Category: Nationaal

  • Zij organiseren onze ellende, laten we onze gezamenlijke woede organiseren!

    Deze zomer lekte de eerste nota van de formateur uit naar de pers. Sindsdien wordt het scenario dat wordt voorbereid voor de werkende klasse, voor werkenden zonder papieren, voor de meest precaire en onderdrukten onder ons, met de dag duidelijker. Zonder enige twijfel bespreken de rechtse partijen momenteel een ware oorlogsverklaring aan de hele werkende klasse.

    door Karim, delegee voor ACOD LRB in een Brussels ziekenhuis

    In Brussel hebben een handvol vakbondsactivisten en activisten van Commune Colère, een initiatief dat de afgelopen twee jaar acties heeft gevoerd voor het socialiseren van het gemeengoed (diensten en infrastructuur die aan de gemeenschap toekomen), duidelijk begrepen wat er op het spel staat voor ons sociale kamp. Al in november lanceerden deze kameraden een initiatief dat even interessant als nuttig was in het proces van reflectie en voorbereiding op onze toekomstige strijd: de organisatie van Algemene Strijdbijeenkomsten. De eerste twee vergaderingen brachten meer dan honderd vakbondsleden, activisten van de sociale beweging, milieuactivisten, ongeorganiseerde werkenden, jongeren, migranten zonder papieren … samen. Kortom, iedereen die vond dat het tijd is om de strijd te organiseren.

    Op deze bijeenkomsten bespreken we in de eerste plaats de politieke situatie en proberen we de aanvallen die op ons afkomen te ontcijferen, zodat we beter in staat zijn om ze uit te leggen aan onze collega’s, vrienden en kameraden. Het is duidelijk dat we deze tijd voor discussie nodig hebben, zodat we de argumenten kunnen ontwikkelen waarmee we de mensen om ons heen kunnen overtuigen van de dringende noodzaak om te mobiliseren in het aangezicht van deze onuitsprekelijk brute aanvallen.

    Maar dat is niet alles, er is ook een grote dorst naar onderzoek naar strijdmethoden en strategieën om de strijd te winnen tegen die generale staf van de sociale afbraak die een forse aanval op ons voorbereidt. We zien dat er echt behoefte is aan plaatsen waar mensen hun ervaringen kunnen delen en banden kunnen smeden tussen de verschillende sectoren die betrokken zijn bij de strijd. In zekere zin probeert deze dynamiek de slogan “convergentie van strijd” te vertalen in iets concreet, reëel en tastbaar.

    Voor de betrokken vakbondsactivisten lijkt het vrij duidelijk dat deze dynamiek een forum biedt voor discussie en reflectie over de vooruitzichten van onze strijd. Het beantwoordt aan wat de vakbondsapparaten niet lijken te kunnen of willen opbouwen: een plaats waar de vakbondsleden elkaar ontmoeten, discussiëren en beslissen. Zulke plaatsen kunnen helpen de vertrouwensbanden en solidariteit op te bouwen die we dringend nodig hebben. Op de lange termijn zou dit het mogelijk kunnen maken om binnen onze vakbonden de strijdbaarheid te versterken waarmee we de beste tradities van de arbeidersbeweging nieuw leven inblazen: een geest van democratische algemene vergaderingen die, beginnend bij de basis, geleidelijk het programma van de strijd opbouwen in termen van eisen en slogans.

    De eerste concrete conclusies van deze vergaderingen waren natuurlijk het opbouwen van de mobilisatie voor de data gepland door het gemeenschappelijk vakbondsfront, door te zorgen voor aanwezigheid bij de acties op de 13e van de maand. In het verlengde van de eerste vergadering eind november en de vakbondsmanifestatie op 13 december hebben de kameraden ook een symbolische bezetting van het VBO gehouden om het publieke debat op gang te trekken over het feit dat de echte bazen van de regering, die momenteel aan het werk is om onze levensstandaard aan te vallen, zich in de kantoren van de werkgeversfederatie bevinden.

    Vrienden uit Namen en Luik die aanwezig waren op de tweede bijeenkomst hebben hun wens geuit om een soortgelijke dynamiek op te bouwen in die steden. Dit is zeker de weg vooruit. Stel je een soortgelijke dynamiek van democratische strijd voor in elke stad in België! Deze zouden gefedereerd kunnen worden binnen een nationale coördinatie die de beslissingen van de vergaderingen kan toepassen om de energie te bundelen en ervoor te zorgen dat de mobilisatie tegen de toekomstige Arizona-regering de sterkste, de meest strijdlustige is en, vooral, dat ze niet stopt wanneer een of meer kameraden van de vakbondstop beslissen dat het tijd is om naar huis te gaan.

    De volgende algemene strijdbijeenkomst in Brussel vindt plaats op 4 februari in de DK om 18.30 uur (Denemarkenstraat 70 B). We nodigen al onze kameraden, lezers en medestanders uit om aanwezig te zijn en mee te bouwen aan dit momentum. Kameraden in andere steden die een dergelijk initiatief willen lanceren, kunnen contact opnemen met Commune Colère via hun sociale netwerken of via info@commune-colere.be. 

  • Actieplan nodig om Arizona weg te staken

    “Als blijkt dat er niets veranderd is aan wat nu de ronde doet, kan ons federaal comité een algemene staking afkondigen”. Voor de 35.000 betogers op 13 januari was die uitspraak van ABVV-topman Bodson helemaal niet “voorbarig” of “lichtzinnig”. Het concretiseren van de pensioenplannen van De Wever en Bouchez voor onder meer het onderwijs en het spoor leidde tot een golf van aangroeiend protest. De rechtse arrogantie na de verkiezingen kreeg op straat een eerste antwoord.

    Artikel door Geert Cool uit maandblad De Linkse Socialist

    https://nl.socialisme.be/100734/rechtse-regering-op-ramkoers-met-werkende-klasse-en-wie-niet-mee-kan-arizona-wegstaken

    https://shop.socialisme.be/product/abonnement-a-lutte-socialiste-pendant-1-an-papier

    De retoriek van de Arizona-partijen en hun bazen luidt dat er nu eenmaal bespaard moet worden, dat de “grootste sanering sinds de jaren 1980” onvermijdelijk is. Ze liegen! De beursgenoteerde bedrijven in België zullen dit jaar naar schatting 6,4 miljard euro aan dividenden uitdelen. De fiscale cadeaus aan de grote bedrijven zijn de afgelopen 25 jaar vertienvoudigd tot 16 miljard euro per jaar. De echte bazen moeten geen miljoen keer op de lotto gokken om hun rijkdom op kosten van onze arbeid te vergroten. 

    Voor hen is besparen op onze levensstandaard de topprioriteit, wij hebben andere verzuchtingen en urgente noden. Goede lonen en werkomstandigheden, pensioen op 60 jaar, betaalbare huisvesting, toegankelijke openbare diensten, het stoppen van alle vormen van onderdrukking, een wereld zonder oorlog en koloniale plunderingen en bezettingen, een einde aan genocide, een antwoord op de existentiële bedreiging van de klimaatverandering … Kortom een toekomstperspectief voor onszelf en de komende generaties.

    Na de betoging van 13 januari volgt een ongetwijfeld nog sterkere actiedag op 13 februari. Hoe kunnen we ons protest verder opbouwen? Het informeren en organiseren van collega’s, vrienden en buren is essentieel. Dat kan met infokrantjes, zoals de toegankelijke Pensioenkranten in gemeenschappelijk vakbondsfront in 2014 en 2018, en digitale varianten ervan. Met infosessies op elke werkplaats is het mogelijk om collega’s te bereiken en de geplande maatregelen te concretiseren. Militantenbijeenkomsten per sector en per regio kunnen de temperatuur meten, eisen verfijnen en volgende stappen in het actieplan voorbereiden. Van daaruit kunnen we gaan naar massale betogingen en stakingsdagen, bijvoorbeeld per sector of regio in opbouw naar nationale algemene stakingsdagen. Personeelsvergaderingen en een blijvende betrokkenheid zijn nodig. Daarmee kunnen we onze beweging organiseren en antwoorden op de leugenachtige propaganda van het establishment die een versnelling hoger schakelt.

    Arizona is deel van het ‘nieuwe normaal’ van een falend kapitalisme waarin de burgerij steeds meer teruggrijpt naar autoritaire en verdelende methoden om haar bewind van winstmaximalisatie op te leggen in een samenleving waarvan een groeiende laag vervreemdt. Het Trumpisme beperkt zich niet tot de VS, ook hier is er een tendens naar het hardhandig opleggen van een brutaal reactionair beleid. Het terrein daarvoor wordt voorbereid met aanvallen op mensen met een migratie-achtergrond, vluchtelingen, werklozen, zieken … en een beperking op de mogelijkheden van protest daartegen. Voor defensie en oorlogen worden extra middelen uitgetrokken. Een regering met zowel De Wever als Bouchez bevat de meest uitsproken fans van het koloniale zionistische regime in Israël en de genocide tegen de Palestijnen. Bouchez zet de deuren letterlijk en figuurlijk open voor extreemrechts. Verzet tegen Arizona betekent ingaan tegen alles waar het voor staat en het opbouwen van een eenheid van al wie geraakt wordt, in de eerste plaats diegenen die het hardst getroffen worden. 

    Als de arbeidersbeweging Arizona kan stoppen nog voor die goed en wel gevormd is, zal elke volgende regering rekening moeten houden met onze eisen en tegenmacht. Beeld je in dat er nieuwe verkiezingen komen in een context van breed gedragen strijd voor betere pensioenen en lonen, tegen genocide, tegen klimaatverwoesting, tegen racisme en verdeeldheid … Wat als de vakbondsleden en activisten zich actief mengen in de verkiezingscampagne en de PVDA zich openstelt voor die dynamiek? Het resultaat zou er wel eens heel anders kunnen uitzien. Dit zou het terrein voorbereiden om het idee van een regering van de werkende klasse in al haar diversiteit te populariseren. 

    In een pleidooi voor extra investeringen in defensie stelde een topmilitair: “Zeggen dat er geen geld is, is onzin. België is een rijk land.” Hij heeft een punt. Met de meerderheid van de bevolking hebben we vandaag echter geen zeggenschap over de rijkdom die het resultaat is van onze arbeid en van de natuur. Marxisten strijden voor een socialistische samenleving waarin het niet de ‘nietsnuttende klasse’ van kapitalisten is, maar de meerderheid van de bevolking die democratisch beslist over wat en hoe er wordt geproduceerd. Dat kan door de sleutelsectoren van de economie in collectief bezit te nemen.

    https://nl.socialisme.be/100685/lonen-onder-vuur-tijd-om-terug-te-vuren
    https://nl.socialisme.be/100689/strijden-zoals-in-2014-en-doorzetten
    https://nl.socialisme.be/100658/arizona-meer-militarisering-minder-recht-op-verzet-en-protest
    https://nl.socialisme.be/100633/neen-de-ambtenarenpensioenen-zijn-niet-te-hoog
  • VB probeert zich te vestigen als beleidspartij en profiteert van Trumpiaanse golf

    Begin december werden de meeste nieuwe gemeenteraden geïnstalleerd. Voor het eerst neemt het Vlaams Belang deel aan lokale besturen. In Ninove doet het dit met een absolute meerderheid. In Izegem, Ranst en Brecht als kleine partner van lokale formaties die telkens vanuit traditionele partijen voortkomen. De VB-bestuurders starten niet met de Trumpiaanse grootspraak en bijhorend provocatief beleid van extreemrechts, maar proberen in eerste instantie om de normalisering en aanvaarding te vergroten om op die basis des te harder te kunnen toeslaan.

    Artikel overgenomen vanop blokbuster.be

    Voorzichtige start op lokaal vlak gericht op aanvaarding en normalisering

    Het Vlaams Belang trok naar Ranst voor zijn nieuwjaarsreceptie. Voorzitter Van Grieken bleef niet lang, hij vertrok meteen naar de VS om de inauguratie van Trump bij te wonen. Meesurfen op de groeiende aanvaarding van extreemrechts is voor Van Grieken cruciaal. Als hij zich kan opwerpen als potentiële partner van bedrijfsleiders, gaat dat voor op de informele babbels met de eigen militanten op een nieuwjaarsreceptie. De openingstoespraak werd gedaan door de lokale VB-schepen Christel Engelen, die onder meer suggereerde dat het asielcentrum in Broechem voor overlast zorgt en verklaarde dat er bij de toegang tot sociale huisvesting criteria gehanteerd worden om ‘onze mensen’ voorrang te geven. De uitspraak over nultolerantie rond het asielcentrum werd op de eerstvolgende gemeenteraad gecorrigeerd door de burgemeester van Ranst die moest erkennen dat maatregelen voor iedereen op dezelfde manier gelden. Daarmee werd zijn eigen extreemrechtse schepen meteen op haar plaats gezet, wat zonder problemen werd aanvaard.

    In Ninove doen Guy D’haeseleer en zijn aanhangers er alles aan om geen ophef te veroorzaken. Grote aankondigingen worden vermeden en de vergadering van de gemeenteraad wordt sereen aangepakt. Enkel op de verhouding tussen D’haeseleer en zijn eigen schepen van milieu Werner Somers leek er spanning te staan. Een klimaatscepticus als schepen van milieu is natuurlijk al een opmerkelijk gegeven. Zeker in een stad als Ninove waar de klimaatveranderingen voelbaar zijn met een regelmatig terugkerend overstromingsgevaar waarvan de gevolgen verergerd worden door een gebrek aan publieke investeringen en de afwezigheid van een aanpassing van het beleid van ruimtelijke ordening. De website denderhoop.be merkte op: “Toen schepen Somers een repliek gaf op een vraag van de oppositie en sterk op dreef was, vroeg D’haeseleer hem af te ronden. Somers gunde D’haeseleer geen blik waardig en stoomde gewoon nog minuten door. D’haeseleer zat erop te kijken en liet hem begaan. De hevigste woordenwisseling op de gemeenteraad was er dus niet één tussen meerderheid en oppositie, maar binnen (!) de meerderheid. Wie de interne keuken van Forza Ninove kent, weet dat de sfeer tussen beide kopstukken al lang ‘onderkoeld’ is. Dat dit zo snel naar boven zou komen, is wel verrassend.”  Zoals de reeks ‘Wij zijn van Nienof’ al duidelijk maakte, omringt D’haeseleer zich liefst met volgzame figuren. Ook op de nationale nieuwjaarsreceptie van het Vlaams Belang poseerde hij erg vaak samen met zijn plusdochter en schepen Malika Sclacmender.

    Forza Ninove probeert zich vooral te profileren rond beslissingen inzake de politie, zoals het opvoeren van het aantal patrouilles te voet of de opleiding van een drugshond. De eerdere beslissing om de subsidies voor Babbelonië, een praatgroep om nieuwkomers Nederlands te leren, kreeg veel aandacht. Dankzij een crowdfunding kan het initiatief blijven bestaan. De organisatie Saamo zetten ondertussen de samenwerking met het stadsbestuur stop, omdat “armoede en uitsluiting aanpakken voor alle bewoners van de gemeente niet op constructieve wijze kan onder het extreemrechts bestuur van Forza Ninove.” De organisatie hoopt haar werk in Ninove, onder meer met een buurthuis en buurttuin in de Pollarewijk, verder te zetten op basis van andere financieringsbronnen.

    In Izegem kwam er vanuit N-VA kritiek op het nieuwe bestuur met het Vlaams Belang omdat er in de raadszaal vlaggen werden aangebracht, waaronder de Belgische. Dat vond N-VA onaanvaardbaar en een Vlaams-nationalistische partij onwaardig. Met dat soort oppositie tegen VB-deelname aan het bestuur wordt extreemrechts naar een meer offensieve aanpak geduwd.

    Ruim drie maanden na de gemeenteraadsverkiezingen zijn er ondertussen al spanningen onder en met lokale VB-verkozenen in Tielt, Kasterlee, Heusden-Zolder en Leopoldsburg. Van Grieken moest tevens afstand nemen van Serge Mikertchan, in oktober nog kandidaat voor het VB op de lijst van Marijke Dillen in Schilde. Mikertchan is als zelfverklaarde waarnemer in Wit-Rusland om vast te stellen dat de verkiezingen daar ‘correct’ verlopen.

    Het VB doet er alles aan om het doorbreken van het cordon sanitaire op gemeentelijk vlak te laten passeren zonder veel aandacht. Gelukkig was er protest in Ranst, Izegem en Ninove. Het gaat voorlopig om relatief beperkt protest, maar dit is erg belangrijk om de eerste krachten bijeen te brengen die in deze gemeenten weerwerk bieden en een aanspreekpunt kunnen zijn voor antifascisten in de rest van het land. Aan de gemeenteraad in Ninove waren er bijvoorbeeld een 100-tal betogers. Als het VB vandaag samenwerking aanvaardbaar maakt, is dit niet in het minst om het naar rechts opschuivende beleid van de andere partijen nog meer in die richting te duwen en tegelijk de ruimte voor openlijke haat, zowel in retoriek als daden, groter te maken.

    Trumpiaanse wind in de zeilen

    Het is geen toeval dat Van Grieken de inauguratie van Trump niet wilde missen. Het Trumpiaanse regime toont een extreme rechterzijde die brutaal optreedt. Het Trumpisme versterkt extreemrechts in Europa en zal onvermijdelijk navolging krijgen in een meer openlijk extreme opstelling.

    In zijn eerste dagen als Amerikaans president kondigde Trump reeds aan dat migranten zullen teruggestuurd worden, opperde hij het idee om van Guantanamo Bay een gevangenis voor vluchtelingen te maken (een opstap naar wat onvermijdelijk aan concentratiekampen doet denken), worden duizenden ambtenaren afgedankt, worden trans personen uit het leger geweerd … Bazen uit de technologiesector krijgen de rode loper uitgerold, miljardair Musk is zelfs deel van het team van Trump en promoot het extreemrechtse AfD in de komende Duitse verkiezingen.

    Politici in Europa passen zich aan het Trumpisme aan. De nieuwe sterke man van de Duitse christendemocratie, Merz, doorbrak het cordon sanitaire door met het AfD aanvallen op de rechten van migranten te stemmen. Het was opmerkelijk hoe ‘genuanceerd’ veel Belgische politici reageerden op de inauguratie van Trump. Sammy Mahdi was uitdrukkelijk positief over het ‘strenge’ asielbeleid van Trump. GL Bouchez zit al langer op een Trumpiaanse koers en aarzelt niet om aangebrande extreemrechtse figuren in zijn partij op te nemen. De Arizona-onderhandelaars raakten het snel eens over het asielbeleid dat ze willen voeren, waarbij de Trumpiaanse koers van Francken en De Moor nog wordt opgevoerd. Ook Vooruit gaat daarin mee, ondanks een welkome kritiek van ABVV-topman Bert Engelaar die terecht stelde dat het extreemrechtse beleid niet alleen wordt nagepraat maar ook “in beleid wordt omgezet” waarbij “mensen in precaire situaties nog verder gemarginaliseerd worden “ en “ons sociaal model wordt ondergraven door groepen tegen elkaar op te zetten.”

    De Amerikaanse grote bazen maken moeiteloos de bocht naar steun aan Trump. Zijn inauguratie leek bijwijlen op een miljardairsconventie. De grote bedrijven zien heil in een protectionistische politiek die gekoppeld wordt aan verregaande deregulering en afbouw van delen van de overheid. Dat maakt hun winstmaximalisatie gemakkelijker, aangezien er geen rekening moet gehouden worden met sociale of ecologische beperkingen. Dit gaat vooral ten koste van de werkende klasse en al wie het moeilijk heeft, maar dat is voor Trump en co geen punt. ‘Eigen volk eerst’ betekent in essentie ‘portemonnee van de eigen superrijken eerst’.

    Het is niet verwonderlijk dat een aantal ondernemers in België met steeds openlijker lof over Trump spreekt. Ilham Kadri, ceo van Syensqo (een afsplitsing van Solvay), zei: “De verkiezing van Trump is het beste wat Europa kon gebeuren” omdat het een oproep “tot actie” is. De Standaard liet een anonieme ceo van een consultancygroep aan het woord: “Ik was voorstander van Kamala Harris, ik hoopte dat zij zou winnen. Maar nu hoop ik dat met de komst van Trump in Europa zaken in beweging zullen komen.” De actie en beweging waarvan sprake, komen steeds neer op het afbouwen van regulering (rond sociale en ecologische bescherming) en een afslanking van de overheid (lees: sociale bescherming en openbare diensten, want het is niet op defensie of fiscale cadeaus aan de bedrijven dat ze besparingen willen). Zelfs openlijke steun aan extreemrechts wordt door de vingers gezien. De liberale ondernemer Guido Dumarey, die in 2009 nog het nieuws haalde toen hij een vakbondsafgevaardigde een vuistslag toebracht, heeft geen probleem met Musk: “Musk is een speciale vogel met het hart op de juiste plaats en met veel boerenverstand. Hij is heel extreem, dat wel.” Verschillende werkgevers en patronale ‘opiniemakers’ benadrukken dat Trump ondernemers aanmoedigt en staat voor ‘sterk leiderschap’.

    De bazen zien in extreemrechts een mogelijkheid voor een beleid waarin hun eigen streven naar winstmaximalisatie niets in de weg wordt gelegd. De traditionele politici nemen daar akte van en passen zich aan het ‘nieuwe normaal’ aan. In deze context gaat Vooruit heel ver mee in de Arizona-onderhandelingen. Dit ‘nieuwe normaal’ staat voor bijzonder harde aanvallen op alle sociale verworvenheden, waarbij de zwaksten eerst worden aangepakt maar uiteindelijk alle werkenden geraakt worden. De aanvallen op migranten gaan hand in hand met die op pensioenen en lonen.

    Extreemrechts heeft momenteel de wind in de zeilen. Het Vlaams Belang kijkt enthousiast naar het Amerikaanse voorbeeld, zowel wegens de inhoud van dat beleid als wegens de toenemende aanvaarding van extreemrechts. Het VB is uit op eenzelfde normalisering en aanvaarding, niet zozeer onder de gewone bevolking maar wel onder het establishment van grote bazen en hun woordvoerders. De relatieve terughoudendheid waarmee de VB-deelname aan lokaal bestuur wordt aangevat, past in dat kader.

    Het verzet tegen extreemrechts opbouwen is noodzakelijk. Dat betekent opkomen voor de belangen van alle onderdrukten, diegenen die vandaag onder extreemrechts vuur liggen. Het betekent strijden tegen de asociale agenda van rechts en extreemrechts die de volledige werkende klasse en de leefbaarheid van de planeet aanvallen. Doorheen strijd versterken we onze eenheid en leggen we de basis voor alternatieven. De successen van de betoging van 13 januari, vooral in het onderwijs en bij het openbaar vervoer, de Franstalige onderwijsbetoging van 27 januari en de zorgbetoging van 7 november, zijn indicaties van het feit dat het reactionaire rechtse beleid niet zonder slag of stoot kan opgelegd worden, dat er een tegenbeweging mogelijk is en dat die heel breed gesteund wordt.

    We zullen op blokbuster.be de ontwikkelingen in de gemeenten met extreemrechts bestuur op de voet blijven volgen. We roepen antifascisten, antiracisten en al wie strijdt tegen onderdrukking (feministen, queer activisten …) op om deel te nemen aan het vakbondsprotest tegen Arizona en de eigen eisen daarin mee te nemen. Daarnaast is er nood aan actief protest tegen pogingen van extreemrechts om zich op straat te manifesteren.

  • Arizona: meer militarisering, minder recht op verzet en protest

    Arizona wil een hard rechts beleid voeren. De maatregelen gaan nog verder dan die van de vorige uitgesproken rechtse regering, Michel I (2014-2018). De volledige bucket list van Voka en VBO ligt op tafel: harde aanvallen op de index en op pensioenen, minder progressieve belastingen, besparingen op zowat alle openbare diensten.

    Artikel door een ACV-militante

    Meer militarisering

    Volgens Theo Francken moeten “zachte” en “harde” veiligheid meer in evenwicht. Daarmee bedoelt hij dat de sociale zekerheid, pensioenen, gezondheidszorg, werkloosheidsuitkeringen …. moeten afgebouwd worden terwijl er meer middelen naar militaire uitgaven gaan. De reeds kapot bespaarde openbare diensten zullen door de Arizona-regering nog verder uitgehold worden, inclusief verdere privatisering en vermarkting. Op elke uitgavepost zal bespaard worden, behalve op militaire uitgaven.

    Er wordt gesproken over 4 miljard euro per jaar extra voor defensie, o.a. voor bommenwerpende drones en nieuwe F-35 gevechtsvliegtuigen. Investeringen waar vooral de private wapenindustrie beter van wordt. De vraag kan ook gesteld worden wat er gedaan zal worden met al die peperdure high-tech wapens die voornamelijk offensieve toepassingen hebben, en dus weinig met “landsverdediging” te maken hebben.

    Minder vakbond

    Een belangrijk element in de patronale wishlist van de Arizona-coalitie is het verzwakken van vakbonden en sociaal overleg. Bij sociale verkiezingen voor zowel de ondernemingsraden (OR) als de comités voor preventie en bescherming op het werk (CPBW) stellen telkens meer dan 60.000 werknemers zich kandidaat om hun collega’s te vertegenwoordigen en te verdedigen.

    Dankzij de collectieve organisatie en strijd kunnen vaak betere loon- en arbeidsvoorwaarden afgedwongen worden dan wanneer het ieder voor zich is. Waar de vakbond sterk staat, liggen de lonen hoger en zijn de arbeidsvoorwaarden gunstiger en werkbaarder. Werkgevers zijn de vakbond daarom doorgaans liever kwijt dan rijk. Syndicale strijd blijft de meest effectieve manier voor werknemers om zich te organiseren en hun deel van de koek op te eisen.

    Delegees en kandidaten bij de sociale verkiezingen genieten vandaag een ontslagbescherming. De ‘boete’ voor het niet-naleven van die bescherming bedraagt vandaag minstens 2,5 jaar loon. Vooral grote multinationals betalen die boete soms om de ontwikkeling van een strijdbare vertegenwoordiging tegen te gaan. Uiteindelijk kost hen dat minder dan een strijdbaar onderhandelde collectieve arbeidsovereenkomst of investeringen in een veilige werkomgeving. Vooral in de periode vlak voor de sociale verkiezingen — in vakbondsmilieus gekend als ‘de solden’ — blijkt dat zelfs de huidige bescherming niet volstaat.

    Arizona is van plan de bescherming van delegees en kandidaten bij de sociale verkiezingen drastisch te verminderen, waardoor het permanent ‘supersolden’ zouden zijn, met alle gevolgen van dien. Dat is een opstap om nadien de ontslagvergoeding voor iedereen naar beneden te trekken: in de supernota van oktober was er sprake van maximaal een jaar.

    Verder willen De Wever en Bouchez de discussie openen over het stakingsrecht en ook het recht op collectief protest zal opnieuw onder vuur liggen.

    Minder werkloosheidsuitkeringen

    Een andere aanval op de vakbonden heeft te maken met de uitbetaling van werkloosheidsuitkeringen. Momenteel gebeurt dit grotendeels door de vakbonden, waardoor de overheid in feite bespaart op administratiekosten terwijl het voor de vakbonden een belangrijk instrument voor ledenwerving is. Arizona stelt dit mechanisme in vraag.

    Dit is een manier om de vakbonden te verzwakken, ook al is het geen besparingsmaatregel — het zou de overheid meer kosten. Op korte termijn zou het tot collectieve ontslagen leiden binnen de vakbonden: al het administratief personeel om de werkloosheidsuitkeringen te beheren, zou geen werk meer hebben. Op langere termijn zou het de grootste sterkte van vakbonden — hun ledenaantal — voor een deel ondermijnen.

    Ook verdere beperkingen van de werkloosheidsuitkering zijn vanuit het patronaal standpunt een win-win: het zet een neerwaartse druk op de lonen (werklozen worden gedwongen om slechte jobs te aanvaarden) én het verzwakt onrechtstreeks de vakbonden.

    Hypocriete partijen

    CD&V, Les Engagés en vooral Vooruit zullen zich binnenkort ongetwijfeld op de borst kloppen en beweren dat er dankzij hen “erger vermeden werd”. In de plaats van de geplande 10 stappen achteruit, zullen er maar 5 gezet worden (en zijn er nog eens 4 wat uitgesteld). Het punt is natuurlijk dat ze daarmee de achteruitgang mogelijk maken. Ze spreken van “verantwoordelijkheid opnemen”, d.w.z. liever enkele ministerpostjes pakken dan de stekker eruit te trekken.

    Syndicalisten mogen geen enkele illusie hebben in de partijen die in het verleden gezien werden als politieke partners voor de syndicale strijd. Integendeel, alle resterende banden met die partijen moeten gebroken worden zodat vanuit een politiek onafhankelijke positie de strijd voor sociale en economische rechtvaardigheid gevoerd kan worden. Daarbij moet een actieplan worden uitgewerkt dat niet alleen de regering kan doen vallen en dat niet enkel een defensieve strijd voert om de achteruitgang te temperen, maar ook offensieve eisen naar voren schuift waarmee stappen vooruit gezet kunnen worden!

    Arizona en het verzet ertegen: overzicht van artikels op deze site

  • Rechts, rechtser, nog rechtser… Waar stopt de MR-voorzitter?

    Voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2024 probeerde MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de MR, tevergeefs om Julie Taton (voormalig Miss België 2003 en tv-presentatrice) in Mons te laten domiciliëren (in een eigendom van hem) terwijl ze in Waals-Brabant woont. Dat was een flater.

    Door Guy Van Sinoy

    Nu verruimt Bouchez zijn partij met Mathéo Besson, Noa Pozzi en een derde schurk, die kandidaat waren op de extreemrechtse lijst Chez Nous bij de parlementsverkiezingen van juni 2024. Deze beslissing van GLB bracht een aantal MR-leiders in verlegenheid, maar daar trekt hij zich niets van aan omdat hij koste wat kost de electorale ruimte van populistisch rechts wil bezetten, zoals Nicolas Sarkozy bij de presidentsverkiezingen van 2007. Net zoals Sarkozy maakt GLB hiermee extreemrechts aanvaardbaar en zet hij de deur open voor latere verkiezingsoverwinningen van extreemrechts. 

    Ondertussen werpt Georges-Louis Bouchez zich met de hem kenmerkende bescheidenheid ook steeds meer op als een alleenheerser in eigen partij. Hij wil het voorzitterschap combineren met een post als vicepremier in een Arizona-regering. De MR-statuten, die Bouchez twee jaar geleden heeft aangepast, verbieden een dergelijke overlapping. Maar GLB gelooft dat hij sterk genoeg staat om de statuten opnieuw te wijzigen. Ook dat begint tot bedenkingen bij andere MR-kopstukken te leiden. Van één interne tegenstander is hij ondertussen verlost. Voor 1 miljoen euro op de lotto inzetten, was voor Didier Reynders ongetwijfeld het gokje teveel.

    Het binnenhalen van kopstukken van Chez Nous bevestigt het belang van actief en strijdbaar antifascisme in Wallonië. Terwijl dit protest een doorbraak van extreemrechts heeft verhinderd, krijgt het nu een helpende hand van de liberale partij.

    https://nl.socialisme.be/98086/dreiging-extreemrechts-ook-in-wallonie-ernstig-nemen
  • Neen aan het asociale beleid van Arizona – een antwoord op enkele tegenargumenten

    Het vakbondsprotest gisteren was bijzonder sterk. Er wordt nu gestart met de mobilisatie naar een grote betoging binnen een maand, op 13 februari. Dat kan best met infosessies op elke werkplaats. Samen met de woede die gisteren al op straat kwam, kunnen we zo een historische betoging opzetten waar de volgende acties, inclusief stakingsdagen, aangekondigd worden. De traditionele politici en gevestigde media voeren ondertussen hun propagandacampagne tegen ons protest. Hierbij een antwoord op enkele van hun argumenten.

    ‘Iedereen moet besparen, we moeten allemaal de broekriem aanhalen.’ De Standaard van afgelopen weekend, dezelfde krant die De Wever gelijk gaf met zijn uitspraak dat er nu eenmaal geen financiële ruimte is, sprak met NAVO-militair Rob Bauer die over twee pagina’s pleitte voor extra investeringen in defensie. Hij kreeg de vraag of er daar wel middelen voor zijn. Zijn antwoord: “Kijk naar de coronacrisis. Toen heeft de EU in twee jaar 500 miljard uitgegeven. Zeggen dat er geen geld is, is onzin. België is een rijk land.” Bauer heeft gelijk op dit punt. De vraag is natuurlijk hoe we die rijkdom kunnen mobiliseren en hoe we democratisch kunnen beslissen over hoe die dan wordt gebruikt in het belang van de meerderheid van de bevolking.

    ‘Nu al betogen terwijl de regering nog gevormd moet worden, is voorbarig.’ Dit is een variant op de eeuwige klassieker dat protest te laat komt, omdat de maatregelen al beslist zijn. Als we ons protest moeten afstemmen op de timing die voor de verdedigers van een asociaal rechts beleid aanvaardbaar is, dan zal er nooit een gepast moment zijn. Waarom wachten tot de regering gevormd is om ze te doen vallen?

    ‘De pensioenen in de publieke sector zijn veel hoger dan die in de privé, logisch dat daar wordt bespaard.’ Een gemiddeld nettopensioen van iemand die een hele loopbaan in het secundair onderwijs staat, bedraagt ongeveer evenveel als de gemiddelde maandprijs van een woonzorgcentrum (2200 euro). Anders gezegd: ook van dit pensioen kom je niet rond en dan willen ze daar nog op besparen? Een verhoging van de pensioenen in de private sector is de enige harmonisatie van de pensioenen die voor de werkenden aanvaardbaar is. En dat volstaat niet: ook in de publieke sector moeten de pensioenen omhoog!

    ‘Protest is ondemocratisch. De mensen hebben voor Arizona gekozen’. De Arizonapartijen hebben een meerderheid in het parlement. Maar het klopt evenzeer dat 80% niet tot 67 jaar wil werken. Slechts 17,4% geeft aan in staat te zijn om zo lang te werken. Een grote meerderheid van de bevolking is voorstander van een grotere belasting voor de superrijken. Dit zijn slechts twee voorbeelden. Fundamenteler is de vraag waarom we democratie zouden beperken tot hun instellingen en voorstellen? Het recht om actie te voeren en om ons te organiseren, zijn ook democratische rechten. Door het uitoefenen van die rechten dwongen we betere arbeidsomstandigheden en sociale bescherming af.

    ‘De besparingen gebeuren in alle landen, in België kunnen we dat niet stoppen’. In Frankrijk valt Macron de pensioenen aan, in Duitsland liggen de lonen onder vuur. Er zijn effectief overal aanvallen op onze levensstandaard. Waarom zouden we dat echter aanvaarden? Dan krijgen we een neerwaartse spiraal die ons allemaal de dieperik instuurt. Als het over de toplonen van managers gaat, betekent ‘concurrentieel zijn’ dat er naar de hoogste lonen wordt gekeken, voor gewone werkenden betekent het een race to the bottom. We zouden beter met alle werkenden samen opkomen voor wat we nodig hebben. Tijdens de coronacrisis was er opeens geen gebrek aan middelen, waarom zou dat voor de sociale crisis waarin wij ons nu bevinden niet kunnen?

    ‘Ze zullen toch niet luisteren’. De Wever en Bouchez kunnen wel toeteren en hun ‘buffet’ voorstellen, als er uiteindelijk gekookt moet worden hebben ze ons nodig. Het zijn immers de werkenden die alles doen draaien. Daar ligt onze kracht, het komt er op aan om die te organiseren zodat we de enorme uitdagingen kunnen aanpakken in het belang van de meerderheid van de bevolking. De aanval op onze lonen in 2014 kregen de N-VA en de MR er door, ondanks groot protest. Hun poging om een puntenpensioen in te voeren, lukte niet omdat ons protest ertegen zo groot was. Het waren massabetogingen die dat voorstel afvoerden. Als wij sterk genoeg zijn, moeten ze wel luisteren.

  • Neen aan Arizona – ernstig actieplan nodig!

    “Het buffet aan maatregelen dat op tafel staat, daar zullen we het mee doen,” zegt De Wever zonder tegengesproken te worden door de andere Arizonapartijen. We weten wat er op ons afkomt: “de zwaarste sanering sinds de jaren 80” die ons langer wil doen werken, meer flexibiliteit oplegt, de lonen aanvalt, zwaar het mes zet in de ambtenarenpensioenen en de toegang tot het mininumpensioen beperkt, werklozen en zieken onder vuur neemt, onze organisatiekracht en recht op protest ondermijnt. Dit buffet is voor de werkende klasse niet te vreten!

    Deze maatregelen komen er niet omdat het “niet anders kan”, maar omdat de grote bedrijven na jaren van recordwinsten ons willen laten opdraaien voor de prijs van de ecologische transitie en de geopolitieke spanningen. Hun productiesysteem ligt aan de basis van de economische vertraging, maar de last hiervan willen ze naar ons doorschuiven! 

    Er zijn miljarden in de belastingparadijzen, grote aandeelhouders kijken ernaar uit om verder gepamperd te worden, voor oorlog en vernietiging zijn er miljarden beschikbaar, maar wij moeten besparen omdat het niet anders kan?! Georges-Louis Bouchez zei op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij: “De hervormingen die wij willen, gaan geen pijn doen, die gaan deugd doen.” “Het paradijs van de rijken is gemaakt van de hel van de armen,” wist Victor Hugo al.

    Wat te doen?

    Acties zijn nodig, maar ook een strategie. Na de actie van 13 december is er vandaag niet enkel een betoging maar wordt er gestaakt bij het spoor en in het onderwijs, nu ook langs Nederlandstalige kant. Dit nog voor de federale regering gevormd is! Het toont de woede en de actiebereidheid. We staan sterker met een actieplan dat de kracht van onze collega’s activeert. Een plan dat op elke werkvloer duidelijk maakt welke rottigheid De Wever en Bouchez in petto hebben en wat we daartegen in te brengen hebben.

    Het buffet voor onze acties is ook duidelijk: toegankelijke informatiekrantjes, webinars, speciale pagina’s op sociale media, maar vooral ook het individueel en collectief overtuigen van collega’s en vrienden, personeelsvergaderingen en infosessies, militantenbijeenkomsten per regio en/of sector, lokale betogingen, grote nationale betogingen, provinciale en/of sectorale stakingsdagen, nationale stakingsdagen. Er is druk en organisatie van onderuit nodig via personeelsvergaderingen en regionale militantenbijeenkomsten om te vermijden dat enkel de vakbondsleidingen beslissen over de acties. Strijdbijeenkomsten en netwerken van strijdbare syndicalisten kunnen hieraan bijdragen.

    We staan op een keerpunt: de burgerij probeert haar eigen positie veilig te stellen. Sinds 2014 waren er tal van bewegingen, onder meer tegen racisme en seksisme, voor het klimaat en tegen genocide. Een nieuwe generatie activisten komt op het voorplan. De arbeidersbeweging kan leren van die bewegingen en deze ervaringen naar de werkvloer brengen. Rechts spreekt over ‘cultuuroorlogen’, maar voert een oorlog tegen onze sociale klasse. We moeten daarop antwoorden met strijd die aangepast is aan de inzet. Strijdbewegingen versterken elkaar. Open mobilisatiecomités tegen Arizona, zoals in Brussel opgezet door Commune Colère, zijn goede stappen en verdienen navolging.

    Samen met de aanval op onze arbeids- en leefomstandigheden is er een toename van autoritaire maatregelen (tegen het recht op protest en organisatie) en een nadruk op militarisering met investeringen in defensie. Arizona staat voor een toename van onderdrukking. Het staat voor een verderzetting van steun aan genocide in Palestina. De Wever en Bouchez zijn uitgesproken fans van het zionistisch kolonialisme en de genocide. De strijd hiertegen is een essentieel onderdeel van het verzet tegen Arizona. Op 26 januari is er een nationale Palestina-betoging, neem hieraan deel met collega’s of vrienden! 

    ACTIEKALENDER

    • 26 januari: nationale betoging tegen de genocide in Palestina
    • 8 maart: acties in het kader van de internationale vrouwendag
    • Op 7 januari waren er 120 aanwezigen op een Strijdbijeenkomst in Brussel, waaronder veel jonge en nieuwe militanten. Het doel is om elkaars strijd te versterken en te coördineren. Er wordt opgeroepen om de stakersposten van het Franstalig onderwijs eind januari te versterken. 

    SOCIAAL URGENTIEPLAN

    Geen aanvallen, maar hogere pensioenen en lagere pensioenleeftijd!

    Ons vertrekpunt is wat de werkende klasse nodig heeft om een degelijk leven te leiden.

    Haalbare arbeidsvoorwaarden door collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om de werkdruk te verlagen. Maak van een 32-urenweek het nieuwe voltijds, met een voltijds loon. Werkbaar werk betekent ook dat we niet blijven werken tot we erbij neervallen. Werken tot 67 is niet mogelijk, het pensioen moet terug naar 60! Behoud van SWT, landingsbanen en tijdskrediet!

    Van een pensioen moeten we kunnen leven. In een woonzorgcentrum betaal je gemiddeld 2200 euro, een minimumpensioen van 1500 euro volstaat dus niet. De pensioenen moeten dan ook drastisch stijgen, het minimum moet toegankelijker zijn voor iedereen en tegelijkertijd moet de publieke ouderenzorg drastisch uitgebreid worden om de prijzen naar beneden te halen. Neen aan de aanval op de ambtenarenpensioenen, veralgemeen deze pensioenen integendeel tot alle werkenden!

    Verdedig onze openbare diensten en onze lonen!

    Een massaal plan van publieke investeringen in openbare diensten is niet alleen nodig om de werkdruk in de publieke sector te verlagen, maar ook om de dienstverlening uit te breiden.

    Om rond te komen, hebben we hogere lonen en uitkeringen nodig. Geen gepruts aan de index, maar volledig herstel ervan zodat de lonen de prijsstijgingen volgen. We worden steeds productiever, maar dit vertaalt zich niet in meer loon. Breek de loonwet! Hogere lonen en uitkeringen moeten onze koopkracht ondersteunen. Neen aan vier jaar loonstop!

    Controle op onze industrie

    Laten we onze industrie over aan de aandeelhouders en ceo’s die vandaag het personeel bij het grofvuil zetten en de technische knowhow liquideren? Er is nood aan een nationaal publiek plan voor het onderhoud en de ontwikkeling van industriële productie met bijhorende jobs (zonder inleveringen op loon- en arbeidsvoorwaarden). De werkenden uit die sectoren en de  bevolking in het algemeen zijn het best geplaatst om te bepalen wat de noden zijn, inclusief een leefomgeving die niet van overstroming naar orkaan en bosbrand gaat, en weten ook het best hoe alles kan gemaakt worden.

    Er is nood aan een sociaal urgentieplan. In de opbouw van onze krachtsverhouding hebben we dit sociaal urgentieplan nodig en doorheen onze acties kunnen we de voorwaarden creëren om dit ook effectief af te dwingen. Wat ons betreft betekent dit dat heel het kapitalistisch systeem weg moet om plaats te maken voor iets veel democratischer: een socialistische samenleving waarin de economie democratisch gepland wordt in het belang van de mensen en de planeet.

    Arizona en het verzet ertegen: overzicht van artikels op deze site

    Kom naar de Strijdbijeenkomsten van syndicalisten, antiracisten, feministen … in Brussel. Volg onze media (krant, site, sociale media), contacteer ons om actief te worden in de strijd voor socialistische maatschappijverandering.

    Abonneer je op maandblad De Linkse Socialist:

    [leform id=’3′ name=’Abonnement’]

    Neem contact met ons op:

    [leform id=’2′ name=’Lid worden’]
  • ‘Buffet’ van De Wever: enkel smerigheid voor ons! Neen aan Arizona

    De commentatoren en zelfs komieken in hun eindejaarsconferenties zijn het roerend eens: de politici moeten eindelijk hun verantwoordelijkheid nemen en een regering vormen. Dat niet doen zou een vorm van schuldig verzuim zijn of getuigen van een gebrek aan politieke moed. De uitdagingen zouden te groot zijn om geen regering te vormen.

    Door Geert Cool

    De uitdagingen zijn inderdaad groot op een ogenblik dat het klimaat op hol slaat, degelijke jobs in de industrie verdwijnen en zowat alle openbare diensten zodanig op hun tandvlees zitten dat zelfs dat tandvlees niet meer zichtbaar is. Maar daar gaat Arizona niet over. Met wat nu voorgesteld wordt als beleid komt er geen antwoord op de uitdagingen van de meerderheid van de bevolking.

    Arizona is een project dat de superrijken goed uitkomt. Dat kan enkel door ons het leven zuur te maken met langer werken, een harde aanval op de pensioenen in de openbare sector (de enige die leefbaar zijn), nog meer flexibiliteit, beschuldigende vingers naar wie niet meekan of zonder werk valt … Als er een regering gevormd wordt met wat op tafel ligt, hoeft het voor ons niet.

    De Wever verklaarde dat de onderhandelaars het moeten doen met “het buffet aan maatregelen dat op tafel staat.” Hij zei: “Daar komen geen nieuwe schotels bij, hoogstens zal er nog een beetje peper op de ene plat worden gestrooid en wat zout op de andere.” Het buffet van De Wever bestaat uit “de zwaarste sanering sinds de jaren 80”, maatregelen die “iedereen pijn doen”. “Er zal langer moeten worden gewerkt, er zal een flexibeler arbeidsrecht moeten komen, pensioenrechten zullen moeilijker opgebouwd worden dan vroeger.” Hij weet dat dit niet populair is, maar zegt dat het niet anders kan.

    Een buffet met enkel smerigheid kan je niet rechttrekken met wat peper en zout. Langer werken, meer flexibiliteit en minder pensioen zijn gewoon niet aanvaardbaar. Die maatregelen komen er niet omdat het “niet anders kan”, maar omdat de grote bedrijven na jaren van recordwinsten niet bereid zijn om het met minder te doen. Er zijn miljarden in de belastingparadijzen, grote aandeelhouders kijken ernaar uit om verder gepamperd te worden, voor oorlog en vernietiging zijn er miljarden beschikbaar, maar wij moeten besparen omdat het niet anders kan?! Georges-Louis Bouchez zei op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij: “De hervormingen die wij willen, gaan geen pijn doen, die gaan deugd doen.” Onze pijn doet hen deugd. “Het paradijs van de rijken is gemaakt van de hel van de armen,” wist Victor Hugo al.

    Er is een strategie nodig tegen wat op ons afkomt. Acties zijn nodig, maar niet gewoon acties om actie te voeren. Een ernstig actieplan waarbij we de kracht van de vakbondsleden activeren is noodzakelijk. Een plan om naar alle collega’s te trekken om duidelijk te maken welke rottigheid De Wever en co ons willen opleggen en wat we daartegen in te brengen hebben.

    Het klopt dat de Arizonapartijen een meerderheid hebben in het parlement en dat hun verdelende retoriek tegen werklozen en migranten een ingang vindt. Tegelijk ziet een grote meerderheid van de bevolking het niet zitten om tot 67 jaar te werken en wil eenzelfde grote meerderheid dat de middelen bij de rijksten worden gezocht. Wanneer wordt dat meerderheidsstandpunt in beleid omgezet? Het klopt dat er ook in de buurlanden harde aanvallen zijn op de levensstandaard en arbeidsvoorwaarden van onze collega’s, maar als we hen laten doen is er enkel een neerwaartse spiraal. We zouden beter allemaal samen opkomen voor wat we nodig hebben! Collectieve strijd is ook een democratisch recht, het is de manier waarmee we sociale bescherming en democratische rechten hebben afgedwongen.

    Er is nood aan een strategie. Na de actie van 13 december is er komende maandag opnieuw een actiedag. Het ziet er chaotisch uit met een betoging van het Albertinaplein naar het Poelaertplein, uiteindelijk in gemeenschappelijk vakbondsfront. De actiebereidheid neemt echter toe: naast de spoorstaking zijn er ook stakingen in het onderwijs aangekondigd. Langs Franstalige kant zijn er nog stakingsdagen in het onderwijs aangekondigd uit protest tegen het Franstalige besparingsbeleid. Ondanks de onduidelijkheid over de acties is het belangrijk dat deze een succes worden om duidelijk te maken dat we het voorgestelde beleid niet aanvaarden en ook om de druk op te voeren binnen onze eigen organisaties om tot een echt actieplan te komen.

    Een actieplan kan bestaan uit een informatiecampagne op elke werkvloer en via alle mogelijke mediakanalen (websites, sociale media, webinars…) gekoppeld aan lokale acties die opbouwen naar een grote betoging en stakingsdagen. De beslissingen hierover kunnen we niet enkel aan de vakbondsleidingen overlaten, er is niet alleen druk van onderuit nodig maar ook zeggenschap. Het gaat over onze toekomst en dus kunnen we beter zelf mee beslissen over hoe we daarvoor opkomen. We staan sterker als we zoveel mogelijk collega’s meekrijgen en de acties daarop afstemmen.

    De uitdaging voor ons verzet is groot. Maar potentieel staan we sterk. De Wever en Bouchez kunnen wel toeteren over hun ‘buffet’ , als er uiteindelijk gekookt moet worden hebben ze ons nodig. Het zijn immers de werkenden die alles doen draaien. Daar ligt onze kracht, het komt er op aan om die te organiseren zodat we de enorme uitdagingen kunnen aanpakken in het belang van de meerderheid van de bevolking. Wat ons betreft betekent dit dat heel het kapitalistisch systeem weg moet om plaats te maken voor iets veel democratischer: een socialistische samenleving waarin de economie democratisch gepland wordt in het belang van de mensen en de planeet.

    Overzicht van onze artikels over Arizona en het verzet ertegen

  • ACOD-LRB Brussel: “Crisissituatie in de Brusselse OCMW’s”

    Persbericht van ACOD-LRB Brussel

    De ACOD-LRB Brussel, die de sociale werkers van de 19 OCMW’s vertegenwoordigt, wenst te reageren op de reportage in het programma Pano dat werd uitgezonden op VRT Één. Daarin wordt de aandacht gevestigd op een algemeen probleem in de meeste van onze Brusselse OCMW’s dat het gemeenschappelijk vakbondsfront al enkele jaren aan de kaak stelt: de uitzonderlijke werkoverbelasting van de sociale werkers van de OCMW’s en de dramatische gevolgen die met name verbonden zijn aan de totale desinvestering in deze eerstelijnsondersteunende diensten. De ACOD publiceerde deze vaststellingen al in 2021 naar aanleiding van een enquête die gevoerd werd onder de Brusselse maatschappelijk werkers.

    Een onhoudbare werklast

    De maatschappelijk werkers van de Brusselse OCMW’s krijgen steeds meer dossiers te behandelen, veel meer dan het gemiddelde in Vlaanderen en Wallonië. Deze situatie treft ook het administratief personeel dat hen ondersteunt, wat het al moeilijke werkklimaat nog verergert. De alarmerende onderfinanciering, het personeelstekort en de daaruit voortvloeiende overbelasting van het werk hebben nu al enkele jaren alarmerende gevolgen:

    • Turnover van het personeel: de meeste ervaren sociaal werkers verlaten de OCMW’s, wat een impact heeft op de opleiding en ondersteuning van nieuwkomers. Deze trend wordt steeds groter en het personeel raakt sneller uitgeput of wordt ziek.
    • Gebrek aan vooruitzichten en ontevredenheid bij het personeel: het ontbreken van oplossingen om de werklast te verminderen heeft een ernstige impact op het welzijn van het personeel, waardoor OCMW’s niet in staat zijn om competent personeel op lange termijn te behouden. Bovendien leidt de tijd die nodig is om aanvragen te verwerken (en die soms de wettelijke termijnen overschrijdt) tot
      misnoegen en zelfs agressie bij de gebruikers, met alle gevolgen van dien voor de betrokkenen personeelsleden.
    • Overwerkte maatschappelijk werkers zijn eenvoudigweg materieel niet in staat om alle essentiële stappen van het sociaal onderzoek in detail te volgen, wat leidt tot structurele fouten, die met name worden veroorzaakt door een toename van het administratieve werk (bijv. GPMI) en een complexere wetgeving.

    Onbevoegdheid en gebrek aan actie

    De politieke overheden, van alle niveaus, werden door de vakbonden op de hoogte gebracht van deze situatie en zijn zich er al jaren ten volle van bewust. Bovenstaande vaststellingen werden meer dan twee jaar geleden bevestigd tijdens verschillende algemene vergaderingen die het gemeenschappelijk vakbondsfront met de sociale werkers van de Brusselse OCMW’s organiseerde.

    De voorbije twee jaar hebben we deze uiterst problematische situatie regelmatig aangekaart op alle nodige politieke niveaus, naast de actie- en stakingsbewegingen: we hebben meermaals ontmoetingen gehad met mevr. Karine Lalieux (uittredend federaal minister voor Sociale Integratie), de heer Vervoort (minister-president), de heer Clerfayt (uittredend minister voor Plaatselijke Besturen) en de heer Zian (voorzitter van de Federatie van Brusselse OCMW’s). Zonder de burgemeesters en OCMW-voorzitters te vergeten die we maandelijks ontmoeten in plaatselijke overlegcomités. Ieder van hen, zonder enige uitzondering, steunden de eisen van de werknemers. De een na de ander verklaarde zichzelf evenwel niet bevoegd en schoof het probleem door naar een lager of een hoger politiek niveau. Kortom: iedereen is het met ons eens, maar niemand beweert bevoegd te zijn of bereid te zijn om actie te ondernemen.

    Sindsdien verslechtert de situatie op de werkvloer met de dag: werknemers nemen ontslag omdat ze de werklast niet meer aankunnen, ze vallen in burn-out of worden ziek, met als gevolg dat het extra werk op hun collega’s terechtkomt. Onderfinanciering heeft bijgevolg negatieve gevolgen voor de gezondheid van werknemers. Daarbij komt nog het gebrek aan financiële investeringen (zowel gewestelijk als federaal), gedurende meer dan 15 jaar, in de OCMW’s en de andere Brusselse lokale besturen, waardoor deze jobs uiteindelijk zeer onaantrekkelijk zijn, wat leidt tot moeilijkheden om geschikt personeel aan te werven. Na enkele jaren strijd kregen de werknemers van de gemeenten en OCMW’s in 2021 een karige loonsverhoging die bij lange na niet volstaat om de voorbije twee decennia van totale onderinvestering in lokale instellingen te compenseren.

    Een sociale hel voor werknemers, een belastingparadijs voor de rijken

    Intussen zal de situatie alleen maar verslechteren: onder het voorwendsel dat de Belgische staatsschuld moet worden afbetaald, wil de toekomstige rechtse regering de duur van de werkloosheidsuitkeringen beperken. De Brusselse OCMW’s schatten dat bijna 30.000 mensen die de komende twee jaar uitgesloten zullen worden van werkloosheidsuitkeringen mogelijk extra sociale bijstand zullen aanvragen. Het resultaat zullen duizenden extra dossiers zijn, met wellicht nog minder sociale werkers om ze te beheren. De slachtoffers blijven uiteindelijk de gebruikers en de werknemers.

    De ACOD-LRB Brussel weigert te aanvaarden dat sommigen deze crisissituatie hanteren om hun eigen politieke agenda op te leggen door de OCMW’s – het enige patrimonium van diegenen die niets meer hebben – en de sociale werkers aan te vallen en door de meest precaire mensen voor te stellen als ‘profiteurs’. Werklozen uitsluiten heeft nog nooit iemand rijker gemaakt – integendeel.

    De realiteit in de Brusselse OCMW’s is door iedereen gekend, maar ze is het gevolg van politieke keuzes waarbij sociale en fiscale rechtvaardigheid op het spel staan: terwijl de echte sociale fraude in België neerkomt op bijna 350 miljoen euro per jaar, bedraagt de belastingfraude 30 miljard euro per jaar (om nog maar te zwijgen van de belastingontduiking van bijna 400 miljard euro per jaar). Het echte doel van het rechtse beleid niet is om het geld te zoeken waar het zich bevindt (in belastingterugvordering van grote bedrijven bv.), maar om openbare diensten te onderfinancieren, werknemers en gebruikers onzekerder te maken, de arbeidsomstandigheden te verslechteren, de sociale zekerheid te ondermijnen… Het huidige en toekomstige bezuinigingsbeleid druist in tegen de belangen van de werknemers, verstikt onze OCMW’s en openbare diensten (bewuste onderfinanciering met het oog op eventuele privatisering?) en stelt een ware “jacht op de armen” in.

    Onze eisen: een duurzame herfinanciering en betere arbeidsomstandigheden

    Het gemeenschappelijke vakbondsfront heeft de afgelopen jaren op alle politieke niveaus onderstaande eisen gesteld. Het is zonder meer vijf voor twaalf!

    • Invoering van een collectieve arbeidsduurverkorting tot 30 uur per week over 4 dagen
    • Een duurzame herfinanciering van de OCMW’s door de gewestelijke en federale overheden
    • Versterking van de ploegen om de werklast te verminderen en zo de kwaliteit van de dienstverlening en het welzijn van de werknemers te verbeteren, net als aanwerving van werknemers in de ondersteunende diensten (specifieke administratie, HR, IT, enz.).
    • Vereenvoudiging en harmonisatie van de regelgeving van de verschillende autoriteiten met betrekking tot de werking van de OCMW’s en de wetgeving over het RMI (afschaffing van de GPMI-verplichting).
    • 100% terugbetaling van het leefloon door de federale overheid.
    • Herwaardering van functies en barema’s in de Brusselse lokale besturen
    • Vaste benoeming van de werknemers om een eerlijke en neutrale dienstverlening te garanderen
  • Extreemrechts aan de macht: het gevaar van Ninove

    In de televisiereeks ‘Wij zijn van Ninoof’ worden Guy D’haeseleer en Forza Ninove bijna voorgesteld als onschuldige sociaal werkers. Op de verkiezingsavond zelf ondervonden enkele Franstalige journalisten dat de werkelijkheid er anders uitziet. Ze werden uitgescholden en geduwd door de extreemrechtse militanten van het Vlaams Belang. Als extreemrechts zich sterk voelt, zoals in Ninove, gaat dit onvermijdelijk gepaard met incidenten en geweld.

    Forza Ninove combineert een zondebokpolitiek van racisme, seksisme en queerfobie met liefdadigheid en dienstbetoon op kosten van de gemeenschap (D’haeseleer krijgt bijvoorbeeld een riant loon als parlementair, maar is amper actief in het parlement). Het staat helemaal niet voor een sociaal beleid. Integendeel! Sociale bijstand wordt neerbuigend omschreven als een “Win-for-Life-biljet” en een “pamperpolitiek”. Samen met het voorstel van een efficiëntiebesparing op het stedelijk personeel wil Forza Ninove een verplichte “lokale gemeenschapsdienst” invoeren voor wie beroep doet op het OCMW. Geen hulp, maar dwangarbeid dus, waarbij meteen wat lastig gemeentepersoneel kan afgedankt worden.

    Uiteraard worden mensen met een migratieachtergrond geviseerd, met een open jacht op mensen zonder papieren. Forza Ninove beperkt zich niet tot nieuwkomers. “Voor mensen die hier al legaal verblijven is er slechts plaats in onze samenleving voor zover ze zich integreren, bijdragen tot onze welvaart, zich schikken naar onze wetten en normen, respect hebben voor onze waarden, cultuur en tradities.” Dit betekent voor extreemrechts een strikte controle op de taalvaardigheid van wie een sociale woning aanvraagt, de menu van de schoolmaaltijden (er zou maar eens iets halal op tafel moeten komen!), de catalogus van de bibliotheek, de schmink tijdens het sinterklaasfeest … Subsidies voor culturele of sportclubs kunnen enkel als er uitsluitend Nederlands wordt gesproken. 

    Om dit allemaal af te dwingen, wil extreemrechts meer repressie met de inzet van private veiligheidsdiensten en meer GAS-boetes. Als extreemrechts schrijft dat het “meer GAS wil geven”, zijn wij wellicht niet de enigen die de walgelijke historische connotatie daarvan opmerken. De ‘humor’ van D’haeseleer bleek eerder al toen hij op schandalig racistische wijze mensen met een zwarte huidskleur als ‘chocomousse’ omschreef. Het normaliseren en aanvaardbaar maken van haat is een belangrijk onderdeel van de agenda van extreemrechts.

    Beloften van strijd tegen corruptie en vriendjespolitiek zijn doorgaans de eerste die gebroken worden eens extreemrechts zelf postjes en contracten kan uitdelen. Dit zagen we in zowat alle Franse gemeenten waar extreemrechts aan de macht kwam. Een onderzoek naar het bestuur van het Rassemblement National in Frejus, vlakbij Saint-Tropez in de Var, wees op grootschalige corruptie en vriendjespolitiek en sprak in termen van ‘maffia’. Die conclusie kan in Ninove uiteraard nog niet getrokken worden, maar het feit dat D’haeseleer meteen zijn plusdochter schepen maakte geeft aan in welke richting het gaat. 

    Extreemrechts speelt in op individuele frustraties en wanhoop, waarbij het die richt tegen migranten, Franstaligen of zelfs abstracte vijanden zoals ‘woke’. Voor ons komt het erop aan om doorheen collectieve strijd de hoop op fundamentele maatschappelijke verandering te vestigen. Het is nodig om de arbeidersbeweging in de Denderstreek en elders te organiseren rond een programma van maatschappijverandering.

    Extreemrechts verzet zich tegen dergelijke strijd. In Antwerpen kreeg Dewinter twee weken lang het initiatiefrecht in de coalitiebesprekingen. Hij legde een nota op tafel waarin het stakingsrecht uitdrukkelijk aan banden werd gelegd, door het te “koppelen aan een verplichting tot blijvende dienstverlening en toegankelijkheid van alle componenten verbonden aan onze bedrijven, het openbaar domein en de haven.” Kortom: staken mag, maar niemand mag het merken. De methode waarmee de werkende klasse al haar sociale verworvenheden heeft afgedwongen, hoe kinderarbeid werd afgeschaft en sociale zekerheid ingevoerd, die methode wil extreemrechts dus aan de leiband leggen. 

    Met de asociale plannen van de aankomende Arizona-regering zal de voedingsbodem voor extreemrechts groter worden. Een sterke, strijdbare linkse oppositie is nodig om op te boksen tegen de scores van extreemrechts. Strijd en collectieve antwoorden vanuit de arbeidersbeweging zijn nodig om de sociale problemen daadwerkelijk aan te pakken en zo de voedingsbodem voor extreemrechts weg te maaien.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop