Category: Autosector

Ook toeleveranciers van Ford kondigden sluiting aan

Op 17 december hebben de directies van verschillende toeleveranciers van de Ford kort op elkaar hun intentie bekend gemaakt dat ze willen sluiten. Dat zijn nog eens 1500 jobs die op de helling staan. Dit was hoegenaamd geen verrassing omdat de Ford zelf eerder aankondigde te gaan sluiten, maar de officiële aankondiging komt toch aan als een opdoffer. Sluitingen en afdankingen is nu wat de klok slaat. Hoe kan het tij gekeerd worden? Regels als de wet-Renault volstaan immers niet.

Door OK (LSP-Limburg)

Nadat Ford op 24 oktober bekend maakte een kwaliteitsvolle en performante fabriek te willen slachtofferen aan de winsthonger van de bazen, hebben een aantal toeleveranciers (SML, Lear, IAC, Syncreon, Zender) eveneens hun intentie tot sluiting bekend gemaakt. Het nieuws werd met gemengde gevoelens onthaald aan het piket. Sommigen waren “blij” eindelijk een zekerheid te hebben omdat ze het gevoel hadden in het ongewisse te blijven over de toekomst van hun bedrijf. Ook al beseft iedereen heel goed dat die ‘zekerheid’ er eentje is die iedereen naar de afgrond leidt.

Anderen beseffen heel goed dat de wet-Renault (die na de bekendmaking van een sluitingsintentie mogelijk in werking kan treden) in feite niets anders is dan een wettelijk geregelde afbraak van jobs en bedrijven. Het is een beetje zoals de regel “de vervuiler betaalt”, wat in de praktijk betekent dat diegene die wil (en kan) betalen de vrijheid heeft om te vervuilen. De wet-Renault biedt de mogelijkheid aan diegene die kan betalen om naar hartelust mensen af te danken. Op een recente meeting van de solidariteitscomité verwoordde Gaby Colebunders, een strijdbare ACV-delegee van Ford, het als volgt: “De wet-Renault is niet anders dan een uitgestippeld stappenplan om mensen af te danken zonder ruzie te krijgen met de vakbonden, de justitie en de politici.”

De vakbonden hebben deze aankondiging van sluiting, hoe raar het ook mag klinken, verwelkomd. Nu kunnen ze in het stramien komen van de wet-Renault wat hen de mogelijkheid geeft te werken aan een sociaal plan en te ijveren voor brugpensioen en zo hoog mogelijke ontslagpremies. In feite is dit het inslaan van de weg van de minste weerstand. De vakbondsleiding wil rap tastbare resultaat bereiken. Hiermee bakenen zo ook het terrein af. De strijdbare delegees die willen gaan voor jobbehoud en het openhouden van de fabrieken geraken zo op een zijlijn. Ze staan onder druk van hun secretarissen om ook te kiezen voor snelle tastbare resultaten. Uiteraard willen wij ook een degelijk sociaal plan voor alle arbeiders van Ford en toeleveranciers, maar als we ieder jobverlies blijven slikken is er geen toekomst de jongeren.

Voor het behoud van alle jobs is er nood aan strijd, niet aan stervensbegeleiding. Een offensieve strijd die gaat voor het behoud van alle jobs en voor het openhouden van de fabrieken zou ongetwijfeld op een brede solidariteit kunnen rekenen. Het zou een lange afmattende strijd kunnen zijn en garanties op succes zijn er niet. Maar wat is het alternatief? De aanhoudende neerwaartse spiraal inzake arbeidsvoorwaarden en jobs aanvaarden?

Op een bijeenkomst van het solidariteitscomité voor de arbeiders van Ford braken strijdbare delegees van ABVV en ACV bij Ford een lans om de wet-Renault te herzien. Ronny Mouton van de ABVV wees op tekortkomingen van deze wet en zei dat er nood is aan een “wet-Ford” om jobs te kunnen behouden. De tussenkomsten uit de zaal bevestigden de stelling dat de huidige wetten eigenlijk niet in ons voordeel zijn.

Een van de sprekers op de avond was Rudi Kennis, voormalige hoofddelegee van het ABVV bij het inmiddels gesloten Opel Antwerpen. Hij stelde dat we nood hebben aan wetten die sluitingen tegengaan, in plaats van wetten die sluitingen gecontroleerd laten plaatsvinden. Hij wees ook op de valstrikken van een sociaal plan: “het beste sociaal plan is nog altijd jobs. Dat moet op de eerste plaats staan”. Hij vertelde over zijn (toch wel pessimistische) ervaringen bij de strijd bij Opel: “Vanaf het moment dat het begon over de ontslagpremies, zakte de strijdvaardigheid als een pudding ineen. Als ik aan de fabriekspoorten kwam, riepen de arbeiders mij toe dat ik vanaf nu speelde met hun centen. Ze wilden het geld hebben.”

Een andere spreker, Gianmario Monachesi, stelde dat ontslagpremies geen einddoel mogen zijn. Een hele provincie dreigt werkloos te worden. Hij vertelde dat de vertrekpremies bij de mijnsluitingen zeer hoog waren maar het netto resultaat is nu wel dat de sociale cohesie in de mijncités verloren is gegaan. Er is een grote sociale achterstand. Er zijn daar enorm veel noden rond huisvesting en onderwijs. “Op zich biedt dit kansen voor tewerkstelling, maar dan moet het roer omgegooid worden”.

Jos Digneffe, de voormalige topman van ACOD-Spoor, stelde dat de antistakings- en antivakbondsgevoelens georkestreerd worden. Digneffe stelde dat er nochtans ook bij reizigers steun bestaat voor acties tegen de afbouw van de dienstverlening, de afgelopen 15 jaar is het aantal personeelsleden bij de NMBS gezakt van 52.000 tot 35.000 met alle gevolgen van dien. Dit gebeurde beetje bij beetje, maar het resultaat is eveneens rampzalig.

Op de meeting van het solidariteitscomité op 12 december werd gepleit voor een strijd voor het behoud van alle jobs. Maar amper een week later werd de aankondiging van de sluiting van de toeleveranciers bijna verwelkomd door de vakbondsleiding die hoopt om nog van de bestaande regels inzake brugpensioen gebruik te kunnen maken vooraleer die regels op 1 januari worden verstrengd. Maar bij de toeleveranciers werken veel jongere arbeiders die geen recht op brugpensioen hebben.

Terwijl er aan de basis een enorm ongenoegen is en een bereidheid om de strijd te voeren, sluit de top een akkoord met de directie om met een premie het werk te hervatten. Als er geen perspectief voor een ernstige strijd is, zullen velen wellicht eieren voor hun geld kiezen en de premies incasseren.

We hoeven ons echter niet te beperken tot begeleide sociale afbraak. Door samen met alle arbeiders van Ford en toeleveranciers de strijd te organiseren, kunnen we stappen vooruit zetten. Eenheid zal daarbij cruciaal zijn, zoniet zullen we bedrijf per bedrijf verliezen. Als we de strijd aangaan, kunnen we verliezen. Maar als we de strijd niet aangaan, zijn we op voorhand verloren.

Opel-baas Thomas Sedran kondigde op maandag 10 december op een personeelsvergadering in Bochum bekend dat er tegen 2016 een einde komt aan de autoproductie in de stad in het Ruhrgebied. Sedran liet geen vragen van woedende arbeiders toe, maar verliet de zaal. De media stelden dat hij moest ‘vluchten’ langs een achteruitgang. De verantwoordelijke van de vakbond IG Metall, Dirk Grützner, wilde hem daarbij nog confronteren maar werd door veiligheidspersoneel tegen de grond geworpen.

Artikel door Sascha Stanicic, woordvoerder van SAV-Duitsland

De aankondiging maakt onderdeel van de afdankingsgolf in de Europese automobielsector. Eerder kondigde Ford aan dat drie vestigingen in Groot-Brittannië en België dicht moeten. In de buurt van Parijs is een vestiging van Peugeot bedreigd en ook bij Daimler laat het management steeds meer dreigende geluiden horen. Dat alles wijst net zoals de aangekondigde sluiting van Opel Bochum op een ernstige crisis in de auto-industrie en op een enorme overcapaciteit.

Acht jaar geleden werd het aantal arbeidsplaatsen bij Opel Bochum al van 9600 terug gebracht op 6000. Steeds opnieuw wordt het personeel gevraagd om in te leveren in de hoop zo jobs te redden. Eens te meer blijkt nu dat toegefelijkheid geen jobs redt en dat het instemmen met een personeelsafbouw de slagkracht van de overblijvende arbeiders ondermijnt.

De beslissing van de Opel-directie komt niet echt als een verrassing. Er waren al maandenlang signalen van de directie over de mogelijkheid van een gefaseerde afbouw van de productie. Een aantal onderdelen zoals logistiek en de productie van onderdelen zou niet verdwijnen en er zouden geen afdankingen komen voor 2016. Dat komt bij veel Opelarbeiders als een slechte grap over. Minder dan tien procent van het personeel werkt in de logistieke afdeling en voor 2013 is er al een afbouw van de productie van onderdelen voorzien.

De leiding van metaalbond IGMetall en de lokale vakbondsverantwoordelijken lijken niet uit hun fouten in het verleden te leren. In plaats van het organiseren van een consequent verzet, wordt steeds nadruk gelegd op onderhandelingen. De voorzitter van de ondernemingsraad (in Duitsland is dat een werknemersvertegenwoordiger), Rainer Einenkel, verklaarde dat de plannen van de directie “onherroepelijke schade toebrengen aan het merk”. Daar gaat het echter niet over. Er is een krimpende markt met overproductie. Als we de wetten van de markt en van het kapitalisme aanvaarden, dan stelt zich enkel de vraag welke fabrieken en arbeidsplaatsen het eerste verdwijnen. In de plaats daarvan is er nood aan een syndicale opstelling die vertrekt van de basisprincipes van arbeidersorganisaties: in het bedrijf en daarbuiten de solidariteit organiseren tussen arbeiders om tot een gezamenlijke strijd te komen in plaats van ons tegen elkaar te laten uitspelen.

Het syndicale antwoord mag zich niet beperken tot het bewaren van de rust waarbij ‘blind activisme’ wordt vermeden, zoals Einenkel het stelde. De enige weg om de beslissing ongedaan te maken, is door een vastberaden strijd te organiseren. Dat moet gebeuren door de arbeiders van Bochum die daarbij de hele regio en collega’s van andere vestigingen moeten betrekken. De weigering van IG Metall om een gezamenlijke strijd over alle vestigingen te voeren, moet worden doorbroken. Dat kan door aan te sluiten bij de traditie van de zesdaagse wilde staking bij Opel Bochum in 2004. Toen begonnen de arbeiders zich zelf te organiseren en moest de vakbondsleiding uiteindelijk volgen. Er kwam een brede solidariteit van de bevolking in het Ruhrgebied. De vastberaden acties werden immers als een signaal gezien om tot echte actie over te gaan.

Het zal erop aankomen om de arbeiders en de regio te mobiliseren en te organiseren in solidariteitsacties en bijvoorbeeld met een conferentie van alle Opelarbeiders om samen in te gaan tegen iedere afbouw van de werkgelegenheid en tegen sluitingen. Opel Bochum is immers geen alleenstaand geval. Als de leiding van IG Metall hier niets rond doet, moeten de arbeiders van Bochum zelf banden aangaan met het personeel van andere vestigingen, delegaties uitsturen en solidariteitscomités opzetten.

Het is belangrijk om deze strijd zowel op het syndicale als het politieke terrein te voeren. Er is ook de economische druk omdat de arbeiders van Bochum in tegenstelling tot vroeger niet meer aan de top staan inzake productiviteit. De solidariteit en de beweging voor het behoud van alle jobs zullen zo sterk zijn als de Opelarbeiders zelf vastberaden zijn om te strijden.

Ook Die Linke heeft een grote verantwoordelijkheid. De linkse partij zou een nationale campagne ter ondersteuning van de Opelarbeiders kunnen ondersteunen en verbinden met eisen rond alternatieven voor de vestiging. Dit betekent dat verder moet gegaan worden dan het enge kader van winstgerichte autoproductie. Er zijn alternatieve productiemogelijkheden, met de machines die in de fabriek voorhanden zijn kunnen ook andere dingen gemaakt worden. Maar de autobonzen hebben daar geen oren naar. De centrale eis om de vestiging en de jobs te behouden moet dan ook die van de nationalisatie van Opel Bochum onder controle van het personeel zijn. In de deelstaat Nordrhein Westfalen kan dat overigens perfect door de regionale regering. Op basis van de nationalisatie kan een controle en beheer door democratisch verkozen vertegenwoordigers van de werknemers in Bochum, de metaalbond IG Metall in het algemeen en de arbeiders van de deelstaat worden ingevoerd. Het zou de mogelijkheid creëren om de aanwezige expertise in te zetten voor milieuvriendelijke alternatieve productie.

Dat zullen we enkel bekomen door maximale druk te zetten en daartoe zijn acties, waaronder stakingsacties, noodzakelijk.

Op 24 oktober werd de sluiting van Ford Genk aangekondigd. De weken die daarop volgden, waren er van vele onzekerheden en verwarring. Maar ook het potentieel van strijd voor het behoud van alle jobs bleek. Op 11 november was er een ‘Mars voor Toekomst’ met tienduizenden deelnemers. Het potentieel en de strijdbaarheid zijn aanwezig. Als we niet willen dat de kansen verkwanseld worden en deze mars in het beste geval herinnerd wordt als een ‘gezondheidswandeling’ moeten de vakbonden nu komen met een actieplan voor het behoud van de jobs.

Artikel door OK, LSP-Limburg

Onzekerheid

Na de aankondiging van de sluiting was er heel wat onzekerheid. Zou er terug gewerkt worden na de periode van economische werkloosheid? Hoe zou het verzet tegen de aankondiging gevoerd worden? Sommigen stelden dat het beter is om alles plat te leggen, anderen dachten dat verder werken om zoveel mogelijk ‘oorlogsbuit’ te maken aangewezen was. De directie drong aan en beloofde een ‘startpremie’. Dat werd verworpen, maar uiteindelijk werd het werk toch hervat. En dat met een normale productie van 1000 auto’s per dag.

De onduidelijkheid werd versterkt door een gebrek aan klare ordewoorden. De betoging van 11 november had daar een uitstekende gelegenheid toe geboden, ook de Europese actiedag van 14 november had gebruikt kunnen wonden. Of waarom niet bij de werkhervatting op 15 november? Die kansen werden gemist waardoor het overkomt alsof de vakbondsleiding zich beperkt tot stervensbegeleiding met als enige perspectief een hoge afscheidspremie.

Een afscheidspremie is geen oplossing voor de toekomst van de jongeren in de regio. Bovendien dreigt het personeel van de onderaannemers hierbij uit de boot te vallen. Die veelal jonge arbeiders voelden zich in de kou gelaten waardoor er een gebrek aan samenhorigheid dreigde. Gelukkig probeerden meer militante delegees om op basis van een strijdbare opstelling de eenheid te herstellen. De arbeiders hebben al eens toegestaan dat er ‘bedrijfsgrenzen’ kwamen tussen elkaar, nu mogen ze niet toelaten dat er ook nog ‘vakbondsgrenzen’ komen tussen militanten van Ford en militanten van de onderaannemers.

Regering heeft geen oplossing

Limburg dreigt een sociale woestijn te worden. De sluiting van Ford zou volgens de laatste cijfers uiteindelijk 15.800 jobs treffen. Tevens zijn er momenteel 19.000 economische werklozen, evenveel als in 2009. En er zijn meer dan 30.000 ‘echte’ werklozen (niet-werkende werkzoekenden). De afgelopen twee jaar nam het aantal leefloners in Genk met 30% toe. De plannen van de regering beperken zich tot het laten aangroeien van het leger van werklozen en armen.

De regering stelde een groep van 12 ‘experten’ aan om een herstelplan voor Limburg uit te dokteren. Na twee weken werd een eerste idee gelanceerd: de ontslagpremies niet individueel uitbetalen, maar in een fonds voor reconversie stoppen. Kortom, het solidariteitsgevoel misbruiken om de arbeiders zonder iets op straat te zetten en de poging tot herstel zelf te laten betalen. Dit is een verdeling van de miserie. Van een regering die werkloosheidsuitkeringen afbouwt, brugpensioen moeilijker maakt en de koopkracht verder ondermijnt, kunnen we uiteraard niets verwachten. Terwijl de Genkse CD&V-burgemeester Wim Dries trots verklaart dat hij regelmatig naar het piket gaat, weigert zijn partijgenoot Van Rompuy Europese steun en komen de regeringen waar zijn partij in zit niet tot ernstige voorstellen om de tewerkstelling te redden.

Strijden voor behoud van alle jobs!

Uiteraard moeten de vakbonden werk maken van een sterk sociaal plan voor de oudere werknemers. Zij hebben hun rust meer dan verdiend en mogen op brugpensioen. Er zijn zoveel jonge werklozen aan wie ook kansen gegeven moeten worden. Ford heeft de voorbije drie jaar wereldwijd meer dan 30 miljard dollar winst gemaakt. Ook 2012 zal erg winstgevend zijn. Er is dus totaal geen reden om de vraag van ontslagpremies te milderen, zowel voor de Ford werknemers als die van de toeleveranciers.

Maar als alle goede jobs verdwijnen, blijft er geen toekomst over voor de volgende generaties. Als de reconversie na de sluiting van de mijnen nog enigzins positief uitpakte, was dit dankzij de aanwezigheid van een bedrijf als Ford dat op het hoogtepunt 17.000 personeelsleden kende. Vandaag is er geen alternatieve tewerkstelling, het regent ontslagen en in de publieke sector zijn er overal tekorten.

Hoe kunnen we de jobs behouden? Ford overtuigen door op loon en arbeidsvoorwaarden in te leveren, werkt niet. Dat is al geprobeerd, er werd al 12% ingeleverd. Moeten we inleveren tot we allemaal aan Oost-Europese, Turkse, Indische of Vietnamese lonen en arbeidsvoorwaarden werken? Een overnemer zoeken, is weinig realistisch gezien de overproductiecapaciteit bij alle merken. Het verspreiden van de productie over alle vestigingen klinkt positief, maar het is de vraag aan wie je dit overlaat. Als het de patroon is die het organiseert, betekent het delen in de miserie met overal aanvallen op werkgelegenheid en lonen. En als puntje bij paaltje komt, proberen natio-nale overheden met subsidies (en dus gemeenschapsmiddelen) de problemen op anderen af te schuiven.

Nationalisatie en reconversie

De enige oplossing op lange termijn is de nationalisatie, het in publieke handen nemen van de fabriek. Een aantal jaar geleden werden banken genationaliseerd of met miljardensteun overeind gehouden. Als dat kan om speculanten te redden, waarom dan niet om jobs en productie te redden? Als Nedcar in Born (Nederlands Limburg) nog bestaat, is het omdat de Nederlandse overheid (mede-)eigenaar is en bij het vertrek van een merk actief een ander merk aantrekt. Maar ook hier stelt de vraag zich aan wie je het initiatief overlaat. Als het van regering en patroons afhangt, dient een tijdelijke nationalisatie enkel om het bedrijf nadien voor een prikje door te verkopen. Voor hen betekent nationaliseren de verliezen naar de gemeenschap doorschuiven en de winsten naar de privé.

Wij staan voor een nationalisatie waarbij het bedrijf in handen komt van de gemeenschap, die er ook een democratische controle over heeft. Een bedrijf onder democratische controle van de gemeenschap kan de aanwezige technologie en productiecapaciteit benutten in het voordeel van de gemeenschap en niet voor de winsten van een kleine groep gepriviligeerden. Ford Genk (samen met de toeleveranciers) is helemaal geen simpele assemblagefabriek. Het is een performant bedrijf met een schat aan opgebouwde ervaring en knowhow en een pool van technisch goed opgeleide werknemers. De fabriek van Ford Genk is zodanig flexibel gebouwd dat er met minimale aanpassingen eender wat gemaakt kan worden. En het is niet omdat er minder auto’s verkocht worden, dat de gemeenschap geen nood heeft aan mobiliteit. Waarom de situatie niet aangrijpen om de techniek, technologie, fabriek, knowhow… in eigen handen nemen om bv. het openbaar vervoer goed uit te bouwen en betaalbaar te maken voor iedereen?

De strijd aangaan!

Een nationalisatie zal niet zomaar uit de lucht vallen. De discussie rond nationalisatie is niet zozeer die van de haalbaarheid maar eerder van de bereidheid van de vakbonden om die eis naar voren te schuiven en ervoor te strijden. Het is een kwestie van krachtsverhoudingen. Daarom dat de 11de, de 14de en de 15de november gemiste kansen zijn. Maar het is nog niet te laat.

De vakbonden moeten dringend onomwonden de eis van jobbehoud en nationalisatie naar voren schuiven en een actieplan opmaken om de strijd aan te gaan. De sterkste bondgenoot die ze daarbij zal vinden, is de eigen basis. Pas als de vakbonden perspectief bieden op beterschap en de strijdvaardigheid van de arbeiders willen ondersteunen, zullen ze zien dat de werknemers met duizenden actief de strijd zullen aangaan.

> socialisme.be/lsp/autosector

De schattingen van het aantal aanwezigen liepen traditioneel uiteen, het varieerde van 15.000 tot 25.000. Alleszins was er veel volk en een bereidheid om te strijden voor het behoud van jobs. De betoging trok van het centrum van Genk naar de site van C-Mine. Twintig jaar na de sluiting van de laatste Limburgse mijnen lijkt er nu een einde te komen aan de grootste tewerkstelling in de regio. We moeten ons echter niet neerleggen bij een uitvaartscenario.

De ‘Mars voor Toekomst’ bracht vooral duizenden gewone werkenden op de been. De media hadden meer aandacht voor de politici die er het ‘Limburg-gevoel’ mochten tentoonspreiden. Dezelfde liberale, sociaal-liberale, Vlaams-liberale of katholiek-liberale politici die gisteren nog pleitten voor aanvallen op de index en de lonen, kwamen nu hun ‘solidariteit’ betuigen met de getroffen arbeiders van Ford en onderaannemers. Het kwam vreemd over en versterkte eerder het ‘uitvaartgevoel’. Komiek Nigel Williams vroeg terecht aan wiens kant zij stonden. Als we hun liberaliseringen en Duitse modellen bekijken, weten we dat ze niet aan onze kant staan.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Foto’s

• Foto’s door Tycho
• Foto’s door Jean-Marie
• Foto’s door Nico

Lees ook

• Ford Genk. Geen rouwplechtigheid maar actieplan! Nationalisatie en reconversie van de vestiging!
• Ford-arbeiders als criminelen behandeld bij protest in Duitsland
• Europese automobielsector in crisis. Voor een eengemaakte strijd voor het behoud van alle jobs!

[/box]

Het is logisch dat veel arbeiders vooral hopen op een uitgebreide afscheidspremie. Bij de onderaannemers wordt daar al veel minder op gerekend, zij dreigen ook uit die boot te vallen. De strijd tegen een multinational aangaan, lijkt niet evident. En bovendien is er effectief overproductiecapaciteit in de automobielsector. Als er de mogelijkheid van brugpensioen is, zullen velen dat met beide handen grijpen. Maar dat biedt uiteraard geen antwoord op de vraag wat de toekomst van de volgende generaties is. Als alle degelijke jobs verdwijnen, blijven voor jongeren alleen de tijdelijke onzekere en flexibele mini-jobs met mini-lonen over die worden afgewisseld met steeds langere periodes van werkloosheid.

Nochtans hoeven we niet te aanvaarden dat een industriële woestijn wordt aangelegd. Als Ford haar vestiging in Genk niet langer wenst te gebruiken, waarop wachten we dan om het bedrijf in publieke handen te nemen? Er is een performante fabriek met arbeiders die over een enorme know-how beschikken en al jarenlang aangetoond hebben dat ze bereid zijn om hard te werken. Laten we toe dat dit alles bij het grof vuil wordt gezet? Met een rouwkrans van de Limburgse burgemeesters er omheen? Of zullen we echt gaan voor een toekomst en dus voor het behoud van alle jobs zodat ook de volgende generaties een toekomst in de regio kunnen uitbouwen?

Mobiliteit is niet iets waar er morgen plots geen behoefte meer aan zal zijn. Zowel particulier als collectief vervoer zijn maatschappelijk erg belangrijke gegevens. De productie van betaalbare transportmiddelen, openbaar vervoer en het onderzoek naar milieuvriendelijke alternatieven kunnen perfect hun plaats vinden in de vestiging die Ford nu wil laten leegstaan in Genk. De eis van nationalisatie en reconversie van de site, zoals wij die naar voor brachten op de betoging, kon op een brede steun van de aanwezigen rekenen. De Mars voor de Toekomst toonde het potentieel van een brede strijdbeweging rond offensieve eisen. Het zal er echter op aankomen om deze strijd ook effectief te organiseren en in handen te nemen.

Op de betoging waren LSP en Rood! uiteraard van de partij, net zoals andere linkse partijen en groepen. We vormden een sterke delegatie die slogans riep en eisen naar voor schoof. In deze delegatie waren er heel wat jongeren van de Actief Linkse Studenten, maar ook syndicalisten. Nederlandstaligen en Franstaligen trokken samen op. Aan begin- en eindpunt waren er infostands. Onze militanten verkochten meer dan 100 exemplaren van ons maandblad en haalden ook zowat 250 euro strijdfonds op met politiek materiaal (vooral badges). Rood! had een affiche met de eis van de nationalisatie van Ford. Op de betoging benadrukten we ook het belang van de Europese actiedag op 14 november als mogelijkheid om strijd over taal- en nationale grenzen te verenigen en het perspectief van een echte Europese strijd te vestigen.

Komende zondag is er in Genk een grote betoging tegen het sociale bloedbad dat de directie van Ford wil aanrichten in haar vestiging in Genk en bij de onderaannemers. De afgelopen dagen stonden er piketten aan de poorten van Ford en bij de onderaannemers, waar de getroffen arbeiders het met minder aandacht moeten stellen. Wij roepen op om aan de betoging van zondag deel te nemen om er geen begrafenisstoet van te maken maar het begin van een brede strijdbeweging die het verzet tegen alle afdankingen en besparingen eenmaakt.

Foto’s door Frederik (LSP-Limburg)

Woensdag 24 oktober 2012: niet alleen een zwarte dag voor de arbeiders van Ford, en voor de bewoners van Genk. Meer dan 10.000 jobs worden in één slag weggeveegd en duizenden gezinnen verliezen hun inkomen. Maar ook voor de huidige generatie jongeren die vandaag nog op school zitten is dit een drama. Zij zien in de slachting van duizenden jobs, niet alleen bij Ford, maar in tientallen bedrijven, hun toekomstige jobs verloren gaan.

Oproep Actief Linkse Studenten. PDF

De recordwinst van 20,2 miljard $ vorig jaar was voor deze multinational en haar aandeelhouders blijkbaar niet voldoende. Op de financiële markten anderzijds breekt het feest los. De aandeelhouders van Ford werden op twee dagen drie procent rijker. Ford legt de schuld van het faillissement bij de overcapaciteit op de Europese markt. Hoe kan het ook anders? Deze overcapaciteit wordt mede georganiseerd door de massale besparingswoede in Europa, die met hun “zelfmoordbegrotingen” de koopkracht van Europese gezinnen afbreekt en miljoenen mensen tot de armoede veroordeeld.

De sluiting is ook een ramp voor de Belgische economie en zal ruim 10 miljard € kosten. Dit zal ongetwijfeld leiden tot nog meer besparingen, o.a. op onderwijs en openbare dienstverlening die de ganse samenleving, en vooral jongeren, treffen. Vooral in de Limburgse regio betekent het dat iedere jongere die afstudeert de volgende jaren in een sociale woestijn terecht komt.

We mogen onze toekomst niet in handen laten van dit soort van op winst beluste multinationals. De Actief Linkse Studenten roept daarom op, met hun campagne “Jongeren in strijd voor werk”, voor de nationalisatie van FORD Genk, zonder enige schadevergoeding voor de multinational. Niet om die nadien weer voor een prikje te verkopen, maar om de fabriek om te schakelen naar nieuwe, sociaal nuttig en ecologisch verantwoorde producten. Zo kan iedere job behouden blijven en via een openbaar bedrijf een ecologisch en economisch verantwoorde en rationeel geplande mobiliteit ontwikkeld worden.

Kom mee met ALS betogen in Genk op zondag 11 november! Deze dag mag geen begrafenisstoet worden, maar een strijdbare mobilisatie voor een sociaal alternatief!

• Gent: 8h40 Gent St-Pieters
• Antwerpen: 9h20 Antwerpen-Centraal
• Leuven: 9h45 Station
• Brussel: 9h15 Brussel-Centraal

> http://www.facebook.com/events/495914063772427/

Ford, Duferco, Arcelor Mittal, Dow Chemical,… en duizenden andere jobs:

Ieder voor zich zijn we allemaal verloren

Het nieuws dat Ford Genk de boeken sluit, sloeg in als een bom. Voor de verkiezingen werd beloofd dat de nieuwe Mondeo in Genk geproduceerd zou worden! “Een hele stad op straat”, verwoordde een arbeidster aan het piket de impact van de aangekondigde sluiting.

Artikel door Els Deschoemacker uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’ (die volgende week verschijnt)

Het slechte nieuws bleef niet tot Ford Genk en onderaannemers beperkt. Er volgden honderden aangekondigde afdankingen bij Dow Chemical, Duferco en NLMK, 300 contractuele jobs bij Volvo Cars die niet hernieuwd worden,… Sinds september vielen bij collectieve afdankingen al meer dan 16.000 slachtoffers!

“Toen de mijnen dichtgingen, konden we nog op zoek naar een andere job. Waar moeten we die vandaag gaan zoeken?!” is de terechte vrees bij vele arbeiders van Ford Genk. De vertraging van de Belgische en Europese economie belooft geen beterschap.

Voor de duizenden arbeiders en hun gezinnen die op straat komen te staan, is de aankondiging van Ford een drama. Voor de politici en werkgeversorganisaties is het een opportuniteit om nogmaals een aanval op onze levensstandaard te eisen. “Never waste a good crisis”, denken ze.

“Tijd om onze ondernemers terug in de armen te sluiten in plaats van erop te schieten. Maatregelen om de Belgische concurrentiepositie te verbeteren als een indexsprong en een 40-urenweek moeten er nu komen,” was de ongezouten mening van de Limburgse werkgeversorganisatie VKW. Vrij vertaald: stop de kritiek op de Ford-directie want als die moet afdanken is het de schuld van de arbeiders die niet genoeg op hun levensstandaard hebben ingeleverd.

Ze noemen het een relanceplan, maar de plannen van de werkgevers om verder te snijden in de lonen van wie nog werk heeft en die werkenden langer te laten werken, is een recept voor een verdere verdieping van de crisis.

Wat meer crisis betekent, zien we in de rest van Europa. Besparingsplannen in Zuid-Europa worden ‘zelfmoordbegrotingen’ genoemd omdat ieder perspectief of hoop op beterschap afwezig is. De besparingen en aanvallen op onze lonen, pensioenen, gezondheidszorg,… ondermijnen de koopkracht in die mate dat de economie verder de dieperik induikt.

De Belgische regering gaat nu dezelfde weg op. Dit jaar werd al voor 13 miljard euro aan maatregelen genomen. Bij de begrotingscontrole komt er nog eens minimum 800 miljoen euro bij voor dit jaar. Volgend jaar volgt 4,5 miljard euro en in 2014 nog eens 8 miljard euro!

Elke besparing, loondaling of job die verloren gaat in het ene land, is een extra argument geworden om hetzelfde te doen in het andere. Als we dit toelaten, organiseren we onze eigen ondergang. Deze vicieuze cirkel moet doorbroken worden, zoniet gaat de levensstandaard van iedereen onderuit.

De betoging van 11 november in Genk kan een begin zijn van een actieplan om de hele gemeenschap te mobiliseren in een strijd om de fabriek open te houden en de tewerkstelling in eigen streek te behouden. Deze betoging mag alleszins geen begrafenisoptocht worden.

Betogen zal echter niet volstaan. We zullen de strijd ook verder in handen moeten nemen. Daarbij kunnen we niet rekenen op onze regeringen, noch op de Vlaamse noch op de federale. Zij staan voor een beheer van het kapitalisme met inbegrip van een verarming van de meerderheid van de bevolking. Bij Opel hebben we gezien dat de regeringen in woorden steun geven, maar niet met daden.

Als Ford weigert om de afdankingen in te trekken, moet het genationaliseerd worden om de levensstandaard van de arbeiders te behouden en de kennis en vaardigheden in de vestigingen waar ze werken te benutten. Willen we dat deze fabriek genationaliseerd wordt om onze jobs te redden, dan zullen we het zelf moeten doen. Sluiting is geen optie! Dat zou moeten gelden voor iedere job die ze vandaag willen slachten. Alleen staan we nergens, samen staan we sterker.

Dit is het belang van 14 november, de Europese actiedag met gecoördineerde algemene stakingen in Zuid-Europese landen. Dit moment moet ook in België worden aangegrepen om de hele arbeidersklasse te mobiliseren. De gecoördineerde aanval van het Europese kapitaal op onze levensstandaard vereist een gecoördineerd antwoord van de Europese werkenden.

Het gaat om onze fabrieken, onze tewerkstelling, onze toekomst. Dit kunnen we niet overlaten aan de kapitalisten. Tijd voor een socialistische oplossing!

Ford. Geen rouwplechtigheid maar actieplan

Woensdag 24 oktober 2012: een zwarte dag voor de arbeiders van Ford, voor de bewoners van Genk en de omliggende steden en voor alle werknemers van het land. In een videoboodschap meldt de directie dat ze de vestiging in Genk eind 2013 dicht gooit en de productie van de Mondeo naar Valencia verhuist.

Dossier door Eric Byl

Bij de 3.996 arbeiders en 268 bedienden van Ford Genk is de verslagenheid en ingehouden woede groot. Sommigen barsten in tranen uit. Ze zien van de ene dag op de andere hun toekomst in rook opgaan. Minstens evenveel werknemers bij de talloze onderaannemers worden eveneens getroffen. Op de financiële markten breekt het feest los. Aandeelhouders worden op twee dagen tijd alweer drie procent rijker. Politici, patroons en andere specialisten, die nog nooit aan een productielijn stonden, hebben hun analyse al klaar. De multinational boekte vorig jaar een recordwinst van 20,2 miljard $, maar die moet niet worden aangepakt, integendeel, de competitiviteit moet nog opgedreven worden. Daarvoor willen ze alle werknemers een tweede keer pakken, deze keer via hun indirect loon, de zogenaamde loonlasten.

Afscheidspremie en brugpensioen

Het is niet gemakkelijk om in te gaan tegen herstructureringen en sluitingen. De moordende concurrentie heeft de sector met overcapaciteit opgezadeld. Door de economische crisis en de besparingsplannen die overal in Europa worden toegepast, krimpt de markt nog. Nu België haar besparingsregering heeft, is ook hier het hek van de dam. Begrijpelijk dat velen in die omstandigheden hopen op een zo hoog mogelijke afscheidspremie. Voorlopig spreekt men van 77.000 € bruto, netto zal daar minder dan de helft van overblijven. Werknemers in onderaanneming mogen zelfs dat op hun buik schrijven.

De arbeiders hebben al eens 12% ingeleverd en bovendien werd het arbeidsritme de voorbije jaren opgedreven tot een haast ondraaglijk tempo. Lezen, rekenen, dineren en contracten tekenen, hou je gemakkelijk vol tot je 65ste en later, maar twintig, dertig jaar productie, dat laat zich voelen. Als de regering ondanks het verzet van De Croo instemt met brugpensioen, zullen velen dat begrijpelijk met beide handen grijpen.

Sluiten is geen optie

Dit zijn niet meer de gouden jaren, toen je nog gemakkelijk in het bedrijf om de hoek terecht kon. De afscheidspremie zal snel verteerd zijn en wie niet aan een volle loopbaan geraakt, staat op zijn 65ste een zeer onaangename verassing te wachten. Waar nu nog aan een andere job geraken? De crisis is overal, in heel België, in heel Europa en wereldwijd. Onder die omstandigheden kan en mag sluiten geen optie zijn.

Sluiting zou niet alleen voor de 10.000 gebroodroofde gezinnen een drama zijn. Het zou de Belgische economie ruim 10 miljard € kosten, hoofdzakelijk aan verlies van sociale bijdragen en belastingsinkomsten en aan extra uitgaven voor uitkeringen. Het zou ongetwijfeld leiden tot nog meer besparingen op onderwijs en openbare dienstverlening. In de getroffen gemeenten zou het de stadsfinanciën onderuit halen met dramatische gevolgen voor het gemeentepersoneel en de sociale voorzieningen. Het zou Limburg opnieuw herleiden tot een sociale woestijn.

De toekomst van de gemeenschap niet overlaten aan multinationals

Juridisch mag de multinational dan wel eigenaar zijn van de vestiging, in werkelijkheid werd ze opgebouwd door opeenvolgende generaties werknemers. Daarbij flink geholpen met overheidssteun uit onze sociale bijdragen en belastingen van de Belgische bevolking. Jarenlang hebben de aandeelhouders mooie winsten geïncasseerd. We zien nu waartoe de overdracht van rijkdom van de gemeenschap naar een handvol private aandeelhouders leidt.

We mogen de toekomst van de vestiging en de gemeenschap niet overlaten aan op winst beluste multinationals. Politici laten krokodillentranen. Ze gooien de armen in de lucht alsof ze machteloos zijn. In werkelijkheid ontbreekt het hen aan politieke wil. Samen met de media hebben ze de begrafenis al in scène gezet. Waarom Ford niet voor de keuze stellen: de vestiging open houden met behoud van alle jobs of inbeslagname van de installaties en de terreinen.

Een ecologisch en sociaal verantwoord alternatief

De financiële sector had het al aangetoond. De autosector bevestigt: de vrije markt kan geen stabiele werk- en leefomgeving garanderen. We kunnen meer produceren dan we ooit voor mogelijk hielden, maar dat leidt enkel tot overcapaciteit en het dichtslibben van onze wegen. Het tijdperk waarin een autobedrijf slechts op één vaste matrijs functioneerde, ligt al lang achter de rug. Met beperkte aanpassingen en herprogrammatie kan men in Genk de productie gemakkelijk omschakelen naar nieuwe, sociaal nuttige en ecologisch verantwoorde producten.

Waarom een performante vestiging bij de vuilnis zetten? We beschikken over de kennis om ecologisch verantwoorde vervoersmiddelen te ontwikkelen en de mobiliteitsknoop te ontwarren. Waarom die niet inzetten nu die installaties vrij komen en we over ervaren werknemers beschikken om eindelijk een openbaar bedrijf te creëren voor de ontwikkeling van een ecologisch verantwoorde en rationeel geplande mobiliteit? De tijd van de omschakeling zouden we kunnen overbruggen met welverdiende brugpensioenen en tijdelijke werkloosheid, zoals dat nu al het geval was bij Ford, maar dit keer aangevuld met een extra premie.

Massamanifestatie op 11 november: nationaliseren om jobs te redden!

We weten dat dit ingaat tegen de globale trend van privatiseren. Gemakkelijk zal het niet zijn. Het zal forse krachtsverhoudingen vereisen om de overheid daartoe te dwingen. De arbeiders hebben het bedrijf afgesloten, ze posten shift per shift. Talloze discussies en een goede organisatie zullen nodig zijn om iedereen telkens weer te overtuigen niet af te haken. Maar we staan niet alleen. De arbeiders van de onderaannemers zitten in hetzelfde schuitje. Bovendien rolt een golf van herstructureringen en sluitingen over Limburg, over België en over heel Europa.

Geen enkele arbeider voelt zich vandaag veilig. Dat is de reden waarom we de publieke opinie mee hebben. Die kracht mobiliseren, in de bedrijven, in de scholen en universiteiten en in de wijken is de uitdaging voor de massamanifestatie op 11 november. Laat er ons deze keer geen begrafenisstoet van maken, maar een hefboom naar de volgende mobilisatie! Elke mobilisatie vereist niet alleen een gedetailleerd en democratisch bediscussieerd actieplan, maar ook een perspectief, een doelstelling die in overeenstemming is met de gevraagde inspanning.

Wij denken dat enkel de nationalisatie van de vestiging om jobs te redden daaraan voldoet. In tegenstelling tot een sociaal plan, biedt het zowel aan de arbeiders van Ford, als die van de onderaannemers en aan de hele gemeenschap een aantrekkelijke toekomst. Het zou het enthousiasme opwekken van de talloze arbeiders overal in het land, die eveneens met herstructureringen en sluitingen geconfronteerd worden. Ford heeft ons geleerd dat we daarbij geen behoefte hebben aan een directie die enkel uit is op rentabiliteit om de zakken van de aandeelhouders te vullen, maar dat de arbeiders zelf beter het beheer in handen nemen in functie van de tewerkstelling en de behoeften van heel de gemeenschap.

Europese algemene staking op 14 november

Van de huidige politici moeten we niets verwachten. ‘Nationalisaties’, dat mag niet van Europa, tenzij het is om verliezen te socialiseren en winsten te privatiseren. Maar ook in Europa staan we niet alleen. Op 14 november is een internationale actiedag gepland. In Spanje en Portugal – mogelijk ook in Griekenland, Malta en Cyprus – zal dat gepaard gaan met een algemene staking. In Frankrijk en Italië roepen de vakbonden mee op, andere zullen wellicht volgen. Het ABVV-gewest van Luik roept eveneens op voor een 24-urenstaking op 14 november, net als ACOD-LRB Brussel. Er is geen enkele zinnige reden waarom ook de andere Belgische vakbonden zich hierbij niet zouden aansluiten.

Ford is maar een van de vele voorbeelden die aantonen dat de vrije markt niet werkt. We kunnen de neergaande spiraal stoppen, maar enkel als we een aantrekkelijk rationeel gepland alternatief op de chaos van de markt aanbieden. In dit tijdperk van kapitalistische crisis stelt iedere concrete strijd automatisch de nood aan een democratische socialistische maatschappij, maar die kan slechts aan geloofwaardigheid winnen als ze ook antwoorden aanreikt voor de strijd die we vandaag voeren.