Your cart is currently empty!
Actieplan nodig om koopkracht te verdedigen!
Hoe verder na de betoging van 15 december?
Twee maand ligt de betoging van het vakbondsfront “voor een sterke federale sociale zekerheid, meer koopkracht en een meer evenwichtige fiscaliteit” achter de rug. Met 25.000 zijn we toen afgezakt naar Brussel. Het hadden er veel meer kunnen zijn. Als de vakbonden maar tijdig het mobilisatiepamflet ter beschikking gesteld hadden van de syndicale delegaties. Of ook nog, als de arbeiders niet reeds vooraf door hadden dat 15 december alweer een wandeling zonder verlengstuk zou worden.
De sceptici hadden helaas weer niet helemaal ongelijk. Naar een ordewoord konden we op het einde van de betoging fluiten. Het werd sindsdien oorverdovend stil langs de kant van de vakbondstop. Zijn de sterke sociale zekerheid, de koopkrachtverhoging en de evenwichtige fiscaliteit dan verworven? Helaas. Het enige wat de vakbonden “verkregen”, was de vorming van een (bijna) tripartite in plaats van Rooms-Blauw. Interimpremier Verhofstadt lichte de betekenis daarvan voor onze eisen meteen toe: “er is geen geld”. Hij voegde er nog fijntjes aan toe dat zelfs de eisen van SP.a te ver gaan en de PS al helemaal geen eisen stelt.
Zwakheid zet aan tot agressie. De stilte van de vakbondstop wordt overstemd door gejoel aan de overkant. Het VBO waarschuwt voor “emobeleid” en pleit voor all-in akkoorden, om de beperkte looncompensatie van prijsstijgingen door de afgezwakte indexkoppeling nog meer te neutraliseren. Dat belooft voor de IPA-onderhandelingen in het najaar… Als de koopkracht beter moet, dan maar op kosten van de overheid door verlaging van de personenbelasting, luidt de patronale redenering. Wat we netto winnen, kunnen we dan meteen besteden aan duurdere prijzen voor wat ooit openbare diensten waren.
Voka waarschuwt voor verlies aan concurrentiekracht. Geen politicus of vakbondsman die er echter aan denkt hen de cijfers van het nochtans rechtse weekblad Trends onder de neus te gooien. Daaruit blijkt dat de gecumuleerde winst van alle sectoren voor 2006 77,4 miljard euro bedroeg, een kwart meer dan de 62 miljard euro in 2005, toen ook al een record (Nieuwe editie Trends top 30.000). Het VBO schrijft: “Er kwamen meer directe buitenlandse investeringen (waardeverdubbeling in 2006)”. Het geeft ook toe dat België een zeer opmerkelijke plaats inneemt op de wereldranking inzake directe buitenlandse investeringen (4de, nog voor China). Dat zou de vakbondstop moeten antwoorden op de hypocriete klaagzang van de patroons.
De protestactie van voornamelijk een handvol ABVV-personeelsleden, aangevoerd door het duo De Leeuw-Demelenne, aan de hoofdzetel van Electrabel volstaat echt niet. Als de top niet wil of durft, moeten we het zelf maar doen, zullen ze bij Syncreon gedacht hebben en op maandag 14 januari gingen ze spontaan in staking. Syncreon is een van de talloze onderaannemers van Ford. Destijds werd dat systeem ingevoerd in een poging de arbeiders te verdelen en de lonen en arbeidscondities te ondermijnen. Blijkbaar hebben de arbeiders de achillespees gevonden, binnen de kortste keren lag de band bij Ford stil en werd vanuit Ford druk gezet op de onderaannemers om het conflict zo snel mogelijk te beëindigen, want door het “just in time” systeem waren ze zo door de voorraad heen.
Zien eten, doet eten. De arbeiders van Lear Corporations, van SML, Magna Belplas en IAC volgden, telkens met succes. De werkgeversorganisatie VOKA riep de toeleveranciers op om Ford Genk niet langer te “gijzelen” en de “waanzin” te stoppen. Wij dachten net integendeel dat het Ford Genk was dat al jarenlang de arbeiders gijzelde door steeds meer uit te besteden. De arbeiders bij Ford dachten er net zo over en volgden het voorbeeld van de onderaannemers en dwongen eveneens toegevingen af.
In een reactie op de staking bij Ford stelde Cortebeeck (ACV) dat de vakbondstop de stakingsgolf “zeker niet uitgelokt” had en zo snel mogelijk een oplossing wou. Intussen regent het nieuwe berichten over prijsstijgingen, meestal van basisbehoeften als voedsel, energie en huisvesting. Het probleem oplossen, bestaat erin de lonen en uitkeringen op te trekken om het hoofd te bieden aan de stijgende levensduurte en de groeiende armoede, niet om de superrijken nog meer toe te stoppen. In plaats van te spreken over ons “buikgevoel”, zouden Cortebeeck en diens ABVV-collega De Leeuw in alle gewesten en sectoren de militanten moeten raadplegen voor het opstellen van een actieplan voor koopkracht!