Category: Havens

De liberale havenbaas Fernand Huts zit niet om een provocatie meer of minder verlegen. Het feit dat hij de toegang van de vakbonden tot Logisport, een dochter van Katoen Natie, liet ontzeggen, vormde een druppel die de emmer bij de dokwerkers deed overlopen. Het werk werd neergelegd. Huts stuurde deurwaarders naar alle stakers met een individuele schadeclaim van 16.000 euro. De professionele provocateur goot daarmee olie op het vuur en werd van antwoord gediend: de staking breidde uit.

Onder dokwerkers leeft de vrees dat hun statuut wordt bedreigd. Er wordt langs alle kanten geprobeerd om het statuut van de dokwerkers aan te pakken. Vanuit Europa waren er pogingen om de havenarbeid te liberaliseren en tal van havenbazen doen er alles aan om zelf stappen in die richting te zetten. De liberaal Fernand Huts is daar één van. Die wil op zijn eentje het Duitse model van lage lonen en onzekere jobs in ons land invoeren. In de haven is het algemeen geweten dat Huts zijn personeel slecht betaalt en bovendien onregelmatige uren laat kloppen.

Toen Huts de vakbonden de toegang tot Logisport liet ontzeggen, was er meteen de vrees dat daar niet-erkende dokwerkers werden ingezet. Het zou onder meer om Oost-Europese interimmers gaan. Hierop begon een staking bij KTN Terminals en vandaag werd ook bij ABES het werk neergelegd. Fernand Huts gooide vorige week olie op het vuur door deurwaarders met schadeclaims naar de stakende dokwerkers te sturen. Volgens Huts was de schade immers enorm, hij vroeg tot 16.000 euro per stakende dokwerker. Dat cijfer kunnen we best onthouden voor het ogenblik dat er nog eens loononderhandelingen zijn… Alleszins is het een schandalige provocatie die Huts niet kan waarmaken, vooralsnog heeft iedere werkende het recht om het werk neer te leggen.

De stakende dokwerkers eisen dat een controle bij Logisport wordt doorgevoerd. Ze willen daarover onderhandelen met Huts, maar die zit in het buitenland. Om uitgebreid zijn mening in de pers te ventileren, heeft hij vanuit het buitenland anders wel voldoende tijd. De onderhandelingen laat hij over aan zijn zoon, maar in zijn verklaringen geeft hij aan niet te willen toegeven en een onderhandeling zondagavond draaide op niets uit omdat er langs werkgeverszijde niemand iets kon beslissen. Zijn zoon liet zich vooral opmerken door vandaag met de deurwaarders naar ABES te trekken om de stakende dokwerkers daar individueel te intimideren. In de familie-Huts valt de appel duidelijk niet ver van de boom. De dreiging van een schadevergoeding wil Huts “onmiddellijk intrekken zodra men opnieuw begint te werken.” Maar hij wil pas onderhandelen als hij terug in het land is, op 23 juli mag die ‘blijde intrede’ verwacht worden.

Met zijn provocaties zoekt Fernand Huts een open oorlog met het havenpersoneel. Die strijd gaat niet over personen maar over het behoud van degelijke arbeidsvoorwaarden versus een totale afbraak ervan. Als het van Huts afhangt, wordt voor de afbraak gegaan en hij richt zich nu tegen al wie daartegen protesteert. Daartoe zet hij deurwaarders en dreigementen in. Er wordt geprobeerd om de dokwerkers individueel te intimideren, terwijl dit bij uitstek een collectief conflict is.

Tegenover de wanhoopsdaden van een neoliberale extremist als Fernand Huts, is er nood aan eengemaakt verzet. De dokwerkers stellen zich samen op tegen de afbraak van hun statuut. Als Huts de oorlog verklaart aan de dokwerkers, is solidariteit onder en met de dokwerkers van groot belang. Deze ‘oorlog’ belang ons immers allemaal aan. Als Huts ermee weg komt, wordt een nieuwe stap gezet in de aanhoudende sociale afbraak.

Lees ook: Chantage in de haven

De sociale onrust die de regering organiseerde bij de loodsen in de Antwerpse haven leidde tot een enorme propagandaslag tegen het personeel. Eén van de terugkerende argumenten was de imagoschade voor Antwerpen en de dreiging dat Rotterdam trafiek zou overnemen. Een klassiek spel van verdeel-en-heers. Het personeel van APM Terminals in Rotterdam liet zich daar niet aan vangen en dwong door strijd een mooie loonsverhoging af.

Een van de eerste schepen die na het stopzetten van de acties van de loodsen in ons land naar Antwerpen kwam, was een schip dat uit Rotterdam uitweek wegens een staking bij APM. Daar was al enige tijd sociale onrust door het uitblijven van een CAO. Knelpunten waren de discussies rond de loonsvoorwaarden, werkzekerheidsgarantie en het invoeren van een extra compensatie voor de nationale maatregel om de pensioenleeftijd op te trekken. Het personeel dat op 65 in plaats van 67 op pensioen gaat, zou fors moeten inleveren. Dat verschil wil het personeel toedichten.

Voor de werkgevers kon daar geen sprake van zijn. APM kondigde midden februari aan dat het drie weken lang containerschepen naar Antwerpen zou afleiden omwille van de sociale onrust. Dat was een niet mis te verstaan dreigement. De nationale werkgeversfederatie bevestigde de eis van een algemene bevriezing van de lonen, “nullijn” genoemd.

Maar het personeel liet zich niet vangen en bleef actie voeren. Dinsdag werd opnieuw in staking gegaan. Dat levert resultaat op. In 2012-2013 krijgen de werknemers bovenop de prijscompensatie (aanpassing aan de index, in 2012 was dit 2,33%) een loonsverhoging van 2,75% en twee eenmalige uitkeringen van telkens 1.250 euro bruto. Bovendien is er een werkzekerheidsgarantie tot 2016. Vanaf 2014 komt er een extra bijdrage voor een aanvullende pensioenregeling.

Het resultaat bij APM in Rotterdam toont aan dat strijd resultaten oplevert. Dat is ook bij ons van belang aangezien het patronaat in de havens een oorlog is gestart. Het is columnist Marc Reynebeau die het over een oorlog had: “In een oorlog is de waarheid het eerste slachtoffer. Wat verder ook over de staking [van de loodsen] te denken valt, wanneer zoveel waarheid sneuvelt, moet het zijn dat er een oorlog bezig is.” Reynebeau voegt er aan toe dat het zaak is om te weten wie een oorlog is begonnen. Nadat hij eerder wees op het achterhouden van het akkoord tussen MSC en het Antwerpse Havenbedrijf, moet niet ver gezocht worden naar een antwoord op die vraag.

De directie van APM verklaarde dat deze CAO de “maximale loonruimte” benut. Zal dit maximum straks ook in andere vestigingen van APM en in andere containerbedrijven worden toegekend? Een sterkere samenwerking tussen het personeel in de verschillende havens zou dat gemakkelijker maken. Bovendien zou een verdeel-en-heerspolitiek moeilijker worden. United we stand!

Vorige week liet het antistakingsfront opnieuw van zich horen. De acties van de loodsen in de Antwerpse haven bedreigden volgens werkgevers en hun politici honderden jobs. Rederij MSC dreigde naar verluidt uit de haven weg te trekken. Minister Vande Lanotte verklaarde dat de opeisingbevelen voor de loodsen klaar lagen. Havenschepen Van Peel schreeuwde moord en brand.

Het loodspersoneel voerde actie tegen de verhoging van de pensioenleeftijd. Het werd voorgesteld als een actie voor amper 15 loodsen die op 60 jaar na een loopbaan van 40 jaar met pensioen willen. Het optrekken van de pensioenleeftijd gaat gepaard met een al langer bestaand ongenoegen over de pensioenberekening op het vaste loon, terwijl een groot deel van het loon van de loodsen variabel is. Na drie dagen actie, waarbij enkel tijdens de kantooruren werd gewerkt, werd het werk volledig hervat. Er komt een werkgroep die de eindeloopbaan voor loodsen, alsook voor het andere maritieme personeel, zal bespreken om op basis van sociale dialoog tot voorstellen te komen.

De druk tegen de acties van de loodsen was enorm. Er was een eensgezinde oproep van het havenbedrijf, de werkgevers en hun havenschepen Van Peel (CD&V) aan de regeringen om “in geen geval toe te geven aan de eisen van de loodsen” en om de actie “met alle middelen te stoppen”. Minister Vande Lanotte gaf achteraf aan dat hij bereid was om op die eis in te gaan door het personeel op te eisen. De dreiging van rederij MSC om uit Antwerpen weg te trekken, werd gretig gebruikt om de loodsen een onverantwoorde houding te verwijten waardoor ze honderden jobs op het spel zetten. Havenschepen Van Peel verweet de loodsen “kleinzieligheid” en stelde vorige week: “Ik overdrijf niet als ik zeg dat de haven van Antwerpen op dit moment één van de meest ernstige bedreigingen meemaakt in zijn geschiedenis”.

Het dreigement van MSC om uit Antwerpen weg te trekken, wordt door de krant ‘De Tijd’ omschreven als “grof pokerspel”. De krant had het over een principieel akkoord tussen MSC en het Havenbedrijf om zich sterker in Antwerpen te verankeren. Dat akkoord zou een week voor de staking zijn gesloten en werpt een wel erg bijzonder licht op het ‘dreigement’ om niet in Antwerpen te investeren. Het Havenbedrijf ontkent dit nieuws. MSC-topman Marc Beerlandt verklaart vandaag in Gazet van Antwerpen: “Wij zijn al dertig jaar aanwezig in Antwerpen. Wat wij hier hebben neergezet is vrij uniek in de wereld. Nu speculeert men dat MSC zou weggaan. Dat is niet waar. Dat hebben wij nooit gezegd.” De Tijd vatte het goed samen: “MSC en het Havenbedrijf verkozen dat ‘reuzenakkoord’, dat MSC voor jaren groeikansen geeft, echter niet te melden om druk te zetten op de loodsen. Met succes. Gisteren werd een akkoord bereikt om de acties te beëindigen.”

Het feit dat de loodsen tijdens de kantooruren een langzaamaanactie deden (met het opnemen van de maximale rusttijd) en buiten de kantooruren staakten, werd zonder enige nuance omschreven als een “staking” waarbij werd voorgesteld alsof geen enkel groot schip de havens binnen kon. In de haven van Zeebrugge viel de hinder volgens havenvoorzitter Joachim Coens mee: “De acties hebben weinig impact op de werking.” Waarom spreken de havenpatroons en hun media dan over acties die de havens “lam legden”? In Antwerpen was de achterstand tegen zondag weg gewerkt.

Het enige overblijvende argument van de werkgevers en hun politici is de imagoschade voor de havens. Daarbij moet worden gewezen op het feit dat een van de eerste schepen die vrijdag naar Antwerpen werd geloodst de Maersk Saigon was, een Verre Oostendienst die Maersk enkele weken van Rotterdam naar Antwerpen afleidt omwille van een sociaal conflict bij APM terminals in Rotterdam… Terwijl alle media uitgebreid aandacht hadden voor de negen schepen van MSC die in plaats van Antwerpen andere havens aandeden, wordt zedig gezwegen over de Maersk Saigon. Het argument van ‘imago’ dient enkel om het antistakingsoffensief te ondersteunen.

De eerdere aankondiging dat een deel van de trafiek naar Rotterdam zou trekken, had overigens niets met de acties van de loodsen te maken maar wel met het feit dat er plaatstekort was aan het Delwaidedok. Nu beweert De Tijd dat het principiële akkoord inhoudt dat MSC zijn positie in Antwerpen kan versterken door zijn overslagactiviteiten van het Delwaidedok over te brengen naar het Deurgangdok.

Havenschepen Van Peel beweerde dat de loodsen met hun acties overgingen tot “chantage”. Nu blijkt dat de chantage niet uit deze hoek kwam. De havenbedrijven hebben de loodsen gechanteerd om de acties stop te zetten. Ze konden daarbij rekenen op de bereidwillige medewerking van het Gemeenlijke Havenbedrijf, hun schepen en diens politieke vrienden in de regering alsook op de media.

Soms gebeurt de plundering van middelen door een kleine toplaag ten koste van de arbeiders net iets openlijker. Antwerp Shiprepair is daar een voorbeeld van. Het scheepherstellingsbedrijf stevent af op een faillissement nadat het bedrijf voor 10 miljoen euro werd opgelicht door het topmanagement.

De afgelopen weken was er veel te doen rond de rol van topmanagers die miljoenen verdien ten koste van de arbeiders. Ook bij de recente overnamediscussie van ABN Amro duikt dit gegeven opnieuw op. Het overnamebod van Barclays impliceert dat 13.000 jobs verloren gaan en nog eens 10.800 jobs naar lageloonlanden verdwijnen. Tegelijk kan topmanager Rijkman Groenink (een topmanager die “Rijkman” noemt, dat kan geen toeval zijn…) zijn aandelenopties uitoefenen en op die manier fenomenale winsten boeken door de overname. Het gaat om meer dan 10 miljoen euro dat hij er aan kan verdienen!

Anderen zijn nog minder indirect in het leegroven van bedrijven op de kap van de arbeiders. Het scheepherstellingsbedrijf Antwerp Shiprepair wordt getroffen door een bijzonder opvallende fraude door de gedelegeerd bestuurders die momenteel in de cel zitten (op secreet waardoor ze geen contact met de buitenwereld mogen hebben). Die hebben het bedrijf voor 10 miljoen euro opgelicht, waardoor nu een faillissement dreigt. Naast de oplichting is er een schuld van 7 miljoen euro aan de belastingen en de RSZ.

Volgens de krant De Tijd hebben twee topfiguren uit het bedrijf de afgelopen twee jaar systematisch geld versluisd naar een twintigtal andere bedrijfjes. Ze hebben Antwerp Shiprepair een put van 10 miljoen euro bezorgd. De toplui werden opgepakt en vervangen door een voorlopig bestuurder.

Maar een mogelijk faillissement bedreigt 180 jobs op rechtstreekse wijze en 450 op onrechtstreekse wijze. 630 banen worden bedreigd door de fraude van de toplui van Shiprepair.

Er is een oproep om solidariteitbrieven te versturen naar de gevangen dokwerkers die nog steeds in een Franse gevangenis zitten naar aanleiding van de betoging van dokwerkers in Straatsburg een maand geleden. Net op dit ogenblik bericht de media dat de Franse gevangenissen de reputatie hebben om verschrikkelijk slechte omstandigheden te kennen. De dokwerkers werden opgepakt omdat ze zich verzetten tegen de afbraak van het statuut van de dokwerkers. Dat arbeidersverzet leidde tot repressie.

Voormalig SP.a parlementslid Jef Sleeckx wou de dokwerkers dinsdag bezoeken in de Franse gevangenis, maar was ziek. Hij roept op om de dokwerkers toch een hart onder de riem te steken door hen aan te schrijven met een solidariteitsbrief. Hierdoor krijgen de dokwerkers in de gevangenis een beter zicht op de enorme steun die er voor hen is.

Je kan deze brieven sturen naar het volgende adres:

Maison d’arret de Strasbourg

Lettre pour prisionnier 31181T

6, Rue Engelmann

F 67200 Strasbourg

FRANCE

Sleeckx voegde bij zijn oproep een voorbeeld van brief die kan worden gebruikt, maar natuurlijk is het ook goed om zelf een brief op te maken. Hieronder vind je alvast het voorbeeld.

Beste Kameraad,

Met kameraadschappelijke groeten, tekent

Naam

Wij steunen deze oproep en vragen onze lezers om effectief brieven te versturen zodat de dokwerkers weten dat ze er niet alleen voor staan. Het is ook nog steeds mogelijk om een solidariteitsbijdrage te storten op rekeningnummer 132-5049503-15 van het vakbondsfront.