De Post. Melkkoe voor de privé of dienstverlening aan de bevolking?

De Europese aanval op de postdiensten zorgt in alle landen voor aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden van het personeel aan de ene kant en minder dienstverlening voor de meerderheid van de bevolking aan de andere kant. Liberaliseren betekent minder diensten voor meer geld met slechts één winnaar: de grote aandeelhouders van de geprivatiseerde postdiensten.

Geert Cool. Artikel uit de decembereditie van Socialistisch Links

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

In de buurlanden…

• In Duitsland maakt Deutsche Post volop gebruik van “minijobs” (deeltijdse en laagbetaalde jobs met een loon onder de 400 euro per maand). Het resultaat is navenant: in het eerste kwartaal van 2009 werd een netto recordwinst van 944 miljoen euro geboekt!
• In Groot-Brittannië was er eind oktober een nationale staking. De 120.000 personeelsleden legden het werk neer als protest tegen de privatisering, de directie heeft 30.000 tijdelijken aangeworven om de staking te breken. Op vijf jaar tijd verdwenen 60.000 jobs. De kapitaalgroep CVC (voor 49,9% eigenaar van De Post) wordt genoemd als mogelijke overnemer van de Royal Mail.
• De Franse Post wordt geprivatiseerd. La Poste wordt een naamloze vennootschap. Op 5 oktober was er een nationaal “referendum” georganiseerd door de postbonden. Twee miljoen mensen namen deel aan dit referendum en spraken zich quasi allemaal uit tegen een privatisering. Op 24 november was er een nationale staking.
• De Nederlandse TNT kwam terug op haar beslissing om 11.000 postmensen af te danken. Er zouden “maar” 1.000 jobs sneuvelen indien het personeel akkoord gaat met een loonsverlaging van 3,5%. Het bedrijf Sandd werkt voor verschillende overheidsdiensten. Een werknemer verklaarde op twee uur 9,3 kilo post te hebben bezorgd op 67 adressen en daarmee 3,77 euro te hebben verdiend. Er kwamen al klachten van post die door overwerkte postbezorgers was weg gegooid…

[/box]

De argumenten voor de opeenvolgende “hervormingen” zijn het dalende postvolume en de liberalisering opgelegd vanuit Europa. De daling van het postvolume wordt betwist. In 2007 was er nog een lichte stijging van de briefwisseling. Bovendien was er een toename van het aantal ongeadresseerde publiciteitszendingen. Verschillende postbedrijven melden dat de daling van het volume is gestabiliseerd. In de eerste helft van 2009 was er volgens De Post een daling met 4,5% omwille van de economische crisis. Er werd wel evenveel winst geboekt: zonder een eenmalige uitzonderlijke winst van 117 miljoen was er in de eerste zes maanden 103 miljoen euro winst.

De volumedalingen staan niet in verhouding tot de afname van het personeelsbestand. Op negen jaar tijd daalde het aantal personeelsleden van 44.000 tot 32.000. Dat is vijf keer zoveel als het aantal jobs dat binnenkort bij Opel-Antwerpen dreigt verloren te gaan! De productiviteit nam op enkele jaren tijd toe met 30%, maar dit heeft niet geleid tot hogere lonen. Toch niet voor het gewone personeel. In 1994 kreeg de CEO een loon dat zes keer een gewoon postloon bedroeg, in 2009 zal dit 45 keer zoveel zijn!

De traditionele partijen voeren in heel Europa een zelfde beleid van privatiseringen en liberaliseringen. Het doel van de liberalisering is duidelijk: meer winst maken. Minister Van Ackere verklaarde dat er heel wat “vooruitgang” is geboekt inzake de liberalisering: “De voorbije vier jaar steeg de productiviteit met 20 procent, vooral door personeel dat met pensioen ging niet te vervangen. Voorts ging de winstmarge van 8,7 naar 12,8 procent.” (DS, 7 maart) De aandeelhouders hebben reeds 1 miljard euro op zak kunnen steken!

Om die winsten op peil te houden, wil de directie verder besparen op personeel en dienstverlening. Er mogen nog slechts 650 kantoren overblijven en het aantal personeelsleden moet verder afnemen. Het voorstel om een McPostbode in te voeren in de vorm van een laag betaalde deeltijdse postbezorger (die 8,43 euro per uur zou verdienen om drie uur per dag post rond te dragen) werd na spontane acties van het personeel in de koelkast gestopt. Er was sprake van uitstel, maar niet van afstel.

De afgelopen jaren waren er al enorme aanvallen op het postpersoneel en de dienstverlening. Dit leidde zowat overal tot verzet, maar een gecoördineerd actieplan bleef uit. Met de spontane acties in Brussel X en Charleroi X begin oktober werd duidelijk gemaakt dat strijd loont: de 30 geplande projecten met postbezorgers werden afgevoerd.

Waarop wacht de vakbondsleiding om van die overwinning gebruik te maken om het postpersoneel te organiseren en te mobiliseren in een strijd voor een kwaliteitsvolle post met visie op de toekomst, echt postpersoneel met volwaardige tewerkstelling en eerlijke verloning,…? Er is nood aan een democratisch opgesteld actieplan waarbij ook het brede ongenoegen tegen de afbouw van de dienstverlening wordt georganiseerd. Dat actieplan moet er op gericht zijn om van De Post opnieuw een openbare dienst te maken waarbij dienstverlening en respect voor het personeel centraal staan.

Op de betoging in Charleroi begin oktober was er een delegatie postmannen en -vrouwen met duidelijke slogans