Voor een zo sterk mogelijk resultaat voor PVDA op 13 oktober!

De verkiezingen van 13 oktober komen op een belangrijk ogenblik. Er begint zich een golf van collectieve afdankingen af te tekenen, met Audi in Brussel als boegbeeld. De Wever en Bouchez proberen een federale regering op de been te brengen die hardhandig het mes zet in de levensstandaard van de werkende klasse. Thatcheriaanse besparingen gaan hand in hand met Trumpiaanse propaganda tegen al wie uit de boot valt. Op 13 oktober gaat het niet enkel om lokale kwesties, een zo sterk mogelijk resultaat voor de PVDA is op alle vlakken beter voor de positie van de werkende klasse.

door Geert Cool uit maandblad De Linkse Socialist

Het bevel om 27 miljard euro te besparen hangt als een donderwolk boven alle bestuursniveaus. Het geeft de indruk dat het te voeren beleid nu al vastligt. Wat kan er op gemeentelijk niveau veranderen indien er geen middelen zijn voor sociale huisvesting, openbaar vervoer en indien de gemeentekas onder druk staat omdat werklozen sneller afhankelijk worden van een leefloon betaald door het OCMW? Verschillende gemeenten, ook waar de PVDA hoopt mee te besturen, staan onder financiële voogdij van het gewest. Dat is een extra instrument om elke sociale maatregel af te blokken. 

Beleid in het belang van de rijksten wordt voorgesteld als het enige mogelijke. Al wie daar vragen bij stelt, wordt in het kamp van de ‘polarisatie’ geplaatst. Al dan niet samen met extreemrechts dat nochtans zodra het daar een kans toe krijgt voor eenzelfde asociale beleid staat, aangevuld met een nog gewelddadiger racistisch en repressief kantje. De politiek van de traditionele partijen is de oorzaak van sociale spanningen, verloedering, vervreemding en van wat ze als polarisatie omschrijven. Openbare diensten worden afgebroken of geprivatiseerd, onder meer in de zorgsector. Projectontwikkelaars krijgen vrij spel om via speculatie en prestigeprojecten de huisvestingsprijzen de hoogte in te jagen, terwijl er geen investeringen in sociale huisvesting zijn. In plaats van opvang en begeleiding uit te bouwen voor de groeiende groep daklozen, worden die verjaagd uit de binnensteden. 

Verzet tegen dit lokale beleid staat sterker als het vertrekt van wat nodig is. Gratis openbaar vervoer, massale publieke investeringen in diensten en infrastructuur, massale bouw van sociale huisvesting, aanwerving van voldoende personeel aan degelijke voorwaarden … zouden volgens de gevestigde politici “onmogelijke” eisen zijn. De opbouw van een krachtsverhouding doorheen klassenstrijd kan wat voorheen “onmogelijk” heette, in de praktijk realiseren. Dat is hoe de arbeidersbeweging stemrecht, sociale zekerheid of het einde van de kinderarbeid afdwong. Zaken die voorheen ook “onmogelijk” waren en de “concurrentiepositie” van de bedrijven bedreigden. 

De mogelijkheid van erg goede scores van de PVDA in onder meer Brussel en Antwerpen leiden tot paniek bij de politieke tegenstanders. Rechts haalt het spook van het communisme terug boven met een retoriek die we niet meer hoorden sinds de Koude Oorlog. De sociaaldemocratie en de groenen verwijten de PVDA ‘polariserend’ te zijn en voeren de druk tot matiging op. Nochtans zijn de gemeentelijke programma’s van de PVDA al bijzonder gematigd. Over maatschappijverandering hoor je de PVDA hoogstens op 1 mei of op een congres spreken. De slogan van een “coalitie van verandering” stelt de sociaaldemocratie en de groenen voor een keuze om te regeren met de MR of de N-VA dan wel met de PVDA. Het geeft uitdrukking aan een ambitie om het bestuur in handen te nemen, wat logisch is met percentages boven de 20%. Het zou goed zijn om de slogan verder te onderbouwen door het te concretiseren met eisen die vertrekken van de noden, en door de volgende stappen in de opbouw van een krachtsverhouding aan te geven en daaraan te werken, in het bijzonder het element van strijd op straat. Een campagne voor een netwerk van opstandige gemeenten zou de bevolking kunnen mobiliseren voor een programma op basis van de sociale en ecologische noden. Dat is nodig om te vermijden dat een “coalitie van verandering” enkel een verandering van de gezichten in het bestuur omvat en niet gevoeld wordt in het dagelijkse leven van de werkende klasse.  

Strijdbewegingen en verkiezingen staan niet los van elkaar. Het massale protest tegen de genocide in Gaza speelde een belangrijke rol in de score van de PVDA in juni, zeker in Brussel en Antwerpen. Een partij die meer dan 20% haalt in enkele grote gemeenten en die zichzelf als marxistisch omschrijft, heeft ook een grotere verantwoordelijkheid. Tegenover de horror van Arizona is er meer nodig dan een petitie, ook op een ogenblik dat de aandacht op de lokale verkiezingen gericht is. Solidariteit versterken gebeurt het meest efficiënt door strijd te organiseren en door bewegingen met elkaar te verbinden. 

We staan sterker als we ook een scherp omschreven doel hebben, een andere samenleving waarin de werkende klasse de democratische controle over de beschikbare middelen heeft. Een omverwerping van de kapitalistische barbarij zodat we onze toekomst zelf in handen kunnen nemen en de noden van de werkende klasse en de planeet centraal stellen. Om die revolutionaire benadering te versterken, bouwen we aan LSP.