Your cart is currently empty!
Category: ABVV
-
FN Herstal: wat is er aan de hand in ons ABVV?
Motie van ACOD LRB Brussel
Midden juni vernamen we via de pers dat Gianni Angelucci, al 24 jaar ABVV-activist en voorzitter van de FN-metaaldelegatie, en Basilio Rotolo, voorzitter van de regionale vakbond van Herstal, uit het ABVV gezet waren.
Op maandag 17 juni, toen het ABVV als winnaar uit de sociale verkiezingen van FN kwam, mobiliseerden een honderdtal kameraden zich voor de gebouwen van het ABVV in Luik om hun afgevaardigden te steunen en te eisen dat de mening van de vakbondsafgevaardigden gerespecteerd zou worden.
Zoals onze Gazelco-kameraden in een motie schreven, drukken we onze diepe verontwaardiging uit over de interne oorlogen binnen het ABVV, die onze organisatie verzwakken. In de huidige context en tegenover de aanvallen die rechts op ons voorbereidt, is het duidelijk dat het ABVV de strijdbare en democratische vakbond moet zijn die we nodig zullen hebben in onze strijd.
Het is onaanvaardbaar dat bepaalde hogere structuren van onze organisatie repressieve, bureaucratische en gewelddadige methodes gebruiken om de vrijheid van meningsuiting binnen het ABVV te muilkorven. Uitgesloten kameraden wordt bijvoorbeeld verweten te veel gemobiliseerd te hebben tijdens de internationale dag van de strijd voor vrouwenrechten op 8 maart 2024. Deze kritiek is des te verwonderlijker omdat het om een stakingsdag ging die door het nationale ABVV werd uitgeroepen. We willen eraan toevoegen dat de kameraden van FN in Herstal, door massaal te mobiliseren op die dag, gewoon de nagedachtenis eerden van de vrouwelijke arbeidsters van FN die in 1966 een heroïsche strijd voerden voor gelijke beloning.
Wij eisen dat de directie van [de metaalcentrale] MWB Liège/Huy/Waremme de vervolging van onze kameraden stopzet. We eisen dat de vakbondsbasis, onze aangesloten leden en de arbeiders van FN beslissen wie hen het best kan vertegenwoordigen. Op een van de laatste FN-werknemersvergaderingen bevestigden 500 activisten opnieuw hun volledige steun aan de delegatie.
Het laatste woord laten we aan Gianni die zijn laatste bericht op de Facebookpagina van ABVV FN Herstal als volgt afsloot: “We kijken uit naar 8 maart 2025, wanneer we even hard zullen mobiliseren als altijd. De delegatie zal jullie nodig hebben en samen zullen jullie grootse dingen bereiken. Straks zijn jullie in gevechtsorde om de risico’s te bestrijden die voor onze deur staan. Niemand mag jullie ooit vertellen wat je moet doen!!!! … Ons ABVV is niet het zelfbeschermende ABVV van vandaag, maar een ABVV van strijd en debat, een ABVV waar het woord staking geen taboe is. Ons ABVV is ziek, ernstig ziek, maar er zijn nog altijd kameraden die dezelfde waarden delen als wij. Ik reken op de delegatie om jullie bij te staan, om jullie te verdedigen en om dit syndicalisme dat mensen samenbrengt te bewaren.”
Deze woorden weerspiegelen de waarden die onze sector verdedigt en we zijn het volledig eens met hun conclusie.
-
ACOD-LRB Brussel: vakbondsverzet tegen extreemrechts
De Brusselse afdeling van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) stemde een motie waarin het zich engageert tot actief antifascisme, meer bepaald in het kader van de Coördinatie van Antifascisten in België (CAB). Een nuttig voorbeeld voor andere vakbondsinstanties!
Extreemrechts is de vijand van de werkenden! Stop de intoxicatie, weerleg de vooroordelen!
De context van crisis, massale werkloosheid en besparingen die we al enkele jaren meemaken, gecombineerd met een gevoel van machteloosheid tegenover een toekomst die steeds somberder lijkt, biedt een vruchtbare voedingsbodem voor de verspreiding en normalisering van bepaalde racistische, seksistische, homofobe, anti-vakbonds-, autoritaire en antisociale ideeën.
Deze ideeën zijn gevaarlijk en spelen een fundamentele rol in het afleiden van de legitieme woede van mensen tegen de heersende klasse om deze te richten op de meest achtergestelde en kwetsbare groepen, door hen te stigmatiseren en uit te sluiten. De arbeidersbeweging is zich altijd bewust geweest van haar collectieve kracht door de eenheid van alle onderdrukten. Laten we dus niet het verkeerde doelwit kiezen!
Extreemrechtse ideeën verdelen de werkenden!
Het discrimineren, stigmatiseren en verarmen van migranten, werklozen, zieken, armen, LGBTQIA+ mensen en gepensioneerden berooft ieder van ons van een deel van onze menselijkheid.
Fascistische en extreemrechtse programma’s hebben een bijzonder lot in petto voor arbeiders: ze stellen voor om vakbonden, het stakingsrecht en alle vormen van protest van arbeiders tegen hun werkgevers of de staat te verbieden. Extreemrechts propageert steeds haat tussen groepen van de bevolking. Deze retoriek dringt steeds meer door in de politiek en de media en bedreigt het cordon sanitaire. De haatzaaiende woorden verdelen werkenden die zich zouden kunnen en moeten verenigen om te strijden tegen asociale en ondemocratische maatregelen of tegen verslechterende arbeidsomstandigheden. Dit alles komt slechts één laag van de samenleving ten goede, namelijk de bazen.
Voor ACOD LRB en de linkse vakbonden zijn de echte oorzaken van de crises en de ongelijkheid te vinden in het op de werkgevers gerichte neoliberale sociaal-economische beleid van onze regeringen en Europa. Als activisten uit de arbeidersbeweging moeten we de dialoog met alle werkenden voortzetten, ongeacht hun keuze bij de verkiezingen, en de tijd nemen om de echte oorzaken van hun woede uit te leggen. De eenheid van de werkenden staat op het spel!
Er is geld om onze werk- en leefomstandigheden te verbeteren.
Laten we ons verenigen in deze strijd!
ACOD LRB BRUSSEL ROEPT DAAROM OP:
- Alle vakbondsactivisten moeten waakzaam te zijn en systematisch reageren op elke uiting van racisme op onze werkplekken!
- Alle vakbondsactivisten moeten de straat op gaan wanneer dat nodig is tegen uitingen van haat in welke vorm dan ook.
- We roepen alle sectoren van ACOD Brussel en de federale ACOD om zich, net als ACOD LRB Brussel, aan te sluiten bij de nieuwe Coördinatie van Antifascisten in België. We moeten dringend een verenigde antiracistische beweging opbouwen en de vakbonden hebben hierin een cruciale rol te spelen. We hebben ook permanente educatie- en communicatiemiddelen nodig (sociale netwerken, video’s, enz.).
Het ABVV moet nadenken over de oprichting van een groep stewards die opgeleid zijn om onze betogingen te beschermen tegen mogelijke toekomstige aanvallen van extreemrechts. De voorbeelden van de voorbije maanden zouden ons ernstig moeten verontrusten: de aanwezigheid van het Vlaams belang op de betoging van de sociale sector in 2023, provocaties van het Vlaams Belang op vakbondsvergaderingen, enz.
We vragen onze verantwoordelijken om deze eisen door te geven aan elk niveau van onze vakbondsorganisatie (ACOD en ABVV) en ons te informeren over hun standpunt terzake.
“Niets is belangrijker dan het stoppen van het fascisme, want het fascisme zal ons allemaal stoppen.” Fred Hampton
-
ABVV-voorzitter roept op tot links front van PS, Ecolo en PTB om samen te regeren na 9 juni
Toen hij nog Algemeen Secretaris van de Waalse interregionale van het ABVV was, pleitte Thierry Bodson voor de vorming van linkse coalities na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 en na de verkiezingen van 2019 voor het Waals Gewest. Sinds 2020 staat hij aan het hoofd van het federale ABVV. Nu pleit Bodson voor een ‘links front’ om te regeren op federaal niveau en in Wallonië. In een uitgebreid interview met Le Soir op 3 februari pleitte hij voor zo’n coalitie van PS, Ecolo en PTB.
Op papier lijken de programma’s van deze partijen erg gelijkaardig, wat de illusie wekt dat het gemakkelijk moet zijn om een coalitie te vormen. Dit verklaart de wijdverspreide kritiek op de weigering van de PVDA om ‘verantwoordelijkheid te nemen’. Langs de andere kant heeft de PVDA geen vertrouwen in de PS en het klopt dat de PS vooral bekend staat om zijn gewoonte om een linkse campagne te voeren om vervolgens dit programma in de ijskast te zetten na de verkiezingen.
Dit debat moet in het openbaar gevoerd worden door heel de linkerzijde. Er moet een einde komen aan de geheime onderhandelingen na de verkiezingen en er moet – vanaf nu – een breed publiek debat komen met linkse activisten en kiezers, vakbondsleden en delegees, feministen, klimaatactivisten, antiracisten, verenigingen die actief zijn op het terrein, enz.
In een reactie op het nieuws stelde de journalist Bertrand Henne (RTBF) dat “Thierry Bodson zelf niet gelooft in zijn oproep”. Toen Le Soir hem vroeg welke reacties hij verwachtte op zijn oproep, stelde Bodson: “Ik zou echt willen dat de telefoontjes die ik krijg iets anders zijn dan de gebruikelijke antwoorden: Je weet dat ze nooit aan de macht zullen komen, of Je weet dat we geen beleid kunnen verwachten dat een breuk vormt.” Hoe komen we uit deze impasse?
Het ABVV zou de oproep tot een ‘links front’ kunnen combineren met de organisatie van openbare bijeenkomsten waar vertegenwoordigers van de partijen en de basis van de sociale beweging aan het woord komen. Ze zouden van de gelegenheid gebruik kunnen maken om te verduidelijken wat er nodig is om een antwoord te bieden op het gebrek aan middelen en om een sociaal beleid te voeren dat die naam waardig is, d.w.z. een beleid dat niemand aan zijn lot overlaat. Deze grote programmatische discussiebijeenkomsten zouden voorafgegaan kunnen worden door lokale demonstraties die meteen de toon zetten: het aanmoedigen van strijd via de dynamiek van de verkiezingscampagne en deze niet op ‘pauze’ zetten.
Op deze manier zouden we ook belangrijke stappen kunnen zetten om zoveel mogelijk mensen te betrekken bij de krachtsverhouding die na de onderhandelingen opgebouwd moet worden: om zich te verzetten tegen het gevoerde beleid in geval van onenigheid, en om een echt links regeringsbeleid te steunen tegenover het kapitalistische antwoord in het geval er wel een coalitie komt. Elk van deze opties betekent een titanenstrijd waaruit we alleen echt als overwinnaars tevoorschijn kunnen komen door het kapitalisme omver te werpen.
-
17 Luikse ABVV’ers in hoger beroep veroordeeld met hogere boetes
ABVV houdt personeelsvergaderingen om stakingsdag voor te bereiden
Ongeveer 200 mensen kwamen vandaag samen op de Place Saint Lambert in Luik. Er was een oproep van het ABVV voor een actie in het kader van de vervolging wegens de bezetting van de brug van Cheratte. 17 vakbondsleden, waaronder huidig ABVV-voorzitter Thierry Bodson, werden eerder door de strafrechter veroordeeld tot voorwaardelijke gevangenisstraffen van 15 dagen tot een maand en geldboetes van enkele honderden euro’s. Ze werden gestraft omdat ze deelnamen aan een wegblokkade tijdens de staking van 19 oktober 2015. Vandaag besliste het Hof van Beroep om de schandelijke uitspraak te bevestigen.
Het arrest stelt dat er sprake is van kwaadwillige belemmering van het verkeer, zoals bepaald in artikel 406 van het Strafwetboek. Dat is hetzelfde artikel dat ingeroepen werd om de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt in 2019 te veroordelen. In beide gevallen waren het de vakbondsleiders die de zwaarste straffen kregen. Het doel is duidelijk: de mogelijkheid van vakbondsactie beperken. Het ABVV kondigde aan in cassatie te gaan en de zaak aanhangig te maken voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg.
Tijdens de solidariteitsactie herinnerde Thierry Bodson eraan dat mobilisatie op straat essentieel is om tot verandering te komen. Dit zal niet anders zijn om de toepassing van artikel 406 tegen collectieve acties te stoppen en onze vakbondsrechten te beschermen.
Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen
Thierry Bodson deelde mee dat het Federaal Comité van het ABVV, dat vanmorgen in Luik bijeenkwam, oproept om morgen in alle ondernemingen personeelsvergaderingen te organiseren om de werknemers te informeren over en bewust te maken van de democratische en syndicale kwesties die in deze gerechtelijke beslissing aan de orde zijn. Die personeelsvergaderingen moeten ook een actiedag voorbereiden met een stakingsaankondiging van 24 uur. De datum en de details hiervan worden binnenkort meegedeeld. Zoals het ABVV opmerkt: alle sociale bewegingen moeten zich zorgen maken over deze uitspraak.
Het is uitstekend dat er meteen wordt gereageerd en opgeroepen tot actie. Hopelijk wordt dit het begin van een ernstige nationale campagne ter verdediging van het recht om collectieve actie te voeren en om onze vakbondsvrijheden te verdedigen. We moeten ervoor zorgen dat dit effectief het geval is. We zouden vandaag verder gestaan hebben indien er meteen na de veroordeling van de Antwerpse kameraden in 2019 of na de veroordeling van de Luikse vakbondsleden in eerste aanleg in december vorig jaar zo’n campagne was opgezet.
Tenslotte nog een woord van Silvio Marra, voormalig ABVV-delegee bij de Forges de Clabecq, die samen met 12 andere kameraden door de procureur van Nijvel beschuldigd werd van feiten die zich voordeden tijdens de strijd tegen de sluiting van de Forges de Clabecq (1997). Ter herinnering: alle verdachten in dit belangrijke proces werden in 2002 vrijgesproken. Hij zei ons vorig jaar na de veroordeling van de 17 vakbondsmensen: “Eerst en vooral kunnen we niet aanvaarden dat de politie, de openbare aanklagers en de rechtbanken zich moeien met sociale conflicten. Dit proces is een gelegenheid om het debat over het recht van werkenden om het niet eens te zijn met hun baas nieuw leven in te blazen. De patroons hebben maar één ding voor ogen: de uitbuiting van de werkenden opvoeren om meer winst te maken. Het stakingsrecht is geen recht dat ergens beschreven is in een ‘burgerlijk wetboek’ of in weet-ik-veel-welk wetboek. Het stakingsrecht bestaat omdat er sociale klassen met tegengestelde belangen zijn. Dit is het recht om kapitalistische uitbuiting aan te vechten. Het kan alleen leven in de harten van de duizenden syndicale afgevaardigden die verkozen zijn in de bedrijven en onder de drie miljoen vakbondsleden, als zij doorheen discussies en de ervaring van sociale strijd hun bewustzijn ontwikkelen. Als de werkende klasse haar kracht ontdekt en gebruikt, zullen rechtbanken, openbare aanklagers en repressieve krachten niet veel gewicht in de schaal leggen.”
- Lees ook : 17 vakbondsleden veroordeeld in Luik. Grote campagne nodig om stakingsrecht te verdedigen! (3 december 2020)
-
Antifascistisch protest na geweld tegen Italiaanse vakbond CGIL
Blokbuster steunt de syndicale oproep om te betogen in Brussel tegen het fascistisch geweld waar de Italiaanse vakbond CGIL slachtoffer van werd. Wie aan één van ons raakt, treft ons allen. Het beste antwoord op fascistisch geweld is mobilisatie en organisatie van onze solidariteit.Extreemrechts hield vorig weekend een optocht in Rome tegen de Covid-pas die vanaf 15 oktober verplicht wordt in Italië. Militanten van de fascistische groep Forza Nuova maakten daar gebruik van om met een bende de kantoren van de vakbond CGIL binnen te vallen en te verwoesten. Later op de avond was er ook geweld tegen zorgpersoneel van het Umberto I-hospitaal in Rome. Daarmee maakt extreemrechts nogmaals duidelijk dat het een absolute vijand is van de vakbonden en alle organisaties die opkomen voor de belangen van de werkende klasse.
Achteraf werden 12 mensen opgepakt. Daaronder nationale leiders van Forza Nuova zoals Roberto Fiore, die na een dodelijke bomaanslag op het station van Bologna in 1980 naar Groot-Brittannië trok om aan een vervolging te ontsnappen. Om het geweld te stoppen, kunnen we niet rekenen op de politieke verantwoordelijken die in Italië niet aarzelen om met het extreemrechtse Lega van Salvini te besturen. Salvini veroordeelde het geweld, maar het spreekt voor zich dat regeringsdeelname door extreemrechts het zelfvertrouwen van groepen als Forza Nuova versterkt.
Massamobilisatie is nodig om de fascisten in het defensief te duwen. De oproep van de Italiaanse vakbonden tot een grote betoging op 16 oktober is bijzonder noodzakelijk. Dit wordt best gekoppeld aan eisen die de belangen van de werkenden en hun gezinnen verdedigen tegen de aanhoudende prijsstijgingen, voor betere sociale zekerheid en openbare diensten, maar ook voor een leefbare omgeving.
Het ongenoegen rond de Covid-pas wordt versterkt door de gebrekkige aanpak van de gezondheidscrisis. Het antwoord daarop bestaat uit strijd voor massale publieke investeringen in zorg en de nationalisatie van de farmasector zodat de beschermingsmaatregelen en vaccinatie onder democratisch beheer en controle van het personeel en de gemeenschap gebeuren. Enkel dan is een planmatige benadering mogelijk voor wereldwijde bescherming tegen Covid-19. Echte antwoorden op de crisis kunnen enkel vanuit de arbeidersbeweging komen. Als we daar niet offensief genoeg voor opkomen, is er meer ruimte voor extreemrechtse wanhoop en allerhande vormen van verdeeldheid (racisme, seksisme, LGBTQI+-fobie).
Het fascistisch geweld in Rome is een waarschuwing die we niet mogen negeren. Actief en strijdbaar antifascisme is noodzakelijk. Zaterdag is er een solidariteitsactie van het ABVV om 11u op het Luxemburgplein te Brussel. Blokbuster roept op hieraan deel te nemen.
-
Loonbetoging in Brussel
Brussel kleurde vrijdag rood voor de betoging van het ABVV tegen de loonwet van 1996. Nadat eerder acties en stakingen werden georganiseerd tegen de onaanvaardbare loonnorm van 0,4%, in het kader van een Interprofessioneel Akkoord dat nog steeds niet verteerd is door de werkenden, volgde nu een betoging tegen de loonwet van 1996. Het is die wet die onze lonen in een dwangbuis steekt. De stijgende prijzen, in het bijzonder voor energie en wonen, gieten olie op het vuur van de verontwaardiging. Met volgens het ABVV 15.000 deelnemers aan de betoging kwam de woede over de koopkracht tot uiting.
Hieronder een reeks foto’s door Liesbeth:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/5QbFefH8J7xrXqgb9]
-
17 ABVV’ers veroordeeld: een reactie van Silvio Marra, voormalig delegee Forges de Clabecq
Eind november werden 17 ABVV-leden veroordeeld wegens ‘kwaadwillige belemmering’ van het verkeer tijdens een staking. Er is beroep ingediend en er werd al geprotesteerd. We spraken over deze zaak met Silvio Marra, voormalig ABVV-delegee bij Forges de Clabecq. Naar aanleiding van de strijd tegen de sluiting van Forges de Clabecq in 1997 werd Silvio samen met 12 anderen vervolgd door het parket van Nijvel. In 2002 kwam het tot een vrijspraak voor alle verdachten in dat belangrijke proces.
Interview door Guy Van Sinoy
Wat denk je van de veroordeling van de Luikse vakbondsactivisten?
Silvio Marra: “Eerst en vooral kunnen we niet aanvaarden dat de politie, de openbare aanklagers en de rechtbanken zich moeien met sociale conflicten. Dit proces is een gelegenheid om het debat over het recht van werkenden om het niet eens te zijn met hun baas nieuw leven in te blazen. De patroons hebben maar één ding voor ogen: de uitbuiting van de werkenden opvoeren om meer winst te maken.”
“Het stakingsrecht is geen recht dat ergens beschreven is in een ‘burgerlijk wetboek’ of in weet-ik-veel-welk wetboek. Het stakingsrecht bestaat omdat er sociale klassen met tegengestelde belangen zijn. Dit is het recht om kapitalistische uitbuiting aan te vechten. Het kan alleen leven in de harten van de duizenden syndicale afgevaardigden die verkozen zijn in de bedrijven en onder de drie miljoen vakbondsleden, als zij doorheen discussies en de ervaring van sociale strijd hun bewustzijn ontwikkelen. Als de werkende klasse haar kracht ontdekt en gebruikt, zullen rechtbanken, openbare aanklagers en repressieve krachten niet veel gewicht in de schaal leggen.”
Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) wil in het volgende interprofessionele akkoord een clausule opnemen over de regeling van stakingen. Hoe zie jij dat?
Silvio Marra: “Het doel van de veroordeling van de vakbondsleiders in Luik en eerder in Antwerpen is om de capaciteit tot vakbondsverzet te ondermijnen. De wens van het VBO, in het kielzog van deze veroordelingen, is om de vakbonden te verzwakken, of zelfs te verbieden, zodat er geen sociale kracht is die in staat is om zich tegen hen te verzetten. Dit kan je echter niet stoppen met een wet of regels die sociale strijd verbieden. Waar er onderdrukking en uitbuiting is, zal er onvermijdelijk verzet zijn.”
“De vakbondsacties die ik 25 jaar lang in de Forges de Clabecq voerde, waren gericht op het vergroten van het politieke bewustzijn van de arbeiders in de strijd tegen racisme, tegen uitbuiting, tegen beroepsziekten, voor solidariteit, voor de verdediging van de zwaksten, voor het recht om zichzelf te verdedigen.”
Heb je nog een laatste boodschap?
Silvio Marra: “Ik wil dit graag toevoegen. De strijd van de arbeiders van Forges de Clabecq tegen de sluiting ging veel verder dan het kader van hun bedrijf. De vakbondsactivisten van de Forges steunden vele stakingen van die tijd, stakingen van leraren, studentenbetogingen, betogingen tegen racisme, betogingen tegen de oorlog … Tienduizenden sociale actoren op het terrein konden zo zien dat we ons niet terugplooiden op onze fabriek. In 1997 namen tienduizenden betogers deel aan de veelkleurige mars, iets later zagen miljoenen televisiekijkers over de hele wereld de beelden van de aanval van de rijkswacht op onze betoging bij de snelweg en hoe wij die betoging met bulldozers beschermden. Duizenden activisten kwamen vele malen naar de rechtbank in Nijvel en Brussel om ons tijdens ons proces te steunen. Onvermijdelijk heeft het verzet van de arbeiders van Clabecq zich verspreid en een grote bijdrage geleverd aan de strijdlust in dit land.”
“De toenmalige nationale vakbondsleiders probeerden ons te isoleren en de stroom van sympathie die we onder de bevolking hadden opgewekt af te zwakken, maar dat lukte grotendeels niet. Als ik vandaag deelneem aan nationale betogingen, zijn er veel mensen blij me te zien en komen ze me groeten. Ik weet niet of hetzelfde kan worden gezegd van de voormalige nationale vakbondsleiders van die tijd.”
Een kerstgeschenk dat moed geeft!Om het boek ‘Moi, Silvio de Clabecq’ te bestellen:
- stort 15 euro (12€ + 3€ verzendingskosten) op rekeningnummer BE36 3771 1712 2281 van Silvio Marra met als mededeling je naam en volledig adres
- koop het via onze Franstalige webwinkel aan dezelfde prijs.
-
Sociale strijd komt uit lockdown: ABVV protesteert in Namen
Gisteren kwam de sociale strijd uit een lange periode van lockdown waarin het ongenoegen niet verdwenen was, integendeel, maar waarin het zich moeilijker kon uiten. De arbeidersbeweging is natuurlijk gevoelig voor de veiligheid en de gezondheid van de werkenden, elementen waar harde strijd voor gevoerd is en waarvoor dagelijkse opvolging noodzakelijk blijft. Op donderdag 27 augustus waren er twee acties: het Waals ABVV trok naar Namen en in Vlaanderen waren er acties van de culturele sector onder de noemer ‘Sound of Silence.’ Hieronder een verslag van de actie in Namen, een artikel over de culturele sector volgt binnenkort.
Verslag door Thomas
Op donderdag 27 augustus was er een actie van het Waals ABVV voor meer sociaal overleg, maar ook voor het recht om actie te voeren. Er waren ongeveer 150 aanwezigen, wat aantoonde dat collectief protest in tijden van Covid-19 perfect mogelijk is met inachtneming van alle voorzorgsmaatregelen: er waren gratis mondmaskers, er was ontsmettingsgel en er werd afstand gehouden.
De actie vond plaats voor de zetel van de Waalse regering. ABVV-voorzitter Thierry Bodson sprak de betogers toe. Hij stelde dat er sinds de val van de regering-Magnette in 2017 en het aan de macht komen van de regering-Borsus zo goed als geen sociaal overleg meer was. Als er al ontmoetingen zijn tussen de bazen en de vakbonden, dan was dit vooral om informatie uit te wisselen en niet om te onderhandelen.
Ook de nieuwe regering-Di Rupo III brengt daar geen verbetering in, terwijl dit noodzakelijk is in een context van een gezondheidscrisis en economische crisis. Dit toont opnieuw aan dat een regering met de PS de eerdere aanvallen niet terugdraait en niet zorgt voor sociale vooruitgang. Helaas hebben we dit al vaak gezien op alle beleidsniveaus.
Bodson ging vervolgens in op de uitdagingen die deze crisis van het kapitalisme met zich meebrengt voor de werkenden en hun gezinnen. Hij had het over het behoud van de federale sociale zekerheid en degelijke gezondheidszorg, maar ook over de nood aan een minimumpensioen van 1500 euro netto per maand en een minimumloon van 14 euro per uur of 2300 euro bruto per maand. Dit najaar zijn er opnieuw onderhandelingen voor een Interprofessioneel Akkoord (IPA). De bazen willen opnieuw de welvaartsenveloppe (voor de strijd tegen armoede en het optrekken van de laagste uitkeringen) als drukkingsmiddel gebruiken om de lonen te drukken. Bodson stelde dat er bij gebrek aan een akkoord tegen midden september acties kunnen volgen vanaf de week van 21 september.
Als we de druk op deze onderhandelingen echt willen opvoeren en de mogelijke acties tot een succes willen maken, zou het goed zijn als de delegees en militanten zo snel mogelijk gebriefd worden met de stand van zaken en er voorbereidend materiaal is die het belang van het IPA en de welvaartsenveloppe uitlegt. Zodat op werkplaatsen nu al een informatiecampagne gestart kan worden die iedere werkende voorbereidt op de strijd die nodig zal zijn om onze noden centraal te stellen.
Acties zullen in de komende periode nodig zijn, één die nu al gepland is, is deze van de ‘Zorg in Actie’ op 13 september. Ook op dit onderwerp ging Bodson in, hij stelde dat de actie in Namen een voorbeeld was dat sociale actie kan plaatsvinden en dat het ABVV haar rol zal spelen in het organiseren van acties om de belangen van de werkenden in België te verdedigen.
Volgende afspraak: zondag 13 september om 13u aan Brussel Centraal. Zorgprotest van ‘De Zorg in Actie’.
-
Syndicalisten pleiten voor solidariteit, geen regionalisering van onder meer de zorg
De onderhandelingen tussen PS en N-VA laten uitschijnen dat er een akkoord tussen deze partijen mogelijk is op basis van erg beperkte sociale maatregelen (die in crisistijden verre van volstaan) in ruil voor institutionele hervormingen waarbij onder meer de zorg verder zou geregionaliseerd worden. In januari betoogden syndicalisten nog voor een sterkere federale sociale zekerheid. De gezondheidscrisis toonde aan dat het commerciële zorgmodel, dat in de geregionaliseerde ouderenzorg het verst is opgerukt, leidt tot meer doden. De economische neergang en bijhorende golf van afdankingen vereist verregaande sociale maatregelen, geen koehandel met aalmoezen in ruil voor grote cadeaus aan de private winstbelangen. Er zijn verschillende open brieven van syndicalisten die hun bezorgdheid uiten. Hieronder de oproep van het ABVV van Charleroi en de open brief van honderden delegees en militanten onder de noemer ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’.
FGTB Charleroi is sterk gekant tegen elke institutionele hervorming die tot meer verdeeldheid zou leiden in ons land.
De eerste elementen die uit de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA naar voren komen, moeten alle syndicalisten van het land alarmeren. Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake zijn van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land. Beleidsmaatregelen die een antwoord bieden op de sociale urgentie, dat is wat bovenaan op de agenda moet staan.
Het is nu meer dan één jaar dat we wachten op de vorming van een regering. Meer dan één miljoen werknemers bevonden of bevinden zich nog altijd in tijdelijke werkloosheid als gevolg van de coronacrisis. De wachtrijen voor het uitdelen van de voedselpakketten worden week na week langer. Er zijn alsmaar meer aankondigingen tot sluiting en herstructurering van bedrijven en in sommige sectoren ligt de activiteit ook vandaag nog altijd stil. De urgentie zit hem duidelijk in het sociale, maar wat stellen Bart De Wever en Paul Magnette ons voor bij het verlaten van het Koninklijk Paleis? Een zoveelste institutionele hervorming in heel brede domeinen als werkgelegenheid, justitie en gezondheid.
“FGTB Charleroi wil niet weten van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land. We willen niet weten van een hervorming die de arbeidswereld nog wat meer verdeelt en zodoende vor nog meer onderlinge concurrentie zorgt. De kracht van de arbeidswereld, dat is aantal en eenheid. De verdelingspolitiek verzwakt de arbeidswereld, ze speelt het patronaat in de kaart”, legt Antonio Cocciolo, Voorzitter van FGTB Charleroi-Sud Hainaut, uit.
Zes staatshervormingen hebben geleid tot het droevig schouwspel van een door de eerste golf van de pandemie verlamd België. Iedereen is het erover eens: de versnippering van de bevoegdheden heeft het rampzalige resultaat dat we op het terrein hebben vastgesteld (inzake mondmasker- en testingbeheer, het crisisbeheer in de wooncentra …) nog verergerd. “Maar waarover discussiëren PS en N-VA terwijl we voor een tweede golf staan? Over nieuwe transfers, meer versnippering en minder solidariteit. Dit is totaal ongepast” verklaart Vincent Pestieau, Gewestelijk Secretaris van FGTB Charleroi-Sud Hainaut.
De Voorzitter, Antonio Cocciolo, verduidelijkt: “ We stellen de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA aan de kaak. Die willen de financiering van de gezondheidszorg federaal houden maar ze willen tegelijkertijd aparte enveloppes organiseren met een mogelijks verschillend beheer tussen de Gemeenschappen/Gewesten. Een heel droevig voorbeeld hiervan is de hervorming van de kinderbijslag, met verschillende bijdragen naargelang de woonplaats van de rechthebbenden.”
“Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake van zijn dat er aan enig onderdeel van de sociale zekerheid en van het beheer ervan zou worden geraakt! We laten ons geen zand in de ogen strooien, dit is opnieuw de voorbode van de “confederalisering” van de sociale zekerheid”, legt Vincent Pestieau uit.
Het ABVV verdedigt alle werknemers (met of zonder job) van het land. Niet de “Vlamingen” aan de ene kant en de “Walen en Brusselaars” aan de andere kant. Het ABVV verdedigt alle werknemers en werkneemsters van het land. In tegenstelling tot de nationalisten, streeft het ABVV naar eenheid, niet naar verdeeldheid, en sluit de arbeidswereld niet op binnen steeds nauwere communautaire grenzen. Aldus aanvaarden wij geenszins de recente politieke verklaringen die een grotere verdeeldheid van het land en van de arbeidswereld proberen te rechtvaardigen.
“Het komt er integendeel op aan om het te hebben over de herfinanciering van de sociale zekerheid, een belasting op grote vermogens, 14 € minimumloon, het terugbrengen van de pensioenleeftijd naar 65 jaar, 1.500 euro netto minimumpensioen en de afschaffing van de loonblokkeringswet van 1996. Sociaal beleid moet de absolute prioriteit krijgen. Solidariteit tussen de mensen en eenheid van de werknemers vormen de sleutels om deze prioriteit te verwezenlijken”, besluit Vincent Pestieau.
Open brief ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’
Wij zijn allemaal enthousiaste en geëngageerde syndicalisten. Werknemers, militanten, leden van het ACV, het ABVV en de ACLVB. Wij zijn trots op onze vakbond, op de arbeidersbeweging en alles wat zij heeft verwezenlijkt.
De huidige onderhandelingen over een nieuwe federale regering stemmen ons uitermate ongerust. De onderhandelende partijen lijken duidelijk van plan om nog meer bevoegdheden te regionaliseren. In de gezondheidszorg en op andere domeinen, denk aan het arbeidsmarktbeleid, om één gebied te noemen dat zeer relevant is voor de belangen van de werkende bevolking en voor de vakbondswerking.
De onderhandelaars organiseren een grote koehandel die volgens ons niet in het belang is van de Belgische bevolking. In de voorbije decennia waren er al heel wat van die koehandels en politieke deals. Wat de bevolking echt wenste, was daarbij zeer vaak van géén tel of van ondergeschikt belang.
Uit recent wetenschappelijk onderzoek en ernstige opiniepeilingen blijkt dat een meerderheid van de Belgen de versnippering en verbrokkeling van bevoegdheden beu is. Zeer zeker als het gaat om onze gezondheidszorg, maar ongetwijfeld ook als het gaat om andere domeinen (1) (2).
Wij vrezen voor een nieuwe federale regering die nog meer zaken regionaliseert. Mogelijk als voorbode van nog méér en nog erger. Als syndicalisten vinden wij de versplintering van ons land nefast en zeer kwalijk voor de werknemers en hun rechten en belangen.
Wij zijn Belgische syndicalisten en willen als dusdanig werken en in het werk staan. Alle in België werkende mensen hebben dezelfde belangen, hebben dezelfde rechten en verdienen onze steun. Wij willen ons niet laten verdelen, zeker niet door deze politieke manoeuvres.
In vakbondskringen werden al duidelijke vraagtekens gezet bij de huidige versnippering van onze gezondheidszorg. De coronacrisis illustreerde reeds hoe deze versnippering zeer kwalijk is en leidt tot minder efficiëntie en verlies van mensenlevens. Wat we nu meer dan ooit nodig hebben is één centraal beslissingsniveau bevoegd over een volledig geherfederaliseerde gezondheidszorg.
Verbinding en verbondenheid
Onze vakbonden en de arbeidersbeweging moeten ijveren voor verbinding en verbondenheid onder alle werknemers en werkzoekenden. Dit is de essentie van ons syndicale DNA. Waarom zouden wij onderscheid willen of moeten maken tussen werknemers, werkzoekenden, jobstudenten, gepensioneerden, volgens de landstaal die zij spreken of de plaats waar ze wonen? Dit is compleet in strijd met alle vakbondswaarden en -idealen, en wij wijzen dit dan ook resoluut van de hand.
Wat zijn werknemers en werkzoekenden gebaat met verdeeldheid? Dit speelt alleen in de kaart van andere ‘belangen’ die ingaan tegen de verzuchtingen en tegen de rechten van werknemers en werkzoekenden. Vakbonden halen hun impact uit hun aantallen en uit de kracht van onze overtuiging. Ons uit elkaar laten spelen is dus niet wat we nu nodig hebben.
Eenheid, geen verdeeldheid
Wij vakbonden verdedigen alle werknemers, met of zonder job, in België. Wij verdedigen niet ‘de Vlamingen’ of ‘de Walen’ of ‘de Brusselaars’. Wel iedere werknemer en werkneemster en elke werkzoekende in België. Anders dan sommigen in ons politieke bestel streven wij naar eenheid, niet naar verdeeldheid.
Wij sluiten de wereld van de arbeid niet op binnen communautaire grenzen die steeds enger worden. In die zin aanvaarden wij in géén geval eender welk politiek plan dat mikt op nog grotere verdeeldheid in ons land en in de wereld van de arbeid.Daarom richten wij vakbonden en syndicalisten deze oproep tot u, onze leiders: zeg nu met overtuiging JA voor méér België, voor herfederalisering, voor meer verbondenheid, meer sociale keuzes en meer sociaal beleid.
Iedere nieuwe regering moet aan deze criteria voldoen om onze steun te verdienen. En wij moeten ons duidelijk en openbaar verzetten tegen verdere regionalisering. Op zowat alle domeinen is het beleid net gebaat bij een centrale aansturing en herfederalisering.
We willen met deze open brief een duidelijk signaal geven aan onze vakbondsleiders. We beseffen dat de vakantieperiode en de coronacrisis het u niet altijd makkelijk maken om te overleggen met de vakbondsachterban.
Daarom willen we zeer uitdrukkelijk deze oproep tot jullie richten. Wacht niet af, maar spreek nu, in het belang van de miljoenen werknemers en mensen die moeten toekomen met een uitkering en ons meer dan ooit nodig hebben. Zij rekenen op ons.
Spreek nu asjeblief, met kracht en overtuiging.
In het belang van dit land, zijn bevolking en al zijn werkende en werkzoekende medemensen.
We rekenen op jullie!
(1) Negen ministers bevoegd voor Volksgezondheid: daar ziet bijna niemand het nut van in. Om dat aan te pakken, willen 6 op de 10 Belgen de gezondheidszorg herfederaliseren. Dat blijkt uit de Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’. Zelfs een meerderheid van de kiezers van N-VA en Vlaams Belang is daar voorstander van.
Bron: Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’, gepubliceerd in juni 2020
(2) Onderzoek wijst uit dat de publieke opinies in diverse delen van België eerder gelijklopend zijn. We verwijzen naar onderzoek van vijf Belgische universiteiten dat aangeeft dat ‘de verschillen’ helemaal niet zo groot zijn als sommige politieke partijen beweren.
Bron: VRT NWS, 5 juni 2019.
Wil je deze oproep mee ondertekenen: mail je volledige naam en de naam van de vakbond waar jij actief bent naar Verenigdesyndicalisten@gmail.com
We sluiten af op vrijdag 14 augustus 2020 om 12.00u, maar handtekeningen die daarna binnenkomen, houden we uiteraard ook bij voor onszelf. -
Gerommel aan de top van het ABVV. Voor een strijdbare vakbond met democratie van onderuit
De meeste ABVV-leden vernamen via de traditionele media dat hun voorzitter, Robert Vertenueil, was afgezet en vervangen werd door Thierry Bodson. Dit gebeurde nadat Vertenueil solo slim speelde in een ontmoeting met Georges-Louis Bouchez, de voorzitter van de liberale MR en langs Franstalige kant het gezicht van de rechterzijde die inhakt op de werkenden en hun gezinnen. De ABVV-leden vernamen via dezelfde media dat er gesproken werd over een complot van de PTB, de Franstalige PVDA.
Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Om meteen op dat laatste punt in te gaan: waarom wordt er gesproken over een complot van de PTB als er aan de top van het ABVV een PS’er vervangen wordt door een andere PS’er? Een groeiend aantal ABVV-leden is lid van de PVDA of stemt voor die partij omdat deze het best aansluit bij de vakbondseisen. Regeringen waar de PS en SP.a aan deelnamen, voerden een neoliberaal besparingsbeleid waarbij onder meer de rechten van werklozen werden ondermijnd en het brugpensioen werd afgebouwd. De discussie die nu plaatsvond aan de top van het ABVV gaat echter niet daarover. Er zijn aan de basis heel wat strijdbare delegees die voor de PVDA kiezen, maar binnen het apparaat van de vakbond nemen PVDA’ers niet noodzakelijk een andere opstelling aan dan hun sociaaldemocratische collega’s. De ‘complottheorie’ die de gevestigde media zo graag oprakelen, verschilt niet van andere complottheorieën: het leidt slechts de aandacht af van de kern van de zaak.
Wat is in dit geval de kern van de discussie? Dat is moeilijker in te schatten. Leden zijn er alleszins niet van op de hoogte gesteld in hun afdelingen of op regionale interprofessionele bijeenkomsten. Het is duidelijk dat er verschillende fracties zijn aan de top van het ABVV. Er wordt ook gesproken over spanningen als gevolg van financiële beperkingen. Wat nergens wordt opgeworpen, is dat er verschillende visies zouden zijn over hoe de strijd moet gevoerd worden tegen het besparingsbeleid of tegen de dreigende golf van afdankingen in deze recessie. Dat zou nochtans het belangrijkste debat moeten zijn in een organisatie waar de belangen van de werkenden en hun gezinnen centraal staan.
In de komende periode zullen we nood hebben aan strijdbare vakbonden die zich niet neerleggen bij sociale bloedbaden, maar die het verzet organiseren. Er zal nood zijn aan mobilisaties en een zo groot mogelijke betrokkenheid, zodat we niet bedrijf per bedrijf moeten vechten tegen afdankingen en andere aanvallen. Sociale vooruitgang afdwingen zullen we niet doen door er gewoon over te spreken of af en toe een ludieke actie met grote woorden te organiseren.
Er is nood aan een krachtsverhouding. Dit is mogelijk in de strijd voor meer middelen voor de zorgsector of een hoger minimumloon van 14 euro per uur. Om die krachtsverhouding op te bouwen is er nood aan meer betrokkenheid van onderuit. Het uitwerken van campagnes zou daarop gericht zijn. Hoe kunnen we campagnes van het ABVV vertalen op onze werkplek, in onze sector? Delegees kunnen het voortouw nemen door in hun werking regelmatige personeelsvergaderingen te organiseren. Daar kunnen inhoudelijke discussies plaatsvinden over het beleid van hun bedrijf maar ook meer algemene sociaal-politieke thema’s. ABVV-leden moeten het heft in handen nemen voor een meer strijdbare en democratische vakbond, te beginnen op hun eigen werkplaats en in hun centrale. Wanneer Georges-Louis Bouchez, die uit volle overtuiging geen ABVV-lid is, spreekt over democratie binnen het ABVV, dan heeft dit slechts één doel: het verzwakken van de vakbond. Opkomen voor democratie in de vakbond is het recht en de plicht van de leden. Dat mogen we niet overlaten aan de vijand
Het ABVV onder Thierry Bodson zal geen fundamenteel andere koers varen dan onder Vertenueil. Er is het gevaar dat de communautaire spanningen onder de Waalse regionalist Bodson sterker tot uiting komen, maar deze spanningen namen voordien al toe. Dat is gevaarlijk: geen enkel voorbeeld van regionale opsplitsing van de vakbonden heeft geleid tot meer strijdbare opstellingen. Het ondermijnt bovendien de solidariteit die zo broodnodig is in onder meer de strijd voor meer sociale bescherming, in plaats van de sluipende afbraak van de sociale zekerheid die versterkt zou worden bij een verdere splitsing ervan.
Een diepe recessie stelt de strijd voor de belangen van de werkende klasse op scherp. Overlegsyndicalisme wordt moeilijk of beperkt zich tot een onderhandelde achteruitgang. Er is nood aan strijdbaar syndicalisme en een programma dat breekt met het keurslijf van een systeem gebaseerd op winst. Een strijd tussen verschillende delen van de vakbondsleiding rond postjes en middelen draagt daar niet tot bij.