NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Zij boeken recordwinsten, maar onze lonen vinden ze te hoog? Strijden voor meer loon

    De prijzen stijgen bijzonder snel. Steeds meer werkenden hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Er is de gezondheidsindex, maar die volgt de reële prijsstijgingen slechts gedeeltelijk en met vertraging. Meer dan een miljoen werkenden in ons land verdient minder dan €15 per uur of €2470 per maand. Voor hen is de inflatie een extra zware klap: zij zien zwarte sneeuw. Ondertussen blijven de winsten stijgen: de winstmarges van de Belgische bedrijven liggen voor het eerst hoger dan 45%. in 2020 werd €266 miljard weggesluisd naar belastingparadijzen. We zaten tijdens corona niet allemaal in dezelfde boot en ook bij deze crisis is dit niet het geval. Wat de bazen ons ook proberen wijs te maken.

    PDF van dit pamflet

    De situatie was al erg voor de pandemie en dan kwamen daar de gezondheidscrisis en nu de stijgende inflatie bovenop. Er wordt geschat dat 1 op 4 kinderen met honger op school zitten. Dit is niet omdat de ouders verkeerde keuzes maken, maar omdat er gewoon geen geld over is in het gezinsbudget. Als er geen structurele oplossingen komen, zal het aantal kinderen met honger alleen maar stijgen. Terwijl de bazen recordwinsten maken, neemt onze ellende toe.

    Handen af van de index! Breek de loonwet!

    De bazen, hun politici en hun media stellen het vandaag graag voor alsof de automatische loonindexering de oorzaak van de inflatie is of het toch erger maakt met wat ze een loonprijsspiraal noemen. Dat is nonsens. Het is de winsthonger van de bazen die in elke crisis een ‘opportuniteit’ zien die maakt dat de prijzen zo sterk toenemen. Ze willen de werkende klasse doen betalen voor de crisis door onze lonen te ondergraven. Dat terwijl de ongelijkheid al ongekende hoogtes bereikt.

    De reële lonen in België stijgen al lang niet meer. Bij iedere onderhandeling over een Interprofessioneel Akkoord (IPA) horen we hetzelfde verhaaltje van de bazen over de concurrentiepositie van de bedrijven. De afgelopen jaren zijn de regels nog verder aangepast op maat van de bazen. De vakbonden komen steevast met zo goed als lege handen terug van de onderhandelingstafel van de groep van 10. In veel sectoren is er nadien nog strijd nodig om zelfs dat minimum te bekomen.

    Nu is de situatie extra urgent. Veel werkenden hadden al geen marge meer, nu groeien de tekorten. Hoeveel mensen zetten hun verwarming wat lager? In sommige sectoren hebben werkenden nachtmerries over hoe ze hun brandstofkost zullen betalen om te gaan werken. Reserves voor bij een tegenslag hebben velen niet, bij anderen smelten die weg als sneeuw in de zon. De coronacrisis en vervolgens de oorlog in Oekraïne toonden dat het mogelijk is om snel maatregelen te nemen in een crisissituatie. Wel, vandaag is er een noodsituatie voor onze lonen en inkomens.

    WIJ…

    • ENERGIE: +141%. De gemiddelde jaarfactuur voor gas is verdrievoudigd op een jaar tijd: van €1113,62 naar €3.445,72 in maart 2022. De BTW-verlaging op elektriciteit kan niet verhinderen dat de gemiddelde factuur steeg van €921,43 naar €1468,32.
    • BRANDSTOF: +25%. In maart 2021 bedroeg de maximale prijs voor diesel €1,5 per liter aan de pomp, een jaar later is dat €1,9 tot €2.
    • WONEN: +7,1%. De gemiddelde vastgoedinflatie vorig jaar bedroeg +7,1% (Statbel)
    • VOEDSEL: +4,63%. Neen, het zijn niet enkel de prijzen van energie en brandstof die fors stijgen. In maart steeg de inflatie voor voedsel van 3,84% naar 4,63% op jaarbasis.
    • LONEN VOLGEN NIET. Maximaal 0,4% mochten onze lonen stijgen in 2021-22. Dat komt bovenop indexaanpassingen. Die worden door sommige media en de bazen omschreven als ‘loonsverhogingen’. Dat klopt niet: het gaat om het aanpassen van onze lonen aan de reeds verhoogde prijzen.
    • INDEX VOLGT PRIJSSTIJGINGEN NIET. Volgens Eurostat bedraagt de inflatie in België 9,3% op jaarbasis. De Nationale Bank spreekt over een inflatie van 8,4% en de gezondheidsindex 7,68%. Zelfs indien de index meteen zou toegepast worden, verliezen we nog 1,5% in vergelijking met de door Eurostat vastgestelde inflatie.

    … EN ZIJ

    • WINSTMARGES: 45%. De winstmarges van Belgische bedrijven liggen een pak boven die van de buurlanden: 41% (Nederland), 40% (Duitsland) en 36% (Frankrijk)
    • WINST BEURSGENOTEERDE BEDRIJVEN: 21,4 miljard. 140 beursgenoteerde bedrijven boekten vorig 21,4 miljard euro winst. 9,95 miljard euro ging meteen naar de aandeelhouders dat is +56%.
    • TOPMANAGERS: +14,4%. De CEO’s van de Bel20-bedrijven kregen vorig jaar 14,4% opslag tot 3 miljoen euro
    • OLIEBEDRIJVEN: +3 miljard euro winst. Sinds de start van de oorlog in Oekraïne boekten de Europese oliebedrijven 3 miljard euro extra winst. (Greenpeace)
    • ONGELIJKHEID NEEMT TOE. De tien rijksten ter wereld zagen hun vermogen tijdens de pandemie verdubbelen.

    Haal het geld waar het zit

    Geld en middelen zijn er genoeg in de samenleving. Kijk maar naar de winsten of de snelheid waarmee middelen gevonden worden voor oorlogen en vernietiging. Op enkele dagen tijd miljarden vinden voor wapens is geen probleem voor traditionele politici, maar zelfs over de verlaging van de BTW op zowel elektriciteit als gas werd maandenlang geruzied. Als het gaat om ons welzijn en onze belangen, dan is er altijd strijd nodig en proberen de bazen en hun politici er hoogstens met wat kruimels vanaf te geraken.

    Om de beschikbare middelen te gebruiken in het belang van de meerderheid van de bevolking, moeten we een kracht opbouwen die voor echte verandering gaat. De eerste acties kunnen een stap zijn in de opbouw van een krachtsverhouding. Met de acties van 22 april opbouwen naar de actiedag van 20 juni is goed. Een betoging, of beter nog: een algemene staking, op 20 juni is belangrijk als aanzet naar meer acties na de vakantie.

    De vakbonden hebben 3 miljoen leden en 150.000 afgevaardigden in België. Ze vormen potentieel de sterkste sociale kracht in ons land, een kracht waarnaar geluisterd moet worden. Een werkelijk actieplan met duidelijke eisen die met de basis bediscussieerd zijn op algemene vergaderingen op de werkplekken en in militantenconcentraties, is nodig. Eisen zonder een actieplan zijn slechts vrome wensen. Daar komen we niet ver mee. Een actieplan zonder duidelijk doel in de vorm van concrete en stevige eisen, is bezigheidstherapie. We moeten onze strijd ernstig organiseren!

    Tegelijk is het duidelijk dat onze lonen en andere verworvenheden onder het kapitalisme steeds weer onder druk staan. Dit systeem brengt ons van crisis in crisis. We zijn amper van de gezondheidscrisis af of daar hebben we al een oorlog en een koopkrachtcrisis. Ondertussen blijft de ecologische crisis razen. Jarenlange besparingen hebben gezorgd voor tekorten op alle vlakken. Tegen de achtergrond van tekorten vindt verdeeldheid ingang: racisme, seksisme, LGBTQIA+fobie … Het kapitalisme brengt ons ellende en toenemende barbarij. Strijd met LSP voor een democratisch socialistisch systeem waarin de bestaande middelen gebruikt worden voor de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking en niet de winsten van een kleine minderheid.

     

    NOODMAATREGELEN VOOR ONZE LEVENSSTANDAARD

    • Herstel van de volledige index met controle van de werkende klasse op de berekening en samenstelling. Bij elke overschrijding van de index moeten alle lonen onmiddellijk stijgen.
    • Verhoog het minimumloon tot €15 per uur of €2470 bruto per maand.
    • Een plan van massale publieke investeringen in het uitbreiden en gratis maken van openbare diensten als openbaar vervoer, kinderopvang, onderwijs, gezondheidszorg …
    • Voor onze portemonnee en voor een groene transitie: nationalisatie van de volledige energiesector!
    • Bevries alle huurprijzen. Voor massale bouw van sociale huisvesting om de vastgoedmarkt niet aan de willekeur van huisjesmelkers en speculanten over te laten.
    • Breng de financiële sector in publieke handen zodat de gemeenschap zicht heeft op alle geldstromen en de beschikbare middelen geïnvesteerd worden in wat maatschappelijk nodig is.

  • CEO’s zien jaarloon met 14,4% stijgen. Nu wij nog

    Foto: Pixabay

    Voor onze lonen is er nooit ruimte. De afgelopen jaren werd elk loonakkoord nog magerder dan dat ervoor. Als het van de bazen afhangt, kan er helemaal niets boven de index. Meer nog: zelfs die index vinden ze niet kunnen. Wij ondertussen maar proberen om alle facturen en prijsstijgingen bij te houden!

    Voor zichzelf zien ze het natuurlijk anders. De winstmarges stijgen in ons land, zelfs een pak meer dan in de buurlanden. Bovendien betalen de bazen daar minder belastingen op. Om hun managers te bedanken voor de mooie winsten, kregen ook zij een presentje. In 2021 gingen de CEO’s van de beursgenoteerde bedrijven in ons land er met 14,4% op vooruit. Hierdoor komen ze voor het eerst aan een jaarloon dat gemiddeld boven 3 miljoen euro ligt.

    Met een jaarloon van 3 miljoen euro voel je de prijsstijgingen voor energie niet echt. Tanken zal sowieso wel in het vergoedingspakket zitten zodat het op kosten van de firma gebeurt. Ook dat wordt dus niet gevoeld. Met 250.000 euro elke maand, zijn zelfs de waanzinnige huizenprijzen geen probleem voor de topmanagers. Hun repliek is dat er hard voor gewerkt is. Er wordt effectief hard voor gewerkt, vooral door het personeel van die topmanagers. Personeel dat vandaag moeite heeft om rond te komen.

    Neen, wij zijn niet afgunstig voor de opslag die de managers zichzelf toekennen. Meer nog: voor onze lonen zijn we bereid om met eenzelfde opslag van 14,4% in te stemmen. Wat goed genoeg is voor hen, is dat ook voor ons.

    Dat is natuurlijk niet wat de bazen willen. Hun grote winsten boeken ze immers door het feit dat wij er hard voor werken zonder er veel voor te verdienen. Dat houden ze liefst zo. Hun managers krijgen opslag als ze onze koopkracht onder druk zetten. Om daar verandering in te brengen, is strijd nodig. De syndicale actiedag van 22 april is een goede eerste stap hiervoor.

    Alle werkenden voelen de koopkrachtcrisis en er is dus een heel groot potentieel voor strijd voor hogere lonen. Aan ons om dat potentieel waar te maken in een sterke koopkrachtbeweging voor hogere lonen, minimum 15 euro per uur, herstel van de volledige index en massale publieke investeringen in openbare diensten.

  • Kinderverzorgsters in actie. Noodkreet voor meer middelen!

    Lees hier het pamflet dat we verdeelden

     

    De Belgische kinderopvang staat al langer onder zware druk. Het is schandalig dat de regering en het kabinet van Wouter Beke blijft falen om de nodige middelen te voorzien voor de opvang en de pedagogische omkadering van de jongsten in onze samenleving. Het personeel dat die opvang en pedagogische taken op zich neemt blijft ondergewaardeerd en onderbemand. Vorige week, op 25 Maart voerden er al 500 kinderverzorgster actie onder de stadshal in Gent. Vandaag trotseerden honderden kinderverzorgers van over heel het land het winterweer om hun stem te laten horen.

    Verslag en foto’s door Rebekka

    Het is duidelijk: hun energiepijl staat in het rood. Kinderverzorgsters zijn overwerkt. Dat is niet abnormaal: de norm voor hen ligt op 9 kinderen per verzorgster, terwijl in Nederland en Engeland slechts 3 kinderen per verzorgster de norm is. De hoge werkdruk leidt tot veel burn-ourts waardoor er meer druk komt op de schouders die overblijven. Voor verlof is er vaak weinig ruimte. Er is te weinig tijd en ruimte om stagiairs de grondige vorming te geven die ze nodig hebben en ook het personeel zelf heeft geen mogelijkheid om zich permanent te vormen. De laissez-faire mentaliteit van Beke leidt tot gevaarlijke situaties in de crèches: dit is geen banaal beroep dat iedereen vanzelf kan uitoefenen, en we moeten stoppen om het zo te behandelen: er is een serieuze omkadering nodig!

    Het structureel personeelstekort wordt in de hand gewerkt door lage lonen en flexibele uren. Het is het is dan ook niet verwonderlijk dat de job nu een knelpuntberoep is geworden. Er is te weinig maatschappelijke en politieke waardering voor onze kinderverzorgsters, en dat leidt tot onderinvestering. Een beroep dat zo mooi is, wordt volledig uitgehold. Het is schandalig dat er nog zoveel medewer(st)ers minder dan het minimumloon van €15/u verdienen of met onzekere contracten moeten werken. De onderwaardering treft niet enkel de kinderverzorgsters zelf, maar ook de gebruikers van de kinderopvang: de ouders en vooral de kinderen.

    De sfeer op de acties was duidelijk: ‘wij staan hier niet voor ons, wij staan hier voor onze kinderen, de eerste 1000 dagen van een jong kind zijn leven zijn cruciaal in de verdere vorming van dat kind en door de structurele tekorten kunnen de verzorgsters de kinderen niet geven wat ze verdienen en nodig hebben. Het wordt hoog tijd dat hier verandering in komt. Minister Beke, het moet een Beke meer!’

    Campagne Rosa en de Linkse Socialistische Partij steunen de strijd van de kinderverzorgsters. We denken dat het belangrijk is dat ze op straat blijven komen tot de regering en het kabinet van Wouter Beke hen serieus neemt en de opwaardering geeft die ze verdienen!

    De eisen die we voorstellen:

    • Structurele veranderingen in de kinderopvang, vertrekkende vanuit de noden van het kind en de ouder. 9 kinderen per begeleider is te veel, we eisen maximum 5 kinderen per begeleider met daar bovenop genoeg middelen voor de verantwoordelijke en personeel voor schoonmaak, keuken en pedagogische begeleiding
    • Meer publieke middelen voor kinderopvang, werk een publiek opvangplan uit dat vertrekt vanuit de noden van het kind en voldoende pedagogische omkadering voor het personeel
    • Investering in goede basisopleiding en ruimte voor sterke begeleiding voor iedereen die in een kinderdagverblijf begint te werken
    • Waardering voor de functie van de kinderbegeleider, niet enkel in woorden maar ook in loon-en arbeidsvoorwaarden
    • Minimumloon van €15/ u of 2465€/maand voor iedereen werkzaam in de kinderopvang
    • Een volwaardig werknemersstatuut voor iedereen in de kinderopvang, ook de onthaalouders moeten van dezelfde voorwaarden kunnen genieten als andere collega’s in de kinderopvang.

    Foto’s:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/nWc7GGHiGD6KTZAN9]

  • Noodkreet uit de kinderopvang. Actieplan nodig voor massale investeringen

    De kinderdagverblijven in België staan al langer onder grote druk. Het is een schande dat de regering en het kabinet van Wouter Beke de middelen niet voorzien voor een goede opvang en pedagogische omkadering van de jongsten in onze samenleving. De eerste 1000 dagen van een kind zijn cruciaal in diens verdere ontwikkeling. Desondanks blijft het personeel, dat elke dag met hart en ziel klaarstaat voor die jonge kinderen, onderbemand en ondergewaardeerd!

    Onderbemand

    Belgische kinderverzorgsters moeten 9 kinderen opvangen! In Nederland en Engeland zijn dat er maar 3. Ook voor de buitenschoolse kinderopvang voor oudere kinderen ligt de ratio te hoog: 15 kinderen per begeleider en door de tekorten ligt dat aantal kinderen vaak nog hoger. Doordat er zo veel kinderen per verzorgster zijn is het onmogelijk om elk kind de aandacht te geven die het verdient en nodig heeft.

    Bij de kinderverzorgsters zelf kan dit uitputtend en demotiverend zijn, ze geraken uitgeblust. Het is niet te verwonderen dat ook in deze sector burn-out alomtegenwoordig is. Personeel dat uitvalt door burn-out of andere ziekte kan vaak niet worden vervangen. Daardoor komt het personeel dat overblijft, onder nog meer stress te staan. Ook door welverdiend verlof op te nemen ontstaat er bezettingstekort.

    Er is een structureel tekort aan goed opgeleid personeel, de vacatures geraken niet ingevuld. In 2021 waren er 4.000 vacatures, daarmee is het nu officieel een knelpuntberoep. Door een structureel personeelstekort, is er ook te weinig tijd en ruimte voor verdere professionalisering en opleiding van de kinderverzorgsters. Studenten kunnen niet goed opgeleid worden als hun begeleiding geen tijd heeft voor hun vorming. Ook volleerde kinderbegeleidsters hebben nood aan kindvrije uren om zich te blijven vormen om de beste zorg te kunnen verlenen.

    De begeleiding van kinderdagverblijven laat te wensen over, en de laissez-faire mentaliteit van het kabinet leidt tot gevaarlijke situaties. Dit is geen beroep dat zomaar iedereen vanzelf kan en we moeten stoppen met doen alsof het een banaal beroep is. Er is een serieuze omkadering nodig!

    LSP en Campagne ROSA eisen:

    • Structurele verandering in de kinderopvang, vertrekkend vanuit de noden van het kind en de ouder. 9 kinderen per begeleider is te veel, we eisen een maximum van 5 kinderen per begeleider met daar bovenop genoeg middelen voor de verantwoordelijke en personeel voor schoonmaak, keuken en pedagogische begeleiding.
    • Meer publieke middelen voor kinderopvang, werk een publiek opvangplan uit dat vertrekt vanuit de noden van het kind en voldoende pedagogische omkadering voor het personeel.
    • Investering in een goede basisopleiding en ruimte voor sterke begeleiding voor iedereen die in een kinderdagverblijf begint te werken.

     

    Ondergewaardeerd

    Er is een systematische onderinvestering in middelen voor de kinderopvang en in loon- en arbeidsvoorwaarden voor het personeel van de kinderopvang. Een beroep dat zo mooi is wordt volledig uitgehold. De lage verloning en hoge werkdruk zijn niet aantrekkelijk om mensen naar de sector te trekken.

    Het is schandalig dat in zo’n belangrijke sector personeel nog steeds minder dan het nodige minimumloon van €15/u verdient of met onzekere contracten moet werken. Net zoals in veel andere ‘zorgende’ beroepen wordt er van uit gegaan dat lonen in deze beroepen aanvullend zijn. De lage lonen in de kinderopvangsector zijn één van de voorbeelden hoe de loonkloof tussen man en vrouw van 21% in stand wordt gehouden.

    De onderwaardering en onderinvestering treft niet alleen de werkneemsters van de sector maar ook de gebruikers van de sector: de kinderen en de ouders. Wanneer er geen opvang is of deze niet naar behoren kan functioneren zijn het vooral de moeders die moeten inboeten op hun carrière. Het zijn vooral de moeders die deeltijds moeten gaan werken, loonverlies leiden en minder pensioenrechten opbouwen.

    Te weinig en uitgeblust personeel treft ook de kinderen, in de eerste plaats kinderen in een precaire of onzekere situatie.

    [box]

    In plaats van een opwaardering van het beroep gaan besparingen en privatisering steeds verder

    Zo heb je het voorbeeld van de UGent kinderdagverblijven. De UGent wil besparen en de kinderdagverblijven uitbesteden aan de privé. Kinderdagverblijven zijn geen bedrijven om winst uit te halen maar een essentiële schakel in de ontwikkeling van onze kinderen en voor het functioneren van de samenleving en haar gezinnen, en moeten ook op die manier behandeld worden.[/box]

     

    LSP en Campagne ROSA eisen:

    • Waardering voor de functie van de kinderbegeleider, niet enkel in woorden maar ook in loon-en arbeidsvoorwaarden.
    • Minimumloon van €15/u of €2465/maand voor iedereen werkzaam in de kinderopvang.
    • Een volwaardig werknemersstatuut voor iedereen in de kinderopvang, ook de onthaalouders moeten van dezelfde voorwaarden kunnen genieten als andere collega’s in de kinderopvang.

     

    Actie voor investeringen

    Onze acties hebben onze onderhandelingspositie versterkt. Maar of Beke het al begrepen heeft en of er geld zal gevonden worden door deze Vlaamse regering, is niet zeker. Als we niet willen dat dit op de lange baan wordt geschoven, moeten we nu al verdere acties bespreken en aankondigen op onze werkplekken, binnen de vakbonden en met de ouders. Zo kunnen we de druk snel terug opvoeren wanneer dit nodig is en tot overwinningen komen.

    De bezorgdheid voor de kinderopvang wordt breed gedragen in de samenleving. Minister Beke ligt terecht onder vuur. Het is echter niet alleen een kwestie van één wereldvreemde minister: het volledige beleid zit fout. Om oorlog te voeren, vinden ze probleemloos miljarden. Om toekomstige generaties degelijke opvang te geven, niet. Dat is hoe het huidige systeem, het kapitalisme, werkt. Onze eisen botsen op het systeem, voor onze jobs, voor het welzijn van de kinderen is er nood aan system change.

     

    Maak kennis

    Campagne ROSA staat voor strijdbaar en socialistisch feminisme; en we strijden samen met de Linkse Socialistische Partij voor een socialistische maatschappij.

    Als je wilt weten wat dat betekent, neem dan deel aan onze Conferentie op 23 april, met o.a. een workshop over de strijd voor degelijke kinderopvang.

    Meer info: via facebook (CampagneROSANL) of nl.campagnerosa.be/lid-worden

  • Revolte in Franstalig onderwijs zet door: 6000 op betoging in Bergen

    Het Franstalig onderwijspersoneel trok gisteren opnieuw de straat op, deze keer in Bergen. Er was een staking in de sector met een betoging die ruim 6000 mensen bijeenbracht. Na de betoging in Brussel met 10.000 aanwezigen is het duidelijk dat dit de grootste beweging van het Franstalig onderwijs sinds 1996 is.

    Door Jérémiah, leerkracht in Luik

    De woede blijft toenemen in deze sector die door de autoriteiten nog steeds niet als essentieel wordt erkend. De redenen voor de ontevredenheid zijn talrijk: klassen die niet groot genoeg zijn voor een goede begeleiding, een voortdurend toenemende administratieve werklast, verouderde uitrusting en gebouwen, hervorming van het beroep, afbouw van de integratieondersteuning, ontslagen in technische en beroepsgerichte vakken, enz. De lijst is lang! Geconfronteerd met deze mobilisaties, heeft minister Caroline Désir niets dan minachting, ze doet alsof haar neus bloedt. Op de dag van de vorige betoging, 10 februari, kwam ze niet verder dan het voorstel om de eindejaarspremie met 100 euro op te trekken, gespreid over drie jaar.

    De mobilisatie was iets zwakker dan die in Brussel, maar toch is ze zeer belangrijk. Mobilisaties van deze omvang zijn in het onderwijs buitengewoon, de laatste grote betoging was elf jaar geleden. Over het algemeen waren de grootste delegaties afkomstig van scholen waar vóór de actie een algemene vergadering had plaatsgevonden. Dit instrument van de arbeidersklasse is van essentieel belang om de collega’s te blijven overtuigen om zich te mobiliseren, maar ook om hen meer te betrekken bij de voorbereiding en bij de actie. Na Bergen komt Luik op 5 mei als nieuwe datum van het actieplan. We zullen dan moeten evalueren hoe wij een echte krachtsverhouding kunnen blijven creëren om het daar niet bij te laten.

    De federale middelen voor Defensie werden met 13 miljard opgetrokken tot 2030. Dat toont dat er wel degelijk geld is. Stel je voor dat dergelijke budgetten beschikbaar werden gesteld voor onderwijs! We zouden een school met maximaal 15 leerlingen per klas kunnen hebben, hetgeen oneindig veel mogelijkheden voor het onderwijs zou openen. Er zouden aangename gebouwen kunnen komen waardoor mensen graag naar school komen, gebouwen waar leerlingen en leraren trots op zouden zijn. Een vermindering van de administratieve lasten zou ruimte laten voor de concrete uitvoering van cursussen.

    Het succes van de laatste twee mobilisaties toont aan dat er potentieel is om deze school mogelijk te maken. We moeten opkomen voor een grootschalig herinvesteringsplan in onderwijs! Afspraak op 5 mei in Luik!

    Foto’s van de betoging:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/bPB5GVAvPJEx8vTi9]

  • 25 jaar geleden: de Multicolore Mars. Terugblik met Roberto D’Orazio

    Op zondag 2 februari 1997 overspoelden 70.000 mensen de straten van Tubeke. Dat gebeurde na een oproep van de syndicale delegatie van het ABVV van staalbedrijf Forges de Clabecq. De betogers kwamen uit het hele land. Ze trokken door Tubeke en eindigden op de binnenplaats van de fabriek, waar een protestmeeting gehouden werd tegen de aangekondigde sluiting van Forges de Clabecq en voor het behoud van de jobs. Het protest was ongezien. Nooit eerder werd een betoging van dergelijke omvang georganiseerd door een syndicale delegatie van één enkel bedrijf. Het RTBF-nieuws van 13u werd rechtstreeks vanop het fabrieksterrein uitgezonden. 25 jaar later sprak ik met Roberto D’Orazio, de toenmalige voorzitter van de delegatie, in het gezelschap van enkele mede-arbeiders van Clabecq. 

    door Guy Van Sinoy uit maandblad De Linkse Socialist – Lees ook het interview met Silvio Marra dat we enkele jaren geleden publiceerden en dat de achtergrond schetst van deze strijd.

    Hoe kon de syndicale kern zo’n grote betoging organiseren en zoveel weerklank vinden?  

    Roberto D’Orazio: “Een groot deel van het antwoord op die vraag is te vinden in het boek van mijn kameraad Silvio Marra [Moi, Silvio de Clabecq, militant ouvrier, te koop via onze redactie]. Al jaren probeerden wij de arbeiders van de smederijen bewust te maken door hen te mobiliseren en hun niveau van politiek bewustzijn te verhogen. Het besluit om de mars te organiseren werd genomen op het moment van de sluiting, eind december 1996. Dit gaf ons de tijd om het goed te organiseren. Na de personeelsvergaderingen in januari, die in de hal van de oude fabriek werden gehouden, stuurden we 500 arbeiders in 10 bussen naar alle hoeken van het land om pamfletten voor de betoging te verspreiden.”

    “Aangezien er al een jaar of tien geen investeringen meer gedaan werden, realiseerden we ons op een bepaald ogenblik dat we onverbiddelijk op een sluiting afstevenden. We hadden de campagne voor de sociale verkiezingen van 1995 dan ook zorgvuldig voorbereid, we wisten dat het ABVV op Clabecq sterker moest worden. We wonnen die verkiezen op overtuigende wijze, het ACV verloor en de liberale vakbond werd van de kaart geveegd.”

    “Vanaf 1995 namen we bewust deel aan alle sociale mobilisaties in het land: studentenbetogingen, de lerarenstaking, antiracistische betogingen, protest tegen oorlog … Het maakte dat we overal bekend werden.” 

    Waren er bij de voorbereiding van de betoging ook obstakels, bijvoorbeeld uit de hoek van de vakbondsleiding?

    (Iedereen barst in lachen uit) “Dat is een zeer goede vraag! Maar dat was niet nieuw.”

    “Naarmate het bewustzijn van veel militanten bij Forges de Clabecq groeide, nam het aandeel van PS-leden in de delegatie af ten gunste van militante vakbondsleden. Jarenlang hebben wij ons verzet tegen de strategie van de vakbondsleiding, met name van ABVV Metaal, dat tijdens de staalcrisis van de jaren 1980 een ‘oorlog der bekkens’ tussen Cockerill Luik en Cockerill Charleroi voerde, en dat toen wij om solidariteit vroegen antwoordde dat Cockerill Luik onze productiequota wilde overnemen…”

    “Je moet weten dat na het vertrek van Dessy, onze baas, het Waals gewest de controle over Forges de Clabecq overnam. Wij waren de enige staalfabriek in het land die zonder sociaal plan gesloten werd. Het was alsof de politici aan het hoofd van het Waalse Gewest de arbeiders van de smederijen wilden straffen omdat zij een vakbondsdelegatie hadden gesteund die buiten de controle van de vakbondsstructuur stond.”

    Werd voor die betoging een ‘evenemententicket’ aan de NMBS gevraagd en wat was de reactie daarop?

    “We vroegen José Damilot, die toen voorzitter van ACOD Spoor was en in de Raad van Bestuur van de NMBS zetelde, om tussenbeide te komen zodat de NMBS een speciaal vervoerbiljet voor de Multicolore Mars zou uitgeven. Hij belde ons terug met de melding dat de NMBS-directie dit categoriek weigerde.”

    “Daarop belden we naar de NMBS-directeur met de vraag of er al een alternatief traject was voor treinen die in de toekomst Brussel zouden verbinden met Braine-le-Comte, La Louvière en Bergen. Hij vroeg ons waarom. We legden hem uit dat we zijn antwoord op de volgende personeelsvergadering op Forges de Clabecq zouden meedelen en nadien naar het station van Tubeke zouden trekken om de sporen te verwijderen en het station te ontmantelen. Het ontbrak ons immers niet aan technische kennis en materieel om dit te doen.”

    “Een half uur later kregen we opnieuw telefoon met de mededeling dat de NMBS een gratis ticket zou afleveren voor deelnemers van de Multicolore Mars en dat er bovendien drie extra treinen zouden ingezet worden naar het station van Clabecq, een klein station aan de ingang van de fabrieken dat anders alleen voor goederentreinen gebruikt werd. Zo’n scenario is uiteraard alleen maar mogelijk als je een krachtsverhouding hebt…”

     

    Vergoedingen voor de voormalige arbeiders van Clabecq: wat is de stand van zaken? 

    In La Libre Belgique van 29 januari 2022 stond het antwoord van vicepremier en minister van Sociale Zaken Pierre-Yves Dermagne (PS) op een vraag van drie parlementsleden (Ecolo-Groen, PVDA en PS) in de commissie Sociale Zaken van de Kamer. Het ging om een vraag over de schadevergoeding waar de oud-werknemers van Forges de Clabecq al 25 jaar op wachten. Volgens de curatoren van het faillissement hadden ze recht op die vergoeding.

    Dermagne zei: “In het kader van deze kwestie is een sleutelrol weggelegd voor het Fonds Sluitingen Ondernemingen (FSO). Dat fonds moet de slachtoffers van het faillissement zo snel mogelijk schadeloos stellen. Het FSO volgt het dossier op.” Dat Fonds kan tussenkomen als de werkgever in gebreke blijft en zijn financiële verplichtingen tegenover de werknemers niet nakomt. 

    Het wordt tijd dat daar vaart achter gezet wordt. De voormalige werknemers van Forges de Clabecq worden er niet jonger op. Velen onder hen zijn al overleden, waaronder heel wat gevallen van kanker veroorzaakt door asbest. We durven erop wedden dat de voormalige arbeiders van Clabecq deze kwestie nauwgezet zullen opvolgen en niet zomaar zullen afwachten of de vergoeding waar ze recht op hebben effectief uitbetaald wordt.

  • Betoging op 24 maart tegen hoge energieprijzen. Strijd begint pas!

    Lage lonen schaden de gezondheid

    De omvang van de woede over de stijgende energieprijzen zorgt ervoor dat het ABVV de stakingsoproep voor 24 maart uitbreidt. De mobilisatie was aanvankelijk gepland in het kader van Equal Pay Day, een actiedag in het kader van de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Nu wordt dit uitgebreid tot een meer algemene oproep tot strijd tegen de hoge prijzen aan de pomp en in de winkels, alsook tegen de onbetaalbare energiefacturen.

    Door Julien (Brussel)

    Het ABVV eist onder meer een verlaging van de BTW op energie, de opname van motorbrandstof in de index, de beëindiging van de loonkloof tussen vrouwen en mannen en een hervorming van de wet op de loonnorm. Aan de basis wordt de druk gevoeld. In veel bedrijven eisen de arbeiders maatregelen zoals betere vergoeding voor reiskosten, pendelbussen vanuit de grote steden etc. Bij Audi, Safran, FN Herstal en Sonaca werd al actie gevoerd. De maatregelen van de federale regering gaan niet ver genoeg. De vrije markt is verantwoordelijk voor de situatie, laat de bazen betalen!

    De zakenkrant L’Echo van 16 maart schreef: “Bij Audi was er dinsdag een werkonderbreking. Hier eisen de werknemers concrete maatregelen inzake de uitbetaling van kilometervergoedingen aan de werknemers. ‘Sommigen reizen 50 tot 100 kilometer per dag naar het werk. Het is niet goed dat zij de extra kosten van de stijgende prijzen moeten betalen’, aldus het ABVV.” Het artikel merkte nog op: “De eisen van de werknemers bij Audi komen in feite overeen met die in andere bedrijven. Werknemers van Sonaca blokkeerden dinsdag de N5 om hun stem te laten horen. Werknemers van Safran blokkeerden diezelfde dag een rotonde in Herstal tijdens een spontane actie. Ook bij FN Herstal vinden gesprekken plaats tussen werknemers en directie.” (1)

    Terwijl de dividenden die aan de aandeelhouders worden uitgekeerd nog nooit zo hoog waren, betalen de werkenden de zware prijs van de inflatie. De woede is enorm. Met een serieus en ambitieus actieplan is het mogelijk brede lagen van de werkenden te verenigen en een reeks maatregelen te eisen om de explosie van de energieprijzen tegen te gaan. De afschaffing van de wet op de loonnorm is vandaag een belangrijk punt en kan worden gebruikt om de woede te bundelen, net als de verhoging van het minimumloon tot 15 euro per uur. Maatregelen om de energieprijzen aan te pakken zijn eveneens noodzakelijk. De verlaging van de BTW op energie is onvoldoende en verhindert geenszins dat de kapitalistische aasgieren hun zakken vullen. LSP eist de nationalisering van de energiesector zonder compensatie. Dat is noodzakelijk voor zowel onze facturen als om de noodzakelijke groene transitie van de sector mogelijk te maken.

    • Brussel: bijeenkomst op de Kunstberg (bij het centraal station in Brussel) op 24 maart, van 11.00 tot 15.30 uur.

    • Luik: bijeenkomst op 24 maart om 10 uur op de Place St-Paul.

    (1) https://www.lecho.be/entreprises/auto/la-grogne-sociale-monte-dans-les-entreprises-sur-le-prix-de-l-energie/10373965.html

  • Sancties treffen 400 chemie-arbeiders in Antwerpen. ABVV eist nationalisatie van EuroChem

    Foto: Wikimedia Commons

    EuroChem, een bedrijf met 400 werknemers in Antwerpen, wordt stilgelegd als gevolg van de sancties tegen de Russische oligarch Andrey Melnenchenko. Die stapte ondertussen op als bestuurder en verklaarde ook geen aandeelhouder meer te zijn. Het is evenwel niet duidelijk wie dan wel eigenaar is. Meststoffenfabrikant EuroChem is de productie stapsgewijs aan het stilleggen nadat BASF Antwerpen, op wiens site EuroChem gevestigd is, niet langer levert aan het bedrijf.

    ABVV BASF reageerde meteen: “We kunnen niet toestaan dat honderden gezinnen nog eens extra worden getroffen door sancties terwijl de energie- en brandstofprijzen exploderen. Alsof onze tijdelijke werkloosheid het conflict zal oplossen. Alsof Melnichenko daardoor een boterham minder zal eten.” De vakbond voegde eraan toe: “De werkende klasse mag vechten en lijden voor de belangen van de politieke en economische elites in deze wereld. Dit moet stoppen.” ABVV BASF eindigde de eerste reactie op het nieuws met deze oproep: “Voor de onmiddellijke opbouw van een vreedzame anti-oorlogsbeweging in het Westen én Rusland. Wij zijn paraat!”

    De Algemene Centrale Antwerpen Waasland werpt de eis van de nationalisatie van het bedrijf op tafel. “We moeten naar een plan B om de productie te kunnen voortzetten. We vragen de overheid daarom te kijken of ze de Antwerpse vestiging van EuroChem tijdelijk of definitief kan overnemen via een nationalisering of een ander mechanisme,” aldus Bruno Verlaeckt van het ABVV in De Tijd (14 maart).

  • Het schandaal van Orpea. Ouderen mishandeld uit winstobsessie

    “De doodgravers.” De titel is huiveringwekkend. In dit schokkende boek, in het Frans uitgebracht onder de titel ‘Les Fossoyeurs’, klaagt Victor Castanet de morbide gevolgen aan van de praktijken van de Franse rust- en verzorgingsgigant Orpea. Dat is de wereldleider in de sector. De logica van de private sector en het bijhorende winstbejag veroordeelt onze ouders en grootouders tot een vreselijke oude dag. Dit moet veranderen!

    door Nicolas Croes uit maandblad De Linkse Socialist

    Een systeem gebaseerd op terreur  

    Het boek verscheen op 26 januari en is ondertussen aan een zesde druk toe. Er zijn op minder dan een maand 115.000 exemplaren van verkocht. Het boek onthult de dramatische gevolgen van een gevaarlijke onderbezetting van het personeel, diverse tekortkomingen bij het verlenen van de meest elementaire zorg, besparingen op het voedsel van bewoners … Het boek toont een zorgsysteem waarin ouderen beschouwd worden als melkkoeien. Tot aan hun vaak voortijdige dood moeten ze vooral winst opleveren. De auteur richt niet enkel zijn pijlen op de directie van Orpea, hij wijst terecht op de politici die rechtstreeks betrokken zijn bij de financiering van deze inrichtingen en die doof bleven voor de vele waarschuwingen van de families van bewoners of voor de vele schokkende rapporten de afgelopen jaren.  

    Het is geen geheim dat de verfoeilijke winstmachine van de ouderenzorg in stand wordt gehouden door terreur op de werkplaats. Victor Castanet legt uit: “Er gaapt een indrukwekkende kloof tussen enerzijds de zorginstellingen die bedoeld zijn om kwetsbare personen op te vangen, waar de grootste menselijkheid zou moeten heersen om hen te beschermen, en anderzijds het geweld en de ondoorzichtigheid van het beheer van deze plaatsen. In de wereld van Orpea – de groep is aanwezig in drieëntwintig landen, op drie continenten, met meer dan duizend vestigingen – wordt regelmatig een loopje genomen met het arbeidsrecht. Volgens de getuigenissen die ik verzamelde, gebeurt het ook dat er misbruik wordt gemaakt van ontslag wegens dringende redenen… Er bestaan hiervoor zelfs ‘opruimdirecteurs’. Omgekeerd is volgzaamheid een garantie voor promotie… Alle ex-werknemers die ik heb geïnterviewd, waren blijvend geschokt door dit systeem. Het was echt een trauma. Voor sommigen ging het zo ver dat ze depressief werden of zelfs een zelfmoordpoging ondernamen.”

    Orpea gaat geen enkele methode uit de weg om vakbondsverzet te breken. In 2010 werden privé detectives ingezet (gefactureerd voor 15.000 euro per maand) om te infiltreren in de vakbondsafdelingen in ‘CGT-bolwerken’. Hiervoor werd beroep gedaan op de diensten van de Global Synergy Group (GSG), met medeplichtigheid van de eigen human ressources dienst. Zodra bekend werd dat Victor Castanet onderzoek deed naar Orpea, werd hij onderworpen aan een spervuur van intimidatie en bedreigingen. De multinational probeerde hem zelfs af te kopen: 15 miljoen euro in ruil voor zijn stilzwijgen. Gelukkig zette hij door.

    En in België? 

    In een reactie op de publicatie van het boek, verklaarde de Franstalige bediendenbond CNE dat “dit geen openbaring is, maar een bevestiging van de vele getuigenissen die we krijgen van werknemers uit de sector die al verscheidene jaren in dit soort structuren werken.” De vakbond hekelt “het afglijden naar commercialisering van de gezondheidszorg, in het bijzonder in een sector als de ouderenzorg. Het systeem van een onverbiddelijke financiële logica moet in vraag gesteld worden. Overheidsfinanciering mag niet langer gebruikt worden om, in het voorbeeld van Orpea, een winstgevendheid van 304% in de afgelopen 10 jaar mogelijk te maken.” Vakbondsmilitanten merkten in de media op: “Als de luiers vol zijn, worden ze niet vervangen.”

    In Antwerpen kwam Park Lane in opspraak. Dat woonzorgcentrum van Orpea vraagt tot 5000 euro per maand van de bewoners, maar er is een personeelstekort en volgens familieleden een schandalig gebrek aan betrokkenheid. De ouderen worden aan hun lot overgelaten en de zorg schiet tekort. Orpea probeert het af te doen als een individuele verantwoordelijkheid en stelde zich burgerlijke partij in een klacht tegen de voormalige directeur van Park Lane.

    Het ‘Orpea-systeem’ is misselijkmakend. Dit schandaal is vooral tekenend voor de verwoestende gevolgen van de private winstgreep op de ouderenzorg. Ook op dit vlak heeft de pandemie de reeds lang bestaande problemen drastisch verergerd. In Brussel kreeg de Seniorenlijn van Ecoute in 2020 meer dan 2000 oproepen waarbij 405 dossiers werden geopend, bijna dubbel zoveel als een jaar eerder.

    De arbeidersbeweging moet reageren. De vakbonden mogen dit schandaal niet laten passeren, maar kunnen het aangrijpen voor een grootscheepse bewustmakings- en actiecampagne om op het terrein te strijden voor respect voor het personeel en de ouderen. Het doel moet zijn om de hele sector uit de handen van de privébedrijven te halen en om deze op te nemen in een nationale gezondheidsdienst die gefinancierd wordt op basis van de behoeften.

    Les Fossoyeurs, door Victor Castanet, ed. Fayard, 400 p. €22,90.

  • Dreigt een privatisering van de Brusselse openbare ziekenhuizen? Interview met Carine Rosteleur, ACOD-LRB

    De pandemie heeft het belang van goedwerkende ziekenhuizen nogmaals aangetoond. Bij alle discussies over hervormingen van de ziekenhuizen wordt echter niet vertrokken vanuit de noden. Behalve het project dat minister Vandenbroucke nu op tafel legt (waarop we reageren  op socialisme.be), is er ook een privatiseringsdrang in de sector. We spraken hierover met Carine Rosteleur, vakbondssecretaris van ACOD LRB Brussel. 

    door Guy Van Sinoy uit maandblad De Linkse Socialist

    Terwijl de pandemie alle ziekenhuizen in een kritieke situatie heeft gebracht, lijken de openbare ziekenhuizen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest op het punt te staan geprivatiseerd te worden. Wat is er aan de hand?

    “Het moment dat de vakbonden in de publieke sector een protocolakkoord ondertekenden om te stoppen met het benoemen van personeel, was het startpunt voor de privatisering. Wanneer je geen benoemd personeel meer hebt, kan je met hen doen wat je wilt, omdat het contractueel personeel niet langer de bescherming van overheidspersoneel geniet.”

    “Halverwege de jaren 1990 werd het Iris-netwerk opgericht, een publiekrechtelijke structuur die toezicht houdt op de Brusselse openbare ziekenhuizen die vroeger OCMW-ziekenhuizen waren (St-Pierre, Brugmann, Bordet, enz.). Dit was een stap naar privatisering.”

    “Toen Maggie De Block (Open VLD) minister van Volksgezondheid was, verplichtte ze alle ziekenhuizen, zowel publiek als privaat, om zich aan te sluiten bij een netwerk dat zich als een vzw moest organiseren. De vakbonden in de publieke sector vroegen om een andere rechtsvorm dan een vzw, waardoor ze zouden kunnen samenwerken (publiek en privaat), maar het kabinet-De Block weigerde. Het kabinet Vandenbroucke (Vooruit) ging evenmin in op ons verzoek.”

    Wat is het probleem met een vzw? 

    “Op het eerste zicht wekt de naam vzw vertrouwen omdat men denkt dat ‘zonder winstoogmerk’ effectief betekent dat er geen winstoogmerk maar een belangeloos doel is. Maar een vzw is een privaatrechtelijke structuur waar de vakbonden geen algemeen zicht hebben op de financiën van de structuur. Wij weten niet hoe de vakbondscontrole zal worden uitgevoerd, temeer daar de koninklijke uitvoeringsbesluiten nog niet zijn uitgevaardigd.”

    “Vandaag schakelen we een versnelling hoger, want we komen in het domein van de grote manoeuvres om megaziekenhuizen structuren op te leggen in de vorm van vzw’s. Drie grote ziekenhuizen zijn al gegroepeerd onder de koepel van de HUB (Brussels Universitair Ziekenhuis): Erasmus (vzw) (1) en twee ziekenhuizen die deel uitmaakten van het Iris-netwerk, het Jules Bordet Instituut en het Universitair Ziekenhuis Koningin Fabiola van het Kind (HUDERF). De voorzitter van de HUB is een hoogvlieger. Renaud Witmeur (PS) was eerder voorzitter van de Raad van Bestuur van Brugmann (van 2007 tot 2013), van Iris (sinds 2017) en van Nethys (waar hij Stéphane Moreau verving van 2019 tot 2021).”

    “Het nieuwe project dat nu op tafel ligt, is de oprichting van een meganetwerk dat CHORUS zou heten en dat uit subgroepen zou bestaan: de HUB-ziekenhuizen enerzijds, Brugmann en St-Pierre anderzijds, en de Iris-ziekenhuizen in het zuiden met CHIREC. Als men weet dat de voorzitster van de Raad van Bestuur van Brugmann niemand minder is dan Laurette Onkelinx, dan kan men concluderen dat de PS achter deze grote hergroeperingsmanoeuvres zit. Deze moeten een blok van seculiere ziekenhuizen vormen die verbonden zijn met de ULB tegenover een blok van katholieke klinieken die verbonden zijn met de UCL. Bij deze herstructurering dreigen de openbare ziekenhuizen uit de boot te vallen.”

    Wat zijn de reacties op dit project?

    “Het project verkeert in moeilijkheden omdat de directeurs van Brugmann en St-Pierre bij de Raad van State beroep hebben aangetekend tegen deze megafusie, die volgens hen in strijd is met verschillende wettelijke bepalingen.”

    “Met de vakbonden eisen we het recht op om deel te nemen aan de besprekingen over de fusieprojecten van de ziekenhuizen, maar we hebben moeite om ons te laten horen. Er staan twee zaken op het spel: toegang tot zorg voor alle lagen van de bevolking (niet alleen de rijksten) en de arbeidsvoorwaarden en lonen van het personeel.”

    “Uit een recente sociale enquête (2020), gepubliceerd door Statbel, blijkt dat het risico op armoede en sociale uitsluiting het grootst is in het Brussels Gewest. Het gaat om maar liefst 37,8% van de bevolking, tegenover 20% voor heel het land. Uit het onderzoek blijkt ook dat de medische zorg voor een deel van de bevolking niet toegankelijk is. Om nog maar te zwijgen van de daklozen en de mensen zonder ziekteverzekering. Wat zal er met deze mensen gebeuren als de openbare ziekenhuizen verdwijnen?”

    “De strijd voor het behoud van de openbare ziekenhuizen is dus niet alleen een strijd voor de belangen van het personeel, het is ook een belangrijke sociale kwestie.”

    (1) Na de splitsing tussen de ULB en de VUB in 1969 werd besloten twee universitaire ziekenhuizen op te richten in de vorm van vzw’s: Erasmus (900 bedden in Anderlecht) voor de ULB, AZ VUB (700 bedden in Jette). Deze ziekenhuizen bestaan sinds de jaren 1970.

     

    Benoemd of contractueel: een groot verschil voor het personeel

    • Minder stabiliteit in hun job omdat contractueel personeel op elk moment kan worden ontslagen
    • Pensioen berekend op dezelfde basis als dat van werknemers in de private sector (pensioen = 60% van het gemiddelde loon over de gehele loopbaan), terwijl personeel met een vaste benoeming een ambtenarenpensioen heeft: 75% van het gemiddelde van de laatste 10 arbeidsjaren.
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping