Bij de staking van het goederenverkeer op 24 september weigerde een Antwerpse rechter om Infrabel een eenzijdig verzoekschrift met dwangsommen toe te kennen om de staking te breken. Dat een overheidsbedrijf naar de rechter trekt om een staking in de praktijk te verbieden, vonden we toen opmerkelijk. We stelden: “De uitspraak van de Antwerpse rechter is terecht en lijkt ons logisch. Maar het blijft natuurlijk afwachten of alle rechters op een dergelijke wijze zullen oordelen nu ook overheidsbedrijven de door Europa betwiste methode van eenzijdige verzoekschriften tegen stakingsacties hanteren.”
Met de regionale staking bij het spoorpersoneel in Brussel van vandaag werd opnieuw de rechter getrokken. Infrabel kreeg hier wel gelijk van de rechter na het indienen van een eenzijdig verzoekschrift. Toen de stakers zoals steeds bij een staking om 21u45 naar het kantoor van de signalisatie trokken om het personeel te overtuigen om het werk neer te leggen, werden ze door de directie van Infrabel bevolen om de werkplaats te verlaten en kwam een deurwaarder met de beslissing van de rechter van eerste aanleg in Brussel betekenen. In het rechterlijk bevel wordt gesproken over “tijdelijke bezetting van de sporen in de context van politieke stakingen.”
Jean-François Tamellini, federaal secretaris van het ABVV, en Philippe Van Muylder, algemeen secretaris van ABVV Brussel, waren op het piket aanwezig en kondigden aan dat het ABVV deze morgen naar de rechter trekt om het vonnis op eenzijdig verzoekschrift te betwisten. Met dit optreden wil Infrabel, wellicht aangemoedigd door minstens delen van de rechtse regering, het stakingsrecht in de praktijk aan banden leggen.
Net op hetzelfde ogenblik dient N-VA, zonder steun van de rest van de regering, een wetsvoorstel in om het stakingsrecht bij de NMBS volledig te beperken. De rechtse partij wil minimale dienstverlening van 60% van de treinen in de spits en 40% buiten de spits. Eerder kondigde minister Galant aan dat de sociale partners zelf over de minimale dienstverlening moeten onderhandelen en daarvoor tot het einde van het jaar krijgen. Blijkbaar ging die provocatie niet ver genoeg voor N-VA dat cavalier seul speelt in een regelrechte aanval op het spoorpersoneel en hun democratische rechten. Het laten rijden van 60% van de treinen vereist een opvordering van meer dan 60% van het personeel dat normaal moet werken, voor bepaalde beroepsgroepen bij de NMBS wordt het stakingsrecht hiermee volledig afgeschaft.
Het feit dat er onduidelijkheid is over het actieplan, onder meer door interne verdeeldheid onder en binnen de spoorbonden, zal de rechtse agressie tegen de arbeidsvoorwaarden en democratische stakingsrechten wellicht versterkt hebben. Dat de leiding van ACV Transcom eerder een akkoord sloot met de NMBS over de terbeschikkingstelling van personeel aan B Logistics maar dan tegen slechtere voorwaarden, is een verraad dat evenmin in onze kaart speelt.
De rechterzijde wil de NMBS breken. Het wil geprivatiseerde spoorwegen naar Brits model, wat neerkomt op slechtere dienstverlening tegen duurdere tarieven voor de gebruikers en slechtere arbeidsvoorwaarden en minder personeel. Minister Galant wil tegen 2019 663 miljoen euro besparen bij de NMBS of ongeveer 20% van de totale werkingsmiddelen. Hierdoor zou de helft van de loketbedienden verdwijnen en zouden ongeveer 2000 seingevers hun job verliezen. Op bepaalde lijnen wil de directie zelfs besparen op treinbegeleiders. Dit zal ook voor de reizigers gevolgen hebben. De besparingen en het gebrek aan investeringen de afgelopen jaren zorgden al voor problemen van gebrekkige dienstverlening met vertragingen, afgeschafte treinen en technische mankementen.
Toen de mogelijkheid van een volledige privatisering van Bpost en Proximus werd aangekondigd door Alexander De Croo was er uitdrukkelijk geen sprake van de NMBS. Dat werd uitdrukkelijk toegeschreven aan de vrees voor sociale onrust. Op dit ogenblik is de rechterzijde beducht voor de acties van het spoorpersoneel. Vandaar wellicht dat een aanval op het stakingsrecht wordt ingezet. Het doel van die aanval is niet om de reizigers een weliswaar minimale dienstverlening aan te bieden, maar om de spoorwegen volledig te privatiseren. Dan wordt de gewone dienstverlening voor de meeste reizigers sowieso herleid tot een minimaal karakter.
Deze aanval op het stakingsrecht en op het personeel en de dienstverlening mogen we niet laten passeren. We mogen ons niet laten verdelen. Elk teken van verdeeldheid en zwakte langs onze kant, zal door hen maximaal benut worden om de rechten van ons allemaal aan te pakken. Eengemaakte strijd over vakbondskleuren heen en, gezien de ernst van de aanval bij de NMBS, over sectoren heen is aan de orde. Dit moet een integraal en prominent onderdeel zijn van een algemeen actieplan tot de val van de regering. Het potentieel voor onze strijd is nog steeds erg groot, kijk maar naar het succes van de betoging afgelopen woensdag. We moeten hierop zonder aarzelen verder bouwen. Een keuze hebben we niet, als we niet doorzetten zal de regering steeds driester te keer gaan. Bij de spoorstaking zien we daar nu een voorproefje van.
Foto’s door PPICS
