Afgelopen donderdag hielden de drie syndicaten een algemene personeelsvergadering bij de Dienst voor Brandbestrijding en Dringende Medische Hulp (DBDMH) in Brussel. Er waren maar liefst 300 brandweerlieden, administratieve en technische personeelsleden op de vergadering in het auditorium van de grootste kazerne.
Door een correspondent
De sfeer was explosief: verschillende personeelsleden haalden uit naar de leiding van de dienst die in gebreke blijft. Het was opmerkelijk dat veel tussenkaders, onderofficieren, verantwoordelijken voor de opleiding, verantwoordelijken voor diensten, … uitlegden hoe dramatisch de situatie is. Ze geven allemaal het beste van zichzelf voor een dienst die functioneert ondanks alle problemen.
Bijna 150 brandweerlieden, of meer dan 10% van het operationeel personeel, heeft geen adequate kledij en moet het doen met laskledij. De procedures voor het ontsmetten van kledij en materieel dat in aanraking kwam met giftige gassen zijn niet efficiënt door een gebrek aan middelen en de nodige infrastructuur. De kazernes kennen gebreken omdat er niet geïnvesteerd wordt in infrastructuur en onderhoud. Daar bovenop is er het eeuwige probleem dat zich in alle openbare diensten stelt: een gebrek aan personeel om een goede dienstverlening aan te bieden. Dit zijn maar enkele elementen uit de lange lijst van tekorten.
De directie was uitgenodigd om het woord te nemen tijdens de personeelsvergadering en kwam steeds met antwoorden die louter communicatie waren zonder concreet te worden. Als het concreet werd, schoof de directie de verantwoordelijkheid af op de voorgangers.
Jammer genoeg werd de directie voor de rest van de bijeenkomst in de zaal gelaten. Hierdoor was het niet mogelijk om onder vakbonden en personeelsleden over een actieplan te discussiëren. Maar de woede blijft en de kloof tussen directie en personeel is erg groot.
We moeten nu gaan naar vergaderingen van operationeel, administratief en technisch personeel om een eisenplatform op te stellen en daaraan gekoppeld een actieplan om onze eisen af te dwingen.
Gisteren was er een werkonderbreking van twee uur bij de publieke ziekenhuizen, gemeenten en OCMW’s in het Brussels Gewest. De actie werd in gemeenschappelijk vakbondsfront gehouden en was gericht op een verhoging van de loonschalen met 10%. De centrale slogan: “Alles wordt duurder, maar ons loon volgt niet.” Er is een nieuwe actiedag voorzien voor 8 november.
Op 20 september was er al een actie van het personeel van de publieke ziekenhuizen, gemeenten en OCMW’s aan het kabinet van Brussels Minister-President Rudi Vervoort (PS). Daar werd een petitie met 10.000 handtekeningen van personeelsleden overhandigd. De eisen van de petitie:
Verhoging van alle loonschalen met 10%. In het Brussels Gewest zijn er teveel werkenden die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen door de constante toename van de levensduurte, huurprijzen, …
Omzetting van niveau E in niveau D omdat deze personeelsleden nu moeten rondkomen met lonen onder het referentieniveau, met dergelijk loon is het niet mogelijk om een menswaardig bestaan te kennen.
Beleid van massale statutaire benoemingen om onze openbare diensten te behouden en het personeel te beschermen tegen willekeurige afdankingen.
Een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen om nieuwe jobs te creëren.
De barema’s voor de lonen verlengen aangezien het personeel nu tot 67 jaar moet werken.
Herinvoering van sociale programma’s waar deze afgeschaft zijn.
Contractuelen in de publieke sector moeten een tweede pensioenpijler krijgen die goed is voor minstens 6% van de loonmassa.
Betere werkomstandigheden met aanwerving van genoeg personeel om een kwaliteitsvolle dienstverlening aan de burger te kunnen leveren.
Er waren bijeenkomsten en acties op verschillende plaatsen in de hoofdstad. Zo kwamen er aan het ziekenhuis Brugmann meer dan 200 personeelsleden naar buiten om actie te voeren. De actie begon met een algemene vergadering waar enkele afgevaardigden het woord namen waarna iedereen die dat wenste kon spreken. De actie werd gebruikt om iedereen kennis te laten maken met specifieke moeilijkheden en problemen in de verschillende diensten. Dat is belangrijk als antwoord op pogingen van de directie om het personeel te verdelen en te isoleren. Zoals een militant opmerkte: “Alleen, kunnen ze ons verpletteren. Maar samen en georganiseerd, kunnen wij hen tot toegevingen dwingen.”
Na de algemene vergadering trok het personeel naar de ingang van het ziekenhuis om er een groot spandoek op te hangen waarop de verschillende besparingsmaatregelen vermeld staan met hun concrete impact op het dagelijkse leven van het personeel. Er werd een lege ruimte gelaten waar de actievoerders konden aangeven welke thema’s voor hen belangrijk zijn. De werkonderbreking werd afgesloten met een kleine betoging binnen het domein van het ziekenhuis.
Tijdens deze werkonderbreking bleek hoe het personeel in actie meer collega’s kan betrekken. Er was een erg goede en strijdbare stemming. De werkonderbreking werd bovendien gebruikt om de volgende mobilisatie op 8 november voor te bereiden. Het is duidelijk slechts een begin van de strijd!
Enkele foto’s van de actie aan het Brugmann-ziekenhuis:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/WBRZZfkq5eRoGaP27]
Franstalig interview van ACOD-delegee Karim Brikci
Op dinsdag 4 september verzamelde een groep mensen zich voor het gemeentehuis van Etterbeek. De sfeer was somber. Verdriet en woede overheersten. Enkele dagen voordien, op donderdag 30 augustus, pleegde Sylvie, een vakbondsafgevaardigde van de Mission Locale (een infopunt voor werkgelegenheid en opleidingen) in Etterbeek zelfmoord. Dat gebeurde na aanhoudend geweld en pesterijen op het werk.
Het geweld en de pesterijen waren het resultaat van een agressieve directie die ondanks tal van klachten op post bleef. Sylvie was het slachtoffer van een onhoudbare werkdruk die ondanks haar herhaalde verzoeken nooit verlicht werd. Daarbovenop was ze het slachtoffer van dagelijkse pesterijen als straf omdat ze haar collega’s verdedigde. Op het ogenblik dat Sylvie zelfmoord pleegde, zaten vier van de vijf overblijvende vakbondsafgevaardigden thuis met een burn-out, in één geval na een mislukte zelfmoordpoging. Kort voor deze dramatische gebeurtenis eiste de directie van verschillende personeelsleden dat ze een rapport opmaakten tegen een vakbondsafgevaardigde om die af te danken.
Het gemeenschappelijk vakbondsfront merkte op: “Wat de afgevaardigden van de Mission Locale in Etterbeek al jarenlang ondergaan, is ook dagelijkse kost voor heel wat andere delegees die hun collega’s verdedigen. Druk, bedreigingen, pesterijen, ontzeggen van promoties, wraakacties. Dat alles komt vaak voor. En dit omdat de delegees de moed hebben om te spreken, omdat ze hun collega’s proberen te organiseren. Daarom zijn ze vaker het doelwit van directies die geen overleg willen met hun personeel, die geen transparantie willen en geen democratie, ook al wordt die opgedrongen door het louter bestaan van een vakbondsdelegatie. Deze tragische gebeurtenis herinnert ons eraan dat een aanval op delegees gericht is tegen de vertegenwoordigers en de steunpunten van de werknemers en dus tegen de werknemers zelf.”
We stelden tijdens die actie op 4 september in gesprekken met aanwezigen vast dat de situatie bij de Mission Locale van Etterbeek geen alleenstaand geval is. De vakbonden kondigden aan dat er een actieve campagne komt tegen geweld op het werk. Ze eisen ook dat er een audit onder hun controle komt van de werking van de Brusselse Missions Locales.
Steeds meer geweld op de werkvloer
Je slecht voelen op het werk is allesbehalve uitzonderlijk. Dit werd nogmaals aangetoond door een dossier in het weekblad ‘Moustique’ onder de titel “Het werk in vraag gesteld.” De editie met dit artikel kwam een dag na de dood van Sylvie uit. Het blad liet een onderzoek uitvoeren door studiebureau Listen. Daaruit blijkt dat twee op de vijf werkenden al te maken kregen met een onderbreking van het werk als gevolg van fysieke uitputting, overdadige stress, burn-out of pesterijen door hiërarchisch oversten of collega’s. Maar liefst 40% krijgt hier dus mee te maken! Een kwart van de ondervraagden stelde problemen te hebben met het opgelegde werkritme en de prestatiedruk. Er werd ook gepeild naar de belangrijkste bekommernissen: toegang tot zorg, preventie en opvang van naasten kwamen als belangrijkste element naar voren, gevolgd door de situatie op het werk, meer bepaald de onzekerheid en de hardheid ervan.
Op dit ogenblik kampen 28.000 werkenden in ons land met een burn-out en 60.000 met depressie. Steeds meer werkenden ondervinden problemen op hun werkplaats. De steeds hogere werkdruk die met minder middelen moet opgevangen worden, is daar verantwoordelijk voor. Bovendien is er een opgang van onmenselijke managementpraktijken. Anne Everard, auteur van het boek ‘Gids van de burn-out’, stelt dat de situatie drastisch verslechterd is sinds de crisis van 2008: “De bedrijven en publieke machten probeerden hun werking te verbeteren door onder meer op personeel te besparen. Dat verhoogt de druk, er zijn immers minder collega’s. Bovendien is er steeds een proces van herstructureringen en veranderingen.”
Sommigen proberen het probleem te individualiseren door de verantwoordelijkheid bij de werkenden zelf te leggen. Maar er is een duidelijk causaal verband tussen het aantal zieken en depressies enerzijds en de verhoging van de werkdruk, flexibilisering, nieuwe evaluatiewijzen, … anderzijds.
Nood aan verzet!
Werkenden die het slachtoffer van geweld of pesterijen zijn, hebben verschillende mogelijkheden. Ze kunnen zich richten tot de preventieadviseur, vertrouwenspersonen of de medische preventiedienst op het werk. Een slachtoffer kan een “gemotiveerde klacht” indienen om een officieel onderzoek en een verslag af te dwingen. Maar zoals op de actie van 4 september werd opgemerkt door Laure Mesnil van de vakbond CNE, werden in het geval van de Mission Locale in Etterbeek “enkel maatregelen genomen op vraag van de vakbonden. De raad van bestuur nam nooit het initiatief.”
Op het terrein wordt het verschil gemaakt door de kracht van een vakbondsafvaardiging en de ondersteuning ervan door de volledige vakbeweging. Dat is hoe de arrogantie van werkgevers kan bestreden worden. Er is nood aan een brede campagne tegen geweld op het werk en voor de bescherming van delegees. Zo’n campagne biedt de mogelijkheid om eisen te stellen zoals een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen en met verlaging van de werkdruk.
De pensioenbetoging van 16 mei maakte het al duidelijk: de actiebereidheid tegen deze rechtse regering en de asociale maatregelen is niet weg. De regeringen zetten hun offensief door tegen de werkenden, jongeren, vreemdelingen, … Ze zullen dit blijven doen tot we ze stoppen! In het zomerakkoord worden bovenop nieuwe aanvallen ook volgende stappen aangekondigd. De federale regering zegt nu al welke verworvenheden ze nog weg wil. Ook de regionale regeringen zitten ondertussen niet stil.
Artikel door Thomas (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Begin september waren er onder de Vlaamse ambtenaren druk bijgewoonde personeelsvergaderingen waar de aanvallen van de Vlaamse regering werden toegelicht. Deze bijeenkomsten waren een enorm succes: de zalen waar vaak te klein. Het maakte dat er wel stakingsacties moesten aangekondigd worden. Helaas werden de geplande acties afgeblazen toen minister Homans alsnog bereid was tot overleg. Onderhandelen kan en moet, maar niet zonder een stok achter de deur in de vorm van nieuwe mobilisaties.
Bij de Waalse overheidsdiensten wordt op 10 oktober gestaakt. Op 20 september betoogde het ABVV in Namen tegen de hervorming van de ondersteuning van jobs in lokale openbare diensten en verenigingen. Op 28 september is er een staking van de federale ambtenaren, inclusief brandweer en acties bij de politie. De woede die er al was tegen onder meer de pensioenmaatregelen is na de zomer enkel uitgebreid met nog meer heikele punten door de aanvallen op onze arbeidsomstandigheden.
Acties voorbereiden en opbouwen
Toen Michel in 2014 aan de macht kwam, volgde meteen massaal protest. Dat leidde tot discussie over het ritme van de besparingen, interne spanningen in de regering en toenemende vijandigheid onder een bevolking die de genomen maatregelen niet steunde. Er was met een opbouwend actieplan een momentum opgebouwd. Dit versterkte de acties: een betoging in aanloop naar een staking is niet een zoveelste ‘wandeling’ door Brussel. Collega’s meekrijgen was bovendien gemakkelijker omdat het menens was. Maar toen al zat er een zwakte in het protest: het doel van de val van de regering verdween al gauw naar de achtergrond. Het momentum ging voorbij en de regering kon zich herstellen.
We hebben opnieuw goed voorbereide acties nodig in het kader van een actieplan dat naar een nieuw momentum van een algemene staking opbouwt. Geen algemene staking in een verre toekomst die eens het zo ver is toch afgeblazen wordt, maar een actieplan met een duidelijk omlijnd doel: deze regering stoppen. Dit betekent een krachtsverhouding opbouwen en gebruiken om onze eisen af te dwingen.
Zo kunnen we de laatste maanden van de regering-Michel aangrijpen om onze eisen en thema’s op de agenda te zetten in plaats van de verdelende rechtse retoriek die anders dominant zal zijn.
De acties kunnen we best voorbereiden door zoveel mogelijk collega’s te betrekken. Waar er in 2014 terug aangeknoopt werd met de traditie van personeelsvergaderingen heeft dit de deelname en dus de kracht van de acties versterkt. In de aanloop naar 2 oktober waren er enkele uitstekende initiatieven zoals personeelsvergaderingen bij GSK in Waals-Brabant of een petitie in de Antwerpse chemiebedrijven rond de eindeloopbanen en zware beroepen. De nieuwe pensioenkrant is eveneens een goede zaak, ook al mochten enkele eisen gerust wat explicieter: minimaal pensioen van 1500 euro, pensioen aan 75% van het laatste loon in plaats van 60%, intrekking van de aanvallen op het brugpensioen en de landingsbanen.
Militantenbijeenkomsten en personeelsvergaderingen na 2 oktober
Een collectieve evaluatie na 2 oktober waar open gediscussieerd kan worden over de goede en minder goede punten van 2 oktober en waar een actiekalender besproken wordt, zou het enthousiasme van heel wat delegees en militanten kunnen aanwakkeren. Het zou tevens een goede gelegenheid zijn om de eisen toe te lichten en te bespreken zodat de delegees en militanten deze vol zelfvertrouwen durven uitdragen op hun werkplekken en zo een links programma breder verspreiden in de samenleving.
De regering probeert de aandacht af te leiden door verdeeldheid te zaaien. Als we niet willen dat dit de discussies domineert, moeten we onze eigen eisen offensief naar voren brengen. Waarom geen nieuwe “operatie waarheid” zoals voor de algemene staking van de winter van 1960-61, toen maandenlang campagne gevoerd werd in heel het land om de waarheid achter de Eenheidswet bekend te maken? Verderbouwend op de pensioenkranten kunnen we de leugens van regering en werkgevers doorprikken en dit meteen koppelen aan acties.
Het is belangrijk dat we ons niet laten verdelen: de sterkte van de werkenden ligt in hun aantal. Deze regering heeft het op de 99% gemunt, soms vallen ze iedereen tegelijk aan maar vaak kiezen ze er lagen uit als de ambtenaren, ouders, bedienden, ouderen, werklozen, zieken, … Uiteindelijk komt iedereen aan de beurt en zijn we er allemaal slechter af. Als iets bij één groep lukt, zal het ook sneller lukken bij een volgende of meteen bij iedereen. Al wie in strijd wil gaan tegen deze regering moet meegenomen worden in het actieplan dat er na 2 oktober hopelijk komt. De uitdaging is groot: deze regering stoppen!
Nu doorzetten met algemene staking voor het einde van het jaar
Goede samenvatting op de betoging in Antwerpen: “Slecht weer kunnen we niet veranderen. Een slechte regering wel.” Foto: Liesbeth
Wie dacht dat het sociaal verzet tegen de rechtse regering was gaan liggen, vergist zich. Ondanks regenweer trokken vandaag tienduizenden vakbondsleden op straat in verschillende steden. De eerste cijfers geven aan dat er alles samen 65.000 betogers waren: 15.000 in Antwerpen, 6.000 in Luik, 1.500 in Leuven, 5.000 in Hasselt, 5.000 in Kortrijk, 8.000 in Gent, 10.000 in La Louvière, 3.000 in Namen, 10.000 in Brussel. De regen zorgde voor een domper, maar kon de strijdbaarheid niet blussen.
Deze betogingen waren erg belangrijk om de sociale eisen vlak voor de verkiezingen op de agenda te zetten. De aanvallen op de pensioenen, landingsbanen en brugpensioen, werklozen, openbare diensten, … komen hard aan bij een groot deel van de bevolking. De partijen die hiervoor verantwoordelijk zijn, proberen de aandacht af te leiden door steevast een verdelende retoriek boven te halen. Dat heeft een zeker effect, kijk maar naar de vooruitgang van Vlaams Belang in de recente peilingen van Het Nieuwsblad in de 13 Vlaamse centrumsteden. Maar tegelijk is er een zoektocht naar een alternatief op het beleid van sociale afbraak, de vooruitgang van PVDA in de peilingen geeft daar uitdrukking van en in zekere zin ook de hoge scores voor Groen.
De actiedag was succesvol. Laten we nu op de bedrijven en in de vakbonden een evaluatie ervan maken en de volgende stap voorbereiden. Die vraag werd al door velen gesteld op de betogingen. Het pamflet van LSP hierover werd gretig meegenomen, ondanks de regen. In dat pamflet stellen we dat er nu moet gegaan worden voor een algemene staking en dit nog voor het einde van het jaar. Er is immers een dringendheid: deze regering wil de eindeloze besparingen de komende jaren gewoon doorzetten. Nu al wordt met het begrotingstekort van 8 miljard geschermd, een tekort dat er is ondanks alle besparingen van de afgelopen jaren. Met dit beleid zitten we in een vicieuze cirkel van besparen en toenemende armoede. Hoog tijd om dat te stoppen!
De beweging moet verder uitgebouwd worden zodat we een krachtsverhouding hebben waarmee een verderzetting van de huidige rechtse regering en het bijhorend beleid onmogelijk wordt. Het is door de sociale strijd dat dit mogelijk kan zijn. “Geen Michel 2” was de titel van onze krant. Het regenweer was ook voor de verkoop van onze krant een spelbreker, maar er waren minstens 100 verkochte exemplaren.
In ons pamflet stelden we: “Het was al van 2014 geleden, met de indexsprong en het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67, dat de regering zo een algemeen front van verzet tegen zich op gang bracht. Ook toen mobiliseerden de vakbonden en werd de aandacht getrokken naar het antisociale karakter van de regering. Ook toen donderde ze achteruit in de peilingen, maar de vakbondsleidingen maakten het werk niet af en de regering kon zich herstellen. Dat is een belangrijke les voor vandaag.” Het voorstel van een algemene staking voor het einde van het jaar kon op veel bijval rekenen.
“Poten af van ons pensioen.” Betoging in Gent. Foto door Jean-Marie
Vlak voor de verkiezingen was er uiteraard ook daar discussie over op de betogingen. PVDA was overal aanwezig met delegaties, SP.a en Groen waren minder zichtbaar aanwezig. In ons pamflet stelden we als conclusie: “Er is nood aan een regering die de belangen van de werkenden met evenveel inzet verdedigt als de huidige regering die van de kapitalisten. Dat is wat veel werkenden verwachten van de vraag van het FGTB van Wallonië naar een progressieve coalitie van PS, Ecolo en PTB. Maar in plaats van een voorstel van programma voor zo een coalitie en een brede campagne errond, wordt dit door de drie partijen bot afgewezen. Di Rupo stelt zelfs PS-Ecolo-Défi als alternatief voor. Dat zou geen antibesparingsregering worden, maar een soort Di Rupo II. We gaan toch geen Di Rupo II een Michel II laten voorbereiden zoals de besparingspolitiek van Di Rupo I de basis gelegd heeft voor Michel I?”
Foto’s uit Kortrijk, Gent, Hasselt, Luik, Brussel, Namen, La Louvière en Antwerpen:
(onder de foto kan je de naam van de foto zien waarin de locatie wordt vermeld)
De volgende stap is een algemene staking nog voor eindejaar
De actiedag van 2 oktober is weliswaar niet de algemene staking geworden die door Vertenueil, ABVV-voorzitter, werd aangekondigd, maar met betogingen in zo goed als elke provincie van het land is het niet niets. Samen met de acties van de gewestelijke en de federale ambtenaren van de voorbije twee weken, zorgt twee oktober voor een sociaal klimaat dat de regering voor het eerst sinds 2014 in nauwe schoentjes brengt. De vakbondsleiders mogen de regering deze keer niet weer op adem laten komen zoals toen, maar moeten nog voor eindejaar opbouwen naar een goed georganiseerde algemene staking.
Het zit de rechtse regering de jongste tijd niet meer mee. Waar is het borstgeklop over haar jobrapport gebleven? Waar is de bewering dat we met zijn allen netto meer overhouden dankzij de taxshift? Als het begrotingstekort niet helemaal weggewerkt was, dat kwam dat volgens Michel omdat hij een relancepolitiek wou voeren etc.
Sindsdien kon de PVDA uit cijfers van de Europese Commissie aflezen dat het loonaandeel in het bruto nationaal inkomen sinds Michel is afgenomen met 9 miljard. Het winstaandeel nam toe met 12 miljard. Het gat in de begroting werd niet 3, maar 8 miljard, bijna evenveel als bij het aantreden van de regering. We betalen de taxshift niet alleen terug via onze energiefactuur, maar er wachten ons deze winter stroomtekort en afschakelplannen. De ontmenselijking van vluchtelingen heette ‘efficiënt’ tot bleek dat Francken 32 ‘ordeverstoorders’ op vrije voeten stelde om plaats te maken voor transmigranten. De politici willen dat niet corrigeren door een menselijker, maar integendeel een nog strenger asielbeleid. Franckens’ protegees bij Schild en Vrienden herinnerden aan het aangebrand verleden van Franken en zijn partij. De regering is nog steeds brutaal en asociaal, maar in plaats van efficiënt, komt ze nu over als een bende knoeiers.
Normaal zou de regering, N-VA op kop, zich daaruit praten met een verdeel en heersretoriek over migratie, fundamentalisme en veiligheid. Maar ze heeft zelf haar vermogen daartoe ondermijnd met het zomerakkoord. Daarin pakt ze zowat iedereen aan, van publiek tot privé, van loontrekkenden, werklozen, gepensioneerden en zieken tot aan de Arco-gedupeerden die een regeling nu wel helemaal kunnen vergeten. Het was al van 2014 geleden, met de indexsprong en het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67, dat de regering zo een algemeen front van verzet tegen zich op gang bracht. Ook toen mobiliseerden de vakbonden en werd de aandacht getrokken naar het antisociale karakter van de regering. Ook toen donderde ze achteruit in de peilingen, maar de vakbondsleidingen maakten het werk niet af en de regering kon zich herstellen. Dat is een belangrijke les voor vandaag.
Peilingen zijn uiteraard maar peilingen. Er kan nog van alles gebeuren tussen nu en de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober en al zeker tussen nu en de moeder van alle verkiezingen op 26 mei. Maar het lijkt nu vrij consistent dat de N-VA in Vlaanderen klappen krijgt en Groen en de PVDA en helaas ook Vlaams Belang de grote winnaars zijn. In Wallonië herstelt de PS zich gedeeltelijk en is de doorbraak van de PVDA minder dan in de peilingen na de schandalen rond de intercommunales, maar nog steeds aanzienlijk. Als de vakbondsleidingen nu niet op hun lauweren gaan rusten en afwachten tot aan de verkiezingen, maar de mobilisatie blijven opdrijven, dan kan de sociale en electorale steun voor rechts niet enkel leeg lopen, maar is zelfs een val van de regering niet uitgesloten. Dat is de beste manier om de catastrofe van een Michel II nog te vermijden.
Daarmee is de buit helaas nog niet binnen. Er is nood aan een regering die de belangen van de werkenden met evenveel inzet verdedigt als de huidige regering die van de kapitalisten. Dat is wat veel werkenden verwachten van de vraag van het FGTB van Wallonië naar een progressieve coalitie van PS, Ecolo en PTB. Maar in plaats van een voorstel van programma voor zo een coalitie en een brede campagne errond, wordt dit door de drie partijen bot afgewezen. Di Rupo stelt zelfs PS-Ecolo-Défi als alternatief voor. Dat zou geen antibesparingsregering worden, maar een soort Di Rupo II. We gaan toch geen Di Rupo II een Michel II laten voorbereiden zoals de besparingspolitiek van Di Rupo I de basis gelegd heeft voor Michel I?
Eveline plaatste op 19 september in naam van campagne ROSA ook enkele post-its op het raam van een trein.
In 2016 was 83% van de vrouwen slachtoffer van seksisme op het openbaar vervoer. Ook personeel is hier het slachtoffer van. In 2017 waren er bijna 2.100 gevallen van agressie tegenover het trein-en stationspersoneel, een stijging met 11% in vergelijking met 2016. Dit komt neer op drie gevallen van agressie per dag. Het gaat om bedreigingen, beledigingen, gevallen van licht geweld en gevallen van slagen en verwondingen. Het zijn vooral de treinbegeleiders die het slachtoffer zijn van agressie. Op risicolijnen staat het personeel onder constante druk: sommigen zijn bang om hun dienst aan te vangen, sommigen durven geen controles meer uitvoeren. We spraken met een treinbegeleider.
Interview door Eveline
Wat is het initiatief van #StopAgressiesNMBS?
De afgelopen dagen kwamen dagelijkse vormen van agressie tegenover het trein-en stationspersoneel meer in de aandacht. Dit na meerdere opeenvolgende zeer gewelddadige gevallen van agressie: van een aanval met een mes tot een poging tot verkrachting.
Als antwoord hierop lanceerde een collectief van treinbegeleiders op 19 september het initiatief #StopAgressiesNMBS. Hierbij werd aan personeel gevraagd een witte band te dragen en aan de reizigers om door middel van post-its hun solidariteit te uiten via de sociale media.
Hoog tijd voor actie zo blijkt: de dag zelf nog van de actie #StopAgressiesNMBS werd een treinbegeleidster slachtoffer van extreem fysiek geweld.
Heeft deze actie resultaat opgeleverd?
De gevoeligheid rond dit thema, de opvallende stijging van agressies de voorbije periode samen met het massaal delen van de post-it posts op de sociale media heeft de CEO van de nationale spoorwegmaatschappij, Sophie Dutortoir, gedwongen om te reageren en actie te ondernemen. Zo zal het reeds bestaande masterplan anti-agressie versterkt worden door onder andere meer Securail-agenten in te zetten op de treinen, met een versterkte aandacht voor de late treinen. Verder werd er versterking gevraagd aan de federale spoorwegpolitie opdat ook zij meer aanwezig zou zijn in de treinen. Tot slot drijft De NMBS ook de frequentie op van grootschalige en gerichte controleacties.
Enkele jaren geleden zagen we eenzelfde fenomeen bij de vervoermaatschappij De Lijn. Na het toenemende aantal gevallen van agressie tegenover de buschauffeurs, beloofde de directie via haar nationaal veiligheidsplan ‘Veilig op weg’ extra controleurs op gevaarlijke trajecten/uren. Maar in de praktijk was hier weinig van te zien. Dit omdat er geen extra middelen voor werden vrijgemaakt.
Het blijft voor het personeel, als (potentiele) slachtoffers onduidelijk hoe dit in de praktijk verbetering zal opleveren gezien het bestaande personeelstekort en zonder dat er hierbij extra middelen worden voor vrijgemaakt.
In welke mate kan hierdoor ooit sprake zijn van een structurele oplossing? Het globale masterplan anti-agressie bestaat reeds sinds 2007. Masterplannen hebben geld en personeel nodig, maar botsen vandaag op tekorten, een stijgende werkdruk en aanhoudende besparingen op het openbaar vervoer.
Morgen kan gewoon een nieuwe daad van agressie volgen. Het personeel wil niet wachten tot er een dodelijk slachtoffer valt, zoals in 2012 toen een medewerker van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB aan zijn verwondingen overleed na slaag te hebben gekregen van een agressor.
Het is meer dan duidelijk dat de maatregelen van de directie van de NMBS ruim onvoldoende zijn. Er is dringend nood aan een structurele oplossing voor het probleem. De directie moet hier onmiddellijk een prioriteit van maken!
Wat is er dan écht nodig om tot een duurzame oplossing te komen?
Het personeel op het terrein wil meer preventieve maatregelen. Zowel bij Securail als bij treinbegeleiding eisen ze meer toezicht en meer personeel. Velen voelen zich in de steek gelaten en willen dat de directie van de strijd tegen agressie een prioriteit maakt. Verschillende structurele maatregelen dringen zich op. Er zijn onvoldoende mensen en middelen ter beschikking om het hoofd te bieden aan de stijgende werkdruk en (agressie)treinen zijn onderbemand. We vragen al jaren dat de begeleidingsnormen van de treinen worden herzien zodat er meer dan één treinbegeleider wordt verzekerd op o.a. risicolijnen. We vragen voldoende middelen om meer veiligheidspersoneel te kunnen inschakelen. In plaats van meer en meer spookstations moet er worden geïnvesteerd in meer personeel voor meer sociale controle in de stations en treinen. Een andere dringende noodzaak is investeren in betere opvang en ondersteuning voor de slachtoffers van agressie. Het bestaande buddysysteem moet worden hervormd tot een volwaardig en gegarandeerd systeem. Onder een betere ondersteuning versta ik ook een betere opleiding voor het personeel. Niet alleen schiet de inhoud tekort, vandaag worden opleidingen geschrapt of uitgesteld door het personeelstekort. Tenslotte zijn bijkomende aanwervingen noodzakelijk om de onhoudbare en aanslepende personeelstekorten aan te pakken.
Deze maatregelen moeten gepaard gaan met meer publieke middelen voor een ambitieus programma van meer en betere dienstverlening. Dat is ook in het belang van de reizigers. De belangrijkste motieven van geweld ten aanzien van het begeleidend personeel zijn discussies over vervoersbewijzen, maar dat zeker niet alleen! Ook de gebrekkige dienstverlening zorgt voor frustraties die leiden tot agressie. De overvolle treinen, defect materieel of vertraging moeten beantwoord worden met investeringen, niet met besparingen. Besparingen gebeuren vandaag ook in de vorm van productiviteitsverhogingen. Propvolle diensten waar zelfs een toiletbezoek soms teveel gevraagd is, laat staan even uitblazen na een moeilijke situatie met een reiziger.
Gratis en degelijk openbaar vervoer lijkt voor velen een utopie, maar is in praktijk een realistische en noodzakelijke oplossing. Het is een maatschappelijk debat over waar de aanwezige middelen naartoe gaan en hoe wij daarvoor kunnen zorgen. Ook binnen de vakbond moeten we ervoor zorgen dat deze discussie meer gevoerd wordt.
Wat is de link tussen deze eisen en vrouwenstrijd?
Onder vrouwen en binnen de vrouwenbeweging bestaat al langer de vraag hoe er gezorgd kan worden voor een veilige publieke ruimte: op straat, op het openbaar vervoer, op school,…
Bijna iedere vrouw werd ooit al eens lastig gevallen op de bus, tram, metro of trein. In 2016 was 83% van de vrouwen slachtoffer van seksisme op het openbaar vervoer.
Wanneer het personeel ondersteuning vraagt bij seksistische, racistische en/of homofobe praktijken tijdens het uitvoeren van hun dienst, wordt dit vaak op een lacherige manier onthaald.
Meer personeel en het investeren in sterke dienstverlening zouden voor de veiligheid van het personeel een enorme stap vooruit betekenen. Maar ook voor de reizigers, en in het bijzonder voor vrouwen zijn deze eisen essentieel.
Want vrouwenstrijd is ook massaal investeren in het openbaar vervoer. Vrouwenstrijd is ook nood aan meer veilig en toegankelijk openbaar vervoer: een groter netwerk en meer begeleidend personeel om dag en nacht veilig te kunnen reizen waar we willen.
Vandaag kwamen ABVV-militanten uit heel Wallonië naar Namen voor een betoging tegen de hervorming van de steun aan tewerkstelling. Deze steun, ‘Aides à la promotion de l’emploi’ (APE), heeft een impact op duizenden jobs en veel diensten aan de bevolking. Als de hervorming van minister van werk Pierre-Yves Jeholet (MR) erdoor komt, dreigt de grootste ontslagengolf in de publieke sector en vzw’s sinds de 3.000 jobs die in het Franstalig onderwijs verdwenen in 1995. Het stelsel van APE-steun aan jobs is sterk verspreid in de volledige non-profitsector, in diensten die essentieel zijn voor de gemeenschap.
Op de betoging waren er 6.000 aanwezigen die het behoud van deze jobs eisten, een garantie op goede arbeidscondities, een opwaardering van de non-profit en meer algemeen de verdediging van onze openbare diensten. Op 25 juni was er al een betoging met 10.000 deelnemers van zowel ABVV als ACV. Het ABVV roept op tot een staking van de Waalse ambtenaren op 10 oktober. De algemeen secretaris van het Waalse ABVV, Thierry Bodson, zei in juni: “Deze APE-steun heeft onder meer betrekking op jobs in de kinderdagverblijven en de gemeentelijke kinderopvang. Dat raakt de mensen. We moeten dit voor de verkiezingen naar voren brengen.”
Enkele foto’s:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/wr6hzwuiDxCmuWYf6]
Maandagochtend was er de eerste personeelsvergadering van Vlaams overheidspersoneel. Het was een groot succes met meer aanwezigen dan er in de zaal konden zitten. De komende dagen zijn er nog dergelijke personeelsvergaderingen: in totaal zijn er zeven. De drie vakbonden organiseren deze personeelsvergaderingen in het kader van de aanvallen door de Vlaamse overheid op het ambtenarenstatuut en tegen de harmonisering naar beneden met de contractuelen.
Door Thomas (Gent)
De Thatcheriaanse regering wil voor het einde van haar legislatuur nog een paar aanvallen doorvoeren. Ze zal hiermee niet stoppen, tenzij een beweging ze verplicht om te stoppen. Eén van die aanvallen is nu op de ambtenaren gericht. Eigenlijk wil de regering een einde maken aan alle voordelen die aan een vaste benoeming verbonden zijn: gewaarborgd loon wordt afgebouwd, afdanken wordt gemakkelijker, er komen ondertussen meer contractuelen bij, …
Het is zeer goed dat de vakbonden in gemeenschappelijk front overgaan tot personeelsvergaderingen. Het personeel apprecieert dit duidelijk, zoals blijkt uit de opkomst maar ook uit de reacties vanuit de zaal. Die gaven aan dat het de mensen hoog zit en dat ze in verzet willen gaan voor betere arbeidsvoorwaarden voor iedereen. Er waren veel oproepen uit de zaal om de contractuelen op te waarderen en dus niet enkel te strijden voor het behoud van de statutaire arbeids- en loonsvoorwaarden. Offensieve eisen werken inderdaad verenigend. Vandaag is 73% van het personeel bij de Vlaamse overheid statutair tegenover 27% contractueel. Die laatste groep meekrijgen in de strijd is een belangrijke uitdaging waar zeker mogelijkheden voor zijn.
Er zal een duidelijke strategie nodig zijn over hoe we deze en andere voorstellen van de regeringen van tafel kunnen krijgen en onze eisen aan populariteit laten winnen. Het personeel betrekken in discussies over zowel de inhoud als de strategie zal belangrijk zijn. Het koppelen van strijdbewegingen kan mobiliserend en enthousiasmerend werken. Vanuit de zaal kwam het terechte voorstel om de acties van de federale ambtenaren op 28 september te vervoegen. Zij worden immers met een vergelijkbare aanval door de federale regering geconfronteerd. Er zijn daarnaast ook provinciale betogingen en/of stakingen op 2 oktober.
Jammer dat de secretarissen van ACV en VSOA aan LSP-militanten vroegen om geen pamfletten aan de ingang uit te delen. Niet dat we ons pamflet niet meer verspreid hebben, maar we moesten ons verder verwijderen. De secretarissen stelden dat politieke pamfletten niet konden, ook al bracht ons pamflet gewoon ideeën over hoe we naar 2 oktober kunnen toewerken. Er mocht op een personeelsvergadering niet aan politiek gedaan worden, ook al is de aanval door de regering natuurlijk net wel politiek. Toen de ACV-secretaris in de vergadering CD&V probeerde voor te stellen als het mindere kwaad in de regering, werd daar onmiddellijk op geantwoord vanuit de zaal.
Het zal er nu op aankomen om het momentum dat opgebouwd is door de personeelsvergaderingen vast te houden en te gebruiken in de strijd om een einde te maken aan deze regering. Dat gebeurt niet alleen via de stembus, maar vooral via actieve strijd op de werkplaatsen en op straat om zo de besparingsmachine te stoppen en betere loons- en arbeidsvoorwaarden voor iedereen af te dwingen.
Begin augustus was er bij de Gentse afvalintercommunale Ivago een staking tegen de hoge werkdruk en het bijhorend gebrek aan respect van leidinggevenden tegenover de werknemers. Dit was niet de eerste staking en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn bij Ivago. Onder druk van het gemeentebestuur werd de staking beëindigd zonder akkoord met de werknemers.
Artikel door Thomas (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het personeel van Ivago wijst al langer op een gebrek aan respect. Drie jaar geleden werd meer dan een week gestaakt rond deze kwestie. Toen werd het werk hervat nadat een te brutale leidinggevende verplaatst werd naar een andere functie en na beloften van structurele oplossingen. Toen al waren er stakers die niet in deze oplossingen geloofden en teleurgesteld waren dat de vakbondsverantwoordelijken het voorakkoord niet aan het piket bediscussieerden, maar direct binnen met de directie erbij. De druk op die staking werd opgevoerd toen burgemeester Termont (SP.a) overging tot het opvorderen van stakers. Onder het voorwendsel van de volksgezondheid werd geprobeerd om de staking te breken. Deze opvordering werd nadien door de N-VA gebruikt in antwoorden op kritiek rond de minimale dienstverlening in de gevangenissen.
De staking begin augustus leidde opnieuw tot onderhandelingen tussen directie en vakbonden. Het kwam opnieuw niet veel verder dan symptoombestrijding. Veel werknemers zijn dit beu. Ze weten bovendien uit het verleden dat een gegeven woord van de directie en het stadsbestuur niet veel waard is. Het zit veel afvalophalers erg hoog. Lessen communicatie voor leidinggevenden zullen dat niet oplossen. Er is nood aan een ander beleid bij Ivago.
Het probleem beperkt zich niet tot één persoon, al zijn er natuurlijk verschillen in stijl tussen personen. Het probleem is dat winst vandaag centraal staat. Dit maakt dat het personeel tot het uiterste wordt gedreven. Het Gentse stadsbestuur, dat de grootste aandeelhouder is van Ivago, is evenmin als de private aandeelhouders geïnteresseerd in hoe het vuil wordt opgehaald of hoe er met het personeel wordt omgegaan. Enkel de uitgekeerde dividenden op het einde van het jaar zijn van belang. Er wordt druk op de managers gezet om goede cijfers voor te leggen, deze druk wordt doorgeschoven naar het personeel.
Een deel van het personeel is na afloop van de staking opnieuw teleurgesteld in de vakbonden en hun delegees omdat sommigen het voorakkoord zo fanatiek verdedigden. Ondanks het feit dat de werknemers duidelijk maakten dat ze niet akkoord waren, werd alles eraan gedaan om hen terug aan het werk te krijgen. Waarnemend burgemeester Martine De Regge (SP.a) kondigde bovendien aan dat er opnieuw personeel zou opgevorderd worden. Het resultaat was verdeeldheid en verwarring, waardoor het werk hervat werd met de belofte van verdere onderhandelingen.
De problemen zijn echter niet opgelost. Zal de voorzitter van de raad van bestuur van Ivago, Tine Heyse (Groen), eindelijk haar verantwoordelijkheid opnemen zodat de afvalophaling als openbare dienst aan de bevolking wordt georganiseerd met tevreden personeel? Of laat ze de vertegenwoordigers van de private aandeelhouders (ECOV) verder hun gang gaan?
De werknemers moeten betrokken blijven in de strijd en dat kunnen ze best in hun organisaties: de vakbonden. Door actief te worden en de meest strijdbare delegees te ondersteunen, kunnen ze een meer strijdbare opstelling in hun organisaties afdwingen. Dan kan de krachtsverhouding die met deze en vorige stakingen opgebouwd is, en de steun onder de Gentse bevolking gebruikt worden om op te komen voor een degelijke openbare dienst in het belang van de Gentse bevolking en het personeel.
