Zowel Reynders als Leterme brachten in hun formatienota’s al het idee van een minimumdienstverlening naar voor. Eerder diende de MR hierover reeds een wetsvoorstel in. De werkgeversorganisaties schreeuwen moord en brand bij elke staking van de openbare diensten. Advocaat Cafmeyer sleept 48 arbeiders voor de rechter die op 13 april op de nationale luchthaven staakten tegen het dictatoriale beleid van het management. Ryanair gebruikt chantage om een minimumdienstverlening te bekomen.
Luc Janssens
Patronale chantage
Op de luchthaven van Charleroi dreigde het Ierse bedrijf Ryanair om de activiteiten stil te leggen indien het geen schadevergoeding zou krijgen voor een staking van de veiligheidsdiensten op 25 juni. Het luchthavenpersoneel staakte toen tegen het voorstel om de veiligheidsdiensten te privatiseren.
Ryanair eist met haar chantage een schadevergoeding van 1 miljoen euro en een ondermijning van het stakingsrecht. Topman O’Leary van Ryanair wil daarmee wellicht de discussie over minimumdiensten verder op de spits drijven.
Waarom wordt het stakingsrecht aangevallen?
Voor de verkiezingen waren er verschillende ‘wilde’ stakingen, onder meer bij het openbaar vervoer. Dat werd aangegrepen door het patronaat om aanvallen in te zetten tegen het stakingsrecht. Het patronaat kan bewegingen zoals die tegen het Generatiepact missen als kiespijn en wil nu reeds voorbereid zijn tegen eventuele komende bewegingen.
Anderzijds moeten we ons de vraag stellen waarom het patronaat en de traditionele politici min of meer wegkomen met hun voorstellen. Daarbij ligt er ook een stuk verantwoordelijkheid bij de vakbondsleidingen. De stakingen bij het openbaar vervoer zijn veelal weinig georganiseerd en zonder concrete eisen die begrepen en gedragen worden door bredere lagen. Er wordt, uit vrees dat de basis de controle zou overnemen, gekozen voor een guerrilla-taktiek waarbij kleine groepen alles plat leggen, in plaats van een breed front van solidariteit tussen personeel en gebruikers op te bouwen.
Door de vakbondseisen te koppelen aan verzet tegen iedere privatisering, de eis voor meer personeel en bijgevolg beter en stipter openbaar vervoer of ook gratis en degelijk openbaar vervoer, zouden de eisen van het personeel samenvallen met de bekommernissen van de reizigers. Hierdoor zouden stakingen op meer begrip onthaald worden bij het brede publiek en aanvallen op het stakingsrecht bemoeilijkt worden.
Niet meegaan in patronale logica!
In plaats van steun voor de werknemers in de publieke opinie op te bouwen, stapt de vakbondsleiding steeds verder mee in de logica van het patronaat. Luc Hamelinck van ACV-openbare diensten, geruggesteund door Cortebeeck, stelde een pact tegen wilde stakingen voor als ‘tegenzet’ tegen de minimale dienstverlening. ACOD reageerde hierop door te stellen dat er per sector afspraken moeten worden gemaakt.
Bij De Lijn werd nog een stap verder gegaan. Nadat de vakbondsleiding eind 2006 al de afspraak maakte met de directie dat het geen wilde stakingen zou erkennen, werd er in de CAO 2007-2008 bepaald dat er bij wilde stakingen een minimumdienstverlening wordt voorzien voor schoolkinderen.
Als we meestappen in de patronale logica, zullen we wellicht niet lang moeten wachten op rechterlijke uitspraken zoals in Duitsland of wetten rond de minimumdienstverlening (het wetsvoorstel van de MR werd voorlopig nog afgeschoten door de Raad van State). Zowel op syndicaal als op politiek vlak is er nood aan een linkse oppositie dat een instrument kan vormen voor strijd tegen het neoliberaal beleid. Door CAP op te bouwen met de beste strijdbare tradities van de arbeidersbeweging, kunnen we bouwen aan een dergelijk instrument.