Your cart is currently empty!
Category: Foto’s
-
Grootste betoging in Brussel tot hiertoe tegen genocide en regionale oorlog
Wat een betoging was dat! De term ‘historisch’ gebruiken wij niet vaak, maar is hier zeker op zijn plaats. Neen, de kwaadheid over de genocide in Gaza en de regionale escalatie van het oorlogsgeweld van Netanyahu en zijn (extreem-)rechtse regime is niet gaan liggen. Integendeel, de aanhoudende dagelijkse stroom van horrorberichten uit het Midden-Oosten verdiept de woede. De fenomenale betoging van afgelopen zondag was bijzonder divers. Mensen van alle leeftijden en met diverse achtergronden betoogden in een volkse mensenstroom die maar bleef duren. De boodschap klonk solidair en eensgezind: dit moet stoppen, we eisen een staakt-het-vuren en het einde van de genocide, we betuigen onze solidariteit met de slachtoffers in Gaza en Libanon, we zijn allemaal Palestijnse kinderen.
Dit was niet de eerste grote nationale betoging, maar wel de grootste tot hiertoe. De politie had het over 32.000 aanwezigen, een serieuze onderschatting zoals steeds. Er waren minstens 50.000 en wellicht 70.000 betogers. Bij protest van die omvang is het moeilijk om een exacte schatting te maken. Alleszins was dit wellicht de grootste betoging sinds de grootste klimaatbetoging van 2019. De gevestigde media hielden het bij korte berichten. In pakweg De Standaard moet je al tot pagina 13 doorbladeren voor een verslagje met twee foto’s. Waarom wordt deze massale beweging die breed gedragen wordt onder de bevolking in de praktijk bijna doodgezwegen?
Onder de betogers zowel jong als oud. Studenten die mee campussen bezet hielden, vakbondsleden en werkenden die zich specifiek rond Palestina organiseren, politieke militanten, leden van organisaties als Amnesty International en vooral tienduizenden mensen die niet in een specifiek blok meelopen, soms omdat ze het niet terugvinden in de mensenstroom, vaak omdat er in de enorme betoging vooral door elkaar opgetrokken wordt. Mensen van diverse afkomst betogen solidair en weten dat hun stem luider klinkt omdat we met velen zijn. Deze solidariteit was hartverwarmend op een ogenblik dat de dagelijkse berichten uit het Midden-Oosten op het gemoed wegen.
LSP was uiteraard aanwezig op de betoging. We hadden een stand aan het vertrekpunt aan Brussel-Noord en aan het eindpunt op het Jean Reyplein, dat duidelijk veel te klein was voor een betoging van deze omvang. We liepen mee met spandoeken of met collega’s en vrienden. Aan de stand verdeelden we een pamflet waarvan de tekst onder de foto’s hernomen wordt.
Fotoreportage door Pol:
Pamflet van LSP op de betoging:
Een jaar lang heeft de Israëlische staat zijn moordmachine op de Palestijnen losgelaten: minstens 45.000 mensen zijn direct onder de bommen omgekomen, terwijl meer dan 180.000 mensen van de honger zijn omgekomen of als gevolg van de vernietiging van de gezondheidsinfrastructuur. De genocide is het culminatiepunt van een koloniale orde die is gebouwd op tientallen jaren bezetting, onteigening en ontmenselijking van de Palestijnen.
Westers imperialisme medeplichtig
De massale staatsterroristische operatie in Libanon bevestigt dezelfde genocidale geest en illustreert dat we niet kunnen vertrouwen op officiële instellingen.
Deze koloniale orde zou niet bestaan zonder de steun van de westerse imperialistische machten. De Israëlische staat garandeert westerse machten en multinationals toegang tot de handelsroutes en gas- en oliereserves van de regio. De economische en strategische belangen van het kapitalisme, gebaseerd op uitbuiting voor winst, hebben de materiële en ideologische bewapening van de Israëlische staat voortdurend gedreven tot het punt van genocide.
Strijden voor Palestina betekent strijden tegen onze eigen regeringen
Miljoenen mensen over de hele wereld hebben betoogd, geboycot, gestaakt of zijn campusbezettingen begonnen. In Londen gingen 300.000 mensen de straat op na de invasie van Libanon. Een krachtsverhouding opbouwen maakt overwinningen mogelijk. In Luik verkreeg de bezetting de opschorting van bepaalde contracten die de universiteit verbond met bedrijven die aan het IDF hadden geleverd, zoals OIP Sensor System en Léonardo.
Om die koers voort te zetten, moeten we de oorlogsprofiteurs en de imperialistische staten aanpakken waar het hen pijn doet: in de winst en hun portefeuille. In Spanje werd drie weken geleden door meer dan 200 vakbonden en NGO’s een algemene staking van 24 uur uitgeroepen “tegen de genocide en bezetting in Palestina” . De staking ging gepaard met massabetogingen in de grote steden, geleid door studentenorganisaties.
In België zou een werknemersboycot van de doorvoer van wapens naar Israël – zoals geëist door de Palestijnse vakbonden – heel goed bereikt kunnen worden door vakbondsacties. Dit soort campagnes moet dringend besproken en in handen genomen worden door de vakbondsdelegaties: via solidariteitsacties, acties aan de bedrijfspoorten, een zichtbare vakbondsaanwezigheid bij pro-Palestijnse acties, enz. Dit zou een dynamiek op gang kunnen brengen om de doorvoer van wapens naar Israël effectief te blokkeren.
Dit is des te belangrijker omdat de nieuwe Waalse MR – Engagés regering de resultaten van de beweging waarschijnlijk zal terugdraaien, in het bijzonder het decreet van het Waalse Gewest dat alle wapendoorvoer naar Israël verbiedt.
De bevrijding van Palestina
Terwijl Georges-Louis Bouchez (MR) de Israëlische terreuroperatie in Libanon een “geniale zet” durft te noemen, wordt elke verzetsdaad van het Palestijnse of Libanese volk als terrorisme bestempeld. Wij steunen het Libanese volk, net als de Palestijnen in hun strijd voor nationale en sociale bevrijding, in hun recht om zich te verzetten tegen de agressie van het Israëlische regime, ook met wapens.
Maar militaire strijd alleen is niet genoeg. De krachtigste beweging tegen genocide en de transformatie van de hele regio in een hel is een beweging die de massa’s van de regio zou organiseren rond de strijd tegen de Israëlische agressie, maar ook tegen de medeplichtige passiviteit van de regimes in de regio, tegen de ellende, de kapitalistische uitbuiting en de imperialistische plundering. Zo’n eenheid in nationaal en sociaal verzet zou de beste manier zijn om elke poging van Netanyahu en het imperialisme om de volkeren van de regio langs sektarische of regionale lijnen te verdelen, te weerstaan. Dit zou ook het gewapend verzet onder democratische controle kunnen plaatsen en baseren op de eenheid van werkenden en armen uit verschillende religieuze en nationale gemeenschappen.
Het hele systeem moet weg!
De Israëlische heersende klasse heeft niets anders te bieden dan een genocidale vlucht vooruit om haar koloniale heerschappij van corruptie, ongelijkheid, onveiligheid, autoritarisme en een onzeker bestaan te handhaven. Een revolutionaire strijd die het kapitalistische systeem omver werpt en de werkende bevolking controle geeft over de enorme rijkdommen en hulpbronnen van de regio zou ook de werkende klasse in Israël kunnen bereiken en aanzetten om zich aan te sluiten bij de strijd tegen een gemeenschappelijke vijand..
De massale strijd van de werkende klasse en de armen moet de hele regio opnieuw vormgeven, met respect voor het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en de belangen van elke gemeenschap (Arabieren, Amazighs, Koerden, Joden, enz.). Een systeem dat berust op de macht van de massa’s zou synoniem staan voor vrijheid en rechtvaardigheid voor iedereen. Het zou Palestijnen en Israëlische Joden in staat stellen hun democratische recht op zelfbeschikking uit te oefenen en alle nationale en religieuze minderheden volledige gelijkheid te bieden – iets wat ondenkbaar is zolang de zionistische staat, die gebaseerd is op racistische overheersing en bezetting, overeind blijft.
Deze strijd voor een revolutionaire socialistische transformatie van de hele regio moet vandaag beginnen.
Fotoreportage door Liesbeth:
Fotoreportage door Jean-Marie:
-
Pride blijft een Protest! Geen vrijheid voor sommigen zonder bevrijding van iedereen!
Pride is a Protest 2024 in Gent was een strijdbare en kleurrijke optocht en evenement. Met workshops voor de betoging was er een sterk inhoudelijk deel toegevoegd. Onder het roepen van slogans en met begeleiding van een samba-band trokken we door de Gentse straten. Nadien volgden sprekers, optredens, 80s aerobics, een dragshow … Een geslaagd protest en belangrijk om dat nu te doen, op een ogenblik dat de extreemrechtse dreiging groot is. Hieronder foto’s van de dag met daaronder een eerder gepubliceerd artikel.
FOTOREPORTAGE DOOR POL
Fotoreportage door Liesbeth
Zorgwekkende toename van geweld en haat. Pride is a Protest is meer dan ooit nodig!
Uit nieuw Europees onderzoek blijkt dat de helft van de LGBTQIA+-personen in Europa openlijk uitkomt voor hun seksuele geaardheid of genderidentiteit, een lichte daling in vergelijking met vijf jaar geleden. Bovendien zijn de cijfers rond fysiek geweld en intimidatie zelfs verontrustend gestegen. Meer dan de helft van de respondenten werd in het voorbije jaar geïntimideerd. Een tendens die geen enkele queer persoon zal verrassen. Ook in België zijn de cijfers gelijkaardig als in de rest van Europa. De helft van de LGBTQIA+-personen in België durft niet hand in hand te lopen en een kwart van de respondenten vermijdt bepaalde plekken uit angst voor geweld.
De school is geen veilige plek
Ook de school is geen veilige omgeving voor queer jongeren. Twee derde zegt ooit gepest te zijn geweest op school, terwijl dat vijf jaar geleden ‘slechts’ de helft was. België doet het hiermee niet beter dan het Europese gemiddelde. Eerder bleek uit een schoolklimaat-enquête (2021-2022) dat 60% van de LGBTQIA+-jongeren zich op school onveilig voelt.
Er zijn grote investeringen nodig in ons onderwijs om een veilig leerklimaat voor alle leerlingen te voorzien! Studies geven aan dat leerlingen die zich goed en veilig voelen op school beter presteren, waarbij LGBTQIA+-leerlingen aangeven zich beter te voelen in een school met een LGBTQIA+beleid.
Veel partijen, uiteraard met uitzondering van het Vlaams Belang, zeggen akkoord te gaan met de eisen van Çavaria rond onderwijs. Tegelijk brengen ze dat niet in de praktijk. Op de eis van Çavaria om gender- en seksuele diversiteit op te nemen in de leerplannen van het basis- en secundair onderwijs, antwoordt alleen CD&V dat ze het oneens is. Onder minister Ben Weyts werd echter beslist om seksuele opvoeding niet meer expliciet op te nemen in de nieuwe leerplannen voor het secundair onderwijs, waar Sensoa terecht bezorgd om reageerde.
Om de eisen van Çavaria in de praktijk te brengen, is er nood aan investeringen in het onderwijs: in kleinere klassen, in de vorming van leraren, referentiepersonen rond LGBTQIA+ thema’s, betrokkenheid en ondersteuning van organisaties die actief zijn rond deze kwesties … Meer middelen dus! Maar waar gaan de partijen die meegaan in de besparingslogica die halen?
Extreemrechts wakkert haat aan
De toename aan intimidatie en geweld op LGTBQIA+ personen in Europa, lijkt verbonden met de toename aan hatespeech van extreemrechts partijen tegen minderheden en rond de zogezegde bedreiging van de “woke-ideologie”. Hun discours waarin ze holebi’s en trans personen afschilderen als ‘abnormaal’, een ‘afwijking’, zelfs als ‘pedofielen’, is verre van onschuldig, het normaliseert dagelijks geweld en intimidatie. Dat manifesteert zich ook in Vlaanderen zoals de actie van Schild & Vrienden vorig jaar in Brugge, waarbij een Drag Queen voorleesmoment werd geïntimideerd. Recent was er een nieuw incident in Brugge: een regenboogbank werd na één dag door gemaskerde extreemrechtse activisten wit gespoten waarbij dit vandalisme gefilmd en gedeeld werd onder de slogan “Only white pride”.
De leugens van extreemrechts moeten ontkracht worden. Chris Janssens van Vlaams Belang ziet de genderkoek als een bedreiging voor kleuters. Wat is er bedreigend aan uitleg geven over genderidentiteit en expressie? Vlaams-Belang doet alsof het opkomt voor “onze” kinderen en jongeren. Hoe kan het dan doen als het iedereen terug in de kast wil duwen, jongeren verbiedt om zichzelf te zijn en in alle talen zwijgt over broodnodige investeringen in onderwijs en zorg?
Het VB is nefast voor LGTBQIA+ rechten, maar probeert zichzelf voor te doen als een sociale partij én zelfs een partij waar LGTBQIA+ personen welkom zouden zijn. Het wijst enkel op LGBTQIA+ rechten als het dit kan gebruiken om racisme te stimuleren. Dat er onder de vluchtelingen ook heel wat mensen zijn die aan LGBTQIA+ vervolging proberen te ontsnappen, vermeldt het VB uiteraard niet. Over de nauwe link tussen homofobie en de verdediging van het traditionele kerngezin zwijgt extreemrechts eveneens.
De extreemrechtse propaganda werkt haat en intimidatie op straat in de hand. Zij zijn actief betrokken in het verspreiden van miscommunicatie rond transzorg bij minderjarigen en komen op tegen puberteitsremmers.
Pride is a Protest op 30 juni in Gent verzet zich uitdrukkelijk tegen extreemrechts en komt op voor massale publieke investeringen in onder meer onderwijs en zorg. We verzetten ons tegen de ellenlange wachtlijsten. Aan het UZ in Gent is er een wachtlijst van 2000 personen voor transgenderzorg! Dat is rampzalig voor al wie hierdoor niet de nodige zorg krijgt. Niet het geven van informatie over genderdiversiteit, maar de vele tekorten zijn een gevaar voor het welzijn van jongeren.
Noodzaak van protest
Extreemrechts is een gevaar voor queer personen en andere minderheden! De hoge scores van het Vlaams Belang op 9 juni mogen ons niet afschrikken. We moeten integendeel op straat komen voor onze rechten. We doen dit in solidariteit met andere minderheden en strijdbewegingen.
Pride is a Protest gebruikt de slogan “No Pride for some without liberation for all”. We verzetten ons tegen genocide en extreemrechts. Als onze rechten onder vuur liggen, staan we op om ons te organiseren. We eisen investeringen in onderwijs, zorg en welzijn. Door protest is er vooruitgang bekomen, door protest zullen we die vooruitgang verderzetten en ingaan tegen al wie daar een einde aan wil maken.
We staan voor Queer Liberation, geen regenboogkapitalisme. Rechten op papier zijn belangrijk, maar volstaan niet en kunnen teruggedraaid worden. LGBTQIA+fobie zit bovendien diepgeworteld in de patriarchale gezinsstructuur van het kapitalisme. Hierin wordt de vrouw vaak belast met onbetaalde zorg en huishoudelijk werk. Binaire genderrollen, waarin mannen onder meer geassocieerd worden met dominantie en vrouwen met een zorgende rol, houden het kapitalisme in stand. LGBTQIA+personen dagen die rollenpatronen uit. Wij verbinden de strijd tegen LGBTQIA+fobie met de strijd voor een socialistisch alternatief. Een maatschappij waar de enorme rijkdommen en het maatschappelijk potentieel ten dienste staan van de noden en niet van de winsten.
Pride heeft een geschiedenis van strijd die geleid heeft tot wettelijke vooruitgang. Organiseer je met ons in de strijd voor reële vrijheid en gelijkheid!
- Voor degelijke lessen seksuele opvoeding, kleinere klassen, vorming en ondersteuning van onderwijspersoneel en genderinclusieve infrastructuur op elke school
- Voor gratis, toegankelijke en genderinclusieve zorg voor iedereen!
- Stop de wachtlijsten! Investeringen in psychologische hulpverlening redden levens
- Trans of non-binair zijn mag niet tot armoede leiden: alle transzorg terugbetalen!
- Niemand is vrij tot iedereen vrij is! Steun aan de strijd voor Palestijnse bevrijding! Tegen imperialisme en bezetting!
- Neen aan verdeel-en-heers. Niet de vluchtelingen of de LGBTQIA+personen ondermijnen onze levensstandaard, maar de winsthonger van het kapitalisme. Er is rijkdom genoeg: voor een samenleving in functie van de noden, niet de winsten.
-
Massaprotest houdt aan – opnieuw tienduizenden betogers in Brussel
De woede over het genocidale geweld in Gaza neemt niet af. Het protest evenmin. Zondag was er een nieuwe nationale betoging met tienduizenden aanwezigen. Opmerkelijk was de grote groep jongeren die vanop de campusbezettingen naar de betoging kwam. Die bezettingen zorgen voor een frisse wind in de beweging. Bovendien voelen rectoren zich verplicht om toegevingen te doen en minstens een begin van transparantie te geven over banden met universiteiten in Israël.
Studenten in actie
De bezettingsacties zijn opmerkelijk sterk en genieten brede steun. Dat merkten we zaterdag ook al tijdens de Belgian Pride in Brussel. Op onze stand verkochten we heel wat badges rond Gaza en Palestina, ook het studentenpamflet van ALS en Campagne ROSA werd er vlot verspreid. Binnen de studentenprotesten roepen we op tot verdere uitbreiding en coördinatie van de bezettingen, versterking van de betrokkenheid van personeel en omwonenden, opvoering van de actiemethoden inclusief het gebruik van stakingen en maximale democratische betrokkenheid van de hele beweging bij discussies over acties, eisen en perspectieven voor de beweging.
Doorheen het protest worden de banden aangeklaagd met instellingen of bedrijven die medeplichtig zijn aan genocidaal geweld of bezetting. Het omvat niet alleen universiteiten, maar ook bedrijven die betrokken zijn bij de ontwikkeling van militaire technologie. Om de impact van bedrijven op het hoger onderwijs te beperken, zijn er massale publieke investeringen nodig. We pleiten in het protest voor solidariteit met alle slachtoffers van het bloedbad. Dat omvat opvang voor studenten en universiteitsmedewerkers uit de regio die hun studie of baan zijn kwijtgeraakt, omdat ze zich verzetten tegen de genocide of omdat ze Palestijn zijn. Daarnaast ook solidariteit met studenten en personeelsleden van Israëlische universiteiten die zich verzetten tegen het bloedbad en de bezetting.
Kapitalisme betekent imperialisme en kolonialisme. We kunnen de strijd voor echte Palestijnse bevrijding niet scheiden van de strijd tegen het systeem dat de onderdrukking van de Palestijnen mogelijk maakt. In een socialistische samenleving zou de rijkdom in Palestina en Israël het voor iedereen mogelijk maken om fatsoenlijke huisvesting, werk en levens te hebben. Een socialistisch Palestina naast socialistische verandering in Israël en de wijdere regio is in die zin een voorwaarde om een vreedzaam leven voor mensen in de regio te bereiken.
Politie intimideert na afloop
De repressie die aanvankelijk overal aanwezig was, is grotendeels maar niet volledig verdwenen. Zo waren er zondag na afloop van de betoging meerdere incidenten van machtsmisbruik door de politie die betogers die terug naar huis keerden verplichtten om Palestijnse sjaals, vlaggen en zelfs stickers af te doen. Sinds wanneer bepaalt de politie welke sjaal we mogen dragen op straat?
Enkele Antwerpse leden en sympathisanten die met een groepje naar het station trokken na afloop van de betoging getuigden van dergelijk politie-optreden. Eén iemand moest een pro-Palestina sticker van haar kledij halen. Een andere werd gevraagd een Palestijnse sjaal op te bergen. Dat werd geweigerd. We beslissen zelf wel wat we aandoen. De enige reden waarom de politie dit vroeg aan betogers was om hun machtspositie te tonen. Het is op zich indicatief voor de houding van het establishment. Omwille van de breed gedragen steun aan het protest, kan daar niets van gezegd worden en tolereren ook de rectoren de campusbezettingen. Tegelijk zijn er gevallen van intimidatie en pogingen om verdeeldheid te zaaien.
Hoe verder?
De nieuwe massabetoging en de frisse wind van de studentenacties toont het potentieel van de beweging. Wie dacht dat het protest wil zou gaan liggen, vergist zich. De horror houdt aan, onder meer met het offensief tegen Rafah. De dodentol blijft oplopen en er is geen uitzicht op een uitweg uit de humanitaire catastrofe. Hierover zwijgen of afwachten is voor heel veel mensen geen optie. Het protest gaat dan ook door.
De bezettingen aan de universiteiten zorgden voor een frisse wind. Met de examens in aantocht zal er onvermijdelijk een pauze komen. Het voorbeeld van de studenten kan echter navolging krijgen met acties van werkenden en nieuwe lokale en nationale betogingen de komende weken. Het protest heeft effect en verspreidt zich snel doorheen de wereld. Het wordt ook gehoord in Palestina zelf. Doorzetten is nu de boodschap, gekoppeld aan discussies over wat nodig is om een einde te maken aan het imperialisme en neokolonialisme, kortom aan het kapitalisme dat steeds gericht is op de winsten van een kleine minderheid ten koste van ellende en toenemend geweld ten aanzien van de meerderheid van de bevolking.
FOTO’s door Liesbeth:
-
Geslaagde betoging in Namen: Stop de genocidale oorlogsmachine van Israël!
Op zondag 12 mei betoogden ongeveer 250 mensen in Namen van het Leopoldpark tot het Waals Parlement, met als belangrijkste eis een einde te maken aan de doorvoer van wapens via België naar Israël.
“Wallonië draagt een aantal verantwoordelijkheden tegenover de gruweldaden in het Midden-Oosten,” zeiden de organisatoren in een persbericht. “Ten eerste herbergt het verschillende wapenbedrijven die samenwerken met Israël, zoals Thales in Herstal en PB Clermont in Hoei. Het geeft ook licenties voor de export of transit van wapenmateriaal dat gebruikt wordt voor de koloniale en genocidale politiek van Israël. Wallonië is aandeelhouder van de luchthaven van Luik. Het is bewezen dat deze luchthaven de doorvoer van militair materiaal naar Israël mogelijk heeft gemaakt, en niets wijst erop dat dit niet langer het geval is. Bovendien herbergt de luchthaven al jaren twee Israëlische vrachtmaatschappijen die Israël in staat stellen zich te bevoorraden en zijn goederen te verhandelen vanuit de nederzettingen.”
Het initiatief bracht verschillende verenigingen samen, zoals de Belgo-Palestijnse vereniging en Amnesty International, maar ook lokale groepen, waaronder het Collectif Liège-Palestine Solidarité. Met LSP, Actief Linkse Studenten en Campagne ROSA waren we enthousiaste partners in het initiatief. De betoging volgde op verschillende acties georganiseerd door het Collectif Liège-Palestine Solidarité voor het bedrijf Challenge in Luik en andere acties door andere groepen voor Thales.
Onder de sprekers na de betoging waren er studenten van de bezetting die momenteel plaatsvindt aan de Universiteit van Luik. In navolging van de Universiteit Gent, ontstonden afgelopen vrijdag eerst bezettingen aan de ULB en vervolgens in Luik. Vandaag begint een bezetting aan de Universiteit Antwerpen. De studenten eisen dat de universiteitsautoriteiten een einde maken aan elk project dat op welke manier dan ook meewerkt aan het aanhoudende genocidale bloedbad in Gaza.
De Vrije Universiteit Brussel (VUB) kondigde recent aan dat ze haar samenwerking wil stopzetten voor een wetenschappelijk onderzoek naar artificiële intelligentie (AI) waaraan ook twee Israëlische partners deelnemen. De universiteit wil volledige transparantie bieden over haar samenwerkingsprojecten die gefinancierd worden door de Europese Unie via het Horizon Europe kaderprogramma. Gaza wordt beschouwd als een openluchtlaboratorium voor het gebruik van AI bij het bepalen van doelwitten van het Israëlische leger. Het bloedbad neemt er een industrieel karakter aan.
Met hun acties drukken de studenten uit wat er onder de bevolking leeft. Een overweldigende meerderheid van de Belgische bevolking – 74% – wil dat er een einde komt aan de wapenhandel tussen Israël en België (opiniepeiling YouGov, januari 2024). Dat toont aan hoe groot de mogelijke mobilisatie is!
We roepen op tot steun voor campusbezettingen, te beginnen natuurlijk met vakbondsdelegaties van het personeel aan de universiteiten (zoals zeker in Gent al het geval is), maar er is veel meer mogelijk. In de Verenigde Staten besloot de United Auto Workers (UAW) om zich bij de mobilisatie aan te sluiten en de campusbezettingen actief te ondersteunen. In België kunnen vakbondsdelegaties en -structuren bezoeken aan de bezettingen organiseren en solidariteitsmoties stemmen op algemene vergaderingen. Ze kunnen ook als vakbondsdelegaties, met eigen vlaggen en spandoeken, deelnemen aan de volgende nationale solidariteitsbetoging met Palestina op zondag 19 mei (13u30, Brussel Noord). Een blok van studenten van verschillende steden en campussen zou de onderlinge contacten versterken en de beweging stimuleren.
-
Antifascisten met dubbel zoveel als extreemrechts in Antwerpen
De Nationalistische Studentenvereniging (NSV), de studentenvereniging van het Vlaams Belang, voelde zich gesterkt door de peilingen en hield na vijf jaar nog eens een betoging. Er waren oproepen van VB-voorzitter Tom Van Grieken en zijn bondgenoot Dries Van Langenhove om naar Antwerpen te komen. In dit verkiezingsjaar wilden VB-kandidaten zich laten zien. Er werd internationaal gemobiliseerd vanuit Nederland, Frankrijk en zelfs Oostenrijk. Het mocht allemaal niet baten. Onder het motto ‘Vlaamse staat. Jeugd staat paraat’ betoogden maximaal 200 mensen, waarvan een groot deel niet bepaald als ‘jeugd’ kon omschreven worden en gezien de internationale mobilisatie evenmin ‘Vlaams’ was. Onder begeleiding van dreigend tromgeroffel werd de haat op straat gebracht.
Aan de Dageraadplaats zag het beeld er anders uit. Een erg diverse, levendige en dynamische antifascistische betoging trok door de straten van Antwerpen en Borgerhout, onder aanmoediging van omwonenden. Het cijfer van de politie vlak voor het vertrek was een onderschatting, we waren met een pak meer dan 250. We vertrokken met meer dan 400 en onderweg groeide de betoging nog aan. In de speeches op het eindpunt had Antwerps ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt, die zijn uitdrukkelijke solidariteit aan de veelal jonge betogers betuigde, het terecht over 500 antifascisten. Zijn toespraak benadrukte dat extreemrechts in de strijd voor sociale maatregelen altijd aan de andere kant van de barricaden staat. De steun vanuit de georganiseerde arbeidersbeweging voor de betoging was erg positief: extreemrechts is een bedreiging voor onze sociale rechten. Het is ook positief dat jonge antifascisten als toekomstige delegees en militanten meteen die insteek van de arbeidersbeweging meekrijgen.
Op de antifascistische betoging waren er groepen en deelnemers van tal van organisaties. Heel wat queer activisten, een mooie groep van de Antifascistische Coördinatie van België (CAB) met zowel Franstalige als Nederlandstalige activisten, een sterke delegatie van Campagne ROSA en ALS, verschillende anarchistische groepen en individuen, leden van Comac en PVDA, een groep van Antwerp for Palestine, vakbondsactivisten van voornamelijk het ABVV (waaronder groepjes van bij het spoor en De Lijn, lokale vakbondsverantwoordelijken en activisten van Syndicalisten tegen Fascisme), Vrouwen Tegen Fascisme en Racisme … Veganarchy was aanwezig met een soepbar voor de hongerige betogers. Daarnaast ook heel wat antifascisten die op basis van de zichtbare campagne aan de betoging deelnamen.
Er was een strijdbare en inclusieve sfeer, met een duidelijke boodschap dat sociale maatregelen nodig zijn tegenover de tekorten van het kapitalisme en om in te gaan tegen de verdeeldheid en haat die op basis van die tekorten ingang kan vinden. Het verschil tussen extreemrechts en antifascisten bleek uit de eerste sprekers na beide betogingen. Waar er bij extreemrechts gestart werd met een transfobe tirade, hoorden de antifascisten een trans persoon die opriep tot solidariteit tegen haat. Ook andere sprekers op de antifascistische betoging spraken zich uit tegen alle vormen van onderdrukking en legden het verband met het kapitalisme. Zo zei Nicky van Campagne ROSA en LSP: “Al onze problemen zijn zogezegd de schuld van woke, of van trans personen, of vluchtelingen, of moslims … Het is altijd een afleiding van de werkelijke oorzaak van onze problemen. Ongelijkheid en onderdrukking zitten in de wortels van het systeem gebakken. Er is geen kapitalisme zonder uitbuiting. Er wordt naar iedereen met de vinger gewezen behalve naar de rijke kapitalistische elite waar de macht zit.”
In ons pamflet merkten we nog op: “Om extreemrechts te stoppen, moeten we de voedingsbodem ervan aanpakken. Dat betekent onder meer opkomen voor massale investeringen in sociale huisvesting om de wachtlijsten weg te werken; veel meer publieke middelen voor toegankelijke openbare diensten zoals onderwijs, zorg en openbaar vervoer; opleidingen voor leerkrachten om in te gaan tegen seksisme, racisme en LGBTQIA+fobie in de klas en seksuele opvoeding met aandacht voor gender; een verhoging van het minimumloon tot minstens 17 euro per uur; een vermogensbelasting op de superrijken om de middelen hiervoor vrij te maken en onteigening bij kapitaalvlucht; nationalisatie van de centrale sectoren van de economie zodat we die democratisch kunnen plannen gericht op de noden van de samenleving.”
Pas op de laatste dag liet de NSV zich in Antwerpen zien met affiches op de campussen en de studentenbuurt. Het was voor hen echter onbegonnen werk: de publieke ruimte in de studentenbuurt werd gedomineerd door affiches en stickers die opriepen voor de antifascistische betoging. De hoop om met de steun van VB’ers met een NSV-verleden (of sommigen met een Gents KVHV-verleden) extreemrechts op de kaart te zetten onder Antwerpse studenten is niet ingelost. De antifascistische campagne heeft daar een belangrijke rol in gespeeld.
Lees hier een antifascistisch verslag van de NSV-betoging op de site van het AFF
Wij evalueren de betoging en de samenwerking in de organisatie ervan als uitermate positief. We zullen uiteraard ook onszelf verder organiseren en we hopen dat de lezers van dit artikel zich ook willen engageren. Zo houden we op 11 mei in Antwerpen een themanamiddag over antifascisme gevolgd door een quiz. Op 18 mei nemen we deel aan de Brussels Pride, een dag later is er de betoging tegen het genocidair bloedbad in Gaza. Op 30 juni is er Pride is a Protest van Campagne ROSA in Gent: drie weken na ‘zwarte zondag’ een regenboogzondag! Op 6 en 7 juli volgt een antifascistisch weekend. En op 10 augustus nemen we deel aan een strijdbare delegatie op de Antwerp Pride.
Hieronder een fotoreportage door Liesbeth:
-
Opnieuw duizenden op grote Gaza-betoging in Brussel
Het is belangrijk om te blijven spreken over wat er in Gaza gebeurt. Dat is een breed gedeeld standpunt en ruim 10.000 betogers kwamen het kracht bijzetten met een betoging in Brussel. Het was al de vijfde nationale betoging en de woede blijft enorm. Nu we aan de vooravond lijken te staan van een grondinvasie in Rafah is het meer dan ooit noodzakelijk om op straat te komen.
Netanyahu en zijn extreemrechtse regering willen van geen wijken weten. Ze zetten de bloedige campagne verder en houden hulpverlening tegen, eind februari vielen meer dan 100 doden bij Israëlische beschietingen op een hulpkonvooi in Gaza Stad. Vorige week vielen er minstens 29 doden toen er geschoten werd op een verdeelcentrum voor hulpgoederen in Gaza. De rechterzijde beweert dat het Israëlische regime opkomt voor de democratische waarden en aan de kant van de verlichting staat, zoals De Wever het enkele maanden geleden formuleerde. Hoe valt dat te rijmen met de tientallen dode kinderen en baby’s die omkomen door ondervoeding? Zelfs Josep Borrell van de EU moet aanklagen dat uithongering als oorlogswapen wordt gebruikt.
Ondertussen wordt de militaire onderdrukking van Gaza en de Westelijke Jordaanoever verder opgevoerd en georganiseerd. Zo zijn er plannen om duizenden nieuwe kolonistenwoningen te bouwen in de Westelijke Jordaanoever. In Gaza legt het Israëlische regime een brede weg aan om het noorden en het zuiden van het gebied volledig van elkaar te splitsen. Als het van extreemrechts afhangt, moet de volledige Palestijnse bevolking uit de Gazastrook verdwijnen.
De internationale protestbeweging tegen dit beleid houdt gelukkig aan. Het is natuurlijk niet mogelijk om maandenlang elke week met honderdduizenden te betogen, maar toch blijft het protest opmerkelijk sterk na vijf maanden. De betoging in Brussel telde meer dan 10.000 deelnemers, het was een lange sliert van solidariteit met de Palestijnse bevolking en woede tegenover de humanitaire ramp en de Israëlische staatsterreur.
Zoals we in het LSP-pamflet op de betoging opmerkten: “Enkel massaal verzet, in de regio en internationaal, door de arbeidersbeweging, de jongeren en alle onderdrukten, kan dit genocidair proces stoppen. Het zou ook de onderdrukte en nog geïsoleerde anti-oorlogsbeweging in Israël zelf versterken. Om wat te eisen? Een onmiddellijk staakt het vuren, gevolgd door een einde aan de bezetting en het recht van de Palestijnen op haar eigen staat.”
We verzetten ons tegen de oorlogsprofiteurs, ook in België. Zo wordt een actie voorbereid in Namen om een einde te eisen van exportvergunningen naar Israël voor wapens en materiaal voor het offensief en de onderdrukking van de Palestijnen. Het protest verder doorzetten is de boodschap. De betoging in Brussel toonde het potentieel hiervoor.
Klik hieronder voor enkele fotoreportages:
-
Strijdbare 8 maart. Rise up for socialist feminism!
Het was een strijdbare 8 maart. De grootste betoging was die in Brussel met 15.000 deelnemers. Campagne ROSA vormde een strijdbaar blok met honderden deelnemers. Op de lokale televisie werd Celia aan het woord gelaten. Er waren daarnaast lokaal betogingen in onder meer Gent, Luik, Antwerpen en Leuven. Met 1800 aanwezigen was de Gentse betoging een pak groter dan elders. Ook daar was Campagne ROSA goed vertegenwoordigd met een strijdbaar blok. In Antwerpen werd onze delegatie versterkt door activisten uit de queer community en mensen van Tamil afkomst, in Luik stapten we samen op met Koerdische militanten. In Luik hielden we ’s avonds ook nog een actie aan de universiteit met een 45-tal aanwezigen.
Lees onder de video’s en fotogalerij het pamflet van Campagne ROSA
Een eerste reeks foto’s:
Luik 
Leuven 
Leuven 
Leuven 
Gent 
Gent 
Gent 
Gent 
Gent 
Brussel 
Brussel 
Brussel 
Brussel 
Brussel 
Brussel 
Antwerpen Fotoreportages uit Gent en Antwerpen
Onze huisfotografen Pol en Liesbeth waren in respectief Gent en Antwerpen op de betogingen. Hieronder kan je hun reportages bekijken. Klik op de tekst over de foto en de volledige reeks opent.
Niemand is vrij tot we allemaal vrij zijn
Op Internationale Vrouwendag komen we overal ter wereld op straat. Dat we doen in de spirit van de slogan: ‘Mourn the dead – fight like hell for the living!’
Wereldwijd protesteren miljoenen tegen femicide, gendergerelateerd geweld, dagelijkse discriminatie en intimidatie. Zo is er het schoonmaakpersoneel voor de scholen in Gent dat een halt toe roept aan besparingen op essentieel werk. Ze eisen hogere lonen, minimum €17 per uur, investeringen in openbare diensten en leefbaar werk. In Luik eist het stakend zorgpersoneel van AVJ, een dienst voor mensen met beperking, betere werkomstandigheden en zorg. Er zijn de vrouwen in Palestina en zij die wereldwijd solidair zijn. Ze eisen een einde aan de genocidaire daden in Gaza en ze veroordelen de medeplichtigheid van westerse overheden en de kapitalistische oorlogsindustrie!
Al deze protesten plaatsen 8 maart opnieuw meer dan ooit in de traditie van de internationale dag voor de strijd van vrouwenrechten. De Duitse marxiste Clara Zetkin zei dat “8 maart voortkomt uit de werkende klasse. De dag werd geboren in strijd van vrouwen uit de werkende klasse voor hun rechten en tegen onderdrukking en uitbuiting.” Daarna werd het ook een dag van strijd tegen fascisme en imperialisme. Voor reële emancipatie moeten we nog steeds strijden en dat is alleen mogelijk wanneer we de bevrijding van iedereen nastreven. We eisen financiële onafhankelijkheid, minimum 1800 euro pensioen en een 30-uren werkweek zonder loonverlies en met extra aanwervingen. We moeten daarvoor het geld halen waar het zit. Van alle rijkdom die sinds 2020 geproduceerd werd, ging maar liefst twee derde naar de rijkste één procent.
Mourn the death & fight like hell for the living!
Uitzichtloosheid en onzekerheid laten rechtse politici en andere conservatieven toe om verdeeldheid te creëren en daarmee de aandacht af te leiden van sociale problemen, veroorzaakt door hun beleid. Ze verdelen om te heersen! Zo gebruiken ze ook de groeiende aandacht voor vrouwenrechten om met de vinger in de richting van migranten te wijzen. Wij aanvaarden niet dat de strijd tegen seksisme wordt gebruikt voor het propageren van racisme en islamofobie. Ironisch genoeg is het net hun racistisch, seksistisch en LGBTQIA+foob discours dat bijdraagt aan een klimaat van dagelijks geweld.
Strijden tegen seksisme betekent strijden tegen alle vormen van onderdrukking. De rechten van LGBTQIA+ personen staan wereldwijd onder druk. Transpersonen worden de toegang tot sport ontzegd. Boeken en lessen over gender en consent worden gecanceld. Het maakt deel uit van een retoriek van haat die de wereld een gevaarlijke plek maakt voor queerpersonen. Dat zagen we afgelopen maand nog met de vreselijke moord op Nex Benedict, een non-binaire tiener uit Oklahoma, die overleed na geweld door medestudenten. Dit nooit meer!
Gaza is a feminist issue
Volgens de meest recente statistieken van UN Women zijn 951.490 vrouwen en meisjes ontheemd geraakt, waarvan 50.000 zwanger zijn en velen worden verwacht binnen de komende maand te bevallen. Experts melden bewijs van seksueel misbruik, seksuele vernedering en dreigen met seksueel geweld tegen Palestijnse meisjes en vrouwen door de Israëli Defense forces.
‘We are not outnumbered, we are out organized.’ Het zijn onsterfelijke woorden van Malcolm X. We kunnen niet opgeven, we moeten doorgaan met het opbouwen van een antikoloniale en antikapitalistische feministische beweging. We eisen niet alleen onmiddellijk een permanent staakt-het-vuren, maar ook een einde aan de door het Westen gesteunde Israëlische bezetting nu. Voor sociale bevrijding in de hele regio en een einde aan alle conflicten, van Oost Congo, Soedan tot Oekraïne en elders.
Gesprek met Braziliaanse socialistische feministische antiracistische activiste Maria Clara
‘The most revolutionary act is to view the world as it really is’, het zijn de woorden van Rosa Luxemburg, een bekende Duitse marxiste die zich verzette tegen imperialisme. Wie de wereld wil veranderen, moet haar ook begrijpen. In deze spirit verwelkomen we eind maart, Maria Clara, een Braziliaanse activiste en socialistisch feministe die met haar beide voeten in de strijd tegen racisme en extreemrechts staat. Ze maakt deel uit van de Braziliaanse afdeling van ROSA International: ‘Feministas Antiracistas Socialistas’. Zij strijden voor het beschermen van de rechten van de inheemse bevolking.
Ze eisen een betere bescherming van het Amazonewoud. Ze eisen reproductieve rechten zoals abortus en toegang tot genderinclusieve, kostenloze gezondheidszorg voor o.a. transpersonen en een effectief beleid om gendergerelateerd geweld te bestrijden. Eisen die volgens ons meer dan ooit nodig zijn, maar ook botsen met de winstlogica in dit systeem. Het is tijd om te kiezen: hun winsten of onze veiligheid en welzijn. Daarom strijden wij voor een democratisch socialistisch alternatief. Kom naar een van onze meetings, laat je inspireren om zelf lid te worden van Campagne ROSA en vooral, om een einde te maken aan dit systeem van seksisme, onderdrukking en kolonialisme.
-
Stop wapenleveringen aan Israël! Succesvolle actie van Luiks Palestina-comité
Meer dan zestig mensen trotseerden wind en regen en demonstreerden op zondag 18 februari van 15u tot 17u voor het bedrijf Challenge. De oproep kwam van het Luikse solidariteitscomité met Palestina en eiste een volledige wapenstilstand in Gaza en het einde van de handel in militaire uitrusting van de VS naar Israël via dit Israëlische bedrijf dat gevestigd is op de luchthaven van Luik.
Het was een strijdbare protestactie met een erg divers publiek, waaronder gezinnen met kinderen. Er werden slogans geroepen tegen de massamoorden door het Israëlische leger in Gaza. Verschillende sprekers, waaronder twee vertegenwoordigers van het Luikse solidariteitscomité, de voorzitster van het Palestina-comité uit Verviers en twee activisten uit Antwerpen, gaven informatie over de situatie, beschreven het probleem van de wapentransporten door België en kondigden toekomstige acties aan.
Een bericht van het persagentschap Belga werd breed uitgemeten in de Franstalige pers, waarbij het woord werd gegeven aan LSP-lid Baptiste, tevens woordvoerder van het Luikse collectief: “We klagen de doorvoer van militair materieel en wapens vanuit de VS naar Israël aan.” Het bericht stelde verder: “De betogers vragen de Waalse autoriteiten om de douanegegevens van Challenge Handing openbaar te maken en om een totaal embargo op militair materiaal met bestemming Israël.” Hiernaast eisen de vertegenwoordigers van het Luikse solidariteitscomité met Palestina sancties tegen “bedrijven die profiteren van de voortdurende kolonisatie en slachtpartijen. Ze roepen de arbeiders van Challenge Handing en hun vakbond op om te weigeren militair materiaal te behandelen.”
-
Protest tegen bloedbad in Gaza houdt aan
Zondag werd er opnieuw betoogd in Brussel. Duizenden mensen kwamen op straat, wellicht waren we met ongeveer 20.000 en dat ondanks het koude en gure weer. De betogers blijven een staakt-het-vuren eisen en het einde van het bloedige geweld tegen de bevolking van Gaza. De dodentol blijft oplopen, ondertussen meer dan 25.000. Het rechtse Israëlische regime wil doorzetten en ondertussen dreigt een regionale escalatie.
Massaal protest blijft nodig en heeft effect. Het lag eerder aan de basis van een korte pauze in het geweld. Het was ook door massale bewegingen in Palestina en daarbuiten dat het recht op zelfbeschikking in de geschiedenis meermaals op de agenda werd geplaatst. Dit botste echter steeds weer op de belangen van de grote imperialistische mogendheden voor wie nationale tegenstellingen onderdeel zijn van de verdeel-en-heerspolitiek waarmee ze hun machtspositie consolideren.
Onder dit kapitalistisch systeem ziet de toekomst er somber uit. Het kan echter anders. Beeld je in dat de miljarden die nu aan wapengekletter besteed worden, ingezet worden voor heropbouw van huisvesting, zorg en onderwijs. Dat zou meteen een basis vormen waarop welvaart en vrede een vruchtbare ontwikkeling kennen. Nationale bevrijding vereist ook sociale bevrijding.
We moeten het protest blijven volhouden en verder opvoeren. Er zijn de komende dagen acties gepland tegen wapentransporten die via België passeren. Donderdag is er in Antwerpen een actie tegen de passage van een schip van de rederij ZIM, die een reputatie heeft om wapens naar Israël te verschepen. Vrijdag is er een actie in Bierset aan Challenge, een overslagbedrijf op de luchthaven van Luik waarvan geweten is dat er de afgelopen weken wapens passeerden richting Israël. Op 18 februari komt er een grotere actie in Luik. We zullen daar de komende dagen op terugkomen.
Hieronder een selectie foto’s vanop de betoging zondag in Brussel (foto’s door Liesbeth en Pol) met daaronder een link naar de volledige reportages.
Volledige fotoreportages: foto’s door Pol en hier de foto’s door Liesbeth
-
Opnieuw een massale betoging tegen het bloedbad in Gaza
Een maand na de vorige nationale betoging met 60.000 aanwezigen en vlak voor de feestdagen, kwamen opnieuw tienduizenden mensen in Brussel op straat. Wellicht waren we met meer dan 40.000. Aanleiding is uiteraard het verschrikkelijke bloedbad in Gaza, waar bombardementen gepaard gaan met ook een groeiende humanitaire ramp. De betoging toonde dat de woede groot is, maar ook dat de solidariteit warmer dan ooit is.
Massale betogingen als deze hebben regeringen al gedwongen om terug te komen op hun aanvankelijke openlijke steun aan het Israëlische staatsterrorisme. Ook de Belgische politici staan onder druk. Premier De Croo werpt zich op als verdediger van een staakt-het-vuren. Tegelijk voert zijn regering een beleid dat het oorlogsgeweld en de bezetting blijft steunen. Zo is staatsbank Belfius betrokken bij projecten in bezet gebied. Op de luchthaven van Luik is militair materieel naar Israël gepasseerd. Staatssecretaris De Moor voert ondertussen de repressieve aanpak van Palestijnse vluchtelingen op.
Het protest is belangrijk om uiting te geven aan een breed gedragen woede tegen het bloedbad en de humanitaire ramp in Gaza. Het is ook belangrijk om de solidariteit te tonen en van daaruit tot en sterkere organisatie ervan te komen. Het LSP-pamflet riep op tot de vorming van actiecomités. Daarnaast stelden we voor om te bouwen naar nieuwe acties, zoals aan het Luikse bedrijf Challenge dat wapens vervoert naar Israël. Op 1 december was er een eerste actie aan Challenge. Dit voorbeeld verdient navolging.
We verdeelden ons pamflet in het Nederlands, Frans en Arabisch. Daarnaast verkochten we minstens 105 exemplaren van ons maandblad en honderden badges tegen oorlog, bezetting, imperialisme en kapitalisme. Leden vormden een internationalistisch socialistisch blok op de betoging om te pleiten voor socialistische maatschappijverandering zodat de aanwezige middelen met een democratische planning kunnen ingezet worden voor heropbouw en het belang van de werkenden en onderdrukten, in plaats van voor dood en vernieling.
Foto’s door Liesbeth
Foto’s door de Mexicaanse persfotograaf Rodrigo
