Oorlogsstokers bij VW?

Soms is het schrikken als we een krant lezen. De voorstelling die daar naar voor wordt gebracht, lijkt soms meer op fictie dan op realiteit. Dit weekend nog was er de Gazet van Antwerpen die een artikel bracht met als kop “Oorlogsstoker D’Orazio doet spanningen in Vorst oplopen”. En wij maar denken dat die spanningen veroorzaakt waren door de directie en haar aankondiging van 4.000 afdankingen…

Neen, de directie stelt zich natuurlijk gematigd op als we de krant mogen geloven. “De directie van VW zal de 5200 stakende werknemers nog minstens tot en met dinsdag betalen”, zo begon het artikel in Gazet van Antwerpen.

Wat verder in het artikel wordt ingegaan op wat wordt voorgesteld als de bron van alle kwaad en spanningen: Roberto D’Orazio, voormalig stakingsleider bij Forges de Clabecq die er in slaagde om tegen de geplande afdankingen en sluiting massale mobilisaties op te zetten (onder meer met 70.000 betogers op de veelkleurige mars in Tubeke in het voorjaar van 1997). De syndicale acties bij Clabecq en de enorme solidariteit die er was, leidde er uiteindelijk toe dat het bedrijf openbleef en een beperkt aantal werknemers behield. Voor de delegees was uiteraard geen plaats meer.

Vorige vrijdag kwam D’Orazio een solidariteitsbezoek brengen aan VW. Dit viel ook de media op. In Gazet van Antwerpen volgen we even hun relaas: “’s Middags dook ook oude bekende Roberto D’Orazio op, de man die indertijd het fanatieke, met enig geweld gepaard gaande verzet leidde bij Forges de Clabecq. Hij ontpopte zich al snel tot een oorlogsstoker door met luide stem de VW-afgevaardigden te verwijten dat ze zich te slap en te verdeeld opstelden en dat alleen spijkerharde actie voor behoud van alle jobs op zijn plaats zou zijn. Zijn optreden leidde tot nervositeit en noopte verschillende delegees tot een nadrukkelijke oproep om de rangen gesloten te houden en de vraag aan ‘buitenstaanders’ om zich verder niet te moeien. D’Orazio trok zich vervolgens wijselijk terug.”

Het doet denken aan de verslaggeving van een veldslag. De man die geweld gebruikt en fanatiek is, die met “luide stem” oproept tot “spijkerharde” actie. Je voelt de journalist bijna beven van angst na zoveel “geweld”… Gelukkig voor de journalist trok de “oorlogsstoker” zich al snel “wijselijk” terug.

Dit soort journalistiek toont aan waarom de arbeiders en hun gezinnen nood hebben aan hun eigen kanalen om standpunten en verslagen naar voor te brengen. Als D’Orazio een bezoek brengt, is dat niet om geweld te prediken. D’Orazio heeft steeds geopteerd voor de uitbouw van een sterke krachtsverhouding op basis van mobilisatie. Het klopt dat er in de strijd van Clabecq incidenten zijn geweest en het strekt D’Orazio tot eer dat hij in het kader van die strijdbeweging de verantwoordelijkheid voor incidenten niet heeft afgeschoven op individuen. Maar de sterkte van Clabecq was een vastberaden houding en een brede mobilisatie.

Het is positief dat D’Orazio 10 jaar later deze lessen wil delen met al wie uitkijkt naar antwoorden op de houding van de VW-directie. Aan de poorten van VW wordt wel meer gediscussieerd. Dat kan misschien sommige journalisten afschrikken, maar het is wel nodig om de discussie aan te gaan over hoe de strijd tot overwinningen kan leiden.

Tegenover de oorlogsstokers is een antwoord nodig. Als de directie van Volkswagen ermee wegkomt om zomaar duizenden arbeiders op straat te zetten, zal dit als precedent worden aangegrepen voor verdere brutale oorlogsverklaringen van het patronaat aan hun arbeiders.