NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Syndicale actiedag toont enorm ongenoegen. Michel 2 geen ruimte laten om beleid Michel 1 door te zetten!

    De syndicale actiedag van vandaag was zeker niet overal goed georganiseerd. Maar toch was de actiebereidheid groter dan verwacht. De afgelopen dagen werd het politieke debat gedomineerd door het Migratiepact, maar de werkenden zijn niet vergeten dat alle regeringspartijen bijgedragen hebben aan aanvallen op onze lonen, pensioenen, openbare diensten, uitkeringen, … Onze koopkracht wordt uitgehold en steeds meer mensen zijn dat kotsbeu. De lijst van asociale maatregelen die we onder Michel 1 over ons heen kregen, is bijzonder lang. De actiebereidheid is er duidelijk, de VRT had het over een ‘gelehesjessfeer’ op het vakbondsprotest.

    Langs Franstalige kant waren er meer stakingen met piketten, zo waren er onder meer in het Luikse heel wat industriezones afgezet. In Brussel was er een concentratie voor de gebouwen van werkgeversfederatie VBO. Een groepje ABVV-militanten betoogde nadien door de Wetstraat. In Namen verzamelden ABVV-militanten en ‘gele hesjes’ samen voor de MR-gebouwen. In Gent was er een bijeenkomst in het havengebied gevolgd door een concentratie aan de Meulestedebrug. In Leuven was een er een optocht door de binnenstad waarna er soep verkocht werd voor een armoedeproject in Leuven. Antwerpen liep een beetje achterop, maar ook daar waren er acties in de industrie (Covestro, BASF, ISS, voedingssector, …) naast bijeenkomsten van ACOD aan het Centraal Station en BBTK aan de Ikea. Vanuit stelplaats Zurenborg reden slechts 10 van de bijna 100 bussen van de Lijn uit. In Turnhout verdeelden vakbondsleden pamfletten in de binnenstad. Ook op tal van andere plaatsen waren er acties.

    In ons pamflet stelden we voor om na deze actiedag te gaan naar een nationale betoging om een ultimatum te stellen aan de regering. “Een goed voorbereide nationale betoging naar het model van 6 november 2014 (toen 150.000 betogers het actieplan op gang trokken) met een ultimatum aan de regering gekoppeld aan een nationale algemene staking, kan een fundamenteel ander beleid afdwingen. Eisen als 14 euro per uur, herstel van de volledige index, loonsverhogingen, minimumpensioen van 1.500 euro per maand, arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, … sluiten feilloos aan bij het ongenoegen dat het gele hesjesprotest drijft.”

    [divider]

    GENT

    Veel bedrijven in de Gentse haven liggen plat. Solidair met de stakers! Stop de aanvallen op onze rechten. Zoals in Frankrijk, massale en offensieve actie nodig tegen de regering van de rijken.

    [divider]

    BRUSSEL

    [divider]

    LEUVEN

    “Enkele honderden militanten van voornamelijk ABVV verzamelden vandaag voor het station in Leuven. Na een korte toespraak tegen de maatregelen van de regering Michel, die wij de afgelopen 4 jaren hebben moeten slikken, vertrokken de deelnemers voor een demonstratie door het centrum van Leuven. Helaas weer geen idee voor de militanten wat het vervolg na deze actie moest zijn om de aanvallen, die nog op ons afkomen onder Michel 2, te stoppen. Na de demo werd er soep verkocht voor een Leuvens goed doel (Het Lampeke), in het kader van De Warmste Week.” (JVE)

    [divider]
    ANTWERPEN

    ACOD verzamelde aan het Centraal Station om pamfletten te verspreiden

    [divider]
    TURNHOUT

    [divider]

    LUIK

    [divider]

    NAMEN

  • Ultimatum aan regering nodig: geef Michel 2 geen kans om beleid van Michel 1 voort te zetten

    Net als gele hesjes in Frankrijk: rechtse politiek van regering en patronaat halt toeroepen

    Betoging van 6 november 2014 waarmee het actieplan tegen Michel 1 op gang getrokken werd. Foto: Jean-Marie

    De regering-Michel 1 heeft haar nederlaag in de gemeenteraadsverkiezingen niet overleefd. Uiteraard viel de regering niet over sociale eisen en noden, zoals over onze koopkracht, pensioenen, gebrek aan investeringen in openbare diensten. Daarvoor is het asociaal beleid te onpopulair. De N-VA koos ervoor om van de volgende verkiezingen een referendum te maken, voor of tegen migratie, en zo de werkende klasse in België te verdelen. Maar laten we ons niet vangen: niet de vluchtelingen, maar de inhaligheid van de grote aandeelhouders is de reden waarom op onze levensstandaard en arbeidsvoorwaarden bespaard wordt.

    PDF van dit pamflet

    Michel II wordt een surrealistische non-regering als we haar laten bestaan. Ze staat voor de keuze: ofwel met N-VA gaan voor meer van dezelfde aanvallen op onze lonen, pensioenen en uitkeringen, ofwel een andere meerderheid zoeken. Het ergste dat de vakbondsleidingen kunnen doen, is afwachten tot aan de verkiezingen in mei. Dat laat het publieke debat over aan rechts dat met haat tegenover migranten verdeeldheid zaait, ook op onze werkplaatsen. Bij elke onderhandeling de afgelopen jaren hoorden we dat de werkgevers in een zetel zaten omdat ze in de rug geduwd werden door de regering. Nu de regering verzwakt is en amper nog overeind blijft, valt dit argument weg. Elke zwakte langs onze kant wordt meteen meedogenloos uitgespeeld door de overkant, hoog tijd dat wij hetzelfde doen!

    Ernstige strijd is nodig, geen halfslachtige oproepen waarbij elke centrale of regio maar zijn plan moet trekken. De inzet is daarvoor te groot. De aanvallen op onze pensioenen, landingsbanen, lonen en arbeidsvoorwaarden van de afgelopen vier jaar zijn nog niet verteerd. Bovendien zitten er nog heel wat in de pijplijn (uitvoering van het zomerakkoord) en zijn er ook nog de belangrijke IPA-onderhandelingen: een uitgelezen kans om een broodnodige substantiële loonsverhoging en een minimumloon van 14 euro per uur af te dwingen.

    Als de vakbondsleiders onder elkaar blijven kibbelen over hoe ze vooral niets gaan doen, dan zal hun aanwezigheid uiteindelijk niet langer als een troef, maar als een nadeel voor efficiënte strijd gezien worden. De beweging van de gele hesjes in Frankrijk en in mindere mate in Wallonië zou een waarschuwing moeten zijn. Die gele hesjesbeweging in Frankrijk toont dat strijd loont: een eerste toegeving van Macron leidde al snel tot een volgende. Zo werd aangekondigd dat de voorziene beperkte verhoging van het minimumloon iets groter wordt en er sneller komt. En de strijd gaat door: de algemene slogan is ‘Macron dégage’, hij is niet onze president. De publieke steun voor de gele hesjes loopt in Frankrijk op tot meer dan 70% terwijl de populariteit van Macron geen 20% meer haalt. Het argument dat acties mensen afschrikken, is dus niet correct: massa-acties met duidelijke eisen krijgen een heel brede steun en doen het politieke debat kantelen. Niet meer het belang van de kapitalistische klasse, maar de eisen van de werkende klasse komen naar de voorgrond.

    Alle ernstig georganiseerde vakbondsacties de voorbije jaren werden goed opgevolgd. Een goed voorbereide nationale betoging naar het model van 6 november 2014 (toen 150.000 betogers het actieplan op gang trokken) met een ultimatum aan de regering gekoppeld aan een nationale algemene staking, kan een fundamenteel ander beleid afdwingen. Eisen als 14 euro per uur, herstel van de volledige index, loonsverhogingen, minimumpensioen van 1.500 euro per maand, arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, … sluiten feilloos aan bij het ongenoegen dat het gele hesjesprotest drijft.

    Dit zal de kwestie stellen van een ander type regering, een meerderheid die met een miljonairstaks de middelen voor onze levensstandaard zoekt waar ze zitten. Om een dergelijke maatregel door te voeren, zal links een programma met socialistische maatregelen moeten verdedigen met onder meer de niet-betaling van de publieke schulden, de nationalisatie van de banken onder democratische controle en de inzet van het wapen van de nationalisatie tegen het onvermijdelijke patronale tegenoffensief. Onze strijd nu ernstig organiseren en opbouwen is de beste voorbereiding daarop.

  • IPA: voor meer loon en minstens 14 euro per uur!

    Het Interprofessioneel Akkoord (IPA) 2019-2020 wordt een harde noot om te kraken. Het komt na een lange periode van loonmatiging die geleid heeft tot een afname van koopkracht van de werknemers. Er is nood aan een substantiële loonstijging. De werkgevers willen echter nogmaals gebruik maken van de unieke positie die de regering hen geeft om niets toe te geven. Na de afstraffing van de Zweedse regeringspartijen in de lokale verkiezingen is een nieuwe termijn na de volgende verkiezingen niet zeker. Voor de werkgevers is het nu dan ook het moment om zoveel mogelijk binnen te halen.

    Artikel door Thomas uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Het is een illusie te denken dat de vakbonden gewoon met een eisenpakket naar de Groep van 10 kunnen gaan in de hoop dat er via onderhandelingen een goed akkoord komt voor de Belgische werknemers. Er is een krachtsverhouding nodig om het patronaat en haar slippendragers in de regering tot toegevingen te dwingen.

    De acties van 10 tot 14 december kunnen daar een aanzet toe zijn, al lijkt het bij het ter perse gaan van deze krant eerder een georganiseerde desorganisatie te worden. Iedere centrale en elk gewest van het ABVV kan kiezen hoe de acties ingevuld worden. Ook bij het ACV is er veel verwarring over wat er juist zal gebeuren.

    Sommigen in de vakbonden hebben schrik dat alles wat ze voor de verkiezingen van mei 2019 doen door de N-VA tegen hen zal gebruikt worden. Na de geslaagde actiedag van 2 oktober niets meer doen, zal echter enkel tot ontgoocheling in de vakbonden leiden en laat rechts toe om het politieke debat te domineren. Dat versterkt rechts – en erger nog: het extreemrechtse Vlaams Belang.

    Looneisen stellen is geen vies gegeven, maar kan een bredere steun onder de bevolking vinden. Kijk maar naar de Franse beweging tegen de stijgende levensduurte (zie pagina 7). Eisen als loonsverhogingen en het herstel van de volledige index kunnen als onderdeel van de strijd voor een algemene vooruitgang van de bevolking enthousiasme opwekken.

    Campagne voor 14 euro per uur!

    Er is nood een substantiële loonsverhoging voor iedereen, maar zeker voor de laagste lonen. In de slechtst betaalde sectoren zijn er steeds meer werkende armen die besparen op levensnoodzakelijke uitgaven. Veel van de nieuwe jobs waar deze regering zo prat op gaat, bevinden zich in deze groep. Daarom is de campagne van het ABVV voor een minimumloon van 14 euro per uur (of 2.300 euro bruto per maand) potentieel zeer sterk.

    Een grote groep werkenden komt niet aan dit minimum. Een offensieve campagne voor 14 euro per uur kan hen aanspreken en actief betrekken. Dit is overigens vaak in (nieuwere) sectoren waar de vakbonden nog zwakker staan. Deze laag van werkenden en jongeren kan doorheen deze campagne het belang ontdekken van een vakbond die voor hen opkomt en waarin ze zelf een rol te spelen hebben. Acties bij Deliveroo of Ryanair toonden het potentieel om nieuwe groepen en sectoren te organiseren in de strijd voor betere arbeidsvoorwaarden.

    ’15 Now’ in de VS

    De strijd voor een hoger minimumloon wordt in veel landen gevoerd. Enkele regeringen met linkse partijen voeren beperkte verhogingen door (Spanje, Portugal en Griekenland, over Spanje: zie pagina 14). Andere linkse formaties of figuren hebben het in hun programma opgenomen: Mélenchon in Frankrijk of Corbyn in Groot-Brittannië bijvoorbeeld.

    Maar het voorbeeld waar iedereen naar kijkt, is dat van de Verenigde Staten. Daar gaven de fastfoodwerknemers de eerste aanzet voor de strijd voor 15 dollar per uur. Deze strijd is nog niet voorbij, maar er werden inspirerende overwinningen behaald. De eerste grote stad waar het minimumloon tot 15 dollar werd opgetrokken, was niet toevallig Seattle waar onze zusterorganisatie Socialist Alternative met een verkozene sterker weegt op de beweging. Andere steden en regio’s volgden. Overwinningen aan de andere kant van de wereld kunnen ook hier voor inspiratie zorgen. Dat toont meteen ook het belang van internationale solidariteit.

    Geen evidente strijd

    Zowel de strijd voor loonsverhogingen als die voor het optrekken van de minimumlonen is niet evident. De burgerij komt met dezelfde argumenten die destijds gebruikt werden tegen de 8-urendag of het afschaffen van de kinderarbeid: het zou economisch niet mogelijk zijn, de concurrentiepositie ondermijnen en zelfs tot een economische woestijn leiden. Deze argumenten bleken in het verleden al vals te zijn en dat zal nu niet anders zijn. De burgerij wil haar deel van de koek niet zien verkleinen, liefst ziet ze het zelfs nog aangroeien.

    Het is een strijd om wie zich welk deel van de meerwaarde toe-eigent: de kapitalist die de productiemiddelen in privébezit heeft of de werknemer wiens arbeid ervoor zorgt dat goederen of diensten geproduceerd worden. De kapitalisten zijn er de afgelopen jaren in geslaagd om hun deel verder uit te breiden. Dat gebeurde door verworvenheden aan te vallen die door de arbeidersbeweging voorheen als definitief afgedwongen werden gewaand.

    Hogere lonen en degelijke en menswaardige levensomstandigheden kunnen enkel gewonnen worden met een leiding die bereid is om alle middelen waarover ze beschikt te gebruiken. Het zal niet gebeuren met een leiding die schrik heeft van de kracht van de arbeidersbeweging, zoals vele leiders dit demonstreerden met het stilleggen van de acties in 2014 waarmee de regering aan het wankelen was gebracht. Strijdbare syndicalisten moeten zich organiseren in netwerken om informatie en ideeën te delen zodat ze samen sterker staan in het afdwingen van een strijdbare benadering.

    Kapitalisten willen steeds meer winst maken, de ruimte voor toegevingen is steeds kleiner. Om met de werkenden iets te bekomen, is steeds hardere strijd nodig. Om de dictatuur van de superrijken te breken, is zelfs een strijd voor maatschappijverandering nodig. Het kapitalisme leidt tot steeds meer ongelijkheid; hoog tijd om op te komen voor een socialistische samenleving!

  • Geslaagde poststaking legt pijnpunten op werkvloer en in de strijd bloot

    Bijna elke dag overuren, helse werkdruk, rugpijn, stress en burn-out: het is teveel voor het postpersoneel! Gedurende bijna twee weken werd actie gevoerd voor betere arbeidsomstandigheden, voldoende collega’s en een goede openbare dienstverlening. Het voortijdig stopzetten van de acties werd beslist door de vakbondsleidingen na een ontoereikend akkoord. Dat toont waarom het belangrijk is om strijdbare militanten en delegees te ondersteunen. Onderhandelingen kunnen resultaat opleveren als ze gebaseerd zijn op een stevig actieplan waar collectief over beslist is.

    door Sébastien (Luik)

    Eind oktober was er een stakingsaanzegging van de vakbonden bij Bpost. Het omvatte een nationaal actieplan met vijf stakingsdagen vanaf 7 november. Elke dag zou een ander onderdeel van Bpost in staking gaan waardoor de werking vijf dagen verstoord werd, zonder dat iedereen vijf dagen moet staken. Het vakbondsfront voorzag dat de acties zouden beginnen in de sorteercentra, gevolgd door het transport en andere diensten in de daaropvolgende dagen.

    Op de vierde stakingsdag kwam er plots het nieuws dat de staking voorbij was. De vakbondsleiding kondigde dit aan nog voor de basis zich kon uitspreken over het voorstel tot akkoord, dat vervolgens werd afgekeurd wegens onvoldoende. Op heel wat plaatsen werd nog dagenlang spontaan verder gestaakt, tot ongenoegen van de vakbondsleiding en de gevestigde media. De zakenkrant De Tijd meende zelfs dat deze acties het werk waren van “oprukkende marxisten” waarbij naar PVDA en LSP werd gewezen. Deze acties waren een uitdrukking van het enorme ongenoegen, maar doofden bij gebrek aan perspectief uit. Op 23 november werd een nieuw ontwerpakkoord gesloten met belangrijke beloften inzake loonsverhogingen en meer personeel. De vakbondsleiders kondigden aan dit akkoord aan de basis voor te leggen.

    Afbouw van de dienstverlening

    Sinds maart 2000 is ‘De Post’ een zelfstandig bedrijf. De Belgische overheid behield wel een meerderheidsbelang met 51% van de aandelen. Met het oog op de liberalisering van de postdiensten in januari 2011 werd het bedrijf omgedoopt tot Bpost. Het proces van liberalisering betekent dat Bpost steeds meer aan de voorwaarden van de privésector wordt onderworpen. Om de concurrentiepositie van het bedrijf te versterken, wordt het beheerd als een privébedrijf waar enkel de winst van tel is. Het doel is niet langer om degelijke diensten aan de bevolking te bieden.

    De omzet- en winstverslaving van de directie en de aandeelhouders gaat ten koste van zowel de dienstverlening als het personeel. Jonge postbodes komen amper aan 1.200 euro netto per maand, terwijl de werkdruk steeds verder wordt opgevoerd. Het aantal voltijdse equivalenten dat actief is als postbode nam sinds 2007 met 22% af. Of het nu sneeuwt of regent, de postbodes moeten erdoor. Het personeelstekort zorgt voor een opstapeling van overuren die niet kunnen ingehaald worden. De gezondheid en het privéleven van het personeel dragen daar de gevolgen van. Het is niet uitzonderlijk dat postbodes twee tot drie uur extra nodig hebben om hun ronde af te werken.

    Gedelegeerd bestuurder Koen Van Gerven had het over dit postpersoneel toen hij verklaarde dat de “postbodes hun comfortzone moeten verlaten.” De neerbuigende manager Van Gerven is zelf goed voor een vast jaarloon van 800.000 euro aangevuld met een premie van 280.000 euro wegens “de goede resultaten van het bedrijf.” Het is het postpersoneel dat voor deze resultaten zorgt. Niet alleen het management wordt rijkelijk bediend, de aandeelhouders gaan met het grootste deel van de opbrengst lopen. In 2017 werd 262 miljoen euro aan dividenden uitgekeerd.

    De directie van Bpost heeft niet de bedoeling om de arbeidsvoorwaarden te verbeteren en al evenmin om de gebruikers (Van Gerven heeft het in managementtaal over ‘klanten’) een goede dienstverlening aan te bieden. Het doel is om winst te maken die vervolgens meteen uitgedeeld wordt aan de aandeelhouders. Deze logica wordt door het postpersoneel aangeklaagd.

    Bij Bpost en elders: bouwen aan een strijdbaar syndicalisme

    Het afgelopen jaar waren er verschillende spontane stakingen bij Bpost. Deze kregen de steun van de vakbonden, die ze echter niet organiseerden. De aankondiging van het gemeenschappelijk vakbondsfront dat er een nationale vijfdaagse staking kwam, werd dan ook enthousiast onthaald. Eindelijk kwam er een ernstige strijd. Het enthousiasme werd nog versterkt toen ACOD op de eerste stakingsdagen aankondigde dat er desnoods tien dagen zou gestaakt worden indien er geen aanvaardbaar akkoord uit de bus kwam.

    Het postpersoneel wil al 20 jaar verandering. Er is irritatie over het feit dat de vakbondsleiding alle hoop op onderhandelingen vestigt en daartoe de acties heeft afgeblazen. Acties en onderhandelingen zijn niet aan elkaar tegengesteld, zoals de regering en de directie ons willen laten geloven. Ze kunnen elkaar versterken als ze bewust ingezet worden in een beweging.

    De vakbonden blijven natuurlijk het beste instrument om de strijd voor onze belangen te voeren en te verenigen. Het sociaal overleg heeft beperkingen, we moeten strijdbare militanten en delegees ondersteunen. Op basis van acties is het mogelijk om de directie tot toegevingen te dwingen en overwinningen te boeken.

    Over onze acties wordt best democratisch beslist op personeelsvergaderingen. Daar moeten we ook onze sterktes en zwaktes bespreken. Een collectieve organisatie en evaluatie van een staking maken het mogelijk om meer collega’s te betrekken en onze eisen te formuleren met het oog op een maximale steun van collega’s en de publieke opinie.

    Enkel een dergelijke benadering kan ons goede jobs en kwaliteitsvolle openbare diensten opleveren, zowel bij Bpost als elders.

  • Aviapartner: strijd loont!

    Eind oktober was er een langdurige staking op de luchthaven van Zaventem. De bagage-afhandelaars van Aviapartners staakten zes dagen. Net als bij Lidl, Ryanair of Bpost, ging het om de verdediging van arbeidsvoorwaarden en een algemeen gevoel dat het teveel was. Respect en een haalbare werkdruk waren de voornaamste eisen.

    Artikel door Nicolas Menoux uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    De staking was moedig. Wie de gevestigde media volgde tijdens de staking kon alle mogelijke kritieken erop lezen. Naast de traditionele verwijten van ‘chaos’ en ‘gijzelneming’ werd gezegd dat de bagagisten niet beseften hoe rampzalig hun staking was voor de luchtvaartmaatschappijen en de “reputatie van de nationale luchthaven.” Op de redenen van het ongenoegen werd amper ingegaan.

    Sandra Langenus van de socialistische vakbond legde het nochtans duidelijk uit: “Men bleef bewust werken met structurele onderbezetting op de werkvloer, lonen van de werknemers waren niet in orde, de re-integratieprocedure van zieke werknemers werd niet gerespecteerd, de overuren verminderden niet maar zijn fors toegenomen, ploegbazen tekenen geen laadplan meer af omdat ze niet zeker zijn dat de veiligheid is gerespecteerd, … Een vliegtuig met 180 mensen in de lucht sturen, zonder 100% safe te zijn, is een verantwoordelijkheid die velen niet meer wensen te nemen, terecht uiteraard!”

    De directie speelde met vuur. In januari 2018 was er al een staking wegens het tekort aan personeel en aangepast werkgerief. Nadien werd geen enkele fundamentele stap gezet om die problemen op te lossen, waardoor een nieuwe staking onvermijdelijk was. De houding van de directie is daar verantwoordelijk voor. Nog langer geleden, in 2013, was er al een vijfdaagse staking bij bagage-afhandelaar Swissport. Ook toen ging het om de rampzalige werkomstandigheden. De staking bij Swissport leverde toegevingen op.

    De bagagisten betalen een prijs voor de liberalisering van de sector en het beleid van onderaanneming. Op de luchthavens is een vreselijke concurrentiestrijd opgezet waarbij zowel boord- als grondpersoneel het slachtoffer is van de strijd tussen luchtvaartmaatschappijen en onderaannemers. De uitbuiting wordt opgevoerd met een steeds hogere flexibiliteit en productiviteit, terwijl de lonen niet volgen en de veiligheid in het gedrang komt.

    We hoorden dat de reputatie van de luchthaven te lijden had onder de staking. De uitbater van de luchthaven, Brussels Airport Company, heeft tussen 2007 en 2015 maar liefst 837 miljoen euro winst aan de aandeelhouders uitgedeeld. De zoektocht naar steeds meer winst is de reden voor de slechte arbeidsvoorwaarden op de werkvloer. Wie draagt daar de gevolgen van? De lichamen, niet in het minst de ruggen, van de bagagisten: met ploegen van soms amper drie mensen, in plaats van vijf, moeten ze tot zeven vluchten per dag laden en lossen met alles samen 50 tot 60 ton bagage waarbij pauzes regelmatig wegvallen door de werkdruk. Diegenen die de stakers bekritiseren, moeten misschien aangeven hoeveel ton per bagage-afhandelaar volgens hen aanvaardbaar is.

    De directie van een bedrijf als Aviapartner doet geen enkele toegeving aan het personeel tenzij ze daartoe gedwongen wordt. Na de staking in januari 2018 werd onder meer een premie bekomen. Die werd laattijdig gestort en er werd geprutst aan de berekeningswijze om minder te betalen. Als het vertrouwen in de directie zoek was bij het personeel, was dit volledig te wijten aan de directie.

    Niemand staakt voor zijn plezier. Het is een middel om diegenen die ons uitbuiten te doen antwoorden op onze legitieme eisen. Er was een staking nodig om Ryanair aan de onderhandelingstafel te krijgen of om de directie van Lidl tot beloften over bijkomende uren te brengen (zie artikel hieronder).

    De staking bij Aviapartner werd goed opgevolgd door het personeel en kon rekenen op solidariteit van syndicalisten uit heel het land. Na zes dagen volgden toegevingen: er komen aanwervingen (zo krijgen 47 interimmers een vast contract), de ploegen zullen uit vier of vijf personen bestaan, er wordt voor 3,2 miljoen euro geïnvesteerd om gebrekkig werkgerief te vervangen. Strijd loont, maar waakzaamheid blijft geboden tot de beloften effectief en correct waargemaakt zijn!

  • Mensenketting in Namen tegen aanval op jobs in publieke sector en vzw’s

    De Waalse regering wil de ‘Aides à la promotion de l’emploi’ (APE) hervormen. Het voorstel van minister Jeholet betekent in de praktijk dat de steunmaatregelen afgebouwd worden waardoor tot 4.000 jobs in onder meer de non-profit (waaronder gesubsidieerde vzw’s), lokale overheden, provincies en de Waalse tegenhanger van de VDAB op de helling staan. De gevolgen hiervan zijn voor iedereen voelbaar, het gaat immers onder meer om jobs in de gemeentelijke kinderopvang en andere diensten.

    Er waren eerder al grotere acties tegen deze aanval, onder meer met een betoging van 10.000 mensen in gemeenschappelijk vakbondsfront en een ABVV-protest met 6.000 deelnemers. Er kwamen hierna beperkte aanpassingen aan de maatregel, maar enkel al in de werkplaatsen die buiten de hervormde APE-regeling zouden vallen (provincies, Forem, …) dreigen 1.100 jobs te verdwijnen. Elders blijft er eveneens de dreiging van jobverlies. 70% van de bedreigde jobs worden door vrouwen uitgeoefend.

    Nu was er een nieuwe actiedag van het ABVV waarbij in bepaalde sectoren een deel van het personeel het werk neerlegde, onder meer bij busmaatschappij TEC. In Namen vormden syndicalisten een mensenketting. De traditionele media hadden het over 2500 aanwezigen. Op de actie kwam er jammer genoeg geen oproep voor volgende stappen. Er werd enkel gezegd dat er nieuwe acties komen als de regering doorzet met deze aanval.

  • Werkonderbreking bij GSK: neen aan uitbestedingen!

    Afgelopen maandag was er vanaf 6 uur ‘s ochtends een 24-uren werkonderbreking bij GlaxoSmithKline, met 9.000 personeelsleden de grootste private industriële werkgever van het land. Er werden pamfletten verdeeld aan de ingang van het bedrijf. De helft van het personeel ging niet aan de slag. De zalen waar personeelsvergaderingen gehouden werden, zaten bomvol.

    Door een arbeider van GSK

    Ondanks de goede resultaten van het bedrijf is er volgens de directie een sterke interne en externe concurrentie. Daarom is een aanval ingezet op het geïntegreerd bedrijfsmodel van de Belgische vestiging. Een aantal taken en activiteiten die “geen onderdeel zijn van de core business” – lees: die minder toegevoegde waarde opleveren – dreigen uitbesteed te worden. De directie kijkt daarbij naar onderdelen die niet rechtstreeks tot productie leiden: schoonmaak, vervoer van materiaal, montage, onderhoud, kwaliteitstesten, secretariaat, … Al het personeel dat nu op die taken staat, wordt bedreigd.

    Dit is een bedreiging voor de werkgelegenheid en de arbeids- en loonvoorwaarden. Maar deze verandering in het bedrijfsmodel zou ook inhouden dat een deel van de operaties niet langer door het kwaliteitssysteem van GSK worden opgevolgd. De kwaliteit van de producten kan er dus ook onder lijden.

    De syndicale vergaderingen op de sites van Waver en Rixensart afgelopen maandag brachten arbeiders, bedienden en kaders bijeen. Dit was een primeur in de geschiedenis van het bedrijf. Er werd gediscussieerd over de onderaanneming, maar ook over hoe de arbeiders stelselmatig benadeeld worden bij de “award”-premies waarvoor ze niet in aanmerking komen.

    De werkonderbreking had als doel om een krachtsverhouding op te bouwen en om een discussie op langere termijn op te starten over het bedrijfsmodel dat nodig is. De marktlogica die allesbepalend is voor de directie, moet in het bedrijf bestreden worden met syndicale delegaties die de strijdbaarheid van het personeel aanmoedigen. Regelmatige personeelsvergaderingen, zoals afgelopen maanden, zijn cruciaal om iedereen te informeren en democratisch te bouwen aan onze strijd voor degelijke jobs.

    Het is duidelijk dat we met het personeel van GSK alleen de logica van het kapitalisme niet kunnen breken. De arbeidersbeweging moet met twee vuisten de strijd aangaan: naast syndicale strijd, is er ook nood aan een partij die de marktlogica in het algemeen bestrijdt. LSP wil daaraan bijdragen.

  • Sociale verkiezingen bij de NMBS: stem voor strijdbare kandidaten!

    Begin december worden voor het eerst in de geschiedenis van de Belgische spoorwegen sociale verkiezingen gehouden. Het personeel kan 561 vertegenwoordigers kiezen voor 88 Comités en Subcomités Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW’s), 3 Bedrijfscomités voor Preventie en Bescherming op het Werk en 5 Gewestelijke Paritaire Commissie (GPC’s, vergelijkbaar met een ondernemingsraad op lokaal niveau). Voor het Nationaal Paritair Comité zijn er geen verkiezingen. Het argument van de democratisering reikt blijkbaar niet tot het belangrijkste overlegorgaan. Zes vakbondsorganisaties hebben lijsten ingediend.

    -> PDF van deze stemoproep

    Rol van de politieke agenda van de regering

    Het was logisch geweest indien de sociale verkiezingen bij de NMBS aansloten bij die in de privé en een aantal openbare diensten, zoals De Lijn. Daar zijn de volgende verkiezingen in 2020. Maar de regering wilde nog sociale verkiezingen bij het spoor voor de parlementsverkiezingen van 2019. Om de politieke agenda van de regering te dienen, worden nu op een drafje sociale verkiezingen georganiseerd met te weinig stembureaus, te weinig ruchtbaarheid en wellicht een bijhorende lage opkomst. De eerste verkozenen zullen geen vier maar zes jaar zetelen: tot in 2024.

    Het doel van N-VA was van bij het begin duidelijk: “De onverantwoordelijke houding van de Waalse vakbonden richt het bedrijf stilaan maar zeker te gronde. Elke staking berokkent miljoenen euro’s schade. Daarom wil de N-VA sociale verkiezingen invoeren bij de spoorwegen, net als in privébedrijven.” Nu wordt de representativiteit van de erkende organisaties in de sociale overlegorganisaties nog bepaald door het ledenaantal. De rechtse regering hoopt via sociale verkiezingen de historische positie van ACOD/CGSP te ondermijnen.

    Er wordt geprobeerd om de kleine liberale vakbond meer voet aan wal te geven, onder meer door de opname van VSOA als enige kleinere bond in het NPC. De poging om met de wet-Bellot van 2016 de meeste kleinere aangenomen vakorganisaties uit te sluiten, werd gelukkig van tafel geveegd door de klacht van de Onafhankelijke Vakbond Spoorwegpersoneel (OVS) bij het Grondwettelijk Hof. Het argument van de regering rond democratie is cynisch: zelf probeert ze met ondemocratische maatregelen vakorganisaties uit te sluiten en tolereert ze geen verkiezingen voor het belangrijkste overlegorgaan.

    Regering weigert te investeren in personeel en dienstverlening: 663 miljoen euro minder voor de NMBS

    Sociale verkiezingen zijn nationaal gezien deze die het dichtst bij de mensen staan. Het aantal kandidaten bij gewone sociale verkiezingen overtreft in ruime mate het aantal kandidaten bij de meest democratische politieke verkiezingen, met name de gemeenteraadsverkiezingen. Kandidaten worden verkozen op basis van een dagelijkse inzet. De collega’s kennen de kandidaten die ze kiezen doorgaans persoonlijk.

    Zowel voor HR-Rail als de vakbonden was het zoeken naar de aanpak. Binnen de vakbonden werd gezocht naar een mengeling van gekende militanten met nieuwe kandidaten. Daarbij zijn nieuwe mensen gevonden die een actievere rol willen spelen binnen de vakbonden en in de verdediging van de belangen van hun collega’s. Het zorgde bovendien voor meer discussie over het belang van de vakbond, maar ook over het nut en de beperkingen van de bestaande sociale overlegorganen. Op die basis kunnen de bonden zich versterken.

    Nog voor de programma’s klaar waren, was er al duidelijkheid over welke gadgets er zouden komen. Cadeautjes zijn plezant, maar zullen de personeelstekorten niet opvullen en evenmin antwoorden bieden op de noden. De affiches en pamfletten blijven doorgaans wat vaag, de inhoud blijft te vaak beperkt tot droge opsommingen met meer uitleg over de bestaande comités. De beste manier om ons te versterken in de strijd voor meer middelen, meer collega’s, betere arbeidsvoorwaarden en betere dienstverlening is door die uitdagingen te benoemen en te bespreken met zoveel mogelijk collega’s. Dat is hoe we een hogere opkomst kunnen realiseren.

    De besparingen en voorbereidingen op de liberalisering zetten enorme druk op het personeel dat meer moet doen met minder. In 2018 daalde het aantal voltijdse equivalenten onder de 30.000, in 2004 waren we nog met meer dan 40.000! In dezelfde periode steeg het aantal reizigers met 40%. In de praktijk vertaalt zich dit in collega’s die hun verlof niet krijgen, vollere prestaties en spookstations. Daarbovenop is er een geplande productiviteitsstijging van 4% in 2019. En alsof dat nog niet genoeg is, eist de directie nog meer productiviteit voor elke kruimel die het personeel vraagt (denk aan herwaardering bestuurders, dossier kredietdagen, …) Iedereen die wel eens de trein neemt weet dat er middelen nodig zijn, maar de dotatie van de Belgische staat aan NMBS en Infrabel is onder deze regering met 20% afgebouwd. In 2019 zal die dotatie 663 miljoen euro lager liggen dan in 2014.

    Stem voor strijdbare kandidaten

    De druk van de regering en de directie leggen de beperkingen van het overlegsyndicalisme bloot. De aanvallen komen van alle kanten en in alle formaten. Op een versneld tempo worden dossiers eenzijdig doorgedrukt om de vakbonden voorbij te steken. Het gebrek aan stevig antwoord zorgde voor heel wat onvrede over de vakbondsleidingen. We moeten de sociale verkiezingen aangrijpen om onze krachten te versterken en de vakbondswerking te democratiseren. De sterkte van de vakbonden ligt in de mogelijkheid om personeel samen te brengen in strijd voor onze belangen. Bouwen aan en stemmen voor strijdbare posities, kunnen de druk en de betrokkenheid van onderuit versterken om zo onze strijd te winnen.

    De vakbonden beperken zich vaak tot het aanklagen van wat misloopt, maar dat ondervinden de collega’s dagelijks. De aangeboden oplossingen blijven te algemeen: dat het personeelstekort moet opgelost worden met meer personeel weet iedereen. Werkbaar werk en veiligheid, wie kan daar tegen zijn? Veel personeelsleden blijven op hun honger zitten: hoe zal dat werkbaar werk georganiseerd worden, hoe kunnen we ons pensioen nog verdedigen, hoe kunnen we de besparingen die de veiligheid bedreigen stoppen? Er zijn verschillen tussen vakbonden en lokaal ook door initiatieven van militanten. Maar we zullen sterker staan waar militanten verkozen worden die opkomen voor een mobiliserend en offensief eisenplatform.

    Niet enkel het resultaat, ook de opkomst is belangrijk. Het feit dat de verkiezingen op een drafje worden georganiseerd, zal wegen op de opkomst. Het zijn de eerste sociale verkiezingen en er kan dus niet vergeleken worden. Een zwakke opkomst zal echter gebruikt worden om nieuwe aanvallen in te zetten. Zwakheid langs onze kant zet aan tot agressie aan de overkant. Wij roepen op om te stemmen en daarbij de voorkeur te geven aan strijdbare kandidaten die streven naar een strijdsyndicalisme.

    Iedere beroepscategorie heeft specifieke zorgen en op elke werkplek zijn er militanten nodig die er alles aan doen om hun collega’s te verdedigen. Het is doorheen acties dat militanten en collega’s zich als voortrekkers hebben getoond. Zij moeten gesteund worden, los van de vakbond waarvoor ze kandidaat zijn. Die verkozen posities moeten we gebruiken om collega’s meer te informeren, betrekken en mobiliseren. Zo kunnen we een begrepen en gedragen strategie ontwikkelen waarmee we niet alleen de aanvallen stoppen maar ook zaken afdwingen. Zo bouwen we aan een krachtsverhouding op de werkvloer om op te komen voor sterke publieke spoorwegen met respect voor personeel en zorg voor de reizigers. Dat is een alternatief op diegenen die vandaag de spoorwegen afbreken.

     

    Dit standpunt is collectief opgemaakt voor de blog Libre Parcours (libreparcours.net), een initiatief opgezet door LSP-leden in de sector, waaronder kandidaten bij de sociale verkiezingen in zowel Vlaanderen, Wallonië als Brussel en dit voor verschillende vakbonden.

  • Bpost: hoe kan de strijd gewonnen worden?

    Wij verdeelden raamaffiches om de solidariteit met de poststaking zichtbaar te maken

    Maandag zaten vakbonden en directie samen bij Bpost, ‘s middags werd aangekondigd dat de stakingen afgeblazen werden. Vele werknemers vernamen dit via de pers, in het begin was het zelfs niet duidelijk of er een “akkoord” was tussen directie en vakbonden. Toen het voorstel tot akkoord langzaam naar buiten begon te komen, werd snel duidelijk dat dit onvoldoende was. ACV verwierp het voorstel en ook ACOD kondigde aan het akkoord voor te stellen aan de leden maar niet te verdedigen.

    Er is dus geen akkoord en de onderhandelingen worden voortgezet. Dit gebeurt zonder oproep tot nieuwe acties. Nochtans waren er forse woorden van ACOD bij het begin van de staking: als er geen bevredigend akkoord was, zou er 5 of zelfs 10 dagen gestaakt worden. In ons vorig artikel stelden we reeds dat onderhandelen zonder duidelijke krachtsverhoudingen niet veel zou opleveren.  

    Het personeel vraagt al 20 jaar braaf veranderingen en laat af en toe het ongenoegen blijken om de onderhandelingspositie van de vakbonden te versterken. Velen zien in deze staking een van de laatste kansen om loon- en arbeidsvoorwaarden te verbeteren en de voordelen van het statuut te behouden. Het personeel wil zich niet zomaar naar de slachtbank laten leiden met deze nieuwe hervorming. Op verschillende plaatsen werden de stakingen aan de basis verdergezet. Zoals de media stellen, gebeurt dit spontaan. Aanvankelijk zeiden de bonden dat ze de stakingen zouden erkennen zonder er zelf voor op te roepen, maar toen de acties sneller dan verwacht begonnen uit te breiden werd actief opgeroepen om niet te staken.

    Men had kunnen verwachten dat de beweging zou uitdoven bij gebrek aan organisatie. Maar het omgekeerde gebeurde: het ongenoegen zit zo diep dat veel personeelsleden bereid zijn om verder te gaan. Op dat ogenblik beslisten de vakbondsleidingen echter om op te roepen om de spontane stakingen te stoppen en de onderhandelaars hun werk te laten doen. Acties en onderhandelingen zijn geen twee tegengestelden zoals de regering of directies dit soms beweren: ze kunnen elkaar versterken als het bewust gebruikt wordt door een beweging.

    Hoe moet het nu verder? Veel militanten en delegees bij de vakbonden hebben goede intenties en het is door de meest strijdbare elementen te steunen dat de acties tot successen kunnen leiden. Er is meer democratie nodig: geen enkele actie of staking kan afgeblazen worden zonder de betrokken personeelsleden te consulteren en voorstellen te stemmen. Om de eenheid in de beweging te behouden, kunnen bij langere stalingen aan de piketten stakerscomités verkozen worden waarvoor iedereen zich los van vakbondskleur, contract of functie verkiesbaar kan stellen. Deze stakerscomités kunnen regionale en zelfs nationale structuren vormen om grotere acties te organiseren dan piketten, denk maar aan betogingen. Zo kan het begrip en de solidariteit tussen de verschillende functies versterkt worden en kan iedereen erop vooruitgaan.

    Het is mogelijk om overwinningen te boeken als onze strijd goed georganiseerd wordt. Dat mogen we niet alleen aan de postmensen overlaten: hun strijd belangt iedereen aan. Het gaat om degelijke arbeidsvoorwaarden, voldoende collega’s, goede dienstverlening en de strijd voor een openbare dienst in plaats van een privaat georganiseerde winstmachine ten koste van personeel én gebruikers.

  • Spoorman over de liberalisering: “Vakbonden mogen niet fatalistisch zijn. De angst moet van kamp wisselen”

    Recent raakte bekend dat de NMBS een vacature plaatste voor een ‘Specialist Rail Liberalisation’. Bereidt de regering de liberalisering van het binnenlands reizigersvervoer voor? Zet dit de weg open voor een privatisering? We spraken erover met een spoorman.

    Wat betekent die liberalisering van het reizigersvervoer?

    “De liberalisering betekent het einde van het publieke monopolie van de NMBS. Het publieke bedrijf zou moeten concurreren met andere, private, operatoren die vrij hun treinen op het netwerk kunnen inzetten. Het is iets anders dan privatiseren: de verkoop van de NMBS aan private aandeelhouders.

    “Officieel staat de privatisering niet op de agenda in België, maar rechtse provocateurs zoals Alexander De Croo (Open VLD) maken er regelmatig allusie op. Wat nu voorbereid wordt, is de liberalisering van het binnenlands reizigersverkeer vanaf 2023. Het is een proces dat in de jaren 2000 op Europees niveau is ingezet en in 2005 leidde tot de scheiding tussen Infrabel (dat het netwerk beheert en publiek zou blijven) en de NMBS (vandaag een publieke operator, die straks moet concurreren met private operatoren). Het is een Europese verplichting, maar er zijn uitzonderingen voorzien. Uiteraard heeft de regering-Michel niet de intentie om een confrontatie met de EU hierover aan te gaan.”

    Wat betekent een liberalisering voor reizigers en personeel?

    “De reden waarom veel mensen ‘liberalisering’ en ‘privatisering’ dooreenhalen, is omdat de liberalisering ervoor zorgt dat de openbare dienst moet voldoen aan de vereisten van de private sector.

    “Ik heb ditzelfde proces gezien in een publiek ziekenhuis waar ik werkte voor ik bij de NMBS begon. Om met de privé te concurreren werd de werking van de openbare diensten aangepast waardoor met hetzelfde doel werd gewerkt: winst maken. Het eerste doel is dan niet langer om een goede dienst aan de bevolking aan te bieden, maar om een goed zakencijfer te realiseren.

    “Je werkt dan wel nog in een openbare dienst, maar je moet op exact dezelfde wijze functioneren als in de privé. Tegelijk zijn er terechte verwijten van de gebruikers omdat de dienstverlening te wensen overlaat. Het personeel zit gewrongen tussen onverenigbare verwachtingen en eisen. Dat gebeurt bovendien in een context waarin onze rechten steeds aangevallen worden. Uiteraard zorgt dat voor veel frustratie.”

    Wat zouden de concrete gevolgen bij de NMBS zijn?

    “De stiptheid van de treinen op de lijn tussen Luik en Bergen behoort tot de slechtste van het land. De woordvoerder van de NMBS minimaliseert de ernst hiervan: ‘Het is niet op die lijn dat we de meeste klanten hebben.’ Sommigen zagen daar een communautaire kwestie in, maar dat is een zware fout. De spoorbedrijven laten minder gebruikte lijnen aanmodderen en verkommeren omdat het niet daar is dat ze hun omzet halen. Het is gewoon een toepassing van de marktlogica.

    “Elke belangrijke beslissing die de NMBS vandaag neemt, is gebaseerd op de komende liberalisering. Het is een obsessie geworden voor het topmanagement. Op enkele jaren tijd is de gebruiker een ‘klant’ geworden. De klant is de core business. Alle managementpraktijken uit de privé worden op elke dienst losgelaten. De verandering in woordgebruik is belangrijk omdat het tot doel heeft om een nieuw ideologisch kader op te leggen en om aan de ‘anciens’ duidelijk te maken dat ze zich moeten aanpassen of opkrassen. Het is een proces dat erg brutaal kan worden. De aanvallen in Frankrijk gaan nog verder dan bij ons. Daar heeft dit geleid tot een toename van zelfmoorden onder spoorpersoneel.

    “Officieel zijn de stiptheid en de veiligheid prioriteiten voor de NMBS en Infrabel. Maar de besparingen opgelegd door de regering-Michel en de daling van het aantal collega’s maken het onmogelijk om ook effectief betere stiptheid en meer veiligheid te realiseren. In de grote stations zijn er bewust weinig loketten open waardoor er lange wachtrijen zijn en de reizigers naar de automaten of aankopen op internet geduwd worden. De managers gebruiken vervolgens de verkoopcijfers aan de loketten om uit te leggen dat het normaal is dat er minder loketten opengehouden worden omdat de reizigers meer gebruik maken van de automaten. Zo kan je alles aantonen! Het betekent wel dat de productiviteit verder opgedreven wordt. Dat is het enige dat voor hen van tel is.”

    In december zijn er voor het eerst sociale verkiezingen bij de NMBS. Vanwaar die verandering?

    “De spoorwegen zijn historisch een bastion van de vakbonden. Maar de laatste jaren hebben de vakbonden heel wat te verduren gekregen. De rechterzijde heeft de aanvallen opgevoerd. Er zijn die door de regering – bijvoorbeeld rond de pensioenen of de minimumdienst – maar ook die door het bedrijf zelf. De obsessie rond een productiviteitsverhoging leidt tot een vermindering van het aantal rustdagen, aanhoudende veranderingen in de organisatie van het werk, uitbreiding van de taken en hogere werkdruk, …

    “De vakbondsleiders hadden vroeger de gewoonte om eerder rustig te onderhandelen. Ze zijn opgeleid met die methode. Maar in een context waarin de verantwoordelijken zelfs niet meer willen onderhandelen en alles met de harde hand opleggen, werkt dit niet meer.

    “We moeten een krachtsverhouding opbouwen. Zonder een degelijke voorafgaand uitgewerkte strategie kan dit niet. We moeten steun zoeken bij de reizigers, hen uitleggen waarom zowel de reizigers als het personeel nood hebben aan een echte openbare dienst. We moeten de discussie aangaan en de leden veel meer informeren, wat de afgelopen jaren niet gebeurd is. We moeten een actieplan op langere termijn opstellen, eenmalige stakingen zonder vervolg hebben immers beperkingen. Veel van wat nodig is, gebeurt vandaag niet. Maar de eerste stap is om goed te begrijpen wat de inzet is.

    “Toen de regering-Michel sociale verkiezingen oplegde aan de NMBS, was het doel ongetwijfeld om de historische positie van ACOD te verzwakken. In de praktijk kan het echter de dynamiek van alle vakbonden versterken. Strijdbare militanten moeten een actieve campagne voeren en gebruik maken van deze sociale verkiezingen om met de collega’s de discussie aan te gaan over hoe we de werking van de vakbonden democratischer kunnen maken en zoveel mogelijk personeelsleden in onze strijd betrekken.

    “We zullen er alles aan doen om de krachtsverhoudingen te wijzigen. We willen een sterke openbare dienst die toegankelijk is en voldoende middelen heeft om de maatschappelijke uitdagingen aan te gaan. Ik vind dat fatalisme geen plaats heeft in de vakbonden. De angst moet van kamp wisselen!”

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping