NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Delhaize: voor een staking van de volledige sector met lokale betogingen om de franchisering te stoppen!

    Om te winnen van de aandeelhouders van Ahold-Delhaize, zullen we de brede steun die we hebben actief moeten mobiliseren. De directie gaat in het offensief met repressie tegen stakersposten en reclamecampagnes in de media. Wat kunnen wij daar tegenover zetten? De steun en solidariteit onder het personeel, de sector, de bredere arbeidersbeweging en de klanten. Door van alle 128 winkels actiecentra te maken met petities, pamfletten en affiches, kunnen we opbouwen naar grotere acties aan deze winkels, lokale betogingen en nationaal protest.

    Juridisch weerwerk bieden is nodig en gebeurt best in gemeenschappelijk vakbondsfront. Tegelijk moeten we beseffen dat we onze sterkte niet op het terrein van de directie zullen uitspelen. Zij kiest voor een juridische strijd en kreeg meteen een Brusselse rechter zo ver om stakersposten en blokkades te verbieden, de rechter was zelfs zo enthousiast om dit verbod buiten zijn rechtsgebied op te leggen. Onze sterkte bevindt zich elders: in de steun die we genieten en de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging. Een solidariteitsbetoging in Luik op 7 april, op initiatief van het CSC, gaf een belangrijk voorbeeld. Met 1500 betogers van Delhaize, Mestdagh Intermarché en andere bedrijven werd de solidariteit in actie omzet.

    Toen de staalarbeiders van Forges de Clabecq in 1997 met een sluiting bedreigd werden, mobiliseerden ze in alle hoeken van het land onder werkenden en jongeren. Met 70.000 betogers in Tubeke werd de solidariteit zichtbaar. Stel je voor dat we met tienduizenden betogen aan de depots van Delhaize in Zellik. De directie zou het niet wagen om deurwaarders of politie in te schakelen.

    Stel je voor dat we met tienduizenden betogen aan de depots van Delhaize in Zellik. De directie zou het niet wagen om deurwaarders of politie in te schakelen.

    Opbouwen naar zo’n type actie kan met sterke acties aan de winkels met zoveel mogelijk collega’s, klanten en syndicalisten uit andere bedrijven en sectoren. Daarmee kunnen we gaan naar regionale betogingen, mee voorbereid met interprofessionele militantenvergaderingen en campagnes gericht op de klanten. Het zou bovendien het perspectief van een staking van de hele sector concretiseren.

    Als we de brede steun niet organiseren, zal de directie er alles aan doen om deze te ondermijnen.

    Dit belangt iedereen aan!

    De aanval op het personeel van Delhaize is een aanval op de hele arbeidersbeweging. Als de franchisering lukt, staan de vakbonden buitenspel en wordt flexibele en precaire arbeid de nieuwe norm. Zo wil men heel bewust evolueren naar een samenleving waarin je op zijn minst 2 jobs nodig hebt om te overleven. Dat gebeurt vandaag al met de toename van flexijobs. Zo zijn er heel wat werkenden uit andere lageloonsectoren die nog een flexijob in de distributie erbij nemen. Ze kunnen niet anders omwille van de slechte werkvoorwaarden en de hoge levenskost. Idem voor studenten om hun studies te betalen. Kortom, de deur wordt opengezet om de samenleving grondig te veranderen.

    Een verandering waarbij we definitief over werkende armen spreken en waar één job niet meer volstaat! Als dit bij Delhaize lukt, waarom zouden Colruyt, Aldi of Lidl dan wel nog die hogere lonen betalen of op zondag gesloten blijven. Eens die nieuwe standaard gezet is, volgen ook andere sectoren. Als het bij de ene flexibel aan lage lonen kan, waarom niet bij de andere? In die zin was het een sterkte van de betoging in Luik dat ze niet alleen ging over de franchise van Delhaize maar een speerpunt maakte van het soort jobs dat gecreëerd wordt. Het is nu dat we de krachtsverhouding moeten versterken om Delhaize en deze nieuwe standaard in de samenleving te stoppen. Nog meer solidariteit ontwikkelen is nodig om als één tegenover deze kapitalisten te staan.

    Alle werkenden betrekken in een opbouwend actieplan!

    Het is mogelijk om op de werkvloer, in de volledige distributiesector én andere sectoren, de steun voor het personeel van Delhaize verder te activeren. Syndicale delegaties uit andere sectoren kunnen personeelsvergaderingen beleggen waar een delegee van Delhaize komt spreken en mobiliseren. Hetzelfde kan op interprofessionele bijeenkomsten van de vakbonden. Zo kunnen we de solidariteit mobiliseren, zowel in actie als in de ondersteuning van stakerskassen zodat het personeel de financiële slagkracht heeft om verder te staken.

    We kunnen als volgende stappen bouwen naar een grote staking in de volledige distributiesector, in combinatie met lokale betogingen in alle steden! Zo wordt het duidelijk dat deze aanval niet aanvaard wordt door onze klasse. Het is een krachtmeting waarbij we duidelijk maken wie de distributiesector (en zijn winsten) mogelijk maakt. Door de staking veranderen we onze werkmiddelen in een instrument van strijd. Werkenden uit andere sectoren moeten via een stakingsaanzegging kunnen deelnemen aan alle acties die volgen. Zo kunnen we dit verzet massaal maken!

    Met een opbouwend actieplan om de intrekking van het volledige plan af te dwingen, kunnen we winnen. Er zijn ordewoorden nodig voor een sectorstaking. In en rond de winkels van Delhaize kunnen we de kernen van verzet opbouwen met personeel, werkenden uit andere sectoren, klanten en buren. Zo kunnen we onze controle over de winkels versterken. Dat is de beste bescherming tegen de repressie van de directie. En het geeft het personeel het vertrouwen om de staking verder te zetten.

    En als de directie toch doorgaat met de franchise, leggen we de nationalisatie van Delhaize op tafel om jobs en arbeidsomstandigheden te redden. Dit betekent dat we structureel en collectief de controle en de leiding terugnemen en de aandeelhouders die genoeg geprofiteerd hebben eruit gooien.

  • De Lijn: afbraak en uitverkoop gaan een versnelling hoger

    Ritten die niet gereden worden wegens tekort aan chauffeurs of voertuigen, ontoegankelijke en vuile trams en bussen, agressie tegen het personeel … In de huidige situatie en met de klimaat- en mobiliteitsuitdagingen, zou een serieuze uitbreiding van de middelen en een massaal investeringsplan voor De Lijn een logische en vooral noodzakelijke stap zijn. Dat gebeurt niet. De hervorming van het bus- en tramnet zorgt voor achteruitgang en een verdere stap richting privatisering.

    door een vakbondsafgevaardigde bij De Lijn (artikel uit maandblad De Linkse Socialist)

    In 2019 besliste de Vlaamse regering dat de hele structuur van het openbaar vervoer zou veranderen. Het net wordt opgedeeld in een kernnet, aanvullend net en vervoer op maat. Dit zal gefaseerd ingevoerd worden tegen januari 2025. Tot dan zijn alle werkingsmiddelen vastgeklikt. De hervorming moet dus budgetneutraal gebeuren. Bovendien wordt het ‘vervoer op maat’ geprivatiseerd en afgelopen zomer sloot De Lijn een Openbaredienstencontract met de Vlaamse regering waarin de weg naar liberalisering en privatisering verdergezet wordt.

    Personeel voerde actie tegen de gevolgen van het beleid, reizigers tegen hervormingen waarbij lijnen dreigden te verdwijnen. Al het personeel, zowel bij De Lijn als de pachters, en de reizigers moeten de krachten bundelen. Dat kan op basis van een actieplan voor de eis van meer middelen voor dienstverlening, veiligheid, arbeidsvoorwaarden … De privatiseringen moeten teruggedraaid worden, waarbij zowel het personeel als de voertuigen van onderaannemers binnen De Lijn geïntegreerd worden. Extra middelen mogen immers niet dienen voor de winstmarges van de onderaannemers. Ze zijn nodig voor investeringen in meer en beter openbaar vervoer.

    Basisbereikbaarheid?

    Op 1 juli wordt de eerste fase van de basisbereikbaarheid ingevoerd, nadien volgen om de zes maanden nieuwe fasen. In de 15 vervoersregioraden werd de afgelopen jaren beslist over een nieuw vervoersnet. Van inspraak van reizigers of personeel was er weinig of geen sprake. Waar de plannen bekend raakten, schoten de actiegroepen uit de grond. Zo was er zodanig veel protest tegen het nieuwe tramnet in Antwerpen dat het terug opgeborgen werd. 

    Er is een switch naar zogenaamd ‘vraaggestuurd’ openbaar vervoer. Grote en belangrijke lijnen worden rechtgetrokken. Het aanvullend net moet samen met het vervoer op maat zorgen voor de toevoer naar het kernnet of de zogenaamde attractiepolen. Concreet betekent het dat extra middelen voor de ene lijn betaald worden met besparingen elders. De bussen zullen bovendien minder wijken bedienen. Een voorbeeld is lijn 730 in Brasschaat, waar de aanpassing al op 1 januari is doorgevoerd. De dichtbevolkte wijk ‘Kaart’ wordt niet meer bediend. Senioren die er wonen, kunnen enkele keren per dag beroep doen op een buurtbus. Voor de andere bewoners zijn er deelfietsen.

    Het grootste probleem van dit plan is de budgetneutraliteit na meer dan 10 jaar zware besparingen. Zo kan geen enkele stap vooruit gezet worden. Vooral in landelijke gebieden zal dit zorgen voor een kaalslag en toename van vervoersarmoede. De term ‘basisbereikbaarheid’ denkt de lading absoluut niet!

    Vervoer op maat van de private sector en de sociale dumping

    Op 1 januari 2024 gaat het zogenaamde ‘vervoer op maat’ van start. Zo worden belbussen vervangen door OV-taxi’s. De toevoer naar het aanvullend en het kernnet zal volledig overgenomen worden door private spelers. De Lijn zal het vervoer op maat niet langer verzorgen en de chauffeurs zullen onder het taxi-decreet vallen. Dat is een ander paritair comité waar ze 3,6 euro bruto minder per uur zullen verdienen voor dezelfde job! Over de rest van de arbeidsvoorwaarden zwijgen we dan nog. De Vlaamse regering en de directie van De Lijn organiseren zo exact dezelfde sociale dumping als Delhaize…

    ACV Openbare Diensten wees op een voorbeeld van een onderaannemer van De Lijn die belbusopdrachten uitvoerde. De onderaannemer liet weten het contract niet langer te willen uitvoeren, waarop De Lijn het contract in de markt van de taxi’s zette. Dezelfde onderaannemer stelde zich daarvoor kandidaat! Het wil hetzelfde werk doen met minder eisen en aan lagere lonen. Dit is slechts het topje van de ijsberg van de sociale dumping. 

    Nieuw Openbaredienstencontract: middel om verder te besparen 

    Het nieuwe contract tussen de Vlaamse regering en De Lijn gaat verder op de besparingsweg. Er moet maar liefst 188 miljoen euro aan ‘efficiëntiewinsten’ gevonden worden. 

    De reizigers zullen er niet beter van af zijn. Om de kostendekkingsgraad te verhogen, krijgt De Lijn toestemming om de tarieven te verhogen. 

    Wat er geïnvesteerd wordt, is voor de ‘private partners’. Zo wordt ingezet op vergroening van de bussen, vooral die van de pachters. In tegenstelling tot De Lijn zelf zijn de pachters voor de aankoop van nieuwe voertuigen niet gebonden aan procedures van openbare aanbesteding, waardoor de vergroening er sneller kan gaan. Dit staat letterlijk in het contract dat door de Vlaamse regering is opgesteld! Indien die regering tijdig de nodige budgetten had voorzien, dan stond de vergroening van het bussenpark al een pak verder. Voor hun investeringen kunnen de pachters overigens rekenen op ruime steun van de overheid. Per elektrische bus krijgen ze maximaal 21.700 euro per jaar om de meerkost te dekken.

    In dit kader is er het plan ‘Move the Needle’, een hippe managementterm om te zeggen dat een groter deel van de koek naar de pachters gaat. Europese regels geven aan dat tot 33% van het exploitatiebudget mag worden uitbesteed. De Lijn zit momenteel op 29%. De Europese norm is echter geen verplichting, enkel een maximum. 

    Voor openbaar vervoer die naam waardig moeten we zelf zorgen

    Het openbaar vervoer wordt al bijna 15 jaar afgebouwd. Dit komt nu in een verdere versnelling met een versterking van de privatisering. Wachten in de hoop op beterschap in de toekomst is geen optie. De malaise van het openbaar vervoer komt steeds op hetzelfde neer: een schrijnend gebrek aan middelen en het omvormen van een openbare dienst tot een verdienmodel. 

    Er zijn al veel acties gevoerd tegen de gevolgen van de afbraakpolitiek, soms met succes. Het blijft echter beperkt tot symptoombestrijding. Om echte stappen vooruit te zetten, moeten we strijden voor meer middelen. Als ArcelorMittal investeert in een nieuwe ‘groene’ hoogoven van 1,1 miljard euro, krijgt het daar 700 miljoen publieke subsidies voor van de Vlaamse en Europese autoriteiten. Maar voor groen openbaar vervoer zijn er geen middelen?!

    Personeel voerde actie tegen de gevolgen van het beleid, reizigers tegen hervormingen waarbij lijnen dreigden te verdwijnen. Al het personeel, zowel bij De Lijn als de pachters, en de reizigers moeten de krachten bundelen. Dat kan op basis van een actieplan voor de eis van meer middelen voor dienstverlening, veiligheid, arbeidsvoorwaarden … De privatiseringen moeten teruggedraaid worden, waarbij zowel het personeel als de voertuigen van onderaannemers binnen De Lijn geïntegreerd worden. Extra middelen mogen immers niet dienen voor de winstmarges van de onderaannemers. Ze zijn nodig voor investeringen in meer en beter openbaar vervoer.

  • Sociale dumping leidt tot 19de eeuwse toestanden in sociale conflicten

    Sociale dumping leidt tot een terugkeer van arbeidsomstandigheden uit een ver verleden. Nieuwe technologie wordt gebruikt om stukloon terug in te voeren, onder meer in de platformeconomie. Chauffeurs worden vanuit lageloonlanden tewerkgesteld om sociale bescherming en degelijke lonen te omzeilen.

    Op 7 april stuurde een Poolse werkgever een privémilitie op stakende vrachtwagenchauffeurs af. De 75 chauffeurs staakten omdat ze al een maand geen loon kregen en tegen de slechte omstandigheden. De baas trok er met pantservoertuigen en een militie op af. Het doet denken aan hoe sociale conflicten in de 19de eeuw werden aangepakt door de bazen, maar dan met 21ste eeuwse gevechtsuitrusting.  De militie werd opgepakt in Duitsland en de grens overgezet. Dit incident zegt veel over de patronale agressie die gepaard gaat met sociale dumping.

    Dergelijke praktijken zijn uitzonderlijk. Maar eigenlijk komt de intimidatie van stakers, zoals bij Delhaize, op hetzelfde neer en dat is helaas niet uitzonderlijk. Er wordt geen privé-militie op hen afgestuurd om te knokken, maar private deurwaarders die intimideren met formeel papier van een rechtbank en de ruggensteun van de politie. In plaats van een private militie, worden de openbare ordediensten in dienst van de aandeelhouders van Ahold-Delhaize ingezet. Neen, de staat is niet neutraal.

    De directie van Delhaize kreeg van een rechter een vrijgeleide om een deurwaarder en politie in te zetten om stakingspiketten te breken. Elke actie die kan geïnterpreteerd worden als het blokkeren van de toegang tot de opslagplaatsen en winkels wordt verboden. Dit ondergraaft het recht op collectieve actie. Het wordt helemaal cynisch als je in de beschikking kan lezen dat Delhaize de rechter vraagt om op te treden omdat de stakersposten “ernstige schade aan de reputatie van Delhaize veroorzaken.” Wij dachten dat het in de solden zetten van 9200 personeelsleden omwille van de winsthonger van de aandeelhouders de reputatie van het bedrijf schade toebracht… Maar geen enkele rechter die zal oordelen dat daarom het plan van de directie moet ingetrokken worden.

    Uit de beschikking waarmee de deurwaarders naar de stakersposten trokken. “De blokkering veroorzaakt ernstige schade aan de reputatie van Delhaize.” Je moet maar durven!

    Hoe reageren?

    Syndicalisten hebben vaak, en terecht, een grote mond. Dat is nodig om op te komen voor onze rechten. We hebben echter ook het recht om te zwijgen. Een deurwaarder kan proberen te intimideren, maar heeft niet de bevoegdheid om je identiteit te controleren. Enkel de politie kan dit opleggen. Zonder je identiteit kan het dwangbevel niet betekend worden. Als de deurwaarder uiteindelijk toch weet wie je bent en betekent, moet je uiteraard niet voor ontvangst ondertekenen. Het is positief dat de eenzijdige verzoekschriften – nog zoiets 19de eeuws in sociale conflicten – worden aangevochten door de vakbonden.

    Het belangrijkste syndicale antwoord zal echter niet van het juridische terrein komen. Onze kracht bestaat uit mobilisatie en betrokkenheid van collega’s. Van de winkels een actiecentrum maken waarbij zoveel mogelijk personeelsleden betrokken zijn en waar de brede steun in de arbeidersbeweging en onder klanten wordt gemobiliseerd, is het beste antwoord.

    Een massale mobilisatie van de volledige arbeidersbeweging kan elke poging tot intimidatie met deurwaarders onmogelijk maken. Twintig stakers voor een winkel intimideren, lukt misschien. Maar wat als er tweeduizend staan? Een grote actie aan elke winkel om klanten te overtuigen om niet binnen te gaan, kan de mobilisatie verder opbouwen. Acties aan de winkels kunnen stakerskassen organiseren zodat geen enkele collega in deze laagbetaalde sector om financiële redenen niet meestaakt. Het opbouwen van solidariteit door delegees te laten spreken op zoveel mogelijk personeelsvergaderingen in en buiten de sector, kan daar eveneens aan bijdragen.

    Massale acties maken intimidatie en repressie moeilijker. Er zijn veel deurwaarders, maar de directie van Delhaize kan geen leger van honderden deurwaarders inzetten als er duizenden of zelfs meer betogers voor de depots in Zellik staan. Het is door massa-actie dat de arbeidersbeweging het stakingsrecht heeft  afgedwongen. Elke poging om er afbreuk aan te doen, moet op dezelfde manier beantwoord worden. Zoniet zal elke zwakheid langs onze kant leiden tot agressie van de kant van de werkgevers.

    Tot slot nog dit. Liberalen van allerlei slag stellen het opdelen van supermarktketens in kleine zelfstandige franchises voor als vooruitgang waarin zelfs een zekere nostalgie naar vroegere kleine buurtwinkels doorschemert. Delhaize speelt daar cynisch op in met paginagrote krantenadvertenties waarin het om ‘begrip’ vraagt in deze ‘moeilijke tijden’ en zich als volgt voorstelt: “We zijn kruideniers en dat al 150 jaar.” De waarheid is dat de grote ketens de meeste kleine buurtwinkels hebben weggeconcurreerd om de winsten op te drijven. Als ze nu beroep doen op zelfstandigen om hun winkels te beheren, is dat enkel om te besparen op personeel omdat 2,5 miljard euro winst niet volstond voor de aandeelhouders van Ahold-Delhaize en de aankoop van eigen aandelen voor 1 miljard euro – nog een extra cadeau aan de aandeelhouders – al beslist was.

    Sociale dumping leidt ook tot het dumpen van sociale relaties. De franchisering van supermarkten is een stap in de richting van de toestanden die de Oost-Europese chauffeurs meemaken, zowel qua sociale voorwaarden als de wijze waarop collectieve conflicten worden uitgevochten.

    Meer weten over onze standpunten en voorstellen voor de strijd? Kom naar Socialisme 2023!

    Thomas Baeyens, afgevaardigde BBTK bij Albert Heijn: “De aanval op het personeel van Delhaize is een aanval op ons allemaal! Want als de franchisering lukt, zorgt dit ervoor dat de vakbonden buitenspel staan en dat deze flexibele en precaire arbeid het nieuwe normaal wordt. We willen geen samenleving waarin je op zijn minst 2 jobs nodig hebt om te overleven. Dat is nu al voor steeds meer werkenden het geval!”

    “We hebben nood aan een opbouwend actieplan! In elke stad kunnen op zaterdag grote piketten rond de winkel gevormd worden, waarbij klanten, buren en werknemers uit andere sectoren worden opgeroepen om mee te doen. Deze kunnen dienen als opstap naar een lokale betoging in elke stad, zoals die in Luik op 7 april. De volgende stap in dit plan is dan een massale mobilisatie naar de actiedag van de hele distributiesector op 17 april!”

    Thomas zal op 15 april (11u-12u30) spreken in de commissie ‘De aanval op het personeel Delhaize is een aanval op iedereen’
    op SOCIALISME 2023 14 & 15 april. Pianofabriek (Fortstraat 35, 1060 Brussel)

    Lees ook:14-15 april: Socialisme 2023

  • Luikse kinderopvang staakte een week. Een interview

    Alle kinderdagverblijven in de stad Luik waren een week lang gesloten in het kader van de algemene staking van de openbare diensten op 10 maart. Dit was ongekend. Het stakende personeel eist erkenning van het zware karakter van hun job. Ze waren op 10 maart solidair aanwezig op verschillende andere stakingspiketten. We spraken met een vakbondsmilitante die in een kinderopvang in Herstal werkt.

    Interview door Giulia (Luik)

    Waarom staken jullie?

    “Er is het tekort aan personeel. Er is niet veel statutair personeel, velen werken met tijdelijke contracten. Er is veel deeltijds werk en oudere collega’s werken vaak vier vijfden. Als iemand vier vijfden werkt, is er vaak geen vervanging voor de vijfde dag. Een collega ging in mei met pensioen, maar is nog niet vervangen. Als iemand ziek is, zijn we helemaal onderbemand. Onze directrice deed een aanvraag voor twee polyvalente kinderverzorgsters, maar er is niet genoeg geld.”

    “Natuurlijk geven we altijd voorrang aan de kinderen, maar als we bijvoorbeeld in de keuken te weinig personeel hebben, moeten we dat elders vandaan halen… ook al is elke taak heel specifiek. Daarbij komt nog de administratieve rompslomp. We zouden graag dingen invoeren om de dienstverlening te verbeteren, zoals biologische voeding, de dienstverlening uitbreiden zodat deze aansluit op de werktijden van de ouders, enzovoort, maar dat is moeilijk in deze omstandigheden.”

    “We moeten begrijpen dat onze opvangstructuur onvoldoende is. We hebben een wachtlijst van 100 kinderen. De meeste zwangere vrouwen moeten zich bij verschillende kinderdagverblijven aanmelden. En er zijn geen voorzieningen voor noodopvang. Bovendien zijn er problemen met de voorzieningen. De linnenkamer bevindt zich in een kelder en de vochtigheid veroorzaakt schimmel. We vechten al twee jaar om hier iets aan te doen!”

    “Het is vermoeiend. Daarom zit ik in de vakbond, als er iets mis gaat zeg ik dat er oplossingen moeten komen. Vaak lopen dingen vast door een gebrek aan middelen.” 

    De deelname aan de staking is groot. Hoe komt dit? 

    “Met alles wat er gebeurt, van de energiecrisis over de pensioenen tot de kosten van levensonderhoud, hebben mensen geen vertrouwen meer in het beleid. Velen zeiden dat één dag staking geen verschil zou maken. Daarom staken we meerdere dagen. Dat was niet evident. We houden rekening met ouders in moeilijkheden, collega’s die het financieel lastig hebben … Kinderen kunnen niet zomaar in elke opvang geplaatst worden en we mogen hen uiteraard niet in de steek laten.”

    “We organiseerden een rotatie met een vergadering op vrijdag om de staking op maandag te starten. Uiteindelijk ging het goed, zelfs indien de omstandigheden moeilijk waren. De organiserende instantie liet ons in de steek door te zeggen: ‘Doe wat jullie willen, als de kinderen maar in goede omstandigheden worden opgevangen.’ Uiteindelijk slaagde onze staking omwille van de enorme solidariteit tussen de collega’s.”

    Wat zijn de belangrijkste eisen?

    “Meer middelen! Het Office de la Naissance et de l’Enfance (ONE) wil dat de opvang ‘s ochtends en ‘s avonds meer open is, dat de openingstijden uitbreid worden. Daarvoor hebben we meer subsidies nodig. Dat is ook nodig om de opvang te verbeteren en om meer te kunnen inspelen op ouders in moeilijkheden.”

    “Ten tweede moet het beroep worden opgewaardeerd met degelijke opleidingen en betere arbeidscontracten. Dit betreft ook de lonen. Als je alleen bent met een kind en je moet werken voor een paar honderd euro die je uitgeeft aan vervoer, of je verliest sociale uitkeringen en bent er niet voor je kind, dan is de keuze snel gemaakt! We moeten betere lonen en betere steun voor mensen kunnen krijgen.”

  • Delhaize. Als dit passeert, is de hele sector een vogel voor de kat

    Neen aan de neerwaartse spiraal 

    Met een recordwinst van 2,5 miljard euro zet Ahold Delhaize, of beter Holdup-Delhaize, een aanval in op de werkenden om haar winsten met 1 miljard euro te doen stijgen. Via de franchise stoot Delhaize 9000 personeelsleden af. Het gaat om 13% van de 70000 werkenden in de voedingsdistributie. 

    door Wouter (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist

    Delhaize doet deze aanval onder het voorwendsel dat het sneller een groter marktaandeel wil behalen. Dat beoogde resultaat is helemaal niet zo zeker: 25% van de gefranchiseerde winkels zit vandaag in de problemen. Er is gewoonweg te veel concurrentie tussen winkels in België vandaag. Vorig jaar kwamen er in België netto 75 supermarkten bij. Deze investeringen gebeuren niet omdat er te weinig winkels zijn, maar om anderen kapot te maken.  

    In plaats van het personeel leefbare lonen te betalen, investeren deze ketens liever in het bestrijden van hun concurrenten. De groei van de ene keten gaat ten koste van de andere. Deze concurrentielogica is nefast voor het personeel. Wie zegt dat het de klanten ten goede komt, heeft de prijzen nog niet goed bekeken. Een winkelkarretje werd bijna 20% duurder op een jaar tijd. Open VLD-voorzitter Lachaert zal dat niet voelen met zijn maandloon van ruim 10.000 euro, maar gewone werkenden en hun gezinnen wel. 

    In elke stad kunnen op zaterdag grote piketten rond de winkel gevormd worden, waarbij klanten, buren en werknemers uit andere sectoren worden opgeroepen om mee te doen. Deze kunnen dienen als eerste lokale acties op weg naar regionale betogingen. Solidariteit en mobilisatie in alle sectoren is nodig om deze tot een succes te maken.

    Neerwaartse spiraal voor arbeidsvoorwaarden en lonen

    De recente komst van Albert Heijn en Jumbo versnelde de sociale achteruitgang. Deze ketens betalen bijvoorbeeld geen extra loon voor zondagwerk. Dit zet druk op andere winkelketens. Makro ging al failliet. Elders is er een neerwaartse spiraal inzake arbeidsvoorwaarden en lonen. Als de plannen bij Delhaize en Intermarché passeren, is de enige vraag wie de volgende is. 

    Franchisering zet de arbeidsvoorwaarden en lonen onder druk omdat deze winkels onder een ander subcomité vallen. Uiteraard zijn er franchisewinkels waar het goed werken is, maar de minimale voorwaarden zijn een pak slechter: loonbarema’s die tot 25% lager liggen, geen verplichte vergoeding van woon-werkverkeer, geen extra loon op zon- en feestdagen, geen verplichting van maaltijdcheques … De vakbonden hadden in 1999 nooit mogen aanvaarden dat er een subcomité voor gefranchiseerde winkels werd opgericht. De strijd vandaag wordt bemoeilijkt door de nederlaag van toen.

    De afgelopen 25 jaar was er een golf van franchisering. Het wordt voorgesteld alsof het gaat om kleine zelfstandige ondernemers. In veel gevallen is dat niet zo. Van de 50 gefranchiseerde winkels van Albert Heijn worden er 35 uitgebaat door grote ondernemingen. Peeters-Govers bijvoorbeeld baat 14 dergelijke winkels uit. Neen, het gaat niet om lokale verankering. Het gaat om een georkestreerde aanval op de werkvoorwaarden en vakbondsrechten. 

    Bij Albert Heijn ligt de ‘personeelskost’ lager. Hoe ze dat doen? ACV-secretaris Koen Roosen in Het Nieuwsblad: “Ze betalen het minimum. Ze geven geen extra’s. Ze zijn hier nog maar tien jaar of zo en hebben dus veel minder anciënniteit. Ze werken veel met uitzendkrachten, studenten en deeltijdse contracten. 30% van hun medewerkers zijn interims. Bij de eigen winkels van de andere ketens heb je dat bijna niet. De loonpolitiek van Albert Heijn leidt tot een groot verloop, maar dat nemen ze erbij. Er zijn winkels waar er een schrikbewind is, waar niemand durft bewegen.”

    Er is een bewust beleid richting een samenleving waarin je minstens twee jobs nodig hebt om te overleven. Dat gebeurt vandaag al met de toename van flexi-jobs. Veel werkenden uit andere lageloonsectoren nemen er een flexi-job in de distributie bij. Idem voor studenten om hun studies te betalen. In sommige Nederlandse supermarkten werken er bijna enkel studenten, waaronder 16-jarigen die amper 6 euro per uur verdienen. Kortom, de deur wordt opengezet om het aantal werkende armen drastisch op te voeren en te komen tot een samenleving waarin één job niet meer volstaat.

    Deze sector staat al langer bekend om lage lonen. Winkelpersoneel stond tijdens de pandemie in de frontlinie en werd erkend als essentieel. Nu wordt het opgeofferd voor de winsten. Dit staat in schril contrast met wat de top zichzelf toekent. De CEO van Ahold-Delhaize liet zijn jaarloon optrekken tot 6,5 miljoen euro. De eigenaars van Aldi en Lidl staan in de top tien van rijkste Europeanen. 

    Deze strijd belangt iedereen aan

    Als Delhaize ermee wegkomt, zullen anderen volgen. Waarom zouden Colruyt, Aldi of Lidl nog hogere lonen betalen of op zondag gesloten blijven? Eens die nieuwe standaard gezet is, volgen andere sectoren. Als het bij de ene flexibel aan lage lonen kan, waarom niet bij de andere? De strijd bij Delhaize belangt iedereen aan. 

    Via franchisering worden de vakbonden buitenspel gezet omdat elke winkel zogezegd een apart bedrijf is. Uiteraard klopt dat niet: alle belangrijke beslissingen worden op hoger niveau genomen. Het uitschakelen van de vakbonden is een opstap naar het ondermijnen van de arbeidsvoorwaarden. De sterkte van vakbonden is dat het personeel samen sterk staat. Verdelen om te heersen en meer winst te maken, is de politiek van de werkgevers. 

    Rechtse criticasters in het parlement en de media beweren dat de ‘rigide’ opstelling van de vakbonden de noodzakelijke flexibiliteit in een veranderende markt zou tegenhouden. Als de sector problemen kent, komt dit niet door het hardwerkende personeel maar door de moordende concurrentie die door winsthonger is ingegeven. Niet de vakbonden, maar de aandeelhouders zijn het probleem. Ahold-Delhaize kondigde eind november aan dat het via de inkoop van eigen aandelen 1 miljard euro cadeau doet aan de aandeelhouders. Enkele maanden later volgde de aankondiging dat er 1 miljard euro moet bespaard worden op het personeel.

    Er wordt gezegd dat het bestaande personeel de huidige voorwaarden behoudt bij een overgang naar een franchise. Uiteraard is dat slechts tijdelijk: nieuw personeel zal slechtere voorwaarden hebben, oud personeel zal weg gejaagd worden. Tot wat franchisering leidt, werd duidelijk bij een controle van een AD Delhaize aan de Anspachlaan in Brussel. Acht van de twintig gecontroleerde werknemers waren niet eens ingeschreven! De politie verzegelde de winkel, maar de directie doorbrak de zegels waarop de politie nogmaals ter plaatse moest komen. Hoe zal sociale bescherming nageleefd worden onder dergelijke condities?

    Hoe kunnen we winnen? 

    De strijd stoppen, is uiteraard geen optie. Voorwaarden koppelen aan het franchiseren helpt ons evenmin. Het betekent immers dat we het principe aanvaarden. We moeten verenigd onze strijd opbouwen. Er is een grote solidariteit onder het personeel van Delhaize, maar ook in de rest van de sector en onder de ruimere bevolking. 

    De directie heeft zich voorbereid op deze veldslag. We mogen het personeel van Delhaize niet winkel per winkel alleen laten vechten. Een aanval op hun voorwaarden is een aanval op ons allen. Er waren spontane stakingen, acties aan de ondernemingsraad en blokkades van opslagplaatsen. Er was een gezamenlijk protest met collega’s van Intermarché. Dat is een goede eerste stap waarop we verder moeten bouwen.

    In elke stad kunnen op zaterdag grote piketten rond de winkel gevormd worden, waarbij klanten, buren en werknemers uit andere sectoren worden opgeroepen om mee te doen. Deze kunnen dienen als eerste lokale acties op weg naar regionale betogingen. Solidariteit en mobilisatie in alle sectoren is nodig om deze tot een succes te maken.

    Er kan voor deze acties gemobiliseerd worden met petities, pamfletten en spandoeken in elke winkel. Er kunnen solidariteitsaffiches verspreid worden. We kunnen financiële steun ophalen voor een stakerskas. De 128 winkels kunnen een centrale verzetshaard worden waarrond de solidariteit georganiseerd wordt. 

    Dit kan opbouwen naar regionale en nationale betogingen met tienduizenden aanwezigen, waardoor het een strijd van heel de samenleving wordt. De solidariteit omzetten in actieve strijd zou de pas afsnijden voor de propaganda van de traditionele politici en hun media. Als Delhaize niet wil toegeven, moeten we de keten in publieke handen nemen om jobs te redden. Dat zou betekenen dat we collectief de controle en de leiding overnemen van de aandeelhouders die al genoeg geprofiteerd hebben. Het zou bovendien de deur openen voor democratische planning die vertrekt van de noden van zowel het personeel als de klanten.

    Meer weten over onze standpunten en voorstellen voor de strijd? Kom naar Socialisme 2023!

    Thomas Baeyens, afgevaardigde BBTK bij Albert Heijn: “De aanval op het personeel van Delhaize is een aanval op ons allemaal! Want als de franchisering lukt, zorgt dit ervoor dat de vakbonden buitenspel staan en dat deze flexibele en precaire arbeid het nieuwe normaal wordt. We willen geen samenleving waarin je op zijn minst 2 jobs nodig hebt om te overleven. Dat is nu al voor steeds meer werkenden het geval!”

    “We hebben nood aan een opbouwend actieplan! In elke stad kunnen op zaterdag grote piketten rond de winkel gevormd worden, waarbij klanten, buren en werknemers uit andere sectoren worden opgeroepen om mee te doen. Deze kunnen dienen als opstap naar een lokale betoging in elke stad op 7 april, zoals die van CSC in Luik. De volgende stap in dit plan is dan een massale mobilisatie naar de actiedag van de hele distributiesector op 17 april!”

    Thomas zal op 15 april (11u-12u30) spreken in de commissie ‘De aanval op het personeel Delhaize is een aanval op iedereen’
    op SOCIALISME 2023 14 & 15 april. Pianofabriek (Fortstraat 35, 1060 Brussel)

    https://nl.socialisme.be/95359/14-15-april-socialisme-2023

  • Neen aan de besparingen aan de UGent

    Aan de UGent voerden personeelsleden en studenten op 24 maart actie tijdens Dies Natalis, de ‘verjaardag’ van de universiteit. Ze protesteerden tegen het bericht dat de UGent draconische besparingen wil doorvoeren voor alles samen 33,6 miljoen euro. Dit besparingsplan komt na een plan van 22 miljoen euro vorig jaar, waartegen hevig verzet kwam van personeel en studenten. Een deel van de maatregelen werd ingetrokken, maar die liggen nu terug op tafel, naast nieuwe besparingen.

    Het gaat onder meer om het afschaffen van de jobdienst, de ‘Green Office’, nieuwe besparingen in de kinderopvang en bij de schoonmaak, het invoeren van betalend parkeren … Daarnaast wil het bestuur 11 miljoen snoeien door “efficiëntiewinsten en procesanalyses” in de centrale administratie, waarbij “ingrijpen in het personeelseffectief onvermijdelijk is.” Zo is er sprake van een aanwervingsstop bovenop onvrijwillige ontslagen. Dit bedreigt meer dan 200 arbeidsplaatsen. Dit is een sociaal bloedbad, dat bovendien een enorme impact zal hebben op de dienstverlening naar de faculteiten en de studenten. De Vlaamse regering dwingt alle hoger onderwijsinstellingen in een permanente besparingslogica. Mocht ze haar beloftes zijn nagekomen om het stijgend aantal studenten te compenseren met meer middelen, dan zou de UGent vandaag jaarlijks 104 miljoen euro extra krijgen. Geld waar het recht op heeft maar niet krijgt. 

    Eerder lanceerde rector Van de Walle al het voorstel om de inschrijvingsgelden voor studenten te verhogen. Dat idee wordt gedeeld door de rectoren van de KULeuven en de UAntwerpen, maar er wordt aan toegevoegd dat het wellicht pas na de verkiezingen van 2024 mogelijk is. De jarenlange besparingen op het budget door de Vlaamse regering worden doorgeschoven naar studenten en personeel. De rectoren wijzen naar Vlaams minister Weyts, maar voeren ondertussen wel zelf de asociale besparingsoperaties door.

    Nog hoger inschrijvingsgeld en minder middelen voor begeleiding van studenten, zet het democratisch karakter van het hoger onderwijs verder onder druk. Nu al werkt meer dan 70% van de studenten tijdens het schooljaar en een derde zelfs tijdens de examens. Studiedruk, werkdruk en financiële zorgen maken de problemen inzake mentale gezondheid onder jongeren nog erger. Heel wat studenten werken in sectoren als de handel, waar het plan van de directie van Delhaize de voorwaarden verder naar beneden wil trekken. Om ervoor te zorgen dat studenten zich voltijds op hun studies kunnen concentreren, is er nood aan een studentenloon. 

    Op Dies Natalis (24 maart) en de raad van bestuur van 28 maart waren er de eerste protestacties aan de Gentse universiteit. ACOD Ugent verklaarde: “Indien de Raad van Bestuur op 28 maart toch zal beslissen om met deze nota verder te gaan, zal ACOD de komende weken samen met de andere vakbonden aan de UGent kijken welk antwoord hierop moet komen. Wij zijn alvast bereid te strijden voor elke job en tegen elke vorm van asociaal besparen. We zullen dan ook een duidelijk en opbouwend actieplan aankondigen indien nodig.” Het personeel werd al bijeengebracht en ook studenten werden betrokken bij het protest.

    In plaats van besparingen en aanvallen op personeel en studenten, is er nood aan drastisch meer publieke middelen voor alle onderdelen van het onderwijs.

    Actie aan de raad van bestuur gisteren

  • We meten de temperatuur bij sociaal werkers in Frankrijk: il fait chaud!

    Verslag door een sociaal werker

    Afgelopen weekend brachten we een bezoek aan de 10e bijeenkomst van het Franse Travail Social en Lutte in Rijsel. Het gaat om een verzameling van actiegroepen van sociaal werkers in Frankrijk die zich sinds vijf jaar verenigen om de strijd in het sociaal werk samen te voeren. Ze worden ondersteund door enkele vakbonden.

    Het gaat om groepen zoals ‘Le Social Déchaîné’ in Lille, ‘Commission de Mobilisation du Travail Social Ile-de-France’ in Parijs, ‘Travailleurs Sociaux Champagne-Ardenne’ in de Franse Ardennen en de Champagne-streek, ‘Le Social Castagne’ in de Ardèche, ‘Le Social Brûle’ in Marseille, ‘Collectif Travail Social du Gard’ in de regio van Nîmes en Avignon … Er zijn personeelsleden uit de sector en studenten sociaal werk bij betrokken.

    Eengemaakte strijd van sociaal werkers en andere sectoren

    Er werden gezamenlijke eisen ontwikkeld zoals meer middelen voor sociaal werk, hogere lonen voor sociaal werkers, het verlagen van de werkdruk door arbeidsduurvermindering, meer investeringen in de opleiding sociaal werk, het stoppen van de aanval op de werkloosheidsuitkeringen, stop de vermarkting van het sociaal werk, voor uitgebouwde publieke diensten …

    De sociaal werkers en studenten schrijven zich zoveel mogelijk in de algemene beweging in die momenteel plaatsvindt. Ze roepen alle sociaal werkers op om te staken en te betogen voor pensioen op 60 jaar en voor de val van de regering om alle besparingen terug te schroeven. Heel wat sociale rechten en voorzieningen worden immers aangepakt.

    De bijeenkomst werd twee maal onderbroken voor acties. Want de beweging tegen de regering neemt enorme proporties aan. Zaterdagvoormiddag namen we allen deel aan een actie van, voor en door de sans-papiers tegen de nieuwe maatregelen van Macron die een verblijf, toegang tot werk, gezondheidszorg en sociale voorzieningen nog moeilijker maakt.

    In de avond namen we deel aan de dagelijkse betoging in Lille (steeds om 18u) tegen de pensioenhervorming en andere besparingen, tegen de regering en politiegeweld. Deze betoging vindt sinds donderdag elke avond plaats, net zoals in andere steden. Er waren enkel in Lille ongeveer 750 deelnemers. De betoging groeide vooral stap voor stap aan.

    Het systeem en haar onderdrukking worden niet meer aanvaard

    De context waarin de bijeenkomst plaats vond, is indrukwekkend. Sinds Macron het artikel 49.3 van de Grondwet heeft ingeroepen heeft de beweging een heel ander karakter gekregen. De steun in de samenleving werd in één klap veel groter, in het bijzonder de actieve steun van jongeren. Op de betoging waren er vooral veel jongeren aanwezig, naast de georganiseerde arbeidersklasse via de vakbonden en groepen zoals Travail Social en Lutte.

    De slogans op de betoging gingen over de eis van het pensioen op 60 jaar, de regering wegstaken en het politie- en seksueel geweld. Er werd ook duidelijk gescandeerd voor een alternatief op het kapitalisme. Het gaat dus over veel meer dan de pensioenhervorming. Het politiegeweld staat symbool voor de onderdrukking van het regime die ook via artikel 49.3 gebeurt. De steun op straat is erg groot, de slogans tegen Macron worden in de metro’s en op café massaal gescandeerd.

    Internationale solidariteit

    Activisten van Sociaal Werkers in Actie en Travail Social en Lutte Belgique namen deel aan de bijeenkomst. LSP/PSL (International Socialist Alternative) ondersteunt deze groepen. Internationale samenwerking werd er besproken gezien de gezamenlijke belangen. We zitten allen in hetzelfde schuitje, deze strijd internationaal aanpakken is noodzakelijk om te winnen. Er werd beslist om acties over de grenzen heen mee te ondersteunen.

    Op dit ogenblik is het mogelijk om elke dag de betogingen en stakingen mee te ondersteunen. De beweging is enorm en er is de overtuiging dat er gewonnen kan worden. Elke hulp en steun is welkom!

    De sociaal werkers nemen maximaal deel aan deze beweging. Op 23 mei zullen zij in Frankrijk een specifieke staking van het sociaal werk houden. Op 25 april staken de OCMW’s in Brussel en Wallonië. Wederzijdse ondersteuning tussen de groepen in beide landen staat gepland. Samen sterk, tous ensemble!

  • Allemaal Delhaiziens. Samen strijd uitbreiden zodat geen enkele werkende in de solden wordt gezet

    Alle supermarkten beweren in hun reclamecampagnes dat ze bezorgd zijn om de koopkracht. Dat geldt al zeker niet voor het eigen personeel. Delhaize wil 128 winkels en meer dan 9000 werknemers ‘franchiseren’. Dat zou nodig zijn om een ‘duurzame toekomst’ te garanderen… Het gaat enkel om een duurzame toekomst voor de aandeelhouders. Het personeel had die al niet en het zal er met de franchisering niet op verbeteren.

    Artikel door een vakbondsafgevaardigde in een supermarkt voor de april-editie van maandblad De Linkse Socialist (die vrijdag van de drukker komt). Neem hier een abonnement op onze krant.

    De aanval die nu bij Delhaize wordt ingezet, zal niet stoppen aan de deuren van deze winkelketen. Eerder verkocht de groep-Mestdagh 51 Carrefours met 2000 werknemers aan Intermarché, dat er eveneens franchises van wil maken. Als het bij Delhaize en Intermarché lukt, volgt een verdere neerwaartse druk op de lonen en arbeidsvoorwaarden in heel de sector. 

    Het gaat om een sector die al gekenmerkt wordt door flexibel deeltijds werken aan lage lonen, zelfs wie voltijds werkt komt vaak niet aan 2300 euro bruto per maand! Deze aanval zal zich evenmin beperken tot de sector van de supermarkten. Andere bazen kijken nu al verlekkerd naar de definitieve doorbraak van een flexibele lage-loonsector zonder vakbonden in België.

    De inzet van wat bij Delhaize gebeurt, is de vraag welke arbeidsmarkt dominant wordt. Gaan we naar het Amerikaanse model van werkende armen waarbij je twee of meer slecht betaalde flexibele jobs nodig hebt om zelfs dan amper rond te komen? Of verdedigen we vaste jobs met degelijke lonen? Door verschillende aanvallen door kapitalisten vindt de discussie hierover al langer plaats.

    Van elke winkel een organisatiecentrum van onze strijd maken

    Er is nood aan een duidelijk antwoord vanuit onze klasse op deze aanval. Het personeel van Delhaize reageerde spontaan zeer strijdbaar. Ook de publieke opinie steunt het personeel van Delhaize. Volgens een peiling van Het Laatste Nieuws staat 70% achter de stakers. Aan de piketten was er veel steun en solidariteit. We mogen het personeel van Delhaize deze strijd niet alleen laten voeren. Er is nood aan een actieplan om de strijd te organiseren en uit te breiden naar de volledige handelssector en daarbuiten. 

    Om de patronale agressie te stoppen, moeten we onze strijd organiseren en uitbreiden. Wie één van ons probeert te raken, treft ons allemaal. Samen reageren, dat is onze sterkte! We moeten onze werkplaatsen gebruiken om de strijd te organiseren, collega’s en klanten te betrekken en de brede steun om te zetten in grote acties. Dat kan met spandoeken en petities in de winkels, regelmatige stakingspiketten die uitgroeien tot protestacties in opbouw naar lokale betogingen en nationaal protest. 

    1 miljard extra voor aandeelhouders, 1 miljard besparen op personeel

    Het is extra wraakroepend dat deze aanval gebeurt bij Delhaize, dat ook op de Belgische markt winst maakt en dat vorig jaar internationaal met Ahold-Delhaize een recordwinst van 2,5 miljard euro neerzette. De CEO kreeg meteen opslag tot een jaarloon van 6,5 miljoen euro of meer dan 2000 euro per uur! Eerder maakte Ahold-Delhaize bekend dat het voor 1 miljard euro eigen aandelen zal opkopen dit jaar. Dat komt neer op extra cadeaus voor de aandeelhouders. De groep wil hiervoor 1 miljard euro besparen. De aanval op het personeel van Delhaize is daar onderdeel van.

    Voor de aandeelhouders en de CEO’s van deze wereld is het nooit genoeg. Dat ze daarvoor duizenden werkenden in de onzekerheid storten, maakt hen niets uit. De herstructurering zal onze winkelkar niet goedkoper maken. De rekkenvullers en hun collega’s moeten inleveren om de zakkenvullers tevreden te stellen. 

    Het kapitalisme heeft het personeel van Delhaize, Intermarché en de rest van de handelssector in België en de wereld niets te bieden behalve meer werkdruk en miserie. Dit is een klassenoorlog waarin we met alle werkenden samen moeten reageren om de spiraal naar beneden te stoppen en om te buigen. Binnen dit systeem moeten we voor elke verworvenheid steeds opnieuw strijden: de vijfdagenweek, extra loon voor zondagswerk of vakbondsvertegenwoordiging staan opnieuw onder druk. Waarom stoppen bij het verdedigen van onze rechten? We kunnen beter ineens komaf maken met dit volledig rotte systeem waar winst centraal staat, om het te vervangen door een systeem waarin onze noden centraal staan.

    Kom naar Socialisme 2023

    Op vrijdag 14 en zaterdag 15 april is er Socialisme 2023, een tweedaagse vol discussie en vorming om sterker te staan in de strijd voor verandering. Op zaterdag 15 april lassen we van 11u tot 12u30 een extra commissie in over de strijd bij Delhaize. Een vakbondsafgevaardigde uit de supermarktsector zal daar spreken. Niet te missen!

    https://nl.socialisme.be/95359/14-15-april-socialisme-2023

  • Solidariteitsbezoek aan Delhaize-piketten in Antwerpen

    Afgelopen zaterdag waren er opnieuw heel veel winkels van Delhaize dicht. Er waren ook acties aan de depots. Het protest tegen de poging van de directie om 128 winkels te franchiseren gaat door. Leden van LSP trokken naar verschillende stakingsposten. Hieronder een verslagje van zo’n bezoek door een groepje militanten in Antwerpen.

    Door Nico (Antwerpen)

    Zaterdag waren er nog steeds meer dan honderd winkels geblokkeerd door piketten. Het personeel neemt de brutale aanval niet. Met enkele leden van LSP en Actief Linkse Antwerpen trokken we zaterdag langs piketten in Berchem, Deurne en Wilrijk.

    Het gemeenschappelijk vakbondsfront maakte een pamflet voor de klanten die zaterdag voor gesloten deuren stonden. Het is een instrument om de solidariteit tussen het personeel en de klanten op te bouwen. Aanvallen op de arbeidsvoorwaarden dienen niet om de prijzen voor de klanten te verhogen maar om de winsten te vergroten. Een bedrijf dat flexibiliseert en de rechten van het personeel ondergraaft, bouwt ook de klantvriendelijkheid af. Het kan bovendien als gevaarlijk precedent gebruikt worden om alle arbeids- en loonvoorwaarden naar beneden te trekken. Straks houden we helemaal geen koopkracht meer over!

    Een dergelijk pamflet voor de klanten is heel nuttig. Het zou ook in de buurt rond de winkels kunnen verspreid worden, gekoppeld aan een uitnodiging om deel te nemen aan een volgende stakingspiket. Zo kunnen we een krachtsverhouding opbouwen tegen de directie. De stakers leggen uit dat de meeste klanten hun solidariteit betuigen. Ook in de week, als de winkel open is, krijgen ze heel veel steun voor de acties en het verzet tegen de directie. Dit kunnen we een versnelling hoger schakelen door de solidariteit  van de klanten actief te organiseren. Dat kan gekoppeld worden aan deelname van delegaties van andere winkels en andere sectoren.

    Een werknemer zei zaterdag: “Wat is de volgende stap? Willen ze ons de hele nacht laten werken?” We moeten dringend een overwinning behalen bij Delhaize. Deze zucht naar meer en meer winst moet gestopt worden. Dit gaat over de verloning van het essentieel personeel dat tijdens de pandemie door iedereen als onmisbaar werd erkend. Wat een arrogantie om nu met dit plan te komen omdat 2,5 miljard euro winst niet volstaat! Als de directie het personeel bedreigt, moeten we de directie van antwoord dienen. Als het dreigt met ontslagen en sluitingen, moeten de winkels in publieke handen genomen worden om jobs en arbeidsvoorwaarden te redden.

    Deze week is er op dinsdagochtend een actie aan de hoofdzetel in Zellik. Volgende zaterdag zijn er opnieuw acties aan winkels. Een aanval op het personeel van Delhaize is een aanval op ons allemaal!

  • Syndicale solidariteit met de strijd bij Delhaize

    De strijd bij Delhaize belangt iedereen aan. Enkele vakbondsdelegaties namen solidariteitsmoties aan. Een te volgen voorbeeld! Hieronder twee voorbeelden van zulke moties.

    ABVV Audi Brussels

    “Beste kameraden, beste medewerkers van Delhaize. Met deze motie wil de delegatie van Audi Brussels zijn steun betuigen met jullie strijd. Door zijn winkels over te laten aan zelfstandige ondernemers wil Delhaize zich onttrekken aan zijn verantwoordelijkheid t.o.v zijn personeel en dit met als objectief nog meer winst te genereren en de syndicale slagkracht te ondermijnen. Jullie strijd is gerechtvaardigd en gaat verder dan de muren van de winkels. Wij volgen dit aandachtig op en zijn steeds bereid om steun te bieden indien dit nodig mocht zijn.”

    ACOD LRB Brussel

    “Enkele dagen geleden, aan de vooravond van de internationale dag van de strijd voor vrouwenrechten, kondigde de directie van de groep Delhaize een plan aan om de 128 winkels van de groep in België te verzelfstandigen. De meer dan 8.000 collega’s van Delhaize zijn geschokt door deze aankondiging, die de werknemers van de onderneming zwaar zal treffen.” 

    “De argumenten van de directie en bepaalde redacteurs zijn duidelijk: de verzelfstandiging zal rendabeler zijn. Met de verklaarde doelstelling om zich te ontdoen van de ketenen van de sociale veroveringen van de laatste decennia, is het duidelijk dat de verslechtering van de arbeidsvoorwaarden en lonen alleen maar ten goede zal komen aan enkele mensen, de aandeelhouders van de groep. Deze beslissing is des te beschamender omdat de groep in 2021 meer dan 47 miljoen aan dividenden aan zijn aandeelhouders heeft uitgekeerd.”

    “Onze supermarktcollega’s hebben tijdens de pandemie in de frontlinie gestaan, net als verzorgers en andere beroepsgroepen. Het management van Delhaize heeft besloten hen op deze manier te bedanken. De tijd van applaus is allang voorbij!”

    “De werknemers en hun vakbonden hebben duidelijk gemaakt dat ze dit niet zullen laten gebeuren. De dag na de aankondiging staakten niet minder dan 100 winkels in het hele land.”

    “Een actieplan wordt besproken en met deze motie betuigt de ACOD LRB Brussel haar oprechte solidariteit met alle collega’s bij Delhaize. Deze strijd mag niet de enige strijd blijven van de werknemers van Delhaize Groep. Terwijl onze arbeidsomstandigheden en lonen alleen maar verslechteren, zullen, als de directie van Delhaize erin slaagt haar plan op te leggen, ook andere merken en vervolgens andere sectoren het slachtoffer worden van de vraatzucht van het grootkapitaal.”

    “ACOD LRB Brussel zet zich daarom in om de werknemers van Delhaize te informeren, te sensibiliseren en te mobiliseren in solidariteit. Hou stand, kameraden, wij staan aan jullie zijde!”

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping