Your cart is currently empty!
Carrefour Mechelen-Noord. Interview met ABVV-delegee Wiske
Op de lijst van te sluiten Carrefour-vestigingen staat ook Mechelen-Noord. We spraken met Wiske, al meer dan dertig jaar werkzaam bij Carrefour, vakbondsafgevaardigde en bekend van aan de stakersposten maar ook meer algemeen onder de klanten. Wiske vreest dat Carrefour na deze herstructureringsronde nog verder zal willen gaan, al het “oude” en dus “dure” personeel moet weg zodat het bedrijf interessant wordt voor een overnemer.
“Toen we staakten, zijn LSP en PVDA hun steun komen betuigen, en ze waren zeer welkom. Maar dat Caroline Gennez haar smoel wou komen tonen en daarvoor alle pers optrommelde, dat heb ik niet gepikt. Telkens als we ze nodig hadden, heeft de SP.a ons in de steek gelaten. Dan moet Gennez nu niet hypocriet komen doen.” Aan het woord is Wiske, al meer dan dertig jaar werkzaam bij Carrefour, vakbondsafgevaardigde daar en bekende figuur van de stakingspiketten aan de Carrefour van Mechelen-Noord. “Verschillende vakbondssecretarissen bleven op haar wachten, in plaats van ook andere piketten zoals in Schoten te gaan opzoeken.”
Op het moment van het gesprek heeft Carrefour topman Gérard Lavinay zijn ronde van de bedreigde Carrefour-vestigingen gedaan. De procedure-Renault loopt al dertig dagen. Maar die consultatieronde is een maat voor niets voor de ABVV-afgevaardigde. “Lavinay is telkens één uur op een vestiging gebleven. Op zo’n korte tijd kan je niets deftig bespreken.” Er was geen enkele gelegenheid om reële wantoestanden aan te klagen. Het aankoopbeleid was een fiasco. Wiske geeft een voorbeeld: Mechelen-Noord, dat als belangrijkste klanten een stedelijk en verarmd publiek kent, kreeg meer dan twintig dure grasmaaiers toegewezen. Carrefour-Zemst, dat een veel rijker publiek heeft en dat in landelijker gebied ligt, kreeg er drie toegewezen. Uiteraard bleven de “Mechelse” grasmaaiers onverkocht liggen. Breedbeeldtelevisies waren jarenlang zoek en werden plots teruggevonden in een Waalse opslagruimte.
Carrefour kwam twee jaar geleden al negatief in het nieuws met de problemen rond de opening van een nieuwe vestiging in Brugge, waar het personeel in een veel slechter paritair comité werden geplaatst dan gewoonlijk. Dit leidde tot een stakingsgolf in de Carrefour-vestigingen waarbij de directie er niet voor terugdeinsde om dwangbevelen tegen piketten in te zetten. Vooral in de uitbetaling van avond- en weekendwerk voelen de mensen het verschil tussen de paritaire comités in hun loon. Voor zaterdagwerk kan het loonverschil tussen het normale paritair comité 312 en het pc 202.01 dat de directie wil opleggen, tot meer dan 25% bedragen. Uiteraard strijken de aandeelhouders dat verschil op.
Een massale afdanking van het Carrefourpersoneel zal tot vele drama’s leiden. Vele werkneemsters van Carrefour zijn aangetrokken door de invoering van het deeltijds werk en deeltijdse werkloosheid, onder Miet Smet. Later werd het luik van deeltijdse werkloosheid afgeschaft. Indien de arbeiders van Carrefour hun job verliezen, dan kunnen zij ook maar terugvallen op een deeltijdse werkloosheidsuitkering. En daar kan niemand van leven.
Het hoofddoel van de directie van Carrefour is om van Paritair Comité te kunnen veranderen. Door het personeel een slechter statuut te geven, hopen ze beter te kunnen concurreren met Delhaize en Colruyt. Hoe zullen die bedrijven reageren? Met een verdere neerwaartse spiraal? Carrefour wil een aantal mensen opnieuw aannemen, maar dan wel onder de voorwaarden van paritair comité 202. Het personeel zou drie jaar lang een loonsbevriezing kennen en tegelijk moeten inleveren: een kwartier rustpauze en ADV-dagen zouden worden beperkt. Wiske verwacht dat er na drie jaar gewoon een verdere sanering zal volgen. Eens alle “oude en dure krokodillen” eruit zijn, is Carrefour veel goedkoper geworden voor een overname. Dan kan de keten in de uitverkoop worden gezet.
Zullen er verdere acties volgen? Als het van Wiske afhangt wel. Maar ze moet toegeven dat de stemming niet erg strijdvaardig is. De gewone werknemer hoopt bij de uitverkorenen te zijn die wel zullen worden overgenomen. De solidariteit van de niet-bedreigde vestigingen is gering en de vakbondstop wou nog geen strijd voeren zolang de Renaultprocedure loopt. Maar dat kan veranderen.
Zoals de voorbeelden van Bayer en AB Inbev hebben aangetoond, lonen verzet en strijd. Maar dat zal er niet vanzelf komen. Daarvoor is een doorgedreven campagne nodig onder al het personeel en onder de klanten.