Informatie-, mobilisatie- en actieplan voor werk nodig

INBEV, OPEL, AVIAPARTNER, UCB-SPINNING, BRANDWEER, GEVANGENISSEN, NMBS, DE POST, ONDERWIJS…

Algemene strijd vanaf nu voorbereiden!

Deze week zijn de patroons in het offensief gegaan. Ze eisen (nog) meer geld en structurele hervormingen. Ons leek dat “offensief” eerder een “defensief”. Want hoe noem je dat anders, als ze zelf moeten benadrukken dat ze “deel zijn van de oplossing en niet van het probleem”. Sinds de loontrekkenden van Bayer resoluut weigerden op te draaien voor de crisis, begon het tij te keren. Ook bij Inbev werd intussen een klinkende overwinning afgedwongen. Maar waarom zouden we het gevecht bedrijf per bedrijf blijven voeren, in plaats van allemaal samen de factuur van de crisis terug te sturen aan de afzender, het patronaat en haar politieke lakeien?

LSP-pamflet

Professor De Grauwe, ooit zelf fervent aanhanger van het neoliberalisme, legde deze week in een opiniestuk de vinger op de wonde: “De grootste vijanden van het kapitalisme zijn vandaag niet de vakbonden, maar ceo’s als Carlos Brito, die de champagneflessen ontkurken na een succesvolle rationalisatie”. De Grauwe heeft begrepen dat een economisch systeem enkel kan overleven als er een consensus bestaat dat het goed is voor de overgrote meerderheid van de bevolking. Brito en co ondermijnen die consensus. “Hoe kunnen we ervoor zorgen dat het kapitalisme (hij bedoelt “de economie”) gered wordt uit de greep van de kapitalisten?”, vraagt De Grauwe zich af. Hij geeft ongewild zelf het antwoord: ”Conflict, in plaats van samenwerking wordt opnieuw de basis van de relaties tussen werkgevers en werknemers”.

Zin voor “verantwoordelijkheid” tonen, de sociale afbouw mee onderhandelen, samen met het patronaat “sociaal verantwoorde” oplossingen zoeken en beroep doen op de know-how van de vele regeringen, heeft nauwelijks jobs gered. In het beste geval wacht een afscheidspremie of, zoals bij de onderaannemers van Opel te vrezen valt, helemaal niets. De jobs zijn echter weg en keren nooit meer terug. We begrijpen dat onze vakbondsleiders het voorbije jaar voorzichtigheid aan de dag hebben gelegd. De uitkomst bij Bayer en Inbev, toont nochtans dat enkel strijd en verzet de sociale afbraak kan tegenhouden. Als we straks zonder concreet ordewoord naar huis worden gestuurd omdat het slechts de bedoeling was “stoom af te laten”, kunnen we zelfs het magere eisenplatform van vandaag beter opbergen.

Het voorstel van de 4-dagenweek uit het relanceplan van het ABVV is in het eisenplatform niet te bespeuren. Vier keer maximaal 8 uur met vervangende aanwervingen en zonder inleveren, is nochtans de enige manier om de werkloosheid te bestrijden. Onze sociale zekerheid is geen melkkoe voor patroons die nauwelijks belastingen betalen. Hun aanvallen op de pensioenleeftijd en de lengte van de loopbaan moeten stoppen. Rechtbanken mogen zich niet mengen in sociale conflicten en bedrijven die dreigen met afdankingen, moeten onteigend worden.

We zijn voorstander van veralgemening van onze strijd. Een Mars voor Werk hoort daar zeker bij, maar dan wel goed gepland, met de nodige informatie en mobilisatie. En niet zoals vandaag weeral holderdebolder. We willen niet telkens opnieuw opdraven om de bevriende politici van CD&V, SPa en PS “te ondersteunen” in hun schijnheilige pogingen om hun coalitiepartners te matigen qua sociale afbraak. De beheerraden van de bedrijven zitten vol politici zoals Dehaene bij Inbev, Willy Claes bij Carrefour of pakweg Di Rupo bij Dexia. Onze vakbonden moeten breken met die partijen. We hebben nood aan een nieuwe, brede arbeiderspartij die alle stromingen die de strijd tegen het neoliberalisme willen aangaan, verenigt.