Your cart is currently empty!
Antwerpse chemie-werknemers zijn geen overbetaalde profiteurs
ABVV-Scheikunde publiceert een pamflet dat samen met een oproep voor de actie van vrijdag wordt verspreid. In het pamflet wordt geantwoord op het media-offensief tegen het vakbondsstandpunt bij Bayer. Dit pamflet legt uit hoe de betere arbeidsomstandigheden en lonen in de sector tot stand kwamen en waarom verzet nodig is tegen de poging om dit af te bouwen.
Toen in de jaren ’50 en ’60 de chemische multinationals hun bedrijven in de Antwerpse haven vestigden, werden de werknemers ingeschreven in het paritair comité van de leerlooierijen. Het waren vooral ongeschoolde jongens uit landbouwfamilies die de eerste jaren de dienst uitmaakten. Door de komst van werknemers uit de scheepsbouw kwam ook het syndicaal bewustzijn. Strijdbare vakbondsafgevaardigden en de vraag van het chemiepatronaat naar meer en hoger opgeleide werknemers deden de loon- en arbeidsvoorwaarden verbeteren.
De hoge flexibiliteit die wordt gevraagd van de werknemers die het continue productieproces bemannen (dag en nacht, week en weekend) en de uitgebreide technische kennis die vereist is bij de onderhoudsmedewerkers rechtvaardigen de betere lonen en vergoedingen die door de kapitaalintensieve bedrijven worden betaald. Het zijn trouwens vooral de grondstof- en energiekosten die de hoofdmoot van de exploitatiekosten uitmaken in de sector (de personeelskosten bedragen gemiddeld 10 % van de totale bedrijfskosten).
De steeds hogere eisen van aandeelhouders die de winsten op korte termijn wilden opvoeren, zorgden de afgelopen twintig jaar voor toenemende automatisering en de massale uitbesteding van activiteiten met veelvuldige collectieve ontslagrondes in de sector tot gevolg. Deze massale afdankingen werden over het algemeen op een sociaal aanvaardbare manier en vooral zonder grote conflicten uitgevoerd. Om de overtallige werknemers die niet in brugpensioen konden gaan en om tegelijkertijd het veeleisende ploegenwerk menselijker te maken, werd de afgelopen jaren door de werknemers afgezien van bijkomende loonsverhogingen en werd door arbeidsduurvermindering aan herverdeling van de arbeid gedaan, minedr loonsverhoging voor meer jobs dus. Zoals hierboven reeds uiteengezet zijn de hogere lonen vooral het gevolg van de premies voor het werken in zeer flexibele ploegensystemen in bedrijven die nog steeds een hoog veiligheids- en gezondheidsrisico bevatten. De lagere arbeidstijd in de sector – die trouwens vergelijkbaar is met de meest nabije andere Europese chemiecluster, nl. Rotterdam – is te wijten aan herstructureringen en de keuze van de werknemers voor meer vrije tijd in plaats van hogere loonsverhogingen.
Uiteraard erkennen wij dat de sector ook te lijden heeft (gehad) onder de economische crisis maar wij zijn evenmin de hoge winsten vergeten die de afgelopen twintig jaar werden gerealiseerd waarmee de nodige reserves konden aangelegd worden om conjunctuurschomelingen op te vangen. In dit crisisjaar betaalde Bayer € 1 miljard aan de aandeelhouders uit. Vandaag eist de directie dat € 7 miljoen wordt bespaard op de arbeiders en bedienden “om het bedrijf te redden”. En de vakbonden … die zouden de tewerkstelling in gevaar brengen als ze niet toegeven. Vandaag bij Bayer, morgen in uw bedrijf of organisatie ?