Er heerste een strijdbare sfeer deze morgen in de straten van Bergen, waar we een grotere opkomst zagen dan verwacht. Meer dan 1000 mensen gaven gehoor aan de oproep van ACOD om te betogen tegen de maatregelen van de regering Michel die specifiek de ambtenaren raken. Vroeg in de ochtend werden enkele piketten gezet voor bepaalde openbare diensten en bedrijven. Maar vooral het ordewoord om te verzamelen aan de rue Lamir om 10 u. werd heel goed opgevolgd. Verschillende honderden mensen verzamelden om van daaruit te vertrekken in een betoging. Ook militanten van de privésector en het ACV waren aanwezig, specifiek van ACV-Transcom. De betoging ging via het station naar de gevangenis, waar de werknemers van de spoorwegen en de cipiers de rangen vervoegden. Er werd geëindigd op de Grote Markt, waar een etalagepop symbolisch als Michel opgehangen werd.
Category: Op de werkvloer
-
Staking van werknemers bij de openbare diensten: Bergen
-
Geslaagde militantenconcentratie van het ACOD in Gent
Op de vrijdagmarkt in Gent kwamen meer dan 1000 werknemers van de openbaren diensten uit heel Vlaanderen samen. Ambtenaren uit west-Vlaanderen, Vlaams Brabant en Antwerpen lieten hun woede blijken over de besparingen op onze openbare diensten. Vele werknemers nemen het niet dat hun pensioenen nu zomaar worden verlaagd en dat er ook langer moet gewerkt worden om dat pensioen te verkrijgen. Uiteraard waren ook de delegaties van de sectoren in strijd zoals de spoormannen en -vrouwen. LSP riep op voor solidariteit tussen ACOD & CGSP.
Deze stakingsdag was een nieuwe stap in het actieplan dat van start ging op 24 mei. LSP riep op om door te zetten met het actieplan tot de regering valt. Enkel op die manier kunnen we dit besparingsbeleid stoppen en een beweging opbouwen die het besparingsbeleid voorgoed opzij zet. De volgende stap is de nationale staking van 24 juni die dan weer een belangrijke stap zal zijn in de opbouw naar de nationale betoging op 29 september en de algemene staking in gemeenschappelijk vakbondsfront op 7 oktober.
LSP pleit voor een antibesparingsprogramma en investeringen in echte openbare diensten. Zo’n programma kan een alternatief bieden op de besparingspolitiek van de neoliberale partijen.
-
De maat is vol. Doorzetten tot de regering valt!
Emmers moeten regenwater opvangen in musea. Het vat goed samen wat een jarenlang besparingsbeleid betekent voor de infrastructuur en openbare diensten. De maatregelen vandaag zijn de druppels die de emmers doen overlopen!Na de penitentiaire agenten is ook bij de spoormannen de maat vol. De poging om hen de zwarte piet over het fileleed van vorige week door te schuiven, werd genuanceerd doordat de Leopold II-tunnel dicht moest. Door onderinvestering waren enkele kabels losgekomen en op voorbijrijdende auto’s gevallen. Mede door het grote aantal bedrijfswagens slibben de wegen dicht. Nog een geluk dat de politiestaking beperkt bleef tot gevangenissen, anders had het leger ook nog het verkeer moeten regelen.
=> PDF van dit pamflet voor de acties van de openbare diensten morgen
Dit is het jammerlijk gevolg van jarenlang besparen. Een failed state? Niet de staat faalt, maar het systeem waarbij rijken steeds rijker worden ten koste van gemeenschap, werknemers uit zowel privé als openbare diensten, en gebruikers. Ons verbaast het dat het personeel de openbare diensten zo lang recht hield onder die omstandigheden. In plaats van ‘verandering’, zet deze regering het besparingsbeleid van haar voorgangers verder aan een nog helser ritme.
De druppel die de emmer doet overlopen
Binnenkort zijn de penitentiare agenten in Brussel en Wallonië vijf weken in staking. Het plan-Geens om de productiviteit met 10% op te drijven, was de aanleiding. Overbevolking, verouderde infrastructuur en onhoudbare arbeidscondities slepen echter al veel langer aan. Het plan-Geens was de druppel die de emmer deed overlopen. Met de intrekking ervan zal geen genoegen meer genomen worden, aan de structurele problemen zou het niets verhelpen. Bij de spoormannen was de verlenging van de werktijd door het intrekken van kredietdagen de beruchte druppel, maar het gaat er net zo goed om het protocol van sociaal akkoord dat eenzijdig wordt doorgedrukt en heel het plan-Galant.
Er is geen overheidsdienst meer waar geen tekorten zijn. Water sijpelt binnen in onze musea en zelfs de magistratuur gaat in staking. Nadat men de uitstapregeling in het onderwijs heeft afgebouwd, pakt men de gelijkgestelde periodes en de tantièmes aan. Bij financiën worden opnieuw 33 kantoren gesloten. Op 8 juni betoogt de brandweer in Namen. Michel voelt de aarde onder zijn voeten wegschuiven en nodigt de vakbonden uit. Om hun klachten te aanhoren en tot een vergelijk te komen? Neen, om hen te doen stoppen met ‘leugens vertellen’! Alsof die provocatie niet volstond, blijkt dat de regering stiekem de privatisering van Bpost wou doordrukken via de overname van het Nederlandse PostNL.
“Leugens”, “gijzelnemers”, “terroristen”…
Jambon verkondigt dat de regering hoe dan ook doorgaat. Marc Goblet antwoordt dat de regering enkel het kapitaal vertegenwoordigt en niet wil onderhandelen. Michel, zijn ministers en zijn schoonmoeder hebben het enkel over “leugens”, “gijzelnemers”, zelfs “terroristen”, … Het is een belediging dat dit PS-stakingen zouden zijn. Een uitvlucht om niet op de concrete aanleiding in te gaan. Maar het is niet omdat dit geen PS-staking is, dat het geen politieke staking zou moeten zijn. Niet de vakbonden, maar de regering schuift ieder akkoord van de sociale partners opzij en plaatst het op de politieke agenda.
Is het verstandig om voluit te staken in Wallonië en Brussel, waar de federale regering geen enkele legitimiteit heeft, terwijl dat langs Vlaamse kant soms moeilijker op gang komt? Hadden we de penitentiaire agenten en de spoormannen dan aan hun lot moeten overlaten? Volgens een peiling van iVox en het Nieuwblad vindt 60% van de Vlamingen en 68% van de Franstaligen dat het besparingsbeleid niet fair verdeeld is. Meer dan 60% vindt dat de federale regering de stakingen had kunnen vermijden door in dialoog te gaan, maar dat is net wat deze regering niet wil. Ze wil ons integendeel muilkorven door de inperking van ons stakingsrecht.
Deze regering moet weg. De penitentiaire agenten en de spoormannen creëren daarvoor een momentum. Jij kan dat versterken door aan te dringen op een personeelsvergadering, je collega’s te overtuigen van deelname aan de algemene staking van 24 juni of als de dynamiek dat vereist zelfs daarvoor al. Dat drijft de druk op zodat de vakbondsleiders deze keer doorzetten tot de val van de regering. De vakbonden moeten breken met hun traditionele politieke partners en samen met sociale bewegingen als Hart boven Hard, de PVDA, LSP e.a. een politiek front bouwen voor een maatschappij in dienst van de gemeenschap, niet slechts van een handvol superrijken.
-
NMBS. Verwerp het voorstel van de directie en staak (verder)
Aan een spoorpiket in Brussel. Foto door PPICS Libre Parcours stelt voor om het standpunt van de Antwerpse collega’s te volgen. Zij hielden vrijdagavond een personeelsvergadering voor het station van Antwerpen-Centraal en maakten er een verslag van op dat we hier overnemen.
-
Genoeg is genoeg. Aanval op kredietdagen moet volledig weg!
Opnieuw veel volk in Namen vandaag De pogingen om het protest af te doen als acties tegen het afnemen van vakantiedagen (letterlijk gehoord op de radio!), pakken niet. Wie gelooft hun leugens nog? Vandaag gaat het om het optrekken van de arbeidsduur. Kredietdagen als gevolg van een arbeidsduurvermindering afpakken, is onaanvaardbaar. Niemand is bereid om zomaar langer te werken voor hetzelfde loon, eigenlijk voor een lager loon aangezien de arbeidsduurvermindering met loonverlies gebeurde. Deze aanval op de arbeidsduur moet gestopt worden!
-> PDF van dit pamflet van Libre Parcours
Het ongenoegen zit diep, niet alleen bij het spoorpersoneel en niet alleen omwille van de aanval op de kredietdagen. Dit is slechts een druppel die de emmer doet overlopen. Het spoorpersoneel kreeg al verschillende aanvallen over zich. Met het plan-Galant wilde de regering 2,1 miljard euro besparen, samen met de maatregelen van de vorige regering erbij gaat het om 3 miljard. Op tien jaar tijd kwamen er 50% reizigers bij, maar verdween bijna een kwart van het personeel. Het plan-Galant was erop gericht om nog eens 20% te besparen, onder meer door het opvoeren van de productiviteit maar ook door maatregelen die de reizigers directer treffen. De directie wil bijvoorbeeld flexibele tarieven toepassen: reizigers meer laten betalen op bepaalde momenten. Minister Galant is weg, maar haar plan is nog niet volledig van tafel.
Het plan-Galant moet weg. Maar niet om terug te keren naar het beleid van iets tragere afbraak zoals we ervoor kenden. Toen de PS en de SP.a in 1988 terug in de regering kwamen, waren er nog 68.000 personeelsleden, toen de PS 25 jaar later uit de regering verdween waren ongeveer de helft van onze collega’s verdwenen. Het jarenlange afbraakbeleid dat nu versneld wordt doorgevoerd, leidt tot frustraties.
Bij de cipiers is de jarenlange frustratie over personeelstekort omgeslagen in een strijd voor meer collega’s en dus tegen alle tekorten en gebroken beloften van de afgelopen jaren. Laat ons bij het spoor hetzelfde doen: het plan-Galant moet weg, het vorige protocol dat een personeelsbestand van 38.000 garandeert moet nagekomen worden. Het zou meteen betere dienstverlening mogelijk maken, dat is in het belang van personeel en reizigers. In tijden van klimaatcrisis is meer openbaar vervoer geen overbodige luxe.
[divider]
Allemaal samen voor meer openbare diensten
Solidariteitsboodschap van de vakbondsdelegatie van het gemeentepersoneel in Stabroek We mogen de spoormannen en – vrouwen niet alleen laten strijden. Door op 31 mei met alle openbare diensten in actie te komen, kunnen we een krachtmeting starten tot de regering moet toegeven. Laat ons ervoor zorgen dat dit idee ook langs Nederlandstalige kant steeds meer ingang vindt.
De verbroeding tussen cipiers en spoorpersoneel, onder meer in Namen (waar de gevangenis aan de achterkant van het station ligt), is een goed voorbeeld: we hebben dezelfde belangen en voeren eenzelfde strijd.
Elke zwakte langs onze kant wordt uitvergroot en uitgespeeld. De media maken er een communautair spel van. Het ongenoegen is niet communautair verdeeld. In 1936 dwong een stakingsactie het betaald verlof af. Eén van de slogans toen was: “Uw voornaam is Waal of Vlaming, uw achternaam is arbeider.” Dat is vandaag nog altijd zo – we zouden er alleen nog de voornaam “Brusselaar” aan toevoegen. De zwakte waarop ingespeeld wordt, bevindt zich aan de top van onze vakbonden. Na jaren van twijfelen en het slikken van aanvallen in de hoop erger te voorkomen, zijn sommigen het niet meer gewoon om strijd te organiseren en op te bouwen. Laat ons hieraan werken door net zoals de cipiers of de Franse collega’s onze eigen strijd te organiseren met personeelsvergaderingen waar over de verdere acties en de eisen wordt beslist.
De strijd uitbreiden naar de volledige openbare sector is belangrijk: de tekorten stapelen zich op alle niveau’s op. Zowel federaal, lokaal als regionaal kreunen de openbare diensten onder de tekorten. De wegen zijn kapot met levensgevaarlijke tunnels, in musea regent het binnen, gevangenissen blijken mensonwaardige overblijfselen uit de 19de eeuw te zijn, magistraten willen meer collega’s, in het onderwijs wordt over het gebrek aan middelen geklaagd, … Overal horen we dezelfde eis: we willen meer collega’s voor betere dienstverlening.
Dat het om de dienstverlening gaat, blijkt overigens uit het feit dat er nergens offensieve looneisen gesteld worden. Toch blijven de regering en haar media al het ongenoegen afdoen als ‘egoïstisch’. Dat de ministers en ster-journalisten eens hun eigen loon op tafel leggen vooraleer ze over onze werkdruk oordelen.
Samen voor meer en betere openbare diensten, waaronder gratis en degelijk openbaar vervoer! Laat ons van het actieplan van de vakbonden – met de betoging van de openbare diensten op 31 mei, de algemene staking van 24 mei, de betoging van 29 september en de staking van 7 oktober – gebruik maken om de eerste stap naar meer en betere openbare diensten te zetten door de besparingsregering-Michel de laan uit te sturen. Elke regering die daarop volgt zal rekening moeten houden met een meer zelfbewuste arbeidersklasse.
[divider]
Sancties: “minimale democratische rechten” als het van regering en directie afhangt?
De eerste stakerseditie van ‘Libre Parcours’ werd vandaag in diverse steden verspreid, print er zelf ook enkele uit en geef deze aan collega’s De dreiging van sancties en de intimidaties tegen stakend personeel kunnen een zeker effect hebben. Maar het stakingsrecht is een van onze democratische rechten, de vakbondsleidingen kondigden aan dat ze de stakers dekken en tegen sancties zullen optreden.
Het is opmerkelijk dat politici die na de aanslagen in Brussel zoveel over democratische waarden en normen spraken, vandaag vanuit het parlement ophitsen om het democratische stakingsrecht aan banden te leggen. Hoogstens willen ze wel erg minimale democratische rechten.
Het stakingsrecht is afgedwongen door er samen gebruik van te maken, zo zullen we het ook behouden.
[divider]
Geen middelen?
Volgens de regering zijn er geen middelen voor meer openbaar vervoer. Er zijn wel middelen om de grote bedrijven jaarlijks miljarden cadeau te doen die ze vervolgens naar Panama en andere belastingparadijzen kunnen doorsluizen. Er zijn bij de NMBS wel middelen om een duur waterhoofd van drie directies en tal van externe consultants en andere raadgevers te betalen. Als er wordt geïnvesteerd, is het vooral in prestigeprojecten die achteraf makkelijker aan de private sector kunnen verkocht worden. Er zijn wel middelen om miljarden subsidies aan bedrijfswagens toe te kennen, ook al wordt daarmee het fileleed georganiseerd. Maar voor een oplossing op de filelast – meer openbaar vervoer – zijn er geen middelen? Niet investeren in openbaar vervoer is een politieke keuze van een beleid gericht op de belangen van de 1% rijksten.
Overigens is investeren in openbaar vervoer erg rendabel, niet alleen voor het milieu maar ook voor de economie. Na de spoorstaking van begin januari zei werkgeversfederatie VBO dat een dag spoorstaking de economie 40 miljoen euro kost. Op jaarbasis zou een goedwerkende NMBS de economie dus meer dan 10 miljard opleveren. En dat voor een investering van amper 3 miljard euro door de overheid. Er zijn al maatregelen ‘om de economie te stimuleren’ genomen die minder efficiënt waren… Is degelijk openbaar vervoer een kost of een investering die opbrengt?
[divider]
Neen aan de privatisering!
De regering wil het volledige spoorverkeer privatiseren. Het geprivatiseerde Britse spoor is onveilig en duur. Voor een gelijkaardige afstand als die tussen Antwerpen en Brussel betaal je in Groot-Brittannië voor een maandabonnement geen 136 maar 500 euro. Wat de voorstanders van privatisering ook niet uitgelegd krijgen, is dat er vandaag in Groot-Brittannië meer publieke middelen aan de private spoorbedrijven worden gegeven dan wat er voorheen in het publieke spoorbedrijf werd geïnvesteerd. Een grote meerderheid van de Britten wil dan ook de hernationalisatie van het spoor. Laat het bij ons niet zo ver komen en de privatiseringsplannen volledig afblokken!
-
“Uw voornaam is Waal of Vlaming, uw achternaam is arbeider”
Naar aanleiding van de reactie van de leiding van de Nederlandstalige vleugel van ACOD op de stakingsoproep die vanuit de Franstalige vleugel werd gelanceerd, ontstond er heel wat discussie. De media sprongen met veel plezier op de kwestie om communautaire verdeeldheid centraal te zetten. Een militant van ACOD reageert.
“Eén ding is duidelijk: niemand van ons, Franstalig of Nederlandstalig, kan zich veroorloven dat deze regering nog langer aan de macht blijft. De regering heeft de voorbije weken verschillende provocaties gedaan, pogingen om nog snel-snel vóór en tijdens de zomer wat smeerlapperij er door te jagen: de acties van de voorbije weken en dagen zijn daar het gevolg van. De regering oogst wat ze gezaaid heeft: de mensen zijn het zat, zat, zat.
“We hebben een strategie nodig, een duidelijk plan van sociale actie met als doel: de val van deze regering. We moeten ook die delen van de bevolking meekrijgen die vandaag nog niet overtuigd zijn dat deze regering weg moet, óf die geloven dat er geen alternatief is. Goed georganiseerde stakingen, actiemateriaal, pamfletten en informatiebrochures. Personeelsvergaderingen in alle bedrijven kunnen daaraan helpen. We moeten als vakbond de straat op, naar de markten, de winkels, mensen aanspreken. En we hebben een politiek alternatief nodig: een programma voor een volgende regering. Een 30-urenweek ipv. stijging van de werkuren, een minimumpensioen van 1.500€ voor iedereen ipv. de aanvallen op de pensioenen, goed gefinancierde openbare diensten ipv. besparingen, degelijke lonen en sociale bescherming ipv. flexibilisering en aanvallen op de werklozen. Kortom: we moeten de basis leggen voor de maatschappij die WIJ willen, wij, de 99%. Geld is er genoeg, alleen zit het nu bij de Panama-miljardairs. Wij moeten daar controle over krijgen…
“Frankrijk, Spanje, Italië, Ierland, Griekenland, en zovele landen buiten Europa tonen het voorbeeld: mensen zijn klaar om te strijden. Laten we die strijd organiseren.
“Exact 80 jaar geleden, in mei 1936 begon de grote staking tegen de regering Van Zeeland. Deze beweging dwong de regering tot ontslag, en de nieuwe regering voerde de 8-urendag, betaald verlof en het begin van de sociale zekerheid in. Toen was het ook crisis, toen was het ook “niet mogelijk”, maar men deed het, omdat er geen keuze was door de staking…
“De slogan van toen was: “Uw voornaam is Waal of Vlaming, uw achternaam is arbeider”. Laten we dat voorbeeld van klasseneenheid tegen deze regering en het patronaat opnieuw opnemen!”
-
Tot helft Nederlandstalig spoorpersoneel staakt – straks allemaal samen?
Pogingen om het protest van het spoorpersoneel communautair in te kleden, zullen mislukken. De berichten dat enkel treinen die uit Wallonië komen niet rijden langs Vlaamse kant, zijn niet correct. Er wordt immers ook langs Nederlandstalige kant gestaakt: nu reeds is een derde tot de helft niet komen opdagen. De percentages liggen nog onder die langs Franstalige kant, waar tot 80% staakt. Maar de staking breidt zich verder uit, ondanks de (niet hard te maken) dreiging van sancties. Zo vernamen we dat er op de werkplaats in Mechelen deze middag een spontane personeelsvergadering was waar gestemd werd om vandaag en morgen het werk neer te leggen.
In Namen was er het uitstekende initiatief om met cipiers en spoorpersoneel (onder meer van de werkplaats in Salzinnes) samen door de stad te betogen. Er zou door ACOD ook een motie gestemd zijn om met alle overheidsdiensten te staken vanaf 30 mei. Het zal belangrijk zijn om niet alleen met het spoorpersoneel in actie te komen. De cipiers staken ondertussen al vier weken om meer collega’s te eisen, ze houden het niet op defensieve eisen maar gaan zelf in het offensief. Dit is ook bij het spoor mogelijk. Niet alleen deze aanval op het personeel moet weg, alle aanvallen uit het zogenaamde ‘protocol’ moeten weg en er moeten meer collega’s bij met meer middelen zodat een maximale dienstverlening mogelijk is.
Hieronder enkele foto’s van de betoging in Namen:
-
NMBS-directie provoceert nieuwe acties. Woede leidt tot vastberaden en nationaal gedragen protest
Namen: cipiers en spoorpersoneel ontmoeten elkaar en trekken samen in betoging door de stad. De gevangenis van Namen ligt achter het station. De afstand is klein. Maar ook de eisen en bekommernissen liggen dicht bij elkaar: meer middelen voor betere dienstverlening! Goede dienstverlening vereist respect voor het personeel dat ondanks de gebrekkige middelen hard werkt om er toch het beste van te maken, maar hiervoor geen respect krijgt van directies en regering. De media zijn scherp voor het spoorpersoneel. “Weeral staking”, roepen ze. Het is inderdaad erg dat het spoorpersoneel opnieuw tot acties gedwongen wordt door een schandalige beslissing van de directie om eenzijdig, dus zonder overleg, de arbeidsduur te verlengen. Het spoorpersoneel werkt zich dagelijks de naden uit het lijf om met gebrekkige middelen zoveel mogelijk dienstverlening georganiseerd te krijgen. En wat krijgt het in ruil voor al die inspanningen? Vuistslagen in het gezicht door een directie voor wie de reizigers en de dienstverlening duidelijk geen prioriteit zijn.
De acties begonnen gisteren spontaan toen een omzendbrief verspreid werd waarin de directie bekend maakte dat de arbeidsduur verlengd wordt door het aantal kredietdagen terug te brengen. Kredietdagen zijn vergelijkbaar met arbeidsduurverminderingsdagen (ADV) in de private sector. Toen de officiële wekelijkse arbeidsduur werd teruggebracht van 40 naar 36 uur, werd de reële wekelijkse arbeidsduur niet aangepast maar kwamen er compensatie- en kredietdagen. Alles afpakken, kan de directie niet. Het gemiddelde van 38 uur per week werken is voorlopig nog steeds de norm. Maar nu wil de directie toch wat knabbelen aan de kredietdagen. Misschien dacht ze: aangezien veel personeelsleden door de werkdruk achterstallige dagen hebben staan, kunnen we de achterstand beter wegwerken door kredietdagen te schrappen?
De woede zit diep en wordt nationaal gedeeld. Gisteren begon de staking in de werkplaatsen, onder meer in Salzinnes, Kinkempois (Luik), Mechelen, Gentbrugge, Vorst, Cuesmes, Antwerpen, Oostende, Hasselt, … Daarna volgde loketpersoneel in Charleroi en Brussel. Vandaag ligt het treinverkeer langs Franstalige kant volledig plat en is het ernstig verstoord langs Nederlandstalige kant. De directie dreigt met sancties wegens ‘ongewettigde afwezigheid’. Het gaat om een spontane staking, maar de vakbonden dekken de stakers. Er zullen geen sancties zijn aangezien het om een collectieve actie gaat en dat is een democratisch recht. Of verwijst de regering enkel naar democratische waarden en normen als het haar uitkomt en niet als democratische rechten gebruikt worden om te protesteren tegen haar beleid?
Ondanks de dreigementen en de chaos die eigen is aan een spontane staking nemen ook veel Nederlandstaligen deel. Zo vernamen we dat ongeveer 40% van de Antwerpse treinbegeleiders deze morgen niet aan de slag ging. Ook wordt op de werkplaatsen verder gestaakt. In Luik werd beslist om iedere dag om 10u en om 16u een algemene vergadering van het personeel te houden om over de verderzetting van de staking te beslissen. Er is opgeroepen tot een staking van onbepaalde duur. Het Franse voorbeeld van personeelsvergaderingen die beslissen over het verderzetten van de staking krijgt hiermee navolging in ons land. Een voorbeeld voor andere sectoren en bedrijven? Waarom van de staking van 24 juni geen gebruik maken om aan het piket een vergadering te houden met zoveel mogelijk collega’s om de campagne naar 29 september (nationale betoging) en 7 oktober (nationale algemene staking) voor te bereiden en te organiseren?
Natuurlijk horen we opnieuw allerhande verwijten over het spoorpersoneel dat teveel zou staken. Ongetwijfeld ondervinden reizigers hinder en zijn er hierdoor soms frustraties. Maar na de luchtverkeersleiders, havenloodsen, cipiers en straks mogelijk zelfs de magistraten, moet het wel duidelijk zijn dat er een algemeen ongenoegen is als gevolg van een tekort aan middelen voor de openbare diensten en een gebrek aan collega’s om maximale dienstverlening te kunnen aanbieden. Het gebrek aan middelen en investeringen leidt tot onveilige tunnels in Brussels, waterlekken in musea, aftandse gevangenissen met onmenselijke omstandigheden voor gevangenen én personeel, …
De regeringspartijen spreken over de nood aan minimale dienstverlening. Dat is wat ze momenteel aan het organiseren zijn op gewone werkdagen. Als de dienstverlening nog redelijk is, komt dit door de enorme inspanningen van het personeel waarbij sommigen tientallen kredietdagen nog niet konden opnemen wegens tekorten. De regering en de media lijken enkel op momenten van stakingen over de dienstverlening te spreken. Moest ze echt om de dienstverlening bekommerd zijn, dan zou de regering de nodige middelen voorzien om maximale dienstverlening aan te bieden in plaats van hierop te besparen. Moest de directie om de dienstverlening bekommerd zijn, dan zou ze het personeel dat daar dagelijks hard voor werkt geen mes in de rug steken door eenzijdig de arbeidsduur te verlengen.
Het personeel van de NMBS verdient de steun van collega’s uit andere sectoren en ook van de pendelaars. Als het personeel deze directie zomaar laat doen, zal er van de dienstverlening niet veel overblijven. De top wil nagaan hoe meer ‘flexibele tarieven’ mogelijk worden (lees: pendelaars meer laten betalen). Voor deze directie zijn het personeel en de reizigers citroenen die uitgeperst worden. En vervolgens nog wat meer uitgeperst worden.
We mogen dit niet aanvaarden. Laat ons het voorbeeld van de vastberaden acties van de Franstalige cipiers of van de beweging in Frankrijk volgen: ons niet met een kluitje in het riet laten sturen maar doorgaan rond offensieve eisen. Er zijn meer middelen voor het openbaar vervoer nodig met respect voor de enorme inspanningen van het personeel om maximale dienstverlening aan te bieden. In tijden van milieucrisis is een uitbouw van openbaar vervoer des te belangrijker. Het invoeren van gratis en degelijk openbaar vervoer zou de filelasten snel doen afnemen. Om dergelijke eisen te realiseren, zullen we de huidige besparingsregering die iedereen tegen zich in het harnas jaagt moeten wegkrijgen.
-
Decennialange onderfinanciering en wanbeleid leiden tot onmenselijke situatie in gevangenissen
Zonder stakingen wordt er niet over gesproken, maar de laatste weken kregen we dagelijks berichten over de pure horror waarmee gevangenen in België worden geconfronteerd. De rechtse regering is er als de kippen bij om van de staking gebruik te maken om één van haar stokpaardjes erdoor te krijgen: de fameuze minimumdienst. Na de spoormannen en de luchtverkeersleiders zijn de cipiers het nieuwe doelwit van een fameuze mediaoorlog. Een oplossing voor de gevangenen zit er met deze regering echter niet aan te komen.Dossier door Anja Deschoemacker uit de te verschijnen editie van maandblad ‘De Linkse Socialist’ – Neem vandaag nog een abonnement op deze krant die volgende dinsdag uitkomt.
Welzijn gevangenen raakt koude kleren politici niet
Men moet maar het bouwjaar bekijken van tal van onze gevangenissen om te begrijpen dat het een kwestie van onderinvestering is: het hellegat in Vorst (1910) is nog relatief jong. Alleszins jonger dan Sint-Gillis (1884), Ieper (1876), Mechelen (1874), Mons (1870), Leuven (1860), Ruiselede (1849) en uiteraard Merksplas (1825). Maar in de pers worden nu zelfs inzakkende vloeren en binnensijpelend water geweten aan… de staking! Toen de gevangenen in Merksplas (niet in staking) in opstand kwamen, werd dat verder in de media niet hernomen.
Men heeft het over de veroordelingen van de Belgische staat over het gebrek aan een minimum dienstverlening tijdens stakingen, maar zwijgt zoveel mogelijk over het feit dat België al verschillende malen is veroordeeld voor de situatie in “normale omstandigheden” – zonder staking dus. Het Belgische gevangeniswezen heeft een vaste stek verworven in de verslagen van Amnesty International.
De onderinvestering is niet enkel een kwestie van verwaarloosde en uitgeleefde infrastructuur (zoals ook onze scholen, musea, vredegerechten, tunnels…), maar eveneens één van een te beperkt personeelskader dat dan ook nog door decennialange besparingen niet volledig is ingevuld. Sinds 2014 is het aantal cipiers als gevolg van besparingen afgenomen van 8.200 tot minder dan 7.000. Het aantal gevangenen nam ondertussen toe tot 11.000 terwijl er minder dan 10.000 plaatsen zijn.
Resultaat: overwerkt personeel en dus ook veel (langdurig) zieken. Maar ook daaromtrent gaat de pers in de aanval: stakende cipiers zouden zich “ziek zetten” en zo hun loon behouden terwijl ze staken. Realiteit: medische controles van de zogenaamde nepzieken wezen uit dat er van de 294 zieken slechts 13 terug aan het werk konden!
De situatie in de gevangenissen is onleefbaar voor zowel gevangenen als cipiers. Hoewel enkele commentatoren doen uitschijnen dat het de onwil van de cipiers is die maakt dat er in de gevangenis te weinig activiteiten doorgaan, is het in realiteit een gevolg van personeelsgebrek.
De oorzaak van het “absenteïsme” – en van de staking – ligt quasi volledig in de verwaarlozing van de sector en in de decennialange onderfinanciering, gecombineerd met een beleid dat zeer veel mensen in voorhechtenis neemt.
Bovendien leidt de onderfinanciering van de geestelijke gezondheidszorg ertoe dat er – ondanks talrijke veroordelingen door internationale instanties – nog steeds honderden geïnterneerden in de gevangenis opgesloten zitten.
Maar ja, gevangenen wegen electoraal niet door. Burgerlijke politici en media spreken enkel over hun mensonwaardige omstandigheden als er een staking is. Bovendien biedt men zelfs dan geen oplossing voor de mensonwaardige omstandigheden; men valt enkel het stakingsrecht aan.
Meer middelen nodig!
De cipiers voeren al decennialang strijd voor een leefbaar regime, wat meer personeel inhoudt. Ze verkregen van opeenvolgende regeringen steeds opnieuw slechts lege beloften. Geen wonder dat het vertrouwen in de zoveelste “hervorming” zonder fundamentele verhoging van het budget – zelfs integendeel – volledig zoek is.
Ondanks een hardnekkige poging om de communautaire verdeeldheid in de verf te zetten – de Vlaamse vakbonden hebben de voorstellen van Geens wel aanvaard, terwijl de Franstalige cipiers ze hebben verworpen – is het slechts een kwestie van tijd vooraleer ook in Vlaanderen nieuwe stakingen uitbreken. Er komt slechts een minimaal aantal cipiers bij en vervanging van cipiers die op pensioen vertrekken is in het plan van Geens slechts gegarandeerd voor 2016.
De systematische onderfinanciering van alle openbare diensten, inclusief de veiligheidsdiensten, maakt dat de vervanging van cipiers tijdens stakingen niet evident meer is. Na meer dan twee weken staking begon het ook in de politiediensten te broeien en werd over mogelijke stakingsacties gesproken. De regering stuurde dan maar het leger, waar echter onmiddellijk werd gereageerd dat men al overbevraagd was en bovendien niet wil ingezet worden om de staking te breken. De Luikse brandweer diende een stakingsaanzegging in na opvorderingen voor de gevangenis van Lantin. Ondertussen dreigen zelfs de magistraten met stakingen in juni omdat ze in het huidige kader niet langer hun werk naar behoren kunnen doen. Net als in de gevangenissen kampen ze met een systematisch personeelstekort, onvoldoende middelen en verwaarloosde infrastructuur.
Hetzelfde verhaal kan worden gegeven voor alle openbare diensten en infrastructuur. Giuseppe Pagano, professor openbare financiën aan de universiteit van Bergen, biedt een overzicht van de desinvestering in de openbare infrastructuur in een interview in Le Soir (11/5): “Sinds midden jaren 1970 is de desinvestering constant. Bij iedere crisis gaan we onder een niveau en we stijgen daar nooit meer boven.” Van een investeringspercentage in publieke infrastructuur tussen 4 en 4,5% van het BBP in de jaren ’70 gingen we naar 3% in de jaren ’80 en vandaag zitten we aan 2,4%. Idem dito voor het personeelsgebrek: “De wil van de openbare macht om de personeelskosten te drukken is ook zeer duidelijk. En dat alles terwijl de Belgische bevolking blijft toenemen en dus ook hun behoeften aan openbare diensten.” De productiviteit van het personeel kan verhogen, “maar die productiveitsverhoging is zeer moeilijk te realiseren in die beroepen van fysieke begeleiding van mensen, zoals het onderwijs, de gezondheidszorg of de gevangenissen.”
De enige manier om aan de mensonwaardige omstandigheden iets te doen, is het omgooien van de volledige politiek. Er moet een massaal plan van publieke investeringen komen om te beantwoorden aan de behoeften, en de reeds vele malen onbewoonbaar verklaarde oude gevangenissen moeten gesloten worden of indien mogelijk grondig gerenoveerd. Voorhechtenis moet zoveel mogelijk beperkt worden, maar ook een gevoelige uitbreiding van het systeem van huisarrest via enkelbanden vergt investeringen in materiaal en in personeel. Mentaal zieke mensen zouden nooit naar een gevangenis mogen worden gestuurd, maar dat vergt investeringen in speciale instellingen voor mentale gezondheidszorg.
Besparingsregering stoppen
De regering is wel bereid om de tekorten te doen oplopen om cadeaus aan de rijken en de grote bedrijven te geven, maar niet om de gevangenen in menswaardige omstandigheden te laten leven met een beleid gericht op herstel en re-integratie. Dat vereist ook een hogere personeelsbezetting waardoor cipiers menswaardige werkomstandigheden kennen.
De strijd van de cipiers is onderdeel van een breder gedragen protest tegen de onderinvestering in alle openbare diensten. De tekorten laten zich op alle niveaus van de macht voelen: federaal, regionaal, gemeentelijk. Als we niet samen vechten voor een einde aan de besparingspolitiek, zal deze regering – net als de vorige regeringen, maar op een brutalere manier – alle openbare sectoren één voor één naar de slachtbank leiden. Een nederlaag in de ene sector zal slechts de voorbode zijn van een volgende nederlaag in een andere sector.
Verder is het een strijd tegen de inperking van het stakingsrecht, de befaamde minimumdienst, een belangrijke buit die deze thatcheriaanse regering met alle macht wil binnenhalen.
De stakende cipiers, net als de spoormannen en de luchtverkeersleiders voor hen, klaagden met hun acties echter de onmogelijkheid van een kwaliteitsvolle basisdienstverlening aan met de huidige middelen. De dienstverlening is nu al minimaal, zoals overigens ook in veel ziekenhuizen waar er bij opeisingen tijdens stakingen meer kader kan opgevorderd worden dan er bij normale omstandigheden aanwezig is.
De minimumdienst gaat niet over de gebruikers van de openbare diensten, maar om het breken van het stakingsrecht, om het kunnen verderzetten van een politiek van desinvestering en opdrijving van de werkdruk zonder dat het personeel daarin nog iets in de pap te brokken heeft. Als de minimumdienst er komt in de gevangenissen zal het niet lang duren vooraleer ze ook in andere openbare diensten wordt opgelegd.
Deze regering lanceert oorlogsverklaring na oorlogsverklaring en niet reageren betekent verliezen. Gevangenen en cipiers moeten hopen dat het nieuwe actieplan van de vakbonden even massaal wordt uitgevoerd als het vorige en er niet wordt gestopt vooraleer de buit binnen is.
[divider]
Private gevangenissen?
N-VA wil de gevangenissen privatiseren. Dat dit voor de samenleving niet efficiënter is, wordt in de VS aangetoond. Maar we moeten niet zo ver gaan voor voorbeelden. Het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent, waar gevangenen met eenpsychiatrische problematiek worden opgevangen, is in private handen. De Vlaamse Zorginspectie stelde dat het FPC Gent geen basisdiensten kan aanbieden door onvoldoende personeelsbezetting. Eind december stuurde het FPC voor het eerst een patiënt terug naar de gevangenis omdat alle isoleercellen van het centrum vol zaten na verschillende incidenten. Het tekort aan personeel en begeleiding leidt er tot een repressief regime. Is dat in het belang van personeel, patiënten en de samenleving? Wij dachten van niet…
-
NMBS-directie wil arbeidsduur verlengen: spontane staking die snel uitbreidt
De directie van de NMBS wil op eenzijdige wijze de arbeidsduur verlengen. Een omzendbrief van HR stelt voor om de regeling van kredietdagen te wijzigen. Kredietdagen zijn vergelijkbaar met dagen voor arbeidsduurvermindering in de private sector. HR Rail wil het aantal kredietdagen verminderen indien een personeelslid meer dan 18 dagen afwezig is wegens ziekte maar ook onder meer wegens educatief verlof of syndicaal verlof.De omzendbrief stelt: “Voor een voltijdse tewerkstelling zal, telkens het aantal dagen gecumuleerde afwezigheid wegens medische redenen en afwezigheid wegens een andere reden dan compensatieverlof (vast en variabel) of rust (zondagen en feestdagen) de 18 bereikt, het aantal toe te kennen kredietdagen met één worden verminderd.” De regeling zou met terugwerkende kracht vanaf 1 januari worden opgelegd.
Bij de arbeidsduurvermindering van 40 naar 36 uur werden compensatie- en kredietdagen toegekend: per 28 dagen moet verplicht een compensatiedag opgenomen worden, kredietdagen zijn vrij te kiezen. Door ziektedagen en andere afwezigheidsdagen te laten meetellen als kredietdagen, wordt in de praktijk een arbeidsduurverlenging opgelegd.
Deze voormiddag is een spontane staking hiertegen ontstaan in verschillende werkplaatsen. Momenteel zijn er al zeker acties in Salzinnes, Schaarbeek, Cuesmes, Vorst en Mechelen. Het station van Charleroi is dicht. Steeds meer personeel sluit zich bij de actie aan. Om 13u is er een verzoening. Het personeel eist de onmiddellijke intrekking van de omzendbrief. Zoniet kan de staking zich deze namiddag verder uitbreiden. Meer info volgt.
[divider]
Dit is de omzendbrief in kwestie:
