Your cart is currently empty!
Category: Autosector
-
Audi en Autovision. Interview met delegees
Maandag spraken we tijdens de regionale stakingsdag aan de piketten van Audi en Autovision met twee delegees van deze bedrijven.
Interviews door Eric
[divider]
Aan Audi spraken we met vakbondsafgevaardigde Francis Dagrin
“Wat speelt bij de arbeiders van Audi zijn vooral de maatregelen in de eindeloopbaan en de indexsprong.” Francis erkent de sterkte van de staking, maar wijst er ook op dat velen, vooral in de kleine bedrijven, nog overtuigd moeten worden. “Na nieuwjaar zal verdere actie gevoerd moeten worden, maar een staking tot de finish, daarvoor is het nog te vroeg. Bovendien wordt dat soort stakingen van onderuit opgebouwd en niet van bovenaf uitgeroepen.” Misschien moeten we Brussel blokkeren, dat is 25% van het BBP, dat kan deel zijn van een volgend actieplan.
Op de vraag welk alternatief op de regeringsmaatregelen: “Eerst moeten bezien of de regeringsmaatregelen wel zullen werken.” Volgens hem leveren die niets op omdat “het beleid inzake eindeloopbaan, of het nu gaat om werkloosheid met bedrijfstoeslag, om vervroegd pensioen of om de pensioenleeftijd met zoveel werkloze jongeren geen zin heeft. De indexsprong en de loonstop zullen de koopkracht aantasten, de consumptie verminderen en de werkloosheid nog verder doen oplopen. Mensen zijn wel bereid tot inspanningen als die ook opleveren, maar niet als die niet werken.”
Francis pleit voor een kortere werkweek en een kortere loopbaan. Niemand houdt het tot 60 vol aan de band. Als arbeider in een private sector neemt hij de verdediging op van de openbare diensten die behouden moeten blijven en verder uitgebouwd, vooral in het transport, voegt hij eraan toe. De lonen, vindt hij, moeten opnieuw stijgen boven de index, er zit immers voldoende geld bij de bazen. Hen zou men moeten belasten. Op dit ogenblik is kapitaalvlucht niet aan de orde, er is eerder een toestroom. Het is deels een argument dat rechts inroept om het af te wimpelen, maar tegelijk moet dat wel op internationaal vlak georganiseerd worden, of toch Europees.
De Europese ondernemingsraden zijn een eerste stap om zich over de grenzen te organiseren, maar we moeten ook eisen stellen op dat niveau. In de jaren ’90 bijvoorbeeld werd in Duitsland door IG-Metall bij VW de 35-urenweek afgedwongen, we hebben hier toen 4 weken gestaakt om dat ook te bekomen en konden rekenen op internationale solidariteit. Toen in 2007 Audi de fabriek overnam zijn we helaas naar de 38 urenweek omgeschakeld zonder dat we daar loon voor kregen. Francis vertelde ook dat interimmers er na maximaal 3 jaar een contract van onbeperkte duur krijgen.
[divider]
Autovision is een leverancier van logistiek aan Audi. Hier spraken we met Hadi Sidi Amine.
“Autovision is de belangrijkste toeleverancier van Audi, ontstaan in 2007 na de overname van VW door Audi als deel van het overnameakkoord”, aldus MWB-reservedelegee Hadi Sidi Amine. “We werken hier met 350, een 70-tal interimmers. Onze eerste managers kwamen direct van Audi waarmee we rechtstreeks verbonden zijn. Specialisten van Audi oefenen regelmatig controle uit bij ons. Het geeft ons ook wel een zekere macht. Zodra het hier stil valt, blokkeert ook bij Audi de band. De directie kan daar met moeite mee overweg, op 8 jaar tijd zijn de human resources al acht keer van samenstelling veranderd. Er wordt hier regelmatig spontaan gestaakt, meestal omwille van de arbeidscondities.”
“Nu is er een bijkomend probleem. Het driejaarlijks contract met Audi loopt op 31 maart 2015 ten einde. Normaal worden interimmers hier na 6 maand aangeworven, maar dat gebeurt niet als het model op haar einde loopt. Dat contract kan nu telkens voor een jaar verlengd worden. De patroon beweert trouwens dat we op een tekort van 1,4 miljoen afstevenen. Dat komt omdat de prijs waarmee het contract werd binnen gehaald onrealistisch laag was. Toch is de deelname aan de staking hier totaal. Vooral de loonbevriezing en de indexsprong zijn hier onverteerbaar. Deze actie moet, maar we zouden beter Brussel blokkeren. De patroon wil ons immers de productie op zaterdag doen inhalen en aangezien hier net als bij Audi gewerkt wordt met arbeidstijdrekening, krijgen we daar geen cent extra voor. Bij Audi konden ze daar en uitzondering op afdwingen, maar niet bij ons. De meeste hier staan met hun arbeidstijdrekening nog in het negatief door volumeverminderingen eerder dit jaar.”
-
Spontane staking bij Johnson Controls in Assenede
door Michael (Gent)
Bij Johnson Controls in Assenede brak donderdagmorgen een spontane staking uit. De arbeiders van deze toeleverancier van Volvo Cars zijn duidelijk waarom ze het werk neerlegden. Jaar na jaar steeg de werkdruk en nu is de situatie onhoudbaar.
“Ze persen ons uit als citroenen. Onder het mom van efficiëntie laten ze de band telkens een beetje sneller draaien en proberen ze steeds meer te produceren met minder werkkrachten. Maar genoeg is genoeg!” Een arbeidster getuigde: “Het is niet normaal dat je je thuis eerst twee uur moet neerleggen voordat je in staat bent om aan je huishoudelijke taken te beginnen.”
De arbeiders leggen uit dat er bij Johnsons Controls één op de twaalf shiften op technische werkloosheid wordt gezet. De directie zegt dat er hierdoor geen naakte ontslagen vallen. Maar in realiteit komt het erop neer dat arbeiders één op de twaalf keren op een uitkering terugvallen terwijl ze in de andere shiften harder moeten presteren.
Als wij pleiten voor een herverdeling van het beschikbare werk bedoelen we niet dat voor een lager inkomen (door technische werkloosheid) gedurende kortere tijd (een shift minder) harder moet gewerkt worden op een onhoudbaar ritme. Een vermindering van de arbeidsduur, bijvoorbeeld tot een 32-urenweek, moet gepaard gaan met een verlaging van de werkdruk, met behoud van loon en met bijkomende aanwervingen.
De actie bij Johnson Controls zorgt ervoor dat de productie bij Volvo stil ligt. Zo wordt de druk opgevoerd. Solidariteit met het personeel van Johnson Controls!
-
“Ik ben echt niet tevreden met het akkoord, maar wat verwezenlijkt werd, is er toch gekomen door syndicale actie”
Interview Gaby Colebunders
Eerder schreven we al dat het sociaal akkoord bij Ford en onderaannemers met een grote meerderheid werd goedgekeurd (zie dit artikel). Naar aanleiding van het sociaal akkoord en de strijd bij Ford spraken we met Gaby Colebunders, een strijdbare delegee die mee het voortouw nam bij de acties.
In Limburg kennen ze je al, maar voor veel van onze lezers is Gaby Colebunders hooguit een naam. Wanneer ben je begonnen bij Ford? Je bent delegee geweest voor ABVV metaal en nu voor ACV Metea, hoe is dat in zijn werk gegaan?
Ik begon 21 jaar geleden op mijn 19de bij Ford. Er werd toen net een nachtpost opgestart. Aangezien ik op mijn voorgaande job al jongerendelegee was, werd ik al na twee weken opgenomen in de syndicale delegatie van de toenmalige CMB. De sociale verkiezingen daarop werd ik ook effectief verkozen als jongerenafgevaardigde. In 2008 was Ford heel boos op mij omwille van mijn steun aan de koopkrachtstakingen. Toen werd ik afgezet als delegee door mijn secretaris. Die koopkrachtstakingen waren begonnen bij Syncreon en uitgebreid naar andere onderaannemers en ook bij Ford waren we gevolgd (1). Ik moest 6 weken lang niet gaan werken. Men wou me zelf ontslag doen nemen, maar dat heb ik geweigerd. Ik vond dat ik niets verkeerd gedaan had. Ik ben een groot voorstander van arbeiderscontrole. Maar ik mocht me nergens verdedigen, niet op de militantenkern, niet in de delegatie, niet op provinciaal nivo en al evenmin nationaal.
Dan ben je door het ACV gevraagd om op hun lijst op te komen bij de sociale verkiezingen vorig jaar?
Ja, in februari 2012 werd ik gevraagd om op te komen bij het ACV in de sociale verkiezingen. Die vraag kwam eerst van gewone ACV-militanten die mij waardeerden voor mijn syndicale inzet. Dan kwam de vraag ook officieel van de secretaris. Ik heb mijn achterban geraadpleegd wat ik zou doen. Die zeiden mij ‘ga ervoor, we hebben iemand als jou nodig in de vakbond’. Bij een linkse groepering ligt dat gevoelig, overgaan van ABVV naar ACV, maar mijn houding was ‘ik heb niets gevraagd, jullie hebben mij geroepen’. Ik kreeg geen verkiesbare plaats, ik had dat ook niet gevraagd, maar kwam er wel uit met het derde meeste stemmen voor de ondernemingsraad en dat zonder lijststemmen.
Ik ben niet tegen de vakbonden, integendeel, ik vind ze absoluut nodig, maar ik vind wel dat ze de richting uit moeten van arbeiderscontrole. Ik lag in die periode mee aan de basis van een groep, ‘sociaal verzet’. We verenigden een kleine 150 arbeiders met militanten van de drie vakbonden en ik heb me eveneens ingeschakeld in de arbeiderswerking van de PvdA, die nog nooit zoveel arbeiders in Limburg heeft gewonnen, ook niet tijdens de mijnwerkersstakingen.
Het ACV deed daarmee een gouden zaak, werd dat erkend?
Het ACV is traditioneel altijd sterker geweest bij Ford. Het haalde destijds op haar eentje het dubbbele van ABVV en ACLVB samen. Maar sinds de voorgaande sociale verkiezingen was het ACV gedoemd haar meerderheid te verliezen. Bij het ABVV begon men erop te hopen dat de ACV meerderheid voor de eerste keer doorbroken zou worden. Maar door mijn 291 voorkeurstemmen bleef ACV toch de grootste vakbond. Dat was uitzonderlijk, want binnen het bedrijf had men mij afgezonderd in de paint en lakcontrole, waar ik geen contact had met de arbeiders, bovendien stond ik op een onverkiesbare plaats, maar het is anders uitgedraaid. Ik had verwacht dat men mij zou opnemen in de syndicale delegatie, maar zelfs als plaatsvervangend delegee was voor mij geen plaats.
Bij de aankondiging van de sluiting op 24 oktober werd geen enkel ordewoord gegeven. Had er toen iemand opgeroepen tot bezetting, dan was die er toch gekomen?
Het bedrijf was feitelijk al twee dagen bezet. Van vandaag op morgen werd ik piketleider. Op de bijzondere ondernemingsraad las de directie koudweg een brief voor, opgesteld door haar advocaten. De eerste reactie was stilte. De vakbondsleiders wilden al naar de media stappen, maar dat kon ik verhinderen. De militanten moesten eerst ingelicht worden. Luc Prenen, de zonesecretaris van ACV Metea legde de situatie uit. Ronny Champagne, provinciaal voorzitter van ABVV metaal, werd gevraagd te zwijgen. Hem wordt kwalijk genomen dat hij ons het toekomstcontract had aangesmeerd met een netto inlevering op de lonen van 2,5%, maar alles bijeen een inlevering van 12%, door te snoeien in het busvervoer, de resto’s, de schafttijd en de verlofdagen en dat in ruil voor werkzekerheid tot 2020, een belofte die de Ford directie net gebroken had.
Maar was er een strategie?
Neen, niets, geen algemene vergadering, geen strategie, geen enkel punt. Elke aanpassing die de directie later moest doorvoeren werd door onze groep afgedwongen. Zonder ons was er nooit naar Keulen gegaan om te protesteren en solidariteit te vragen. Zonder ons hadden de drie vakbonden geen advocaten onder de hand genomen om te procederen over de gebroken belofte van werkzekerheid. In ruil voor het terugbetalen met terugwerkende kracht van de loonsinlevering van 2,5% hebbende vakbonden dat nu laten vallen.
Met hun staking hebben de arbeiders van de toeleveranciers een doorbraak afgedwongen. Het actiecomité was daarbij cruciaal. Hoe werd dat opgevat?
In totaal hebben ze Ford 10 dagen stil gelegd. Pas na de vijfde dag werd het actiecomité opgezet. In de pers en in de vakbonden ging het gerucht dat de staking het werk was van de PVDA, Gaby en een bende wilden. Wij vonden dat het geen gevecht mocht worden op dat niveau. Met het actiecomité wilden we dat doorbreken. Het werd bewust samengesteld uit de hoofddelegees van de toeleveranciers. Ik herinner me nog dat Champagne had verkondigd dat Ford zou sluiten zonder één dag staken.
Dat doet me denken aan Opel. Daar had men het zogenaamde Olympia akkoord gesloten om de besparingen te verdelen over de verschillende sites, maar dat hield geen minuut stand zodra de sluiting van Antwerpen werd afgekondigd.
Ik weet niet waarom sommigen de aanpak van dat conflict ophemelen, ik vond het een teleurstelling.
Met het referendum was het bijna zover?
De situatie na het referendum was heel slecht. Er was gewoon geen wettelijke basis voor. Het stemformulier werd samen met een brief van de Ford-directie verstuurd, er werd gedreigd met een lock out, veel mensen hebben geen stembrief gekregen, stembrieven waarop een opmerking was geschreven werden als ongeldig beschouwd, 800 brieven waren verdwenen, dat was hoe men zogezegd aan een meerderheid kwam en dat werd dan nog verdedigd door de secretarissen.
We hebben staking overwogen vanaf 9 januari s’ochtends, maar we moesten opboksen tegen iedereen. Zelfs Herwig Jorissen, nationaal voorzitter ABVV metaal en Walter Cnops, algemeen secretaris ACV Metea, waren aanwezig. De militantenkern werd afgedreigd. Wie niet aan het werk ging, zou op staande voet uit de kern gezet worden. Toen zijn massaal jassen en vlaggen weggegooid. Ik ben daar niet voor, wij zijn geen anarchisten, we moeten de vakbonden van onderuit veranderen. De Algemene Centrale en Rob Urbain zijn ons altijd blijven steunen. Gaby Jaenen, secretaris bij de AC, kreeg als enige een brief van de deurwaarder aan het piket van de toeleveranciers. We moeten proberen de werking van onderuit te stimuleren. Er moet samengewerkt worden aan de basis.
De vakbondsleiders rekenden op de politici en hun taskforce.
Wie in een bedrijf zijn job niet uitvoert, zelfs al is het de baas, wordt eruit gegooid of terecht gewezen. Dat is zo in de patroonsorganisaties, politieke partijen etc. Als er in de vakbond een conflict is, verkiest men nog liever te splitsen dan de verantwoordelijken ter orde te roepen. We worden bij sociale conflicten steed meer aan banden gelegd, we blijven eenzijdige verzoeksschriften slikken, overal tracht men het strijdsyndicalisme in te bedden. Als we zo doorgaan blijft van de vakbond enkel een uitbetalingsinstelling van de werkloosheidsuitkeringen over en wat dienstverlening.
Bij het begin van het conflict vroeg een arbeider mij wat ik dacht dat er zou gebeuren. Ik zei “de eerste twee weken gaan we hier een volkstoeloop kennen, dan komt de ‘mars’, wat optredens, waarbij alle politici, burgemeesters etc. meewandelen, we krijgen wat knuffels en na de mars zijn we vergeten”. Tot de dag dat we onze acties begonnen. Dan stonden we dagelijks in de krant, zonder die acties waren we al lang vergeten.
Ik ben echt niet tevreden met het akkoord, maar wat verwezenlijkt werd, is er toch gekomen door actie. Aanvankelijk was de boskabouter (bedoeld wordt Alexander Decroo – EB) niet eens bereid SWT op 52 jaar toe te staan. Ze hebben daar een bende prominenten twee maand lang in een zogenaamde taskforce gestoken. Hun oplossing om de regio te doen herleven? Ons kanaal is niet diep genoeg en onze autosnelwegen niet breed genoeg. Voorts pleiten ze voor de bouw van een gevangenis. Was het daarop dat we moesten wachten? Ze zouden beter fietspaden aanleggen, want binnenkort rijden we hier allemaal nog slechts met de fiets.
Het referendum bleef niet lang overeind.
Er werd een premie van 40% in het vooruitzicht gesteld als we 1000 wagens per dag produceerden. Maar een staking van een halve post volstond en het referendum was weg, de vuilbak in. Ik moet toegeven dat de omstandigheden toen mee zaten. Bij Ford hadden we de vakbonden niet mee en zijn er 50 ingangen, maar bij de toeleveranciers is er één toegangsweg. Zij hadden een kleine overwinning geboekt door de actiedagen te doen uitbetalen met werkloosheid. Bovendien betaalde Ford in de VS net op dat moment een premie uit van 8000€ aan al haar werknemers en er was de aankondiging van de sluiting van de koude fase bij ArcelorMittal en de reactie daarop. De betoging in Namen werd uur na uur gevolgd op het radionieuws door Fordarbeiders aan de band, dat speelde mee om die dag ook in staking te gaan. Dat stond ons toe de strijd opnieuw aan te zwengelen.
Bij Opel vroeg ik aan een arbeider of receonversie mogelijk was en hij antwoordde me dat wie wil in die productieéénheid zelfs worsten kan draaien. Een arbeider bij Ford vertelde me iets vergelijkbaars over de installaties hier.
Ford is daarin niet geïnteresseerd. Het terrein zal hier vervuild achter blijven, Ford houdt het in eigendom om het niet te moeten saneren. Wat hier in de grond zit kan je je niet inbeelden. De gebouwen zijn ook zo verouderd, hier wordt al 50 jaar geassembleerd, men moet sommige plaatsen overkappen omdat er zoveel lekken zijn. De lakcabines zijn moesrot, die moesten al 20 jaar vernieuwd zijn. Nieuwe” lijnen, zoals voor het nat schuren, liggen er verlaten bij. Ford zal het op een akkoordje gooien met de overheid. De 50 miljoen expansiesteun die ze aan de Vlaamse overheid terug moeten betalen, zullen ze wellicht inruilen voor de grond en de gebouwen en ze zullen de overheid meteen laten opdraaien voor het saneren van de terreinen.
We hebben hier alles bij de hand, een haven, spoorlijnen, waterwegen… maar waar de overheid in Nederland Nedcar overnam, beperkt die zich hier tot een gouden handdruk. Wie in het stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag belandt, houdt er best rekening mee dat het brugpensioen voortaan maar voor het bedrag van het minimumloon wordt meegeteld bij de berekening van het pensioen. Voor velen is dat een fors verlies. En voorts dat men op de ontslagpremies het jaar daarop belastingen betaalt, 13,07% RSZ en een gemiddelde aanslag van 33%, samen tot 50%.
Het sociaal plan werd met ruime meerderheid goedgekeurd. Was de werkdruk geen element bij Ford arbeiders om ermee in te stemmen? Ik kan me inbeelden dat velen het ritme kostbeu waren.
We produceren nu maar 800 wagens per dag, de werkdruk is daardoor draaglijk. Maar wat zeker meespeelde is dat velen 20 jaar onzekerheid, besparen, werkdruk en de koehandel tussen directie en vakbonden moe waren. Bovendien is er een kwart tot een vijfde van de werknemers met loonbeslag, bij de onderaannemers zal dat niet minder zijn. Anderzijds zijn de SWT’ers ontevreden, hebben de bedienden nog geen akkoord en zijn er nog gesprekken tussen vakbbonden en politici om de premies niet zo zwaar te belasten.
Het akkoord bevat wel een clausule voor sociale vrede.
Wie als individu in actie gaat, wordt blootgesteld aan een soort kliksysteem. Per dienstjaar is een ontslagpremie van 2000 € voorzien. Dat loopt maandelijks op met 20 € en wordt eind 2014 2450 €. Maar het kliksysteem voorziet dat wie zich niet koest houdt de premie van de voorbije 6 maanden kan verliezen, dat is 20 € per maand, 120 € over 6 maand. Voor wie twintig jaar dienst heeft, loopt dat op tot 20 keer 120 € of 2400 € dat eraf gaat! Een aparte bijlage voorziet bij blijvend verzet ontslag op staande voet.
De onderaannemers hebben dezelfde voorwaaden afgedwongen als bij Ford, wie betaalt dat?
Ford regelt dat met de toeleveranciers. Wellicht zullen ze de rekening delen. Sommige toeleveranciers zullen in ruil ingeschakeld worden in Valencia dat de productie overneemt. Wat mij vooral genoegen doet, is dat sindsdien de ene na de andere onderaanneming met acties dreigt of in staking gaat om dezelfde condities te krijgen o.a. Transport Service, ISS, CSG, Henkel, Cintex, Belplas,… We steunen dat. Links en rechts worden we gefeliciteerd met het akkoord. Men erkent dat het werd afgedwongen door onze strijd, maar intussen gaat de tent wel dicht, de jobs werden niet gered, en dat was toch ons uitgangspunt.
Hoe verder?
We moeten de strijd verderzetten, maar op een ander niveau, met solidariteitsacties met ArcelorMittal en Caterpillar. Er liggen al data klaar voor nationale betogingen, we zullen telkens aanwezig zijn. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de steun die de PVDA mij verleende. Ik kan mij geen stommiteiten veroorloven en zij hadden een batterij juristen klaar staan om alles na te pluizen, het zijn zij die me weggehaald hebben toen ik aangehouden was in Duitsland. Maar in onze groep arbeiders zijn er ook die niet bij de PVDA zijn en dat misschien nooit zullen worden, ook zij hebben hun plaats.
Ook na Ford blijven we strijden. Voor een wet-Ford, voor een betere bescherming van de werknemers, niet alleen voor ons, maar voor alle bedrijven. Ten eerste moet iedere sluiting automatisch voor de rechtbank worden aangevochten zoals dat nu al van toepassing is in het buitenland, onder meer in Nederland en Spanje. Vervolgens moeten alle multinationals die winst maken, bij sluiting alle loonlastenverlagingen, notionele interest en andere fiscale voordelen trerugbetalen met een fikse boete erbovenop. Bovendien moeten voortaan de toeleveranciers en onderaannemingen worden meegenomen in een sociaal plan. Nu moeten we de overheid aanpakken, dat is waarom we op 21 februari de kop namen van de syndicale betoging en op 14 maart het podium opgestormd zijn op de vakbondsbetoging.
Voetnoot
- http://marxisme.be/nl/index.php/crisis-van-het-kapitalisme/338 en http://www.socialisme.be/lsp/lonen/
-
Sociaal akkoord Ford. Arbeiders toelevanciers dwingen historische toegeving af, maar sluiting gaat door
Sociaal akkoord Ford
Een ruime meerderheid van de arbeiders bij Ford en de toeleveranciers heeft op 15 maart het sociaal akkoord goedgekeurd. De uiteindelijke vertrekpremie bedraagt immers het drievoudige van het oorspronkelijke voorstel. Vooral de arbeiders van de toeleveranciers hebben met hun strijd een historische doorbraak geforceerd. Zij krijgen dezelfde vertrekregeling als hun collega’s bij het moederbedrijf. De sluiting blijft echter een bittere pil.
Artikel door Eric Byl uit de aprileditie van ‘De Linkse Socialist’. We komen hier later deze week op terug in een interview met ACV-delegee Gaby Colenbunders.
De oorspronkelijke vertrekpremie van 700 euro per dienstjaar werd opgetrokken naar 2.000 euro, 2.450 euro voor wie tot einde 2014 blijft. Wie meer dan 20 jaar dienst heeft, krijgt bovendien een afscheidspremie van 13.600 euro, wie daaronder zit 6.800 euro. De inlevering van 2,5% die deel uitmaakte van het toekomstcontract met werkgarantie tot 2020, wordt met terugwerkende kracht terugbetaald vanaf 1 januari 2011. Wie op 1 juni 2013 vertrekt, krijgt een eenmalige premie van 3.000 euro. Wie op 31 december 2014 52 jaar oud is, kan terecht in het stelsel werkloosheid met bedrijfstoeslag (SWT – ter vervanging van het brugpensioen).
Voor de meeste arbeiders komt dit neer op twee jaar loon. Volgens de website van ABVV-Ford zou een geschoolde arbeider met 33 jaar dienst ongeveer 120.000 euro ontvangen, een bandwerker met 26 jaar dienst 102.500 euro. Dat zijn brutobedragen. Netto blijft daar hooguit 60% van over. In een regio waar nu al voor elke 100 inwoners op arbeidsleeftijd slechts 61 jobs beschikbaar zijn, is dat geen overbodige luxe. Velen beseffen dat, maar ze waren de dreigementen van de directie, de onzekerheid en de onmenselijke werkdruk kotsbeu. Vooral dit verklaart waarom 71,7% of 2.945 arbeiders voor stemden. Toch dacht een aanzienlijke minderheid, 1.161 arbeiders of 28,3%, dat er meer in zat.
Als Ford uiteindelijk bereid is gevonden om extra geld op tafel te gooien en de federale regering om SWT toe te staan vanaf 52 jaar, dan komt dat niet door slim onderhandelen. Het was vooral uit vrees dat een kern van strijdbare militanten die zich verzetten tegen werkhervatting nog meer invloed zou winnen. In de pers werden ze voorgesteld als geïsoleerde terroristen die door werkwillige arbeiders onder de voet werden gelopen. Nauwelijks was de productie echter op snelheid of het werk werd alweer neergelegd.
Die groep militanten waren ook de enige Ford-arbeiders die zich actief het lot van de arbeiders bij de toeleveranciers aantrokken. Misschien denken sommigen dat de toegevingen aan die arbeiders ten koste zijn gegaan van de enveloppe voor Ford arbeiders. Dat is totaal onjuist. Door twee weken lang de Ford-directie in een wurggreep te nemen en de productie feitelijk stil te leggen, sleepten ze niet alleen betere condities voor zichzelf uit de brand, maar dwongen ze de Ford-directie en de federale regering tot een aantrekkelijker voorstel voor iedereen.
De arbeiders van de toeleveranciers hebben met hun acties aangetoond dat niet verdeeldheid, maar éénheid oplevert. Behalve op de eerder vermelde groep strijdbare Ford-arbeiders en talloze bezoekers uit heel het land, konden ze slechts rekenen op hun eigen kracht. Die hebben ze maximaal benut met een gezamenlijk actiecomité. Zonder dit hadden ze het nooit vol gehouden. De bedragen van sommige Ford-arbeiders zullen ze niet halen. Voor toeleveringsbedrijven die pas 13 jaar geleden werden opgericht is 20 jaar anciënniteit onwaarschijnlijk. Dat ze echter dezelfde regeling hebben afgedwongen als voor het moederbedrijf is ronduit historisch. Geen wonder dat 70% bij SML, 76% bij IAC, 77% bij Syncreon en 86% bij Lear voor het akkoord stemde.
Je kan je afvragen wat mogelijk was geweest indien heel het vakbondsapparaat een beetje van de moed had opgebracht van de arbeiders bij de toeleveranciers. Nu wordt een hypermodern bedrijf met performante arbeiders dicht gegooid. Enkele kilometers zuidwaarts wordt hetzelfde gedaan met ArcelorMittal en daar stopt het niet. Die productie-eenheden hadden nochtans een essentiële rol kunnen vervullen in het tegemoet komen aan sociale en ecologische noden, mits reconversie en economische planning. Van bij het begin was de vakbondsstrategie echter gericht op een sociaal plan. Strijd om het bedrijf open te houden door nationalisatie onder arbeiderscontrole en reconversie, werd helaas nooit overwogen.
-
Gesprek met Salvatore, een van de voortrekkers van de strijd bij de onderaannemers van Ford
Na de aankondiging van de sluiting van haar vestiging in Genk wilde Ford er alsnog alles aan doen om enkele duizenden wagens geproduceerd te krijgen. Dit bleek niet evident te zijn, vooral door het consequente en aanhoudende verzet van de arbeiders bij de onderaannemers. Die vrezen volledig uit de boot te vallen bij een sociaal plan en kwamen in actie voor het behoud van hun jobs. We spraken met Salvatore, een van de voortrekkers van deze strijd.
Door Els Deschoemacker
Jullie zijn sinds maandag [21 januari] onder dwang van de deurwaarder terug aan het werk. Wat is het gevoel op de werkvloer?
“Er is veel discussie. Velen vragen zich af wat we nu bereikt hebben. We hebben wel wat bereikt, we dwongen af dat we uitbetaald worden. Anders zouden we niet opnieuw gaan werken. We krijgen de stakingsdagen uitbetaald als dopdagen, maar moeten twee verlofdagen opnemen. We zitten met een dubbel gevoel. Eigenlijk wilden we loon. Hiermee doen we Ford geen pijn.
“Een ander resultaat is dat de onderhandelingen eindelijk opgestart zijn. Eigenlijk wilden ze daar pas binnen 6 maanden mee starten. Midden februari moet er een sociaal plan op tafel liggen. Zoniet stoppen we alle bedrijven. Dit is niet alleen onze eis [van het actiecomite], maar van alle mensen op de vloer. Daarbij weet iedereen dat we dezelfde voorwaarden willen als de Ford arbeiders. Wij zijn werken net zo goed voor Ford. Iedereen gelijk!”
Hoe denken jullie jullie eis “behoud van jobs of loon tot 2020” te kunnen realiseren?
“In 2011 maakte Ford 9 miljard euro netto winst. Om alle bedienden en arbeiders van Ford en toeleveranciers uit te betalen, vakantiegeld enzovoort inbegrepen, volstaat 1,2 miljard euro. Tot drie weken voor de aankondiging bevestigden ze ons nog dat de fabriek zou openblijven. Het “tenzij” gedeelte in de clausule – dat deze garantie niet zou gelden als het economisch slecht gaat – is te vaag. Wat is er zo wereldschokkend veranderd in die drie weken? Ze hebben ons iets wijgemaakt om het over de verkiezingen te tillen. Wij eisen nu dat de beloftes worden nagekomen.
Wat zijn de verdere plannen van het actiecomité?
“We zitten nu allemaal op onze eigen fabriek. Het grootste gevaar is dat het actiecomité verwatert. Dat de individuele delegees en militanten de druk van de baas en het bedrijf individueel moeten dragen. We hebben niet meer dezelfde samenspraak. Het sociaal plan wordt bedrijf per bedrijf besproken. We moeten goed bekijken wat mogelijk is en onze eisen samen op tafel leggen.”
Kan het actiecomité de syndicale eis van nationalisatie bij ArcelorMittal niet aangrijpen om deze eis ook bij Ford naar voor te brengen?
“Het syndicale antwoord bij Arcelor spreekt inderdaad tot de verbeelding. Onze vakbondsleiding stond al te roepen voor een “goeie sluiting en sociaal plan” toen nog maar over de intentie tot sluiten werd gesproken. De strijd voor het behoud van jobs is nooit aan de orde geweest. Bij ons leefde deze eis niet, het kwam gewoon niet in ons op. Onze ideeën hierover moeten nog ontwikkelen, we hebben te lang alles aan de vakbondsleiding overgelaten. Maar nu wordt de kwestie van nationalisatie in Frankrijk en in Wallonië naar voor gebracht.
“Het zou goed zijn om een grote betoging in Brussel te houden, niet alleen van ons maar ook van ArcelorMittal en van iedereen die hun werk dreigt te verliezen. Ook bij Volvo ben ik er niet gerust op. Als ze beginnen met dopdagen in te lassen, hou je dan vast.”
Een van de argumenten voor de afdankingen bij ArcelorMittal is de sluiting van fabrieken als Ford Genk. De sluiting hier raakt ook de onderaannemers, winkeliers, de hele regio,… Het is een domino van neergang. Een overheid in dienst van de bevolking zou dit bedrijf toch kunnen nationaliseren om het voor de gemeenschap in te zetten. Er is een fabriek, er zijn gronden, er zijn arbeiders, er is een universiteit …
“… onze universiteit in Hasselt is trouwens al bezig met waterstofproductie en zo…”
… er zijn zelfs staalfabrieken. Het smogprobleem oplossen door de productie van waterstofgedreven bussen…
“Alles kan bij ons gemaakt worden! We hebben de media altijd gezegd dat ze niet proper bezig zijn. Wij zijn diegenen die willen werken, die vechten voor het behoud voor onze jobs. Met alle mogelijke middelen!”
Kunnen jullie van een nadeel, geen voordeel maken nu jullie aan het werk zijn en regelmatig algemene vergaderingen organiseren op de werkvloer. Om zo het contact met de hele werkvloer te herstellen?
“Dat is het idee. We willen vanaf nu iedere week informatie over hoe de onderhandelingen verlopen. We vertrouwen niet meer zomaar iedereen. We vertrouwen alleen nog het actiecomité. Er is ook geen enkele reden waarom het actiecomité niet aan de onderhandelingen zou mogen deelnemen. Ze zullen nog van ons horen!”
Wat kunnen wij doen om jullie strijd te ondersteunen? Wat denken jullie bijvoorbeeld van een petitie waarmee steun gezocht wordt voor jullie eisen (zoals de erkenning van het actiecomité) bij syndicale delegaties in andere bedrijven, op straat,… Ook financieel, want de strijd is nog niet gedaan en het steunfonds zal nog broodnodig zijn.
“Zeer goed idee, ik zal het zeker voorstellen!”
-
Avond in Leuven rond strijd bij Ford en toeleveranciers
Op 25 januari vond in Leuven een infoavond en discussie plaats rond de strijd die het actiecomité van de toeleveranciers de afgelopen weken voerde. Hun strijdbare positie – voor gelijke rechten met de Fordarbeiders, werkzekerheid of een loon tot 2020, en een stem aan de onderhandelingstafel – leverde niet alleen tegenstand op vanuit de patronaal gezinde media. Het deed sommige vakbondssecretarissen zelfs rechtstreeks in het kamp van onze tegenstanders belanden.
“We werden behandeld als afvalligen”, stelt Patrick Trusgnach, vakbondsafgevaardigde bij de toeleverancier Syncreon en woordvoerder van het actiecomité. Dit actiecomité deed heel wat werkende mensen, binnen en buiten de vakbond, alvast opkijken door haar strijdbare aanpak. Een houding die de “buit” en machtspositie van de arbeiders niet zomaar via een betwist, manipulatief en nipt gewonnen referendum wilde prijsgeven. “769 brieven voor dat referendum zijn zelfs niet aangekomen”.
Ook in de discussie zelf was er ongeloof over hoe een vakbondsleiding het zover kan laten komen. Hoe ze zo weinig eenheid kan bekomen onder alle werknemers. Zelfs in die mate dat er “referenda” aan te pas moeten komen die zeer nipte meerderheden opleveren en de werkers meer verdelen dan te verenigen. Trusgnach legde uit hoe men met het actiecomité had gezocht naar vakbondsafgevaardigden en militanten met een reële basis onder de werknemers. Het comité wil dezelfde voorwaarden als bij Ford zelf en niet dat er boven hun hoofden wordt beslist. Daarvoor is er syndicale democratie en controle vanuit de basis, door actieve vergaderingen en stemmingen, nodig in elke stap van de strijd.
Door de praktijk van onderaanneming was er een onderscheid gegroeid tussen de arbeiders bij de toeleveranciers en die bij Ford zelf. Eenheid en verdeeldheid was een belangrijk thema in de discussie. Eenheid kan volgens ons enkel als de vakbonden worden gewonnen, en desnoods door de basis van onderuit hervormd, tot organen die vechten voor elke job en terug – over de bedrijfsgrenzen heen – de discussie voeren over democratische nationalisatie – onder controle van de werkende mensen – van bedrijven die dreigen met collectieve ontslagen. Vandaag kan dat, zoals rond Ford Genk, nog een minderheidsstandpunt zijn. Velen denken, wat begrijpelijk is bij gebrek aan een aangeboden alternatief, dat een sociaal plan het enige mogelijke is. Maar door de strijd te verbinden met die in andere bedrijven, zoals Arcelor Mittal en talloze andere in de industrie, kan de eis van nationalisatie een positieve weerklank beginnen krijgen.
Verschillende sprekers drukten het enorme belang van het actiecomité uit als voorbeeld van wat mogelijk is als arbeiders zelf hun strijd in handen nemen. Die strijd is nog niet voorbij. De komende maanden kan die zeker opnieuw opflakkeren en zal er solidariteit en discussie met militanten uit andere getroffen bedrijven nodig zijn. De crisis van het kapitalisme maakt netwerken en fora voor discussie tussen strijdbare militanten, politieke activisten en jongeren nodig. De vakbonden moeten terug aanknopen bij de beste tradities uit het verleden: van strijd, democratie en betrokkenheid vanuit de basis, en het gevecht voor een maatschappij waar niet de winsten maar onze behoeften centraal staan.
-
Bezoek aan het piket in Genk
Donderdag trokken enkele LSP-leden naar het piket bij de toeleveranciers van Ford Genk. Ook vandaag is er een bezoek gepland. Aan het piket donderdag waren er een 50-tal actievoerders. Ze vielen onmiddellijk met de deur in huis. “De acties hebben in ieder geval tot resultaat gehad dat er deze namiddag voor het eerst met het actiecomité aan tafel wordt gezeten.” De pogingen om het actiecomité te banaliseren, hebben niet gewerkt.
Verslag en foto’s door Els. Lees ook ons eerder artikel: Alle mogelijke middelen worden ingezet om acties bij Ford en toeleveranciers te breken
De actievoerders benadrukken dat de steun vanwege de bevolking omgekeerd evenredig is met de pogingen van directie, vakbondsleidingen en media om hen te criminaliseren. De gevestigde media, woensdag nog massaal aanwezig in Genk, krijgt er ongenadig van langs. “We hebben hen gisteren eens goed duidelijk gemaakt dat hun stemmingmakerij moet stoppen. Ons gevecht is er niet alleen één tegen een multinational, maar ook één om binnen onze eigen vakbonden gehoord en betrokken te worden. Als de pers zo voortdoet, zullen we ook de publieke opinie tegen ons krijgen. Dat moet stoppen".
Over het argument dat ze niet democratisch bezig zouden zijn, is het antwoord duidelijk. "Het referendum was een lachtertje. Het was allerminst democratisch. We hebben een derdenverzet, een juridisch verzet, aangetekend. Om aan te tonen dat we geen radicalen zijn. Bij de stembrieven zat bijvoorbeeld een intimiderende brief die waarschuwde dat als we neen zouden stemmen we geen recht op loon, stakersgeld of uitering zouden hebben! Dit was allerminst een onpartijdige stelling. Met het al dan niet legitimeren van dit referendum staat of valt alles. We moeten druk zetten in de onderhandelingen?! Maar over welk drukkingsmiddel spreken we, als we al onze troeven op voorhand uit handen geven! Ons actiecomité hebben we opgezet om de syndicale democratie te kunnen organiseren. Daar ligt onze sterkte!".
Op onze vraag of ze niet dachten dat slechts een plan van nationalisatie van belangrijke sectoren van onze economie, onder arbeiderscontrole, jobs echt kan garanderen, werd eerder instemmend gereageerd. Of dit niet automatisch zou leiden tot corruptie, bureaucratie, vriendjespolitiek, etc, … werd kort en krachtig weerlegd: "Alsof dit niet zo zou zijn in de privé. Op dit vlak hebben ze ons geen lessen te leren".
De discussies aan het piket gaan niet alleen over het afdwingen van een goed sociaal plan, er wordt ook gediscussieerd over hoe we ons moeten organiseren en wat we met de arbeidersbeweging naar voor moeten schuiven om iedereen een degelijke job en een toekomst te garanderen.
-
Alle mogelijke middelen worden ingezet om acties bij Ford en toeleveranciers te breken
Verdeeldheid zet aan tot patronale agressie – steun het actiecomité van de toeleveranciers!
De directie van Ford maakte eerst bekend dat ze duizenden arbeiders en hun gezinnen op straat wil zetten. Maar vervolgens raakt ze er toch mee weg om zowel politici, politie als gerecht voor haar kar te spannen om toch maar een einde te maken aan de acties die vooral door het personeel van de toeleveranciers worden gevoerd. Die actievoerders worden als ‘radicalen’ en ‘populisten’ bestempeld en krijgen alles en iedereen over zich. Wat het hardste aankomt, is de tegenkanting in hun eigen organisaties.
Impasse rond werkhervatting na betwist referendum
De impasse rond de werkhervatting bij de Ford en de toeleveranciers houdt aan. Iedere mogelijke verdeeldheid wordt uitgespeeld. De houding van de vakbondstop neemt het wantrouwen niet weg, integendeel. Het zorgt voor spanningen tussen het personeel van Ford en die van de toeleveranciers. In zo’n situatie wint alleen de Ford-directie.
In de kerstvakantie konden de werknemers van Ford en de toeleveranciers stemmen over een voorstel van de vakbondsleiding en de Ford-directie dat de werkhervatting (met een extra werkpremie) in het verschiet stelde. Daarbij moet opgemerkt worden dat de fabrieken stil lagen door economische werkloosheid en niet door een staking. Het akkoord en het referendum erover rammelt langs alle kanten. Met veel moeite werd een nipte meerderheid ja-stemmen bekomen. Er bleek een verdeeldheid tussen de arbeiders van Ford en de toeleveranciers en bovendien bleek een groot aantal arbeiders de eigen vakbondsleiding niet te volgen. Nochtans is het logisch dat het vertrouwen in een directie die eerst een sociaal bloedbad aankondigde niet bepaald groot is.
De werknemers willen het werk hervatten, maar dan willen ze wel zekerheid voor de komende periode. “We willen niet werken gelijk kiekens zonder kop zonder te weten wat volgende week gaat gebeuren. We willen dat de directies open kaart spelen en laten weten hoeveel auto’s ze nodig hebben en hoeveel werkdagen er zijn in 2013”. De werknemers vermoeden dat Ford 40.000 auto’s nodig heeft en het personeel daarna als een baksteen zal laten vallen. Het akkoord voorzag ook dat de reeds geproduceerde auto’s – de oorlogsbuit – zou vrijgegeven worden. De directie verklaarde dit jaar 123.000 auto’s te willen produceren, maar daar wordt weinig geloof aan gehecht. “Tegenover werkhervatten moet een degelijk sociaal plan en werkzekerheid staan, en geen vage beloftes of afkoopgeld” aldus een arbeider aan het piket.
De vele betwistingen rond zowel de inhoud van het akkoord als het verloop van het referendum hebben de impasse nog vergroot. De bedrijfsdirecteuren kunnen in het vuistje lachen en aarzelen niet om op de verdeeldheid in te spelen. Iedere zwakheid langs onze kant zet hen aan tot agressie. Als die zwakheid het resultaat is van verdeeldheid in onze rangen, komt het des te harder aan. ABVV Metaal laat op haar website Ford-werkneemster, SP.a-parlementslid en ABVV-delegee Meryame Kitir uithalen naar de ‘populisten en paniekzaaiers aan de fabriekspoorten’. Waarom hebben we patronale media nodig als onze eigen kanalen hetzelfde verdelende verhaal brengen?
De directie interpreteerde de verdeeldheid alvast als een groen licht om de agressie op te voeren. Maandagochtend werd de politie op het piket afgestuurd – meteen bleek de hypocrisie van CD&V-burgemeester Wim Dries die als hoofd van de politie mee verantwoordelijk was. Overigens zit ook SP.a in het Genkse bestuur. De blokkades werden opgeruimd maar in mum van tijd werd een menigte opgetrommeld die gewoonweg nieuwe blokkades opwierp
Vervolgens werd door Ford naar de rechter gestapt, dat is doorgaans een betrouwbare bondgenoot tegen sociale strijd. Een eenzijdig verzoekschrift van Ford leverde dwangbevelen op, ook tegen de arbeiders van de onderaannemers. Sinds wanneer kan de directie van een bedrijf zich op die manier richten tegen personeel van andere bedrijven? Of erkent Ford dat de onderaannemers integraal onderdeel uitmaken van Ford, in dat geval moeten er op alle vlakken gelijke voorwaarden gelden én eengemaakte onderhandelingen worden gevoerd.
Strijd en solidariteit organiseren!
De strijdbare delegees en militanten van de toeleveranciers geven het goede voorbeeld en hebben een actiecomité opgezet dat de grenzen van de vakbondskleuren en de verschillende toeleveranciers overstijgt. Dat is een belangrijke ontwikkeling om tot een strijd voor het behoud van alle jobs te kunnen komen. Met het actiecomité nemen de arbeiders van de toeleveranciers hun strijd zelf in handen.
De leden van het actiecomité brachten hun eisenbundel naar voor tijdens een verzoeningspoging waar ook burgemeester Dries bij aanwezig was. Ze eisten de intrekking van het akkoord rond de werkhervatting en het onmiddellijke opstarten van onderhandelingen over het sociaal plan. Ondertussen worden geen auto’s, onderdelen en persdelen vrijgegeven. De arbeiders eisen een vergoeding voor de niet-erkende stakingsdagen. En ze eisen dat er één onderhandelingstafel komt voor Ford en de toeleveranciers. Bedrijf per bedrijf zijn we allemaal verloren, samen staan we sterk.
Terwijl wordt ingeroepen dat overleg wettelijk gezien bedrijf per bedrijf moet gebeuren, aarzelt Ford niet om dwangbevelen in te zetten tegen werknemers van andere bedrijven (de toeleveranciers). De directies van de toeleveranciers en de vakbondsleidingen stelden dat het actiecomité niet als gesprekspartner wordt aanvaard. Hiermee speelt de vakbondsleiding in de kaart van de directie. Om uit de impasse te geraken, moet de syndicale strijd democratisch worden georganiseerd met algemene personeelsvergaderingen waar over het verdere verloop wordt gestemd.
De dreiging van het sociaal bloedbad en nu ook de zware aanvallen op het recht op collectieve acties vereisen een brede solidariteit door de volledige syndicale beweging en de lokale gemeenschap in Limburg. Met de mars van 11 november bleek de grote bereidheid tot steun en het potentieel van solidariteit. Deze solidariteit kan het beste georganiseerd worden op de manier waarop het actiecomité zich organiseert: over de bedrijfsgrenzen en vakbondskleuren heen.
Handen af van onze jobs!
Het actiecomité eist harde garanties in het sociaal plan in plaats van afkoopsommen. Deze lijn moet doorgetrokken worden om het onderste uit de kan te halen met voorstellen voor jobbehoud en reconversie alvorens over ontslagpremies wordt onderhandeld. Als deze jobs verdwijnen, waar moeten de komende generaties dan nog degelijk werk vinden? De kwestie van een nationalisatie van de productie onder arbeiderscontrole stelt zich. Nationaliseren betekent niet dat we de verantwoordelijkheid overdragen aan dezelfde politici die al jarenlang naar de pijpen van de Ford-directie dansen. Wie kan beter inschatten wat er wordt gedaan met de productiemogelijkheden in Genk dan de arbeiders zelf? Zij moeten de controle over de fabriek, de productie en de werkgelegenheid in handen krijgen.
Onder de huidige omstandigheden is het niet verwonderlijk dat de arbeiders de toekomst somber inzien. Als er geen perspectief wordt aangeboden voor een offensieve strijd, blijft er enkel het defensieve element van afkoopsommen en ontslagpremies over. Als de solidariteit afbrokkelt, denkt iedereen aan de eigen portemonnee. Dat is begrijpelijk. Het leidt wel tot een versterking van de verdeeldheid tussen de arbeiders van Ford en die van de toeleveranciers. Dat is een vicieuze cirkel die ons regelrecht naar een nederlaag brengt.
Het feit dat het personeel van de toeleveranciers de strijd in eigen handen neemt met een actiecomité valt toe te juichen. Een grote betrokkenheid van onderuit bij de verdediging van onze belangen, dat is hoe de vakbonden zijn opgebouwd. Het opzetten van stakerscomités is een onderdeel van de beste tradities van de arbeidersbeweging en een van de essentiële fundamenten voor het afdwingen van sociale verworvenheden.
De strijd vandaag in eigen handen nemen, toont ook het potentieel om de productie democratisch te organiseren onder arbeiderscontrole. Het opent mogelijkheden om in het offensief te gaan en het initiatief uit handen te halen van diegenen die onze jobs en levensstandaard alsook de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen bij het grof huisvuil willen zetten. Op basis van een offensieve strijd kan de broodnodige eenheid onder het personeel hersteld worden. Wie de strijd voert kan verliezen, wie capituleert is op voorhand verloren.
-
Politie breekt stakingspiket bij toeleveranciers Ford Genk. Syndicaal antwoord vereist!
De arbeiders van de toeleveranciers van Ford Genk bleven de afgelopen week staken en actie voeren tegen de sluiting van de automobielproductie in Genk en het verlies van duizenden jobs. Het feit dat bij de toeleveranciers actie werd gevoerd, zorgde ervoor dat de betwiste heropstart bij Ford niet tot productie kon leiden. Nadat de vakbondsleiding zich tegen de ‘populisten’ aan de poort richtte, volgde een nieuwe stap: de politie kwam het stakingspiket breken. Een wel erg gevaarlijk precedent.
Deze morgen trokken tientallen agenten naar het piket bij de toeleveranciers. Bij de arbeiders van de toeleveranciers leeft een grote vrees dat zij volledig uit de boot zullen vallen. Ook is er een grote woede naar aanleiding van het referendum over werkhervatting dat op een betwiste manier tot een nipte meerderheid kwam. De vakbondsleidingen dekten de betwisting in en kwamen met de directie van de vier toeleveranciers overeen dat er geen loon en geen stakersvergoeding zou betaald worden aan wie verder actie voerde. Er werd groen licht aan de directie gegeven om een stap verder te gaan. Deze morgen gebeurde dat ook: de politie werd tegen het piket ingezet.
Als het mogelijk wordt dat de politie stakersposten verwijdert, wordt het volledige stakingsrecht op de helling gezet. Met dit optreden wordt bovendien het personeel van onderaannemers verboden om op eigen houtje acties te ondernemen. De directie van Ford wil dat er bij de toeleveranciers wordt gewerkt, zodat eigen productie bij Ford mogelijk is. Toen elementen van de Ford-productie werden uitbesteed aan toeleveranciers, was dit bedoeld om op personeel te besparen en niet om dat personeel het recht op actievoeren toe te kennen.
Vandaag heerst er een grote verdeeldheid onder de arbeiders. Er zijn spanningen tussen personeel van Ford en die van de toeleveranciers, tussen diegenen die het werk willen hervatten en diegenen die de oorlogsbuit niet uit handen willen geven. Als deze verdeeldheid kon groeien, is dat mee het resultaat van een syndicale strategie die niet gericht was op maximale betrokkenheid met democratische personeelsvergaderingen en transparantie, onder meer bij het referendum. Er vielen harde woorden tegen diegenen die als ‘populisten’ werden omschreven omdat ze de logica van de Ford-directie niet aanvaarden. Kan het hen echter verweten worden dat ze weinig vertrouwen hebben in een directie die net heeft aangekondigd dat het een sociaal bloedbad aanricht?
Tegenover de provocatie waarbij de politie een staking breekt, is een eengemaakt en solidair syndicaal antwoord nodig. Als we dit aanvaarden, dan geven we een groot stuk van ons stakingsrecht prijs. Dat zal ook elders aangegrepen worden om het stakingsrecht te breken. Zwakheid zet aan tot patronale agressie. Dat is wat we vandaag in Genk zien gebeuren. Het is aan ons om te bouwen aan een sterkere positie voor de arbeiders. Dat begint met solidariteit en eenheid in een consequente strijd voor het behoud van alle jobs. In deze strijd moeten we rekening houden met het ontstane wantrouwen en de spanningen, de beste manier om die weg te nemen is door een maximale democratische betrokkenheid van onderuit met algemene personeelsvergaderingen waar over iedere verdere stap openlijk wordt gedebatteerd en beslist. Tegelijk vereist de verregaande afbraak van het stakingsrecht een verregaand syndicaal antwoord op nationaal vlak. De inzet is duidelijk: laten we het stakingsrecht ondermijnen of niet?
Foto’s van een solidariteitsbezoek aan het piket afgelopen weekend
Zaterdag trokken we met enkele leden opnieuw naar het piket in Genk. Enkele Limburgse LSP’ers die regelmatig aan het piket staan, ontvingen enkele Gentse kameraden. Hieronder enkele foto’s van dat bezoek.
