Arizona. Actieplan nodig en bouwen aan brede beweging om aanvallen weg te staken!

De onderhandelingen voor een Arizona-regering op federaal niveau blokkeerden in september. De ‘supernota’ van De Wever werd van tafel geveegd. Niet omwille van de vreselijke asociale aanvallen op de werkenden en hun gezinnen, maar omdat er een kleine symbolische bijdrage van de rijksten werd gevraagd. Over de “noodzaak” van asociale maatregelen zijn de onderhandelende partijen het eens. De onderhandelingen werden enkel uitgesteld tot na de gemeenteraadsverkiezingen. 

Artikel uit de oktober-editie van De Linkse Socialist

Europees Parlementslid Johan Van Overtveldt zei op de start van het politieke jaar bij werkgeversorganisatie Voka expliciet dat de supernota niet weg is. “Als je wil hervormen en saneren in ons land, dan zijn er een aantal dingen waar je niet omheen kan. Anders heeft een regeerakkoord geen zin.” De Wever zelf verklaarde dat de nota op 14 oktober terug op tafel ligt. 

Die vaststelling maken ook de bazen. Ze grijpen de situatie aan om meer te eisen. Pierre Wunsch, de liberale gouverneur van de Nationale Bank, verklaarde dat de supernota niet volstaat. “Er is een duidelijke wil om een aantal hervormingen uit te voeren,” zei hij tevreden. Maar er zijn meer maatregelen nodig: besparingen en nieuwe belastingen. Wie hij daarvoor wil laten opdraaien is ook duidelijk: niet zijn vrienden grote aandeelhouders en superrijken. 

De voorstellen in de supernota van De Wever zijn ronduit schokkend. Het ABVV had het over “de grootste sociale achteruitgang in 80 jaar”, het ACV stelde vast dat de supernota “vooral super is voor de superrijken.” Dat klopt. Met aanvallen op zieken, werklozen, pensioenen, lonen, werknemersvertegenwoordiging, openbare diensten, zorgsector, wetenschapsbeleid … wordt de hele werkende klasse hard getroffen. De horrorlijst van voorstellen alleen nog maar opsommen, zou een extra bijlage op deze krant vergen. 

De harde besparingen doen denken aan het Thatcheriaanse neoliberalisme van de jaren 1980. Dat wordt gekoppeld aan propaganda die de schuld voor de sociale tekorten bij vluchtelingen, werklozen en zieken legt. Zo wordt de concentratie van rijkdom bij een handvol kapitalisten uit de wind gezet. Met Bouchez en Francken wordt een stevige portie Trumpiaanse verdeeldheid toegevoegd aan het Thatcheriaanse beleid. 

Onze strijd nu organiseren!

Hoe sneller we onze strijd tegen de plannen organiseren, hoe sterker we staan. De afgelopen jaren heeft de arbeidersbeweging ervaring opgedaan met strijdbewegingen. 

De beweging in 2014 tegen de regering-Michel toonde de kracht van een opbouwend actieplan. Die rechtse regering geleid door N-VA en MR viel ook toen al onder meer onze lonen en pensioenen aan. Een militantenconcentratie van de vakbonden werd gevolgd door een nationale betoging, roterende provinciale stakingen en uiteindelijk een grote nationale algemene staking. Elke actiedag bouwde op naar de volgende en deed de beweging aangroeien, met ook steun van jongeren, kunstenaars, zelfstandigen … De betoging die geen eindpunt maar het startschot van een hete herfst was, kende een recordopkomst van 150.000 deelnemers. De staking van december 2014 was de grootste in decennia. Zeker waar de stakingen voorbereid werden met personeelsvergaderingen, stonden ze erg sterk. De betrokkenheid van onderuit bleek ook uit het recordaantal kandidaten bij de eerstvolgende sociale verkiezingen in 2016. De beweging had een grote impact op de publieke opinie: een grote meerderheid was voorstander van een vermogensbelasting. Doorheen de beweging versterkte de PVDA haar inplanting onder de werkende klasse en werd de basis gelegd voor een grotere vertegenwoordiging in alle parlementen en lokale raden. 

Helaas kwam er geen tweede actieplan dat groter en sterker was, maar kreeg de wankelende regering tijd om overeind te kruipen. Niet dat ze daarna zomaar kon doen wat ze wilde. De verdere aanval van het ‘puntenpensioen’ werd door opeenvolgende massale acties gestopt. Die acties werden versterkt door initiatieven als de Pensioenkranten, informatieve kranten die op grote schaal verspreid werden in de bedrijven en onder het brede publiek. 

Geconfronteerd met de ergste sociale achteruitgang in 80 jaar volstaat het niet om enkel ‘meer evenwichtigheid’ te eisen. Informatiekranten, regionale militantenbijeenkomsten, personeelsvergaderingen …  kunnen opbouwen naar een actieplan met stakingen om de aanvallen af te slaan. Er zijn ordewoorden nodig die evenredig zijn aan de gestelde uitdagingen. Gemeenschappelijke strijd is de beste solidariteit. 

Een zwakte, die in 2014 ook al meespeelde in het uitstel en uiteindelijk afstel van een tweede actieplan, is de kwestie van een alternatief. Als we die vraag beperken tot wat vandaag met de gevestigde partijen mogelijk is en als we de begrotingsregels op maat van de winstmachines als vertrekpunt nemen, geraken we nergens. Door een krachtsverhouding op te bouwen, wordt wat de kapitalistische propaganda onmogelijk verklaart wel mogelijk. Dat is hoe de arbeidersbeweging onder meer stemrecht en sociale bescherming afdwong. 

Onze eisen en alternatieven staan sterker als ze opgemaakt worden door zoveel mogelijk collega’s en betrokkenen. Op personeelsvergaderingen willen we niet alleen info krijgen en acties organiseren, maar ook nagaan welke maatregelen nodig zijn om ons bedrijf, onze sector, onze dienst op een menselijke manier te laten functioneren. Zo betrekken we onze collega’s bij het opstellen en uitwerken van een alternatief voor de uitsluitend op winst beluste maatschappij.