Stakingsgolf in Limburg gaat verder

Na de eerdere acties bij de toeleveranciers van Ford en bij Ford zelf in Genk, volgden andere stakingen in Limburg. Bij Hydromation (Tongeren), Sabca (Lummen), Galva (Houthalen), Alro (Dilsen-Stokkem) en Sappi (Lanaken) wordt eveneens actie gevoerd om diverse redenen. De koopkracht is echter een thema dat vaak terugkomt in de acties.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Koopkrachthysterie?

Unizo spreekt over een “koopkrachthysterie”. De stijgende prijzen zouden vooral tussen de oren zitten, terwijl de koopkracht volgens de patroons zou stijgen. We weten niet op welke planeet zij leven, maar hier wordt alles fors duurder: voedsel, energie, huisvesting,… Wie geen tankkaart heeft op kosten van het bedrijf, recordlonen als topmanager,… voelt de gevolgen van die prijsstijgingen wel.

De gevolgen zijn er ook naar:

• De koopjesperiode is de slechtste in vijf jaar tijd. Nadat eerder de kerstinkopen tegenvielen, werden ook de solden geen succes voor de winkeliers.
• Het aantal bezoekers aan het autosalon was lager als de vorige keren: 75.000 minder dan in 2006.
  [/box]

  Bij Hydromation (dat koelingsfilters voor auto’s maakt) in Tongeren wordt geprotesteerd tegen de beslissing van de directie om een deel van de productie naar Hongarije over te brengen. Er wordt zelfs gevreesd dat de volledige productie naar Hongarije zou trekken waardoor de ruim 100 werknemers in Tongeren op straat zouden staan.

  Bij Sabca willen de arbeiders meer loon, onder meer omdat ze in Lummen tot 20% minder verdienen dan hun collega’s in Brussel en Gosselies. Nu willen de arbeiders ook in Lummen hogere lonen. Bij het metaalbewerkingsbedrijf Alro in Dilsen-Stokkem eisen de 1000 arbeiders loonsverhoging.

  Bij zinkverwerker Galva wordt eveneens gestaakt voor een lagere werkdruk en een loonopslag van 1,5 euro per uur. Er werd een sociaal bemiddelaar aangesteld die een voorstel heeft gedaan over de koopkrachtverhoging. Dat voorstel is “te nemen of te laten”, maar omvat geen loonsverhoging (enkel de melding dat er behoefte is aan een koopkrachtverhoging). Vreemd genoeg wordt bij Galva niet enkel door het patronaat gedreigd, maar ook door de vakbonden. Als de arbeiders na de toelichting van het voorstel niet binnen de 48 uur terug aan het werk zijn, zullen de bonden de staking niet langer erkennen. Deze syndicale opstelling is ronduit gevaarlijk. In plaats van de leden te steunen, wordt ook gewerkt met dreigementen en ultimatums.

  Bij Sappi tenslotte eist het ABVV een bruto premie van 1000 euro voor de arbeiders. Het ACV reageert twijfelend, bij een eerdere CAO werd overeengekomen dat 25 jobs gered werden op voorwaarde dat er geen loonsverhogingen zouden komen. Een afgevaardigde van de groene vakbond stelde: “Bovendien heb ik geen enkel signaal opgevangen dat de werknemers bereid zouden zijn om hiervoor op straat te komen”. De betoging van 15 december gemist? Het ongenoegen zit wel degelijk diep en de stijgende levensduurte zorgt niet voor “koopkrachthysterie”, maar voor terechte bekommernissen.