Category: Nationaal

De Arizona-regering heeft het voordeel van de duidelijkheid. Er is zelfs geen poging om de beenharde, asociale politiek met een sociaal ogend sausje te camoufleren. Deze regering haalt de botte bijl boven om op een structurele manier sociale rechten af te bouwen. Vooral de slachtoffers van een harder wordende samenleving kunnen op weinig mededogen rekenen. Vluchtelingen zullen hemel en aarde moeten verzetten om hier een waardig leven op te bouwen.

Artikel door Bart Vandersteene uit ‘de Linkse Socialist’

De Arizona-regering schrijft zich expliciet in binnen de internationale Trumpistische tendens. Weg met de schijn van progressiviteit of diversiteit. Het huidige kapitalisme evolueert naar een meer naakte en brute vorm, gekenmerkt door internationale concurrentie, handelsoorlogen en militaire confrontaties. Dit gaat gepaard met een nationaal beleid waarin de staat radicaal ten dienste staat van de eigen kapitalisten. Overheidsmiddelen worden ingezet als subsidies voor bedrijven, legers worden uitgebouwd en oppositiebewegingen met repressie de kop ingedrukt. Vooruit heeft blijkbaar geen enkel probleem om hierin mee te gaan.

Deze regering en de elite stralen een zelfvertrouwen uit dat vooral hun zenuwachtigheid moet verbergen. Er is weinig maatschappelijk draagvlak voor dit beleid, zeker als het echt uitgedaagd wordt. De agressieve en hypermannelijke toon heeft één doel: de tegenbeweging intimideren en de indruk wekken dat er geen alternatief mogelijk is. Wanneer de tegenbeweging op gang komt, zal deze bestreden worden met een agressieve anti-woke tirade, bedoeld om seksistische en racistische ideeën aan te wakkeren en zo de aandacht af te leiden van de asociale maatregelen en hun impact op de volledige werkende klasse.

Overleg met Arizona is niet mogelijk

Onze ambitie moet veel verder reiken dan protesteren om enkele kleine toegevingen te bekomen aan de onderhandelingstafel. Toch is dat waar de huidige dominante vakbondsstrategie ons naartoe leidt. Het grootste deel van de vakbondsleiding houdt halsstarrig vast aan een model van sociaal overleg dat door de kapitalisten al lang overboord werd gegooid. Deze regering en de kapitalistische klasse die ze vertegenwoordigt, zijn niet van plan om te ‘overleggen’ over hun agenda.

De nieuwe algemeen-secretaris van het ABVV, Bert Engelaar, bracht een frisse wind in de communicatie. Toch lijkt hij vooral een vlottere en jongere vertegenwoordiger van dezelfde groep binnen het ABVV die nauwe banden onderhoudt met Vooruit. Een band die steeds moeilijker te verantwoorden valt tegenover de achterban. In plaats van vast te houden aan overleg dat nergens toe leidt, hebben we een strategie nodig die gebaseerd is op krachtsverhoudingen en die deze regering effectief een halt toeroept en ten val brengt.

Toen Engelaar door de Gazet van Antwerpen werd gevraagd: ‘Als u een nieuw regeerakkoord eist, zegt u eigenlijk dat deze regering moet vallen?’, antwoordde hij: “De mensen hebben rechts gestemd, dan is een rechtse regering niet onlogisch. Om nu te zeggen dat deze regering moet vallen… Kijk, dit zal nooit mijn regering zijn, maar ik ga proberen om er het beste van te maken. De balans tussen werkgevers en werknemers zit gewoon niet goed. Ik ga proberen voor evenwicht te zorgen.”

Dit is niet gewoon naïef; het verraadt de intentie van de vakbondsleiding. Eerst bombastische taal gebruiken om een algemene staking aan te kondigen, deze vervolgens halfslachtig organiseren en nadien toch aan de onderhandelingstafel gaan zitten. Als er dan een kruimel van de tafel valt, zal de vakbondsleiding, arm in arm met Vooruit, het sociale overlegmodel bewieroken en beweren dat ze alles hebben gedaan om die kruimel te realiseren. Wanneer er kritiek komt uit eigen rangen, zal men beweren dat de kiezers nu eenmaal voor deze regering hebben gekozen – eigen schuld, dikke bult. De waarheid is dat dit regeerakkoord nooit een meerderheid had gekregen als het voor de verkiezingen volledig op tafel had gelegen.

Arizona moet vallen

We moeten deze regering stoppen en niet toelaten dat ze haar agenda uitvoert. Belangrijke sociale verworvenheden dreigen structureel te worden uitgewist. De val van deze regering is noodzakelijk. Elke daaropvolgende regering, ongeacht haar samenstelling, zal dan weten dat dit beleid geen draagvlak heeft. Bovendien zal een sterkere tegenbeweging met een kwalitatief uitgebreide organisatorische capaciteit en een overwinningservaring elke nieuwe regering met vertrouwen tegemoet treden.

Op 31 maart volgt een eerste algemene staking. Deze moet tot in de puntjes worden voorbereid en zo breed mogelijk worden gedragen. Maar we hebben niet alleen een sterke en algemene staking nodig. We moeten ook inzetten op een volledige en diverse mobilisatie van het verzet. 31 maart moet een dag worden waarop iedereen zijn verzet tegen de Arizona-regering kan uiten – van jong tot oud, in alle sectoren en via een brede mobilisatie van alle bewegingen tegen onderdrukking. Lokale betogingen kunnen deze dynamiek versterken, met acties op en rond scholen, jongeren die deelnemen aan manifestaties en georganiseerde blokken van vrouwenbewegingen, de Palestijnse solidariteitsbeweging, vluchtelingenorganisaties, klimaatcoalities, en meer. Enkel door een massale, diverse mobilisatie kunnen we een kracht opbouwen die de Belgische variant van het Trumpisme kan stoppen.

De besparingspolitiek van de regering wordt vaak verdedigd met argumenten dat de maatregelen zogezegd “onvermijdelijk” en “rationeel” zouden zijn. Maar wie profiteert er echt van? Wie betaalt de prijs? Laten we enkele van de meest gehoorde tegenargumenten ontkrachten.

Artikel door Nick (Antwerpen) uit maandblad De Linkse Socialist

https://nl.socialisme.be/100813/arizona-vergroot-de-ongelijkheid

1. “We leven langer, dus is langer werken normaal”

Feit: De stijging van de levensverwachting geldt vooral voor de hogere inkomens. Werkenden in zware beroepen en de armere lagen van de bevolking zien hun levensverwachting nauwelijks stijgen of zelfs dalen. Bovendien zegt een hogere levensverwachting niets over de gezondheid op latere leeftijd. Veel arbeiders en zorgpersoneel kampen op hun zestigste al met rugproblemen, hart- en vaatziekten en chronische pijn. Hen verplichten langer te werken, is niets minder dan een aanslag op hun gezondheid. Als er vandaag meer langdurig zieken zijn, komt dat onder meer door de maatregelen die iedereen verplichten om langer te werken.

2. “We moeten besparen om de pensioenen betaalbaar te houden”

Feit: De pensioenkosten zijn slechts een excuus voor een bewust beleid dat ten dienste staat van de grote vermogens. De regering beweert dat er geen geld is voor waardige pensioenen, terwijl ze miljarden uitgeeft aan belastingverlagingen voor bedrijven en de rijken. De belastingverlaging voor vennootschappen in 2017 kostte de staatskas jaarlijks 8 miljard euro. 

3. “Nacht- en flexwerk zijn nodig om onze economie draaiende te houden”

Feit: Nachtwerk en extreme flexibiliteit zorgen niet alleen voor uitbuiting, maar ook voor een gezondheidscrisis. Werknemers in nachtdiensten hebben een veel hoger risico op slaapstoornissen, depressies en hart- en vaatziekten. Toch worden bedrijven niet verantwoordelijk gesteld voor deze gevolgen. In plaats daarvan belanden nachtarbeiders in een zorgsysteem dat steeds meer uitgehold wordt. Dit is een typische vorm van sociale kosten afschuiven: de bedrijven maken winst, de samenleving betaalt de prijs.

De Arizona-regering wil nachtarbeid vergemakkelijken door enkel werkuren na middernacht nog als nachtarbeid te beschouwen. Dit betekent dat premies voor nachtarbeid verdwijnen voor de vier uren tussen 20u en middernacht. Voor een logistiek arbeider in de voedingshandel betekent dit een verlies tot 434 euro per maand aan nachtpremies – een brutale aanval op de koopkracht van werkenden. Dit beleid zorgt niet alleen voor dalende lonen, maar zet de deur open voor verdere flexibilisering en onzekere werkvoorwaarden.

4. “Een activeringsbeleid is nodig om mensen uit de werkloosheid te halen”

Feit: De regering presenteert haar werkloosheidsmaatregelen als “activerend”, maar in realiteit is het gewoon een bestraffingsmechanisme. Werkzoekenden worden opgejaagd, zonder dat er voldoende fatsoenlijke jobs zijn. Flexi-jobs en precaire contracten nemen toe, terwijl stabiele voltijdse banen verdwijnen. Vooral jongeren en vrouwen worden getroffen: zij worden gedwongen in onzeker werk zonder sociale bescherming, wat hun gezondheid en toekomstkansen ondermijnt.

5. “Zieken moeten sneller geactiveerd worden”

Feit: De jacht op zieken is in volle gang. Werkgevers kunnen al vanaf de eerste ziektedag een re-integratietraject starten, en wie langdurig ziek is, wordt gedwongen zich in te schrijven als werkzoekende. Dit terwijl de werkdruk en burn-outs de pan uitrijzen. De regering bespaart op gezondheidszorg en preventie, terwijl ze tegelijk de sociale zekerheid ondergraaft. Dit zal leiden tot meer zieken, meer armoede en een grotere druk op de zorgsector.

6. “Niet besparen is de schuld doorschuiven naar toekomstige generaties”

Feit: Dit is de ultieme hypocrisie. Het argument van de ‘toekomstige generaties’ wordt al sinds de jaren 1980 gebruikt en telkens weer gerecycleerd. De echte erfenis die we doorgeven, is een samenleving waarin winst primeert op gezondheid en sociale bescherming. Eens jongeren afgestudeerd zijn in een ondergefinancierd onderwijsstelsel, worden ze geconfronteerd met slechtere arbeidsvoorwaarden, langere loopbanen en een onbetaalbare zorgsector. De regeringen van vandaag maken bewust keuzes die de ongelijkheid vergroten en de sociale zekerheid uithollen. Dit is geen financiële noodzaak, maar klassenpolitiek.

We worden voortdurend aangespoord om “samen onze schouders onder de maatschappij te zetten.” Maar wat als sommigen nauwelijks bijdragen terwijl anderen het volle gewicht torsen? De cijfers spreken boekdelen: de rijksten betalen amper 4% via een meerwaardebelasting (die deels bij de middenklasse terecht komt en waarbij er meteen over achterpoortjes wordt gesproken), terwijl de rest van de bevolking opdraait voor de overige 96%. Dit is geen kwestie van gezamenlijke inspanning, maar een bewuste strategie om structurele ongelijkheid in stand te houden.

Artikel door Nick (Antwerpen) voor de maarteditie van De Linkse Socialist

Harder en langer werken

Een pijnlijk voorbeeld van deze klassenpolitiek is de flexibilisering van nachtarbeid, overuren en werkritme. Werknemers betalen de prijs met hun gezondheid: slaapproblemen, hart- en vaatziekten en een verhoogd sterfterisico zijn slechts enkele van de gevolgen. Wetenschappelijke studies tonen keer op keer aan dat structureel nachtwerk het risico op chronische ziekten verhoogt. Toch worden de kosten niet gedragen door de bedrijven die nachtarbeid promoten, noch door de overheid die deze flexibilisering faciliteert. De rekening wordt doorgeschoven naar de getroffen werknemers en de gezondheidszorg. Dit is pure externalisering van lasten: de bedrijven plukken de vruchten, werknemers dragen de risico’s.

De geplande pensioenhervormingen zijn een volgende stap in de afbraak van de sociale zekerheid. Vrouwen, die door deeltijds werk en zorgtaken vaak minder pensioenrechten opbouwen, worden extra hard getroffen. De kloof tussen mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt wordt zo enkel dieper. Tegelijkertijd ondermijnt het nieuwe systeem het recht op een menswaardig pensioen voor wie tijdens zijn loopbaan geconfronteerd wordt met ziekte of psychische problemen.

Het bonus-malus-systeem verplicht werkenden om langer te blijven werken, zonder rekening te houden met de fysieke tol van een langdurige carrière. Pensioenen worden zo een instrument van bestraffing voor de meest kwetsbaren in plaats van een sociaal vangnet. De regering doet er alles aan om iedereen voltijds tot 67 jaar aan het werk te houden en zet de deur open voor druk om ook na de wettelijke pensioenleeftijd aan de slag te blijven.

Een schrijnend voorbeeld van de onbetrouwbaarheid van dit beleid is de invoering van de pensioenmalus. Minister van Pensioenen Jan Jambon beweerde eerst dat ziekteperiodes zouden meetellen als gelijkgestelde periodes en beschuldigde de PVDA van “leugens” toen ze dit in vraag stelden. Nog geen 36 uur later moest hij zich excuseren: in werkelijkheid wordt ziekte niet gelijkgesteld aan effectieve arbeid, waardoor werknemers die ook maar één dag ziek zijn tijdens een halftijdse tewerkstelling een volledig jaar op hun loopbaanteller verliezen. Dit treft vooral vrouwen en werknemers in zware beroepen.

Aanval op pensioenen vergroot de ongelijkheid

De regering rechtvaardigt de hervorming door te stellen dat zonder ingrijpende maatregelen een steeds groter deel van de overheidsinkomsten naar pensioenen zal vloeien. Maar in werkelijkheid zijn deze tekorten het gevolg van politieke keuzes.

Onder het mom van “harmonisatie” worden pensioenrechten afgebroken. De invoering van de pensioenmalus treft vooral zij die fysiek zwaar werk doen. Langdurige ziekte en brugpensioen worden in groeiende mate uit de pensioenberekening geschrapt, waardoor velen onverwachts langer moeten werken. Zelfs de inkomensgarantie voor ouderen (IGO) wordt strenger, waardoor kwetsbare ouderen nog harder getroffen worden.

Ondertussen verdwijnen miljarden euro’s in de zakken van de grote vermogens via belastingontwijking, speculatie en gesubsidieerde investeringen. Werklozen en bijstandstrekkers worden afgeschilderd als profiteurs, terwijl de werkelijke parasieten de financiële elite zijn. Verdeel-en-heers is de strategie: werkenden en uitkeringsgerechtigden worden tegen elkaar opgezet om te verhullen dat de ware profiteurs ongemoeid blijven.

De overheid presenteert begrotingstekorten als een gevolg van onze sociale bescherming, terwijl ze het gevolg zijn van bewuste politieke keuzes. De verlaging van de vennootschapsbelasting van 33,99% naar 25% onder de regering-Michel betekende een jaarlijkse inkomstenderving van 8 miljard euro. Het tekort werd bewust gecreëerd, zodat de werkende klasse de put kon vullen via besparingen.

Pensioenen zijn geen gunst, maar een recht dat werknemers doorheen hun loopbaan opbouwen. De huidige hervormingen ondermijnen dat principe en vergroten de sociale ongelijkheid. Daarom is strijd nodig: voor een eerlijke verdeling van de rijkdom, hogere lonen en een degelijk pensioen. Alleen een massabeweging kan deze aanvallen stoppen!

Hieronder enkele cijfers die we haalden vanop een toelichting op een personeelsvergadering aan de UGent. Daarop waren een 400-tal aanwezigen om toelichting te krijgen bij de harde besparingsplannen en de gevolgen ervan voor het UGent-personeel. Op het einde werd geantwoord op de illusie dat er ‘geen alternatief’ zou zijn voor de besparingen of dat dit de enige manier is om onze sociale zekerheid betaalbaar te houden.

De bedrijfswinsten in ons land stegen tussen 1999 en 2024 van gemiddeld 35% naar gemiddeld 45% van de toegevoegde waarde in ons land. In 2024 bedroeg die 507 miljard. Als bedrijven tevreden zouden zijn met de winstmarges die ze 25 jaar geleden maakten, zou er 50,7 miljard extra beschikbaar zijn voor lonen, uitkeringen, sociale zekerheid en openbare diensten. Daar kan je al wat mee, niet?

In diezelfde periode stegen de lastenverlagingen – wat bedrijven uitsparen aan bijdragen tot de sociale zekerheid – van 1,6 miljard per jaar naar 16 miljard euro per jaar: een vertienvoudiging. Dat is 3 keer de totale besparing op pensioenen en werkloosheidsuitkeringen die Arizona plant. Met dat bedrag kan je dus niet alleen die besparingen teniet doen, je heb ook nog 11 miljard over, waarmee je de uitkeringen kan optrekken tot boven de armoedegrens, of de pensioenen in de privé “harmoniseren” naar boven tot het niveau van de ambtenarenpensioenen.

In 2024 ging er 383 miljard euro uit België naar belastingparadijzen. Sinds 2010 zijn bedrijven verplicht die transfers te melden als ze meer dan 100.000€/jaar bedragen. Opvallend: die 383 miljard aan transfers werd door slechts 765 Belgische bedrijven uitgevoerd (0,21% van de bedrijven in ons land). Een kleine toplaag aan superrijken en multinationals wist dus een bedrag dat 84% van ons BBP bedraagt over te maken naar belastingparadijzen. Nog opvallender: het grootste “transferland” is Dubai.

Waarom? Enkele jaren tekende Didier “Lottofraudeur” Reynders een belastingverdrag met dat land dat stipuleert dat Belgisch geld dat langs Dubai passeert, en daar wordt belast (met een minimale belasting) bij terugkeer in ons land vrij is van verdere belastingen. Met andere woorden: er is een massale route voor belastingontwijking gecreëerd die door de grootste bedrijven op grote schaal wordt gebruikt. Dus: sluit deze en andere “sluipwegen” van belastingontduiking: hou het geld in België, en belast het zoals alle andere inkomsten…

Vorig jaar stegen de financiële vermogens van “de Belgen” tot 1.230 miljard euro, opnieuw een record. Afhankelijk van de schatting zou 300 à 400 miljard daarvan in handen zijn van de rijkste 1% in ons land, die dus elk gemiddeld een financieel vermogen hebben van 3 à 4 miljoen. Opgelet: dit gaat enkel over de financiële vermogens: immobiliën etc. zitten hier niet in… Die 1% rijken kunnen perfect meer bijdragen. Een miljonairstaks van 1% op hun vermogens zou meteen 3 à 4 miljard per jaar opleveren.

Arizona wil 96% van de besparingen doorvoeren op lonen, uitkeringen en pensioenen. Slechts 4% komt op de “sterkste schouders”. Hoewel: wie gelooft echt dat het de rijksten zullen zijn die de “meerwaardebelasting” zullen ophoesten: zullen zij niet snel een achterpoortje vinden?

Dit is geen wetmatigheid, geen noodzaak. Het is een politieke keuze om de tendens waarin de rijken rijker worden, en de meerderheid daarvoor de prijs betaalt gewoon verder te zetten. Om dat te keren is strijd nodig, veel strijd, ideologische duidelijkheid en een heldere strategie om te winnen.

Nu donderdag 13 februari zetten we de eerste stap. Laten we daar massaal aanwezig zijn. En er zal nog actie volgen!

Zaken als een rijkentaks of een audit van de publieke schulden om de zakken van de grote financiële spelers niet langer te vullen, staan uiteraard niet op de agenda van Arizona. Beeld je in: het geld halen waar het zit om het te investeren in wat de meerderheid van de bevolking nodig heeft. Dat wordt weggezet als ‘extremistisch’. Nog wat extra cadeaus aan de rijksten geven terwijl de rest van de bevolking niet mee kan en de leefbaarheid van de planeet om zeep geholpen wordt, zou daarentegen getuigen  van ‘staatsmanschap’. Die laatste term heeft met Arizona overigens geen nood aan een genderneutrale aanpassing.

De begrotingstabellen tonen aan hoe extreem de regering is. Samen met het regeerakkoord zelf doorprikken ze de argumenten van Vooruit dat ‘erger voorkomen is’ en dat tenminste de index behouden blijft en de rijksten ook moeten betalen. De index is gegarandeerd tot eind 2026, ofte: na een eerste salvo aanvallen wil Arizona nog verder gaan. Terzijde: voor de indexering van het meer dan verzesvoudigde bedrag dat betaald wordt om de Belgische nationaliteit te verkrijgen (blijkbaar iets waar Vlaams-nationalisten veel waarde aan hechten) is er geen dergelijke einddatum voor een ‘fundamentele herziening’. Uit de begrotingstabellen blijkt nu dat ook de ‘meerwaardebelasting’ een erg lege doos is. Er wordt 500 miljoen euro voor begroot. Dat is een derde van het bedrag dat op reeds op straat slapende vluchtelingen wordt bespaard. Het is één vijfde van wat bij de werklozen gezocht wordt en iets meer dan een zesde van wat van de uitkeringen wordt afgepakt. In tijden van klimaat- en mobiliteitscrisis worden er honderden miljoenen bespaard op de NMBS. Ondertussen wordt gediscussieerd en voeren patroons campagne om de 500 miljoen voor een meerwaardebelasting naar beneden te halen.  

De top drie van getroffen groepen maakt duidelijk waar de prioriteiten van Arizona liggen:

1. 2,8 miljard moet komen van het snijden in uitkeringen (welvaartsenveloppe), de verhogingen van in het bijzonder lage pensioenen en uitkeringen boven de index om tot een leefbaar niveau te komen.
2. 2,7 miljard komt van de werklozen door de uitkering in de tijd te beperken
3. 2,4 miljard komt van de pensioenhervorming

Uitkeringsgerechtigden, werklozen en gepensioneerden. Dat is blijkbaar waar het geld kan gehaald worden! Het is een vertaling van wat Theo Francken eerder verklaarde: “Een paar miljard wegnemen uit een budget van 200 miljard is toch niet onmenselijk? Die sociale zekerheid staat te vet.” Als vluchtelingen niet in die top drie komen, is het enkel omdat je nu eenmaal geen 3 miljard kunt halen bij mensen die nu al op straat slapen…

De sociale ongelijkheid in België is groot en neemt toe. De studie ‘De paradox van ongelijkheid in België’ van André Decoster stelde vast dat er de voorbije jaren, in het bijzonder onder de rechtse regering Michel, een scherpe stijging van de ongelijkheid was. Dit komt vooral door inkomsten uit vermogen. In 2022 werden drie keer zoveel dividenden uitgekeerd als in 1995. Dat is een financiële stroom die vooral de 1% rijksten bereikt. Daarnaast is er een explosie van winsten die niet uitgekeerd worden (in 2022 57 miljard euro tegenover 15 miljard in 1995) en onder meer de waarde van managementvennootschappen fors de hoogte in stuwen. Decoster concludeert dat de belastingdruk voor de 1 procent rijksten maar half zo groot als die voor het vierde kwintiel, een belangrijk deel van de werkenden.

Arizona is vastberaden om deze kloof verder uit te diepen, tenzij we dit asociaal project wegstaken. Er zijn alternatieven: een vermogensbelasting op de 1% rijksten bijvoorbeeld of het betwisten van de overheidsschulden. Er is nood aan een ernstig syndicaal actieplan met informatiecampagnes, massale betogingen en stakingen. Arizona wegstaken is de inzet!

De Arizona regering van De Wever is hardvochtig en dient enkel de belangen van de superrijken. Onder het mom van ‘noodzakelijke besparingen’ worden harde aanvallen ingezet op werklozen, vluchtelingen die nu al op straat slapen, zieken en op de lonen en pensioenen van alle werkenden. Verdeeldheid wordt opgevoerd om de volledige werkende klasse in al haar diversiteit te treffen. Het gaat niet enkel om de zieken, vluchtelingen of de openbare diensten, het gaat om de levensstandaard van de overgrote meerderheid van de bevolking. Wie niet mee kan, wordt verdacht van fraude of misbruik en wordt gestraft. De andere maatregelen zorgen ervoor dat de groep van mensen die niet mee kunnen, constant wordt aangevuld. 

Door Geert Cool

Het toneelstukje over het ‘behoud van de index’ – niet eens een maatregel die onze koopkracht verbetert aangezien de index deze hoogstens grotendeels in stand houdt – in ruil voor het aanvaarden van alle andere asociale aanvallen, was doorzichtig. Het was trouwens niet eens oprecht: tegen eind 2026 wil de regering van de sociale partners voorstellen krijgen over een hervorming van de index, anders beslist ze sowieso zelf. Het riedeltje dat ‘erger voorkomen is’ klinkt steeds holler. Het enige argument dat bij Vooruit nog echt werkt is: ‘we zijn er toch bij’. Dat klopt, ze zijn deel van een asociale regering die in het bijzonder de zwaksten aanvalt.

Als werklozen, vluchtelingen en zieken eerst worden aangevallen, is dat een opstap om uiteindelijk iedereen aan te pakken. Het past in de politiek van verdeeldheid zaaien. Daarbij wordt elke schijn van diversiteit en inclusie achterwege gelaten. De foto waarop de weinige vrouwelijke ministers letterlijk in de schaduw stonden, was geen ‘accident de parcours´. Arizona is een witte mannenclub die een klassenoorlog tegen de werkenden en meest precaire lagen voert.  

We merkten eerder op dat Arizona deel is van het ‘nieuwe normaal’ van een falend kapitalisme waarin de burgerij steeds meer teruggrijpt naar autoritaire en verdelende methoden om haar bewind van winstmaximalisatie op te leggen in een samenleving waarvan een groeiende laag vervreemdt. Het Trumpisme beperkt zich niet tot de VS, ook hier is er een tendens naar het hardhandig opleggen van een brutaal reactionair beleid. Het terrein daarvoor wordt voorbereid met aanvallen op mensen met een migratie-achtergrond, vluchtelingen, werklozen, zieken … en een beperking op de mogelijkheden van protest daartegen. Voor defensie en oorlogen worden extra middelen uitgetrokken. Een regering van De Wever als Bouchez bevat de meest uitsproken fans van het koloniale zionistische regime in Israël en de genocide tegen de Palestijnen. Bouchez zet de deuren letterlijk en figuurlijk open voor extreemrechts. Verzet tegen Arizona betekent ingaan tegen alles waar het voor staat en het opbouwen van een eenheid van al wie geraakt wordt, in de eerste plaats diegenen die het hardst getroffen worden.

https://nl.socialisme.be/100714/actieplan-nodig-om-arizona-weg-te-staken

Wie moeite heeft wordt niet beschermd, maar aangevallen

Arizona lijkt vastberaden om de tendens van de groeiende ongelijkheidskloof te versterken. De regering stelt dat de “zwaarste sanering” uit de recente geschiedenis op de agenda staat. De middelen hiervoor worden niet gezocht bij de superrijken, ook al bezitten de 1% rijksten 24% van de rijkdom, wat meer is dan de 70% armste mensen samen. Neen, het geld wordt in de eerste plaats gezocht bij werklozen, zieken, vluchtelingen en al wie niet meekan. Er zit geen enkele ernstige herverdelende maatregel in het akkoord waarmee de ongelijkheid enigszins aan banden gelegd wordt.

Om dit beleid ‘verteerbaar’ te maken wordt de verdeeldheid versterkt. Het regeerakkoord blinkt uit in verdachtmakingen. Als het over vluchtelingen, werklozen of zieken gaat, zijn termen zoals ‘sociale fraude’ en ‘misbruik’ nooit ver weg en wordt er enkel geïnvesteerd in meer controle. In de inleiding van het regeerakkoord schrijft De Wever: “Gezonde mensen die in staat zijn om te werken zullen niet langer kunnen genieten van overdreven voordelige en eeuwigdurende stelsels die hen ontmoedigen om aan de slag te gaan.” Na twee jaar werkloosheid krijg je nog 40% van je laatste loon, wat niet bepaald ‘overdreven voordelig’ is. Zelfs dat vindt Arizona te veel en dus wordt het na twee jaar een leefloon. Tot 100.000 mensen zijn vandaag langer dan 2 jaar werkloos en worden straks dus overgeleverd aan de sociale bijstand van de OCMW’s. Dat meer Franstalige werklozen tot een ergere bedelstaf veroordeeld worden, ziet De Wever als een pluim op zijn communautaire hoed.

https://nl.socialisme.be/100330/interview-werkloosheidsuitkering-in-de-tijd-beperken-pak-het-economisch-systeem-aan-niet-de-slachtoffers-ervan

De aanvallen op vluchtelingen zijn bijzonder verregaand en doen het Vlaams Belang blozen. VB-voorzitter Van Grieken kon in De Zevende Dag enkel klagen dat de mogelijkheid van een elektronische asielaanvraag voor een ‘aanzuigeffect’ zou zorgen. Het regeerakkoord lijkt de laatste punten uit het oude 70-puntenplan van het VB die nog niet gerealiseerd waren op te nemen. Er is een opbod onder rechtse regeringen in Europa om het ‘strengste asielbeleid’ in te voeren. Met de Trumpiaanse wind in de rug worden de rechten van asielzoekers herleid tot een niveau dat enkel als ontmenselijkend kan omschreven worden.

Zelfs de schijn van ‘gerechtigheid’ wordt overboord gegooid. De opvang wordt beperkt tot ‘bed, bad, brood en begeleiding’ en ondanks opeenvolgende veroordelingen is de regering niet van plan om voor alle asielzoekers collectieve opvang te voorzien. Als het regeerakkoord stelt: “In het kader van de penibele opvangcontext blijven we prioritair kiezen voor de meest kwetsbaren”, staat er eigenlijk: we laten asielzoekers verder op straat slapen. Om de stelselmatige veroordelingen te stoppen, wil Arizona geen opvang voorzien maar de mogelijkheid onderzoeken om “het principe van overmacht in de wet te verankeren”. De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV) wordt ‘hervormd’ om kortere en volledig schriftelijke procedures mogelijk te maken, waarbij beslissingen minder gemotiveerd worden en de mogelijkheid van beroep beperkt wordt. De juridische bijstand wordt “geëvalueerd”, een procedure voor de RVV wordt duurder en er komt zelfs een mogelijkheid om advocaten te straffen bij “kennelijk onrechtmatig ingestelde beroepen”. Woonstbetredingen bij mensen zonder papieren worden mogelijk. Gezinshereniging wordt veel moeilijker, bijvoorbeeld met een wachttijd van 2 jaar voor oorlogsvluchtelingen (denk aan Gaza). Enkel wie werkt kan een permanent verblijfsrecht krijgen. Wie uiteindelijk de nationaliteit wil en slaagt in een ‘nationaliteitsexamen’, zal 1000 euro moeten betalen in plaats van de huidige 150 euro. Deze 1000 euro zal geïndexeerd worden, ook hier kan Conner Rousseau opscheppen over het behoud van de index.

Extreemrechts zit formeel niet in deze regering, maar dat neemt niet weg dat het asielbeleid enkel als extreemrechts kan omschreven worden. Zelfs de keuze voor Anneleen Van Bossuyt als de nieuwe minister van Asiel en Migratie doet Trumpiaans aan: wrok voor de mislukte poging om N-VA in het Gentse stadsbestuur te krijgen is de drijfveer voor deze beslissing. Dit alles passeerde zonder één woord van kritiek van Vooruit.

De aanvallen op de zwaksten beperken zich niet tot werklozen en vluchtelingen. De jacht op de zieken blijft grotendeels overeind. Zonder enige analyse van de redenen waarom het aantal langdurig zieken toeneemt (denk aan de hogere werkdruk maar ook de forse toename van het aantal oudere werkenden), worden de verdachtmakingen bovengehaald. Er moet meer controle komen, inclusief met “datamining” om “artsen die significant meer en/of langere periodes van arbeidsongeschiktheid voorschrijven” te kunnen “opvolgen, aanspreken en financieel responsabiliseren in hun voorschrijfgedrag.” De financiering van ziekenfondsen wordt “meer afhankelijk van de mate waarin zij er effectief in slagen om langdurig zieken te re-integreren op de arbeidsmarkt.” Kortom, niet alleen zieken maar ook wie hen begeleidt en geacht wordt voor hun belangen op te komen, zijn verdacht en moeten aan strenge controles onderworpen worden. Als er op het punt van de drie eendaagse afwezigheden wegens ziekte zonder doktersbriefje een toegeving is gedaan door de mogelijkheid van twee keer zo’n afwezigheid te behouden, komt dit enkel omdat het in de praktijk ziekteverzuim van korte duur vermindert.

https://nl.socialisme.be/99868/jacht-op-wie-ziek-is-zonder-antwoord-op-waarom-aantal-zieken-toeneemt

Een echt vermogenskadaster is voor de traditionele partijen nooit mogelijk, waarbij onder meer met argumenten als privacy wordt geschermd. Voor wie ziek is, zonder werk valt of op de vlucht moet, wordt big brother daarentegen de norm. Dit geldt overigens voor iedereen, Arizona wil een “centraal register” waarin “alle sociale bijstand en voordelen worden meegenomen” zodat de sociale bescherming kan begrensd worden.

Hele werkende klasse wordt geraakt

De aanvallen op de pensioenen blijven overeind. De berekening van de ambtenarenpensioenen wordt aangepast, zowel door de loopbaanberekening (tantièmes) als het bedrag waarop het pensioen wordt berekend aan te passen. De verhoging van de pensioenleeftijd voor spoorpersoneel en militairen staat eveneens in het regeerakkoord en zorgt voor enorm veel ongenoegen. Wie wil straks die jobs nog doen? Past de opmerking in het regeerakkoord dat de mogelijkheid van zelfrijdende treinen (zonder bestuurder dus) onderzocht wordt in dat kader?

Voor alle werkenden wordt de toegang tot het minimumpensioen moeilijker, onder meer door de gelijkgestelde perioden te beperken. Dat raakt vrouwen het hardst. Met een bonus-malus systeem wordt de druk opgevoerd om effectief en voltijds tot 67 jaar te werken en zelfs om langer dan die wettelijke pensioenleeftijd aan de slag te blijven om aan een leefbaar pensioenbedrag te komen. Vervroegde uittreding wordt stilaan onmogelijk, zelfs bij collectieve ontslagen zou SWT (het vroegere brugpensioen) niet langer kunnen. De toegangsvoorwaarden voor een landingsbaan (halftijds of vier vijfde) worden opgevoerd tot 35 loopbaanjaren in 2030.

Het regeerakkoord voorziet in het fors opvoeren van de flexibiliteit van alle werkenden. Het verbod op nachtarbeid verdwijnt net als de verplichte sluitingsdag in de distributiesector. Het systeem van flexi-jobs wordt uitgebreid, onder meer tot het onderwijs en kinderopvang. Overuren worden gemakkelijker mogelijk. Het betekent vooral dat premies voor ongezonde arbeid – zoals nachtarbeid, zondagarbeid en overwerk – geleidelijk aan verdwijnen.

En de deur wordt geopend voor de annualisering van de arbeidstijd. Het regeerakkoord stelt: “We geven meer vrijheid aan werknemers om binnen de Europese regels in onderling akkoord met hun werkgever de arbeidsuren te bepalen. Na overleg met de sociale partners, wordt voor 30/06/2025 een nieuw wettelijk kader ingevoerd waarbij een annualisering van de arbeidstijd of ‘accordeon’ uurroosters mogelijk wordt voor deeltijdse en voltijdse arbeid.” Zoals iedereen weet, is het niet zozeer de werknemer die de arbeidsuren bepaalt maar de werkgever. Het doel is een hogere flexibiliteit en meer productiviteit.

Sociale bescherming neemt dus af wat de arbeidstijd betreft. Dit gebeurt ook op andere vlakken. De bescherming tegen ontslag wordt afgebouwd. De ontslagvergoeding wordt voor nieuwe aanwervingen beperkt tot maximaal een jaar, wat impact heeft op werknemers die na een lange loopbaan afgedankt worden. Denk bijvoorbeeld aan mensen die 30 jaar voor Audi Brussels werkten. Het doel van deze maatregel wordt duidelijk omschreven in het regeerakkoord: “een aantrekkelijk investeringsklimaat”. Niet verkozen kandidaten bij sociale verkiezingen zullen eveneens minder bescherming genieten.

De grote trofee van Conner Rousseau was het behoud van de index. Het voorstel om de indexaanpassing van onze lonen anders te berekenen, waardoor de aanpassing aan de stijgende prijzen pas later gebeurt, is van tafel. Althans, dat is hoe Vooruit het ons verkoopt. De indexaanpassing is echter niet volledig weg. De regering vraagt van de sociale partners dat ze tegen eind 2026 een advies opmaken over zowel de loonwet als de index, met als doel een “fundamentele hervorming” binnen de vooraf door de regering bepaalde ruimte. De regering voegt eraan toe dat ze zelf beslist indien er geen akkoord is. “Indien het sociaal overleg na een vooraf vastgelegde en voldoende ruime termijn geen akkoord bereikt over deze dossiers, beslist de regering binnen de vooraf bepaalde budgettaire marge, en respecteren we zo de democratische besluitvorming.” Anders geformuleerd: als de sociale partners niet beslissen wat wij willen dat ze beslissen, doen we dat gewoon zelf en we omschrijven dat sarcastisch als ‘democratische besluitvorming’. Meteen is het ook duidelijk dat Arizona de voor werknemers ongunstige loonnormwet behoudt en eventueel zelfs nog wil verstrengen. Ondertussen werd al aangekondigd dat er dit en volgend jaar geen enkele ruimte boven de index is.

Er is toch ook de belofte van hogere nettolonen? Tegen 2029 zou het nettoloon inderdaad stijgen. Wat we tegen dan verloren hebben door de andere maatregelen, krijgen we deels terug en de rekening hiervoor wordt opnieuw naar onszelf doorgeschoven. Niet de bazen maar de gemeenschap zou de kost van die hogere nettolonen dragen, wij dus. Dit is een vestzak-broekzakoperatie, een deeltje van wat eerst uit onze zakken gehaald is, krijgen we nadien terug als we er nog eens voor betalen. Moeten we daar dank u voor zeggen?

Het andere paradepaard van Vooruit is de meerwaardebelasting op inkomsten uit financiële activa (inclusief crypto). Het gaat om een erg symbolische maatregel die de grote vermogens grotendeels uitsluit en die veel minder opbrengt dan pakweg de aanval op onze pensioenen of op de werklozen. Zelfs deze wel erg beperkte maatregel leverde de toorn van Bouchez op, aangevuurd door banbliksems vanuit Open Vld. Neen, Arizona zal op geen enkele wijze de superrijken aanspreken, zoveel is duidelijk!

De maatregelen rond pensioenen, flexibiliteit, werklozen, zieken … zijn er allemaal op gericht om de arbeidstijd van ons allemaal op te drijven. Het doel is om de meerwaarde voor de bazen te vergroten. Daartegenover plaatsen wij eisen die vertrekken van de belangen van de meerderheid van de bevolking, zoals arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, pensioen op 60, verlaging van de werkdruk, massale publieke investeringen in openbare diensten. 

Kritiek de mond snoeren

Premier De Wever en zijn bende houden niet van kritische stemmen over hun beleid. Het is een uitgesproken anti-woke regering, waarbij elk verzet tegen onderdrukking of onrechtvaardigheid als ‘woke’ wordt weggezet. Het is geen toeval dat de middelen voor gelijkekansencentrum Unia met een kwart verminderen.

Dit is onderdeel van de poging om tegenstanders te marginaliseren, een typische methode van de conservatieve rechterzijde. De financiering van ngo’s en het middenveld wordt ondergraven: van de aangekondigde doorlichting van alle subsidies tot het verminderen van de fiscale aftrek voor giften. De vakbonden worden getroffen door de beperking van de werkloosheid in de tijd, maar ook op andere manieren. komt een betogingsverbod voor ‘relschoppers’, waarbij het maar de vraag is wat de definitie daarvan zal zijn en hoe die verandert. Is ABVV-voorzitter Bodson bijvoorbeeld een relschopper omdat hij veroordeeld is wegens deelname aan een protestactie waarbij een snelweg in Luik werd geblokkeerd? Daarnaast worden uitdrukkelijk stappen gezet om het belang van sociaal overleg te beperken (vermindering van het aantal paritaire comités, de uitdrukkelijke stelling dat sociale partners wel advies mogen geven maar de regering uiteindelijk beslist …) en om een vorm van rechtspersoonlijkheid te beginnen invoeren.

Geen middelen voor noden

Er zijn dringende noden in de samenleving: betaalbaar wonen, een haalbare pensioenleeftijd (bijvoorbeeld 60 jaar) en een leefbaar pensioen, investeringen in openbare diensten (zoals zorg, openbaar vervoer en onderwijs), klimaatmaatregelen, een toekomst zonder armoede. Daarvoor zijn er geen middelen. Het zijn geen bezorgdheden die op de radar van Arizona staan.

Extra middelen zijn er enkel voor defensie, veiligheid en de lokale besturen (omdat er nu eenmaal verwacht wordt dat het aantal leefloners sterk zal toenemen door de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd). Ruim 4 miljard extra voor defensie zal voor de NAVO nog steeds niet volstaan, de druk zal blijven om dat bedrag nog te verhogen. Als er ‘nu eenmaal bespaard moet worden’, geldt dat niet voor alles.

In andere kwesties is er enkel beslist om niets te doen. De verlenging van de abortustermijn wordt bijvoorbeeld afhankelijk gemaakt van consensus tussen de meerderheidspartijen. Lees: komt er niet.

Protest nodig tegen besparingen op alle niveaus

Er is veel ongenoegen, wat al tot uiting kwam in de grote betogingen van de zorgsector (7 november), de vakbondsactie van 13 januari (met onder meer het Nederlandstalig onderwijs en het spoorpersoneel) en de Franstalige onderwijsbetoging van 27 januari. Die tonen allemaal de roep naar verzet tegen het gevoerde beleid op alle niveaus en tegen de geplande maatregelen. De betoging van 13 februari kan erg groot worden en wordt wellicht gevolgd door een algemene 24-urenstaking.

De woede organiseren in acties die opbouwen naar grotere acties en stakingen, is nu essentieel. Eenmalige stakingsdagen volstaan niet, een opeenvolging van losstaande acties is geen actieplan. De actiebereidheid neemt toe als het op de werkvloer duidelijk is dat het ‘menens’ is. We mogen ons niet beperken tot protest dat de regering gewoon kan ‘uitzitten’. We kunnen onze strijd opbouwen door zoveel mogelijk collega’s en andere lagen van de bevolking mee te trekken. Daartoe is er nood aan een brede informatiecampagne die concretiseert wat Arizona en de regionale regeringen betekenen, gekoppeld aan voorstellen en eisen van wat nodig is om onze belangen te verdedigen en aan eisen die het geld hiervoor zoeken waar het zit. 

Een actieplan met stakingen die goed voorbereid worden, kan de instabiele Arizona-coalitie doen vallen. Elke daaropvolgende regering zal rekening moeten houden met onze eisen en ons protest. Het klopt dat extreemrechts op de loer ligt en wereldwijd sterker wordt, van de VS tot Duitsland. Het racistisch beleid dat migranten en vluchtelingen viseert heeft een impact en geniet een zekere steun onder de bevolking. Dat is niet verwonderlijk: we worden elke dag door zowel de gevestigde partijen als extreemrechts met deze retoriek om de oren geslagen. Doorheen collectieve actie tegen het asociale beleid kan de valsheid van de extreemrechtse voorstellen deels aangetoond worden. Als we de strijd niet aangaan, kan extreemrechts scoren en wordt dat vervolgens door rechts (ja, Vooruit hoort daar stilaan ook toe) gebruikt om de zwaksten nog harder aan te vallen. Als we de strijd aangaan, is een overwinning niet gegarandeerd. Maar het is wel de enige manier dat we kunnen winnen.

https://nl.socialisme.be/100714/actieplan-nodig-om-arizona-weg-te-staken