd tegen het Globaal Plan in 1993. Het kasteel van Melreux werd verkocht, de vormingen moesten uitwijken naar zee. De communautaire splitsing van ABVV Metaal in 2006 maakte een einde aan dit verhaal. Vormingen moesten korter en met kleinere groepen, de splitsing van de metaalcentrale maakte ook een einde aan een trotse geschiedenis van uitstekende vakbondsvormingen.

    Het boek van Ivan Van Praet is nuttig voor syndicalisten die terugkijken naar hoe het er vroeger aan toe ging, maar het is niet enkel van nostalgisch belang. De wijze waarop over vormingen en betrokkenheid van militanten bij politieke en ideologische discussies werd nagedacht en hoe dit werd toegepast, blijft actueel en kan een inspiratiebron zijn voor toekomstige generaties van strijdsyndicalisten. Kortom, dit boek is zeker een aanrader.

    “Een syndicale legende. Melreux en de Rode Burgers” door Ivan Van Praet is uitgegeven bij critica.be, telt 158 pagina’s en kost 16 euro. Online bestellen via deze link.

  • Woedende cipiers betogen in Brussel

    cipierseslaves

    Vandaag betoogden woedende cipiers door Brussel. Ze kregen daarbij steun van personeel uit andere sectoren. De enorme woede is niet verrassend, er wordt al jarenlang niets gedaan aan de overbevolking in de gevangenissen en het gebrek aan personeel. En dan stelt de regering voor om met nog minder personeel te werken.

    De minister beweert altijd dat hij wil onderhandelen, maar hij legt niets op tafel. De investeringen in justitie zijn beperkt en de druk in de gevangenissen komt steeds op de cipiers terecht. De regering spreekt nu over de voorwaarden waaronder de gevangenen vastzitten, maar ze weet dit al jaren en heeft er niets aan gedaan. De omstandigheden van de gevangenen worden nu gebruikt om de staking te breken door het leger zogezegd op ‘humanitaire missie’ in de gevangenissen in te zetten.

    Als het aankomt op de roep naar meer middelen, dan horen we de regering niet meer. Alle sectoren worden geconfronteerd met tekorten. We zullen samen moeten strijden om deze regering en het besparingsbeleid weg te krijgen. Het actieplan van de vakbonden biedt kansen om specifieke en algemene eisen te bundelen in een krachtige beweging waarmee we die val van de regering effectief kunnen realiseren.

    VIDEO vanop de protestactie met Eric Byl van LSP die eerst in het Frans en dan in het Nederlands spreekt:

  • Antwerpse interprofessionele ABVV-meeting: acties moeten lukken

    abvvmeetingOp 12 mei hield het ABVV in Antwerpen een interprofessionele vergadering met voorzitter Rudy De Leeuw als spreker over de aanvallen van de regering en het verzet ertegen. Met een indrukwekkend actieplan de komende maanden en een rechtse regering die aangeeft dat er enkel nog meer aanvallen zullen komen, is de inzet groot. De zaal in het Bondsgebouw zat niet zo afgeladen vol als voor het eerste actieplan in 2014, maar ondanks de drukke bezigheden van veel militanten in het kader van de sociale verkiezingen  was er toch een goede aanwezigheid en een strijdbare stemming.

    Verslag: Geert, foto’s: Liesbeth

    interprof2De Leeuw benadrukte dat de werkenden met deze regering niets zullen bekomen. Stappen die in het nabije verleden gezet zijn rond de harmonisatie van arbeiders en bedienden, worden nu al opnieuw in vraag gesteld door de werkgevers die terug een proeftijd willen invoeren. De werkgevers willen steeds meer en kunnen daarvoor rekenen op de populisten in de regering die niet aarzelen om op basis van kiezersbedrog (of hadden ze op voorhand aangekondigd dat ze de pensioenleeftijd zouden optrekken en dat ze onze lonen naar beneden wilden?) een asociaal beleid te voeren. “Wij laten dit niet gebeuren,” stelde De Leeuw.

    Rond de gehate wet-Peeters gaven regering en werkgevers aan dat er enkel over punten en komma’s kon onderhandeld worden. Dat is geen overleg, het is schijnoverleg. Het ABVV blijft bij het standpunt dat de wet-Peeters moet ingetrokken worden. Controle op de arbeidstijd betekent immers recht op rust en recht op een sociaal en privé-leven. Met de wet-Peeters gaan we in de omgekeerde richting met de mogelijkheid van een 45-urenweek of met alle overuren en zo erbij eigenlijk zelfs 47,5. Met een indexsprong van 2% moeten we eigenlijk een week extra per jaar voor niets werken. De enige manier waarop de regering aan onze koopkracht tegemoet wil komen, is door ons een week langer per jaar te laten werken voor hetzelfde loon als voorheen. Het ABVV stelt daartegenover dat de koopkracht de productiviteit en winsten moet volgen. In plaats van werkbaar werk, worden zieken gesanctioneerd en zullen we meer burnouts krijgen. Waardige pensioenen na een werkbare loopbaan, kunnen voor deze regering niet. “Het probleem is niet dat de publieke pensioenen te hoog zijn, die in de privésector zijn te laag,” merkte De Leeuw op.

    Inzake alternatieven hield De Leeuw het op de nood aan meer publieke investeringen, onder meer in infrastructuur wat ook het milieu ten goede komt. En daarnaast op de lonen die de productiviteit volgen met de noodzaak van een Europees offensief voor betere lonen. De ABVV-voorzitter merkte op dat de vakbonden onder vuur liggen, maar dat we de tegenaanval moeten organiseren.

    interprof3Hoe dit de komende weken zal gebeuren, werd duidelijk gemaakt door Bruno Verlaeckt die het actieplan toelichtte: grote betoging op 24 mei gevolgd door een algemene staking op 24 juni. Na de zomer moeten we verdergaan, deze regering zal geen toegevingen doen, ook van Kris Peeters moeten we niets verwachten. De actiekalender is zwaar, maar het is noodzakelijk dat we in verzet gaan.

    Vanuit de zaal werd de toon meteen gezet. Een van de eerste sprekers kreeg een uitgebreid applaus toen hij stelde dat het doel van de acties moet zijn om deze regering weg te krijgen. De spreker daarna voegde eraan toe dat niet alleen de regering maar ook hun maatregelen weg moeten. Er werden vragen gesteld bij de manier waarop het vorige actieplan werd gestopt. “We stonden sterk, we waren aan het winnen, maar toen werd het zonder inspraak gestopt,” stelde een militant die voorstelde dat de militanten zelf moeten kunnen beslissen over de afloop van de acties. Vanuit de zaal werd ook opgeworpen dat we onze alternatieven en positieve eisen moeten uitwerken, onder meer rond arbeidsduurvermindering en een echte vermogensbelasting.

    In zijn conclusie stelde De Leeuw dat het doel van de acties onder meer moet zijn om de wet-Peeters weg te krijgen. Hij merkte op dat er overal in Europa aanvallen zijn op de arbeidswet – al vergat hij het Franse voorbeeld te vermelden terwijl er daar een massale beweging bezig is, kwam de vergetelheid voort uit het feit dat de PS in de Franse regering zit? Op vlak van alternatieven hield De Leeuw het op het stoppen van de wet-Peeters en controle op de arbeidstijd als eerste stap om nadien over een arbeidsduurvermindering te kunnen spreken. De opmerking over de afloop van het actieplan van 2014 beantwoordde hij met de stelling dat het stopzetten van de acties “misschien wel een vergissing was.”

    De interprofessionele vergadering toonde een strijdbare maar ook kritische stemming. De roep om met onze acties te gaan voor het wegstaken van regering en besparingen, weerklonk duidelijk vanuit de zaal. De vraag naar wie over de acties beslist, leefde eveneens. In ons pamflet benadrukten we met LSP onder meer het belang van personeelsvergaderingen en de opbouw van een brede betrokkenheid van onderuit bij het actieplan. Dat moet ons toelaten om een offensieve beweging uit te bouwen. Het recordaantal kandidaten bij de sociale verkiezingen, de groei van het aantal vakbondsleden, peilingen over steun aan de vakbonden, … zijn allemaal indicaties van de kracht van de arbeidersbeweging. De ploeg staat er en er is bereidheid om een offensieve strijd te voeren, de enige manier om met onze acties ook effectief tot overwinningen te komen.

    abvvmeeting2

  • Week staking bij SAS Automotive levert degelijk sociaal plan op, maar jobs verdwijnen

    sas2In maart van dit jaar besliste Volvo Cars in Gent om de contracten met 5 onderaannemers op te zeggen. Een 900-tal werknemers zou hierdoor hun job verliezen tegen 2019, een deel van hen reeds vroeger, in de loop van 2017.

    Artikel door Bart Vandersteene

    Eén van die onderaannemers is SAS Automotive dat dashboards produceert. Dit bedrijf heeft deze timing niet afgewacht en kondigde op 2 mei de intentie tot sluiting van de vestiging in Gent aan. De directie van SAS was niet overtuigd dat het voldoende winstgevend zou kunnen produceren in een uitdoofscenario. Vanaf 2017 zou de wettelijke opzeggingsvergoeding bovendien hoger liggen vanwege het nieuwe eenheidsstatuut. Met de rekenmachine in de hand werd beslist dat alle werknemers eind oktober dit jaar op straat staan. Een sociaal drama om de winsten van de aandeelhouders van Volvo en SAS te vrijwaren en waar de werknemers en de gemeenschap voor opdraaien. De woede van de 199 werknemers was terecht groot, ze gingen meteen in staking. Hierdoor lagen ook Volvo en andere onderaannemers plat.

    Volvo zit met een overproductie. Van de 1.200 auto’s die er dagelijks van de band rollen worden er slechts 1.000 verkocht. Daarom zijn er regelmatig werkloosheidsdagen. In het toekomstplan van Volvo zal het goedkoper uitvallen om de dashboards met eigen personeel te produceren. De producten van de andere onderaannemers zullen in de toekomst goedkoper worden geleverd vanuit Zweden en Polen. Met deze beslissing wil Volvo haar winstcijfers verder opkrikken. Nochtans boekte het in 2015 een recordwinst van 715 miljoen euro. Om de winsten van Volvo te verhogen, verliezen bijna duizend gezinnen in het Gentse hun broodwinning.

    Solidariteit met de werknemers van SAS Automotive!

    Onderaannemers worden door grote bedrijven gebruikt om onderdelen goedkoper te produceren, door lagere lonen en/of een hoger werkritme van de werknemers te eisen. Volvo wint eraan met goedkopere onderdelen en de onderaannemer kan zijn winst maken door de werknemers harder uit te persen. Dat legde SAS geen windeieren. De voorbije vier jaren werd gemiddeld 20.000 euro netto-winst (na belasting) per werknemer per jaar gemaakt. Zodra deze winst niet meer gegarandeerd is, worden de werknemers bij het grof vuil gezet.

    Zeven dagen stonden de werknemers piket aan de poort, 24u op 24u, ook tijdens het verlengde weekend. Ze kregen veel solidariteitsbezoeken van Volvo werknemers, collega’s van andere onderaannemers en syndicalisten uit andere sectoren. Ook LSP-leden bezochten dagelijks het piket.

    De strijdbaarheid was groot en velen waren vastberaden om zich niet met een kluitje in het riet te laten sturen. Een voorstel om terug op te starten met een premie van 50 euro per gewerkte dag werd door 90% van het personeel verworpen. Zowel de onderhandelaars van de vakbonden als de werkgevers beseften toen dat ze met een volledig sociaal plan zouden moeten komen om de werknemers terug aan het werk te krijgen.

    Maandagavond 9 mei kregen de werknemers een individuele berekening van een voorstel tot sociaal akkoord, met daarin o.a. een opzegvergoeding gebaseerd op het aantal dienstjaren. 76,8% van het aanwezige personeel stemde voor en 23,2% stemde tegen. Volgens de vakbondssecretarissen was het een heel mooi akkoord, maar bijna één vierde van het personeel vond dat er meer uit de brand te slepen viel. Velen redeneerden dat wat de directie nu al bereid was te geven, nog hoger kon indien het personeel bleef staken. Geld heeft SAS immers genoeg, de vraag was wat het de bazen waard was om het personeel terug aan het werk te krijgen.

    Door het verlengd weekend lag Volvo uiteindelijk maar een kleine vier dagen stil. Dat kon het makkelijk verteren aangezien er toch regelmatig werkloosheidsdagen zijn. Het was pas tijdens de tweede week staking dat het pijn zou beginnen doen, zowel bij Volvo als bij SAS. Bestelde auto’s zouden niet op tijd geleverd worden, klanten zouden beginnen klagen. De reputatie van Volvo zou op het spel komen te staan. De sommen die SAS vandaag bereid was om te betalen waren niet het resultaat van generositeit. Ze drukten het besef uit dat zonder een som geld de productie niet zou worden opgestart. Vooraleer het kostenplaatje voor de aandeelhouders van zowel Volvo, SAS als alle andere onderaannemers te zwaar werd, moest er een akkoord komen om de productie terug op te starten.

    Of een verderzetting van de strijd meer had kunnen opleveren, zullen we nooit weten. Maar niet alleen bij de 23,2% die tegenstemde, leeft het gevoel dat dit misschien wel kon. Om dat te kunnen realiseren, was er wel een andere syndicale strategie nodig geweest: een strategie die volop de kracht van de groep werknemers benutte om zoveel mogelijk uit de brand te slepen, te beginnen met het behoud van elke job. Wanneer we werknemers aan het piket vroegen welk soort sociaal plan ze liefst wilden, dan kregen we altijd hetzelfde antwoord: “onze job kunnen behouden”. Helaas zagen de meesten dit als niet realiseerbaar. En dus moest men tevreden zijn met een afscheidsenveloppe geld.

    Een strijd voor het behoud van elke job had kans op slagen!

    De jacht op maximale winsten voor de aandeelhouders heeft een ravage aangericht in onze gemeenschap. Bijna 900 jobs gaan verloren. En dat ondanks de vele miljoenen euro overheidssteun voor Volvo. Elk jaar ontvangen Volvo en haar onderaannemers miljoenen aan opleidingssubsidies, steun voor investeringen en ontwikkeling. Recent werden nog grote infrastructuurwerken gedaan om het transport van de onderaannemers naar de Volvo fabriek sneller en vlotter te laten verlopen. Nu de werken halverwege zijn, hoeft het niet meer voor Volvo.

    Het neoliberale pamperbeleid waar aandeelhouders in de watten worden gelegd in ruil voor een zogezegde garantie op tewerkstelling werkt niet. Het deed dit vroeger niet en vandaag niet. De lusten zijn telkens voor hen, de lasten voor de gemeenschap. Hun woord telt niet, enkel de winstcijfers zijn hun drijfveer. Maar dat betekent ook dat het daar is dat we hen pijn kunnen doen, door te staken tot ze voldoen aan onze eisen.

    900 jobs die verloren gaan betekent 900 keer geen belastingen en sociale zekerheidsbijdragen voor de gemeenschap, 900 gezinnen die minder kunnen consumeren, 900 maal uitkeringen betaald door de gemeenschap.

    Een terechte eis waarrond heel wat solidariteit kan worden opgebouwd, is die voor het behoud van de tewerkstelling. Met als stok achter de deur dat er geen enkele Volvo meer van de band rolt zolang Volvo de beslissing om de contracten met de onderaannemers op te zeggen niet intrekt.

    Een gezamenlijke strategie van de vakbonden bij Volvo en de onderaannemers had zo’n strijd realistisch kunnen maken. De werknemers van SAS hadden een oproep kunnen lanceren aan al hun collega’s in de sector en de werkende bevolking van de regio om op te stappen in een massale manifestatie in het Gentse stadscentrum onder de slogan ‘behoud van elke job in de haven’. Zo’n manifestatie had gegarandeerd duizenden op de been gebracht en de publieke druk op Volvo, SAS en de politieke verantwoordelijken enorm doen toenemen.

    Nu raken de politieke verantwoordelijken er gemakkelijk vanaf. N-VA minister van werk Muyters werd nergens publiekelijk bevraagd. Dat de plantmanager van SAS Automotive een Gents N-VA gemeenteraadslid is bevestigt dat deze partij consequent aan de kant van de patroons staat. Maar ook het Gentse stadsbestuur had haar contacten kunnen benutten om extra druk te zetten voor het behoud van elke job, met als dreigement dat Volvo de volledige factuur van de infrastructuurwerken zou moeten betalen indien ze niet terugkwam op haar beslissing.

    De werknemers van SAS hebben een moedige strijd gevoerd en een goed sociaal plan afgedwongen. Het zal als basis dienen voor alle andere akkoorden in de sector. Maar zolang we de strijd niet voeren voor het behoud van de tewerkstelling zal de gemeenschap blijven bloeden en de zullen de winsten onaangetast blijven.

  • Op 24 mei opnieuw met 100.000+? Tweede actieplan: weg met regering en besparen

    LSP-pamflet dat op de interprofessionele vergadering van ABVV-Antwerpen deze avond zal verspreid worden. PDF

    26765743875_184a074d0c_z

    We zitten volop in de sociale verkiezingen. Hoe groot wordt de deelname? Welke delegatie gaat erop vooruit? Hoe zal de verhouding zijn tussen de bonden? Dat is allemaal nog onbekend. Voor de patroons en de politici zijn onze militanten egoïsten en weten onze kandidaten niet wat er leeft op de vloer. In de massamedia worden vakbonden dag in dag uit platgebrand. Toch zijn we er sterker op geworden. Nooit eerder waren er 132.750 (!) kandidaten. Het aantal vakbondsleden is sinds 2006 met 200.000 toegenomen. 75% van de Vlaamse en 81% van de Franstalige kiezers vindt dat de vakbonden van groot belang zijn om onze sociale rechten te verdedigen. Dit enorme reservoir aan steun voor een alternatief op het neoliberale afbraakbeleid mobiliseren, wordt de inzet van het actieplan van de vakbonden. Een geslaagde interprofessionele militantenvergadering is daar de beste aanzet toe.

    Het actieplan dat de vakbondsleiding vandaag voorlegt, is niet min (Zie kader). Het kon moeilijk anders: de tussentijdse ‘vingeroefening’ van Kris Peeters is meer dan één brug te ver. Dat hij daar in een context van Panama Papers aan toevoegt dat we met zijn allen boven onze stand leven, is waanzinnig arrogant. Binnenkort staan ook de loonwet en de omkadering van het stakingsrecht op de agenda en dan moet volgens Peeters het echte snoeiwerk deze zomer nog beginnen. Het zou ons niet verbazen dat daar opnieuw een indexsprong tussen zit. Door zoveel strijdlust aangestoken, doet ook het VBO een duit in het zakje door de bescherming van de delegees te betwisten.

    Premier Michel wil ‘deze unieke coalitie aangrijpen om het DNA van de samenleving te wijzigen’. Versta: de regering gaat voor een krachtmeting. Haar houding tegenover de staking van de cipiers toont hoever ze wil gaan. Heel het jaar door moeten gevangenen in overvolle cellen in het zicht van hun medegevangenen hun behoefte doen, maar als de cipiers ten einde raad in staking gaan, dan stuurt de regering het leger op ‘humanitaire’ missie. Als de regering dezelfde middelen inzet tegen stakingen als tegen aanslagen, hoeft het dan te verbazen dat de patronale extremist Van Eetvelt die logica doortrekt en ons terroristen noemt?

    Leger of geen leger, als we op 24 mei terug met 100.000+ in Brussel betogen, zal dat de regering dooreen schudden. Met die boodschap moeten we van hieruit vertrekken naar onze bedrijven: onze acties kunnen wel degelijk resultaat opleveren. We mogen niet wachten tot na de sociale verkiezingen, de beste verkiezingscampagne is die welke inspeelt op de actuele thema’s. Onze affiches moeten omhoog, onze pamfletten uitgedeeld, maar we moeten vooral de tijd gebruiken om met de hele militantenkern collega na collega te overtuigen om deze keer mee te doen. Waarom geen mobilisatielijst opstellen die we dag na dag aanvullen? Iedere sector, ieder bedrijf, iedere werknemer wordt door minstens één maatregel extra geraakt. We moeten hen daarop aanspreken en waar mogelijk personeelsvergaderingen organiseren. Waarom het actieplan er niet ter stemming voorleggen om de betrokkenheid te maximaliseren?

    Zal niemand naar zo’n personeelsvergadering komen? Dat weet je pas als je het geprobeerd hebt, maar zelfs al valt de aanwezigheid tegen, dan kan je er tenminste op wijzen dat je iedereen de kans geboden hebt om mee te beslissen. De patroon wil het niet? Deze krachtmeting overstijgt het bedrijf, het gaat over het behoud van onze sociale rechten en daarvoor zullen zijn particuliere belangen even moeten wijken. Je durft niet spreken voor zoveel volk? Vraag je secretaris of desnoods een ervaren delegee uit je sector als gastspreker. Je bedrijf ligt in of bij een woonwijk? Waarom de buren niet vragen om de mobilisatieaffiche aan hun raam te hangen?  Maak voor 24 mei concrete afspraken, als het kan aan de ingang van het bedrijf. Neem megafoon, vlaggen, koffie en een radio mee. Zorg voor animatie aan het vertrekpunt.

    Eén betoging en één staking zullen niet volstaan, daarvoor is de inzet te groot. Het ABVV heeft gelijk om nog voor de zomer uit te pakken met een 24-urenstaking op 24 juni. Zoniet dreigt de aanval op de 38-urenweek, op de overheidspensioenen en de toegenomen flexibiliteit ondergesneeuwd te worden onder nieuwe maatregelen. Zo hebben ook een aantal beroepscentrales van het ACV het begrepen. Maar het is uiteraard geen toeval dat de regering het echte snoeiwerk deze zomer plant. Ze hoopt op minder aandacht en meer toegeeflijkheid. Dat is waarom waarom de vakbonden het actieplan over de zomer tillen. We kijken ernaar uit wat federaal voorzitter De Leeuw ons daarover zal vertellen. De sterkte van de vakbonden zijn echter de militanten. Zij zullen het actieplan in de bedrijven en als het enigszins kan ook in de wijken errond gestalte moeten geven. Hopelijk wordt op de interprofessionele militantenvergadering ook tijd uitgetrokken voor hun commentaar.

    Een actieplan dat loopt over 5 maand kan heel sterk zijn. We krijgen de nodige tijd om de collega’s te bestoken met argumenten. Maar we gaan dat deze zomer toch niet afzwakken? We gaan ons toch niet opnieuw laten rollen met een taxshift die op een aanslag op onze koopkracht uitdraait? Uit het actieplan van 2014 hebben we geleerd dat deze regering niet wil matigen, dat ze enkel ‘onderhandelt’ over pietluttigheden. Waarom niet zeggen waar het op slaat: deze regering lanceert een politieke krachtsmeting, haar ten val brengen is het enige gepaste antwoord. Een politieke staking? Niet de vakbonden, maar de regering plaatst ieder sociaal conflict op de politieke agenda. Wat is er trouwens mis met een politieke staking? Het leverde ons de 8-urendag, het algemeen stemrecht en het jaarlijks verlof op. De regering koketteert graag met ‘westerse waarden’, maar wil ons wel de middelen ontzeggen waarmee die werden afgedwongen.

    Deze regering is niet krachtig, maar zwak. Haar economisch beleid faalt. De groei van de Belgische economie is teruggevallen van een koppositie naar de staart van Europa. Het begrotingstekort bevindt zich opnieuw in de Europese gevarenzone. De nationale schuld neemt toe ondanks de lagere rentenlasten. Met Finland is ons land het enige in Europa waar de tewerkstellingsgraad terugloopt. Wat als morgen de olieprijzen opnieuw stijgen? Wat als de Europese Centrale Bank haar beleid van geldcreatie en lage rentevoeten bijstelt? Wat als de Chinese economie echt wegglijdt in recessie? Wat als Cameron morgen het referendum over een Brexit verliest? Bij wie denk je dat de regering dan zal komen aankloppen? Twee ministers moesten al vertrekken uit de ‘kibbelcoalitie’: Galant (MR) uit de federale en Turtelboom (Open Vld) uit de Vlaamse regering. Jambon en Geens hadden er beter ook al de brui aan gegeven. Het ‘sociaal gezicht’ Kris Peeters is ontmaskerd. Als we deze regering ten val brengen, zal gelijk welke regering die erna komt uit een ander vaatje moeten tappen. Ze zal immers met een meer zelfbewuste arbeidersklasse geconfronteerd worden.

    Een beweging om de regering en de besparingen weg te staken, zal onvermijdelijk leiden tot discussie over een politiek alternatief. Gewoon terugkeren naar centrumlinkse coalities die het besparingsbeleid aan een trager ritme verderzetten, zou een enorme teleurstelling zijn. De vakbonden zijn de grootste ledenorganisaties van het land. Hun oproepen worden massaal opgevolgd. Talloze jongeren, ook niet-gesyndiceerden, proberen op hun manier de sociale strijd te versterken, in Hart Boven Hard, Nuit Debout en andere spontane mobilisaties. Een tweede actieplan mag zich niet beperken tot het stoppen van de besparingen en al evenmin tot de val van de regering, maar moet in de bedrijven, op de straat, in de wijken, de krachten bundelen waarmee we een andere politiek zullen afdwingen.

    Elders in Europa dagen nieuwe linksere partijen zoals de Spaanse coalitie van IU en Podemos de sociaaldemocratie uit. Sinds Corbyn voorzitter werd, is er binnen het Britse Labour een burgeroorlog aan de gang tussen rechtse Blairisten en linkse Corbynisten. De voorcampagne van Sanders in de VS illustreert het potentieel voor een partij die volledig breekt met de politiek van Wall Street. Een breuk van de vakbonden met de traditionele ‘partners’ en een kordaat initiatief dat openstaat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, zou een verpletterend enthousiasme opwekken en op enkele maanden tijd het politieke landschap in ons land kunnen hertekenen. LSP wil daaraan bijdragen, tegelijk blijven opkomen voor een einde aan dit voorbijgestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en ijveren voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.

    [box type=”info” align=”alignright” width=”300″ ]

    • 24 mei: betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront
    • 31 mei: betoging van de openbare diensten
    • 25 mei- 17 juni: thematische acties
    • 20-24 juni: sensibilisering in de bedrijven
    • 24 juni: algemene staking van het ABVV (en mogelijk verschillende ACV-centrales)
    • 29 september: betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront
    • 7 oktober: algemene staking in gemeenschappelijk vakbondsfront

    [/box]

  • Ambtenarenpensioenen zijn niet te hoog, de pensioenen in privésector zijn te laag!

    Foto: PPICS
    Foto: PPICS

    Kris Peeters moet ongetwijfeld geweten hebben dat reeds in de 16de eeuw Machiavelli de politici van zijn tijd de goede raad gaf: “Verspil nooit de gelegenheid geboden door een goede crisis”. Terwijl de meeste mensen rouwden om de slachtoffers van de aanslag van 22 maart, en dus minder op sociale acties gericht waren, misbruikte de regering de aanslagen om een hele resem antisociale maatregelen door te voeren. Daaronder een nieuwe, harde aanval op de ambtenarenpensioenen.

    Artikel door Tim, militant ACOD-Onderwijs

    België behoort in Europa tot het groepje landen met de laagste pensioenen. Een gemiddeld wettelijk pensioen bedraagt nauwelijks 1.100 euro per maand, ruim onvoldoende voor een degelijke levensstandaard en ruim onder de kostprijs voor een verblijf in een rusthuis. De veel te lage pensioenen zijn de oorzaak voor veel armoede bij ouderen.

    Ambtenarenpensioenen liggen bruto gemiddeld een duizendtal euro hoger, zo liet ook de pers de voorbije weken veelvuldig weten. Dat in dat gemiddelde ook de hoge pensioenen van topambtenaren zitten, dat er ook sociale lasten worden afgedragen, en dat veel ambtenaren een “gemengde” loopbaan hebben en dus een aantal jaren ambtenarenpensioen combineren met lagere pensioenstelsels, wordt hierbij vergeten. De meerderheid van de ambtenaren in België heeft een pensioen tussen 1.500 en 1.700 euro per maand: een bedrag dat ongeveer op het Europese gemiddelde ligt. Het zijn dus niet de ambtenarenpensioenen die te hoog zijn, de pensioenen in de privésector zijn veel te laag om een menswaardig leven te leiden.

    Die discussie wil de regering echter niet voeren, dus organiseert ze een heksenjacht op wat zij de “privileges” van de ambtenarenpensioenen noemt. Het gaat dan over de zogenaamde “gunstige tantièmes”, systemen waar men na minder dan 40-45 jaar een volledig pensioen kan opbouwen. Of de “diplomabonificatie” waardoor studiejaren soms meetellen in het aantal jaren waarvoor pensioen wordt voorzien. In één beweging worden ook tal van gelijkstellingen aangevallen die moeten maken dat ambtenaren die jarenlang als contractueel hebben gewerkt en pas op latere leeftijd statutair werden niet gediscrimineerd worden tegenover hun statutaire collega’s.

    Dat de pensioenwetgeving – zeker die bij ambtenaren – ingewikkeld is, zal niemand ontkennen. Ze is immers vaak organisch gegroeid vanuit de specifieke omstandigheden waarin bepaalde beroepsgroepen werken. Gunstige tantièmes of diplomabonificatie komen vaak voor bij die jobs waar iemand pas op latere leeftijd toegang toe krijgt. Veel van die regels bestonden vroeger ook in de privésector, maar zijn bij vorige besparingsrondes gesneuveld. De regering wil dit werk nu afmaken en ook de laatste correcte pensioenen afschaffen.

    LSP vertrekt van een totaal ander uitgangspunt: ongeacht hoe een pensioen berekend wordt, iedereen heeft recht op een leefbaar pensioen: 1.500 tot 1.700 euro is vandaag het bedrag dat men maandelijks nodig heeft om dat te garanderen. Wij verzetten ons tegen de pogingen van de regering om iedereen naar een hongerpensioentje te herleiden en tegen de pogingen om verdeeldheid te zaaien tussen verschillende delen van de arbeidersklasse. De vakbondsleiding moet hierop reageren door een algemene campagne voor een leefbaar pensioen voor iedereen te organiseren, en voor de uitbreiding van de beschermende elementen van het ambtenarenstatuut naar iedereen, eerder dan het af te schaffen. In een wereld van Panamamiljardairs en een 1% van fiscale fraudeurs is er meer dan rijkdom genoeg om dit waar te maken!

     

  • Harde tijden voor Karel Van Eetvelt

    Na 12 jaar campagne tegen vakbonden: 200.000 nieuwe leden, recordaantal kandidaten

    Al jarenlang voert Karel Van Eetvelt een persoonlijke kruistocht tegen al wat naar vakbondsstrijd ruikt. Al jarenlang probeert hij met zijn bevriende media overlijdensberichten van het strijdsyndicalisme de wereld in te sturen, telkens opnieuw en telkens weer prematuur.

    Deze jarenlange campagne heeft niets opgeleverd. Sinds Van Eetvelt in 2004 gedelegeerd bestuurder werd als opvolger van Kris Peeters, zijn de vakbonden enkel maar groter geworden. Het dossier in De Tijd de voorbije dagen gaf aan dat er sinds 2006 maar liefst 200.000 leden bijgekomen zijn. Het gaat hier om een nettostijging. Er zijn ondertussen 3,5 miljoen vakbondsleden. De propagandacampagne heeft blijkbaar niet gewerkt.

    Ja maar, die leden zijn enkel werklozen en vertegenwoordigen niemand, kan de naïeve volgeling van Karel Van Eetvelt opwerpen. Ook dit argument is naar de prullenmand verwezen. Een studie van interimkantoor Randstad, geleid door de virulente antivakbondsman Jan Denys, geeft aan dat de betrokkenheid van de werknemers bij de vakbonden vandaag een pak groter is dan bij de vorige sociale verkiezingen. Het aantal kandidaten bevestigt dit: met 132.750 is er een nieuw record gevestigd. Dit is meer dan in 1979. Volgens Van Eetvelt natuurlijk allemaal mensen die louter uit zijn op bescherming, maar dat zal hij op 24 mei niet zeggen als er opnieuw massaal betoogd wordt in Brussel. Een detail: er zijn meer kandidaten bij de sociale verkiezingen dan dat Unizo leden telt.

    Het zijn dus harde tijden voor Karel Van Eetvelt. Nochtans heeft hij eindelijk die rechtse regering waar zijn leden in 2013 nog met de harde hand voor pleitten (en meteen ook dreigden een harde economische schok te organiseren indien die regering er niet kwam). Maar nog is het niet genoeg. Bovendien lijkt hij af en toe in radicaliteit overtroffen te worden door het VBO (Verbond van Belgische Ondernemers), dat als vertegenwoordiger van de grote bedrijven minder onder druk van het ongeduld van de kleinere ondernemers staat.

    Recent pleitte het VBO voor het herzien van de bescherming van kandidaten bij de sociale verkiezingen. Met democratische waarden en normen hebben de werkgevers het wel meer moeilijk. Maar wat kan Van Eetvelt nog aanbrengen om het VBO te overtroeven? Uiteraard zijn er altijd manieren. Net zoals Dewinter nog steeds het racisme van Jambon kan overtreffen, kan ook Van Eetvelt de radicaliteit van het VBO overtroeven. En dus werden vakbondsacties gelijk gesteld met terrorisme. Dat is niet alleen voor de slachtoffers van de terreuraanslagen ongevoelig, maar ook pakweg voor de kleine middenstanders in Brussel die hard te lijden hebben onder de gevolgen van die aanslagen.

    De enige conclusie die kan getrokken worden, is dat het niet aan Karel Van Eetvelt gelegen is dat de Belgische werknemer bij de meest productieve ter wereld hoort. Zijn ondertussen 12 jaar durende dagelijkse campagne tegen de vakbonden en tegen syndicale strijd heeft het tegenovergestelde resultaat opgeleverd. Het zorgt ervoor dat hij als een kat in het nauw rare sprongen begint te maken. Enkel de bevriende media lijken hem nog ernstig te nemen. Zullen we ervoor zorgen dat ons actieplan de komende weken meteen ook dienst doet als deradicaliseringsproces voor Karel Van Eetvelt en zijn neoliberale strijders? Dat zou pas een schok zijn. Aan alle werkenden roepen we op: ga stemmen in de sociale verkiezingen en kies voor strijdbare afgevaardigden!

  • “Vergrijzing bevolking en personeel veronderstelt meer investeringen, maar regering doet omgekeerde”

    bartvdbWe spraken met Bart Van der Biest, verpleegkundige in het ziekenhuis Sint-Maria in Halle. Daar was hij in 2004 de oprichter van BBTK. Sinds 2008 is hij vertegenwoordiger van BBTK-ABVV voor de verpleegkundigen en zorgkundigen in het ministerie van Volksgezondheid als lid van de Federale Raad voor Verpleegkunde (adviescommissie). Ook nu is hij kandidaat bij de sociale verkiezingen.

    Wat zijn de specifieke problemen in jouw sector die een sterke vakbondsaanwezigheid noodzakelijk maken?

    “We komen de volgende jaren in woelig vaarwater terecht aangezien Minister De Block zware hervormingen gaat doorvoeren in de ziekenhuissector. In haar plannen wordt er met amper enkele zinnen gerept over het lot van het personeel. Met een regering voor wie besparingen het alfa en de omega zijn, is dat niet meteen een geruststelling.

    “De vergrijzing van de bevolking maar ook van het personeel zelf is een enorme uitdaging. Tegen 2020 is 30% van het personeel in de zorg +50 en verdubbelt het aantal 55-plussers. Dit veronderstelt eigenlijk meer investeringen in de sector, maar onze regering zal het omgekeerde doen. Als we kijken naar onze buurlanden waar gelijkaardige maatregelen reeds genomen zijn, kunnen we eigenlijk al een beeld vormen van de toekomst. De invoering van de DRG-financiering (vaste enveloppe per patiëntenprofiel) in Duitsland is grotendeels de oorzaak van het extreme personeelstekort. De Duitse vakbond Verdi schat dit tekort op 262.000 koppen: dat is ongeveer het dubbele van alle actieve verpleegkundigen in België! In Frankrijk gaat men 10% van de spoeddiensten sluiten, … En over de regelrechte horror in de zorg in Nederland wil ik liever zwijgen.

    “Daarbovenop komen de plannen van Kris Peeters die nóg meer flexibiliteit mogelijk maken. De vakbonden in onze sector proberen al jaren de flexibiliteit in te perken. In ons ziekenhuis hebben we een systeem op poten gezet waarbij het uurrooster van de volgende week ‘vastgeklikt’ wordt op maandag. Dit gebeurt op basis van een roulement dat over een heel jaar wordt uitgespreid en dat aangepast wordt naargelang de noden van de dienst. Gedurende deze vastgeklikte periode krijgt het variabel uurrooster het karakter van een vast uurrooster en kan men dus weigeren om alsnog in te springen of van shift te veranderen. Dit zorgt voor een relatieve verlenging van het wettelijke minimum voor de bekendmaking van het uurrooster: dit is vijf dagen op voorhand. Voor diegenen die binnen de 24 uur (op vrijwillige basis!) op vraag van de werkgever toch van shift veranderen, is er een oproeppremie van 50 euro. Als de plannen van Peeters geconcretiseerd worden in de sector, mogen we dit alles op onze buik schrijven.”

    Hoe zie je de campagne en wat zijn de plannen op jouw werkvloer?

    “Een rode vakbond in een ‘oerkatholiek’ ziekenhuis in de Vlaamse rand rond Brussel is allesbehalve vanzelfsprekend. We proberen daar een mouw aan te passen door ZELF onze pamfletten te schrijven en affiches te maken om zo dicht mogelijk de leefwereld van de collega’s te benaderen. Ondertussen hebben we onze eigen typische stijl ontwikkeld die we kunnen omschrijven als ‘cartoonesk met een flinke lepel sarcasme en absurdisme.’ Communicatie in vakbondswerk is superbelangrijk. We maken dan ook gebruik van heel wat kanalen: onze eigen website, facebook, muurkranten in de kelderverdieping en de kleedkamers, een maandelijkse toer van de diensten, … De meeste problemen kunnen niet meteen opgelost worden en in dat geval is het wel belangrijk dat het personeel weet dat je ermee bezig bent. Een onderwerp waar we ons alvast willen in vastbijten, is agressiebeleid of beter gezegd: het ontbreken ervan. De samenwerking met LBC is tot hiertoe altijd goed geweest, tijdens het actieplan in 2014 zelfs uitstekend. Profileren tegenover de andere vakbond is geen slim idee als men na de sociale verkiezingen moet samenwerken. Vandaar dat we eigenlijk complementair werken en niet concurrentieel.”

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping