NL Socialisme

Category: Lokaal – Brussel

  • 7 november: staking van Brusselse lokale overheidsdiensten

    Betoging personeel lokale besturen in Brussel. Foto: Liesbeth

    Strijd voor betere lonen, zoals minstens 14 euro per uur.

    We hebben in deze krant eerder bericht over de strijd van het personeel van de Brusselse lokale besturen. Sinds meer dan een jaar organiseren de werkenden van de 19 Brusselse gemeenten, de 19 OCMW’s en de openbare ziekenhuizen van het IRIS-netwerk in gemeenschappelijk vakbondsfront een actieplan om hun eisen te verdedigen. Dit botst op minachting van de traditionele partijen. Daarom is een volgende stap gepland: een staking op 7 november.

    Artikel door Nico M. (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Stop de lage lonen! Minimum 14 euro per uur!

    De lonen in de lokale besturen blijft achter bij die van gewestelijke ambtenaren in Vlaanderen, Wallonië en nog meer bij die van het Brusselse gewest. Het verschil tussen de barema’s varieert tussen 2 en 45%, naargelang het niveau. Dit verschil is onaanvaardbaar. De aanpassing van de lonen en de barema’s aan die van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zou bijna 338 miljoen euro per jaar vergen. Om de achterstand in te halen, vraagt het personeel van de Brusselse besturen een verhoging van 10% in alle loonschalen.

    Een van de eisen is de afschaffing van de laagste schaal: barema E. Deze schaal is al afgeschaft voor regionale ambtenaren. In het kader van het vorige nationale loonakkoord zette het ABVV een campagne op voor de verhoging van het minimumloon tot 14 euro per uur of 2.300 euro bruto per maand. In Brussel wordt deze strijd geconcretiseerd in de lokale besturen. Daar wordt gestreden tegen onzekerheid, lage lonen en het fenomeen van werkende armen. Op dit ogenblik kan een personeelslid dat aan barema E werkt een hele loopbaan afwerken zonder ooit een brutoloon van 2.300 euro per maand te bereiken. Deze loonschaal is niet beperkt tot enkele uitzonderingen: maar liefst 28% van het personeel in de lokale besturen valt eronder en verdient dus minder dan 14 euro per uur. Om het beeld compleet te maken, moeten we opmerken dat wie in de barema’s D en C werkt pas na een aantal jaar loopbaan aan 2.300 euro bruto per maand komt. Om de eis van minimum 14 euro per uur af te dwingen, moet de loonschaal E verdwijnen en is een verhoging van alle andere barema’s nodig.

    Personeel lokale besturen is slachtoffer van onderinvestering door overheden

    Terwijl de overheidsinvesteringen in België al historisch laag zijn (1,6% van het BBP in 2013 tegenover 4,5% in de jaren 1980), blijft de Europese Commissie extra besparingen op de uitgaven eisen. Dat is volgens de neoliberale dogma’s nodig om de overheidsschuld af te bouwen. De nieuwe Brusselse regering kreeg een negatieve waarschuwing voor het begrotingstraject. Nochtans voorziet deze regering in 600 miljoen besparingen, waaronder 180 miljoen euro directe besparingen en uitstel van investeringen. De investeringen voor het herstel van de tunnels, die letterlijk op instorten staan door een chronisch gebrek aan investeringen in infrastructuur, en de uitbreiding van het metronet zijn uit de begroting getild om het totale tekort van 1,1 miljard euro in de begroting van 2020 weg te moffelen.

    De beloften van de Brusselse meerderheid op sociaal vlak, rond klimaat, een plan voor het isoleren van woningen, nieuwe tram- en buslijnen, huisvesting voor 15.000 Brusselaars die op een wachtlijst voor sociale huisvesting staan, zijn allemaal uitgesteld naar de begrotingscontrole van maart 2020. Dan wordt gezien of het mogelijk is om middelen hiervoor vrij te maken. Het ziet er evenwel naar uit dat die begrotingscontrole vooral nieuwe besparingen zal opleggen, terwijl de beperkte sociale maatregelen op de lange baan worden geschoven. Zo is er nog altijd veel onduidelijkheid over de financiering van de belofte van gratis openbaar vervoer voor jongeren (20 miljoen euro). Zal de MIVB dit bedrag op de kap van het personeel zoeken? Of zullen andere reizigers meer betalen? Om het onderhoud van het vervallen waternet te financieren, gaf de regering groen licht voor een verhoging van de waterprijs. Minister-president Vervoort (PS) zei dat dit een “redelijke” maatregel is.

    In de campagnes voor zowel de lokale als de regionale verkiezingen werden heel wat beloften gedaan, ook voor het personeel van de lokale besturen. Vandaag blijft het daar oorverdovend stil over.

    Besparingen op uitgaven en werkingskosten van de overheid hebben gevolgen op zowel de levensstandaard van het personeel als de aangeboden diensten. Tussen 2012 en 2016 nam het aantal voltijdse equivalenten bij de lokale overheden in ons land af met 5.200 eenheden. Dit heeft een impact op de arbeidsvoorwaarden van de overblijvers. Taken worden niet meer naar behoren uitgevoerd en de kwaliteit van de dienstverlening aan de bevolking neemt af. Het personeel van de Brusselse lokale besturen koppelt de looneisen terecht aan de eis om alle collega’s te benoemen en aan de noodzaak van collectieve arbeidsduurvermindering met compenserende aanwervingen. Dat is nodig om de openbare diensten te verbeteren. Het is bovendien een maatregel om het beschikbare werk te herverdelen en de werkloosheid terug te dringen.

    Het budgettaire keurslijf doorbreken

    Zowel in Europa als op alle beleidsniveaus in België vertrekken de traditionele partijen niet van de sociale noden en behoeften, maar van het neoliberale besparingsdictaat dat de gemeenschap laat bloeden om een transfer van middelen naar de rijksten te financieren. Na alle lastenverlagingen en fiscale voordelen is de concentratie van rijkdom aan de top ongezien. Ondertussen gaan wij gebukt onder de gevolgen van het besparingsbeleid.

    Het strijdbare actieplan in de lokale besturen in Brussel gaat daartegen in. Het inlossen van de eisen vereist een radicaal plan van publieke investeringen. De gemeentebesturen en het Brusselse Gewest weigeren om daartoe over te gaan. Nochtans verklaarde een meerderheid van de politieke verkozenen in Brussel in de verkiezingscampagne op de een of andere wijze voorstander te zijn van een minimumloon van 14 euro per uur. Ze zijn na de verkiezingen echter niet bereid om het eigen personeel een degelijk loon te waarborgen. Nu beweren ze dat dit onbetaalbaar is. De strijd van het personeel van de lokale en regionale besturen botst op het neoliberale dictaat.

    Het budgettaire keurslijf doorbreken, vereist het stopzetten van de afbetaling van de publieke schulden en het einde van de cadeaus aan de grote bedrijven. Het is een strijd om de rekening te presenteren aan de rijken, door de grote fortuinen en de winsten te belasten. Een begroting en bijhorend beleid moet vertrekken van wat nodig is voor de bevolking, niet van de kruimels die de superrijken aan de gemeenschap overlaten. Er waren nog nooit zoveel middelen. De sociaal-economische barometer van het ABVV geeft aan dat de dividenden tussen 1996 en 2017 in absolute cijfers met 216% zijn toegenomen, onze lonen met minder dan de helft daarvan (98%). De loonsubsidies en patronale lastenverlagingen liepen in 2017 al op tot 13 miljard euro.

    We moeten strijden voor hogere lonen en betere arbeidsomstandigheden, waaronder een minimumloon van 14 euro per uur. Om uitbuiting radicaal tegen te gaan en de rijkdom te verdelen, is het noodzakelijk om op basis van strijd de sleutelsectoren van de economie onder democratisch beheer van de gemeenschap te plaatsen zodat de aanwezige welvaart kan ingezet worden voor openbare diensten als onderdeel van een economie gericht op de behoeften van de meerderheid van de bevolking en niet de winsten van een kleine minderheid.

  • Brussel: de strijd van de lokale ambtenaren gaat versnelling hoger!

    Betoging van personeel van de lokale en regionale besturen in Brussel op 8 november 2018. Foto: Liesbeth

    De start van het nieuwe werkjaar was de aanleiding voor het gemeenschappelijk vakbondsfront dat het personeel van de lokale en regionale besturen (LRB) van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en de ziekenhuizen van het IRIS-netwerk vertegenwoordigt, om haar mobilisatieplan voor de komende maanden aan de pers voor te stellen.

    Sinds een jaar voert het front actie rond een ambitieus eisenpakket, in het bijzonder de collectieve vermindering van de arbeidstijd zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen, het statuut van alle personeelsleden, een loonstijging van 10% voor alle niveaus en een eindejaarspremie en meer in het algemeen een echt beleid voor welzijn op het werk en stopzetting van autoritaire managementpraktijken. Deze eisen komen niet uit het niets. Ze zijn het resultaat van intensieve interne discussies. Een brede betrokkenheid van medewerkers heeft een uitstekende mobilisatiedynamiek op gang gebracht.

    Na een eerste fase van interne sensibilisering, via een petitie, werden de eisen in september 2018 overgemaakt aan de minister-president van het Gewest. Daarna volgde een reeks betogingen in Brussel, meerdere werkonderbrekingen en een rondgang bij de nieuwe gemeenteraden na de verkiezingen van oktober 2018. Dit alles met vele vergaderingen en algemene vergaderingen zodat het personeel de motor was van de campagne.

    In de aanloop naar de verkiezingen van mei hebben verschillende vertegenwoordigers van de PS en Ecolo zich solidair verklaard met de strijd van het personeel. Maar toen de werknemersvertegenwoordigers de algemene beleidsverklaring van de Brusselse regering zagen, troffen ze niets aan over het personeel van de lokale overheden. Er was sprake van een loonsverhoging maar alleen voor de burgemeesters!

    De afschaffing van graad E is op regionaal vlak al gebeurd, maar niet op lokaal vlak. Het gaat om de grootste groep gemeentepersoneel: 28% van hen werkt aan deze graad. Het maakt dat er een groot verschil is met de regionale barema’s die 13,93% hoger liggen (goed voor 178,45 euro per maand).

    Een drukke agenda bij de start van het werkjaar

    Het gemeenschappelijk vakbondsfront ziet in het Brusselse bestuursakkoord een oorlogsverklaring. Er wordt terecht een uitgebreid actieplan voorzien voor 2019. Oktober wordt een actiemaand in opbouw naar een regionale staking op 7 november, een jaar na de staking van vorig jaar. Er is een stakingsaanzegging ingediend die alle acties van september tot december dekt.

    Deze momenten van mobilisatie zullen gepaard gaan met momenten van debat en discussie. Dat moet ervoor zorgen dat het personeel controle uitoefent op zijn strijd. Brussels minister voor Lokale Besturen, Bernard Clerfayt (Défi), is de enige burgemeester die heeft geweigerd om de werknemers te ontvangen tijdens de rondgang langs de gemeenteraden. Op de algemene vergaderingen zal men dus ook moeten bediscussiëren of hardere acties en meer stakingen mogelijk zijn, aangezien de autoriteiten tot nu toe doof blijven voor de eisen.

  • Brussel: nodige investeringen botsen op financieel keurslijf

    Kortenbergtunnel in Brussel. Foto: Wikimedia

    Begin dit jaar publiceerde het Federaal Planbureau zijn vooruitzichten: het begrotingstekort op federaal vlak zou dit jaar oplopen tot 7,5 miljard euro. Volgend jaar wordt dat al 9,6 miljard. In mei kwam het CERPE (Centre de Recherches en Economie Régionale et Politique Economique) van de universiteit van Namen met begrotingsvooruitzichten voor het Brussels Gewest. De volgende regering beschikt er over geen enkele marge voor de nodige publieke investeringen en de schuldenberg zal verdubbelen van 4 tot 8 miljard euro tussen 2019 en 2024!

    door Nicolas Menoux (Brussel)

    In het kader van het Europees Stabiliteits- en Groeipact moeten de verschillende regeringen hun begroting aan de Europese Commissie voorleggen. Dit mechanisme zorgt ervoor dat besparingen op alle machtsniveaus worden toegepast. Het wordt door gevestigde politici gebruikt als excuus voor hun asociaal beleid: ‘het moet van Europa’. Gezien de reeds geplande investeringen in Brussel (275 miljoen in 2018 en bijna het dubbele daarvan dit jaar), laat het Europees toezicht geen marge voor andere investeringen. Tenzij huidige projecten, zoals de renovatie van tunnels of de uitbreiding van de metro, worden afgeblazen.

    Het probleem is niet nieuw en is diepgaand: het is een resultaat van decennialang gebrek aan middelen en investeringen. Het besparingsbeleid is een transfer van publieke middelen van de gemeenschap naar de winsten van de grote bedrijven of de redding van de banken. De overheidsinvesteringen in België zijn op 25 jaar tijd gehalveerd. Om het niveau van de jaren 1970 te behalen, zou een investering van 15 tot 20 miljard euro per jaar nodig zijn!

    Beperkte middelen, maar grote noden. Brussel stort letterlijk in

    De zinkgaten als gevolg van verouderde waterleidingen in Brussel illustreren de uitdagingen. Watermaatschappij Vivaqua wil 1,1% van het distributienet en 1,3% van het rioleringsnet renoveren tegen 2024. Dat is erg bescheiden, maar zelfs dan moet elk jaar 85 miljoen euro gevonden worden zodat de schuld niet toeneemt. Daarom wordt nu een stijging van de waterfactuur overwogen. Er zijn plaatsen tekort in de kinderopvang, in de sociale huisvesting, in de scholen. In musea dreigen collecties verloren te gaan door vochtigheid in kelders en de Brusselse tunnels zijn onveilig. Er zijn dus ernstige tekortkomingen inzake infrastructuur.

    Het gebrek aan publieke middelen treft ook het personeel: gebrek aan collega’s, hoge werkdruk, lage lonen, … De vakbonden van de lokale en regionale besturen in de hoofdstad voeren al een jaar campagne voor onder meer een loonsverhoging met 10% en de afschaffing van de laagste loonschaal. Er volgden ook acties van het personeel van de ziekenhuizen tegen het gebrek aan collega’s. Tenslotte wees de internationale beweging van jongeren tegen de gevolgen van klimaatverandering op de noodzaak van publieke investeringen in ecologische transitie, bijvoorbeeld in openbaar vervoer.

    Het financieel keurslijf doorbreken!

    Wij zijn voorstander van een politiek programma dat uitgaat van de behoeften en vervolgens zoekt naar de middelen om dit mogelijk te maken. Na jaren van verwaarlozing hebben we een radicaal plan van publieke investeringen nodig. De vele tekorten leiden tot een debat over de beperkte middelen, onder meer in de onderhandelingen voor de vorming van een regering. Dit biedt belangrijke kansen voor links om een perspectief te vestigen dat niet vertrekt van de vrijwillig opgelegde beperkte middelen. Om de belangen van de bevolking voorop te stellen, is een breuk met het financiële keurslijf nodig.

    Geconfronteerd met een gebrek aan publieke middelen wordt uitgekeken naar publiek-private samenwerking of privatiseringen. Er zal echter geen oplossing komen op basis van de hebzucht van bedrijven die enkel uit zijn op maximale winsten. Kunnen we rekenen op een versoepeling van de strikte begrotingsregels voor de broodnodige investeringen? Die kans is klein, maar zelfs dan nog blijven de problemen van het gebrek aan personeel, de looneisen, … botsen op de beperkte middelen.

    We zijn het eens met de PVDA als die uitlegt dat we moeten “breken met de opgelegde besparingsregels zodat we kunnen investeren in de sociale en ecologische noden.” Het programma en de verkiezingscampagne moeten de kiezers en de werkende klasse voorbereiden op de uitdagingen die daarmee gepaard gaan.

    Een linkse regering die met de begrotingsregels wil breken, zal een stevige krachtsverhouding nodig hebben onder de bevolking. Een verkiezingscampagne moet dat populariseren en op die manier illusies rond electorale beloften vermijden. Een dergelijke benadering baseert zich op collectieve strijd voor de niet-betaling van de publieke schulden, het onder publiek bezit plaatsen van de banken en de sleutelsectoren van de economie met democratische controle van de gemeenschap. Zo worden de middelen niet ingezet voor speculatieve investeringen en verdwijnen ze niet in de zakken van de aandeelhouders, maar worden ze gebruikt om de broodnodige publieke investeringen te financieren.

  • Personeel Brusselse IRIS-ziekenhuizen staakt voor meer collega’s, goede voorwaarden en betere zorg

    Foto: Collectif Krasnyi

    Het Brusselse ziekenhuispersoneel heeft het moeilijk. Afgelopen maandag legde het personeel van het IRIS-netwerk het werk neer. We zijn “plus chaud que le réseau” riepen ze.

    Door een personeelslid van een Brussels ziekenhuis

    Het personeel van de lokale en regionale besturen (LRB) in Brussel heeft sinds september 2018 een actieplan om de arbeidsvoorwaarden te verdedigen. Deze zijn ondermijnd door jaren van besparingen en onderfinanciering. Al minstens anderhalf jaar verdedigen ze een reeks eisen in gemeenschappelijk vakbondsfront. Daaronder de eis van loonsverhogingen van 10% om de lage lonen tegen te gaan, collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Er zijn al maandenlang bijeenkomsten, algemene vergaderingen, betogingen en stakingen om deze eisen en de kwaliteit van de dienstverlening te verdedigen. Sinds begin 2019 is er parallel met dit actieplan een bijkomende beweging in het Universitair Ziekenhuis Brugmann, die zich vervolgens uitbreidde naar andere openbare ziekenhuizen in het IRIS-netwerk. Er wordt gewezen op de onhoudbare lonen en arbeidsvoorwaarden. Het ongenoegen is te groot: strijd is onvermijdelijk.

    Ondraaglijke werkdruk, te weinig personeel, geen parkeerplaatsen, … Openbare dienstverlening onder druk

    Begin dit jaar was er opnieuw een staking van de brancardiers van het Brugmann-ziekenhuis. Ze protesteerden tegen het gebrek aan personeel. Na drie stakingsdagen gaf de directie toe op enkele eisen. Deze ervaring in het ziekenhuis ging niet onopgemerkt voorbij. De activiteit rond het stakingspiket van de brancardiers maar ook de overwinning zorgden ervoor dat het personeel op de spoed en dat op intensieve zorgen in maart eveneens staakte.

    Zij wijzen er in het algemeen op dat de openbare ziekenhuizen steeds meer als een bedrijf worden beheerd. Er zijn niet de nodige middelen om degelijke werkomstandigheden en goede dienstverlening aan te bieden. De vakbonden leggen uit dat de besparingen op de gezondheidszorg onder de regering-Michel de Brusselse ziekenhuizen 15 miljoen euro extra kosten. Zo worden de problemen niet opgelost, maar net versterkt.

    Dit heeft ernstige en helaas dramatische gevolgen. Het personeel legt het uit: er is een vicieuze cirkel. De soms erg extreme werkdruk zorgt ervoor dat mensen afhaken omdat ze het beu zijn of omdat ze ziek worden of een burn-out kennen. Wie overblijft, kent vervolgens een nog slechtere werksituatie.

    In het kielzog van het personeel van Brugmann was er afgelopen maandag – vanaf zondagavond – een 24-urenstaking van al het zorgend en administratief personeel van de Brusselse publieke ziekenhuizen. Maandag werd actie gevoerd voor de deuren van het gebouw waar onderhandelingen plaatsvonden tussen vakbondsafgevaardigden en de raad van bestuur. Met deze staking en de actie van het personeel werden de problemen op de werkvloer en de woede van het personeel op de agenda van dat overleg geplaatst.

    Voor de directie van het netwerk moest eerst en vooral de staking stoppen…

    Een afvaardiging van het personeel nam aan de vergadering deel om te wijzen op de onhoudbare omstandigheden op de werkvloer. Deze delegatie kwam nadien naar buiten met de door de directie voorgestelde oplossingen. De directie had naar verluidt geluisterd en leek de problemen van het personeel te begrijpen. Helaas werd enkel een kalender van vergaderingen voorgesteld om verder te spreken. De directieleden kwamen ook naar buiten, onder druk van het lawaai van het personeel, om daar aan de stakers hun ‘begrip’ te tonen en hun oplossingen voor te stellen.

    De voorzitter van de ziekenhuiskoepel, Renaud Witmeur (PS, voormalige kabinetschef van Rudy Demotte), legde uit dat er verdere gesprekken nodig zijn en dat samen moet geprotesteerd worden tegen de maatregelen van de federale regering. Vervolgens kwam de argumentatie op het echte probleem dat de directie zag: de staking moest stoppen om ruimte te laten voor onderhandelingen tussen directie en vakbonden in het kader van hun kalender. Maar wellicht ook om onderhandelingen met de federale regering te starten?

    Het manoeuvre was een beetje te groot. Het personeel kent die ‘kalenders’ van vergaderingen. De vakbonden namen overigens steeds deel aan vergaderingen voorgesteld door de directie. Maar om echte vooruitgang te bekomen, is strijd nodig. Het voorbeeld van de brancardiers en het personeel van Brugmann zit nog vers in het geheugen (wat uitstekend is!).

    Begrotingstraject respecteren of kwaliteit van de dienstverlening?

    In feite probeert de directie een eenheid op te bouwen met het personeel tegen de federale overheid. Het is duidelijk dat we moeten strijden tegen de bezuinigingen op alle machtsniveaus: op federaal niveau, maar ook op regionaal niveau, in onze gemeenten en zelfs binnen de ziekenhuizen! Wij verdedigen niet dezelfde belangen als het management. De directie kijkt niet naar de behoeften van de patiënten of aan de kwaliteit van de diensten (omgezet in cijfers, en ook in ‘klanten’), maar naar de beschikbare middelen, zelfs indien die niet volstaan. Het is duidelijk dat het gebrek aan middelen voor openbare gezondheidszorg slechts een methode is om de private sector en de liberalisering meer ruimte te geven. We laten ons echter niet voor de gek houden. Patiënten en personeelsleden zien goed genoeg wat er aan de hand is.

    Zoals de meer algemene eisen in de lokale en regionale besturen, wijst de beweging in de ziekenhuizen op een gebrek aan middelen en een probleem van brutaal beheer in de openbare diensten. Als de directie zich bewust is van de problemen van het personeel, zoals ze zelf verklaarde tegenover de stakers, hoe zal ze die dan aanpakken? Het zou bijvoorbeeld toch niet veel geld kosten om intimidatie en autoritaire methoden uit de gangen van onze ziekenhuizen te halen? De managementmethoden uit de private sector zijn onderdeel van de voorbereiding op een privatisering. Het doel is volgzaam personeel dat alle voorwaarden aanvaardt, zeker minder goede.

    “Dit is nog maar het begin, we strijden verder.” Algemene vergadering, nieuwe staking en actieplan

    Niemand liet zich vangen aan de manoeuvres van de directie afgelopen maandag. De acties zullen niet zomaar stoppen. Na de bijeenkomst aan de vergadering met de directie van IRIS, trokken de stakers naar het Poelaertplein om daar een algemene vergadering te houden waarop de voorstellen van de directie en van onze acties werden besproken.

    Er waren heel wat voorstellen om de strijd verder te zetten. Er werd daarover gediscussieerd en gestemd. De wil om verder te gaan, werd unaniem gedeeld. De vergadering besliste om aan de vakbonden te vragen om een nieuwe stakingsaanzegging in te dienen voor in de zomerperiode. Daarmee willen we de directie duidelijk maken dat het personeel bereid is om verder in actie te gaan. Vervolgens komen er nieuwe acties in september als dit alles niets oplevert.

    Ondertussen zal het personeel van de verschillende werkplaatsen discussiëren over het eisenplatform zodat tegen 14 juni de meer specifieke eisen van verschillende beroepsgroepen kunnen opgenomen worden. Er komt een coördinatie om de solidariteit tussen de verschillende werkplaatsen te structureren en te versterken. Maar ook om eenheid in strijd met de volledige zorgsector te creëren en dus ook met de werkplaatsen en ziekenhuizen die niet tot het IRIS-netwerk behoren. Naast de staking komen er lokale acties op de verschillende werkplaatsen om onze strijd en roep naar meer collega’s en betere arbeidsvoorwaarden op de agenda te houden gedurende de zomer. Als dit niet volstaat, komt er een strijdbaar najaar waarbij het personeel van de openbare diensten in Brussel nieuwe acties houdt. Er wordt nu al meer dan een jaar in gemeenschappelijk vakbondsfront geprotesteerd. Op een bepaald ogenblik moeten de politici, regeringen en verantwoordelijken beseffen dat ze onze eisen moeten inwilligen, anders moeten ze met heel hun besparingsbeleid vertrekken.

    => Volg de strijd op Facebook:  Soignant.e.s en mouvement / 2019 Belgique

  • Rechts bestrijden op straat en in de stembus

    Stem PVDA voor een regering van de miljonairstaks, sluit aan bij LSP om dit te ondersteunen met de nodige socialistische maatregelen

    Pamflet van LSP Brussel

    De rijken willen hun rechtse regering doorzetten. De regering van N-VA, MR, CD&V en Open Vld was voor de overgrote meerderheid van de bevolking rampzalig. Het was een regering van lage pensioenen, onzekere jobs, lage lonen en uitkeringen onder de armoedegrens. Maar van onrechtvaardige belastingen, drastische besparingen op de openbare diensten, met onvoldoende middelen voor zorg en openbaar vervoer, minachting voor de jongerenbeweging rond het klimaat en een afwijzing van elke solidariteit met vluchtelingen.

    Dit was een droomregering voor de superrijken, de speculanten, de grote vervuilers, de grote belastingontduikers die zoveel cadeaus kregen dat alle inspanningen die ons opgelegd werden uiteindelijk niet tot resultaat hadden dat de begrotingstekorten werden weggewerkt. Het resultaat is een tekort van 8,5 miljard euro. Al onze inspanningen dienden dus enkel voor een grotere transfer naar de rijksten en de bijhorende toename van ongelijkheid.

    Het is niet verwonderlijk dat de bazen om meer vragen en campagne voeren voor een verderzetting van deze regering. De winsthonger op korte termijn is grenzeloos. Er is een groot gevaar: ze willen elke vorm van verzet breken zodat de grote bedrijven de vrijheid hebben om hun asociale agenda op te leggen.

    Rechts bestrijden op straat en in de stembus

    De historische klimaatbeweging, het protest van de gele hesjes tegen de prijsstijgingen en de taksen, en de vakbondsmobilisaties rond pensioenen en voor meer koopkracht, zijn uitdrukkingen van een brede afwijzing van het beleid van sociale afbraak. Het potentieel is er om rechts te verslaan op straat en in de stembus.

    De sociaaldemocraten en de groenen waren kritisch over de federale regering en het gevoerde beleid, maar het is niet uitgesloten dat zij eerder rechts depanneren om het besparingsbeleid verder te zetten dan dat ze een linkse regering op de been brengen. Na de gemeenteraadsverkiezingen vormden Ecolo en PS op verschillende plaatsen coalities met de MR. SP.a en Groen deden hetzelfde met de N-VA. Een stem voor de PVDA op 26 mei is de best mogelijke stem om linkse verkozenen te behalen in heel België die zich verzetten tegen een terugkeer van het beleid van de regering-Michel.

    Gauches Communes, de eenheidslijst waaraan LSP deelnam tijdens de gemeenteraadsverkiezingen, kwam op voor een radicaal plan van publieke investeringen in jobs, scholen, kinderopvang en voldoende sociale huisvesting. Het besparingsbeleid heeft ertoe geleid dat de publieke investeringen de afgelopen 25 jaar halveerden. Dit kwam terug op de voorgrond door het tekort aan onderhoud van de tunnels, zinkgaten in de wegen door lekke waterleidingen van Vivaqua, insijpelend vocht in de federale musea en andere openbare gebouwen …

    Stem PVDA, sluit aan bij LSP

    Als antwoord op de tekorten wil PVDA 10 miljard per jaar investeringen in klimaat en sociale maatregelen. Dit moet gefinancierd worden door een belasting op grote fortuinen. Wij steunen de miljonairstaks, maar waarschuwen dat een linkse regering die deze belasting invoert meteen zal botsen op verzet door de patroons, met sabotage van de economie in de vorm van kapitaalvlucht.

    Helaas negeert de PVDA deze moeilijkheden en worden geen lessen getrokken uit het falen van de linkse regering in Griekenland. Als we niet van bij het begin het wapen van de nationalisatie populariseren en verduidelijken om met een regering van de miljonairstaks te kunnen antwoorden op het tegenoffensief van de bazen, dan laten we de beweging onvoorbereid op wat komt. Links moet een echte verandering voor het leven van de mensen betekenen. Als links aan de macht geen fundamenteel verschil maakt, zullen het rechtspopulisme en extreemrechts de vrije loop hebben.

    Wij zijn bereid om PVDA zoveel mogelijk te steunen in deze campagne en boden aan om aanwezig te zijn op de lijsten van PVDA. Helaas heeft de PVDA dit geweigerd. We roepen op om voor PVDA te stemmen en voor een regering van de miljonairstaks, maar ook om het daar niet bij te laten. Sluit aan bij LSP om de arbeidersbeweging en de jongeren te versterken met een programma dat de nodige socialistische maatregelen omvat.

    Gauches Communes in Sint-Gillis

    We zetten onze samenwerking met de Parti Humaniste (dat voor de regionale verkiezingen deelneemt aan de lijst van Plan B) in het kader van Gauches Communes verder. We hadden uiteraard liever een verkozene gehad in Sint-Gillis, maar ons resultaat van 2,8% was zeker eerbaar. We blijven heel het jaar aanwezig op de markten, op tal van acties en in de brievenbussen waarmee we het politiek debat uit het gemeentehuis en weg van de debatten voor experten willen halen.

    De meerderheid van PS en Ecolo in Sint-Gillis heeft voor de verkiezingen veel beloofd. Rechts liep een nederlaag op in de gemeente. Omdat we in onze pamfletten en tussenkomsten bleven wijzen op de bestaande tekorten in de gemeente, voelde de meerderheid zich genoodzaakt om daarop te antwoorden. We moeten waakzaam zijn opdat de beloften niet gebroken worden. We zullen de nodige campagnes organiseren om daarover te waken.

    15 mei: meeting en couscous-avond van de Brusselse afdelingen van LSP

  • Brussel: oproep voor een strijdbare 1 mei!

    De laatste twee eeuwen waren periodes van onafgebroken strijd voor de afschaffing van kinderarbeid, voor een vermindering van de arbeidsduur, voor waardige arbeidsomstandigheden. Kortom, voor een waardig leven. In deze context stonden de Amerikaanse arbeiders op 1 mei 1886 op om een werkdag van 8 uren en meer sociale rechtvaardigheid te eisen.

    Oproep door ACOD LRB Brussel

    Vandaag, na 40 jaar neoliberale aanvallen, richten het patronaat en zijn politieke vertegenwoordigers zich steeds hardnekkiger op het vernietigen van onze sociale verworvenheden, die we door een lange strijd van de arbeidersbeweging bereikt hebben. Hun strategie van winstmaximalisatie, die erop gericht is onze sociale zekerheid af te schaffen en onze openbare diensten te privatiseren, is een ramp voor de arbeiders, en voor ons milieu. Het laatste voorbeeld van het sociale bloedbad bij Proximus toont eens te meer hoe de werkenden opgeofferd worden ten bate van de aandeelhouders die zich elke dag opnieuw verrijken. De rijkdommen die de arbeiders produceren, komen zo terecht bij de 1% rijksten, met als voornaamste gevolg een explosie van ongelijkheid.

    Terwijl we in een rijk land wonen, leeft 1 op de 5 Brusselse families onder de armoedegrens, en het aantal daklozen is nog nooit zo hoog geweest; de arbeidsomstandigheden worden slechter en de lonen gaan omlaag; werklozen en de zieke werknemers worden als doelwit beschouwd; arbeiders zonder papieren en migranten worden gecriminaliseerd en sommigen worden over de grens gezet; vrouwen zijn slachtoffer van discriminatie en worden lastiggevallen; de algemene en geïnstitutionaliseerde flexibilisering en verarming bieden geen enkel perspectief aan de jongeren.

    Gelet op de nood aan een leefbare planeet en aan verzet tegen de woekerende identitaire stromingen in Europa en de wereld, wordt het hoog tijd om actie te ondernemen en werk te maken van een gezamenlijke strijd voor rechtvaardigheid op sociaal, fiscaal en milieuvlak. Ongeacht de kleur die we vertegenwoordigen in onze dagelijkse strijd, maken we op 1 mei samen een vuist om onze eisen en onze vastberadenheid kracht bij te zetten om de motor te vormen van een alternatief systeem, radicaal verschillend van het huidige.

    Laat ons vandaag, op 1 mei 2019, de krachtsverhoudingen omdraaien. Laat ons in de grootst mogelijke eenheid betogen om onze verworvenheden, onze rechten en vrijheden te verdedigen, maar vooral om er nieuwe te veroveren.

    • Tegenover de massale werkloosheid: collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen!
    • Er is geld, verhoging van de lonen!
    • Waardige pensioenen voor iedereen: een minimumpensioen van 1500 euro!
    • Halt aan seksisme en racisme: eenheid in strijd!
    • Met of zonder papieren, we zijn allemaal arbeiders: regularisatie!
    • Verdediging van de openbare diensten, de rijkdom van zij die er geen hebben : herfinanciering en hernationalisering!
    • Als het klimaat een bank was, zou het al gered zijn! Massale investeringen in een werkelijk duurzame en ecologische transitie!
    • Stop de criminalisering van sociale bewegingen!

  • Brussels gemeentepersoneel staakt en betoogt

    Vandaag trok een strijdbare betoging van personeel van gemeenten, OCMW’s en publieke ziekenhuizen in Brussel door de hoofdstad. Er werd gestaakt rond offensieve eisen: forse loonsverhogingen (10% opslag wordt er geëist!), arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen, statutair maken van contractuele tewerkstelling, …

    Rond deze eisen wordt al langer actie gevoerd: er was eerst een petitie, deze werd vervolgens afgegeven tijdens een kleine actie, daarna waren er succesvolle werkonderbrekingen vlak voor de verkiezingen en nu dus een staking met betoging. “Alles wordt duurder, maar onze lonen volgen niet,” is een centrale slogan in deze beweging die de afgelopen maanden is opgebouwd.

    De betogers trokken onder meer langs de kantoren van de PS, waar Brussels kopstuk Laurette Onkelinckx even naar buiten kwam om te zeggen dat ze de eisen van de betogers steunt. Daar was in de onderhandelingen voor de lokale coalities nochtans niet veel van te merken. Eisen als de 30-urenweek of het minimumloon van 14 euro per uur worden door de PS wel in congresteksten gesteund, maar niet in lokale bestuursakkoorden. De vakbondseisen waren nochtans een aangewezen onderdeel geweest in gelijk welke onderhandeling over een progressief bestuur.

    De betoging passeerde verder nog in de buurt van de kantoren van werkgeversfederatie VBO. Benieuwd of ze daar de luide slogan ‘Weg met de lage lonen’ hebben gehoord… Eindigen deed de betoging aan de lokalen van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) waar gediscussieerd werd over volgende stappen in de strijd.

    Met deze beweging toont het Brussels gemeentepersoneel wat het belang van een opbouwend actieplan is. Ook wordt het nut van offensieve eisen getoond. Deze beweging klaagt niet alleen de tekorten aan: er worden eisen gesteld die er een antwoord op bieden. Na deze staking en betoging moet de strijd doorgaan met een verdere uitbreiding van de betrokkenheid van onderuit bij de acties.

    Foto’s door Liesbeth
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/BvbetahAmdyqc34t9]

  • Sint-Gillis: Gauches Communes trekt campagne naar links

    Zoals in 2012 en 2014 voerden we in Sint-Gillis een verkiezingscampagne met Gauches Communes, een eenheidslijst ondersteund door LSP, de Humanistische Partij en campagne ROSA. Hiermee bouwden we verder op onze jarenlange werking in de gemeente en de rijke ervaringen die we hiermee opdeden.

    Door Nicolas Menoux

    Deze verkiezingen zorgden voor een kleine omwenteling: de PS van Charles Picqué verliest zijn absolute meerderheid, coalitiepartner MR halveert van zes tot drie zetels en de CDH raakt niet meer in de raad. Ecolo-Groen consolideert zijn positie als tweede partij en onderhandelt met de PS over een nieuwe meerderheid. De historische coalitie tussen PS en MR komt hiermee ten einde. Het is vooral de doorbraak van PTB, die met vier verkozenen in de raad komt, die voor het goede nieuws zorgt.

    Gauches Communes weegt op politiek debat

    De afgelopen jaren verdeelden we meerdere keren per jaar een pamflet in alle bussen van de gemeente. Net zoals in 2012 en 2014 dreven we het ritme van dit pamflet op in de kiescampagne. We vertrokken van onze eerdere analyses en moesten vaststellen dat de sociale tekorten in onze wijken bijzonder groot blijven.

    Het programma van Gauches Communes brengt die tekorten in beeld en schetst een weg om ze op te lossen. Geen enkele andere lijst in Sint-Gillis besteedde zoveel tijd en militante energie aan het uitleggen en bespreken van haar programma. We verdeelden in alle brievenbussen 11 thematische pamfletten waarin we onze argumenten ontwikkelen. We hielden ook dagelijkse stands op straat om de discussie aan te gaan over de noodzaak om 4 nieuwe scholen, 3.000 sociale wooneenheden en 30 crèches te bouwen.

    Gauches Communes maakte een gedetailleerd bilan op van het uittredend bestuur. We legden ook uit dat een echt progressief beleid onvermijdelijk moet breken met het verstikkende financiële keurslijf, en dit door met de bevolking te strijden voor een radicaal plan van publieke investeringen.

    Onze campagne gaf richting aan de discussies en verplichtte de andere lijsten om zich rond deze thema’s uit te spreken. De traditionele partijen deden er alles aan om uit te leggen dat ons programma niet realistisch was, maar tegelijk moesten ze toch ook uitleggen hoe ze denken te antwoorden op de tekorten. Onze campagne zorgde ervoor dat consequent linkse opvattingen een prominente rol innamen, wat radicaal links in een betere positie plaatste.

    De PTB-PVDA heeft zijn nationale positie van belangrijkste partij links van de gevestigde partijen kunnen gebruiken om een uitstekend resultaat neer te zetten in Sint-Gillis. Gauches Communes heeft het vertrouwen om links te stemmen verder versterkt. Op de verkiezingsavond verklaarde de voormalige lijsttrekker van Ecolo in Sint-Gillis, Alain Maron, over de doorbraak van de PTB-PVDA in de gemeente: “Hun voorstellen zijn onmogelijk: het budgettair raamwerk verlaten en grote tekorten aangaan, is strijdig met bepaalde regels die onder meer door Europese verdragen opgelegd worden. Er moeten effectief meer sociale woningen bijkomen, dat moet een prioriteit zijn. Maar de cijfers die ze naar voren schuiven zijn vaak onrealistisch. Zomaar 3.000 sociale woningen bij creëren, gebeurt niet zomaar.”

    In Sint-Gillis stelde het programma van PTB-PVDA voor om 100 sociale woningen te renoveren en een verplichting op te leggen om bij alle nieuwe immobiliënprojecten 30% sociale woningen te voorzien. De eis van 3.000 sociale wooneenheden en het voorstel om buiten het financiële keurslijf te treden, kwamen uit het programma van Gauches Commes. Het is een indicatie van onze impact op het politieke debat.

    We haalden 2,28%. Dat is een mooi resultaat dat beter is dan wat we in 2014 haalden (1,12%), zelfs indien we uiteraard liever onze eerste verkozenen hadden gehaald. We dalen lichtjes in vergelijking met 2012, toen de PTB nog niet zijn opmerkelijke doorbraak van 2014 had gemaakt. We zijn er ons van bewust dat de ruimte naast de PTB-PVDA beperkt is en waren liever samen opgekomen.

    De uitspraken van Alain Maron tonen dat de gevestigde partijen niet bereid zijn om de budgettaire beperkingen te verwerpen, wat ook de sociale noden zijn. Als het van hen afhangt, zal het nog lang duren vooraleer iets aan onze noden wordt gedaan. Er zal actief verzet zijn. Daarin kan gerekend worden op Gauches Communes in Sint-Gillis, naast de vier nieuwe verkozenen van PTB-PVDA.

    [divider]

    Esmeralda: “Huisvesting, werk, kinderopvang en onderwijs zijn ook na de verkiezingen de belangrijkste bekommernissen”

    Op de verkiezingsmeeting van Gauches Communes op 3 oktober kwam Esmeralda tussen om uit te leggen hoe de benadering van Gauches Communes bij haar ervaringen aansluit.

    “Ik werk voor een alfabetiseringscampagne die opleidingen geeft aan volwassenen in de 19 Brusselse gemeenten. Tijdens een vorming begin dit jaar werd aan de deelnemers gevraagd wat ze voor hun gemeente willen na de verkiezingen.

    “Er kwam een hele wensenlijst: een burgemeester die ook buiten verkiezingen aanspreekbaar is, propere straten, degelijke en betaalbare huisvesting, voldoende plaatsen in de kinderopvang en scholen, … De deelnemers kozen vervolgens de voorstellen die ze het belangrijkst vonden.

    “Het resultaat daarvan kwam verbazend goed overeen met de centrale eisen van Gauches Communes: betaalbare huisvesting (“want zonder huisvesting heb je geen domicilie en kan je ook geen werk vinden”), werk (“om huur te betalen en je gezin te onderhouden”), plaats in de kinderopvang (“zodat je kan werken”), voldoende plaatsen in scholen in de buurt. De belangrijkste kwestie is die van huisvesting. Zoals een vrouw opmerkte: “Als je in een klein appartement woont met drie of vier kinderen, hoe wil je dan dat ze kunnen studeren?”

    “Bij het begin van de kiescampagne in Sint-Gillis ging het bij de gevestigde partijen amper over sociale huisvesting. Gauches Communes heeft hen verplicht om zich uit te spreken. We deden dit ook rond de kwesties van kinderopvang, scholen en gratis schoolmaaltijden.

    “Na de verkiezingen blijven de prioriteiten van de mensen op mijn vorming dezelfde: sociale huisvesting, werk, kinderopvang, onderwijs.”

  • Werkonderbreking Brussels gemeentepersoneel. “Alles wordt duurder, maar loon volgt niet.”

    Gisteren was er een werkonderbreking van twee uur bij de publieke ziekenhuizen, gemeenten en OCMW’s in het Brussels Gewest. De actie werd in gemeenschappelijk vakbondsfront gehouden en was gericht op een verhoging van de loonschalen met 10%. De centrale slogan: “Alles wordt duurder, maar ons loon volgt niet.” Er is een nieuwe actiedag voorzien voor 8 november.

    Op 20 september was er al een actie van het personeel van de publieke ziekenhuizen, gemeenten en OCMW’s aan het kabinet van Brussels Minister-President Rudi Vervoort (PS). Daar werd een petitie met 10.000 handtekeningen van personeelsleden overhandigd. De eisen van de petitie:

    • Verhoging van alle loonschalen met 10%. In het Brussels Gewest zijn er teveel werkenden die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen door de constante toename van de levensduurte, huurprijzen, …
    • Omzetting van niveau E in niveau D omdat deze personeelsleden nu moeten rondkomen met lonen onder het referentieniveau, met dergelijk loon is het niet mogelijk om een menswaardig bestaan te kennen.
    • Beleid van massale statutaire benoemingen om onze openbare diensten te behouden en het personeel te beschermen tegen willekeurige afdankingen.
    • Een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen om nieuwe jobs te creëren.
    • De barema’s voor de lonen verlengen aangezien het personeel nu tot 67 jaar moet werken.
    • Herinvoering van sociale programma’s waar deze afgeschaft zijn.
    • Contractuelen in de publieke sector moeten een tweede pensioenpijler krijgen die goed is voor minstens 6% van de loonmassa.
    • Betere werkomstandigheden met aanwerving van genoeg personeel om een kwaliteitsvolle dienstverlening aan de burger te kunnen leveren.

    Er waren bijeenkomsten en acties op verschillende plaatsen in de hoofdstad. Zo kwamen er aan het ziekenhuis Brugmann meer dan 200 personeelsleden naar buiten om actie te voeren. De actie begon met een algemene vergadering waar enkele afgevaardigden het woord namen waarna iedereen die dat wenste kon spreken. De actie werd gebruikt om iedereen kennis te laten maken met specifieke moeilijkheden en problemen in de verschillende diensten. Dat is belangrijk als antwoord op pogingen van de directie om het personeel te verdelen en te isoleren. Zoals een militant opmerkte: “Alleen, kunnen ze ons verpletteren. Maar samen en georganiseerd, kunnen wij hen tot toegevingen dwingen.”

    Na de algemene vergadering trok het personeel naar de ingang van het ziekenhuis om er een groot spandoek op te hangen waarop de verschillende besparingsmaatregelen vermeld staan met hun concrete impact op het dagelijkse leven van het personeel. Er werd een lege ruimte gelaten waar de actievoerders konden aangeven welke thema’s voor hen belangrijk zijn. De werkonderbreking werd afgesloten met een kleine betoging binnen het domein van het ziekenhuis.

    Tijdens deze werkonderbreking bleek hoe het personeel in actie meer collega’s kan betrekken. Er was een erg goede en strijdbare stemming. De werkonderbreking werd bovendien gebruikt om de volgende mobilisatie op 8 november voor te bereiden. Het is duidelijk slechts een begin van de strijd!

    Enkele foto’s van de actie aan het Brugmann-ziekenhuis:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/WBRZZfkq5eRoGaP27]

    Franstalig interview van ACOD-delegee Karim Brikci

  • Publieke intercommunales onder beheer van de gemeenschap!

    De liberalisering van de productie en verkoop van elektriciteit en gas in 2008 heeft de gemeenten een jaarlijks verlies aan dividenden van ongeveer 200 miljoen euro gekost. De winsten gingen naar private energieleveranciers zoals Electrabel, Lampiris/Total of Luminus. Om de tekorten te compenseren eisten de gemeenten steeds meer inkomsten van de intercommunales die het distributienetwerk van elektriciteit en aardas op hun grondgebied beheren.

    Artikel door Julien (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Intercommunales zijn samenwerkingen tussen gemeenten om diensten aan te bieden. Zo is er de intercommunale SIBELGA die instaat voor de distributie in de 19 Brusselse gemeenten en volledig in handen van de gemeenten is. Om de inkomsten van de gemeenten op te trekken, stegen de kosten voor de gebruikers. Zo betaalde een inwoner van Sint-Gillis tussen 2008 en 2012 gemiddeld 110 euro per jaar aan verdoken belastingen via de energiefractuur.

    Dat is geen uitzondering, maar eerder de regel. Bij een andere intercommunale, Vivaqua (het vroegere intercommunale waterbedrijf in Brussel), stegen de tarieven op tien jaar met maar liefst 60%! Ondanks die prijsstijgingen wordt niet geïnvesteerd in de waterleidingen die nog uit gietijzer van meer dan een eeuw oud bestaan! Dit leidde al tot heel wat lekken en zinkgaten. Ondertussen vulden zowel de privé als de politici hun zakken met hun systeem van persoonlijke verrijking op de kap van de gebruikers en het personeel van de openbare diensten.

    Brutele

    De meerderheid van PS, SP.a en MR in Sint-Gillis wil een andere intercommunale, Brutele, privatiseren. De gemeente neemt met 5 andere Brusselse en 24 Waalse gemeenten deel aan Brutele en haalt daar jaarlijks 200.000 euro inkomsten uit. Brutele baat samen met het Luikse privébedrijf Nethys het telecommerk VOO uit. Dat was goed voor een omzet van 116 miljoen euro in 2016.

    Volgens onze politici moet dit winstgevend bedrijf absoluut geprivatiseerd worden. Een jaar geleden, in augustus 2017, kondigden de Brusselse gemeenten die in Brutele zitten aan dat ze het aan de meest biedende willen verkopen. De waarde van Brutele wordt op 300 miljoen euro geschat.

    In juni 2018 stelde Telenet dat het bereid was om Brutele over te nemen bij een privatisering. Op die manier zou Telenet de enige aanbieder van teledistributie in Brussel worden en zou het in een betere positie zijn om VOO over te nemen van Brutele en Nethys.

    Nethys haalde de voorpagina’s van de kranten tijdens het Publifin-schandaal in 2016-17. Toen raakte bekend dat Nethys het jaar voordien 4,4 miljoen euro had uitgedeeld aan tien bestuurders, waaronder verschillende PS-vertegenwoordigers. De spil van het schandaal was Stéphane Moreau, afgevaardigd bestuurder van Nethys en PS-burgemeester in Ans.

    In plaats van de middelen te gebruiken om een sociaal beleid te voeren, gedragen de politici zich als kapitalistische aasgieren. Zowel Telenet als Stéphane Moreau zien Brutele slechts als een middel om een groter marktaandeel te veroveren waarmee ze veel geld kunnen verdienen.

    Stop de afbouw van openbare diensten

    De liberalisering van de energiemarkt doet de Belgische gemeenten bloeden. Electrabel daarentegen heeft de zakken van de aandeelhouders gevuld, de consumenten hebben ervoor betaald. De politieke verantwoordelijken voor dit debacle leggen vandaag een besparingsbeleid op met het argument dat er geen middelen zijn. De privatisering van Brutele en andere intercommunales zal een zelfde effect hebben. Na jaren van onderinvesteringen zijn de diensten en de publieke infrastructuur in slechte staat en het personeel staat onder druk. Vervolgens wordt het gebrek aan middelen aangegrepen om de liberalisering voor te bereiden.

    Gauches Communes in Sint-Gillis stelt dat intercommunales in dienst van de gemeenschap moeten staan. We steunen de oproep van ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) dat in Brussel een pamflet verspreidt onder de titel: “Geen middelen? Geen geld? … Dat hangt ervan af voor wie.” De vakbond eist dat “dit systeem van persoonlijke verrijking op de kap van de gebruikers en het personeel van de openbare diensten onmiddellijk stopt.” En nog: “Het gaat om dezelfde mensen die tijdens onderhandelingen durven zeggen dat er geen geld is om onze arbeidsvoorwaarden te verbeteren.”

    Wat we niet bezitten, kunnen we niet controleren

    Om de dictatuur van de financiële wereld te breken, moeten we opkomen voor een financiële sector in publieke handen. Om de praktijken van Moreau en co te stoppen, moeten we ervoor strijden dat de publieke instanties effectief opkomen voor de belangen van de gemeenschap en publieke diensten niet beheren als private bedrijven waar de rol van de overheden beperkt is tot die van aandeelhouder. Publieke diensten en intercommunales moeten gecontroleerd en beheerd worden door de overheden, het personeel en de gebruikers.

    Vertegenwoordigers mogen geen voorrechten genieten en moeten op elk ogenblik afzetbaar zijn door de bevolking. Dat is een principe dat Gauches Communes hoog in het vaandel voert: als we verkozenen behalen, zullen die aan het gemiddeld loon van een werknemer leven.

    Gauches Commune komt op voor de hernationalisatie van geprivatiseerde sectoren. De middelen moeten ten dienste van de gemeenschap staan, om een radicaal plan van publieke investeringen te financieren zodat er eindelijk werk gemaakt wordt van nieuwe sociale huisvesting, kinderopvang, scholen, …

     

    Gauches Communes is een gemeenschappelijke lijst die in Saint-Gilles werknemers, vakbondsleden, jongeren, gepensioneerden, uitkeringsgerechtigden, feministen, pacifisten, antiracisten en verschillende linkse stromingen die zich verzetten tegen het besparingsbeleid verenigt. Samen willen we een werkelijk links politiek verlengstuk uitbouwen. Gauches Communes wordt ondersteund door de Linkse Socialistische Partij (LSP-PSL), Humanistische Partij (PH-HP) en Campagne ROSA.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping