NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Jonge verpleegster en (al) woedend. Witte woede in opbouw

    celineVorige donderdag was er een massale betoging van de zorgsector. De 902 miljoen besparingen op gezondheidszorg komen bovenop alle eerdere maatregelen die het personeel en de gebruikers van de sector treffen. We spraken met een jonge verpleegster die uitlegt waarom het protest belangrijk is.

    Dag Céline, kan je jezelf even voorstellen?

    “Deze zomer ben ik afgestudeerd als verpleegster. Ik vond meteen een job in een ziekenhuis, in de geriatrie. Dat is de dienst waar momenteel het meeste personeel gezocht wordt. Het is een dienst die redelijk zwaar is en waar je met allerlei medische problemen geconfronteerd wordt. Ik doe nog geen nachten, maar heb wel een wisselend uurrooster. Ik verdien ongeveer 1.600 euro als ik de maaltijdcheques meetel.”

    Waarom koos je voor deze job?

    “Omdat ik graag voor mensen zorg. Het is een job met heel veel menselijke contacten waarbij er een specifieke relatie is met de patiënten in een klimaat van vertrouwen. Dat geeft veel waardering, bijvoorbeeld als patiënten ons bedanken, wat vaak gebeurt.”

    Kan je je arbeidsvoorwaarden omschrijven?

    “Zoals bij alle andere jobs is een onregelmatig uurrooster uitputtend. We hebben een werkritme dat heel hoog ligt. Op de dienst is er een personeelstekort, soms sta ik er alleen voor om 12 patiënten op te vangen. Er is geen tijd voor een echte opleiding door meer ervaren verpleegkundigen. We moeten niet alleen de patiënten opvangen, er zijn ook de familieleden die vragen hebben of bezorgd zijn. Een verpleegster moet tegelijk ook psychologe zijn en vooral veel geduld hebben. We worden op elk moment overbevraagd en we moeten steeds met onverwachte situaties omgaan.

    “Bovenop de zware werkdruk komen ook nog eens overuren. Die zouden we officieel kunnen inhalen en uitbetaald krijgen, maar dat gebeurt niet in de praktijk. Er is vaak ook nog een deel van de middagpauze die we ‘vrijwillig’ laten vallen om het werk rond te krijgen of om het de verpleegkundigen van de volgende pauze wat makkelijker te maken. Onder de collega’s zie je zaken als burn-out, crisissen en vaak een groot schuldgevoel.

    “Als een collega ziek is, kunnen er volgens de directie zonder problemen studenten als vervangers ingezet worden. Die moeten gratis werken en ze zijn uiteraard niet even efficiënt als personeel met een volledige opleiding en ervaring.”

    Waarom betoogde je op 24 november mee?

    “Dit is mijn eerste job. De arbeidsvoorwaarden zijn moeilijk en het wordt erger. Bij ons wordt er net als elders geprofiteerd van het personeel waardoor we constant op de tippen van onze tenen moeten lopen. De regering bespaart in gezondheidszorg terwijl het omgekeerde nodig is: massale investeringen in meer collega’s en meer infrastructuur.

    “Rechts zegt ons dat de besparingen nodig zijn omdat er geen geld is. Die mensen hebben duidelijk nooit bij ons gewerkt. Het renoveren van gebouwen betekent dat de poorten geschilderd worden, maar voor airco is er geen geld. In de zomer is het een hel voor personeel en patiënten om temperaturen van 30 graden en meer te ondergaan in de kamers.

    “De liberalen zeggen ons dat iedereen moet besparen. Nochtans zijn er wel degelijk middelen. Deze kunnen gezocht worden bij de grote vermogens of door niet langer fiscale cadeaus aan de grote bedrijven uit te delen in plaats van de BTW te verhogen en te snijden in de openbare diensten. De keuzes bij het opmaken van een begroting zijn politiek.

    “Het is niet gemakkelijk om ons in de sector te organiseren, de zorg voor de patiënten is immers belangrijk. We kunnen niet allemaal samen in staking gaan. Dat is een zwakte om een krachtsverhouding uit te bouwen. Maar er is een grote solidariteit onder de collega’s en een enorme woede.

    “In de zorgsector moet een staking goed op voorhand georganiseerd worden en blijft een deel van de collega’s aan de slag. Maar ook die collega’s steunen het protest en dragen bijvoorbeeld een badge of laten een petitie circuleren. Er zijn ook kleine acties in het ziekenhuis zelf.”

    Je hebt het actieplan van 2014 meegemaakt als student. Dit is je eerste beweging als werkende. Hoe zie je de acties verdergaan?

    “Tijdens een discussie zei een collega me dat het minder erg is om in zorg te besparen dan in onderwijs. We mogen de keuze daar niet tot beperken. Er zijn middelen, we moeten die aanspreken. De betoging van 24 november was belangrijk, maar het volstaat niet om de besparingen te stoppen. De acties moeten dus doorgaan. De betoging toonde onze woede en vestigde de aandacht op het onverantwoorde beleid.

    “Dit kan de aanzet zijn tot een nieuw actieplan zoals dat van 2014. De voorbije maanden waren er acties van spoorpersoneel, cipiers, personeel van Caterpillar, … Die hebben allemaal alleen gestreden, maar alleen zullen we het niet halen. We moeten het ongenoegen van de verschillende sectoren samenbrengen. Deze regering zal immers niet toegeven, ze moet weg.

    “Ik denk niet dat een regering van andere traditionele partijen een fundamenteel ander beleid zou voeren. We zien overal privatiseringen en besparingen, terwijl er net iets totaal anders nodig is: de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle van het personeel en de gebruikers. De economie moet ten dienste staan van de bevolking en de maatschappelijke noden, niet van  de winsten van een minderheid.”

  • Massale betoging van de zorgsector

    emily-11

    “Jonge verpleegster en (al) woedend,” luidde het opschrift van het t-shirt van enkele jonge verpleegsters. Ze werden vervoegd door mensen uit heel het land en uit de erg diverse onderdelen van de zorgsector. In veel ziekenhuizen was de stakingsbereidheid een pak groter dan wat mogelijk is door de minimale bezetting. Vanuit verschillende instellingen en organisaties kwamen personeelsleden die in veel gevallen voor het eerst tegen deze asociale regering betoogden.

    Het ongenoegen is bijzonder groot. Het onwerkbaar maken van het werk door steeds meer flexibiliteit en meer prestaties te eisen voor een loon dat niet volgt, speelt mee. Het afbreken van de zorg en de gevolgen hiervan voor de hele samenleving eveneens. De redenen om te betogen waren net als de samenstelling erg divers. Maar de vastberadenheid om samen in actie te komen, was eveneens groot.

    Het potentieel voor een nieuwe witte woede is dus zeker aanwezig. Een volgende stap werd nog niet aangekondigd. Maar dat dit wat de aanwezigen betreft geen eindpunt mag zijn, staat vast. Het pamflet van Polsslag/Hypertension dat wij verdeelden, werd gretig meegenomen.

    Hieronder enkele foto’s:

  • “Commercialisering van wie uit de boot valt, is onaanvaardbaar”

    Interview met Wouter Wanzeele, afgevaardigde CAW Brussel, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Op 7 oktober was er bij CAW Brussel een solidariteitstaking met het personeel van CAW Antwerpen dat door vermarkting van een aantal deelwerkingen bedreigd wordt. Deze solidariteit is belangrijk: de voorstellen van het Antwerpse stadsbestuur overstijgen het lokale belang. Dit is een stormram om een volledige vermarkting en commercialisering van de sector door te voeren. We spraken hierover met Wouter Wanzeele, afgevaardigde bij CAW Brussel.

    Hoe merk je de oprukkende commercialisering in de sector?

    “Eerst en vooral moet gezegd worden dat de sector van welzijnswerk erg breed is. Het gaat onder meer over straathoekwerk, daklozenbegeleiding, financiële hulp, begeleiding van mensen met een beperking, … Kortom het verbeteren van de levenskwaliteit van wie vandaag uit de boot valt. Dat is als gevolg van het besparingsbeleid een groeiende groep.

    “Het grootste probleem in de sector is de commercialisering en de vermarkting. Heel wat onderdelen zijn reeds lang in private handen, namelijk uitgebaat door kleine of grote vzw’s. Daar bestaan reeds tekorten door besparingen op personeel en bijkomende opdrachten. Maar met de commercialisering worden deze organisaties tegen elkaar opgezet in een concurrentiestrijd voor de weinige publieke middelen. Het leidt nu al tot een groeiende nadruk op een commerciële logica waarbij soms minder over sociale problemen wordt gepraat dan over zaken als competentiemanagement.

    “De besparingen en een focus op cijfers halen zet meer druk op het personeel. Het leidt tot een toename van problemen zoals burn-outs. Heel wat hulpverleners in de sector hebben immers het gevoel dat ze geen zinvol werk meer leveren.”

    Het probleem beperkt zich dus niet tot Antwerpen?

    “Zeker niet. Dat G4S de daklozenzorg zou overnemen, is natuurlijk een enorm precedent. De zorg zal beperkt worden tot ‘bed, bad en brood’ met minder hulpverlening en minder goede voorwaarden voor het personeel zodat het bedrijf meer winst kan maken. Maar ook elders is er een oprukkende vermarkting.

    “Zo zijn er reeds private bedrijven die winst maken door op hulp. Er is het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent dat door Sodexo wordt uitgebaat. Daar zien we overigens heel wat problemen en tekorten in de zorgverlening aan geïnterneerden. Daarnaast heeft in dezelfde stad G4S Care op vluchtelingencrisis ingespeeld en een asielcentrum zonder uitgebouwde hulp geopend.”

    Wat kunnen we hiertegen doen?

    “De eerste acties waren erg positief. Het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) slaagt er niet alleen in om hulverleners in de sector te verbinden, maar ook om cliënten en studenten mee te betrekken. We staan pas aan het begin van de uitbouw van een krachtsverhouding. Met werknemers van CAW Brussel stelden we al een voorbeeld door op 7 oktober een solidariteitstaking te houden. Hopelijk volgen anderen dit voorbeeld.

    “We mogen ons niet beperken tot een defensieve houding tegen de uitbesteding van één of enkele delen van het sociaal werk. Waarom niet klaar en duidelijk maken dat er een alternatief is: investeringen in een degelijke toekomst voor iedereen door de uitbouw van publieke diensten die vooral preventief en structureel werken. Zo zouden we het emancipatorisch doel van het sociaal werk om zich op termijn ‘overbodig’ te maken, kunnen realiseren. Een samenleving waar niemand uit de boot valt vereist een ander systeem. Vandaag wordt gezegd dat er geen middelen zijn voor meer sociale huisvesting, wijkcentra, meer publieke sport- en ontspanningsmogelijkheden, …  Er is nochtans geld genoeg in de samenleving, maar we zullen die middelen niet krijgen door het vriendelijk te vragen. We zullen moeten strijden voor een goede toekomst voor iedereen.

    “Zoals de oude slogan het stelde: ‘We willen niet alleen brood, maar we willen ook rozen.’ Om iedereen een degelijk leven te kunnen aanbieden, is een breuk met het huidige systeem nodig.”

     

  • Zorgkwaliteit? Een nieuwe Witte Woede is nodig!

    polsslag-alle-sectoren

    En een interprofessioneel ACTIEPLAN om de BESPARINGEN te STOPPEN!

    Genoeg is genoeg! De volledige sociale sector in al zijn diversiteit staat in het schietkraam. Dat het Antwerps stadsbestuur en Maggie De Block trigger happy zijn, hoeft niet te verrassen. Ze zijn beiden voorvechters van de neoliberale besparingspolitiek. Wij als werknemers moeten samen met de hulpgebruikers en patiënten opdraaien voor de cadeaus aan de rijken: dat pikken we niet langer en we roepen iedereen op om mee te bouwen aan het verzet!

    Pamflet van Polsslag  (de pdf kan je hier hier downloaden)

    STOP COMMERCIALISERING!

    De welzijnssector

    Het Antwerpse stadsbestuur bouwt hulp af door die in handen te leggen van G4S Care, een multinational met aandeelhouders. Het personeel en hulpgebruikers zijn de dupe ten koste van de opbrengsten voor die aandeelhouders. De kwaliteit zal dalen in bijvoorbeeld de daklozenopvang: van een zorg op maat gaat het naar een minimale bed-bad-brood. We eisen dat de zorg in publieke handen komt. Vóór de commercialisering, waren er immers ook al gigantische tekorten. Massale investeringen in publieke basisdiensten kunnen zowel zorg als preventie mogelijk maken. De sociaal werkers hebben het Antwerps stadsbestuur met acties onder druk gezet. De beslissing is daardoor voorlopig uitgesteld. Strijd loont, maar meer solidariteit is nodig.

    Als je werkt in de gezondheidszorg of de gehandicaptenzorg, weet je evenzeer wat commercialisering in de praktijk betekent.

    De bejaardenzorg

    De laakbare praktijken in de rustoorden die beheerd worden door zorgmultinationals zijn ruim bekend. Denken we maar aan het rantsoeneren van incontinentiemateriaal wegens “té duur.” Op zich is het niet te duur maar dan blijft er minder winst over voor de aandeelhouders én daar draait het om! Onlangs was er opschudding over de zogenaamde plascontracten bij dementerenden in Nederland. Te weinig personeel en middelen zorgen voor mensonterende situaties, zowel voor bewoners als werknemers.

    De gehandicaptenzorg

    Het nieuwe financieringssysteem  binnen de Vlaamse gehandicaptenzorg (persoons volgende financiering) leidt tot een vermarkting van de sector, hogere flexibiliteit voor het personeel en onzekerheid bij de gebruikers. Het zorgt tevens ook voor het breken van de solidariteit tussen organisaties en tussen gebruikers, terwijl deze solidariteit in het verleden net de kracht was van de sector. Bovendien kunnen in de toekomst ook niet-vergunde organisaties instaan voor de opvang en begeleiding van personen met een beperking. En dit aan andere loon- en arbeidsvoorwaarden en onduidelijke kwaliteitsnormen. Dit liberale beleid draait de klok vele jaren terug in plaats van toekomstgericht te werken.

    HANDEN  AF VAN ONZE  ADV-DAGEN … EN DE REST!

    24-november-2016-unoMaggie De Block geeft zelf aan dat ze niet eeuwig de populairste kan blijven. Met de 902 miljoen euro besparingen in de sociale zekerheid zal ze de geschiedenis ingaan als de afbraakdokter van de federale regering.Mega Maggie pakt meteen de rimpeldagen aan, één van de grootste verworvenheden van de witte woede. Als zij denkt dat we dit zonder slag of stoot laten passeren, dan heeft ze het mis. We weten allemaal dat dit nog maar het begin is: er staat nog een ganse batterij van besparingen en hervormingen klaar die uiteindelijk zullen resulteren in massaal jobverlies en slechtere dienstverlening. Kwaliteit in de zorg lijkt de minste van haar zorgen.

    Denken we maar aan het schrappen van 4000 ziekenhuisbedden (dit is het equivalent van sluiting van 10 regionale ziekenhuizen) , de reorganisatie van de 91 ziekenhuizen in 25 netwerken en een nieuwe ziekenhuisfinanciering volgens DRG’s (vaste enveloppe per patiëntenprofiel) die de druk zullen opvoeren om de ondersteunende diensten te outsourcen voor zover dat dit nog niet gebeurd is. Dat dit tot massaal jobverlies zal leiden bij  alle personeelsgroepen staat als een paal boven water.

    De concepten van het kabinet over de toekomst van de zorgberoepen zijn allesbehalve geruststellend. De juridische fundamenten van de gezondheidszorgberoepen, het beruchte KB 78, is in 2015 herdoopt in o.a. de WUG (*) met de bedoeling in de nabije toekomst dit een volledig nieuwe invulling te geven. De WUG klinkt niet enkel akelig maar de concepten zijn van hetzelfde laken een broek.

    (*WUG = de gecoördineerde Wet betreffende de Uitoefening van de Gezondheidszorgberoepen)

    WELZIJNS- EN GEZONDHEIDSZORG ZOALS IN DE VS? NEEN: DANK U WEL!

    Overal in de non-profit gebeurt een beweging van publiek naar privaat en van privaat naar commercieel. Deze afbraak doet de kwaliteit van de dienstverlening dalen en zet de werknemers extra onder druk want alle zorg moet op de markt. We kennen de voorbeelden uit de VS én Nederland. In de VS is degelijke zorg voor een gewone werknemer amper betaalbaar als dit niet in zijn pakket van extralegale voordelen zit. De CEO’s van de private ziekteverzekeringen behoren echter tot de best betaalde én dat wil iets zeggen in het land van Wall Street!

    EXTRA INVESTERINGEN IN ZORG! VOORUIT!

    Als hulpverleners en zorgverstrekkers kunnen we het heft in eigen handen nemen. Als we de strijd tegen deze besparingen gezamenlijk organiseren, staat ook de uitdaging voor ons om een goed uitgebouwde hulp en zorg af te dwingen. Daarvoor hebben we nood aan een nieuwe witte woede. In het verleden hebben we zo reeds krachtsverhoudingen opgebouwd en verbeteringen afgedwongen. We kunnen ons hier echter niet tot beperken als we zien dat mensen steeds meer welzijns- of gezondheidsproblemen hebben. De oorzaken aanpakken, vraagt meer dan jobs en werkbaar werk. Investeringen in basisdiensten waar mensen beroep kunnen op doen, vraagt het aanspreken van de rijkdom die bij de banken en de multinationals zit!

    EEN INTERPROFESSIONEEL ACTIEPLAN DAT DE BESPARINGEN STOPT !

    Wat in de brede en zeer diverse sociale sector gebeurt, belangt iedereen aan. We zijn al slachtoffer, en dreigen dat nog verder te worden, van het brutaal besparingsbeleid. Meer dan dat is het de zoveelste aanval op onze levens- en werkomstandigheden. De Witte Woede nieuw leven in blazen, betekent het verzet opbouwen in onze sector, tot we resultaten boeken. Strijd loont!

    Zolang deze regeringen en besturen niet gestopt worden in hun besparingspolitiek zal de afbraak verder gaan. Daarom vragen we een goed opbouwend interprofessioneel actieplan dat de besparingen stopt. Verenigd, strijdbaar en solidair tot de geldstroom in de andere richting vloeit. Er is ruim voldoende rijkdom in de samenleving aanwezig om iedereen een kwaliteitsvol  leven laten te leiden. Zolang die rijkdom in de handen ligt van een kleine elite van rijken die ons kapot bespaart, zal een degelijk leven voor iedereen in de verste verte onbereikbaar zijn. Een veralgemeende strijd voor publieke basisdiensten, arbeidsherverdeling en het omvormen van de maatschappij is absoluut nodig voor het welzijn en de gezondheid van iedereen!

    POLSSLAG:  WIE ZIJN WE ?

    “Polsslag” zag het levenslicht in 2004 tijdens de Witte Woede als een actieblad van en voor strijdbare en kritische vakbondsmilitanten in zowel ACV als ABVV. Dit netwerk ontstond op initiatief van delegees en militanten van de Linkse Socialistische Partij (socialisme.be) en staat open voor elke strijdbare activist in de sector. In 2007 startte de gelijknamige blog.

    Als je via facebook op de hoogte wenst te blijven van de handel en wandel in de non/social profit en bijvoorbeeld de discussie over de toekomst van HBO 5 Verpleegkunde en de zorgkundigen of de voorbeeldacties van het sociaal werk in Antwerpen:

    “RESPECT voor de werknemers inde ZORG”

    “Sociaal Werk ActieNetwerk – SWAN”

    “De weerbare verpleeg-en zorgkundige”

  • “Vermarkting sociaal werk is rampzalig voor personeel en cliënten”

    Interview met Sanne Coremans, vakbondsafgevaardigde CAW Antwerpen, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Sanne op de actie van 7 oktober aan het Antwerpse stadhuis
    Sanne op de actie van 7 oktober aan het Antwerpse stadhuis

    Het Antwerpse bestuur wil delen van het sociaal werk uitbesteden aan de private sector. Volgens schepen Fons Duchateau (N-VA) moet dit leiden tot meer innovatie. Een kritische sociale sector kan het asociale bestuur missen als kiespijn. Bijgevolg wordt een nieuwe sociale sector gekocht: één die braaf doet wat het neoliberale bestuur vraagt. Voor een aantal deelwerkingen is er al een tender uitgeschreven: een soort aanbesteding waarop iedereen kan inschrijven. We spraken hierover met Sanne Coremans, afgevaardigde voor het ABVV bij CAW (Centrum Algemeen Welzijn) Antwerpen en zelf werkzaam in een ‘getenderd’ project.

    Wat is de impact van deze vermarkting op de werkvloer?

    “Het heeft een enorm effect op de dagelijkse werking. Er heerst een teneergeslagen sfeer. Maar tegelijk proberen we wel een gezamenlijke strijd van alle getroffen projecten en van de volledige sector te voeren. Zo was er op 19 oktober voor het eerst een personeelsvergadering met mensen van alle getroffen VZW’s en hun deelwerkingen: CAW, Samenlevingsopbouw, Free Clinic, De Sleutel, Vagga, … De sociale sector is erg versnipperd en nu worden diverse projecten met vermarkting bedreigd. Het was belangrijk om allemaal samen te bespreken hoe we reageren.

    “Sociaal werkers begeleiden de meest kwetsbaren in de samenleving. Deze operatie van vermarkting is rampzalig voor zowel personeel als cliënten. De omvang van de subsidies mag in absolute cijfers dan wel min of meer gelijk blijven, een privaat bedrijf zal winst proberen te maken door te besparen op personeel en dienstverlening. Ook voor de cliënten is het problematisch. In de tenders die uitgeschreven zijn, is er sprake van een kleiner aantal op te volgen cliënten dan wat vandaag het geval is. Onder meer bij de woonbegeleiding is dit zo. Waar moeten de honderden mensen die straks zelfs hier uit de boot vallen naartoe? Bovendien worden in de tender minder taken opgelegd, zo zou G4S Care bij de overname van de daklozenbegeleiding van ‘De Vaart’ niet langer aan budgetbeheer doen.

    “De bezorgdheid van het personeel is tweeledig: hoe kunnen we onze dagelijkse werking invullen en wat betekent dit voor de cliënten? We hebben de indruk dat het bestuur vooral wil dat de allerzwaksten zo snel mogelijk uit het zicht verdwijnen zodat ze geen ‘overlast’ bezorgen. De opdracht en het beroep van sociaal werkers wordt anders ingevuld, vanuit een beheersingslogica in plaats van een emancipatorische en krachtgerichte kijk. Zelfs indien de huidige organisaties de tender binnenhalen, zal het huidige systeem van tewerkstelling binnen de sociale sector onder druk komen te staan. De uitgeschreven tenders van 3 jaar worden maximaal twee keer verlengd, dat maakt dat je na twee tijdelijke contracten nog zeker drie jaar zeker bent van je tewerkstelling. Wat is een contract van onbepaalde duur dan nog waard?”

    Het stadsbestuur houdt geen rekening met het protest en wil kost wat kost met G4S Care in zee gaan. Hoe wordt daarop gereageerd?

    “Het bestuur geeft inderdaad aan dat G4S Care de voorkeur geniet om de daklozenbegeleiding over te nemen, ook al zijn die onderhandelingen nog niet rond. [Sinds dit interview lijken de problemen bij die onderhandelingen overigens enkel groter te worden, redactie]. Maar onze strijd beperkt zich niet tot één project. De vermarkting van de volledige zorgsector is al langer bezig, wij zijn niet de enigen die geraakt worden. We hebben wel het gevoel dat ‘De Vaart’ het eerste grote dossier in het sociaal werk is: als dit passeert, zal de rest volgen.

    “Doorheen de acties krijgen we een goede respons: sociaal werk is immers in het belang van iedereen. We gaan spreken op de hogescholen en universiteiten, studenten nemen deel aan onze acties. Met de actie van 7 oktober aan het stadhuis van Antwerpen zagen we het potentieel. Er waren veel studenten, sociaal werkers uit andere steden met een grote groep uit Brussel en ook syndicalisten uit andere sectoren zoals de chemie, distributie, voeding, … Het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) speelt een grote en bijzonder positieve rol in het eenmaken van het personeel in de sector en op die basis kunnen we ook een bredere solidariteit tot stand brengen.

    “De actiedag van de social profit op 24 november is voor ons belangrijk omdat er gelijkaardige problemen in de volledige zorgsector zijn. Alleen zullen we het niet halen, er is een brede ‘witte woede’ nodig. We moeten ons ook richten tegen het volledige besparingsbeleid. Onze cliënten ondervinden de gevolgen van dat beleid met hun energiefacturen en andere stijgende kosten. Daarbovenop wordt nu ook hun sociale begeleiding afgebouwd. De boodschap die zij krijgen is dat ze maar hun plan moeten trekken. In het neoliberale jargon hebben ze daar zelfs een ‘zelfredzaamheidsmatrix’ voor. We kunnen dit niet aanvaarden en moeten wel in verzet gaan tegen de afbouw van hulpverlening en het besparingsbeleid in het algemeen.”

  • Sociaal werkers voeren actie in Luik: ‘wij willen geen repressief instrument worden’

    piis_ega_05

    Woensdag voerden in Jemeppe-sur-Meuse een honderdtal mensen actie naar aanleiding van het bezoek van minister Borsus (MR). Aanleiding is de verplichte gemeenschapsdienst voor werklozen die een leefloon krijgen, in feite onbetaalde dwangarbeid. Als er toch werk is voor werklozen, waarom krijgen ze dan geen degelijk contract?

    Meer bepaald protesteerden sociaal werkers tegen het feit dat ze door dit soort maatregelen hun werkinvulling zien veranderen. In plaats van sociaal werkers worden ze steeds meer controlediensten die vooral repressief moeten optreden. Verschillende personeelsleden van het OCMW, studenten en sympathisanten protesteerden.

    De actie werd gevoerd door een platform dat onderschreven werd door verschillende organisaties zoals Association de Défense des Allocataires Sociaux (ADAS), Comité pour l’abolition des dettes illégitimes (CADTM), Étudiants de Gauche Actifs (de Franstalige Actief Linkse Studenten), Femmes Prévoyantes Socialistes (fps), Réseau Wallon de Lutte contre la Pauvreté (RWLP), Riposte.cte, Stop à la chasse aux chômeurs en Vie Féminine Liège-Seraing-Verviers. Verder werd de actie ook vervoegd door enkele militanten van PTB.

    Minister Borsus weigerde om naar de activisten te luisteren, zowel voor als na zijn bezoek bleef hij doof voor onze eisen. Hij ging wel meteen naar de politie om te eisen dat ze ons zouden buitenhouden uit het publieke evenement waar hij zou spreken. Erg publiek was dit evenement dus niet.

    Op de actie werd ook opgeroepen om deel te nemen aan de betoging van de non-profit op 24 november in Brussel. De strijd tegen deze regering en het asociale besparingsbeleid gaat door!

    >> Bekijk onze foto’s van de actie

  • 7 redenen om op 24 november te betogen

    24-november-2016-tertioEr zijn héél véél redenen om op 24 november onze stem te laten horen! We snijden hier 7 thema’s aan (niet toevallig een bijbels getal) die een idee geven van “de komende neoliberale armageddon in de zorg” indien we Maggie en de regering hun gang laten gaan.

    Artikel overgenomen vanop polsslagnonprofit.blogspot.be

    1. Voor een nieuw sociaal akkoord!

    Het zijn niet enkel de brutale besparingen met o.a. de aanval op de ADV-dagen maar er is ook een eisenbundel om tot een nieuw sociaal akkoord te komen in de sector (zowel voor de federale als de Vlaamse sectoren) Het laatste sociaal meerjarenakkoord van betekenis  voor de federale sectoren (ziekenhuizen  en co) was dat van 2005-2010. Het jaar 2005 was dan ook de laatste keer dat de witte woede massaal en intensief van zich liet horen. Het eindigde in een actie- en stakingsbeweging “tot de finish.” Na dit akkoord werden we systematisch afgescheept met mini-akkoordjes met dito inhoud.

    De Vlaamse sectoren (gezinszorg, opvoedingsinstellingen, de beschutte en sociale werkplaatsen, …) wisten echter nog een VIA 4  (vierde Vlaams Intersectoraal Akkoord) uit de brand te slepen voor 2011-1015, wat een belangrijke vooruitgang voor de zeer diverse sector betekende.

    Voor de eisenbundels verwijzen we graag naar de websites van de vakbonden in de verschillende sectoren van de social profit.

    1. De lage lonen in de zorgsector

    Sinds 2002 (!) wordt er gewerkt aan een nieuwe functieclassificatie (IF-IC) én theoretisch loonmodel. Hieruit blijkt een duidelijke loonhandicap in vergelijking met andere sectoren. Een volledige uitvoering van het theoretisch loonmodel zou een meerkost betekenen van meer dan 900 miljoen (!) euro. Om het systeem een ernstige start te geven zou een eerste schijf van 100 miljoen euro nodig zijn. Minister De Block heeft slechts 50 miljoen hiervoor opzijgezet voor 2017. Dit is té weinig om onmiddellijk voor iedereen tot een merkbare verbetering te komen. De premies voor de bijzondere beroepstitels en bekwaamheden zouden geïntegreerd worden in het loon (wat gunstiger is voor o.a. de berekening van het pensioen) Maar voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over de federale sectoren. Onze laatste baremieke loonsverhoging (+1%) dateert van … 2001!

    1. Té weinig personeel !!!

    De personeelsnormen moeten dringend omhoog (zeker in de woonzorgcentra) want de werkdruk is niet langer houdbaar, zeker als er collega’s ziek vallen. Het systeem van mobiele equipes is een goede maatregel maar in de praktijk pakt het soms anders uit. De mobiele equipes worden in heel wat instellingen ingezet om langdurige afwezigheden op te vangen, wat problematisch is bij onverwachte afwezigheden bij ziekte natuurlijk want dan is de mobiele equipe al grotendeels ergens anders ingepland … Dat de mobiele equipes te kort schieten wordt ook bewezen door de ruime inzet van interims (in diverse vormen) en aparte ‘dagcontracten.’ De enige duurzame oplossing is een betekenisvolle verhoging van de personeelsnormen aangezien deze achterhaald en allesbehalve aangepast zijn aan de toegenomen zorgzwaarte.

    Te weinig personeel hangt ook samen met de voortschrijdende commercialisering in de zorgsector.

    De onstilbare winsthonger van de zorgmultinationals (commerciële woonzorgcentra) geeft aanleiding tot mensonwaardige toestanden, zowel voor de bewoners als het personeel. Om de winsten voor de aandeelhouders te maximaliseren moeten immers de middelen en het personeel tot een absoluut minimum beperkt worden.

    1. De toekomstige hervorming (lees: het decimeren) van het ziekenhuislandschap

    Een andere reden om op straat te komen, zijn de diepgaande hervormingen in de gezondheidszorg die nu en de komende jaren op de rails zullen gezet worden. Onder druk van de besparingen zullen die hervormingen versneld uitgevoerd worden. Dat laat alvast het ergste vermoeden.

    Eén ervan is de verplichte netwerking: de 91 apart werkende ziekenhuizen in ons land zullen zich in maximum 25 netwerken moeten verdelen. Dit zal onvermijdelijk tot sluiting van bedden (4000 volgens De Standaard 12/11/2016) en dus jobverlies leiden, zowel bij de ondersteunende diensten (via outsourcing en het opzetten van gezamenlijke logistieke platformen) als de zorgdiensten. Voor de zorgdiensten zullen waarschijnlijk materniteit en pediatrie het eerst in het vizier komen. Ziekenhuizen zullen onderling moeten overeenkomen wie welke specialiteit gaat aanbieden. Anderzijds wil men zo veel mogelijk zorg (inclusief chemotherapie) via de thuisverpleging organiseren om patiënten zo veel mogelijk uit het ziekenhuis te weren. Wat natuurlijk nog eens een afbouw van het personeelsbestand in de ziekenhuizen betekent. Heel wat “proefprojecten” lopen al. Na een positieve evaluatie zullen zij zeer snel ingevoerd worden.

    DRG-financiering

    En dan hebben we het nog niet gehad over de toekomstige ziekenhuisfinanciering waarbij men zich hoofdzakelijk wil baseren op DRG’s (diagnostisch gerelateerde groepen) In mensentaal: voor elke patiënt die beantwoordt aan een welomschreven diagnostische groep zal er een vast enveloppe komen, onafhankelijk van “hoeveel keer hij onder de machines wordt gelegd.” Misschien in eerste instantie een goed idee ter bestrijding van de beruchte overconsumptie maar het houdt heel wat gevaren in. Ziekenhuizen zouden kunnen geneigd zijn om enkel te specialiseren in de DRG’s die financieel het interessantst zijn. Voor wie gaat dan “de overschot” zijn? Wat gaat men doen met de prestaties van de artsen? De verschillende bedragen voor de DRG’s zullen doorgaans naar beneden toe ingeschat worden (’t is crisis!) wat de ziekenhuizen terug zal dwingen te besparen en zo komen we in een vicieuze cirkel die in deze tekst verschillende keren aan bod komt.

    Een pittig detail: in Duitsland werd na een proefperiode in 2004 de DRG-financiering in de ziekenhuizen definitief ingevoerd. Zwitserland volgde in 2012. VOORAF schafte men echter de personeelsnormen af. De gevolgen waren catastrofaal voor de werkgelegenheid én deed de werkdruk in de sector enorm stijgen. Dit is niet toevallig aangezien de grootste kost van een ziekenhuis het personeel is. Ziekenhuizen splitsten dan ook hun ondersteunende diensten (onderhoud, keuken, logistiek, …) systematisch af om fors te besparen. Volgens de vakbond Ver.di zijn er momenteel 162.000 werknemers (voornamelijk verpleegkundigen) te weinig in de Duitse ziekenhuizen.

    1. Papierwerk neemt hand over hand toe

    De administratieve rompslomp neemt jaar na jaar toe (door bijvoorbeeld accreditering en allerhande kwaliteitsnormen die moeten gehaald worden) Dit verhoogt de reeds zware werkdruk en vermindert de tijd dat men effectief kan bezig zijn met de patiënten.

    1. Wat met de toekomst van de zorgberoepen?

    Het ziet er eveneens naar uit dat men via de vernieuwing van KB 78 (nu “WUG” geheten: de gecoördineerde Wet betreffende de Uitoefening van de Gezondheidszorgberoepen) de zorgberoepen wil overhoop gooien door verschuiving van taken en verantwoordelijkheden en de mogelijke introductie van een nieuwe intermediaire functie, de “health care assistant.” Dit zijn allemaal “concepten” waar nog geen definitieve beslissing over gevallen is.

    1. Regionalisering maakt een “complexe soep” van de zorgsector

    We zitten nu in een overgangsperiode  waarbij bepaalde federale sectoren overgaan naar de deelstaten (bijvoorbeeld de woonzorgcentra, de specialistische ziekenhuizen) Echter heel wat bevoegdheden zijn en blijven gemengd: kwestie van de zaken gemakkelijk en efficiënt te maken … NOT!

    Wat o.a. de loonvorming en de opleidingen betreft, is de regionalisering géén goed idee. De opleidingen voor verpleegkunde aan beide kanten van de taalgrens verschillen ernstig . Dan hebben we het vooral over de “oude A2”: in Vlaanderen HBO 5 op 3 jaar (gegradueerden op niveau 5) en aan de andere kant van de taalgrens gebrevetteerden op niveau 4 op … 3,5 jaar! En wat met de lonen in de bejaardenzorg  als zij niet langer onder federale bevoegdheid vallen? Zullen zij meestappen in het IF-IC verhaal of niet?

    Een ander verhaal is “artikel 107”: de mobiele teams in de psychiatrie. Zij vallen onder Vlaamse bevoegdheid maar doorgaans is het personeel afkomstig van een psychiatrisch ziekenhuis dat afhangt van federaal. Het loonbeleid is hier allesbehalve eenduidig. De afbouw van ziekenhuisbedden in de psychiatrie dat gepaard gaat met artikel 107, zorgt ervoor dat meer en meer psychiatrische patiënten op straat komen te staan en uiteindelijk in de daklozenopvang terechtkomen. En zo zijn er wel nog voorbeelden te geven van de toegenomen complexiteit én hun negatieve gevolgen. Efficiëntie is toch wel wat anders?

    8. Vul zelf maar verder aan …

  • Douwe Egberts. 3 miljard winst + fiscale cadeaus = 274 jobs weg. Onaanvaardbaar!

    Foto: PPICS
    Foto: PPICS

     

    Terwijl de regering zocht naar maatregelen om ons nog enkele miljarden te laten inleveren, kondigden tal van bedrijven afdankingen aan. Er gaat geen week voorbij zonder slecht nieuws: Caterpillar, AXA, ING, … Op 15 september was het de beurt aan Douwe Egberts: sluiting van de productiesite in Grimbergen en 274 bedreigde jobs.

    Artikel door Nico (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    In 2014 kwam Douwe Egberts onder de vleugels van de groep Jacobs terecht. Samen werden ze de grootste producent en verkoper van koffie ter wereld met een winst van 3 miljard euro per jaar. In Grimbergen werd in 2015 15 miljoen euro winst geboekt met een jaarproductie van 35.000 ton.

    Het bedrijf kreeg vorig jaar 1,5 miljoen euro belastingvrijstellingen op basis van de notionele intrestaftrek. Daarnaast kreeg het voor 500.000 euro verminderingen op sociale bijdragen. Voor de overname door Jacobs stemden de werknemers in met het afschaffen van de weekendploeg. Maar de inspanningen door het personeel en de fiscale cadeaus volstonden niet om de jobs te behouden. Eens te meer lijkt dit bloedbad ingegeven te zijn door een zoektocht naar nog meer winsten door inhalige aandeelhouders.

    Volgens de woordvoerder van het bedrijf veranderen de verwachtingen van consumenten en is het bedrijf niet meer aangepast. Als de fabriek in Grimbergen niet aangepast is, komt dit niet door het personeel. Als de organisatie van de productie problemen ondervindt, moet naar het management gekeken worden. Waarom werd niet geïnvesteerd om de productie aan te passen aan de ‘nieuwe noden’? De directie stelt dat ze wil inzetten op grote volumes en gespecialiseerde producten. In Grimbergen is dat moeilijk haalbaar. Maar komt dat door het beleid van de directie, of was de sluiting van deze site al langer gepland?

    Een alternatief door en voor de werkenden

    De directie sprak van een overcapaciteit binnen de groep waardoor Grimbergen dicht moest. Het geeft aan dat de directie zal doorzetten met de sluiting om haar doelstellingen te behalen. Een nieuwe verlaging van de sociale lasten of een loonsvermindering zet enkel het personeel meer tegen elkaar op zonder enige garantie op behoud van jobs. De directie verklaarde overigens dat zelfs indien het personeel gratis zou werken, de fabriek in Grimbergen toch zou dichtgaan.

    Na de informatiefase voorzien door de wet-Renault zal het sociaal plan in maximaal 60 dagen onderhandeld worden. Indien daar niets uitkomt, is het voor de directie mogelijk om af te danken aan de wettelijke minimumnormen. Waarom geen offensieve informatiefase organiseren met het personeel? Het spandoek aan de ingang van het bedrijf dat ook op de betoging van 29 september meegedragen werd, is alleszins duidelijk: “3 miljard winst + fiscale cadeaus = 274 jobs weg. Onaanvaardbaar!”

    Het is een goed vertrekpunt om een brede campagne vanuit de fabriek te starten. De personeelsvergaderingen bieden een kans om te discussiëren over de twijfels, de verwachtingen en om collectieve antwoorden te bieden. Het personeel moet de argumenten voor de sluiting weerleggen. Er zijn in Grimbergen machines om koffie te produceren, er is personeel om ze te bedienen en er zijn genoeg koffiedrinkers in het land. De onteigening zonder schadeloosstelling dringt zich op. Het nationaliseren van de productielijn onder controle van het personeel en de gemeenschap is de beste manier om een industrieel project te vestigen dat niet gericht is op de winsten maar op productie en jobs. Dit vereist een bezetting van de fabriek door het personeel zodat de directie de machines niet kan ontmantelen om ze door te verkopen. De helft van het personeel van Grimbergen blijft buiten het sociaal plan en moet verhuizen eens het sociaal plan er is.

    Brede solidariteit is nodig. Het spandoek kan ook in een affichevorm gemaakt worden met een campagne van de vakbonden naar de winkels en de bevolking in de buurt. Dit kan leiden tot een solidariteitsbetoging tot voor de poorten van het bedrijf. Het zou naast de procedure van de wet-Renault een sterke oproep zijn voor het behoud van jobs. We mogen de verschillende slachtoffers van collectieve afdankingen niet alleen laten strijden.

  • Minimale dienstverlening bij De Lijn… om alle dienstverlening af te bouwen (en protest daartegen te verbieden)

    delijnBegin oktober stemde het Vlaams Parlement een resolutie om in de beheersovereenkomst met De Lijn minimale dienstverlening bij stakingen in te schrijven. Het initiatief kwam – hoe kan het ook anders – van Annick De Ridder (N-VA) en werd gesteund door de voltallige meerderheid. Het is slechts een aanbeveling, maar het kan tellen als provocatie en voorbode op een aanval op ons stakingsrecht.

    Artikel door een buschauffeur

    Minister Weyts (N-VA) stelt dat onderhandelingen over de nieuwe beheersovereenkomst het moment zijn om werk te maken van de minimale dienstverlening. Annick De Ridder erkent dat de minimale dienstverlening een federale bevoegdheid is, maar wil dat De Lijn een soort herenakkoord sluit om minimale dienstverlening in te voeren. Ze willen dus dat de vakbonden en directie bij De Lijn een akkoord sluiten over minimale dienstverlening. Ook bij de NMBS zegt de federale regering dat ze het sociaal overleg “een kans” wil geven, maar het overleg wordt beperkt tot verschillende opties van minimale dienstverlening waarbij de regering zegt dat ze het desnoods ook zonder akkoord zal opleggen. De vraag is hoelang het zal duren vooraleer er ook bij De Lijn een dergelijk ultimatum komt.

    Pas tevreden als stakingsrecht aan banden ligt

    De vakbonden bij De Lijn spreken van een oorlogsverklaring (ACOD) en pestgedrag (ACV).  ACOD stelt terecht dat minister Weyts de beheersovereenkomst beter zou gebruiken voor een degelijke dienstverlening, ook in de minder rendabele gebieden. Er zijn trouwens al heel wat toegevingen gedaan in het verleden. Zo is er, om wilde stakingen te vermijden, een akkoord gesloten dat er 14 dagen op voorhand een stakingsaanzegging wordt gedaan en kunnen een aantal personeelscategorieën zoals dispatchers, controleurs en technici al opgevorderd worden om de veiligheid te garanderen. Maar geen enkele toegeving is genoeg.

    Sommigen argumenteren dat een minimale dienstverlening gewoon niet haalbaar is. Er kunnen vragen gesteld worden over welke reizigers dan wel mee kunnen en wat dit betekent voor de veiligheid. Hoe moet het praktisch georganiseerd worden met de verschillende onderaannemers en wat met hun stakingsrecht? Het zou inderdaad vooral problemen en chaos opleveren. Maar het idee laten doorvoeren om te bewijzen dat het niet kan, is gevaarlijk. Voor deze regering zal dit een argument zijn om het stakingsrecht verder af te bouwen. Het is geen toeval dat verschillende partijen niet langer spreken over minimale maar over gegarandeerde dienstverlening. Regering en patronaat zullen pas tevreden zijn als het stakingsrecht volledig naar de vuilbak is verwezen en ze met ons kunnen doen wat ze willen.

    Massaal investeringsplan voor maximale dienstverlening

    Vlaams parlementslid Dirk De Kort (CD&V) stelt dat hij vooral niet wil dat het openbaar vervoer de steun van het brede publiek verliest. Het is nochtans de besparingsgolf die ervoor zorgt dat het openbaar vervoer die steun verliest. In de praktijk is er elke dag een minimale dienstverlening. Al lachend wordt er onder collega’s wel eens gereageerd met “Minimale dienstverlening? Dan zullen ze toch voor extra personeel en materiaal moeten zorgen.” Door personeelstekort in verschillende regio’s komen bussen of trams niet opdagen. En wie in de spits het openbaar vervoer neemt, weet dat de voertuigen nu al overvol zitten. Als Dirk De Kort of Weyts echt om de reiziger bekommerd zijn, zouden ze voor een massaal investeringsplan gaan!

    De Vlaamse regering doet net het tegenovergestelde. De nieuwe beheersovereenkomst zal in het teken staan van een nieuwe structuur die voor het openbaar vervoer zal opgezet worden. Een gelaagde structuur die niet enkel voorziet in een afbouw, maar ook de deur openzet voor verdere liberalisering en privatisering van (delen van) het openbaar vervoer. Zo zal het aanbod in minder rendabele gebieden voornamelijk worden overgelaten aan taxi’s, buurtbussen, vrijwilligersinitiatieven. En daarnaast zullen de onderaannemers bij De Lijn een groter deel krijgen.

    De strijd voor ons stakingsrecht organiseren!

    Het mag duidelijk zijn dat reizigers niets te winnen hebben bij een minimale dienstverlening of verdere toegevingen op ons stakingsrecht. De jarenlange besparingen hebben gevolgen voor zowel reizigers als personeel. We zitten in hetzelfde bad. Ons het recht ontzeggen om tegen het besparingsbeleid te protesteren, is niet in het voordeel van de reizigers.

    We moeten de strijd tegen minimale dienstverlening koppelen aan de strijd voor een echt investeringsplan bij het openbaar vervoer. Die strijd moeten we nu beginnen organiseren, samen met de collega’s bij de NMBS en andere openbare diensten  in plaats van ons om de beurt naar de slachtbank te laten leiden. En laten we dit koppelen aan een echte strijd tegen deze regering en de besparingspolitiek met een deftig programma dat ingaat tegen het besparings- en privatiseringsbeleid. Een programma dat enthousiasme kan opwekken, zoals dat van Jeremy Corbyn in Groot-Brittannië die onder meer pleit voor de hernationalisering van de spoorwegen.

  • Verdedig het recht op verzet tegen het rechtse beleid: handen af van het stakingsrecht!

    Foto: PPICS
    Foto: PPICS

    Mensenrechten erkennen geldt blijkbaar niet wat het stakingsrecht betreft

    De rechtse regering wil dat nieuwkomers een verklaring ondertekenen waarin ze de mensenrechten erkennen. Alvorens dit van anderen te vragen, zouden de rechtse partijen beter beginnen met het zelf te doen. Het stakingsrecht is immers een algemeen erkend mensenrecht. Zonder het recht op collectieve actie komen we al gauw in dictatoriale toestanden terecht. Maar toch wil de rechtse regering net dit recht op verzet tegen haar beleid drastisch afbouwen.

    door Geert Cool, auteur van ‘Verdedig het stakingsrecht’

    De regering wil dat de kleine spoorbonden ASTB en OVS niet langer stakingsaanzeggingen kunnen indienen. Dit komt niet toevallig net na de aankondiging dat de pensioenleeftijd van onder meer de treinbestuurders wordt verhoogd, een beroepscategorie waar ASTB de voorbije jaren een positie heeft uitgebouwd. Eerst wordt een aanval op het personeel ingezet en vervolgens wordt aangekondigd dat protest daartegen aan banden wordt gelegd. Uiteraard is dit slechts een opstap om alle protest in de kiem te smoren: het begint met kleinere vakbonden en als dat lukt, volgen de andere.

    Ten onrechte menen de regering en de directie dat het stakingsrecht beperkt is tot wat de door hen erkende vakbondsleiders goedkeuren. Het recht om een vakbond op te richten en daarmee zijn belangen te beschermen, is door artikel 11 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens toegekend aan iedereen. Het Europees Sociaal Handvest erkent het recht van werknemers om collectief op te treden. Het beperken van een recht erkend door het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens is aan strikte voorwaarden onderworpen, voorwaarden waar het regeringsvoorstel en de bijhorende sancties niet aan voldoen.

    Als het beperken van deze rechten dan nog eens gebeurt door de werkgever zelf (de regering), dan begeven we ons helemaal op glad ijs. Bij een collectief conflict tussen werkgever en werknemers is het dan de werkgever die bepaalt hoe de werknemers zich in dit collectief conflict moeten gedragen. Wordt protest straks beperkt tot online petities of vormen van ‘embedded’ protest binnen het gevoerde beleid? Het doet denken aan de Turkse dictator Erdogan die zelf wil bepalen welke vorm van oppositie tegen zijn beleid kan (met name een volgzame oppositie) terwijl andere vormen van oppositie meteen hardhandig en repressief de kop ingedrukt worden.

    De regering stelt dat OVS en ASTB wel hun status van vakbond behouden, maar dat ze geen stakingsaanzegging mogen indienen waardoor acties van hun leden steeds “wilde en illegale” stakingen zijn. Die kunnen bestraft worden met boetes en soms zelfs ontslag. Dit botst niet alleen met de Europese grondregels, het gaat ook regelrecht in tegen de heersende Belgische rechtspraak die door strijd afgedwongen is. Naar aanleiding van een staking in de Antwerpse petroleumsector in 1976 stelde het Hof van Cassatie dat een staking op zich geen onrechtmatige daad kan zijn. Hoe kan dat kan gerijmd worden met sancties en ontslagen wegens collectieve acties?

    Natuurlijk raakt de regering hiermee aan de syndicale vrijheid. Het doel is om protest van het personeel aan banden te leggen, net zoals dit voor het afdwingen van het stakingsrecht in de 20e eeuw het geval was. Dit belangt niet alleen de militanten van ASTB en OVS aan, het treft alle syndicalisten.

    Bij de NMBS is er niet alleen het optrekken van de pensioenleeftijd voor rijdend personeel, binnenkort wordt ook opnieuw gediscussieerd over ‘minimale dienstverlening.’ Het personeel en de reizigers hebben belang bij discussies over maximale dienstverlening, maar actiemiddelen om dat af te dwingen worden aan banden gelegd. Daar gaat het immers echt over bij het voorstel van ‘minimale dienstverlening’ bij stakingsacties. Om deze aanval mee mogelijk te maken, kondigen regering en directie ook aan dat het aantal vakbondsafgevaardigden drastisch naar beneden moet. Nu zijn er 1.600 afgevaardigden voor 34.000 personeelsleden op 2.700 werkplekken. De regering wil dat de vakbonden zelf voorstellen doen om hun aantal afgevaardigden te beperken en hun stakingsrecht af te bouwen, zoniet neemt ze zelf maatregelen.

    De voorstellen van de regering hebben niets met ‘moderne vakbonden’ te maken, ze brengen ons integendeel terug naar de 19de eeuw. Het is aan de werknemers om te beslissen welke vakbondsstructuren ze aannemen, daar moet de werkgever zich niet mee moeien. Of geldt artikel 11 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mensen niet langer in België? Het behouden van ons recht op collectieve actie, met inbegrip van het stakingsrecht, kunnen we het best door gebruik te maken van dit recht en het door mobilisatie van onderuit door de hele arbeidersbeweging in de praktijk steeds opnieuw af te dwingen.

    Vaststellen dat de regering en de directie hypocriet zijn, is terecht maar volstaat niet. De strijd tegen de aanvallen moet georganiseerd worden, zoniet zullen die aanvallen steeds harder worden en gaan niet alleen onze syndicale rechten terug naar de 19de eeuw maar ook onze arbeidsvoorwaarden. Waarop wachten de vakbondsleiders bij het spoor om over de verschillende vakbonden heen de basis te laten beslissen over een opbouwend actieplan gekoppeld aan een duidelijk eisenplatform waarbij elke volgende stap in de acties en elk voorstel in onderhandelingen ter stemming wordt voorgelegd aan die basis?

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping