Voor de nationalisatie onder arbeiderscontrole
“Je kan alle amendementen indienen die je wil als je denkt dat wat er vandaag gebeurt het resultaat is van het systeem dat zich vergist… Het kapitalistisch systeem vergist zich nooit. Dit systeem zet haar geschiedenis gewoon voort. Wij hebben onze geschiedenis verlaten omdat het kapitalisme ons bang heeft gemaakt voor de excessen die er geweest zijn. En als er dan gezegd wordt dat de arbeidersklasse en de burgers geen voortrekkers meer nodig hebben, ik heb nog nooit zoiets erg horen zeggen. De voortrekkers zijn de mensen die gemobiliseerd zijn, voor wie het verder gaat dan gevoelens, mensen die werken, studeren, mensen die de arbeidersklasse prikkelen. Zij zijn nodig, want wie denkt dat de werkenden allemaal op hetzelfde ogenblik zullen opstaan, kan nog lang wachten.” (Roberto D’Orazio tijdens de strijd tegen de sluiting van Forges de Clabecq).
PDF van dit pamflet
Zo klonk het 20 jaar geleden. Maar D’Orazio zegt hier wat velen heel goed weten: de bazen van Caterpillar vergissen zich niet. Ze zetten hun geschiedenis gewoon verder. De tijd dat sluitingen of herstructureringen verklaard werden door verliezen ligt achter ons. Dat dateert uit de tijd dat de kapitalisten nog geconfronteerd werden met een arbeidersbeweging die grenzen oplegde, het systeem kon reguleren en de kapitalisten temmen.
We leven vandaag in een geglobaliseerde wereld waar de financiële belangen veel belangrijker zijn dan de behoefte aan geproduceerde goederen. Waar de regeringen een fiscale concurrentiestrijd uitvechten en druk zetten op de lonen en arbeidsvoorwaarden. Waar multinationals als Caterpillar de wetten van de ‘vrije markt’ volgen. Het aanbod verminderen laat toe om de prijzen op te drijven en meer winsten te maken met een kleinere omzet. Ze doen dit in de eerste plaats waar er het minste nood is aan die capaciteit en in de hoop dat daar het minste verzet zal zijn.
Elke hefboom voor de strijd is welkom, maar het is niet met amendementen of met wetten-Renault, Inbev, Ford of Caterpillar dat we de multinationals zullen stoppen. Het zal evenmin gebeuren met een nationale eenheid rond een regering die weigert om 942 miljoen onbetaalde belastingen van multinationals terug te vorderen ook al waren die vrijstellingen volgens de Europese Commissie onterecht en onwettelijk. Als Charles Michel dreigt om alle mogelijke juridische middelen in te zetten, geeft hij toe dat deze voorheen niet allemaal benut werden.
Volgens Paul Magnette (PS) die op Olivier Chastel (MR) antwoordde, “gelooft niemand in opeising.” Zelfs indien het slechts om een “tijdelijke opeising” van de productiemiddelen zou gaan om de directie ertoe te dwingen een productielijn te heropenen of om een private overnemer te vinden, blijft het inderdaad erg onwaarschijnlijk. Maar het voorstel van Magnette om de directie van Caterpillar te overtuigen op basis van economische argumenten om het bedrijf op de genomen beslissing te laten terugkomen, maakt evenmin kans. En dit los van de vraag hoeveel publieke middelen Magnette hoopt vrij te maken om de directie gunstig te stemmen. Raoul Hedebouw (PTB) stelt een Koninklijk Besluit voor om Caterpillar tot onderhandelingen te dwingen. In plaats van te eisen dat de productiequota anders verdeeld worden onder de sites, zoals Raoul voorstelt, zou het beter zijn om het werk te herverdelen met een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies in alle sites.
Maar zoals D’Orazio bepleitte: laat ons vooral terug aanknopen met onze geschiedenis. Hoe? Het is aan de meest strijdbare arbeiders om hun collega’s te prikkelen, de bezetting van de site voor te stellen om er het zenuwcentrum van de strijd voor het behoud van elke job van te maken. Regelmatige algemene vergaderingen, zoals destijds bij Forges de Clabecq, kunnen collectief een ernstig en offensief actieplan opmaken en bespreken. Ook in Clabecq werden duizenden andere werkenden gemobiliseerd om de strijd te ondersteunen. De delegatie heeft dat potentieel maximaal benut. Sympathisanten werden uitgenodigd om aan de algemene vergaderingen op Forges de Clabecq deel te nemen. De meest gemotiveerde werden uitgenodigd op regelmatige vergaderingen met de delegatie. Zo verkreeg ze niet alleen hun solidariteit maar kon ze ook gebruik maken van hun mobilisatie- en organisatiecapaciteit.
In die tijd had het kapitalisme haar Grote Recessie nog niet ondergaan. Er was sociale strijd, maar niet van de omvang van het verzet tegen de regering-Michel. De delegatie van Clabecq slaagde er desondanks in om 70.000 mensen te mobiliseren voor de Multicolore Mars in Tubeke en Clabecq. Ook in Caterpillar moeten we de strijd verbinden met het algemene verzet tegen besparingen en patronale agressie. De arbeiders van Caterpillar kunnen andere bedrijven bezoeken met het oog op de grote vakbondsbetoging van 29 september. Zoals solidariteitsmotie van de delegees van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) in Brussel vraagt, moeten de arbeiders van Caterpillar de betoging van 29 september openen zodat de volledige solidariteit van alle werkenden in het land wordt getoond.
Bij het uitbreken van de economische crisis werden de zogenaamde systemische banken genationaliseerd. Is Caterpillar in Gosselies dan geen systemisch bedrijf? Bedreigt deze sluiting niet een hele gemeenschap? Sleurt die niet talloze toeleveranciers, onderaannemers en zelfstandigen mee in haar val? In 2013 gaf een peiling van La Libre/RTBF aan dat 43% van de Belgen positief stond tegenover de “nationalisatie/regionalisatie om activiteiten verder te zetten” (36% in Vlaanderen, 52% in Brussel en 53% in Wallonië). Moest er een regering zijn die niet aanvaardt dat de productie op de schroothoop wordt gezet, dan zouden we wel eens willen zien welke site de directie van Caterpillar zou sluiten. We hebben al voldoende betaald met de vele fiscale cadeaus die Caterpillar kreeg.
Wou Michel trouwens niet investeren in infrastructuur? De machines staan voor het grijpen. Terwijl we daarmee onze infrastructuur oplappen, kan Michel de creativiteit van onze universiteiten bundelen om een ‘duurzaam project’ uit te dokteren voor een ‘multifunctionele machinefabriek’ als die in Gosselies. Hij kan meteen het genationaliseerde Belfius op zoek laten gaan naar vers geld in plaats van gezinnen aan te porren tot risico’s op de kapitaalmarkt. Dat zou pas een ‘geïntegreerd industrieel beleid’ zijn. Democratische inspraak en beheer door de arbeiders en de gemeenschap zouden een rem zetten op snel gewin door eigenaars voor wie de regio geen betekenis heeft, maar integendeel een langetermijnvisie garanderen.
Gaan we daarvoor wachten tot de volgende verkiezingen? Tegen dan zitten de arbeiders van Caterpillar verbitterd thuis. Een goed deel van de vertrekpremie zal door de overheid afgeroomd zijn. Sinds eind 2013 is een ontslagpremie immers niet meer cumuleerbaar met een werkloosheidsuitkering en ook de fiscus zal ons weten te vinden. In plaats van de grote kiesverschuiving zou fatalisme van links, rechts opnieuw aan een overwinning kunnen helpen. Het bedrijf bezetten, mobiliseren en de strijd uitbreiden, dat zou pas de krachtsverhoudingen keren.
LSP ontkent het belang van verkiezingen niet, maar die zijn onlosmakelijk verbonden met de sociale strijd die niet altijd kan wachten tot de verkiezingsdatum. De arbeidersbeweging heeft een strijdpartij nodig. Dat is wat velen hopen dat Corbyn van Labour zal maken in Groot-Brittannië, wat veel Grieken hoopten dat Tsipras van Syriza zou maken, wat veel kiezers van Sanders hoopten dat hij in de VS zou doen en wat veel Spanjaarden hopen dat Podemos zal worden. LSP herhaalt zijn uitnodiging aan de volledige radicale linkerzijde, de PVDA in de eerste plaats, om samen na te gaan hoe we tot een linkse strijdpartij kunnen komen die meer te bieden heeft dan ‘stem volgende keer voor mij’. Wil je dit idee versterken en ons programma ondersteunen? Sluit dan aan bij LSP.
BETOGING voor werk en in solidariteit met de werknemers van Caterpillar: vrijdag 16 september om 10u in Charleroi.
