Your cart is currently empty!
Category: Lokaal – Brussel
-
ACOD-LRB Brussel: “Crisissituatie in de Brusselse OCMW’s”
Persbericht van ACOD-LRB Brussel
De ACOD-LRB Brussel, die de sociale werkers van de 19 OCMW’s vertegenwoordigt, wenst te reageren op de reportage in het programma Pano dat werd uitgezonden op VRT Één. Daarin wordt de aandacht gevestigd op een algemeen probleem in de meeste van onze Brusselse OCMW’s dat het gemeenschappelijk vakbondsfront al enkele jaren aan de kaak stelt: de uitzonderlijke werkoverbelasting van de sociale werkers van de OCMW’s en de dramatische gevolgen die met name verbonden zijn aan de totale desinvestering in deze eerstelijnsondersteunende diensten. De ACOD publiceerde deze vaststellingen al in 2021 naar aanleiding van een enquête die gevoerd werd onder de Brusselse maatschappelijk werkers.
Een onhoudbare werklast
De maatschappelijk werkers van de Brusselse OCMW’s krijgen steeds meer dossiers te behandelen, veel meer dan het gemiddelde in Vlaanderen en Wallonië. Deze situatie treft ook het administratief personeel dat hen ondersteunt, wat het al moeilijke werkklimaat nog verergert. De alarmerende onderfinanciering, het personeelstekort en de daaruit voortvloeiende overbelasting van het werk hebben nu al enkele jaren alarmerende gevolgen:
- Turnover van het personeel: de meeste ervaren sociaal werkers verlaten de OCMW’s, wat een impact heeft op de opleiding en ondersteuning van nieuwkomers. Deze trend wordt steeds groter en het personeel raakt sneller uitgeput of wordt ziek.
- Gebrek aan vooruitzichten en ontevredenheid bij het personeel: het ontbreken van oplossingen om de werklast te verminderen heeft een ernstige impact op het welzijn van het personeel, waardoor OCMW’s niet in staat zijn om competent personeel op lange termijn te behouden. Bovendien leidt de tijd die nodig is om aanvragen te verwerken (en die soms de wettelijke termijnen overschrijdt) tot
misnoegen en zelfs agressie bij de gebruikers, met alle gevolgen van dien voor de betrokkenen personeelsleden. - Overwerkte maatschappelijk werkers zijn eenvoudigweg materieel niet in staat om alle essentiële stappen van het sociaal onderzoek in detail te volgen, wat leidt tot structurele fouten, die met name worden veroorzaakt door een toename van het administratieve werk (bijv. GPMI) en een complexere wetgeving.
- …
Onbevoegdheid en gebrek aan actie
De politieke overheden, van alle niveaus, werden door de vakbonden op de hoogte gebracht van deze situatie en zijn zich er al jaren ten volle van bewust. Bovenstaande vaststellingen werden meer dan twee jaar geleden bevestigd tijdens verschillende algemene vergaderingen die het gemeenschappelijk vakbondsfront met de sociale werkers van de Brusselse OCMW’s organiseerde.
De voorbije twee jaar hebben we deze uiterst problematische situatie regelmatig aangekaart op alle nodige politieke niveaus, naast de actie- en stakingsbewegingen: we hebben meermaals ontmoetingen gehad met mevr. Karine Lalieux (uittredend federaal minister voor Sociale Integratie), de heer Vervoort (minister-president), de heer Clerfayt (uittredend minister voor Plaatselijke Besturen) en de heer Zian (voorzitter van de Federatie van Brusselse OCMW’s). Zonder de burgemeesters en OCMW-voorzitters te vergeten die we maandelijks ontmoeten in plaatselijke overlegcomités. Ieder van hen, zonder enige uitzondering, steunden de eisen van de werknemers. De een na de ander verklaarde zichzelf evenwel niet bevoegd en schoof het probleem door naar een lager of een hoger politiek niveau. Kortom: iedereen is het met ons eens, maar niemand beweert bevoegd te zijn of bereid te zijn om actie te ondernemen.
Sindsdien verslechtert de situatie op de werkvloer met de dag: werknemers nemen ontslag omdat ze de werklast niet meer aankunnen, ze vallen in burn-out of worden ziek, met als gevolg dat het extra werk op hun collega’s terechtkomt. Onderfinanciering heeft bijgevolg negatieve gevolgen voor de gezondheid van werknemers. Daarbij komt nog het gebrek aan financiële investeringen (zowel gewestelijk als federaal), gedurende meer dan 15 jaar, in de OCMW’s en de andere Brusselse lokale besturen, waardoor deze jobs uiteindelijk zeer onaantrekkelijk zijn, wat leidt tot moeilijkheden om geschikt personeel aan te werven. Na enkele jaren strijd kregen de werknemers van de gemeenten en OCMW’s in 2021 een karige loonsverhoging die bij lange na niet volstaat om de voorbije twee decennia van totale onderinvestering in lokale instellingen te compenseren.
Een sociale hel voor werknemers, een belastingparadijs voor de rijken
Intussen zal de situatie alleen maar verslechteren: onder het voorwendsel dat de Belgische staatsschuld moet worden afbetaald, wil de toekomstige rechtse regering de duur van de werkloosheidsuitkeringen beperken. De Brusselse OCMW’s schatten dat bijna 30.000 mensen die de komende twee jaar uitgesloten zullen worden van werkloosheidsuitkeringen mogelijk extra sociale bijstand zullen aanvragen. Het resultaat zullen duizenden extra dossiers zijn, met wellicht nog minder sociale werkers om ze te beheren. De slachtoffers blijven uiteindelijk de gebruikers en de werknemers.
De ACOD-LRB Brussel weigert te aanvaarden dat sommigen deze crisissituatie hanteren om hun eigen politieke agenda op te leggen door de OCMW’s – het enige patrimonium van diegenen die niets meer hebben – en de sociale werkers aan te vallen en door de meest precaire mensen voor te stellen als ‘profiteurs’. Werklozen uitsluiten heeft nog nooit iemand rijker gemaakt – integendeel.
De realiteit in de Brusselse OCMW’s is door iedereen gekend, maar ze is het gevolg van politieke keuzes waarbij sociale en fiscale rechtvaardigheid op het spel staan: terwijl de echte sociale fraude in België neerkomt op bijna 350 miljoen euro per jaar, bedraagt de belastingfraude 30 miljard euro per jaar (om nog maar te zwijgen van de belastingontduiking van bijna 400 miljard euro per jaar). Het echte doel van het rechtse beleid niet is om het geld te zoeken waar het zich bevindt (in belastingterugvordering van grote bedrijven bv.), maar om openbare diensten te onderfinancieren, werknemers en gebruikers onzekerder te maken, de arbeidsomstandigheden te verslechteren, de sociale zekerheid te ondermijnen… Het huidige en toekomstige bezuinigingsbeleid druist in tegen de belangen van de werknemers, verstikt onze OCMW’s en openbare diensten (bewuste onderfinanciering met het oog op eventuele privatisering?) en stelt een ware “jacht op de armen” in.
Onze eisen: een duurzame herfinanciering en betere arbeidsomstandigheden
Het gemeenschappelijke vakbondsfront heeft de afgelopen jaren op alle politieke niveaus onderstaande eisen gesteld. Het is zonder meer vijf voor twaalf!
- Invoering van een collectieve arbeidsduurverkorting tot 30 uur per week over 4 dagen
- Een duurzame herfinanciering van de OCMW’s door de gewestelijke en federale overheden
- Versterking van de ploegen om de werklast te verminderen en zo de kwaliteit van de dienstverlening en het welzijn van de werknemers te verbeteren, net als aanwerving van werknemers in de ondersteunende diensten (specifieke administratie, HR, IT, enz.).
- Vereenvoudiging en harmonisatie van de regelgeving van de verschillende autoriteiten met betrekking tot de werking van de OCMW’s en de wetgeving over het RMI (afschaffing van de GPMI-verplichting).
- 100% terugbetaling van het leefloon door de federale overheid.
- Herwaardering van functies en barema’s in de Brusselse lokale besturen
- Vaste benoeming van de werknemers om een eerlijke en neutrale dienstverlening te garanderen
-
Brussel. Oproep voor een strijdbare 1 mei optocht
Voor een collectieve arbeidstijdverkorting zonder loonverlies en met compenserende aanwerving: maak van 1 mei een dag van strijd!
De 19e en 20e eeuw werden gekenmerkt door voortdurende strijd voor:
- het verbod op kinderarbeid,
- voor arbeidstijdverkorting,
- voor fatsoenlijke werkomstandigheden,
- voor de oprichting van sociale zekerheid,
- …
Kortom, voor een leven dat de moeite waard is.
Het was in deze context dat op 1 mei 1886 de Amerikaanse arbeiders in opstand kwamen om de achturige werkdag en meer sociale rechtvaardigheid te eisen. Sindsdien is 1 mei een referentiedag voor de strijd en de eisen van arbeiders overal ter wereld.
Vandaag, na 40 jaar neoliberaal offensief, werken het VBO en bepaalde politieke partijen steeds harder om onze sociale verworvenheden te vernietigen, onder meer door de pensioenleeftijd te verhogen tot 67 jaar, terwijl de levensverwachting in goede gezondheid in 2020 naar schatting 64 jaar zal bedragen voor vrouwen en 63 jaar voor mannen! Hun strategie van winstmaximalisatie, die onze sociale zekerheid vernietigt en onze openbare diensten privatiseert, is een ramp voor de arbeidswereld en ons milieu.
De door de werknemers geproduceerde rijkdom wordt zo gemonopoliseerd door de rijkste 1 procent, met als belangrijkste gevolg een explosie van de ongelijkheid. De ecologische ramp wordt erger, de lonen laten geen waardig leven meer toe, de armoede in onze steden en op het platteland neemt toe en speculanten speculeren: explosie van de energie- en huurprijzen, stijging van de prijs van ons voedsel, inflatie van de waterprijzen, ….
Op 1 mei 2023 roepen wij u allen op om uw collectieve opstand in de straten uit te schreeuwen.
Eerste ondertekenaars:
- CGSP ALR Bruxelles
- CSC Bruxelles
- Union syndicale étudiante
- Fédération bruxelloise du Parti communiste
- PSL-LSP
- Campagne ROSA
- Gauche anticapitaliste / SAP – Antikapitalisten
- Comite Internacional Peruano CIP-ASBL
Samen staan we sterk!
Waarom de collectieve arbeidstijdverkorting opnieuw op de agenda zetten?
Arbeidstijdverkorting met behoud van loon en aanwerving van personeel is geen utopie maar een logische en legitieme stap die perfect aansluit bij de strijd van de laatste 150 jaar en bij de klimaatuitdaging, die een vermindering van productie en verplaatsingen impliceert.
De collectieve arbeidstijdverkorting maakt een verdeling van de welvaart mogelijk door compenserende aanwerving, wat een vermindering van het aantal werklozen inhoudt en een verhoging van het loon voor de werknemers – waarvan 80% vrouwen – die gedwongen deeltijds werken, wat hen in een precaire situatie houdt.
Collectieve arbeidstijdverkorting is een manier om burn-outs, depressies, ongemak op het werk en de toegenomen druk op werknemers te bestrijden. Collectieve arbeidstijdverkorting vermindert stress, vermoeidheid en ziekte bij werknemers.
Collectieve arbeidstijdverkorting zonder loonverlies en met compenserende aanwerving is een zeer concrete manier om de dodelijke logica van het winstbejag te beteugelen en de greep van de kapitalistische arbeid op ons leven te verkleinen. In de huidige periode van productiviteitswinst zou deze logica leiden tot een eindeloze toename van de productie: meer winning van grondstoffen en meer vervuiling. Maar met een betere verdeling van het werk zullen wij arbeiders tijd winnen voor activiteiten die minder schadelijk zijn voor het milieu en gunstig voor het goede leven.
Collectieve arbeidstijdverkorting heeft echter niets te maken met de door de Vivaldi aangeprezen “vierdaagse werkweek” of “afwisselende werkweek”, die een flexibiliteit mogelijk maken die vooral gunstig is voor de werkgevers. Deze maatregelen houden in feite een intensivering van de arbeidstijd in, waarbij hetzelfde loon en hetzelfde aantal uren per week in lange dagen worden gecondenseerd. Bovendien zijn ze alleen beschikbaar voor werknemers die er individueel met hun werkgevers over kunnen onderhandelen, wat nauwelijks het geval is in meer precaire sectoren met een zwakke vakbondsvertegenwoordiging. De regering heeft de arrogantie om deze maatregelen te promoten in naam van een zogenaamd “evenwicht tussen werk en privéleven”, terwijl zij tegelijkertijd het thematisch verlof terugschroeft, dat verre van een wondermiddel is, aangezien het een verlies van loon met zich meebrengt en aan beperkende toegangscriteria is onderworpen.
In tegenstelling tot de dynamiek van de werkgevers en de regeringen blaast de collectieve arbeidstijdverkorting de strijd van de werknemers nieuw leven in door, net als de vorige generaties, tijd voor vrije tijd, rust en levenskwaliteit te eisen.
Wij roepen de werknemers, hun vakbonden en de sociale bewegingen op om op 1 mei 2023 de straat op te gaan en te strijden. We moeten de krachtsverhoudingen omkeren door in de breedste eenheid te demonstreren om de sociale verworvenheden van de arbeidersbeweging, onze rechten en vrijheden te verdedigen, maar vooral om nieuwe te winnen!
Tot 11 uur op het Poelaertplein in Brussel!
Onze eisen:
- Geconfronteerd met werkloosheid en burn-outs, collectieve arbeidstijdverkorting, zonder loonverlies en met compenserende aanwerving!
- Stop de hoge kosten van levensonderhoud: bevries de prijzen, handhaaf de index en socialiseer de energiesector!
- Intrekking van de wet van 96 die de lonen bevriest en elke onderhandeling verhindert.
- Er is geld: voor een minimumloon van 14€ netto/uur, een verhoging van het minimumpensioen ongeacht de lengte van de loopbaan en een verhoging van de sociale uitkeringen!
- Nee tegen het pensioen op 67, terug naar 65!
- Voor het behoud van sociale rechten, Nee tegen de jacht op sociale uitkeringen!
- Stop geweld tegen vrouwen en LGBTQIA+ mensen!
- Stop racisme, onderdrukking, discriminatie in werk, huisvesting en in het schoolsysteem!
- Met of zonder papieren, we zijn allemaal arbeiders: regularisatie van alle arbeiders zonder papieren!
- Geld voor sociale zekerheid, ecologische transitie en cultuur, niet voor wapens en oorlog!
- Een dak is een recht: verlaging en bevriezing van de huurprijzen, massale investeringen in sociale huisvesting, voor de opeising van leegstaande woningen en de strijd tegen krotverhuurders!
- Verdediging van de openbare diensten: zij zijn het erfgoed van hen die ze niet hebben!
- Voor gratis, kritisch en voor iedereen toegankelijk openbaar onderwijs!
- Voor kwaliteitsvolle gezondheidszorg toegankelijk voor iedereen. Opheffing van patenten op vaccins en op de farmaceutische productie in het algemeen!
- Solidariteit met mensen die overal ter wereld strijden voor hun sociale en democratische rechten!
STRIJDBARE 1 MEI 2023 !
Samen mobiliseren we voor een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen!
- Omdat we dringend minder moeten werken zodat er werk genoeg is voor iedereen en voldoende tijd rest voor ons allen om beter te leven!
- Omdat we niet langer aanvaarden om deeltijds te moeten werken voor een armzalig loon!
- Omdat het dringend noodzakelijk is een alternatief te vinden voor de langdurige werkloosheid!
- Omdat we niet langer kunnen aanzien dat onze collega’s de ene na de andere in burn-out vallen.
- Wij verdienen beter op gebied van welzijn, thuis en op het werk!
- Omdat de klimaatuitdaging een drastische vermindering vraagt van productie en verplaatsingen!
- Omdat we niet langer de arrogantie aanvaarden van bazen die woekerwinsten opstrijken en tegelijkertijd onze lonen en uitkeringen blokkeren nu onze rekeningen en huurprijzen de pan uit rijzen!
- Omdat we ons leven niet willen verspillen door het te verdienen!
Is het mogelijk?
De laatste twee eeuwen werden gekenmerkt door een voortdurende strijd voor collectieve arbeidsduurvermindering, voor fatsoenlijke werkomstandigheden, om te voorkomen dat een minderheid van de mensen de rijkdom monopoliseert die door de meerderheid gecreëerd werd. Kortom, om het recht te bekomen om een waardig leven te leiden!
Degenen die gevochten hebben voor een werkdag van 8 uren werden ook geconfronteerd met de patronale argumenten en de moeilijkheden die de strijd met zich meebracht. Maar zij hielden stand en vormen een voorbeeld. De weg belooft lang en moeilijk te worden. Hoog tijd om er samen aan te beginnen!
Hoe?
Laten we eerst het debat aanvatten op onze werkvloer, in onze scholen en in onze wijken over het belang van een dergelijke collectieve arbeidsduurvermindering.
Nadien moeten we werken aan de krachtsverhouding en op straat komen om onze eis kracht bij te zetten. Laten we er vandaag, op 1 mei ‘23, mee beginnen door deel te nemen aan deze strijdbare betoging.
Afspraak op maandag 1 mei 2023 om 11u op het Poelaertplein in Brussel!
-
Brusselse pompiers bereiden zich voor op staking van 9 november en daarna
Op 26 oktober hielden een honderdtal Brusselse pompiers een algemene vergadering in de centrale brandweerkazerne.
Deze personeelsvergadering werd bijeengeroepen door de VSOA en ACOD om te praten over het gebrek aan personeel en over de pensioenen.
In de afgelopen tien jaar is het aantal interventies met 70% toegenomen, terwijl het aantal operationele medewerkers slechts met 10% is gestegen. Alleen al in het afgelopen jaar werden 11.000 extra interventies geteld.
De brandweerlieden klagen ook over de pensioenhervorming op 67 jaar en eisen een volledig pensioen op 60 jaar. Hun levensverwachting ligt volgens de cijfers van het ministerie van Binnenlandse Zaken 7 jaar lager dan het nationale gemiddelde en het is ondenkbaar dat brandweerlieden van boven de 60 jaar 20-30 kilo operationele uitrusting moeten dragen.
Tijdens de personeelsvergadering werd de wil tot deelname aan de algemene staking op 9 november geformuleerd.
Maar het idee is vooral om tijdens de eindejaarsfeesten enkele dagen te staken en de tijd te nemen om alle brandweerlieden van Brussel en andere steden te mobiliseren.
-
Brussel: oproep voor 1 mei van internationalistische strijd
Oproep mee ondertekend door LSP
Sinds 1886 is de Dag van de Arbeid een referentie voor de strijd van arbeiders over de hele wereld. In 2022 wordt ons sociale kamp geconfronteerd met de meervoudige crises van het kapitalisme. Terwijl de pandemie nog niet voorbij is, de ecologische catastrofe verergert en in bij ons voelbaar is, brengt de imperialistische oorlog van Poetin een nieuwe mondiale schok teweegbrengt, waarop speculanten zich storten: energieprijzen, wapenprijzen, grondstoffen zoals tarwe rijzen de pan uit, tot groot genoegen van de aandeelhouders. In onze organisaties en bewegingen heeft de pandemie de militante praktijken door elkaar geschud, maar onze woede en onze dorst naar sociale rechtvaardigheid zijn intact gebleven. Wij roepen u op om op ook op 1 mei 2022 eensgezind en strijdvaardig de straat op te gaan om ons daaraan te herinneren.
Kapitalisme is zeer schadelijk voor de gezondheid
Twee jaar na het begin van de pandemie is de onzekerheid toegenomen. Migranten zonder papieren worden geconfronteerd met het cynisme van de Vivaldi-regering, die zich zelfs niet verwaardigd heeft woord te houden en papieren te geven aan de hongerstakers van de zomer van 2021. Terwijl vele sectoren enorme winsten hebben kunnen opstrijken en het aantal multimiljonairs sterk is gestegen, hebben de werkgevers en Vivaldi de niet-indexerende loonsverhoging tot 0,4% voor 2021-2022 geblokkeerd. Het VBO wil meer en oefent druk uit om de automatische indexering van de lonen verder aan te tasten, terwijl de kosten van levensonderhoud explosief stijgen. “Het is de crisis, goede mensen”, hoe durven ze! Crisis voor wie? Niet voor de kapitalisten! De arbeidersklasse heeft het reële minimumloon zien dalen sinds 1996!
Er zijn ons tot nu toe veel beperkingen opgelegd om de implosie op korte termijn van ziekenhuizen en/of het massale ziekteverzuim in bedrijven te voorkomen… maar zij hebben de dood van meer dan 30.000 mensen door Covid niet kunnen voorkomen. In de ondernemingen is maar al te vaak de laksheid van de werkgevers ten aanzien van beschermingsmaatregelen geconstateerd. Dit jaar strijden 212 MIVB-werknemers nog steeds voor de rechter tegen hun werkgever en voor het recht op opzegging. Ondertussen wordt het sociale isolement erger.
De productie en distributie van vaccins en geneesmiddelen is een ander facet van kapitalistisch wanbeheer: concurrentie tussen farmaceutische groepen, bij het onderzoek, bij het patenteren van producten en procédés, ongelijke verdeling van vaccins op wereldschaal, waardoor de landen van het Zuiden grotendeels in de kou blijven staan… De sector blijft winstgericht, zelfs wanneer het aantal doden in de miljoenen loopt. De maatschappelijke behoeften vereisen de opheffing van octrooien op vaccins en overheidscontrole van de sector, in tegenstelling tot de door de Europese leiders bepleite chaos op de markt, om wereldwijd massaal vaccins en geneesmiddelen te kunnen produceren en distribueren.
Het liberale en autoritaire beheer heeft het gezondheidsbeleid gedelegitimeerd, wantrouwen tegen dat beheer gewekt en een vruchtbare voedingsbodem geschapen voor verhalen over ontkenning, individualisme en zelfs samenzwering, wat soms heeft geleid tot verdeeldheid tussen mensen uit hetzelfde sociale kamp.
Vrouwen en gezondheidszorg nog steeds in de eerste lijn
Vrouwen zijn in de meerderheid onder werknemers in essentiële beroepen (zorg, onderwijs, detailhandel, enz.), en zij zijn ook de eersten die zwaar door de crisis worden getroffen: lage lonen, werkloosheid, gezondheidsrisico’s, enz. Zij zijn ook degenen die het meeste zorgwerk hebben moeten doen en huishoudelijke taken moeten combineren met betaald werk. Geweld tegen vrouwen werd erger tijdens de lockdowns. Docenten en studenten van hun kant hebben nooit voldoende middelen gekregen om veilig in de klas te werken of om zich aan afstandsonderwijs aan te passen! De gezondheidsstelsels staan onder extreme druk en de werknemers worden tot het uiterste belast, ondanks extra budgetten die door strijd zijn verworven, maar nog verre van voldoende zijn.
Ons enige kompas: collectieve strijd
De sociale bewegingen zijn doorgegaan, ondanks de zeer moeilijke omstandigheden, de beperkingen van de vrijheden en de gevaren voor de gezondheid. Migranten zonder papieren strijden onvermoeibaar voor hun overleving en waardigheid, voor regularisatie en, samen met anderen, voor het recht op huisvesting. De vrouwenbeweging bleef zich mobiliseren rond 8 maart en gedurende het hele afgelopen jaar. De beweging tegen politiegeweld en structureel racisme ging ook door. De vakbonds- en arbeidersbeweging mobiliseert tegen de hoge kosten van levensonderhoud en de bevriezing van de lonen en moet de strijd en de allianties aangaan tegen onder meer de klimaatverandering.
Het gemeenschappelijk front heeft reeds data vastgesteld voor 22 april en 20 juni. In de bedrijven neemt de woede toe. Met name in de sector van de dienstencheques loopt een actieplan voor een reële loonsverhoging en betere arbeidsvoorwaarden. De leraren blijven ook in actie om minister Désir (PS) echte sociale vooruitgang af te dwingen. Tot slot: de beweging tegen Poetins oorlog in Oekraïne bouwt zich op: we moeten allemaal bijdragen aan de ontwikkeling ervan!
Wij roepen de arbeiders, hun vakbonden en sociale bewegingen op om op deze 1e mei 2022, samen de straat op te gaan en te strijden tegen dit dodelijke kapitalisme.
Ontmoet ons om 11 uur op het Poelaertplein op 1 Mei om de straten van Brussel in te nemen!
- Stop de hoge kosten van levensonderhoud: prijscontroles, nationalisering van de energiesector en volledige indexering van de lonen, inclusief de brandstofprijs!
- Voor een strijdbaar actieplan tegenover de kapitalistische crises!
- In geval van werkloosheid, collectieve arbeidsduurverkorting zonder loonverlies en met compenserende aanwerving
- Er is geld: voor een minimumloon van 14€ netto/uur, een pensioen van 1500€ netto minimum, en een verhoging van de sociale uitkeringen! Nee tegen de jacht op uitkeringstrekkers!
- Stop seksisme: massale middelen om geweld tegen vrouwen te bestrijden!
- Stop racisme, onderdrukking, discriminatie in werk, huisvesting en in het schoolsysteem!
- Met of zonder papieren, wij zijn allen arbeiders: regularisatie van alle arbeiders zonder papieren!
- Waardige en onvoorwaardelijke opvang van alle vluchtelingen: uit Oekraïne en elders!
- Nee tegen de imperialistische agressie van Poetin en zijn leger in Oekraïne, totale terugtrekking van de Russische troepen, geen illusies in de NAVO, kwijtschelding van de schuld van Oekraïne!
- Sanctioneer de miljardairs van Rusland, niet de arbeiders, crisisbelasting op de grote fortuinen van België!
- Geld voor lonen, sociale zekerheid, ecologische overgang en cultuur, niet voor bewapening!
- Een dak is een recht: lagere huurprijzen, massale investeringen in sociale huisvesting, voor het opeisen van leegstaande woningen en de strijd tegen huisjesmelkers!
- Verdediging van de openbare diensten, de erfenis van hen die er geen hebben : herfinanciering en renationalisatie!
- Voor gratis en kritisch openbaar onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is!
- Voor een kwaliteitsvolle en voor iedereen toegankelijke gezondheidszorg. Opheffing van octrooien op vaccins en op de farmaceutische productie in het algemeen!
[button link=”https://www.facebook.com/events/329771502586999/?ref=newsfeed” type=”big” color=”red”] => Facebook evenement[/button]
-
Kilometerheffing in Brussel: een asociale ecotaks voor werkenden
File in Brussel. Foto vanop Wikimedia Commons De “SmartMove”-kilometerheffing die de Brusselse regering (PS-Ecolo-Défi-OpenVld-Sp.a-Groen) afgelopen december aankondigde en die in 2022 in werking zou treden, heeft heel wat inkt doen vloeien. Bij gebrek aan een geloofwaardig alternatief voor de auto om naar het werk te gaan, zal de rekening zeer hoog oplopen, pendelaar of niet: tussen 180 en 2000 euro per jaar, aldus ABVV-Brussel. Zelfs de in opdracht van de Brusselse regering uitgevoerde studie spreekt van een negatief monetair effect voor absoluut alle categorieën.
Artikel door Boris (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
SmartMove doet de traditie herleven van sociaal onrechtvaardige ecotaksen die als progressief worden gepresenteerd. Het zou gericht zijn op de hoogste inkomens, aangezien het meer kost voor grote auto’s? Fout, deze belasting betekent niet veel voor de rijkste mensen die in een grotere auto rondrijden. In feite geldt: hoe lager het inkomen, hoe pijnlijker de extra kosten. Wat de Brusselaars betreft, zal de afschaffing van de verkeersbelasting en de motorrijtuigenbelasting de nieuwe kosten niet compenseren. De andere helft van de Brusselse werknemers, de pendelaars, zal tweemaal worden belast: via de plaats waar zij werken en via hun woonplaats.
SmartMove wil het rijgedrag zodanig veranderen dat het aantal kilometers dat door voertuigen in Brussel wordt afgelegd met 7,7% vermindert, waaronder een vermindering van het verkeer tijdens de spits met 11% om het fileleed met 30% te beperken. In het verslag staat dat deze vermindering vooral door de Brusselaars en niet door de pendelaars zou worden bereikt. Zijn de metro’s en trams niet al overvol tijdens de spits? Bij de MIVB zijn er investeringen gepland, maar deze zijn ruim onvoldoende om te voorzien in nieuwe behoeften op een reeds verzadigd netwerk. Voor pendelaars is er evenmin een geloofwaardig alternatief in zicht. De werkzaamheden aan het GEN zullen niet voltooid zijn vóór 2031. Bij gebrek aan massale overheidsinvesteringen in infrastructuur en openbaar vervoer is de doelstelling om het aandeel van de pendelaars dat gebruik maakt van het openbaar vervoer tegen 2030 op te trekken van 20% tot 40% een droom.
SmartMove zou ten goede komen aan de armste Brusselaars, aangezien zij geen auto hebben en in de buurten wonen die het meest door luchtverontreiniging worden getroffen? 46% van de Brusselse huishoudens heeft geen auto en dit cijfer stijgt tot 68,8% voor huishoudens met een inkomen van minder dan 1000 euro per maand. Het argument is vreselijk cynisch gezien het gevestigde beleid synoniem is met collectieve verarming. Armoede is de eerste oorzaak van gezondheidsproblemen, hetgeen nog eens is geïllustreerd aan de hand van het sterftecijfer door Covid. Luchtverontreiniging, een enorm probleem voor de volksgezondheid, wordt voor 30% veroorzaakt door het autoverkeer. Ons verzet tegen SmartMove betekent niet dat wij er voorstander van zijn om Koning Auto centraal te stellen.
Het is betreurenswaardig dat Greenpeace in de klimaatbeweging een voorstel voor een oneerlijke belasting via een fileheffing in Brussel heeft verdedigd. Dit weerspiegelde niet de gevoelens van de jongeren in de schoolstakingen: zij kwamen niet op voor groen kapitalisme, maar eisten systeemverandering in de plaats van klimaatverandering!
Deze kilometerheffing zou 200 miljoen euro extra opleveren voor de jaarlijkse begroting van het Gewest. Het verzet tegen deze belasting door de Vlaamse en Waalse politici en werkgeversorganisaties riekt naar hypocrisie. Geen van hen is eigenlijk tegen een nieuwe autobelasting die onrechtvaardig is voor de werkenden. De werkgeversorganisaties willen een geharmoniseerd systeem voor het hele land en willen vooral niet dat de bazen daarvoor betalen. Nu het zwaartepunt steeds meer naar de regio’s is verschoven, gaat elke traditionele politicus uit van zijn of haar eigen electoraat. Het idee zelf van een oneerlijke belasting wordt niet bestreden. Wat voor hen een probleem vormt, is de verschuiving van een deel van de autobelasting van Vlaanderen en Wallonië naar Brussel.
Het is aan de bazen om de volledige kosten van het woon-werkverkeer van de werknemers te betalen. Wij verdedigen collectieve oplossingen als alternatief voor de auto via een radicaal plan van overheidsinvesteringen in infrastructuur en openbaar vervoer, zonder de rekening te presenteren aan de Brusselaars of de pendelaars, maar aan de rijksten die vier decennia lang hebben geprofiteerd van het overhevelen van overheidsmiddelen naar hun portemonnee.
-
Protest: Gerechtigheid voor Ibrahima
Vandaag werd er een protestactie gehouden om gerechtigheid te eisen en de waarheid te weten over de dood van de 23-jarige Ibrahima, die afgelopen zaterdagavond na arrestatie door de politie overleed.
In de pers legde zijn familie uit dat ze rond 2.30 uur op de hoogte waren gebracht van zijn dood door politieagenten die naar hun huis kwamen en verklaarden dat Ibrahima was gearresteerd na de avondklok… Hij overleed echter om 20u22 in het ziekenhuis, meer dan anderhalf uur voor het ingaan van de avondklok.
Bovendien blijven er veel vragen over de omstandigheden van zijn dood. Hoe kan het dat een gezonde jongere het leven liet na arrestatie door de politie?
Op het protest vandaag was er veel volk: ongeveer 700 aanwezigen. Die verzamelden rond de familie en verwanten van het jonge slachtoffer. De woede was zeer groot tegenover wat mogelijk een nieuw geval van politiegeweld is. Onder de slogans die werden geroepen waren: “Rechtvaardigheid voor Ibrahima”, “Geen gerechtigheid, geen vrede”, “Politie: moordenaars”.
Aan het einde van de actie steeg de spanning. Ondanks de situatie heeft de politie, zoals gebruikelijk, ook dit protest met geweld beantwoord.
-
Zorgbetoging op 13 september is kwestie van volksgezondheid. Verbied het niet!
De organisatoren van de voor 13 september in Brussel geplande betoging van personeelsleden van de gezondheidszorg hebben vernomen dat “de maatregelen van de Nationale Veiligheidsraad de betoging niet toelaten”. Ze doen een oproep aan Philippe Close, burgemeester van Brussel, en aan de andere politiek verantwoordelijken.
Deze open brief werd ondertekend door 620 zorgwerkers uit ziekenhuizen in België (onder de publicatie van de brief in Le Soir vind je de lijst)
Meneer de Burgemeester, dames en heren,
We hebben met verbazing en verontwaardiging kennis genomen van uw intentie om onze “Grote Betoging van de Gezondheidszorg” op zondag 13 september tegen te houden. Deze al lang geplande actie eist meer middelen voor onze beroepen en van ons systeem van gezondheidszorg om op elk moment de toegang tot kwaliteitsvolle zorg te garanderen, evenals een echt welzijn op het werk. De Covid-crisis heeft aangetoond in welke mate het in de afgelopen jaren gevoerde beleid ons vermogen heeft vernietigd om op een waardige manier zorg te verlenen. In dat kader is uw besluit voor ons onbegrijpelijk en maakt het ons bijzonder boos.
Uw rechtvaardiging is de gezondheidssituatie in het land. In ditzelfde land zullen we binnenkort echter 10.000 fans toelaten in het Sclessin stadion, we tolereren duizenden bezoekers per dag in pretparken en onbeperkt gebruik van winkelstraten zoals de Nieuwstraat in Brussel. Al deze risicovolle bijeenkomsten zijn toegestaan, maar tegelijk moeten we vaststellen dat het maatschappelijk protest gemuilkorfd blijft.
Veel grotere risico’s in het dagelijks leven
Laten we benadrukken dat de gebeurtenis waar we het hier over hebben, gaat over hulpverleners, de mensen die al maanden worden toegejuicht. Laten we duidelijk maken dat we in staat zijn om de regels van fysieke afstand en het dragen van maskers toe te passen en af te dwingen. Maar laten we u er vooral aan herinneren dat we al maandenlang flexibel moeten zijn met de gezondheidsregels, die essentieel zijn in ons werk. We moesten werken met niet-conforme maskers, soms zelfs zonder maskers. Maskers die om de 4 uur moesten worden verwisseld, waren ineens een hele dag bruikbaar. We moesten werken zonder beschermende pakken, zonder tests … We moesten wekenlang gescheiden blijven van onze gezinnen en onmogelijke uren werken. We moesten leven met het risico, voor onszelf en onze patiënten. Laten we het niet eens hebben over wat we in de rust- en verzorgingstehuizen hebben meegemaakt.
Velen van ons hebben echt alles gegeven, fysiek, mentaal, en nu zijn we aan het einde van ons latijn. We willen geen helden zijn. Niemand zou moeten vrezen voor zijn of haar gezondheid op het werk. We zijn verzorgenden, mensen die andere mensen verzorgen. Maar we hebben stand gehouden. Omdat we onze beroepen belangrijk vinden, net als onze patiënten en onze collega’s. Omdat we eerst door de noodsituatie zijn gegaan, ondanks de onrechtvaardigheid ervan. We zijn flexibel, begripvol en ondersteunend geweest, zoals we dat al jaren zijn.
Nauwelijks lessen geleerd uit de tragedie…
De problemen van de onderfinanciering in de gezondheidszorg zijn niet nieuw. De huidige ramp had inderdaad voorkomen kunnen worden. Het had voorkomen moeten worden. Wij stellen al jaren de vernietiging van onze beroepen aan de kaak en de risico’s die dit met zich meebrengt voor onze patiënten, nu en in de toekomst. Om iedereen te kunnen behandelen, moet er voldoende personeel zijn, met fatsoenlijke werkomstandigheden, om een humaan onthaal en opvolging te garanderen. Anders is het vanaf de eerste crisis, of het nu gaat om een kleine (ziekteverzuim, een gecompliceerd geval in een ziekenhuis, een uitgeputte collega…) of grote crisis, de bevolking, maar ook wijzelf die de prijs betalen. Nog geen jaar geleden hebben onze directies ons uitgelegd dat we geduld moesten hebben, dat er geen geld was, dat het niet afhankelijk was van de directies maar van de ministers, maar dat we onze patiënten niet in de steek konden laten. Het is tragisch dat er een pandemie en duizenden zieke en dode mensen nodig waren om een blik te werpen op onze eisen. Toch is er, ondanks de schijnwerpers die sinds het begin van de crisis op ons zijn gericht, te weinig veranderd.
Leg ons niet het zwijgen op!
Een aantal van ons werkt in instellingen en ziekenhuizen die openbaar zijn of gedeeltelijk gefinancierd worden door de staat, de gewesten, de gemeenten … Het is dus ook in uw naam dat we in de gevarenzone zijn gestuurd. U behoort tot de werkgevers die in woorden hun solidariteit met onze situatie betuigen. Sommigen van u applaudisseerden op het balkon en u bedankte ons in uw toespraken. Maar nu we ons recht om te betogen willen uitoefenen, bent u nergens meer solidair mee en probeert u ons zelfs tegen te houden! Als werkgever luistert u niet alleen niet naar ons, maar u wilt ons zelfs het zwijgen opleggen.
Erger nog, als politici bent u er zich niet van bewust dat onze mobilisatie essentieel is voor het welzijn van de hele bevolking en vooral van de armsten onder ons. Onze betoging is een kwestie van volksgezondheid. Zonder extra middelen voor de gezondheidszorg en de sociale zekerheid zal de bevolking overgeleverd zijn aan de gevolgen van de volgende gezondheidscrisis, omdat de gezondheidswerkers gewoonweg niet meer in staat zullen zijn om hun werk te doen.
Het is een verbod op de betoging die gevaarlijk is voor de volksgezondheid! Een verbod is niet te rechtvaardigen zijn, het is werkelijk antidemocratisch en eenvoudigweg onaanvaardbaar. We zullen daarom op 13 september betogen en we hopen iedereen te zien die voor ons heeft geapplaudisseerd en die ons heeft gesteund, waarvoor we jullie willen bedanken.
Meneer de burgemeester, dames en heren, wij willen nog steeds geloven, dat u zich zult herinneren dat wij flexibel zijn geweest en dat u zich ook zal kunnen aanpassen, net zoals wij dat hebben gedaan.
-
Sterven om een identiteitscontrole te ontlopen? Samen vechten voor een ander systeem!
Anderlecht. (Foto: wikimedia commons) De feiten die tot de dood van de Brusselse jongere Adil hebben geleid, tonen dat de coronacrisis het geweld van dit systeem tegen armen, jongeren, vrouwen, migranten en alle werkenden verergert. Zij zijn het die op alle niveaus betalen met pijn en rouw voor de onbekwaamheid van de heersende klasse. Allereerst willen we ons oprecht medeleven betuigen aan de familie en vrienden van Adil. We willen ook wijzen op de politieke oorzaken van deze tragedie en waarom deze de nood aan radicale maatschappijveranderingen tonen.
Door Pietro (Brussel)
De feiten
Afgelopen vrijdag 10 april 2020, midden in de lockdown, verloor een 19-jarige jongen het leven na een achtervolging met de politie. Terwijl hij een busje probeerde te passeren, kwam een andere politiewagen in de achtervolging op volle snelheid vanuit de tegenovergestelde richting en werd hij frontaal geraakt. Adil stierf onmiddellijk. De politie beweert dat het de scooter was die op de wagen inreed, maar dit moet nog worden bewezen, aangezien verschillende getuigen het tegenovergestelde verdedigen. Wat was zijn schuld? Zijn kot verlaten in een periode van quarantaine.
De reactie van de bewoners van de wijk Kuregem in Anderlecht liet niet lang op zich wachten. In de nacht van zaterdag op zondag waren er rellen na een spontane solidariteitsbijeenkomst. De politie reageerde meteen repressief. Een honderdtal mensen werd opgepakt na een gespierde interventie van enkele honderden agenten met waterkanonnen, honden, …
De materiële basis van geweld in volkswijken: een klassenanalyse
De dood van Adil is een tragedie die getuigt van de onmenselijkheid van ons model van kapitalistische samenleving en nog meer van het totale onvermogen om deze crisissituatie te beheersen.
Adil was op de vlucht voor een politiecontrole die hem vanwege de noodmaatregelen een boete van 250 euro had kunnen kosten. Als hij vluchtte, was dat om te ontsnappen aan de onevenredige boetes die tot 20% à 40% van zijn maandelijks inkomen kunnen oplopen, maar ook om te ontsnappen aan het optreden van de politie die in deze wijken straffeloos tot ongezien geweld kan overgaan. Naar buiten gaan tijdens de lockdown mag geen reden zijn om te sterven. Dit is onaanvaardbaar en een teken van de repressie die plaatsvindt als onderdeel van de noodmaatregelen tegen de pandemie.
De wijken van Kuregem in Anderlecht bieden, net als andere wijken in Brussel, geen toekomst voor deze jongeren, met werkloosheidscijfers die variëren van 45 tot 50% onder jongeren als gevolg van de desindustrialisering van de stad. Vooral de kinderen en kleinkinderen van arbeidsmigranten – de helft van de Brusselse jeugd – worden door deze situatie getroffen. Jarenlang hebben de gemeentelijke autoriteiten de bevolking verwaarloosd door ze te stigmatiseren. Het neoliberale beleid van besparingen op alle niveaus, van federaal over de regio’s tot aan de gemeenten, vormt de materiële basis voor structureel racisme. Dit heeft een specifieke vorm in de frequentie van controles en discriminatie in volkswijken.
Dit besparingsbeleid ligt aan de basis van sociale afbraak, ongelijkheid in het onderwijs, discriminatie, sociale uitsluiting en marginalisering van bepaalde bevolkingsgroepen, in het bijzonder die van migranten uit de arbeidersklasse.
Hoe kunnen controles van wie er donker uitziet, racistische beledigingen en nodeloos politiegeweld onze veiligheid ten goede komen? Schept dit niet juist een klimaat van onveiligheid en een onmogelijke dialoog met de politie en de autoriteiten?
Het debat in de samenleving en de reactie van de traditionele partijen
Verschillende mensen gaven commentaar en stelden in het publieke debat de volgende vraag: “Als deze jongen niets te vrezen had, waarom probeerde hij dan aan de controle te ontsnappen?” Het antwoord van sommigen was dat hij zeker iets te verbergen had. Weer anderen doen morele oproepen tot verzoening en sociale vrede zonder in te gaan op de ware oorsprong van dit geweld. Brussels staatssecretaris Pascal Smet (SP.A) stelde vragen over de achtervolging: “Als tientallen jongeren de politie aanvallen, is dat omdat er iets ernstigs aan de hand is. Een vertrouwensbreuk. Wantrouwen. Onbegrip. En regelrechte haat. Aan beide kanten. Want dat is de situatie in Kuregem.”
We kunnen de feiten niet anekdotisch analyseren, er is een sociale lezing nodig om de realiteit te kunnen begrijpen. Adil’s reactie is het resultaat van jaren van onderdrukking, racisme en sociale achterstelling die in de volkswijken worden ervaren. Bovendien willen de autoriteiten de verantwoordelijkheid voor besmetting bij het individuele gedrag leggen, alsof een jongere op een scooter een gevaar voor de bevolking vormt, terwijl de minister van Volksgezondheid niet in staat is om de nodige mondmaskers te leveren voor de bescherming van het zorgpersoneel. Alsof het feit dat niet-essentiële ondernemingen nog steeds actief zijn, niet crimineel is, terwijl 85% van de gecontroleerde ondernemingen de regels van social distancing niet respecteren! Zoals altijd zijn het de armere klassen die de prijs betalen.
Minister De Crem stelde nog: “Het is volstrekt onaanvaardbaar. Het zijn onruststokers die een dramatisch incident hebben gebruikt om chaos te creëren. Deze houding heeft niets te maken met rouw of verdriet.” Volgens hem “zijn dit jonge mensen die niet kunnen functioneren volgens onze normen en waarden.” Het is hier zeer duidelijk dat de overheid racisme als wapen gebruikt om binnenstedelijke buurten te stigmatiseren om zo haar verantwoordelijkheid in de aanpak van de crisis te verdoezelen.
Het is duidelijk dat de traditionele politici niet in staat zijn om te begrijpen wat er gebeurt. De slechte aanpak van de gezondheidscrisis, het decennialange gebrek aan publieke investeringen in de zorg en de openbare diensten, het totale gebrek aan bereidheid om een ernstig beleid van tests en van bescherming van de bevolking te organiseren, … Dit alles leidt ertoe dat er geen andere keuze is dan quarantaine en lockdown. Het leidt ook tot repressieve maatregelen tegen wie het moeilijker heeft in deze situatie omwille van de ongelijkheden die in het systeem ingebakken zitten.
Voor de traditionele partijen moeten we hier allemaal samen door. Alsof de lockdown hetzelfde is voor iemand die in een villa van honderden vierkante meters met grote tuin woont en iemand die op 40 vierkante meter opgesloten zit. De enorme sociale ongelijkheid in deze samenleving zet een stempel op de lockdown.
Regering met volmachten: van politiegeweld naar sociaal geweld
Politiegeweld blijft grotendeels onbestraft, zoals bevestigd werd door een veroordeling van België voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Klachten die ingediend worden bij het Comité P (Permanent Comité voor toezicht op de politiediensten) worden vaak zonder vervolg geklasseerd. De VN heeft forse kritiek op dit orgaan waarvan de onafhankelijkheid en onpartijdigheid in vraag gesteld worden.
Alle uitzonderlijke maatregelen die nu in deze periode van lockdown worden genomen, kunnen nadien gebruikt worden tegen de sociale en syndicale bewegingen en tegen onze democratische rechten.
We moeten de controle op de politie uit de handen halen van politici die enkel repressie kennen. We moeten ingaan tegen politiegeweld, straffeloosheid voor machtsmisbruik door de politie of het inzetten van repressie om collectieve acties te ondermijnen (zoals het verbieden van stakersposten of onnodig aan banden leggen van betogingen en acties). Er is democratische controle op de politie nodig door de gemeenschap en de arbeidersorganisaties, zodat de politie ingezet wordt met het oog op de belangen van de werkenden en jongeren.
We moeten strijden voor een grootschalig plan van publieke investeringen in zorg, onderwijs en sociale huisvesting. Deze investeringen zouden de tekorten wegwerken en tienduizenden degelijke en maatschappelijk nuttige jobs creëren om iedereen een toekomst te geven. We moeten ook strijden voor democratisch, kwaliteitsvol en gratis onderwijs en lonen die mensen in staat stellen fatsoenlijk te leven, de invoering van een minimumloon van 14 euro per uur zou een goede eerste stap in die richting zijn. Maar om aan deze eisen te kunnen voldoen, zullen we botsen op de winstlogica van bedrijven. Het is die logica die mensen zoveel en zo snel mogelijk terug aan de slag wil terwijl de pandemie nog volop woedt. Voor een toekomst die niet gekenmerkt wordt door wanhoop, ellende en onderdrukking, moeten we strijden tegen het kapitalisme en opkomen voor socialistische maatschappijverandering.
-
Brussel: water duurder en dan moet de begrotingscontrole nog volgen…
De begrotingscontrole dit voorjaar ziet er pijnlijk uit voor de Brusselse regering (PS, Ecolo, Défi, Groen, Open VLD en SP.a). Alle beperkte sociale en ecologische beloften bij de regeringsvorming werden naar deze begrotingscontrole doorgeschoven, terwijl wel al meteen besparingen werden opgelegd. De beloften gingen over gratis openbaar vervoer bij de MIVB voor jongeren en ouderen, extra sociaal gerichte huisvesting voor 15.000 van de 43.000 Brusselaars die op wachtlijsten voor sociale huisvesting staan en een plan om gebouwen te isoleren.door Boris (Brussel)
In tegenstelling tot deze beloften is de verhoging van de waterprijs wel al concreet. De stijging met 2,19% wordt door minister Alain Maron (Ecolo) voorgesteld als redelijk en slechts een indexering. Het is echter een asociale taks, zeker gezien een kwart van de Brusselse gezinnen in een staat van waterarmoede verkeert.
Volgens de Brusselse intercommunale Vivaqua is de prijsverhoging nodig omdat er sinds 2014 geen indexering meer was en omdat er geld nodig is voor de renovatie van het rioolstelsel. Voor de riolen hebben we echter al veel betaald: telkens verhogingen met 10% in de watertarieven in 2010, 2011 en 2012. Toen de Brusselse regering in 2015 verdere verhogingen vermeed, was dit vooral door de sfeer van sociale onrust met de vakbondsacties tegen de federale regering eind 2014.
Naar het model van Vivaqua wil ook de MIVB in naam van een ecologisch beleid de prijs voor papieren tickets verhogen, naast een algemene ‘indexatie’ (sic!) met 2 tot 3% op 1 juli. De kosten van de beloofde gratis dienst voor jongeren en ouderen worden gedragen door de andere gebruikers en het personeel.
Er is dus geen sprake meer van de verkiezingsbelofte van de PS om met gratis openbaar vervoer voor jongeren en ouderen stapsgewijs het openbaar vervoer voor iedereen gratis te maken. Die maatregel is nochtans noodzakelijk, in het licht van de klimaatnoodtoestand, als alternatief voor de auto. In plaats van papieren tickets te belasten, zou het milieuvriendelijker zijn om het verkwistende gebruik van alle tickets, portieken en BOOTIK’s af te schaffen en al het betrokken personeel, in goede werkomstandigheden, in te zetten voor de uitdaging van het vergroten van het aantal reizigers.
Om het gratis openbaar vervoer voor jongeren (dat van ouderen is al uitgesteld) te realiseren en om gebouwen aan te kopen via een openbare aanbesteding, zullen er wellicht elders nieuwe besparingen en asociale taksen komen.
De doelstelling van 15% huisvesting ‘met sociale doeleinden’ (niet alleen sociale huisvesting, maar ook publieke huisvesting voor hogere inkomens, wat bijdraagt tot gentrificatie, en door de overheid gesubsidieerde private huisvesting) zal niet worden gehaald. Rudy Vervoort erkende dit op Bel RTL: “Dit is de norm. Ik maak me geen illusie dat we het gaan halen. Maar we moeten een lijn trekken.” Aangezien de helft van de Brusselaars voldoet aan de voorwaarden voor toegang tot sociale huisvesting, moet 15 tot 20% van huisvesting bestaan uit sociale huisvesting om voldoende druk te zetten op alle huurprijzen. Dit komt neer op 60.000 nieuwe sociale woningen. Aan de andere kant moet het bestaande patrimonium dringend worden gerenoveerd, aangezien de desinvestering enorme problemen veroorzaakt.
Wat betreft het personeel van de Brusselse lokale overheden, dat de laagste ambtenarenlonen in het land krijgt, heeft de regering beloofd zich in te spannen. Maar de studie van de vorige Brusselse regering over arbeidsduurverkorting is al in de vergetelheid geraakt. Nog voor de onderhandelingen met de vakbonden verlegde minister Clerfayt de verantwoordelijkheid naar de gemeenten. Hij haalt het voorbeeld aan van zijn gemeente Schaarbeek als een goede leerling van de klas met betrekking tot de vermindering van het aantal gemeentelijke personeelsleden per inwoner in vergelijking met andere gemeenten. Hij nodigt de gemeenten dus uit om de openbare werkgelegenheid en dus de dienstverlening aan de bevolking te verminderen om zo de lonen te verhogen.
Dit vat de aanpak van de Brusselse regering samen: beslissen waar er zwaarder wordt bespaard dan elders. We moeten uitgaan van een heel andere logica, gebaseerd op de behoeften van de bevolking. Om deze aan te pakken hebben we een radicaal plan nodig voor publieke investeringen in crèches, scholen, sociale huisvesting, zorginstellingen, openbaar vervoer, infrastructuur, … We zullen het budgettaire keurslijf moeten doorbreken en de rekening voorleggen aan de rijken.
We moeten vechten voor voldoende middelen. Dat kan door massale actie van de bevolking en de georganiseerde arbeidersbeweging te stimuleren en onze eisen te koppelen aan de noodzaak van socialistische maatregelen zoals de nationalisering van banken en belangrijke sectoren van de economie en de niet-betaling van de schuld.
-
Na 5 dagen staking in het Brugman ziekenhuis, een mogelijke overwinning
Toen dinsdagochtend de medewerkers van het onderhoudsteam van het Brugman ziekenhuis aan hun vijfde stakingsdag begonnen, kwamen de eerste schriftelijke voorstellen van de directie eindelijk binnen. Tot dan toe had de directie het stilzwijgen niet doorbroken.
Het onderhoudspersoneel kent de laagste lonen in de publieke sector. Op dinsdag 5 november gingen ze in staking in het kader van het actieplan van het personeel in de lokale publieke diensten in Brussel. Dat gebeurde rond de eis: “Lonen om te leven, niet om te overleven.” Ze eisen bovendien goede arbeidsomstandigheden door extra collega’s in dienst te nemen. Concreet wordt geëist dat het personeel in graad E meteen omgezet wordt naar graad D, dat alle barema’s meteen met 10% toenemen, dat er een minimumloon van 14 euro per uur of 2.300 euro bruto per maand komt en dat er extra personeel komt om in degelijke omstandigheden te kunnen werken.
Na vier dagen staking, met een goede deelname van de 150 onderhoudsmedewerkers, werd op de algemene vergadering van 12 november beslist om de staking te verlengen. Die dag was overigens een internationale actiedag voor hogere minimumlonen met ook een actie in Brussel rond de 14 euro.
De eerste schriftelijke voorstellen van de directie betreffen verschillende punten. Wat de overgang naar niveau D met loopbaanversnelling betreft, wordt de berekening uitgevoerd door de HR-afdeling. De besprekingen over de praktische toepassing ervan gingen woensdag van start. Wat de werklast betreft, zal een werkgroep (met inbegrip van het personeel) worden opgericht, die uiterlijk begin december conclusies zal moeten voorleggen. Wat de precaire contracten in het team betreft, zullen 3 contracten van bepaalde duur onmiddellijk worden omgezet in vaste contracten om het mobiele team te versterken. Voor toekomstige verplichtingen die de stakers dringend noodzakelijk achten, verwijst de directie naar de conclusies van bovengenoemde werkgroep. In het kader van het welzijnsbeleid moeten functies in de polikliniek worden toegekend aan collega’s aan het einde van hun loopbaan of in een situatie van verandering van loopbaan (modaliteiten te bepalen in de werkgroep).
De stakingsvergadering besliste om de staking op te schorten om vooruitgang te boeken op basis van de engagementen van de directie en het vooruitzicht op effectieve verbetering.
De syndicale delegatie van ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) wijst er echter terecht op: “De stakers hopen dat de directie zich aan haar engagementen zal houden en kondigen nu al aan dat zij de actie meteen zullen hervatten als de vooruitgang niet gerealiseerd wordt, zeker met betrekking tot de overgang van graad E naar D. Daartoe is een strategie vastgesteld die onmiddellijk zal worden uitgevoerd indien de directie zijn engagementen niet nakomt.”
Deze mobilisatie en het mogelijke resultaat ervan is een voorbeeld voor alle werkenden die tegen lage lonen strijden! Het is door strijd en de opbouw van een krachtsverhouding dat we verbetering kunnen afdwingen.
Enkele foto’s van tijdens de staking van 7 november in de lokale publieke diensten:
