Een jaar rechtse regering betekent een harde aanval op onze levensstandaard. Zowel werkenden als uitkeringstrekkers en jongeren worden getroffen. Zelfs vluchtelingen merken de gevolgen van de besparingen op de sociale sector. Op 7 oktober viert de rechtse regering zijn eerste verjaardag. De vakbonden plannen die dag een grote betoging in gemeenschappelijk front. Rudy De Leeuw kwam maandagavond toelichting geven voor ABVV-militanten in Antwerpen.
Verslag door Geert, foto’s door Liesbeth
De Leeuw begon met een verwijzing naar de vluchtelingencrisis en merkte op dat rechts, populistisch rechts en de werkgevers gebruik willen maken van de vluchtelingencrisis om de sociale bescherming aan te pakken. Het voorbeeld van Huts is natuurlijk opmerkelijk maar ook rechtse politici zoals De Wever en Rutten tonen hun koude cynisme. Daartegenover plaatste De Leeuw “de waarden van democratie, verdraagzaamheid en solidariteit.”
De vluchtelingencrisis staat vandaag centraal in het debat. Als we de ‘antwoorden’ hierop aan rechts overlaten, krijgen we slechts discussie over de verdeling van de tekorten met bijhorend racisme. De belangen van de Belgische arbeidersklasse zijn niet tegengesteld aan die van de vluchtelingen. Door samen op te komen voor meer sociale woningen, degelijke jobs en tegen de groeiende ongelijkheid van het kapitalisme, zowel in België als op wereldvlak, kan er echte eenheid groeien, wat onze strijd alleen maar kan versterken. Het is de ongelijkheid die aanleiding geeft tot ellende, oorlogen en vluchtelingenstromen. Door de ongelijkheid hier en elders te versterken, zal rechts de problemen enkel groter maken.
Volgens De Leeuw moet 7 oktober vooral een nieuw signaal geven na een jaar van afbraakpolitiek onder Michel I. Een overzicht van de maatregelen maakte duidelijk hoe asociaal het huidige beleid is. Van de aanvallen op de lonen met de indexsprong over de pensioenen tot besparingen in de vorm van hogere taksen voor elektriciteit, afschaffing van gratis water en elektriciteit, stopzetting gratis openbaar vervoer voor 65-plussers, verhoging van het inschrijvingsgeld voor studenten, … Het voorlopige eindpunt van de reeks aanvallen is de tax shift die vooral de werkgevers ten goede komt. De Leeuw verwees naar de uitspraken van Fons Verplaetse in Knack die opmerkte dat de tegemoetkomingen voor de bedrijven tegenwoordig even hoog zijn als wat ze nog aan vennootschapsbelasting betalen.
De besparingen werken niet, merkte De Leeuw op. Hij verwees daarbij onder meer naar de studie van het IMF die vaststelde dat elke euro besparingen niet leidt tot de verwachte lagere groei van 0,6 euro maar wel tot een groeivermindering van 2 euro. Van het geld dat in de Britse banken werd gestopt, vloeide slechts een klein deel naar de reële economie door. De besparingen leggen niet de basis voor nieuwe groei, maar wel voor meer ongelijkheid. De cijfers over het aantal leefloners of over de armoede in ons land bevestigen dit. Het sociale weefsel wordt aangevallen en dit leidt tot meer armoede.
Verzet blijft dus nodig. In zijn uitleiding had Antwerps ABVV-voorzitter Verlaeckt het over het puin van de rechtse regering waarop de werkgevers dansen. Een regering die een verjaardagsfeest wil houden waarop Huts pannekoeken bakt en Marc Coucke een liedje zingt. Dat willen de bonden niet toelaten, voor de betoging wordt gehoopt op 100.000 aanwezigen. Verlaeckt stelde dat de mobilisatie zich niet tot 7 oktober mag beperken, dat ook erna mobilisatie nodig zal zijn. En hij verwees ook naar de vluchtelingencrisis waarbij hij stelde dat we tegen de ijskoude rechtse regering onze solidariteit plaatsen.
De zaal van het Bondsgebouw van het ABVV was voor deze meeting niet zo vol gelopen als vorig jaar. Toen zorgde het opbouwende actieplan voor enthousiasme en had de basis het gevoel dat er ernstig zou gestreden worden. Nu was de sfeer anders. Er waren heel wat vragen over wat er na 7 oktober zou gebeuren, wordt het een eindpunt of net het begin van een nieuw actieplan? Deze vragen ook expliciet stellen, was jammer genoeg niet mogelijk. Na de toespraak door De Leeuw volgde een uitleiding door Bruno Verlaeckt, waarna de micro meteen en onverbiddelijk dicht ging ondanks vragen vanuit de zaal om het woord te krijgen. Discussie was voor de besturen van de verschillende centrales, werd gezegd. Op de werkvloer collega’s de mond snoeren als ze kritische vragen stellen, helpt de syndicale werking niet vooruit. Waarom zou dat op een militantenvergadering anders zijn?
In zijn toespraak benadrukte De Leeuw dat er nog een lange weg moet gevolgd worden met het sociaal verzet. De betoging van 7 oktober moet een signaal geven waarna de ABVV-voorzitter hoopt dat de bonden sterker zullen staan in de onderhandelingen om een aantal zaken bij te sturen en om “af en toe het been stijf te houden”. Hebben we de afgelopen maanden niet gezien dat er met deze regering niet kan onderhandeld worden, tenzij over de organisatie van sociale afbraak? Over een actieplan na 7 oktober werd alvast niet gesproken, terwijl dat mobiliserend kan werken voor die betoging. De kracht van het actieplan eind 2014 was net dat de volgende stappen al bekend waren waardoor de acties opbouwend waren, elke nieuwe actie was groter en sterker.
Veel militanten vragen zich af of het menens is op 7 oktober en erna. Het stopzetten van het eerste actieplan zonder inspraak van onderuit en zonder veel communicatie heeft hier en daar wat demoralisatie veroorzaakt en zorgde ervoor dat het momentum verloren ging. Een momentum heropbouwen is niet evident, maar het is mogelijk en noodzakelijk. Dat zullen we echter niet doen met halfslachtige oproepen om te betogen als het doel is om nadien in ‘onderhandelingen’ af en toe het been stijf te houden. We zullen er ook niet geraken door discussie onder militanten van bovenaf te stoppen.
ABVV-voorzitter De Leeuw stelde meermaals dat hij hoopt dat er geen regering-Michel II komt. Dat is inderdaad deel van de uitdaging: er moet een alternatief op deze rechtse regering en op het besparingsbeleid komen. De rechtse regering gewoon uitzitten en hopen dat er zonder syndicaal offensief een andere regering uit de bus komt bij de volgende verkiezingen, is een gevaarlijke gok die alvast in Groot-Brittannië verkeerd is uitgedraaid. De passiviteit van de vakbondsleiders en het wel erg gebrekkige ‘alternatief’ van Labour maakte het voor Cameron, het grote voorbeeld van De Wever, mogelijk om een nieuwe verkiezingsoverwinning te boeken en nieuwe nog hardere besparingen op de Britse arbeidersklasse los te laten, een harde aanval op het stakingsrecht incluis. Laten we het hier ook zo ver komen? Of geven we deze regering geen kans om nog meer op onze kap te besparen door ze direct de pas af te snijden via een nieuw actieplan dat er deze keer geen twijfel over laat bestaan: deze regering moet weg!
Zoals we al eerder opmerkten, is de kwestie van een politiek alternatief van groot belang en is het gebrek hieraan een van de grootste zwaktes langs onze kant. De rechtse regering maakt onverbiddelijk gebruik van elke zwakte bij ons om zelf de agenda te bepalen en de aanvallen steeds verder op te voeren. In ons pamflet en onze krant schreven we: “Strijd is nodig, maar we hebben ook een alternatief nodig op politiek vlak. LSP denkt dat als alle oprechte linkse activisten, organisaties en partijen hun krachten bundelen tot een nieuwe brede en democratische strijdpartij, dit het politieke landschap flink dooreen kan schudden.” Laat ons zo sterk mogelijk mobiliseren naar 7 oktober om van onderuit een actieplan af te dwingen, onze kracht herop te bouwen en de discussie over een politiek alternatief te voeren.
