Op Rerum Novarum haalde ACV-voorzitter Leemans uit naar de regering-Michel omdat deze de grote vermogens ontziet en het sociaal overleg saboteert. Enkele militanten waren explicieter en riepen slogans als “CD&V, weg ermee.” Kris Peeters, tot voor kort het zelfverklaarde ‘sociaal gezicht’ in de regering, was niet aanwezig. Wellicht om de gemoederen niet verder op te hitsen? Eerder trok de ACV-betoging van 20 april maar liefst 10.000 aanwezigen. Het verzet tegen de wet-Peeters stond centraal op die betoging.
Artikel uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’
Na het eerste actieplan in 2014 kon de ACV-leiding met een nipte stemming het protest nog stilleggen. Een magere loonnorm werd toen goedgekeurd met de belofte van nieuwe acties. Er werd ruimte gelaten voor het overleg en de leiding stelde veel hoop in Kris Peeters. Ruim een jaar later moet zelfs Marc Leemans erkennen dat er van overleg niets in huis komt. Zelfs indien er akkoorden met de werkgevers gesloten worden, zoals rond de eindeloopbaan, schuift de regering dit opzij. Leemans: “Elk unaniem akkoord onder sociale partners onderging de sjoemelsoftware van Michel I. Correcties aan eindeloopbaan. Het sociaal akkoord. De beschikbaarheid voor oudere werklozen en SWT-ers. Het flexibiliteitsakkoord. En laatst nog dat mooie project van sociale partners, samen met de mutualiteiten, om zieken en invaliden meer kansen op hertewerkstelling te geven.”
De beloofde taxshift om ook de rijksten te laten meebetalen, werd een nieuw cadeau aan de werkgevers betaald door de gewone werkenden. De discussie over ‘werkbaar werk’ werd omgebogen tot voorstellen van meer ‘wendbaar werk’, steeds meer flexibiliteit door de werknemers tot de rek er volledig uit is. De afschaffing van de 38-urenweek is onderdeel van wat nu al de wet-Peeters wordt genoemd.
Niet alleen Peeters laat zich opmerken als een van de vele asociale gezichten van deze regering. Zijn kompaan Geens doet op Justitie hetzelfde. Het besparingsbeleid daar leidt tot een immens ongenoegen bij zowat alle actoren in de sector, van de cipiers tot de magistraten. Is het dan verwonderlijk dat steeds meer protest tegen CD&V weerklinkt onder ACV-leden? In West-Vlaanderen riep ACV Metea (metaal- en textielsector) CD&V op om “de stekker uit de regering te trekken.” De centrale merkte op dat de verklaringen van CD&V-kopstukken naar aanleiding van Rerum Novarum op hoongelach onthaald werden “omdat die politici in het parlement niet de daden bij het woord voegen en de kapitalisten gerust laten.” ACV Metea merkt op dat CD&V de rechtse regering op de been houdt en mee verantwoordelijk is voor sociale afbraak die ons terugbrengt “naar de tijd van Daens.”
Tegenover conservatieven die het beleid van Woeste en co opnieuw willen invoeren en dit als ‘modern’ verpakken, zullen wij de traditie van Daens eveneens moeten opnemen en onze strijd organiseren, ook op politiek vlak.
Liberalisering en privatisering: een zegen voor managers en aandeelhouders, een hel voor personeel en dienstverlening
-> Pamflet ‘Model 9’ dat maandag verspreid wordt op de staking. PDF
Voor maandag 13 juni hebben ACOD en ACV een stakingsaanzegging ingediend voor het personeel van bpost. Directe aanleiding zijn de geheime onderhandelingen van de afgelopen 3 maanden tussen bpost en PostNL. Ook al zijn die afgesprongen, de woede bij het personeel is enorm. Men vreest voor een verdere afbouw van het statuut en de werkomstandigheden. Bovendien zijn er nog een heel aantal belangrijke dossiers onopgelost.
Sinds Georoute hebben postbodes geen “werkbaar werk” meer. Er is teveel onevenwicht tussen de rondes. De daling in volume van de brieven, wordt gecompenseerd door een volumetoename bij de pakjes. Dit zou bij een overname van PostNL nog toegenomen zijn, terwijl er nu al te weinig mensen zijn om het huidige volume te verwerken. Er zijn veel zendingen zonder adres, zoals allerhande reclamefolders (iedere maandag de Aldifolders).
Vanaf september zouden de openingsuren van veel postkantoren verder verminderd worden. Ook de flexibiliteit van de loketbedienden wordt opgedreven door late openingsuren. De hulppostbodes worden niet aanzien als volwaardig postpersoneel. Ze verdienen minder en hebben een kleiner aantal verlofdagen en geen taalpremie. Er werken ook steeds meer interimmers. Voor het postpersoneel is dat dubbel werk: hun eigen werk en de bijna wekelijkse nieuwe interimmers opleiden. De directie dacht met deze onzekere werkcontracten de efficiëntie te verhogen, maar sloeg de bal volledig mis. Op die manier gaat immers teveel werkervaring verloren.
Door de onregelmatige uren moet steeds meer postpersoneel in eigen vervoer voorzien om op het werk te geraken. Zo zijn er mensen die om 3u of 4u ’s ochtends moeten beginnen. Dit komt doordat men geleidelijk de nachtdiensten afbouwt met de bedoeling ze op termijn af te schaffen. Dat werk verdwijnt niet, maar wordt doorgeschoven naar de postbodes. Zij zijn genoodzaakt door de hoge werkdruk om veel onbetaalde uren te presteren om hun rondes klaar te krijgen. De flexibiliteit ook toegenomen voor de vrachtwagenbestuurders van bpost dat zo de beruchte kilometerheffing tracht te omzeilen.
De nieuwe loonfiches zijn een ramp. Regularisaties komen met een maand vertraging. Door de onduidelijke berekeningswijze gebeurt het dat vakantiegeld in mei wordt uitbetaald, maar de bedrijfsvoorheffing bij sommigen de maand daarna wordt afgetrokken. Zo waren er die in juni 100€ tot 140€ minder ontvingen wegens het misberekenen van deze voorheffingen. De productiviteitspremie toegekend aan het personeel vermindert, maar aan de aandeelhouders wordt meer uitgekeerd. Het is nochtans het postpersoneel, niet de aandeelhouder, noch de directie, dat het werk verzet onder steeds slechtere omstandigheden.
Regering en directie kunnen het niet genoeg benadrukken: sinds de liberalisering is bpost een fors winstgevend bedrijf is geworden. Managers als Johnny Thijs zijn er flink rijk op geworden en de aandeelhouders mogen jaarlijks rekenen op steeds gullere dividenden. Dat dit de appetijt opwekt van politici en ‘investeerders’ is geen verassing. Het gaat echter niet alleen ten koste van de arbeidscondities, maar ook van de gebruikers. Sinds Georoute bestaat de sociale functie van de postbode enkel nog op papier. Tijd om bij ouderlingen langs te gaan om te zien of ze in orde zijn, is er niet meer. Het aantal geïsoleerde bejaarden die al enkele dagen of zelfs weken zijn overleden vooraleer men ze aantreft, is fors toegenomen. Even wachten voor het afgeven van een pakje of een aangetekende zending, hoort er ook niet meer bij. De boodschap van de geliberaliseerde post aan de gebruiker: neem verlof en loop zelf even tot aan het postpunt.
Om van deze poststaking een succes te maken, moeten er personeelsvergaderingen georganiseerd worden. Daar kan het personeel ingelicht worden, maar ook mee discussiëren over de verschillende problematieken op de werkvloer. Zo eisen de postmensen degelijke contracten, meer personeel, betere uren met de daarbij behorende premies (niet door op zondagnacht vijf na middernacht te beginnen om de zondagspremie te vermijden), inspraak in de werkorganisatie – zeker als er veranderingen worden voorgesteld! Daarnaast kunnen de vakbonden er mobiliseren naar het actieplan. Behalve de poststaking van 13 juni, organiseert het ABVV, hierin bijgetreden door enkele ACV-centrales, op 24 juni immers een algemene staking. De problemen bij bpost zijn niet uniek, maar gelijkaardig aan die in andere sectoren. Solidariteit in actie tegen deze besparingsregering is noodzakelijk!
Op 30 mei was er in Antwerpen een actie tegen de vermarkting van het sociaal werk. Verslagje van die actie
WACHTRIJEN WORDEN EEN INDIVIDUEEL PROBLEEM VAN DE ZORGBEHOEVENDE
Het tekort aan middelen in de gehandicaptenzorg in Vlaanderen is algemeen bekend. Door de lange wachtlijsten krijgt bijna 1 op de 3 van de mensen met een beperking niet de zorg die ze nodig heeft. De Vlaamse Overheid kiest ervoor dit “aan te pakken” door zwaar in te zetten op de vermaatschappelijking van de zorg. Zorgbehoevenden zullen verplicht worden om mee te stappen in een ondersteuningsplan dat er op gericht is om zo veel mogelijk van de zorgen door hun eigen netwerk (familie en vrienden) en reguliere diensten (thuisverpleging, familie-en poetshulp en welzijnsdiensten) te organiseren. Pas als er dan nog een ondersteuningsnood overblijft, zal men via een erkenning door het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) beroep kunnen doen op de niet rechtstreeks toegankelijke gespecialiseerde zorg.
Daarbij kiest men voor een tweetrapssysteem. Iedereen met een erkende handicap én een aantoonbare ondersteuningsnood zou een basisondersteuningsbudget (BOB) krijgen van slechts 300 euro. Hiermee kan men zorg inkopen bij reguliere diensten en de rechtstreeks toegankelijke zorg. Aan de hand van het verplichte ondersteuningsplan gaat men dan na of er nog noden zijn. Wanneer dit het geval is kan men een persoonsvolgend budget (PVB) krijgen. Dit bedrag wordt niet bepaald door de reële zorgnood, maar door de nood die nog overblijft na aftrek van de inzet van het persoonlijk netwerk en wat men kan inschakelen via het BOB. Hiermee verengt men de toegang tot de gespecialiseerde (dure) zorg en laat men het nu al erg zwaar belaste netwerk gratis inspringen.
WIE HULP VRAAGT, WORDT KOOPWAAR.
De hervorming deelt de sector op in vergunde en niet-vergunde zorg die met elkaar moeten concurreren op de zorgmarkt. In de vergunde zorg, die door de hervorming minder subsidies zal krijgen, zullen kwaliteitsnormen en personeelsvoorwaarden nog door de overheid bewaakt kunnen worden. De niet-vergunde zorg kan zowel qua prijs, kwaliteitsnormen als personeelsvoorwaarden onder die kwaliteitsnormen gaan. In een situatie waar de BOB en PVB niet zullen volstaan om alle nodige zorg in te kopen, zal al snel de goedkopere, niet vergunde, zorg de bovenhand halen. Het gevaar voor een neerwaartse spiraal binnen de zorgsector wordt zo reëel.
Een gelijkaardige tendens zien we in de Antwerpse sociale sector waar men recent besliste om een aantal daklozenprojecten op de markt te gooien. Verschillende spelers, ook commerciële, zullen met elkaar concurreren om de projecten binnen te halen. Ook hier dreigt, in navolging van Nederland waar reeds een groot deel van de sociale sector vermarkt werd, een daling van kwaliteit van de hulpverlening en van de arbeidsvoorwaarden. Op 30/05 werd een eerste succesvolle waarschuwingsactie georganiseerd door het Sociaal Werk Actie Netwerk. SWAN kondigde reeds nieuwe acties aan en oriënteert zich daarvoor op het actieplan van de vakbonden.
HULP VERLENEN TEN KOSTE VAN DE EIGEN GEZONDHEID
Minister Muyters heeft midden mei eenzijdig beslist om de Vlaamse premie voor de landingsbaan (tijdskrediet) af te schaffen voor niet-hulpverlenend personeel. Administratieve bedienden, onthaalmedewerkers aan de balie, logistiek personeel, ICT, … zullen bij het uitbollen na een lange carrière in de zorgsector veel inkomen verliezen, of ze moeten blijven werken tot de verhoogde pensioenleeftijd. Dit in een sector waar alle werknemers geconfronteerd werden met een verhoogde werkdruk. Vandeurzen beknibbelde afgelopen jaar nog op de portefeuilles, waardoor voor vele werknemers het water aan de lippen staat. Ook voor niet-hulpverlenend personeel die binnen beperkte uren meer werk moeten verzetten.
De tax shift zou in de zorgsector extra jobs opleveren. Dat is echter een vergiftigd geschenk: door de lasten te verlagen wordt in de sociale zekerheid beknibbeld. Het uitgestelde loon van werknemers vermindert op deze wijze. De extra man- en vrouwkracht komt bovendien niet tegemoet aan de noden van de sector: de vragen stijgen, ze worden steeds complexer en ze vragen meer registratie. Het nieuwe VIA akkoord dat vanaf september onderhandeld wordt, kan een aantal directe verbeteringen brengen: bijkomende jobs, portefeuilles gekoppeld aan anciënniteit, de toenemende registratie compenseren, verbeteringen in het statuut van zorgverstrekker, … Deze eisen zijn echter geen garantie. 5 jaar geleden kwam er een 13e maand bij, slechts door opbouwende acties. Strijd loont! Vanaf september zal dit nog meer nodig zijn dan 5 jaar geleden!
Het overleg in de sector kent zijn grenzen: Muyters beslist eenzijdig om de premie voor de landingsbaan te beperken, Vandeurzen bespaart op personeel, de werkgeversorganisaties gaan mee in commercialisering, … Slechts door ons te organiseren en collectief strijd te voeren, zullen we besparingen stoppen en vooruitgang realiseren!
ALS HET REGENT IN DE VLAAMSE SECTOREN, DRUPPELT HET IN DE FEDERALE SECTOREN … ?
In het kader van de besprekingen over de uit te voeren besparingen in het RIZIV, zou in een voorstel dat momenteel op tafel ligt sprake zijn van besparingen op personeel van de gezondheidszorg in een aantal federale sectoren. In 2005 was in het kader van het sociaal meerjarenakkoord een eindeloopbaanmaatregel verkregen die, in verschillende fases (45 jaar, 50 jaar en 55 jaar) de werklast diende te verlichten van het personeel.
Concreet zou het voorstel dat de Minister van Volksgezondheid vandaag overweegt, inhouden dat de leeftijd van 45 jaar wordt verhoogd naar 46 jaar om 2 uur per week vrijstelling of een gelijkwaardige premie van 5,26 % berekend op het voltijds loon te kunnen genieten. Dit is onaanvaardbaar aangezien hiermee terug de spiraal van moeilijke werkomstandigheden op gang komt. Integendeel, door de langere loopbanen, zou er een bijkomende trap in de arbeidsduurvermindering moeten voorzien worden op 60 jaar.
SAMEN IN VERZET TEGEN DE BESPARINGSPOLITIEK VAN VLAAMSE EN FEDERALE REGERING!
Op alle beleidsniveaus worden er harde besparingen doorgevoerd. De afschaffing van de 38-uren week en het invoeren van onbeperkte interimarbeid zijn maar een greep uit de recentste maatregelen. De rechtse regering krijgt haar beleid niet meer verkocht. Het ongenoegen over deze politiek ligt aan de basis van een stakingsgolf die over het land trekt.
Wie denkt dat deze regering op haar maatregelen terug zal komen, is naïef of van kwade wil. Deze regering kent een unieke samenstelling, daarvan geen gebruik maken om “het DNA van België te wijzigen” zoals Michel zei, is geen optie.
Enkel door deze regering ten val te brengen, kunnen we haar maatregelen stoppen. Dit moet de inzet van het huidige actieplan zijn.
Dat zal enkel lukken wanneer het actieplan breed gesteund wordt. De eerste betoging was met 80.000 aanwezigen geslaagd. We moeten onze collega’s die nog niet mee zijn, overtuigen. Organiseer personeelsvergaderingen op het werk of vraag het aan een vakbondsafgevaardigde. Geef er toelichting, maar leg ook het actieplan voor zodat het gedragen wordt door een collectieve beslissing. Denk na over hoe je een piket zal organiseren en werk specifieke eisen uit voor een werking van het bedrijf en de sector in het belang van heel de gemeenschap in plaats van de winst. Zo moet zorg terug volledig in publieke handen komen en dit onder controle van zorggebruikers en personeel om de kwaliteit van de zorg en dus ook van de arbeidsvoorwaarden te garanderen.
Voorstel B volstaat niet. Optie C: strijd ernstig organiseren!
De spontane stakingen van 25 mei tot en met 3 juni bij de spoorwegen toonden aan hoeveel woede er heerst bij het spoorpersoneel. De ene maatregel na de andere wordt eenzijdig opgelegd door de directie zonder dat er voldoende op wordt gereageerd door de vakbonden.
-> PDF van dit pamflet van Libre Parcours
Sommigen denken dat we via onderhandelingen zoveel mogelijk moeten redden wat er te redden valt. Maar enkel strijd loont! Na de spontane stakingen begon de directie – weliswaar minimale – toegevingen te doen. Eens de hete adem van de staking verdween, kwam de directie op veel punten terug en kwamen er zelfs nieuwe punten op de onderhandelingstafel. Denk maar aan het voorstel dat nieuwe aangeworvenen vanaf 1 juli 2016 slechts 20 verlofdagen zouden krijgen in plaats van 24.
Tijdens de spontane stakingen waren er nauwelijks of geen ordewoorden vanuit de vakbondsleidingen om de strijd effectief te organiseren. Deze week is de communicatie nauwelijks verbeterd. Terwijl het personeel ongeduldig wacht op informatie over wat de vakbonden en directie onderhandelen, lekt in de pers een hele resem maatregelen uit gaande van vage compromissen tot nieuwe aanvallen. Zo zouden de straffen behouden blijven, maar niet in het dossier komen.
Uiteindelijk liggen er twee voorstellen op tafel:
A: 15 november afschaffen, kredietdagen op basis van gewerkte uren in het jaar ervoor
B: 15 november afschaffen + extralegale feestdag die op zaterdag of zondag valt, 1 kredietdag minder per 28 ziektedagen
Voorstel A is nog erger dan het origineel bericht. Maar het voorstel B met kleine toegevingen op het eerste bericht – bekomen door onze spontane strijd – blijft een aanval op onze rechten. De strijd ernstig organiseren met degelijke communicatie en een mobilisatieplan kan meer toegevingen afdwingen, zelfs het volledig schrappen van het bericht als opstap naar de stopzetting van het volledige besparingsmodel.
Op donderdag 9 juni zijn er verschillende militantenraden en algemene ledenvergaderingen van ACOD/CGSP, maar dit gebeurt niet overal. Tot nu toe organiseert het ACV-Transcom doorgaans haar basis helemaal niet. Raadplegen en discussies gebeuren beter ook via personeelsvergaderingen op de werkvloer zelf! Ook hebben de vakbonden zo goed als een week laten voorbijgaan zonder ten volle aan de mobilisatie te beginnen. En wat met de campagnes naar de reizigers toe? Er had van deze week de kans moeten genomen worden om op zijn minst de overblijvende folders van Treinopoly uit te delen dat heel kort op verschillende problemen bij het spoor ingaat!
Het besparingsmodel werkt niet. De eerste berichten dat het dodelijk treinongeval werd veroorzaakt omdat aan het betrokken sein geen TBL1+ systeem geïnstalleerd was, na een identiek ongeval in 2008, leidt bij velen tot vragen over de veiligheid bij het spoor.
We mogen niet toelaten dat wat spontaan van onderuit begon, nu boven onze hoofden gestopt wordt. We zullen onze eisen niet afdwingen door mee te stappen in het onderhandelingskader dat door de directie is opgelegd. Strijd organiseren we niet via achterkamerpolitiek, maar door betrokkenheid en een mobilisatieplan. Waarom geen wekelijkse 24 of 48-urenstaking met bijhorende personeelsvergaderingen om de strategie en onze eisen voor de onderhandelingen te bespreken?
Alleen kunnen we niet winnen. Maar het spoorpersoneel staat niet alleen. Overal komt het ongenoegen tot uitbarsten: bij de cipiers, gemeentediensten, brandweer, magistraten, … Het zal erop aankomen om samen in actie te gaan om deze regering weg te krijgen. Deze regering moet weg en met haar het besparingsbeleid dat in alle sectoren een ravage aanricht op vlak van dienstverlening en arbeidsomstandigheden. Rond offensieve eisen in onze strijd kunnen we de solidariteit en eenheid opbouwen die vereist is om tot overwinningen te komen.
Gebrek aan menselijke en technische middelen, ontbreken van sociale dialoog en communicatie, geen personeelsplanning, geen intern reglement, geen veiligheidsbeleid in de zones, … Ook voor de brandweerlieden is de maat vol!
Door een brandweerman uit Henegouwen
Pas na de ramp in Ghislenghien kwam er reactie van de politici en kwam de zo lang verwachte hervorming van de civiele veiligheid er eindelijk.
Jammer genoeg zien we een jaar na de invoering van de hervorming dat het een mislukking is die te kampen heeft met een vreselijk tekort aan middelen. Veel kazernes zijn bouwvallig of worden noodgedwongen gedeeld met ongedierte zoals ratten (dat is bijvoorbeeld het geval in Tubeke). We zagen niets van de beloofde hulp voor de vrijwillige brandweer. Het wordt integendeel steeds moeilijker om een normaal leven op professioneel en familiaal vlak te combineren met dat van een vrijwillige deelname aan de brandweer. Onder de professionelen is er verlies aan premies en verschillende verworvenheden uit het verleden. Er komen weinig collega’s bij en het personeelstekort is groot. In sommige kazernes is er onvoldoende personeel voor een volledige interventie. Als er dan twee belangrijke interventies op hetzelfde ogenblik moeten gebeuren, heeft de bevolking pech. De beperking van 24 uur per week doet sommige vrijwillige posten de das om. En zo gaat het maar voort.
De Koninklijke Belgische Brandweerfederatie moest onze belangen verdedigen tijdens de onderhandelingen over de hervorming. In plaats van dat te doen, liet de federatie gewoon haar broek zakken. Marc Gilbert kreeg ‘zijn’ hervorming en werd gepromoveerd tot kolonel met een maandloon van 5.000 euro.
Wat doen? Strijden en ons organiseren!
Organiseer een personeelsvergadering of een discussie in jouw ploeg in je kazerne en werk een eisenplatform uit. Vorm groepen die zich coördineren over verschillende kazernes heen om acties te houden voor de gemeenteraden en lokale raden. Het vrijwillig personeel kan zich eveneens bij de vakbonden aansluiten. Onze afgevaardigden en secretarissen zijn vooral gewoon om met de beroepsbrandweerlieden te werken en weten niet goed hoe ze de vrijwilligers kunnen organiseren en mobiliseren. We roepen alle vrijwilligers op om aan te sluiten en zich voor te stellen als afgevaardigde voor ACOD, ACV-Openbare Diensten of VSOA zodat de bonden alle brandweerlieden organiseren en verdedigen.
Het is voor iedereen duidelijk dat we dezelfde problemen kennen als ander veiligheidspersoneel, zowel bij de politie als in het leger. Er is een gebrek aan personeel, besparingen op de middelen, gebrek aan kennis van het werkterrein door de top, … Dit zijn de gevolgen van een jarenlang besparingsbeleid. We kennen geen ‘failed state’. Het is niet de staat die faalt, het is het systeem waar de rijken steeds rijker worden ten koste van de gemeenschap, de werkenden (zowel in de private als de publieke sector) en de gebruikers. We zijn verbaasd dat het personeel in de publieke sector het in deze omstandigheden zo lang heeft volgehouden. In plaats van de beloofde ‘verandering’ kregen we met deze regering meer van hetzelfde besparingsbeleid, maar dan op een sneller ritme. Deze regering moet weg. De cipiers en het spoorpersoneel hebben een momentum gecreëerd om samen in actie te komen tegen alle besparingen in de publieke sector.
Ook als brandweerlieden kunnen we een rol spelen in deze strijd. Vergeet niet hoe angstig de politici keken toen ze een ploeg brandweerlieden in volle uitrusting met hun materieel in het stadscentrum zagen manifesteren. Vergeet niet hoeveel applaus we krijgen als we deelnemen aan een stakerspost of een vakbondsactie.
We kunnen de beweging vandaag versterken en onze solidariteit betuigen tijdens de staking van 24 juni. Dat zal de druk op de vakbondsleiders opvoeren om deze keer door te zetten tot de val van de regering. De vakbonden moeten breken met hun traditionele politieke partners en in samenwerking met sociale bewegingen zoals Hart boven Hard, politieke organisaties zoals PVDA, LSP, … bouwen aan een politiek front voor een samenleving in dienst van de gemeenschap en niet een handvol rijken.
De aanwezigheid van rollovers (waarbij het vlammenfront zich doorheen de rooklaag verspreidt) wijst erop dat er een flashover (vlamoverslag) aankomt. Laat ons in deze sociale beweging de rollovers zijn!
Met LibreParcours willen we onze (actieve) solidariteit betuigen aan de stakers bij het spoor. Een staking met als concrete aanleiding het afnemen van verschillende KD’s. Maar vooral een staking tegen heel het besparingsplan bij de Belgische spoorwegen.
Een besparingsplan van maar liefst 3 miljard € op kap van personeel en reizigers. Een plan dat tot op het bot snijdt en de mobiliteits- en klimaatproblemen alleen maar zal doen verergeren.
In deze neoliberale logica moet alles plaats maken voor de winsten van een beperkte elite. Niet alleen door te besparen op dienstverlening, maar evengoed door de hapklare stukken te privatiseren en de rest af te bouwen. Op deze, of eender welke andere regering die een besparingsbeleid doorvoert om de winsten te maximaliseren, hoeven we niet te rekenen.
Naomi Klein stelde al dat “stakende spoorarbeiders de klimaatactivisten van de 21e Eeuw zijn.” Voor onze regering is klimaat enkel iets om af en toe ronkende verklaringen over te doen, om nadien terug te gaan naar de orde van de dag. De media gaat hier klakkeloos in mee en volgt regering en patronaat bijna kritiekloos in hun leugens.
Vergelijk de verontwaardiging van de traditionele media over de stakingsacties bij het spoor met de berichten over de Belgische bedrijven die vorig jaar maar liefst 62 miljard € naar Luxemburg doorsluisden om belastingen te ontwijken. Niet alleen de hypocrisie druipt ervan af, het maakt ook meteen duidelijk aan welke kant ze staan. Wie zijn hier de profiteurs?
Diezelfde media praat de regering na en wil ons laten geloven dat langs Vlaamse kant er geen basis is voor het protest en de Vlamingen de maatregelen steunen. Niets is minder waar, niet bij het spoor, niet bij andere sectoren. Niet alleen de media doet hier zijn werk, ook aarzelingen bij de syndicale leiding doen hun werk.
Regering en patronaat gaan in de aanval op het stakingsrecht met sancties voor stakers, tussenkomsten van deurwaarders en politie, de dreiging van de minimale dienstverlening. We mogen hier niet in meegaan. In het verleden zijn er al heel wat toegevingen gedaan, maar de aanvallen blijven komen en gaan steeds verder, regering en patronaat zullen niet rusten tot dit volledig aan banden is gelegd. De enige manier om dit te vrijwaren, is hoe het is bekomen. Door ervoor te vechten!
Met LibreParcours zullen we er dan ook alles aan doen om de (actieve) solidariteit verder te organiseren.
Na meerdere dagen van spontane stakingen, hebben de onderhandelingen tussen vakbonden en directie nog steeds niet tot een akkoord geleid. De directie doet alsof ze wil onderhandelen, maar stelt enkel minieme wijzigingen voor. Mobiliteitsminister Bellot staat open voor de intrekking van de rondzendbrief over kredietsdagen (KD’s), maar wel in ruil voor andere maatregelen die de productiviteit verhogen.
De spontane staking toont dat de woede en frustratie bij het personeel enorm is. Het gaat niet meer enkel over het bericht van de KD’s, maar ook over de vele besparingsmaatregelen die vaak eenzijdig opgelegd worden: het protocol van sociaal akkoord dat niet gesteund wordt door de meerderheid van het personeel, de concentratie van de seinhuizen en administratieve diensten, het verder afbouwen van het personeelsbestand en de stijgende werkdruk, de sluiting van stations en loketten, de constante aanpassing van de reglementering die voor onveilige situaties zorgt, de afschaffing van het inbrengen als arbeidstijd van de treinvertragingen, en een hele resem andere zaken.
Maar de echt “zware dossiers” komen nog! De One Man Car met treinen die zouden rijden zonder begeleider, het pensioendossier, de liberalisering van binnenlands reizigersvervoer, en nog meer. Dit allemaal tegen de achtergrond van besparingen en belastingsverhogingen aan de lopende band (de indexsprong, pensioenleeftijd op 67, Turteltaks, accijnsverhogingen,…). Op onze piketten kwamen veel delegaties langs van andere vakbonden of individuen om hun solidariteit te uiten. Iedereen wordt immers getroffen.
Tegenover de opeenvolgende aanvallen, de agressie van de directie, en het communautaire discours : nood aan een actieplan !
Het besef groeit dat we er met één dag staking of één betoging niet gaan komen. Het voorbeeld van de loodsen, de luchtverkeersleiders en de cipiers tonen dit aan. Het actieplan II van de vakbonden wordt nu al deels voorbijgestreefd door steeds meer stakingsaanzeggingen en acties. Magistraten staken in Nijvel op 2 juni en in Brussel op 7 juni. BBTK social profit houdt een actie met stakingsaanzegging op 10 juni. De TEC is op woensdag 1 juni de 2de stakingsdag ingegaan en waarschijnlijk volgen nog sectoren.
De strijdbaarheid van de spoormensen wordt doorkruisd door de dreiging met straffen door HRRail en het gebrek aan ordewoorden en organisatie van de spoorbonden. De straffen bestaan uit een eenmalige boete van 12,5 € en een strenge vermaning. Wie een straf krijgt, heeft 10 werkdagen tijd (weekend niet inbegrepen) om advies in te winnen. Teken dus niet onmiddellijk!
De stakingsaanzegging door de socialistische bond voor woensdag tot en met vrijdag (1 tot 3 juni), en het intrekken ervan enkele uren later langs Vlaamse zijde, heeft de verwarring naar een nieuw hoogtepunt gestuwd en de spontaan groeiende stakingsbeweging grotendeels lamgelegd ondanks de stakingsbereidheid en plannen om de staking te organiseren in Antwerpen, CW Mechelen, Turnhout, Hasselt, Oost-Vlaanderen en andere plaatsen.
Donderdag (2 juni) komt de socialistische bond nationaal samen om een gezamenlijk standpunt in te nemen en hopelijk de verwarring op te lossen. Er is nood aan een specifiek actieplan om de strijd langdurig te organiseren. Bijvoorbeeld iedere week 24u of 48u staken, wat loonsverlies beperkt tot een vijfde. Zo zouden we langer kunnen volhouden. Er is reeds een stakingsaanzegging door de socialistische vakbond (voor zowel de publieke als de private sectoren). Deze methode zou ook toelaten om regelmatig personeelsbijeekomsten te organiseren, de beweging uit te breiden tot alle werkplaatsen en stakingspiketten te zetten aan stations en ingangen van de werkzetels om de staking te doen respecteren. Ook moet de hand gereikt worden naar andere sectoren, zowel openbare als private, om samen strijdinitiatieven te nemen.
Deze regering weet niet van ophouden en moet zo snel mogelijk ten val gebracht worden om aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen een halt toe te roepen !
Wij eisen
volledig intrekking van de rondzendbrief over de kredietdagen
stop de toepassing van het Protocol van Sociaal Akkoord dat niet gedragen wordt door de meerderheid van het personeel, stop ook de productiviteitsverhogende maatregelen die in de marge van het PSA zijn goedgekeurd of nog op tafel liggen
intrekking van het Plan Galant
integratie van de centrale eisen van de verschillende beroepscategorieën
Het is met applaus en gejuich dat deze oproep, gelanceerd van op het syndicale podium, werd ontvangen door de syndicalisten die dinsdag om 16u30 aan de het station van Luik-Guillemins verzamelden op het eind van de actiedag ter verdediging van de openbare diensten, deel van het nieuwe syndicale actieplan. In Luik, zoals elders in Wallonië, had het ACOD tot de staking opgeroepen. Het minste dat we er van kunnen zeggen is dat de oproep goed werd opgevolgd…
We zijn onze tour van de piketten begonnen aan de gevangenis van Lantin, om 5u, om dan meteen de gedeeltelijke blokkade van de oliehaven van Wandre te vervoegen, die door een hondertal stakers was opgezet: voornamelijk cipiers en spoorpersoneel. De discussies gingen er voornamelijk over de strijd, niet enkel in de eigen sector (de cipiers beginnen woensdag aan hun 6e stakingsweek!) maar ook breder, tegen de regering. Tot de regering valt? Tot ze valt!
Onder de syndicalisten waarmee we konden dicussiëren blijft er nog weinig twijfel over de mogelijkheid om Michel en zijn kliek nog te doen “terugtrekken”. Ons pamflet en de eerste pagina van ons maandblad, de Linkse Socialist, titelden dan ook zonder blozen: “Doorzetten tot de val van de regering!”. De vraag blijft hoe precies en het is daarover dat we de meeste discussie hebben gehad gedurende de hele dag.
In het Luikse stadscentrum stonden dan niet overal piketten (het gewicht van de ACOD is zodanig dat op meerdere werkplekken gewoon niemand is komen opdagen) maar waar we ze zagen was er veel volk aanwezig. De stakingspiketten kunnen ook debatplaatsen vormen om te discussiëren over het vervolg van de strijd en daar hebben wij met onze solidariteitstocht ons steentje aan proberen bijdragen.
In het stadscentrum was ook een sensibiliseringsactie aan de gang door leerkrachten, die veel talrijker dan verwacht waren opgedaagd. De pamfletten om uit te delen aan automobilisten en passanten waren al snel op. Dit was een moment waarop we zowel de vastberadenheid om te strijden in de openbare diensten konden zien als, dankzij het uitdelen van pamfletten, de steun bij de bevolking, die enthousiast claxonneerden of “jullie hebben gelijk” riepen. Natuurlijk waren er ook enkele ontstemden, maar het was duidelijk dat de anti-vakbondspropaganda van de media en regering slechts een beperktere impact hebben dan wat je zou afleiden uit de commentaren op online artikels.
Ongeveer 15.000 mensen kwamen dinsdag naar de hoofdstad naar aanleiding van de oproep van het ACV in het kader van de actiedag ter verdediging van de openbare diensten. De groene syndicalisten waren grotendeels nederlandstalig en kwamen uit de meest diverse sectoren, waarvan we sommigen minder vaak op straat zien komen. Talrijk aanwezig waren leerkrachten, naast spoorwegpersoneel, brandweerlui, cipiers,… Enkele militanten van het ACOD kwamen eveneens betogen met hun collega’s van het ACV.
Dinsdag kwamen in Waver meer dan 400 militanten samen in het kader van de acties in de openbare diensten. Het werd een enthousiasmerende actie in de gemeente van Charles Michel. Verschillende syndicalisten uit verschillende sectoren namen er het woord en illustreerden zo het veralgemeende karakter van de woede ten op zichte van het beleid van de regering: spoorpersoneel, federale overheidsdiensten, leerkrachten, brandweer, gezondheidszorg en zelfs politie waren vertegenwoordigd in de speeches.
De rode draad was het groot aantal verwijten richting de overheid: tekort aan effectieven, afbouw van dienstverlening aan de bevolking, te hoge werkdruk, bezuinigingen en de verslechtering van de arbeidsomstandigheden in een situatie die wordt gekenmerkt door enorme tekorten ten gevolge van het beleid van de afgelopen decennia. Het doel om de regering ten doen vallen werd duidelijk naar voor geschoven en de noodzaak om de solidariteit op te bouwen tussen de verschillende sectoren. Laat ons samen deze besparingsregering doen vallen die de provocaties opstapelt. Laat ons het verzet veralgemenen!
Het is met applaus en gejuich dat deze oproep, gelanceerd van op het syndicale podium, werd ontvangen door de syndicalisten die dinsdag om 16u30 aan de het station van Luik-Guillemins verzamelden op het eind van de actiedag ter verdediging van de openbare diensten, deel van het nieuwe syndicale actieplan. In Luik, zoals elders in Wallonië, had het ACOD tot de staking opgeroepen. Het minste dat we er van kunnen zeggen is dat de oproep goed werd opgevolgd…
We zijn onze tour van de piketten begonnen aan de gevangenis van Lantin, om 5u, om dan meteen de gedeeltelijke blokkade van de oliehaven van Wandre te vervoegen, die door een hondertal stakers was opgezet: voornamelijk cipiers en spoorpersoneel. De discussies gingen er voornamelijk over de strijd, niet enkel in de eigen sector (de cipiers beginnen woensdag aan hun 6e stakingsweek!) maar ook breder, tegen de regering. Tot de regering valt? Tot ze valt!
