Category: Op de werkvloer

• Stakingsbeweging krijgt momentum – nu doorzetten! 
• Neen aan de ontmanteling van de dienstverlening en de afbouw van de werkomstandigheden!
• Voor een openbare dienst waar de dienstverlening centraal staat!

Nog voor de vijfdaagse poststaking begon, was de directie zenuwachtig. Er werd geprobeerd om de vakbond aan tafel te krijgen om de staking af te wenden. Vorige maandag waren er effectief onderhandelingen. Beide kanten hadden het over een positief gesprek, maar er kwam niets concreet uit. Geconfronteerd met een staking kan de directie positieve gesprekken organiseren. De poging om met provocaties tegen de staking in te gaan – denk aan de verklaring dat postbodes niet met lege posttassen kunnen blijven rondwandelen – werkte immers niet.

Voor het overleg dat nu en de komende dagen plaatsvindt, zal het belangrijk zijn dat de druk niet zomaar gestopt wordt. Indien nodig moet deze zelfs nog verder opgebouwd worden met grotere acties of bijvoorbeeld een nationale betoging. Ook kan een campagne gevoerd worden naar de gebruikers van de postdiensten om de solidariteit te organiseren. Met deze directie en regering aan tafel zitten zonder duidelijke krachtsverhouding, zal immers niets opleveren voor het personeel.

Er is in deze staking aan de stakersposten en onder het personeel het gevoel dat dit de laatste kans is om te strijden tegen de volledige liberalisering. Dit zorgt voor een grote stakingsbereidheid: meer dan 90% van het personeel zou staken! Er is ook het idee dat als deze vijf dagen niets opleveren, er nog eens vijf dagen moeten bijgedaan worden. ACOD deed deze oproep al in het openbaar, maar het idee wordt ook gesteund door militanten en leden van andere vakbonden.

De strijdbaarheid aan de piketten en onder het stakend personeel kan best gebruikt worden om de vakbonden te versterken. De steun van elk personeelslid zal nodig zijn in de strijd tegen de volledige liberalisering en voor degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden. De basis wordt best zoveel mogelijk betrokken via infomomenten aan de piketten en personeelsvergaderingen. Ieder voorstel van de directie kan dan bediscussieerd worden met zoveel mogelijk personeelsleden die ook kunnen stemmen over de voorstellen. Zo zal iedereen zich betrokken voelen en een rol in de staking vinden.

Er is steun in de samenleving voor de postmensen, ondanks pogingen om verdeeldheid te creëren. De poging om dit te doen met de rouwbrieven van de uitvaartsector was echter onhandig: de sector klaagt dat de dienstverlening van Bpost de afgelopen jaren steeds onbetrouwbaarder werd. Dat is net één van de gevolgen van de afbouw van het aantal personeelsleden en van de dienstverlening. Het personeel gaat daar met deze staking actief tegen in.

Er is een bredere steun in de samenleving, maar geen enkele traditionele partij steunt de eisen van de stakers op een actieve manier. De rechtse regeringspartijen uiteraard niet, maar ook de sociaaldemocratie die de liberalisering mee in gang gezet heeft met onder meer Vande Lanotte als bevoegd minister niet. Er is een alternatief hierop nodig!

Het momentum dat nu gecreëerd wordt bij Bpost en waarnaar gekeken wordt door heel wat werkenden, zeker in de openbare diensten, is belangrijk. Het is een krachtmeting tussen het personeel en de regering. Die regering probeert zich wat op de achtergrond te houden, maar is met 51,04% van de aandelen verantwoordelijk voor het beleid van Bpost. Een overwinning bij Bpost zou vertrouwen geven aan anderen, onder meer De Lijn of NMBS, om harder in verzet te gaan tegen liberaliseringen en dreigende privatiseringen.

PDF raamaffiche en pamflet

Van woensdag 7 november tot en met dinsdag 13 november gaat er een staking door bij Bpost. Hiervan zal u ook hinder ondervinden. Een brief of pakje zal enkele dagen later zijn, uw postkantoor zal misschien gesloten zijn, … De werknemers van Bpost doen dit echter niet om u te pesten. Ze staken omdat de maat vol is, besparing na besparing krijgen ze over zich heen, het personeel is uitgeperst. Ook nam de dienstverlening voor de klanten de afgelopen periode af.

De staking is het gevolg van het neoliberaal beleid dat bij Bpost gevoerd word. Hoewel de overheid meerderheidsaandeelhouder is met 51,04% van de aandelen, wordt het management van Bpost enkel gedreven door winstmaximalisatie. Hier moet een einde aan gemaakt worden.

Daarom ondersteunt de Linkse Socialistische Partij (LSP) de staking bij Bpost ten volle en willen we er alles aan doen om ze te versterken. Met dit pamflet willen we onze solidariteit vergroten en visualiseren.

We hopen dat deze staking bij Bpost het begin van de strijd is om van Bpost weer een sterke openbare dienst te maken in het belang van de samenleving en het personeel. Dit zou dan weer een voorbeeld kunnen zijn voor andere openbare diensten of sectoren die beter door de maatschappij beheerd zouden worden als energie, de banken, … We denken hierbij bv. aan Groot-Brittannië waar Corbyn de hernationalisatie van de spoorwegen populariseerde.

Ook u kan deze staking steunen!

Bezoek een piket bij u in de buurt (op woensdag 7 november en donderdag 8 november aan de distributiecentra in Antwerpen, Brussel, Charleroi, Gent en Luik, op vrijdag 9 november vooral aan de grote postkantoren vanwaar veel uitreikrondes vertrekken).

Hang deze affiche aan uw raam.

Het is belangrijk dat we als werkenden/ werkzoekenden tonen dat we solidair zijn. De traditionele media geven vaak de indruk dat stakers wereldvreemd en niet meer van deze tijd zijn, en op weinig steun kunnen rekenen. Wij merken echter iets anders in onze campagnes. Via deze boodschap kunnen we dit iets tastbaarder maken.

Sinds maart 2000 opereert Bpost als een zelfstandig bedrijf. De Belgische overheid is echter nog altijd meerderheidsaandeelhouder met 51,04% van de aandelen. Elke regering sindsdien (met welke partijen ook vertegenwoordigd) maar natuurlijk ook de privé aandeelhouders waren slechts in één iets geïnteresseerd: de winst die ze uitgekeerd kregen. Dat deze winst op kap van de werknemers en dienstverlening gemaakt werd, deed er niet toe.

PDF van dit pamflet

Om de besparingen te kunnen doorvoeren, heeft de directie het personeel steeds verdeeld en tegen elkaar uitgespeeld. Een paar keer zijn ze er met de botte bijl door geweest, maar de meeste besparingen zijn gradueel gegaan of enkel voor nieuwe werknemers. Ook de werkdruk werd systematisch opgevoerd. Dit zorgt er vandaag voor dat er een omslagpunt bereikt is. De werknemers hebben er genoeg van, niet van één specifieke besparing maar van het totale gevoerde beleid en wat dit betekende voor hen.

10% voor de aandeelhouders … en voor ons? Zwoegen, zweten en zwijgen!

Het heeft veel kwaad bloed gezet dat CEO Koen Van Gerven de aandeelhouders een dividend van 10% gewaarborgd heeft, ongeacht de reële omzet van Bpost. Als de winstcijfers onder dat bedrag van 260 miljoen euro vallen (het gezamenlijke dividend van 10%), wie zal de rest dan bijpassen? De mensen van Bpost weten het: het zal komen uit besparingen bij het personeel, waaronder massaontslagen, andere besnoeiingen die de werkomstandigheden van het personeel ondermijnen en verhogingen van de werkdruk, die nu al ondraaglijk is. De mensen in de distributiekantoren en sorteercentra ondervinden het dagelijks.

Als we een einde willen maken aan de logica die ons tot dit punt gevoerd heeft, moeten we op iedere werkplek kijken wat de noden zijn onder het personeel. Het zijn namelijk de werknemers die het best weten hoe hun bedrijf werkt, niet de managers die naar de cijfertjes kijken en vooral bezig zijn met winst maken. Als werknemers vandaag naar hun leidinggevende gaan met ideeën over hoe het beter zou kunnen, stoten ze iedere keer op het argument dat er geen geld is. In een openbare dienst zou dit echter niet centraal mogen staan, maar zou een goede werkomgeving en dienstverlening voor de bevolking centraal moeten staan.

De post terug een sterke openbare dienst voor iedereen

Een strijd om van de post weer deze sterke openbare dienst te maken zou de steun van vele mensen in de samenleving krijgen. Kijk maar naar hoe Corbyn het nationaliseren van de spoorwegen in Groot-Brittannië weer populair heeft gemaakt. Een strijd als deze zal nodig zijn als we willen dat er een einde komt aan de steeds verdere afbouw van diensten, loon- en arbeidsvoorwaarden. Het zou een voorbeeld zijn voor andere openbare diensten maar ook voor sectoren die vandaag in handen van de privé zijn maar beter in handen van de maatschappij zouden zijn zoals energie, banken, gezondheidszorg, …

Het zal geen makkelijke strijd zijn. Iedere kapitalist en zijn politieke lakeien zullen zich verzetten tegen deze voorstellen. Maar een vastberaden houding vanwege het personeel en de steun vanuit de vakbonden, linkse partijen en het middenveld kan deze weerstand breken. Een onmiddellijk gevolg van zo een strijd zou ook zijn dat we moeten kijken wie de openbare diensten dan echt controleert: een neoliberale regering of de meerderheid van werknemers en de bevolking?

Deze acties kunnen een begin zijn van een beweging in deze richting, maar kan geen eindpunt zijn. Vijf dagen ons ongenoegen laten blijken zal niet volstaan. We zullen ons moeten organiseren in de vakbonden die we opnieuw zullen moeten omvormen tot democratische organisaties. Na de acties kunnen we personeelsvergaderingen organiseren, waar we kijken wat de sterktes en zwaktes van deze stakingen waren. Samen kunnen we bediscussiëren hoe we nog meer collega’s kunnen betrekken en welke eisen we naar voor schuiven om ook de publieke opinie nog meer aan onze kant te krijgen.