400 arbeiders van Carrefour betogen aan de ondernemingsraad

Gisteren was er een ontmoeting tussen de directie en de vakbonden van Carrefour op de hoofdzetel in Evere. Er waren zowat 400 personeelsleden aanwezig van de rode en groene vakbonden. Zij kwamen protesteren tegen de geplande afdankingen. Het overleg, een bijzondere ondernemingsraad, was het eerste sinds de aankondiging van de herstructurering.

Verslag door Nico (Brussel)

Voor de directie was de bijeenkomst een gelegenheid om te benadrukken dat het de wil heeft om de activiteiten in ons land verder te zetten. De hypocrisie van de directie bleek uit het feit dat de aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden werden verbonden met toekomstige investeringen. Het centrale punt op de agenda was natuurlijk wel het herstructureringsplan met de geplande ontslagen en het sociale bloedbad in de groep. Eens te meer wordt aan de arbeiders gevraagd om de crisis te betalen om de winsthonger van de directie en de aandeelhouders te stillen. De groep realiseert heel wat winst (ongeveer 385 miljoen in 2009) maar dat is nooit genoeg. De recepten om de winsten te vergroten zijn steeds dezelfde: de lonen beperken door personeel af te danken en door de lonen en arbeidsvoorwaarden onder vuur te nemen.

Onderhandelen is één zaak, maar als dit beperkt wordt tot voorstellen die niet aanvaardbaar zijn heeft het weinig zin. Velen stelden dat het herstructureringsplan volledig van tafel moet en niet zomaar moet “afgezwakt” worden. De vraag is natuurlijk hoe het mogelijk is om het plan van tafel te krijgen.

Op de actie van woensdagochtend waren er zowat 400 personeelsleden die hun woede kwamen uiten. Ze werden vervoegd door enkele tientallen administratieve bedienden. Ook op het hoofdkwartier van Carrefour dreigen heel wat jobs te verdwijnen. Er waren ook heel wat delegees en syndicalisten uit andere sectoren die hun solidariteit kwamen betuigen. Zo was er een CNE-delegee (de Franstalige LBC) van een call center die ons stelde: “Bij dit soort conflicten moeten de arbeiders sneller grotere acties kunnen opzetten zoals een nationale staking in alle winkels of zelfs de volledige sector.” Solidariteit en strijd zijn essentieel voor de toekomst van de arbeiders van Carrefour.

Als we wachten op de regering of de directie voor een oplossing, dan laten we het initiatief aan de aandeelhouders en de kapitalisten om hun agenda op te leggen zonder enige hindernis. We hebben in de traditionele media vaak kunnen lezen of horen dat de staking van afgelopen week 40 miljoen euro zou hebben gekost aan de groep. Het is een klassieke strategie om de arbeiders die opkomen voor hun job de schuld te geven. Het is een klassieke strategie om het verzet tegen afdankingen tegen te gaan. Voor de werknemers van Carrefour gaat het niet om 40 miljoen euro die verloren zijn gegaan, maar om duizenden families die hun inkomen verliezen en wie blijft, verliest aan inkomen met een concurrentie tussen de overblijvers.

De eerste reacties na de vergadering waren eensgezind ontgoocheld langs de kant van het personeel. Er moet niet veel verwacht worden van het soort onderhandelingen waarbij de directie probeert verdeeldheid te zaaien tussen wie ontslagen wordt en wie het “geluk” heeft om te blijven met slechtere arbeids- en loonsvoorwaarden. Net als bij Agfa, Bayer en Inbev is verzet nodig tegen de aanvallen op onze lonen en tegen afdankingen. Dit kan door een solidariteit uit te bouwen doorheen de volledige sector en op internationaal vlak.

Wellicht komt er een conflict dat weken of zelfs maanden zal duren. Er is een breed actieplan nodig dat wordt uitgewerkt door de syndicale delegaties en het personeel. De mogelijkheden van solidariteit zijn enorm, het personeel heeft de publieke opinie mee. Bij Inbev zagen we dat ook reeds en dit vormde een belangrijke factor in het tegenhouden van de patronale plannen.

LSP was aanwezig met een pamflet en verkocht ook 17 exemplaren van haar maandblad. Het idee van een nationale staking en nationale betoging die goed wordt voorbereid met solidariteitsbezoeken aan het personeel van andere ketens en acties in de winkels zelf (pamfletten, spandoeken, affiches, omroepen,…) om de klanten te informeren en te mobiliseren, vond een goede weerklank. Een betoging met 100.000 aanwezigen is niet alleen mogelijk, het is ook nodig om de directie op haar stappen te laten terugkeren.