NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Vakbondsactie: handen af van onze pensioenen!

    Op maandag 15 juni kwamen enkele duizenden vakbondsmilitanten bijeen aan het Zuidstation in Brussel. Daar werd duidelijk bevestigd dat ons pensioenstelsel wel degelijk betaalbaar is en alle werkenden moet toelaten om op een normale leeftijd van een degelijk pensioen te kunnen genieten. De vele berichten over de onbetaalbaarheid van de pensioenen dienen enkel om een aanval op onze sociale verworvenheden door te voeren.

    Er waren vakbondsmilitanten van de drie vakbonden, maar er kwamen spijtig genoeg weinig concrete voorstellen van wat er nu verder nog zal gebeuren met de strijd tegen het besparingsbeleid en de regering-Michel. ABVV-voorman Goblet riep wel op om van de geplande betoging op 7 oktober, op het ogenblik dat de rechtse regering exact een jaar in het zadel zit, een grootschalig vertoon van ons ongenoegen te maken. De vakbondsleider stelde dat de betoging even groot moet worden als die van 6 november waarmee het actieplan eind vorig jaar op gang werd getrokken. Hopelijk volgt het mobilisatiemateriaal op tijd zodat we de campagne naar die betoging kunnen opstarten. Een goede informatiecampagne kan het verschil maken.

    Waarom niet gaan voor een militantenconcentratie begin september om het mobilisatie- en informatiemateriaal op grote schaal te verspreiden en verder te bouwen op het elan van het eerste actieplan. Een grote nationale betoging zou het begin kunnen vormen van een nieuw actieplan waarmee we de regering van de rijken doen vallen.

    Foto’s door Liesbeth:

    Foto’s door Nico:

  • Ivago. Maken stakingen “rechts groot”? Een antwoord dat De Standaard niet wilde publiceren

    Na afloop van de staking brachten tal van mensen een solidariteitsbericht aan op hun vuilniszak.
    Na afloop van de staking brachten tal van mensen een solidariteitsbericht aan op hun vuilniszak.

    Op 3 juni publiceerde De Standaard een opiniestuk van voormalig VRT-journalist Walter Zinzen. Onder de titel ‘Stakingen maken rechts groot’ pleit Zinzen voor ‘alternatieve’ acties. Zo vraagt hij of het niet doeltreffender zou zijn om “alleen de vuilniszakken van het Gentse stadsbestuur en het Ivago-management voor hun deur te laten opstapelen?”. Zinzen suggereert dat er onder de bevolking een brede afkeer tegen de staking was en dat de staking vooral rechts zou versterken. ABVV-afgevaardigde Jo Coulier stuurde een antwoord naar De Standaard, dat er evenwel voor koos om het niet te publiceren. Hij stuurde het ook naar Walter Zinzen met een begeleidende brief. We publiceren deze brief en het opiniestuk dat De Standaard niet wilde publiceren.

    [divider]

    Beste Walter,

    Hieronder vind je een reactie op uw opinieartikel in De Standaard. Ik weet niet of ze het zullen publiceren, ik zie het wel.

    Ik lees uw bijdragen in de pers altijd met veel interesse. Ik ben het soms oneens, soms eens. Doorgaans vind ik uw artikels inhoudelijk sterk voorbereid. Maar het artikel over de staking vind ik totaal van de pot gerukt.

    Zelf ben ik al van mijn vijftiende actief bij het ABVV, sinds 1994 op de VUB waar ik naast secretaris van de Ondernemingsraad en lid van het CPBW ook al vijftien jaar hoofddelegee ben. Ik heb alle personeelsreglementen (ZAP, AAP, BAP, ATP), in uitvoering van het universiteitsdecreet (1991), mee onderhandeld en mee de vakbondstempel daarop gedrukt. Een vergelijkend onderzoek zal uitwijzen dat het personeel van de VUB de meeste rechten heeft van alle Vlaamse universiteiten, de decennialange inzet van onze uitgebreide militantenkern die bestaat uit collega’s behorende tot alle personeelscategorieën is daar niet vreemd aan. In tegenstelling tot wat algemeen gedacht wordt, hebben wij ons ook sterk ingespannen voor het precair en contractueel personeel; voor de gelijkberechtiging; tegen het afschrijven van oudere werknemers;…

    Als sinds 1982 hoor ik telkens hetzelfde verhaal over stakingen. Ik wil daar nog weinig op ingaan behalve dit. Stakingen hebben wel degelijk effect in openbare diensten. Toen Luc Van Den Bossche minister was, zei hij letterlijk dat hij enkel bespaart op gebouwen en werkingsmiddelen omdat stenen niet staken. De Vlaamse overheid – en vandaag Crevits, die de dochter is van een voormalig kader van het COV – bespaart bewust niet in het kleuter- en basisonderwijs omdat de vakbonden daar sterk staan en succesvol kunnen staken. Het grootste deel van de besparingen in het onderwijs komt telkens ten laste van de universiteiten. Zou het kunnen dat de geringe syndicalisatiegraad en gebrek aan stakingsbereidheid daar een rol in spelen? Ik denk van wel. Toen Vandenbroucke in 2006 een nieuw financieringsmodel lanceerde – dat voor de VUB en het Brussels hoger onderwijs in het algemeen dramatisch was – hebben wij met het ABVV aan de VUB tegen alle verwachtingen in een betoging georganiseerd met meer dan 2000 personeelsleden en studenten uit de Brusselse instellingen. VDB heeft zijn plannen bijgestuurd (en veel extra middelen gegeven aan de Brusselse instellingen) en zowel door zijn entourage als anderen is mij bevestigd dat de actie van de vakbonden daarvan de (hoofd)oorzaak was.

    Ik denk dat staken (en dit zichtbaar maken o.m. door piketten en betogen) wel degelijk leidt tot resultaat op voorwaarde dat de staking gedragen wordt; goed voorbereid is; duidelijke doelstellingen geformuleerd worden; de vakbonden ervoor gaan en niet warm en koud blazen terzelfdertijd. Actie om de actie heeft geen zin, dat kan ik beamen. Maar uw artikel vond ik erover. Ik wil u er ook op wijzen dat n.a.v. de staking van 22 april jl. in Brugge een aantal treinbegeleiders overgegaan zijn tot ‘alternatieve acties’. Ze hebben niet gestaakt maar geweigerd om reizigers te controleren (en dus gratis te laten rijden). Deze mensen hebben nu een tuchtprocedure aan hun been en als gewezen ambtenaar weet u wat dit inhoudt.

    Wat uw mening over Gent betreft, als de ‘progressieve coalitie’ niet herverkozen wordt, dan heeft ze dit vooral aan haar eigen beleid te danken en niet aan de staking. Ik nodig u uit (of wil u foto’s sturen) om met mij eens mee rond te toeren in mijn stad en u zal merken dat er van stapels vuil weinig te merken is al slagen fotografen erin om toch telkens spectaculaire beelden te maken. En de meeste Gentenaars hebben begrip voor de staking al kan dat natuurlijk keren door onder meer het mediaoffensief. Overigens, in Engeland hebben de vakbonden in 2011 een historische (qua grootte) 24-urenstaking met betogingen georganiseerd om daarna te beslissen geen verdere acties te voeren om de verkiezingskansen van Labour niet te hypotheceren. Resultaat: de Conservatieven hebben gewonnen. Eigenlijk heeft de coalitieregering verloren (in stemmen) maar omdat Labour nog meer verloor konden de Tories met nauwelijks 30% van de stemmen een parlementaire meerderheid halen (zelfs Hitler had meer stemmen in 1933).

    Als Termont en co in 2018 verliezen, dan zal het zijn omdat ze van de (sinds 1994) 2000 beloofde sociale woningen er nog geen 200 realiseerden; de stadsdiensten (reiniging, catering in scholen,…) privatiseren; besparen op personeel waardoor de werkdruk stijgt… Misschien ter info, de stad Gent is nog voor 51% aandeelhouder bij het geprivatiseerde Ivago maar in werkelijkheid zwaait de privépartner er de plak. En het idee bestaat om Ivago in twee delen op te splitsen: de verbrandingsoven die door de energieopwekking winstgevend is en de huisvuilophaling en reiniging die enkel kost (aan de belastingsbetaler). U mag twee keer raden welk onderdeel dan volledig in handen van de private partner zal terechtkomen. Dankuwel Daniel, de belastingbetaler zal blij zijn.

    Met vriendelijke groeten,
    Jo Coulier, Hoofdafgevaardigde ABVV Vrije Universiteit Brussel en inwoner van Gent.

    [divider]

    Ingezonden stuk:

    De media maken rechts groot

    Volgens Walter Zinzen zucht Gent onder de stank en viezigheid vanwege de staking bij de vuilniskar. Zijn mosterd haalt hij bij de media die voortdurend beelden de wereld insturen van stapels vuil en Gent herdopen tot ‘Napels aan de Leie’.

    Als inwoner van Gent vraag ik mij af of we het over dezelfde stad hebben? In de overgrote meerderheid van de Gentse straten is weinig afval te bespeuren. De meeste Gentenaars – ook de vreemdelingen die steevast ten onrechte als viespeuken worden opgevoerd – houden hun vuilniszakken netjes binnen.

    Ook de ergernis bij de bevolking waar de media over berichten is mij volkomen onbekend. De meeste Gentenaars hebben veel begrip voor de stakende vuilnismannen en -vrouwen, ondanks de ongemakken die hierdoor ontstaan. Nu ze geconfronteerd worden met het achterblijvend afval beseffen velen welke nuttige en noodzakelijk taak deze mensen in onze stad vervullen. De overgrote meerderheid van de Gentenaars heeft ook begrip voor de enorme werkdruk die de vuilnisophalers ondergaan. Dagelijks lopen ze een kleine marathon en sleuren meer dan 10 ton. Topsport maar dan zonder het riante loon van een topsporter. Hou dit maar eens vol tot uw 67ste!

    Over de inzet van de staking vernemen we weinig in de pers. De Gentse bevolking groeide de laatste decennia enorm aan. De studentenpopulatie verdubbelde bijna. En in Gent worden steeds meer evenementen georganiseerd die allemaal zorgen voor extra afval. De personeelsbezetting bij Ivago volgde de groeiende afvalberg niet. Naast de problemen van werkdruk zijn er nog allerlei problemen met het management dat er niet in slaagt om de lonen tijdig en correct uit te betalen; weinig respect heeft voor het personeel en zichzelf riante bonussen toekent. Hierover vernemen we weinig in de media.

    Walter Zinzen meent dat vakbonden moeten nadenken over alternatieve vormen van actie voeren. Dit argument wordt telkens naar voren gebracht zonder dat er alternatieve voorstellen komen. Of toch, soms suggereert men dat de treinbegeleiders niet moeten staken maar de reizigers gratis moeten laten rijden als protestmiddel. Dit komt neer op werkverzuim en kan aanleiding zijn tot sancties of ontslag van de betrokken treinbegeleiders. Hetzelfde kan worden gezegd over de suggestie van Walter Zinzen om bij wijze van protest enkel de vuilzakken van het management te laten staan. Ook dit is werkverzuim en bovendien gaat Walter Zinzen ervan uit dat die managers in Gent wonen. Zoals managers bij de spoorwegen doorgaans met chique wagens rijden, wonen vele managers van de stadsdiensten in andere gemeenten dan Gent en is het onmogelijk voor de Gentse vuilnismannen om die vuilniszakken te laten staan.

    Volgens Walter Zinzen weten we alvast wie er schuldig zal zijn aan een mogelijke verkiezingsnederlaag van de progressieve partijen in Gent, met name de stakende vuilnismannen. Ik vrees dat de verdraaide berichtgeving; het gebrek aan reële en correcte achtergrondinformatie en de stemmingmakerij van journalisten veel meer zal bijdragen aan de overwinning van rechts.

  • Als liberalen over democratie prediken, werkende let op uw democratische rechten!

    stakingOp de opiniepagina’s van knack.be schreef Bert Schelfout van Open Vld een stuk onder de titel “Eerlijke democraten staken niet.” Vreemd dat ‘eerlijke democratie’ wordt gekoppeld aan een voorstel om het democratisch recht op staken af te bouwen. Dat heeft niets met democratie te maken, het leidt ons integendeel terug tot de tijd van een nog repressievere vorm van dictatuur van het kapitaal.

    De liberale jongeren van Bert Schelfout en co kwamen eerder met de ‘Werkbond’ op de proppen, een initiatief gericht op het uitdrukkelijk aan banden leggen van het stakingsrecht. Met het initiatief wilden ze een terugkeer naar de antistakingsregels van het decreet D’Allarde en de Wet Le Chapelier uit de tijd van Napoleon. Samenspannen tegen de werkgever werd toen strafrechtelijk vervolgd. De reden daarvoor klinkt nogal erg Open Vld’achtig: in naam van de vrijheid van arbeid was er een verbod op stakingen. Er waren toch voldoende andere manieren om ongenoegen te laten blijken? Zie ook ons artikel ‘Stop de vergassing van het recht op protest’.

    ikstaakporscheIn het stuk voor knack.be gaat Schelfout niet zo ver als met de door zijn partijgenoten opgerichte Werkbond. Nu pleit hij bijvoorbeeld niet voor een verbod op stakingsposten. Neen, hij beperkt zijn stuk tot de ambtenaren. Mensen in overheidsdienst die geen dienstverlening aanbieden negeren de democratie, luidt de stelling van Schelfout die als liberaal liefst zoveel mogelijk openbare diensten geprivatiseerd ziet. Is democratie dan echt beperkt tot het kleuren van een bolletje om de paar jaar en moeten we tussen deze mediagestuurde populariteitstests door allemaal zo stil mogelijk zwijgen?

    Het recht op collectieve actie is een levendige democratische praktijk die afgedwongen is tegen de liberale en andere machthebbers in. Dat werkgevers liever niet zien dat het werkvolk zich verenigt en actie voert, kunnen we begrijpen. Liefst hebben ze volgzame werkmieren die zoveel mogelijk winst voor de werkgevers creëren. Maar wat heeft de afkeer van het recht op collectieve acties in hemelsnaam te maken met ‘eerlijke democratie’? Waarom heeft Schelfout overigens niet de eerlijkheid om te erkennen dat de staking van 15 december volgens een peiling van Het Nieuwsblad door ruim 40% van de Vlamingen werd gesteund en dat meer een vijfde van de hardwerkende Vlamingen eraan deelnam? Beide cijfers liggen hoger dan het stemmenpercentage van Schelfouts eigen partij.

    Aanleiding voor de nieuwe uithaal van Schelfout vormden de staking bij Ivago in Gent, de acties bij de NMBS of nog de dreigementen met acties bij de politie. Schelfout moet erkennen dat het huidige beleid indruist tegen de belangen van het personeel in de publieke sector. Maar daar zouden die personeelsleden niet tegen mogen staken, want dat zou “het vertrouwen van de mensen in politiek en ons democratisch systeem ondermijnen.” Schelfout is expliciet in het omschrijven van de redenen voor het beperken van het stakingsrecht: “Het ondergraaft de slagkracht van politici om besluiten te nemen in het algemeen belang die indruisen tegen particuliere belangen van bijvoorbeeld ambtenaren.” Kortom, staken bemoeilijkt maatregelen die onpopulair zijn onder het personeel. Die vaststelling werd eerder bevestigd door de studie die aangaf dat sterke vakbonden een sterke toename van de ongelijkheid afremmen.

    Het afremmen van het stakingsrecht moet de regering extra slagkracht geven en dit uiteindelijk om de rijksten nog rijker te maken. Die ongelijkheid is voor liberalen een objectief gegeven dat niets met politiek of ideologie te maken heeft. De heersende ideologie is die van de heersende klasse, wist Marx al. En uiteraard wordt die afgedaan als niet-ideologisch maar als ‘de waarheid’. Schelfout bevestigt dit: “Minimale dienstverlening maakt fundamenteel onderdeel uit van een volwassen democratie. Het staat los van enig politiek discours. Alle politici zouden voorstander moeten zijn.” In een “volwassen democratie” staan neoliberale standpunten volgens Schelfout dus “los van enig politiek discours.” Dat is natuurlijk wishfull thinking, het neoliberale model is wel degelijk politiek bepaald en het werd op democratische wijze betwist met de stakingsbeweging eind 2014. Met het huidige beleid zijn nieuwe stakingsacties in de komende periode overigens onvermijdelijk.

    De opstelling van Schelfout komt erop neer dat hij als onderdeel van het establishment, van de machthebbers dus, van bovenaf wil beslissen hoe het verzet van onderuit tegen het gevoerde beleid er wel en niet mag uitzien. Hij wil dat de neoliberalen niet alleen tegen de wil van een groot deel van de bevolking in overgaan tot een aanval op de levensstandaard van werkenden en uitkeringstrekkers, maar hij wil ook nog eens beslissen hoe die werkenden daartegen mogen reageren. Liefst op een manier dat niemand het merkt. Met een opiniebijdrage op knack.be bijvoorbeeld. ‘Eerlijke democraten’ leggen zich neer bij de dictatuur van het kapitaal?

    Tenslotte dit nog: de pogingen van liberalen om zich als ‘eerlijke democraten’ voor te doen, worden niet boven gehaald als het over Griekenland gaat. Dan wordt het argument dat Syriza een mandaat kreeg om het besparingsbeleid te stoppen meteen van tafel geveegd met de stelling dat dit economisch niet haalbaar is en dat het algemene Europese belang voorgaat op het individuele Griekse belang. De Grieken beseften blijkbaar niet dat ‘eerlijke democraten’ niet voor Syriza en tegen het besparingsbeleid mogen stemmen?

    Als liberalen over democratie prediken, werkende let op uw democratische rechten!

  • IVAGO: uitgeperste en gepeste werknemers vechten terug!

    ivago3Dikwijls merk je pas hoe belangrijk iets is wanneer het er plots niet meer is. Op plaatsen waar veel mensen op een kleine oppervlakte samenwonen, is huisvuilophaling een noodzakelijke dienst om de hygiëne en publieke gezondheid te garanderen. Veel Gentenaars hebben er de laatste jaren misschien niet altijd bij stilgestaan wanneer ze wekelijks hun gele vuilniszak buiten zetten. Wat zou er gebeuren mocht die op een dag niet worden opgehaald? En ook de dag nadien niet. Noch de week erna.

    Door Bart Vandersteene, woordvoerder Linkse Socialistische Partij // PDF

    ‘s Avonds voor het slapen gaan of ‘s morgens op weg naar het werk zetten we het vuilnis buiten en bij thuiskomst zijn de zakken weg. Wanneer de mannen en vrouwen – die deze dienst aan de gemeenschap verzorgen – plots het werk neerleggen, blijkt plots hoe belangrijk hun rol in onze samenleving is. Na enkele dagen staking beweerde burgemeester Termont de bevolking al te moeten beschermen tegen mogelijke epidemieën. Toch waren het vooral de middenstand en de uitgekiende politiek van citymarketing die – onder het mom van de volksgezondheid – werden beschermd.

    De spreekwoordelijke druppel

    Dinsdag 26 mei legden de IVAGO-werknemers spontaan het werk neer en 10 dagen later, op donderdag 4 juni, zal het werkschema worden hervat. Het zat hen – om het zacht uit te drukken – hoog. De verhalen over de manier waarop ze door hun directie werden behandeld, zouden iedereen doen revolteren. De twee ergste managers, die een totaal gebrek aan respect toonden voor de werknemers, moesten buiten; daar was moeilijk een compromis over te maken. Het stadsbestuur dat meer dan voldoende op de hoogte was van de problemen, heeft jaren de tijd gehad om de situatie aan te pakken. In maart liepen de IVAGO-werknemers nog in een optocht naar het stadhuis, waar ze de belofte kregen dat de situatie zou veranderen. Maar als de politieke wereld niet in actie komt, hebben de werkenden geen andere keuze dan het initiatief zelf in handen te nemen. De dreiging met ontslag van een 58-jarige collega, die 2 jaar voor zijn pensioen zonder recht op uitkering op straat zou komen te staan, was de spreekwoordelijke druppel. Alle opgestapelde frustratie werd omgezet in een vastberaden staking. Toen een vakbondssecretaris in de media verklaarde dat het intrekken van het ontslag voldoende zou zijn om iedereen terug aan het werk te krijgen, was het kot even te klein. Had hij er dan echt niets van begrepen? Enkel drastische maatregelen, waaronder het vertrek van de twee managers, konden de basis zijn voor een werkhervatting.

    Uiteindelijk wordt het werk hervat met een compromis: de personeelsmanager is weg en er wordt een vacature uitgeschreven, het evaluatiesysteem wordt herzien met inspraak van de vakbonden, er komt gestructureerd maandelijks sociaal overleg en het dreigend ontslag voor de 58-jarige werknemer wordt niet uitgevoerd. Maar de operationele manager blijf in dienst, weliswaar in een andere functie, waar hij volgens de directie geen direct contact meer zou hebben met de arbeiders en op geen enkele manier zou betrokken zijn bij hun evaluatie. Voor veel stakers is dit geen echte oplossing voor het probleem, eerder een verschuiving ervan. En waarom zouden ze blindelings vertrouwen dat de directie zich aan haar woord zal houden? Wie weet duikt diezelfde manager terug op in een nieuwe functie. Een grote waakzaamheid zal daarom noodzakelijk zijn. De krachtsverhoudingen liggen voor het moment echter in het voordeel van de stakers. Houden zo!

    Privatisering maakt koopwaar van een openbare dienst

    In 1994 werd IVAGO opgericht als intercommunale met een private poot. De privé investeerder kreeg de garantie op een mooi jaarlijks rendement in ruil voor de kapitaalinvesteringen. De private partners Sita nv en Indaver hebben grote financiële belangen in de afvalindustrie. Sita is onderdeel van de multinational Suez en zegt over zichzelf dat het tot de top 3 van de wereld behoort inzake afvalmanagement. Afval is big business geworden en dat is nogmaals pijnlijk helder geworden in het Gentse afvalbeleid en in de bedrijfscultuur van IVAGO.

    De afgelopen 20 jaar werd de werkdruk stelselmatig opgedreven en de dienstverlening afgebouwd. Het grofvuil wordt enkel nog op bestelling afgehaald, papier en glas slechts maandelijks, je vuilniszak kost meer dan een klein brood. Binnenkort wordt elk bezoek aan een containerpark betalend, daarvoor zijn alle voorbereidende stappen genomen.
    Wat ooit een publieke dienst was, staat klaar om verkocht te worden. Niet enkel in het afvalbeleid, maar ook de interne bedrijfscultuur, wordt het pad naar deze privatisering geëffend. Tegen eind 2018 komt daar duidelijkheid over. Vanaf 2019 mogen er geen gemengde intercommunales, met een publieke en private partner zoals IVAGO, meer bestaan en moet de keuze gemaakt tussen een volwaardige publieke intercommunale of een volledige privatisering.

    In 2002, naar aanleiding van een gelijkaardige staking, zei een secretaris van het ACV ons het volgende: “Wij denken dat een overheid een belangrijke functie te vervullen heeft om ervoor te zorgen dat een openbare dienst gebruikt wordt voor de dienstverlening aan de bevolking en niet voor de winsten van de privé. De afvalophalers hadden zoals postbodes ook een sociale functie, maar dit is gedaan. Er wordt veel controle uitgeoefend op hun doen en laten. Ze mogen geen babbeltje slaan met de bevolking, moeten tijdens hun middagpauze in hun camion blijven zitten, daar staan dus sancties op die zelfs tot ontslag kunnen leiden.”

    In de beleidsnota voor 2014-2019 schrijven de algemeen directeur Didier Naessens en Groen schepen Tine Heyse: “Het personeel is het kapitaal van IVAGO” en “de doelstelling van IVAGO is om voor al haar medewerkers een omgeving te creëren waarin het opnemen van verantwoordelijkheid, participatie, initiatief, en professionele groei mogelijk zijn.” In beleidsnota’s kan je schrijven wat je wil. De praktijk staat echter mijlenver van de fraaie managerstaal in dit document. “Binnen elke organisatie waar mensen werkzaam zijn, dient de zorg om arbeidsveiligheid en welzijn van de werknemers op het werk een belangrijk deel uit te maken van het beleid. Binnen IVAGO zijn we ons daar terdege van bewust, niet enkel omwille van het wettelijke kader, maar vooral omwille van de verantwoordelijkheid die we voelen en de zorg die we willen dragen voor al onze collega’s.”

    In 2010 waren er in Gent 243.000 inwoners en 379 medewerkers bij IVAGO. Door de besparingen bij de stad Gent moet er 1 miljoen euro worden beknibbeld in de werking van IVAGO en zal het personeelsbestand bevroren worden op 380 medewerkers. Het stadsbestuur trekt projectontwikkelaars aan om nieuwe wijken te creëren waardoor de bevolking zal stijgen tot meer dan 260.000 inwoners tegen 2020. Er zullen alsmaar meer bezoekers en toeristen naar deze mooie en dynamische stad worden aangetrokken, o.a. dankzij de vele evenementen. Maar middelen voor meer personeel bij IVAGO zullen er niet zijn, dus is er maar één oplossing voor de managers: de huidige werknemers nog harder laten werken. De houding van het stadsbestuur is onderdeel van een bewuste strategie om een publiek bedrijf gericht op dienstverlening om te vormen naar een bedrijf waar winst voor de privé-aandeelhouders kan worden gemaakt. Een degelijk statuut voor de werknemers en aanvaardbare arbeidscondities moeten daarom worden afgebroken. De personeelsmanager leek geknipt voor deze asociale job, maar had niet op de solidaire en vastberaden reactie van het personeel gerekend.

    Staking van onderuit opgebouwd

    Tijdens de eerste twee dagen van de staking waren er geen vakbondskleuren te bekennen aan het piket. De staking was niet gepland, maar er waren niet veel woorden nodig om iedereen aan de poort te krijgen. Vanaf dan was er geen weg meer terug, al leken sommige vakbondsverantwoordelijken nog niet volledig te beseffen dat het deze keer menens was. Dankzij de netwerken die vorig jaar werden opgebouwd in de strijd tegen de besparingsregering, werd solidariteit georganiseerd bij omliggende bedrijven en werkplaatsen. Opvallend is ook de steun vanuit de publieke opinie.

    Een vastberaden en verenigde groep werknemers die kan rekenen op solidariteit van collega-syndicalisten en belangrijke steun krijgt vanuit de publieke opinie, vormt een kracht die moeilijk te stoppen is. Een belangrijke les voor toekomstige strijdbewegingen!

    Uit elke staking vallen lessen te trekken, zo ook uit deze. De inzet, vastberadenheid en solidariteit aan het piket was indrukwekkend. Maar bij de afloop en de uiteindelijke beslissing om de staking stop te zetten bestaat een wrang gevoel bij veel stakers.

    Waarom kwam woensdagmorgen de algemeen directeur het ontwerp akkoord toelichten aan het piket? Waarom was de pers daarbij? Waarom kregen de stakers niet de kans om in een gesloten en vertrouwelijke omgeving onder elkaar en met hun vertegenwoordigers te kunnen discussiëren en overleggen om tot een besluit te komen?

    Een stakerscomité, geleid en verkozen door de stakers, had een structuur kunnen geven aan de stakers om zelf controle uit te oefenen over de staking en de beslissingen, waarbij de afgevaardigden en secretarissen op een georganiseerde manier en op een permanente basis verslag en verantwoording komen uitbrengen bij de stakers.

    Een stakerscomité had ook het heft in handen kunnen nemen om van het piket nog meer een ontmoetingsplaats te maken voor de stakers en hun gezinnen en voor solidariteitsbezoeken. Vandaag gebeurde het werk aan het piket spontaan door een groep hard werkende stakers. Vanuit de vakbonden had er materiële en financiële ondersteuning moeten komen om dit vanaf dag één in orde te brengen, een tent, elektriciteit, koffie en koeken ‘s morgens, een frigo en georganiseerde activiteiten aan het piket hadden kunnen helpen om de staking nog steviger wortels te geven.

    Ondanks deze opmerkingen zal iedereen erkennen dat we een historische staking achter de rug hebben met een belangrijke overwinning. De werknemers van IVAGO hebben met deze staking een maatschappelijk cruciale vraag opgeworpen. Hoe kunnen we de openbare diensten beschermen tegen besparingen en privatisering.

    LSP vakbondsmilitanten uit omliggende bedrijven hebben zich dagelijks ingezet om het piket te versterken en solidariteit te organiseren. Ze namen het initiatief tot een facebookpagina om de solidariteit een gezicht te geven en nieuws van de staking te verspreiden.

    LSP Gent steunt de eisen van de stakers en schuift volgende programmapunten voor een effectief afvalbeleid als publieke dienst naar voor:
    ? afvalophaling moet opnieuw in publieke handen komen in een dienst onder democratische controle en beheer van de werknemers. Dit komt de arbeidsomstandigheden ten goede en neemt de reden weg waarom het huidig afvalbeleid kansloos is tegen zwerfvuil en sluikstorten;
    ? het herinvoeren van de goedkope (0,20 euro) vuilniszakken. Wanneer geen dividenden meer moeten worden uitgekeerd aan privé aandeelhouders is dit perfect mogelijk;
    ? een vuilniskorf op elke hoek van de straat. Zo organiseren we onze leefomgeving op een manier dat afval snel een geschikte bestemming kan vinden;
    ? een gratis en vlot toegankelijk containerpark in elke wijk waar snel en degelijk kan worden gesorteerd, ook door mensen die niet goed te been zijn of niet over een auto beschikken;
    ? een cultuur van afvalpreventie installeren zodat de hoeveelheid afval drastisch kan verminderen. Zo’n politiek kan slechts effectief zijn wanneer de gemeenschap controle uitoefent over de productie en daarin het winstprincipe kan vervangen door duurzaamheid.

  • Is de stakingsbereidheid geblust of spelen de vakbondsleidingen met vuur?

    Betoging van ACOD eind maart in Antwerpen. Foto: MediActivista
    Betoging van ACOD eind maart in Antwerpen. Foto: MediActivista

    Van het ACV-congres in Oostende heeft de pers vooral onthouden dat de vakbond het stakingswapen wil inruilen voor andere actievormen. Bij het ABVV zou de animo om er alleen voor te gaan ook niet al te groot zijn, zeker niet in Vlaanderen. Is dat zo of spelen de vakbondsleiders met vuur?

    Artikel door Eric Byl, lid Uitvoerend Bureau LSP, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Dat de beweging dit voorjaar in een dipje is beland, erkennen we. Dat komt niet omdat de regering plots aan populariteit gewonnen heeft, noch omdat men heeft vastgesteld dat er niets tegen te beginnen valt. Integendeel, afgelopen najaar heeft voor velen herbevestigd dat de arbeidersbeweging wel degelijk nog bestaat, dat ze de motor voor verandering is en alle lagen van de maatschappij in beweging kan zetten. Het ontbrak slechts aan een klein duwtje om de regering ten val te brengen, maar dat duwtje is er niet gekomen.

    Velen waren – bij wijze van spreken – dronken van het succes van de beweging in het najaar, maar daardoor ook onvoorbereid voor de onvermijdelijke complicaties, dit voorjaar geïllustreerd door het desastreuse effect van een leiding zonder daadkracht en zonder alternatief. Juist omdat we er zo dicht bij waren om de regering ten val te brengen, is de ontgoocheling nog zo groot. Regering en patronaat willen dat aanwenden om ons te demoraliseren. De vakbonden tegen elkaar opstoken en de verschillen tussen Vlamingen en Franstaligen uitvergroten zijn beproefde methodes.

    In zijn slottoespraak op het ACV-congres negeerde Leemans dat het congres bij de discussie over nieuwe actievormen expliciet liet inschrijven dat “we uiteraard nog steeds gebruik zullen maken van het stakingswapen als dat nodig is”. “Voor medebeheer is de organisatie nog niet rijp”, zei hij. Leemans zou best op zijn tellen passen. In januari behaalde hij met de hakken over de sloot een historisch nipte meerderheid over het loonakkoord. Vertegenwoordigers van beroepscentrales wilden hem toen niet publiekelijk te kijk zetten. Maar als hij hen zo blijft schofferen, zou dat voortaan anders kunnen uitdraaien, deze keer niet alleen bij de bediendencentrales.

    In de pers gaat men er prat op dat ‘slechts’ 35% van het federale comité van het ABVV zich uitsprak voor een algemene staking op 12 mei. Wij lezen dat anders: na de slecht georganiseerde actieweek van april en de staking van de openbare diensten vreesden wij en vele anderen dat een algemene staking zo kort voor de zomer slechts een opgestoken middenvinger zou betekenen die eerder de zwakte dan de sterkte van de beweging zou illustreren. Dat er toch nog zoveel voor stemden, is een uiting van protest tegen het gebrek aan een daadkrachtige strategie van de ABVV-top, een protest dat ook door heel wat van de 65% tegenstemmers gedeeld wordt, wiens tegenstem niet ingegeven was door steun aan de top, maar door vrees voor een mislukking op 12 mei.

    Wie denkt dat het sociaal verzet ‘over and out’ is, vergist zich. Deze regering is nog maar pas begonnen. Na zes maanden zal ze niet op haar lauweren gaan rusten. Het patronaat zal na de eerste successen ook meer willen. We weten nu hoe een actieplan een krachtsverhouding kan opleveren en wat er schort aan de leiding. De arbeiders hebben de eerste veldslag na een beloftevolle wending uiteindelijk nog verloren. Het patronaat en deze rechtse regering zijn echter niet uit op een veldslag, maar op een heuse klassenoorlog waarbij alles op de schop moet.

  • Naar een tweede actieplan zoals dat van eind 2014?

    17559607385_e6fa9031ce_z[dropcap]E[/dropcap]ind april kwam het federaal comité van het ABVV samen. Het federaal comité is verantwoordelijk voor het algemeen bestuur en is samengesteld uit vrijgestelden maar ook afgevaardigden van de verschillende centrales. Eind april werd gediscussieerd over een mogelijke staking op 12 mei.

    Artikel door een ABVV-militant uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Op de bijeenkomst werd het voorstel van een algemene staking op 12 mei door meer dan tweederde van de aanwezigen verworpen. Wel werden verschillende acties gepland om de strijd voor een “rechtvaardig en sociaal beleid” kracht bij te zetten. Op 28 mei werd deelgenomen aan de actiedag rond fiscale rechtvaardigheid en hierna volgen op 4 juni een actie rond vrouwenrechten, op 15 juni een actiedag van gepensioneerden en eind juni komt er een Europese actie. Op 12 mei, op de eerste actie die inging tegen de gevolgen van het besparingsbeleid voor jongeren, kondigde Marc Goblet, algemeen secretaris van het ABVV, aan dat er na de zomer een tweede actieplan komt naar het model van het actieplan eind 2014.

    Het resultaat van de stemming in het federaal comité kan de indruk wekken dat het idee van een algemene staking bijna unaniem werd weggestemd, maar dit betekent niet dat er geen druk van de basis is. Heel wat militanten klaagden dat ze niet gehoord werden. Er werd ook gesteld dat de beweging van eind 2014 veel meer potentieel had dan gewoon wat stoom aflaten om vervolgens terug over te gaan naar business as usual.

    Het enthousiasme dat opgebouwd werd tijdens het actieplan eind 2014, ging opnieuw verloren door de lange periode waarin de vakbondsleidingen de “onderhandelingen een kans wilden geven”. En dat terwijl de regering de aanvallen steeds verder opvoerde en geen enkele twijfel liet bestaan over de plannen om het model van sociaal overleg te ondermijnen. Ondertussen blijven de verworvenheden en lessen van de beweging wel overeind. Velen namen voor het eerst deel aan een vakbondsactie, de ervaring van het actieplan herstelde het vertrouwen van de werkende bevolking in haar kracht en aantal. Er werden vaak ook banden aangegaan met werkenden van andere bedrijven en we konden andere lagen zoals jongeren of de socioculturele sector meetrekken in ons verzet.

    Het ongenoegen is nog steeds aanwezig en de beweging kan terug opgebouwd worden naarmate de asociale maatregelen van de regering-Michel I concreter worden. De aanvallen zullen niet stoppen en we zullen bovendien steeds meer de gevolgen voelen van besparingen op alle niveau’s.

    Een algemene staking organiseer je niet op een geïmproviseerde manier. Het voorstel van een algemene staking op 12 mei liet wel heel weinig tijd om een nieuwe dynamiek op te starten nadat het enthousiasme maandenlang afgeremd werd. Dat is wellicht een gedeeltelijke verklaring voor de verwerping van het voorstel van een staking op 12 mei. Daarnaast zijn er onderhandelingen in de sectoren opgestart en hopen de vakbonden om via die weg een aantal zaken af te dwingen. Dat zal ongetwijfeld niet gemakkelijk zijn als we zien hoe het patronaat zich gesterkt weet door het beleid van de vrienden in de regering van de rijken.

    Het valt te vrezen dat de voorgestelde acties in verspreide slagorde op basis van thema’s die bovendien vaak door regionaal beleid ingevuld worden, weinig effect zullen hebben en geen hernieuwde dynamiek zullen brengen.

    De werkende bevolking heeft nood aan een eigen arbeiderspartij die de verschillende linkse stromingen kan verenigen met respect voor elkaars eigenheid. Het zou ons toelaten om werkenden over sectoren heen bijeen te brengen en te organiseren rond een programma dat de verschillende eisen opneemt. Het zou een breuk betekenen met het besparingsbeleid en een dergelijke arbeiderspartij zou uiteindelijk gaan voor een alternatief op het bestaande beleid. Een politiek instrument zou strijdbare syndicalisten sterken in het verzet tegen de afbouw van onze verworvenheden en de afbraak van onze openbare diensten.

  • Staking bij IVAGO. Interview met een ACOD-militant

    Aan het piket bij IVAGO.
    Aan het piket bij IVAGO.

    Sinds afgelopen dinsdag (26 mei) zijn de werknemers van IVAGO in staking. De vuilniszakken stapelen zich op in de stad en de verbrandingsoven brandt niet meer. De staking gaat zeker verder tot en met maandag. ‘Genoeg is genoeg’, is er te horen. Dagelijks bezocht LSP het piket van de werknemers van IVAGO om solidariteit te betuigen. Op zaterdag 30 mei spraken we met één van de stakers aan het piket, een ACOD-militant.

    Interview door Wouter W.

    Waarom hebben jullie sinds afgelopen dinsdag massaal het werk neergelegd?

    “De aanleiding was het dreigend ontslag van een werknemer die reeds 20 jaar bij ons werkte. Hij zal volgens de procedures voor het directiecomité verschijnen na een aantal slechte evaluaties. Het was voor ons een druppel die de emmer deed overlopen. Reeds lang behandelt een deel van het management de werknemers met weinig respect. Er waren eerdere incidenten. Daarnaast stellen we een aantal problemen vast die maar niet opgelost geraken: lonen die niet correct worden uitbetaald, fouten in de verlofregeling waardoor mensen hun verlof niet rechtmatig kunnen opnemen, een tekort van personeel ten aanzien van een stad die groeit. Gent heeft naast meer inwoners ook veel meer bezoekers en activiteiten. Het gevolg is meer afval. We moeten met hetzelfde aantal werknemers meer werk verzetten. In combinatie met een respectloze houding van sommige managers en soms het verwijt dat we niet voldoende hard werken, werd het dreigend ontslag van de collega de druppel te veel.”

    Op 10 maart was er een betoging van werknemers van IVAGO die eindigde op het stadhuis. Werden er toen geen oplossingen geboden?

    “Wel, we hebben toen duidelijk gemaakt dat deze problemen zich stelden. We hoopten op een ontvangst van de burgemeester. Die was toen met vakantie. Tine Heyse, voorzitter van IVAGO en Schepen van Milieu (voor Groen!), heeft ons toen ontvangen. Er zou een plan van aanpak komen. Vandaag moeten we in de feiten vaststellen dat er weinig veranderd is. Het gedrag van een aantal managers ten aanzien van werknemers is dikwijls nog steeds ongepast, looncorrecties waren niet correct en er zijn nog steeds foute uitbetalingen,… We zijn niet tevreden over de aanpak van de Stad Gent, die 50% van de aandelen van deze intercommunale bezit.”

    Wat is uw reactie op de aanpak van Burgemeester Daniel Termont (Sp.a) de afgelopen dagen?

    “Wij vinden het schandalig dat de burgermeester werknemers opvordert. Het is een aanval op deze staking. Hij probeert de staking te breken. We begrijpen dat er overlast is ten gevolge van onze acties, maar de volksgezondheid lijkt ons niet bedreigd. Bovendien staken we voor de inwoners van Gent. Want een goede huisvuilophaling en -verwerking moet een garantie zijn voor iedereen. Dit staat nog meer onder druk door de dreiging van een verdergaande privatisering.”

    Wat kunnen jullie op dat vlak verwachten?

    “We leven in onzekerheid. Indien er een verdergaande privatisering komt, zullen onze arbeidsomstandigheden verder worden aangetast. Nu wordt reeds meer via interimarbeid gewerkt om te vermijden dat er mensen statutair worden aangenomen. Wat zal het zijn als we volledig overgeleverd worden aan privébedrijven die winstmaximalisatie nastreven? Het management bestaat vandaag al uit privéspelers: ECOV (die de andere 50% van de aandelen bezit) stelt het management aan. Zij strijken vandaag al heel wat winst op: zowel als aandeelhouder via aandelen, als via extra’s voor het management (ter waarde van 400.000 euro afgelopen jaar). Winst maken op de afvalophaling en -verwerking gaat samen met een steeds hoger kost en een beperkte dienstverlening voor de inwoners. Zij betalen dubbel: via belastingen én via de aankoop van vuilniszakken of het gebruik van een containerpark (nu reeds na 10 beurten).”

    Wat willen jullie bereiken?

    “Aanstaande maandag wordt het overleg hervat. We hopen dat de directie en de stad tegemoet komen aan onze eisen. Er moeten genoeg arbeidskrachten zijn voor het gevraagde werk, we willen correcte betalingen en een respectvolle behandeling van elke werknemer, we vinden dat huisvuilophaling en -verwerking publieke opdrachten zijn en ten slotte willen we het dreigend ontslag van onze collega betwisten. We staan hier sterk als gemeenschappelijk vakbondsfront, met de steun van de werknemers en met heel wat solidariteit van inwoners. We gaan ervoor!”

    Succes en solidariteit met alle werknemers!

    ? Facebook groep ‘Solidair met de Ivago-werknemers’

    ivago2

  • Staking bij Ivago in Gent

    [dropcap]I[/dropcap]vago is een intercommunale verantwoordelijk voor de ophaling en verwerking van afval. Er wordt al enkele dagen gestaakt, vandaag is de derde dag. De actie gaat om problemen die al langer aanslepen, er wordt onrespectvol omgegaan met personeel en er zijn problemen met de lonen.

    Op 10 maart was er al een spontane betoging rond deze kwesties. Het feit dat er nu een collega op twee jaar van zijn pensioen werd afgedankt en het gebrek aan vooruitgang sinds 10 maart vormden de druppels die de emmer deden overlopen.

    Dinsdag ontstond er een spontane actie die overliep in een staking. Er volgde overleg met de raad van bestuur, een raad waar de stad Gent 51% zeggenschap heeft. Maar dat overleg kwam niet verder dan het voorstel om wat te schuiven in het management. Dit gebeurde eerder al en het zorgde er enkel voor dat de problemen zich verplaatsten. Voor de stakende arbeiders was het onvoldoende en dus werden de acties verdergezet.

    De vastberadenheid om deze keer niet zonder getekend akkoord te stoppen is groot bij de basis. Zelfs indien de directie de onderhandelingen heeft afgeblazen.

    ivago4

    ivago3

    ivago2

    1ivago

  • Test-Aankoop vergist zich: afbouw NMBS is probleem, niet verzet ertegen

    spoorstaakt

    Test-Aankoop wil de NMBS voor de rechter slepen omdat treinabonnees schade geleden hebben door de stakingsacties. Daarmee speelt het consumentenmagazine in de kaart van de directie en de regering die het stakingsrecht van het personeel aan banden willen leggen. De steeds hysterischer wordende propagandacampagne in de media wordt nu dus ook opgepikt door Test-Aankoop. Zal dit de belangen van de consumenten dienen? Wij menen van niet. Integendeel zelfs.

    Een magazine dat de belangen van de gebruikers, consumenten klinkt in het geval van een openbare dienst wat commercieel, verdedigt, zou logischerwijze eerst en vooral naar de dienstverlening kijken. Die is de afgelopen jaren niet bepaald verbeterd.

    In 2014 waren er in totaal 224,8 miljoen reizigers op het binnenlands personenverkeer van de NMBS.(1) Tien jaar eerder waren dat er 178 miljoen (2). Er is dus een stijging met een kwart. Het personeel en materieel blijven echter achter. Het aantal personeelsleden daalde van 39.000 naar 34.000 of 3.500 minder dan het voorziene aantal (3). Het aantal locomotieven van 1.517 naar 1.329 in 2010. De prijzen voor gebruikers daarentegen stegen wel, de inkomsten die de NMBS uit binnenlands personenverkeer haalde (exclusief overheidssteun) nam met in dezelfde periode met 50% toe. (zie voetnoot 2)

    Samengevat komen deze cijfers neer op 25% meer reizigers die 50% meer betalen en vervoerd worden door 10% minder personeel met 13% minder locomotieven.

    Door een andere compensatie te eisen, speelt Test-Aankoop in op de door de regering gestimuleerde campagne tegen stakingsacties. Het vestigt alle aandacht op de gevolgen van een stakingsactie in plaats van op de redenen voor de acties. Daarmee kan de campagne van Test-Ankoop gemakkelijk gebruikt worden tegen het personeel dat protesteert tegen de afbouw van de dienstverlening. Wiens belangen dient het magazine dan? Alleszins niet die van de reizigers die door het huidige beleid steeds meer betalen voor slechtere dienstverlening. Minder personeel en minder materieel betekent immers meer vertragingen en meer technische problemen. Pendelaars kunnen ervan meespreken. Het maakt dat we op gewone werkdagen stilaan een ‘minimale dienstverlening’ kennen. Toen daartegen geprotesteerd werd door het personeel hoorden we Test-Aankoop niet.

    Het personeel voerde verschillende acties tegen het afbraakbeleid van directie en regering. Die afbraak richt zich eerst tegen het personeel, maar treft ook steeds meer de reizigers. En het beleid wil verder gaan, zo ligt er voorstel op tafel (‘Bouwstenen voor een Protocol van sociaal akkoord’) met onder meer het idee om personeel gemakkelijker te kunnen afdanken met een opzegvergoeding van 1 jaar en outplacementbegeleiding.

    Het personeelstekort zorgt ervoor dat verlofdagen niet kunnen opgenomen worden, vorig jaar werd in juni gestaakt omdat er meer dan een miljoen dergelijke verlofdagen waren binnen het bedrijf. In het voorstel dat op tafel ligt, gaat de directie ervan uit dat er geen collega’s bijkomen: “Op basis van de werkgelegenheidsevolutie binnen de drie maatschappijen kan het aantal noodzakelijke aanwervingen alleen al in de operationele functies tot 2025 geraamd worden op gemiddeld 1.200 personeelsleden per jaar.” Kortom, de afbouw – de ‘werkgelegenheidsevolutie’ – gaat gewoon door. Het personeel moet bovendien steeds flexibeler werken (en ook daar wil de directie nog een schep bovenop doen). En dit met materieel waar steeds minder in geïnvesteerd wordt.

    Het personeel dat actie voerde door te staken, pleit voor een maximale dienstverlening. Daartoe zijn investeringen nodig in personeel en materieel zodat de dienstverlening beter kan worden. Dat is ook in het belang van de reizigers, want daar gaat het natuurlijk om bij een openbare dienst. De directie daarentegen wil net zoals de rechtse regering het openbaar vervoer liberaliseren waarbij winstgevendheid centraal staat. Dat kan door de dienstverlening te beperken en met minder personeel en minder materieel reizigers duurdere ritten aanbieden. Meer betalen voor minder diensten, is het beleid van de afgelopen jaren als voorbereiding op die liberalisering.

    Terwijl de wegen vastslibben en het mobiliteitsprobleem ongekende vormen aanneemt, is het misdadig dat de regering verder wil besparen op openbaar vervoer (zowel trein als tram en bus). Het is in het belang van alle reizigers en pendelaars dat dit beleid en deze regering gestopt worden. Test-Aankoop zou beter de belangen van de reizigers verdedigen door het protest tegen de regering van sociale afbraak te steunen en dus kant te kiezen voor de stakingen.

    Is er geen geld voor investeringen in beter openbaar vervoer? Er is wel geld voor fiscale cadeaus aan de grote bedrijven – het patronaat eist al enkele extra miljarden door de tax shift – en er is wel 4,1 miljard per jaar voor subsidies aan bedrijfswagens, dat is vier keer zoveel als de overheidsdotatie aan De Lijn. Bij de discussie over een tax shift stelde N-VA-voorzitter De Wever dat bedrijfswagens een taboe zijn. Besparen op openbaar vervoer is dat uiteraard niet voor deze regering. Dit beleid organiseert het fileprobleem zowel door het rechtstreeks te financieren via bedrijfswagens als door de afbraak van het openbaar vervoer. Dat is geen noodwendigheid, het is een politieke keuze. Voor alle duidelijkheid: het is uiteraard niet onze keuze. Van een magazine dat de belangen van de reizigers beweert te verdedigen, verwachten we hetzelfde.

     

     

    (1) http://www.belgianrail.be/nl/corporate/Presse/Presse-releases/17_02_2015.aspx

    (2) http://statbel.fgov.be/nl/statistieken/cijfers/verkeer_vervoer/vervoer/spoor/

    (3) zie ons eerder artikel: http://www.socialisme.be/nl/20062/cornu-in-de-aanval-tegen-het-spoorpersoneel

  • Stop de vergassing van het recht op protest!

    Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    1 april. Het ABVV eist in Antwerpen het betogingsrecht terug op met een niet-aangekondigde optocht naar de Grote Markt.
    1 april. Het ABVV eist in Antwerpen het betogingsrecht terug op met een niet-aangekondigde optocht naar de Grote Markt.

    Drastische voorwaarden vooraleer vakbondsmilitanten mogen betogen, GAS-boetes voor wie ingaat tegen de uitspraken van de Antwerpse burgemeester over Berbers, … Het recht op collectief protest heeft het hard te verduren. Oppositie wordt beperkt tot wie individueel en binnen de lijntjes van het neoliberale systeem reageert. De wildgroei van regels die het openbare karakter van de publieke ruimte ondermijnen samen met de toename van repressieve mogelijkheden vloeien voort uit de neoliberale stelling dat er niet zoiets als een ‘samenleving’ is.

    Arbeidersbeweging dwingt recht op protest af

    Het recht op organisatie en protest is door collectieve strijd afgedwongen. Bij de opkomst van het kapitalisme werd alles in individuele verhoudingen gegoten. De arbeider moest zijn verplichtingen nakomen en kreeg in ruil voor zijn arbeidskracht recht op een loon. Andere rechten waren er niet. De wet ‘Le Chapelier’ uit 1791 stelde uitdrukkelijk: “Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,… zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht.” Artikel 416 van het Napoleontische Strafwetboek uit 1810 verbood elke organisatie van verzet tegen de werkgevers en artikel 415 verbood iedere ‘coalitie’ van werknemers met het oog op het neerleggen van het werk of het bemoeilijken ervan. Tussen 1830 en 1867 werden in ons land 1.500 arbeiders op deze basis veroordeeld.

    Elke vorm van organisatie van de arbeidersbeweging werd gezien als een strafbare inbreuk op het recht op arbeid. Toch werd het recht op organisatie en op collectieve actie afgedwongen. Dit gebeurde niet door het vriendelijk te vragen of door ellenlange aanvraagformulieren in te vullen, maar door deze rechten op te eisen. Het recht op vere-niging is in België in 1921 erkend, niet toevallig op het ogenblik dat ook het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen werd ingevoerd. De dreiging van een arbeidersrevolte na de Eerste Wereldoorlog in navolging van de Russische revolutie van 1917 verplichtte de burgerij tot toegevingen. Met het recht op organisatie werd ook het recht op collectieve actie afgedwongen. Van betogingen en andere publieke manifestaties tot het recht op staken.

    Als rechts vandaag het recht op collectieve actie, van betogingsrecht over vrije meningsuiting tot het stakingsrecht, aan banden wil leggen, is dat onderdeel van het thatcheriaanse beleid waarbij wordt geprobeerd om de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal fundamenteel in het voordeel van het kapitaal te veranderen. Onder het mom van moderniteit en vooruitgang wordt gepleit voor een terugkeer naar de normen van het begin van de 19de eeuw, toen kinderarbeid ‘noodzakelijk’ was voor de concurrentiepositie van de bedrijven en sociale zekerheid onbetaalbaar was waardoor sociale bescherming tot liefdadigheid werd beperkt. Antistakingsoproepen zoals de liberale ‘Werkbond’ herhalen bijna woordelijk de wet Le Chapelier of de artikels uit het Napoleontische strafwetboek. Ook zij hebben het over de “vrije uitoefening van nijverheid en arbeid” die bedreigd wordt indien tot stakingsacties wordt overgegaan.

    Collectieve actie betwist

    Om vandaag een actie te organiseren, moet aan een hele reeks voorwaarden voldaan worden. Dat ondervond ook ACOD toen het op 22 maart in Antwerpen betoogde. Enkele voorbeelden van de voorwaarden: “Het gebruik van sirenes en andere lawaai veroorzakende middelen is verboden behalve de megafoon die gebruikt wordt door de voorzitter of door de op voorhand aan de politie aangekondigde deelnemers”, “De organisator spreekt duidelijk af welke leuzen worden gescandeerd en welke boodschap wordt verkondigd (deze mogen niet opruiend, noch strafbaar zijn).”

    Op heel wat plaatsen is het al verboden om actie te voeren omdat het officieel niet langer om openbare ruimte gaat, dit is onder meer het geval voor een groot deel van het plein voor het station Antwerpen Centraal. Affiches aanbrengen in het straatbeeld is helemaal uit den boze en nu worden zelfs boetes opgelegd voor affiches die tijdens de verkiezingen in winkels in Schaarbeek werden aangebracht. De Brusselse lijst Gauches Communes waar LSP aan deelnam moet naar de rechter stappen omdat voor maar liefst 2.600 euro aan boetes op deze basis werd opgelegd! Het uitdelen van pamfletten is ook niet meer evident, in de voorwaarden die de Stad Antwerpen oplegt wordt ook daar moeilijk over gedaan.

    Bij spontane of niet-toegelaten acties wordt vervolgens het repressieve wapen van de GAS-boetes bovengehaald. Bij het protest tegen de uitspraken van De Wever over Berbers werden op die manier honderden GAS-boetes uitgedeeld. Dat moet de drempel voor acties verder verhogen en protest criminaliseren. Met de campagne TegenGAS waarschuwden we hier al voor. De willekeur van de GAS-boetes wordt gebruikt om de neoliberale visie manu militari op te leggen. Protest wordt door de autoriteiten gezien als overlast.

    Een verdere stap in de betwisting van het recht op collectieve actie is de georkestreerde campagne tegen het stakingsrecht. Als de neoliberalen ook dat recht willen aanpakken, is dat omdat ze andere democratische rechten al succesvol konden ondermijnen en natuurlijk vooral omdat het stakingsrecht ingaat tegen de belangen van de werkgevers. Eerdere pogingen om ons stakingsrecht te beknotten met eenzijdige verzoekschriften en zelfs met combitaksen, botsten telkens op verzet en ook op juridische bezwaren. De campagne om het individuele ‘recht op arbeid’ tegen het recht op collectieve actie te plaatsen, is erop gericht om alsnog stappen vooruit te zetten in de strijd tegen het stakingsrecht.

    Hoe onze rechten verdedigen?

    Op 1 april trokken enkele ABVV-centrales in een niet-aangekondigde betoging naar de Antwerpse Grote Markt om er te protesteren tegen het asociale beleid van schaduwpremier De Wever. Tegelijk werd hiermee een antwoord geboden op de strenge voorwaarden om te mogen betogen. De vakbondsmilitanten legden die voorwaarden naast zich neer en trokken dan maar zonder toelating over de Meir, nochtans verboden gebied voor protestacties, naar de Grote Markt. Met de kracht van hun aantal werd het recht op collectief protest in de praktijk afgedwongen.

    Er waren ook creatieve acties zoals ‘Burger Opstaand’, waarbij de bepalingen van wat een samenscholing of betoging is zorgvuldig worden omzeild door voldoende afstand van elkaar te bewaren en bijgevolg louter ‘individueel’ ergens te staan.

    Protest tegen de groeiende repressie is noodzakelijk. Een zwakke reactie zet immers aan tot verdere agressie. Dat er potentieel is voor een breed gedragen strijd tegen repressie, zagen we met het succes van de campagne TegenGAS en andere initiatieven tegen de GAS-boetes. Offensieve acties zoals de niet-aangevraagde betoging van ABVV-militanten op 1 april in Antwerpen zijn erg belangrijk om onze rechten opnieuw af te dwingen zoals we ze destijds bekwamen: door consequente strijd en solidariteit van de volledige arbeidersbeweging.

    We zullen ons verzet tegen het asociale beleid moeten koppelen aan de verdediging van ons recht op dit verzet. Een actieve en breed gedragen campagne voor het recht op protest dringt zich op.

    [divider]

    Minimaal stakingsrecht voor wie maximale dienstverlening wil?

    Het stakingsrecht wordt onder vuur genomen met de discussie over minimale dienstverlening. Door het besparingsbeleid wordt de dienstverlening steeds verder afgebouwd. Zo verdwijnen belbussen en wordt zelfs overwogen om zondagsdiensten van De Lijn nog meer te beperken. Als rechts dienstverlening bij het spoor of in de gevangenissen zo belangrijk vindt, waarom wordt er dan op bespaard? En waarom worden acties voor een betere dienstverlening dan aan banden gelegd?

    De discussie over minimale dienstverlening heeft een minimaal stakingsrecht tot doel. Voor minimale dienstverlening bij het spoor zouden ongeveer twee derden van de personeelsleden opgeroepen worden. De vele vertragingen en mankementen geven aan dat ‘minimale dienstverlening’ nu al de norm is op gewone dagen.

    Rechts wil met de minimale dienstverlening een aanval op het stakingsrecht inzetten. Als dit passeert, zullen andere aanvallen volgen. Brede steun aan het personeel van het spoor en de gevangenissen tegen iedere beperking van hun stakingsrecht is dan ook noodzakelijk.

     

     

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping