De afgelopen week kwam er opvallend scherpe kritiek van het patronaat op de voorstellen van ABVV-topvrouw Demelenne die onder meer een vierdagenweek had voorgesteld. Een collectieve arbeidsduurvermindering om het beschikbare werk te herverdelen op een ogenblik dat er minder werk is, klinkt nochtans logisch. Maar niet voor het patronaat en de traditionele politici. Ook minister Milquet sprak zich uit tegen het idee van arbeidsduurvermindering.
Demelenne bracht in een interview met Le Soir de eisen van het ABVV tegenover de crisis naar voor. Ze pleitte voor het afschaffen van het schorsingsbeleid tegenover werklozen (hoe kan je bewijzen dat je voldoende naar werkt zoekt als er geen werk is?), het opheffen van de economische werkloosheid en het tijdskrediet, het invoeren van een collectieve arbeidsduurvermindering en een belasting op beurstransacties, het opzetten van een openbare bank,…
Een vermindering van de arbeidstijd is een logische reactie indien er minder werk voor handen is. Waarom zouden minder werkenden meer moeten werken terwijl de werkloosheid toeneemt, als de werklast ook gewoon kan verdeeld worden over meer werkenden die elk een deel van de beschikbare arbeid verrichten? Het patronaat reageert verbolgen op dat voorstel, maar in veel ondernemingen kwam het gebruik van systematische economische werkloosheid vaak op hetzelfde neer. Met dat verschil natuurlijk dat in het geval van economische werkloosheid de gemeenschap opdraait voor de arbeidsduurvermindering, terwijl het een collectieve verlaging van de arbeidstijd de winsten onder druk zou zetten.
Het VBO noemde het idee van een vierdagenweek “een oud ideologisch voorstel” en stelde meteen dat 2010 “noodgedwongen zal draaien rond de concurrentiekracht van de bedrijven.” Unizo moest uiteraard haar rol van patronale extremist uitspelen, Karel Van Eetvelt noemde het voorstel “ronduit absurd” en stelde dat vandaag nog steeds wordt betaald voor de “vergissing” van de “arbeidsherverdeling in de jaren zeventig”. Wat bedoelt Van Eetvelt daarmee? Dat we langer moeten werken en bijgevolg nog extra mensen in de werkloosheid sturen?
Ook de media deden gretig mee. Volgens De Standaard las het discours van Demelenne als “een vakbondspamflet van enkele generaties geleden” en suggereerde dat de uitspraken te maken hadden met de herverkiezing van De Leeuw en Demelenne in het ABVV op een congres in juni.
De traditionele politici verwerpen eveneens het voorstel. Minister van werk Milquet (CDH) noemde een vierdagenweek een simplistisch idee. In La Dernière Heure stelde ze gisteren dat de invoering van de 35-urenweek in Frankrijk ook niet had gewerkt. En nog: “Als we morgen naar een 32-urenweek gaan, wie zal dan de overblijvende acht uur betalen? De bedrijven? Dat is het laatste wat we moeten doen in een periode van crisis. De overheid? Dat is onbetaalbaar.”
LSP is voorstander van een vermindering van de arbeidstijd. Het patronaat en haar politieke en mediatieke vrienden heeft enkel oog voor de eigen winsten. Er is nood aan een andere samenleving waarin het beschikbare werk wordt verdeeld onder wie kan werken. Het is immers totaal niet logisch dat we langer en meer zouden moeten werken terwijl de werkloosheid sterk toeneemt. Het ABVV zou de eis van een 32-urenweek zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen moeten koppelen aan een actieplan.