Category: Partijen

Voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2024 probeerde MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de MR, tevergeefs om Julie Taton (voormalig Miss België 2003 en tv-presentatrice) in Mons te laten domiciliëren (in een eigendom van hem) terwijl ze in Waals-Brabant woont. Dat was een flater.

Door Guy Van Sinoy

Nu verruimt Bouchez zijn partij met Mathéo Besson, Noa Pozzi en een derde schurk, die kandidaat waren op de extreemrechtse lijst Chez Nous bij de parlementsverkiezingen van juni 2024. Deze beslissing van GLB bracht een aantal MR-leiders in verlegenheid, maar daar trekt hij zich niets van aan omdat hij koste wat kost de electorale ruimte van populistisch rechts wil bezetten, zoals Nicolas Sarkozy bij de presidentsverkiezingen van 2007. Net zoals Sarkozy maakt GLB hiermee extreemrechts aanvaardbaar en zet hij de deur open voor latere verkiezingsoverwinningen van extreemrechts. 

Ondertussen werpt Georges-Louis Bouchez zich met de hem kenmerkende bescheidenheid ook steeds meer op als een alleenheerser in eigen partij. Hij wil het voorzitterschap combineren met een post als vicepremier in een Arizona-regering. De MR-statuten, die Bouchez twee jaar geleden heeft aangepast, verbieden een dergelijke overlapping. Maar GLB gelooft dat hij sterk genoeg staat om de statuten opnieuw te wijzigen. Ook dat begint tot bedenkingen bij andere MR-kopstukken te leiden. Van één interne tegenstander is hij ondertussen verlost. Voor 1 miljoen euro op de lotto inzetten, was voor Didier Reynders ongetwijfeld het gokje teveel.

Het binnenhalen van kopstukken van Chez Nous bevestigt het belang van actief en strijdbaar antifascisme in Wallonië. Terwijl dit protest een doorbraak van extreemrechts heeft verhinderd, krijgt het nu een helpende hand van de liberale partij.

Als Ortwin Depoortere van het Vlaams Belang een voorstel indient om de Belgische terreurlijst aan te vullen, vinden we dat interessant. Depoortere werd in de eerste helft van de jaren 1990 actief bij de extreemrechtse studentenclub NSV in Gent. NSV stond bekend als een groep straatvechters die in interne publicaties het openlijk en bijzonder ranzige racisme niet schuwde. Meetings van andersdenkenden werden fysiek aangevallen, antifascistische militanten werden geviseerd en geïntimideerd. Recent dook niet toevallig een foto op van Depoortere die in het VB-café ‘De Roeland’ de Hitlergroet bracht. Hierna werd hij actief bij Voorpost, waarvan hij een tijdlang lokaal voorzitter in Gent was. Voorpost is de organisatie die eind juni in Zutendaal een asielcentrum met geweld binnendrong om de aanwezigen te intimideren. In 2019 werd een brandstichting in een toekomstig asielcentrum in Bilzen eveneens toegeschreven aan Voorpost-militanten. (zie: https://www.blokbuster.be/?p=14051) Kortom, Depoortere kent iets van terreur.

Zijn voorstel van resolutie van 25 november is echter geen werkstuk van zelfreflectie. Zo zijn die Vlaams Blokkers niet. Depoortere stelt samen met andere VB-verkozenen voor om drie groepen toe te voegen aan de terreurlijst: “Antifa / Antifascistisch Front (AFF)”, “Black Lives Matter” en “Extinction Rebellion”. Opkomen voor het klimaat en tegen racistisch politiegeweld gaat te ver voor extreemrechts. Het stukje over antifascisten is een vluchtig bijeengepende aaneenschakeling van nonsens. Volgens het Vlaams Belang is het “Antifascistisch Front een door en door fascistische organisatie die zweert bij intimidatie en fysiek geweld tegen andersdenkenden.” Dat Depoortere daar zelf weinig geloof aan hecht, blijkt uit het feit dat de resolutie geen aanvraag tot lidmaatschap van ‘antifa’ bevat. Na een dergelijke straffe bewering zou je denken dat er aanwijzingen of bewijzen komen. Niets daarvan!

Volgens het VB is ‘antifa’ een “politieke organisatie” die “ontstond in de VS” en het “geweld niet schuwt.” Antifascisme is een overtuiging, geen organisatie. Er zijn honderden antifascistische organisaties. Deze ontstonden niet in de VS, maar in Europa toen de voorgangers van het Vlaams Belang in Italië en Duitsland terreur zaaiden. Veel politieke gevangenen tijdens de Tweede Wereldoorlog waren antifascisten. ‘Antifa’ stond onder de Duitse bezetting immers op een “terreurlijst”. Depoortere die in zijn jeugd niet aarzelde om de Hitlergroet te brengen, moet daar toch van op de hoogte zijn?

Een verwijzing naar een Duitse online oproep tot geweld gebruiken om het antifascisme zwart te maken, is wel heel goedkoop voor een parlementslid van een partij waarvan kopstukken de manifesten van terroristen als Breivik of de schutter van Christchurch in hun mailbox kregen. Misschien is dit een goed moment om volgende cijfers te vermelden: het aantal ernstige gewelddaden (met gewonden of doden) door extreemrechts nam in Frankrijk toe van 30 tussen 2015 en 2018 tot 35 tussen 2019 en 2022 en 22 in het jaar 2023 alleen. Ook de Belgische Staatsveiligheid waarschuwt voor een toename van extreemrechts geweld. Eerder dit jaar was er in België een veroordeling wegens politiek geïnspireerd geweld. De dader was niet toevallig een rechtse extremist (zie: https://affverzet.wordpress.com/2024/10/07/veroordeeld-voor-geweld-op-pvdaer).

De enige Belgische voorbeelden die het VB aanhaalt, zijn een vermeende infiltratie door (Franse, maar dat zeggen ze er niet bij) ‘antifamanifestanten’ in een betoging tegen de coronamaatregelen in januari 2022 waarbij geweld werd gebruikt tegen agenten en vandalisme aan het VB-hoofdkwartier in Brussel na afloop van een antifascistisch protest tegen een haatmeeting van Jordan Bardella in november 2024. Het eerste incident wordt betwist, de betogingen tegen de coronamaatregelen werden vooral geïnfiltreerd door extreemrechtse relschoppers. Het tweede incident wordt voorgesteld als een ‘poging tot brandstichting’ door de organisatoren van het protest tegen de meeting van Bardella. Er wordt verwezen naar de Coördinatie van Antifascisten in België (CAB), waar wij deel van uitmaken, naast het Front Antifasciste de Liège (FAL) en netwerk Adès. Nochtans is het klaar en duidelijk dat de gebeurtenissen waar het VB over schrijft plaatsvonden op een ogenblik dat de actie aan de Bardella-meeting reeds was afgelopen. Hoewel we er niet aan deelnamen, is de belangrijkste reden waarom deze autonome directe actie naar de gebouwen van het VB trok, het feit dat zowel Bardella als het VB voor hetzelfde neofascistische project staan. De woede werd gericht op hun gebouw, maar wordt uiteraard gevoed door het sociale, racistische, seksistische en transfobe project van extreemrechts.

Het VB wil de CAB en medestanders ervan aanvallen omdat het ook zag dat het protest tegen de Bardella-meeting een groot succes was. Een strijdbaar en groeiend antifascisme stoppen, dat is wat het VB wil bereiken.

Het Vlaams Belang wil ook Black Lives Matter op de terreurlijst inschrijven. Dat het hier evenmin om een organisatie gaat, maar om een beweging die is ontstaan tegen politiegeweld, ontgaat extreemrechts. De omschrijving van BLM zou niet misstaan op een satirische website: “Black Lives Matter (BLM) is een marxistische, communistische en antisemitische beweging die beweert op te komen tegen politiegeweld tegen zwarten.” Uiteraard wordt ook in dit geval geen enkele van de sterke beweringen hard gemaakt.

Woede na de zoveelste moord op een zwarte man door witte politie-agenten in de VS leidde in 2020 tot massaal protest. Over de moord op George Floyd heeft extreemrechts niets te zeggen, terwijl dit toch als ‘extreem geweld’ kan omschreven worden. Racistisch politiegeweld is geen louter Amerikaanse aangelegenheid. Er zijn geen exacte cijfers, iets waarvoor de UN Human Rights Treaties Bodies België op de vingers tikte (zie https://documents.un.org/doc/undoc/gen/g21/111/85/pdf/g2111185.pdf). Een onderzoek dat alle doden door politie-interventies in kaart brengt (zie https://mensenrechten.be/nieuwsberichten/politiegeweld-in-belgi-straffeloos-en-onzichtbaar) maakt het racistisch karakter van dit geweld meteen duidelijk: 90% van de doden waren niet-wit. Er zijn ook andere enquêtes, bijvoorbeeld rond etnisch profileren. Zo was er begin 2020 een onderzoek onder Antwerpse jongeren waaruit bleek dat 7% van de witte jongeren ooit aan een identiteitscontrole was onderworpen, tegenover 14% van de jongeren met een migratie-achtergrond.

De vele voorbeelden van racistisch politiegeweld worden als individuele gevallen bekeken, terwijl hun aantal wijst op een patroon. Je moet geen marxist of communist zijn om dat onaanvaardbaar te vinden. Als het VB in het offensief gaat tegen Black Lives Matter kiest het kant voor politiegeweld, in het bijzonder racistisch politiegeweld. Het neemt de verdediging op van de moordenaars van George Floyd, alsof het nog aan argumenten ontbrak om het VB racistisch te noemen.

Extinction Rebellion wordt tenslotte aangevallen wegens acties aan kunstwerken (waar doorgaans een glazen plaat voor hangt). Dat wordt gelijkgesteld met het opblazen van de Boeddhabeelden van Bamiyan door de Taliban of de vernielingen van kunstwerken door ISIS. De van de pot gerukte vergelijking wordt enkel gemaakt omdat het VB een probleem heeft met klimaatactivisten. Terwijl overstromingen, hittegolven en orkanen elkaar afwisselen, schrijft het VB nog steeds over menselijke activiteiten “die het klimaat  zouden ontregelen.” Zouden?! Dergelijke klimaatontkenners zijn een gevaar voor het menselijk leven op de planeet. 

Met dit soort resoluties wil het Vlaams Belang de ruimte beperken voor activisten tegen extreemrechts, racisme en klimaatverandering. Het wil dergelijke activisten ‘verdacht’ maken door hen te associëren met wilde en verzonnen verhalen over geweld. Ondertussen blijft extreemrechts blind voor de terroristen van eigen kweek. Als het VB iets wil doen aan de dreiging en toepassing van geweld, kan het beter beginnen met een grote kuis in eigen rangen. Ortwin Depoortere heeft ongetwijfeld nog genoeg connecties bij Voorpost om te starten met de verantwoordelijken van de aanval op het asielcentrum in Zutendaal in juni.

Het favoriete argument van de PS was dat een stem voor de PVDA nutteloos was omdat die partij weigert “verantwoordelijkheid te nemen.” Daar komt verandering in nu de PVDA in lokale besturen stapt. Op het ogenblik van schrijven was dit al zeker het geval in Bergen en Vorst, welllicht volgt Molenbeek en mogelijk ook Schaarbeek. 

Artikel uit maandblad De Linkse Socialist

We zullen niet te veel woorden vuilmaken aan de bittere teleurstelling van Georges-Louis Bouchez. Laat het er ons op houden dat het deugd deed om dit te zien. Na de overwinning van de MR in juni waanden de liberalen zich overal oppermachtig. Ondanks vooruitgang valt de MR alvast in Bergen en Vorst buiten de meerderheid. Als vergelding legde de MR in het kader van een provinciaal akkoord met de PS en Les Engagés in Luik een clausule op dat er geen meerderheden met de PVDA zouden gevormd worden. Indien er in een van de gemeenten in de provincie een akkoord met de PVDA kwam, zou de provinciale meerderheid verbroken worden. De PS stemde hiermee in, onder meer wegens de rampzalige toestand van de gemeentelijke financiën en de wanhopige zoektocht naar hulp voor de gemeenten.

In de stad Luik keek de PS opnieuw naar rechts om een meerderheid te vormen. Dat hield de banken niet tegen om geen kredieten te geven. Belfius kondigde aan dat het geld zal lenen aan gemeenten en steden, maar niet aan Charleroi, Luik en Bergen. Voor die laatste stad was het een verrassing. De aankondiging kwam tien dagen na het sluiten van een akkoord tussen PS, PVDA en Ecolo. Dat was geen toeval. In het kader van de regionale verkiezingen kondigde Belfius al aan dat het geen leningen aan de Waalse regering zou verstrekken indien de PVDA erin zetelt. De baas van de bank, Marc Rasière, is niet toevallig iemand uit de omgeving van Bouchez. 

Breuk of accent? 

Dit zijn slechts de eerste aanwijzingen dat rechts en de zakenwereld in staat zijn om met geweld het idee op te leggen dat er geen alternatief is voor het dominante beleid. Het verpletteren van het idee van een alternatief was de kern van de strategie van de Europese Commissie ten opzichte van Griekenland toen de linkse partij Syriza het roer overnam, tot aan haar capitulatie voor de markten. 

Het zal niet gemakkelijk zijn om een beleidsverandering op gemeentelijk niveau door te voeren. Molenbeek is een van de elf Brusselse gemeenten die momenteel onder financiële voogdij van het Gewest vallen. In ruil voor deze gewestelijke steun moeten de gemeenten een strikt begrotingsbeleid voeren. En het is Molenbeek dat er het slechtst voorstaat, met een tekort van 9 miljoen euro vorig jaar. 

In een commentaar op het bestuursakkoord in Bergen benadrukte David Coppi van Le Soir dat de PVDA wel spreekt van een “breuk” in het beleid, maar dat het in werkelijkheid meer een kwestie was van accenten die de algemene politieke koers van de afgelopen jaren niet veranderen. Langs Nederlandstalige kant zat de PVDA tot voor deze verkiezingen in de meerderheid in Zelzate, waar een belasting aan de grote bedrijven werd opgelegd. Dit was een andere en positieve benadering die de mogelijkheden toonde, zelfs indien dit het leven in de gemeente niet fundamenteel veranderde. Op 13 oktober ging PVDA in Zelzate licht achteruit, terwijl Vooruit groeide. Rousseau sloot een deal met De Wever om nergens met PVDA te besturen, ook niet in Zelzate. 

De grootste verantwoordelijkheid die we moeten nemen is het organiseren van de strijd. Door te hard te proberen om respectabel te zijn en binnen het keurslijf te blijven dat de instellingen toestaan, dreigt de hoop op verandering te verdwijnen en om te slaan in cynisme en frustratie. Dit is het favoriete speelterrein van rechts en zijn retoriek om ellende tegen ellende op te zetten, zoals werklozen tegen mensen met een onzekere job of werkenden die gebukt gaan onder een onhoudbare werkdruk tegen langdurig zieken. 

We zitten al in een diepe sociale crisis. In Brussel zal het aantal daklozen naar verwachting de kaap van 10.000 overschrijden. Verenigingen die op dit gebied actief zijn, zien elke twee jaar een stijging van 20%. En dat is nog voor de lawine van asociale maatregelen die op ons afkomt. We zullen moeten vechten om onze sociale verworvenheden te verdedigen. Het vooruitzicht om nieuwe verworvenheden te winnen, versterkt die strijd, zeker als we ook reageren op de radicalisering van rechts door ondubbelzinnig te zijn over de absolute urgentie om het kapitalistische systeem omver te werpen om een samenleving te vestigen die alle technische capaciteiten mobiliseert en onteigent die nodig zijn om aan de behoeften van iedereen te voldoen.

Georges-Louis Bouchez plaatst het extreemrechtse Vlaams Belang en het linkse PVDA op dezelfde lijn en wil een ‘cordon’ tegen alle ‘extreme’ partijen. Op een ogenblik dat de MR extreemrechtse figuren aantrekt en Bouchez elementen van de retoriek van extreemrechts overneemt, is dit erg hypocriet. Langs Nederlandstalige kant doet De Wever hetzelfde en kreeg hij Conner Rousseau mee in verzet tegen coalities met de PVDA. Het resultaat zien we al in Zelzate en Borgerhout. Na de vorming van meerderheden met de PVDA in Bergen, Vorst en Molenbeek werden telkens vragen gesteld of het ‘cordon’ niet doorbroken was. Een extreemrechtse partij die voor racisme en haat staat, gelijkstellen met een linkse partij die zich op de arbeidersbeweging baseert, heeft enkel tot doel om de arbeidersbeweging te verzwakken om des te efficiënter een asociaal beleid te voeren. Het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang was het resultaat van breed gedragen antifascistisch protest in de jaren 1990. Ook dat wil rechts doen vergeten met de propaganda van verzet tegen ‘alle extremen’. Hieronder een artikel door Verba (Luik) over het cordon-debat langs Franstalige kant.

Om het idee van een cordon sanitaire tegen extreemrechts te ondermijnen, maar vooral om mogelijke progressieve coalities van PS, PVDA en Ecolo te saboteren, voert de MR zijn nieuwste toneelstuk op: het denkbeeldige cordon. Net als Gargoyle, de beroemde hypochonder van Molière, raken Georges-Louis Bouchez en zijn kliek erg opgewonden door te zwaaien met een democratisch gevaar: de PVDA zou het nieuwe rode gevaar zijn, de tanks van Stalin zouden voor onze poorten staan en ze zouden zich voorbereiden om België te collectiviseren.

De recente gemeenteraadsverkiezingen markeerden een belangrijk keerpunt in het Belgische politieke landschap, met de intrede van de PVDA in verschillende gemeentebesturen: Bergen (tot groot ongenoegen van Bouchez), Vorst en Molenbeek. MR-voorzitter Bouchez riep meteen op tot een “cordon sanitaire” rond de PVDA. Daarmee wordt meteen het cordon tegen extreemrechts afgezwakt. Het is ook een uitdrukking van een arrogantie van de MR die zich na haar verkiezingsoverwinning in juni ongenaakbaar achtte. De electorale groei van de MR versterkt de trumpistische neigingen van de leiding en trekt extreemrechtse individuen aan.

Waar de MR door coalities met de PVDA buitenspel gezet is, wordt de woede vertaald in een denkbeeldig cordon. Het is een verwijzing naar de benadering om extreemrechts te isoleren door elke samenwerking of coalitie met die partij te weigeren. Het cordon sanitaire kwam tot stand bij de doorbraken van het Vlaams Blok, de voorloper van het Vlaams Belang. Grote antifascistische mobilisaties in de nasleep van ‘zwarte zondag’ 1991, de historische doorbraak van het VB. Het doel van het cordon sanitaire was om de invloed van deze partij te beperken en om te vermijden dat extreemrechts toegang tot de macht kreeg. Ondertussen is gebleken dat de gevestigde partijen een groot deel van het toenmalige extreemrechtse programma zelf hebben uitgevoerd.   

De pogingen om de PVDA op dezelfde manier te benaderen als extreemrechts is hypocriet. Waar extreemrechts staat voor haat en geweld tegen al wie niet in haar plaatje past, staat links voor eenheid van werkenden en onderdrukten. Waar extreemrechts vervolgd en veroordeeld wordt wegens racisme, komt de PVDA mee op straat om te protesteren tegen racisme.

Het is angst voor kritiek op de inhaligheid van bevriende bazen en toplui die de liberalen ertoe brengen om de PVDA op deze manier voor te stellen. Dit beperkt zich niet tot de Franstalige kant, de N-VA is al enige tijd bezig om de PVDA en het VB samen voor te stellen als ‘de extremen’. De lachwekkende Antwerpse campagne tegen de PVDA in ware Koude Oorlogsretoriek was daarop gericht. Niemand hechtte geloof aan retoriek over ‘Noord-Korea aan de Schelde’, maar het vestigde het idee van een ‘extremistische’ partij.  

Als de ‘Trump van Bergen’ zich zo fel uitspreekt tegen coalities met de PVDA, komt het deels uit berekeningen over de eigen macht. Hij wil terug naar de tijd dat de groei van de PVDA de positie van de PS tegenover de MR verzwakte. Het valt natuurlijk nog te bezien hoe de PVDA het zal aanpakken in de gemeenten waar ze aan de macht komt. De PS-burgemeester van Bergen benadrukte dat er eigenlijk weinig verandert en dat de PVDA erg meegaand was tijdens de coalitiegesprekken.

In de provincie Luik hadden de dreigementen van de MR effect. De Luikse PS stemde in met de eis van de MR om nergens in de provincie een coalitie te vormen met extreemrechts of met ‘extreemlinks’. Zoniet zou het provinciale meerderheidsakkoord tussen MR en PS opgezegd worden. Voor de PS in Luik was dit een kleine stap, de afkeer tegenover de PVDA is er erg groot. Voor de MR is het een precedent om elders eveneens anti-PVDA-clausules op te leggen.

De benadering van Bouchez is overgenomen uit Frankrijk. Daar is er een verrechtsing van het volledige politieke spectrum. Rechtse en extreemrechtse stemmen krijgen vrij spel in de media, rechtse media gaan steeds verder in het demoniseren van onder meer migranten, syndicalisten en de volledige linkerzijde. Links wordt voorgesteld als een bedreiging voor individuele vrijheden en welvaart. Dat het de eigen bevriende bazen en aandeelhouders zijn die momenteel jobs aan de lopende band schrappen en de publieke uitgaven, onder meer voor sociale zekerheid, met een neoliberale hakbijl laten decimeren door hun marionetten in de politieke wereld, wordt er uiteraard nooit bij gezegd.

Wat kunnen we doen? Laten we het voorbeeld van het Franse protest volgen. De straat opkomen, actie voeren op de werkplekken en in de buurten, ons organiseren in vakbonden en verenigingen. Elke actie telt, elke stem die we verheffen is nodig om het kapitalisme te doen wankelen. We hebben niets te verliezen, behalve onze ketenen. We hebben een wereld te winnen!

Er is nood aan doorgezette strijd van onderuit tegen elke vorm van discriminatie en voor een programma dat een einde maakt aan de sociale ellende waar een steeds groter deel van de werkende bevolking mee te maken krijgt.

door Els (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist

Het geheim van D’Haeseleer?

Er is een combinatie van factoren. In de Denderstreek is de sociale afbraak en het verdwijnen van kwaliteitsvolle werkgelegenheid misschien meer uitgesproken dan elders. Soms wordt de vergelijking gemaakt met de rustbelt in de VS. Er is de teloorgang van de traditionele partijen met hun zuilen die voordien nog voor een zeker sociaal vangnet zorgden. Er is de afwezigheid van een linkse factor die de strijd voert tegen deze afbraak en voor een programmatorisch alternatief. En dan is er nog de aanwezigheid van de extreemrechtse figuur D’haeseleer, die met grote focus en vastberadenheid gedurende 30 jaar elke frustratie, onzekerheid, sociale angst en miserie onder de mensen aangreep om een netwerk op te bouwen. Met als doel deze frustraties te richten op de migrant, asielzoeker en mensen van kleur, tegen emancipatorische bewegingen gaande van het feminisme, de lgbtqi+ beweging of die tegen racisme, maar evengoed tegen de politieke elite en media, die de frustraties minimaliseerden en met grote minachting de Ninovieters portretteerden. 

In 2018 werd D’haeseleer van de macht gehouden door een coalitie van alle andere partijen, allemaal mee verantwoordelijk voor de sociale achteruitstelling de afgelopen decennia. Het kwam toen tot een Ninoofse versie van ‘Stop the steal’ met een grote protestbetoging. 

Zo werd het bed gespreid voor dit gevaarlijk “Guy’ken” en zijn Forza Ninove. Zij zullen de komende jaren, in naam van de democratie, een politiek proberen te voeren van systematische discriminatie en in wezen ontmenselijking van een deel van de bevolking. Tenzij we dit stoppen door een grootse emancipatiebeweging, die in staat is dit tij te keren. Niet meer of minder is nodig!

Dit gaat niet meer weg, dit is een voorbode voor meer Ninoves. Of net het tegendeel. Door een even vastberaden strijd voor een democratisch en emancipatorisch socialistisch antwoord, moeten we opkomen voor een beleid dat de maatschappelijke rijkdom, geproduceerd door de werkende klasse van alle kleur, nationaliteit, religie en gender, aanwendt voor het welbevinden van iedereen.       

Ninoofs experiment is van groot belang

Het eerste extreemrechts bestuur met absolute meerderheid in België is nu een feit. Het is niet alleen een testcase van groot belang voor het VB. Ook voor de meer traditionele partijen, die reeds langer op een glijdend vlak zitten wat betreft mensenrechten en het ontmenselijken van migranten en asielzoekers in woord en daad. 

Na de verkiezingen van juni en oktober maakten ook zij een meer besliste draai naar een politiek van uitsluiting als antwoord op de tekorten. Zie het beleid van de Vlaamse regering, ‘socialisten’ incluis, om in het onderwijs de kennis van het Nederlands als maatstaf te gebruiken om gezinnen hun schoolbonus af te nemen. 

Een dergelijke politiek is niet nieuw, maar er wordt een turbo op gezet. Het maakt structureel deel uit van een kapitalisme in crisismodus, een kwestie van leven of dood zelfs. Het doet de winstmotor draaien door een pool van goedkope arbeidskrachten in stand te houden en verder uit te breiden. Het moet ook het idee ondermijnen dat er een eengemaakt antwoord mogelijk is van de diverse werkende klasse, tegen het falen van het kapitalisme om te voldoen aan sommige van de meest basis sociale en maatschappelijke noden en uiteindelijk tegen het kapitalisme zelf.

Ons motto: wie één van ons raakt, treft ons allen!

Het grootste gevaar is er nu één van een verdere verdieping van de verdeeldheid, met een onmiddellijk gevaar van geweld en achteruitstelling van mensen van kleur, LGBTQIA+ personen, linkse jongeren, vakbondsmensen … Zij zullen geviseerd worden door dit Ninoofs beleid, dat de grenzen zal rekken van een politiek van uitsluiting in het toekennen van sociale woningen, sociale toeslagen, erkennen van lokale sociale en culturele vzw’s … Wat betekent meer politie en repressie voor de veiligheid van mensen van kleur of de LGBTQIA+ gemeenschap?!  

Vergis je niet: wie wit en Vlaams is, wordt meegezogen door deze draaikolk, dit glijdend vlak. De werkende bevolking is maar zo sterk als haar zwakste schakel. Laat je toe dat de meest kwetsbaren in de samenleving getroffen worden, dan ben jij de volgende. Het beantwoordt immers niet de sociale kwestie, de oorzaak van de sociale ellende die een kapitalisme in verval met zich meebrengt. 

De nieuwe burgemeester gaf ook al toe dat de budgettaire situatie niet rooskleurig is. Hij beroept zich reeds op de Vlaamse regering, waarbij hij de hoop uitspreekt dat Ninove niet gestraft zal worden wanneer subsidies uitgedeeld worden. Een nieuw ziekenhuis of woonzorgcentrum, of de creatie van kwaliteitsvol werk in eigen streek … zijn verkiezingsbeloften die het extreemrechtse bestuur niet zal waarmaken. De sociale kwestie dreigt zich enkel verder uit te diepen, met alle gevolgen van dien voor de hele werkende klasse.

LSP zal in de Denderstreek initiatieven nemen en meewerken aan campagnes en acties die de slachtoffers van het asociaal beleid verenigen en verdedigen. Contacteer ons om mee te doen!