NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Protest tegen zondagsopeningen in Brussel

    [dropcap]I[/dropcap]n het centrum van Brussel zullen de winkels voortaan ook af en toe op zondag open zijn. Grote winkelketens in en rond de Nieuwstraat hopen zo hun omzet verder te vergroten. Dat dit ten koste van het personeel gaat, nemen ze er probleemloos bij. Van personeel wordt steeds meer flexibiliteit gevraagd, vaak zonder dat daar iets tegenover staat. Toeristen komen niet naar Brussel om naar winkels te gaan van ketens die ze in elke stad in heel de wereld vinden. Vakbondsmilitanten trokken zondag door de Nieuwstraat om er te protesteren tegen de zondagsopeningen.

    Een reeks foto’s door PPICS:

  • Vakbondsprotest aan de nieuwe Decathlon van Evere

    decathlon05

    [dropcap]V[/dropcap]andaag werd actie gevoerd aan de nieuwe Decathlon van Evere. De directie van deze vestiging ging immers in het offensief tegen de vakbonden. Ze weigerde elk sociaal overleg en probeert de syndicale verantwoordelijken buiten alles te houden. Er worden tegelijk parallelle ‘onderhandelingen’ gevoerd met het personeel, maar dan zonder syndicaal mandaat en zonder syndicale bescherming. De directie hoopt zo de arbeidsvoorwaarden aan te passen met onder meer extra flexibiliteit, zondagswerk, … De vakbonden probeerden een verzoening te organiseren in het paritair comité, maar de directie ging niet eens op de uitnodigingen in.

    Verslag door Nico M (Brussel)

    Dit is een poging om de collectieve organisatie van de werknemers te breken door de rol van de vakbonden op het bedrijf aan banden te leggen als voorloper op een aanval op de arbeidsvoorwaarden. Een dag eerder was er nog een actie aan Toyota tegen het willekeurig ontslag van drie militanten. De actie bij Decathlon was amper enkele honderden meter verder. Het wijst op een tendens, het patronaat heeft de jacht op strijdbare syndicalisten geopend. Met een rechtse regering waar de politici elkaar steeds proberen te overtreffen in antisyndicale retoriek, voelen de werkgevers zich gesterkt om ons verzet te ondermijnen.

    decathlon03Er waren enkele honderden militanten voor de poorten van Decathlon om de patronale arrogantie van antwoord te dienen. Tijdens het actieplan van eind 2014 toonden we met onze acties aan dat de vakbonden niet tot het verleden behoren, maar net krachtige hefbomen zijn om ons verzet te organiseren en op te komen voor onze arbeids- en levensvoorwaarden.

    Het feit dat we zo lang moesten wachten op een tweede actieplan dat er nog niet echt kwam, gaf de werkgevers en hun politici de tijd om zich wat recht te trekken en de aanval verder te zetten. Een tweede actieplan zal nodig zijn om het besparingsbeleid en de regeringen die dit verdedigen weg te krijgen. Maar ook om te vermijden dat we bedrijf per bedrijf of sector per sector strijden.

    De actie vandaag was erg succesvol. Het toonde aan dat de vakbonden niet enkel organisaties zijn om te onderhandelen, maar ook instrumenten van strijd op straat en op de werkvloer. We mogen geen toegevingen doen aan regering en patronaat. Zij verharden hun toon om ons harder aan te vallen. Dat we daartegen moeten ingaan, was alleszins duidelijk voor de honderden militanten die vandaag op de actie waren.

    Zullen we ook langs onze kant de toon verharden? Zullen we de bescherming van onze afgevaardigden en van de rol van de vakbonden op de werkvloer met een offensieve campagne verdedigen zodat we geen stappen achteruit meer moeten zetten? Op de actie werd aangekondigd dat dit geen eindpunt was. Maar er zullen snel concrete data en plannen moeten volgen.

    decathlon04

    decathlon01

    Fotoreportage door PPICS:

  • Syndicale militanten afgedankt: protest bij Toyota Motors Europe

    Gisteren was er op initiatief van LBC en met steun van BBTK een actie bij Toyota Motors Europe. Dat is het Europese centrum voor ondersteunende diensten (marketing, financiën, …) van het merk.

    De actie was gericht tegen het antivakbondsbeleid van dit bedrijf. De directie heeft de gewoonte om aan de vooravond van nieuwe sociale verkiezingen de meest strijdbare delegees af te danken. In 2012 werden al twee delegees afgedankt en ook nu werden, in de aanloop naar de volgende sociale verkiezingen, drie vakbondsmilitanten afgedankt.

    Het is een poging om de slagkracht van de vakbond in het bedrijf aan banden te leggen. Eventuele nieuwe kandidaten voor de sociale verkiezingen worden duidelijk gemaakt dat ze zich beter niet te veel laten horen. De directie besteedt grote bedragen (van honderdduizenden euro) aan dit beleid, het afdanken van delegees is immers erg duur. Maar Toyota betaalt liever dan dat het een strijdbare delegee toelaat om voor het personeel op te komen.

    Er werd actie gevoerd voor Toyota Motors Europe en er werd ook een brief gestuurd naar de Japanse ambassade om de schandalige praktijk van het bedrijf aan te klagen.

  • Getuigenis van een 50-plusser op zoek naar werk

    Artikel door Wilfried uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Op weg naar het outplacementbureau?

    In mijn mailbox bewaar ik nog altijd het antwoord dat ik kreeg op een sollicitatiegesprek in juni vorig jaar. Dat was merkwaardig, niet zozeer omdat er een antwoord kwam. Na een gesprek volgt meestal feedback, na een gewone sollicitatie niet.

    Meestal wordt dan iets gezegd in de trend van: “Ondanks uw sterke punten, (…) En dus hebben we spijtig genoeg uw sollicitatie niet weerhouden, (…) Maar u mag zeker niet nalaten onze andere vacatures enz, enz.” Daar kom je ongeveer nul procent mee vooruit.

    Maar nu was het antwoord anders: “we maken voorbehoud inzake integratierisico, leeftijd, (…).” Ik belde om uitleg. “Dat van dat integratierisico snap ik niet”, zei ik. “Kijk meneer, u hebt 28 jaar in dezelfde firma gewerkt. Onze klant is van oordeel dat u zich niet meer zal kunnen aanpassen aan een nieuwe omgeving, nieuwe collega’s. Trouwens het is een vrij jonge groep mensen daar.” En ik die dacht dat 28 jaar bij een zelfde werkgever positief was – getrouwheid aan de firma, doorzetten in moeilijke tijden, niet zomaar gaan lopen maar blijven werken tot het bedrijf failliet ging, weet u wel? Maar niet dus.

    Etappes op de “vacaturemarkt”

    Als er ergens werk blijft liggen door een toename van het werk, iemand die op pensioen gaat of ontslag neemt, wordt in eerste instantie geprobeerd om dit intern op te vangen door met werk te ‘schuiven’. Lees: anderen meer laten werken, eventueel een interne sollicitatie. Pas als dat niet lukt, wordt aan de eigen werknemers gevraagd of zij iemand kennen.

    In dat geval kan een netwerk zoals LinkedIn of Facebook nuttig zijn. Ik probeerde het ook, maar ik pas moeilijk in zo’n LinkedIn-profiel. Op mijn leeftijd nog maar bij een enkel bedrijf gewerkt hebben, is ‘not done’. Bovendien was mijn functie ook niet ‘flitsend’. Er wordt vandaag vooral gezocht naar dertigers met ervaring bij verschillende firma’s. Als 50-plusser pas ik daar niet in.

    De volgende stap zijn de externe vacatures. De firma houdt zich daar zelf mee bezig of er wordt een interimbureau ingeschakeld. Vaak springen ook andere bureaus op dezelfde vacatures. Zo’n bureau verdient immers enkel als het een kandidaat kan plaatsen. Het leidt meteen tot de vraag: hoeveel vacatures zijn er nu eigenlijk?

    Interne vacatures of via netwerken zijn onzichtbaar voor de externe markt. Maar vacatures via interimbureau’s, VDAB, … kunnen wel geteld worden. Ik zag er ooit vijf of zes voor een en dezelfde job, elk met een apart nummer bij de VDAB. Toen ik een medewerker van de VDAB daarover aansprak, kreeg ik te horen dat er een systeem was om dubbele vacatures weg te filteren. Wie dat geloven wil, mag van mij.

    Het gaat ook niet noodzakelijk om nieuwe jobs. Zo heb ik mijn verzameling een vacature van een bouwstoffer uit het Lierse gedateerd september 2013, nog eens in november 2013, nog eens in november 2014 en nog eens in april 2015. Telkens dezelfde lay-out, functiebeschrijving, functievereisten, … Het gaat natuurlijk niet om een nieuwe job. Het is van de ene buiten, een andere weer binnen. Ik kan er mij in dit geval iets bij voorstellen, want ik ging er ook solliciteren.

    Outplacement en de vermarkting ervan

    Naast het aspect van hoe de vacatures voorgesteld worden, is er ook het element van hoe de kandidaat zich voorstelt. Als 50-plusser die na 28 jaar op zoek gaat naar nieuw werk, kwam ik bij outplacement terecht. Deze opleiding kan een gezellige babbel omvatten, maar evengoed vervelende rollenspelletjes. Het doel is om de sollicitant zichzelf zo goed mogelijk te laten verkopen, zelfs indien dit tot mislukkingen leidt omdat de kandidaat niet de superman is die hij beweerde te zijn.

    Outplacement zorgt ervoor dat sommigen meer kans maken op een job. Maar het creëert geen nieuw werk op zich. Het maakt dat als een groep mensen aan de startlijn staat en uiteindelijk de tien eersten een job krijgen, sommigen voordeel hebben omdat ze met de fiets kunnen rijden of na een exclusief outplacement voor kaders zelfs met een sportwagen.

    Het creëert een nieuwe markt. Zo geeft de VDAB zijn outplacement uit aan Galilei, een afdeling van Randstad, of nog aan bedrijven als Skillbuilders of Mentorprice. Die verdienen daar een mooie cent aan, er wordt gesproken over bedragen van 300 tot 500 euro per uur.

    Een slotbemerking hierover. Tijdens mijn outplacementbegeleiding werd zedig gezwegen over wat ik nog als loon mag verwachten. Voor mijn ontslag verdiende ik ongeveer 3.500 euro bruto. Tijdens een sollicitatie kwam de vraag naar loonsverwachting, ik gaf 3.000 euro op en verspeelde daarmee een van mijn weinige kansen. Het maximum in de sector waar ik zoek is blijkbaar 2.500 euro bruto, maar dat vernam ik niet tijdens de outplacementsessies.

    Wat zijn mijn kansen om een job te vinden?

    Mijn slaagkansen zien er eerlijk gezegd niet goed uit. Bij nieuwe indiensttredingen zijn amper 5 tot 6% van de werknemers ouder dan 50 jaar. Voor 55-plussers is dat nog amper 2% en het gaat in dit geval nog vaak om managementfuncties.

    Van de oudere werklozen tussen 55 en 59 jaar vindt 5,5% nog een baan, voor wie ouder is dan 59 jaar is dat 2,6%.

    Wat kreeg ik voor 28 jaar dienst?

    Misschien denkt de lezer dat ik na 28 jaar dienst wel voldoende opzegvergoeding kreeg om een paar jaar mee rond te komen. Volgens de formule-Claeys die doorgaans gebruikt wordt bij ontslag van bedienden had ik inderdaad recht op 27 maanden loon. Met achterstallig loon en andere vergoedingen kwam ik aan een vordering van 127.700 euro bruto.

    Nu komt de aap uit de mouw. Het bedrag dat het Fonds tot vergoeding van de in geval van Sluiting van Ondernemingen ontslagen werknemers (FSO) uitkeert, is beperkt tot 25.000 euro bruto. Daar bleef uiteindelijk netto een goede 10.000 euro van over, en dit op een vordering 127.700 euro. En het kan nog erger, het FSO komt immers niet tussen voor ondernemingen met minder dan vijf werknemers. Die krijgen helemaal niets!

    Wie wordt geactiveerd?

    De verplichting om actief of passief beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt zorgt er vooral voor dat allerhande outplacementkantoren en andere begeleiders hun marktaandeel kunnen opdrijven. Hun omzet wordt geactiveerd. Voor mij betekent het dat ik moet zoeken naar een speld in een hooiberg en op voorhand weet dat een eventuele job slechter betaald zal zijn. Na 28 jaar dienst ben ik bij het grof vuil gezet met een aalmoes als opzegvergoeding. En dan komen die rechtse partijen zeggen dat ik meer geprikkeld moet worden om naar werk te zoeken.Om dan telkens te horen dat werkgevers mij te oud vinden?

  • Bpost. Staking in Luik tegen dreigende volledige privatisering

    bpost_01

    De verdere privatisering van Proximus (voorheen Belgacom) en Bpost, bedrijven waarin de overheid nog steeds een meerderheid van de aandelen heeft, vormt een bedreiging voor zowel het personeel als de gebruikers. De ministerraad keurde afgelopen vrijdag een ontwerp van wet goed om het overheidsbelang in de twee bedrijven onder de symbolische grens van 50% te laten zakken.

    bpost_02Voorheen was het niet mogelijk om het aandeel van de overheid in beide bedrijven volledig af te bouwen. Nu wordt een volledige uitverkoop wel mogelijk en dat al op korte termijn. Voor private bedrijven kan dit een jackpot betekenen. Bij een volledige verkoop zou de overheid iets minder dan 6 miljard euro kunnen opstrijken voor de aandelen van Proximus en 2,6 miljard voor die van Bpost. In een pamflet stelde ACOD Post dat de Belgische overheid op deze manier “de instrumenten die vandaag de twee belangrijkste communicatiemarkten reguleren” aan de privé overdragen. De werkgelegenheid wordt eveneens bedreigd. “Uiteindelijk wint niemand bij deze strategie. De Belgische overheid verliest de jaarlijkse dividenden voor een eenmalige opbrengst, de burger riskeert van meer te moeten betalen voor slechtere diensten en het personeel zal zich in een onzekere positie bevinden.”

    In de Luikse regio werd afgelopen woensdag een stakingsoproep gelanceerd door ACOD. Het protest is gericht tegen een mogelijke privatisering. De actie wordt gevoerd door ACOD, maar het ACV besliste om leden die de acties willen vervoegen te dekken. We zullen op socialisme.be nog terugkomen op de discussies die we aan het piket deze morgen hebben.

    De dreiging van een verdere volledige privatisering van de overheidsbedrijven toont eens te meer aan dat deze rechtse regering een beleid van asociale aanvallen voert. We moeten lessen trekken uit de beweging tegen het besparingsbeleid in de herfst van vorig jaar, maar ook uit de aarzelingen die sindsdien overheersten onder de vakbondsleidingen. In het najaar voerden we een eengemaakte strijd, privé en publieke sector samen en dit over de grenzen van vakbonden en talen heen. Dit eengemaakte verzet deed de regering wankelen. We zagen de kracht van een opbouwend actieplan met een goed voorbereide algemene staking die voldoende tijd op voorhand werd aangekondigd. Laat ons de strijd verderzetten met een nieuw actieplan waarmee we deze regering van rijken weg krijgen!

    Met zulke vrienden…

    Toen de discussie over de mogelijke volledige privatisering van Bpost en Proximus in de Kamer kwam op de vooravond van de stemming van het wetsvoorstel op de ministerraad, werd Alexander De Croo ondervraagd door de parlementsleden. Hij verklaarde onder meer: “Ik ben verbaasd van de kritiek van de ‘conservatieve linkerzijde’. Jullie aanbidding van de staat is een beetje aandoenlijk. Ik zal iemand parafraseren die stelde: ‘ik heb geen ideologisch probleem hiermee, ik hou niet vast aan een overheidsbelang van 51%.’ Wie zei dit? Het was Paul Magnette op 12 januari 2013. Vrienden van de PS, ik ben het volledig eens met meneer Magnette.” Het klopt dat de oppositie van de PS bijzonder hypocriet is.

    De PS nam vaak het voortouw in de privatisering van publieke bedrijven. Het was Elio Di Rupo die verantwoordelijk was voor het principe van “strategische consolidaties” en andere “publieke ondernemingen van privaat recht” waarmee de weg naar de volledige privatisering werd opgegaan. Toen hij minister van overheidsbedrijven was, besliste Di Rupo onder meer de liberalisering van de postmarkt voor zendingen van meer dan 350 gram. Distrigaz, Belgacom, Sabena, het Gemeentekrediet, ASLK, BIAC, … de lijst van bedrijven die mee door de PS zijn geprivatiseerd is lang. Het gaat om een transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de privé en dit ten koste van de belangen van personeel en gebruikers.

    We moeten vastberaden strijden en kunnen de opbouw naar de algemene staking van 15 december als voorbeeld hiervoor hanteren. Maar we moeten ook dringend nadenken over de opbouw van een politiek alternatief vanuit de arbeidersbeweging waarbij alle krachten en individuen links van de sociaaldemocratie en de groenen zich in kunnen vinden om samen tegen de besparingslogica te strijden en te bouwen aan een breed en open politiek instrument dat iedereens eigenheid respecteert.

  • BM&S. Directie weigert akkoord nog steeds na te komen. Naar nieuwe acties?

    BMS_octobreVorig jaar werd de aandacht van de arbeidersbeweging en de media gevestigd op de voorbeeldige strijd van 14 arbeiders bij het bedrijf BM&S, een onderaannemer voor de schoonmaak op treinen van de NMBS.

    Verklaring van de 14 arbeiders van BM&S en het steuncomité voor de stakers van BM&S met delegees en leden van ACOD Spoor, ACOD LRB, ACOD Onderwijs, BBTK, …

    Er werd meer dan vier maanden lang gestreden en dit leidde tot de tijdelijke heropname van de twee delegees en de belofte van een vast contract voor drie interimmers.

    Amper een maand na de ondertekening van een protocolakkoord tussen de vakbonden en de vertegenwoordigers van BM&S, zat de situatie terug vast. De vijf arbeiders blijven buiten.

    Ter herinnering:

    Eind augustus 2014 gingen de 14 werknemers van schoonmaakbedrijf BM&S op de site van Schaarbeek op staking.

    De redenen: het ontslag van twee vakbondsafgevaardigden op beschuldiging van fraude en corruptie (het onderzoek stelde achteraf vast dat hier niets van aan was) en de niet-hernieuwing van het contract van drie interimmers aan wie eerder een vast contract was beloofd na anderhalf jaar trouwe dienst.

    De eisen van de arbeiders: de heropname van de twee delegees en van de interimmers op de werkplaats van Schaarbeek.

    Gedurende vier maanden was er een opbod tussen de stakers en de vakbonden aan de ene kant en de advocaten van BM&S langs de andere kant. De solidariteit tussen de 14 werknemers was voorbeeldig en leidde tot steun vanuit de hele arbeidersbeweging.

    Maar BM&S is een bedrijf zonder scrupules en het gebruikt alle mogelijke methoden om direct sociaal overleg te vermijden. Het bedrijf baseert zich liever op de juridische weg. Er waren verschillende pogingen om het piket te breken en er werd gepoogd om externe interimmers in te zetten om het werk over te nemen.

    Eind december 2014 werd toch een akkoord gesloten tussen de vakbondsvertegenwoordiger en BM&S. Het bedrijf liet verstaan dat een definitieve heropname op de site van Schaarbeek zou volgen, maar dat de delegees eerst een tijdje op Nederlandstalige werkplaatsen zouden moeten functioneren.

    Enkele weken na de heropstart in Schaarbeek, kregen de werknemers al een koude douche over zich. De twee delegees werden aanvankelijk ingezet in Leuven en Antwerpen. Daar stelden ze vast dat er slechte arbeidsvoorwaarden waren met personeel zonder reglementaire uitrusting (fluojasje, veiligheidsschoenen, veiligheidstenue, aangepast gereedschap). Dit is levensgevaarlijk voor het personeel dat met emmers water op enkele centimeters van bovengrondse lijnen moet lopen, de sporen moet oversteken op plaatsen die daar niet voor voorzien zijn. Kortom, het leidt tot stress onder personeelsleden die bevelen moeten opvolgen in naam van de onmogelijke winstgevendheid.

    Na enkele weken werden de delegees op economische werkloosheid geplaatst omdat ze geen Nederlands spreken.

    De interimmers kregen nooit het beloofde werk, ze werden naar Hasselt uitgestuurd maar daar werden ze aan de deur gezet omdat ze weigerden om een document te ondertekenen dat ze niet begrepen omwille van de taal.

    Terwijl beloofd was dat de vijf naar de werkplaats in Schaarbeek zouden terugkeren, kwam daar niets van in huis en kregen de negen overblijvende collega’s in Schaarbeek negen nieuwe collega’s en verschillende pogingen om interimmers in te zetten die door een ander bedrijf worden ingezet, een onderaannemer van BM&S.

    Er waren verschillende pogingen van de vakbond om het akkoord te laten naleven door BM&S. Maar dat gebeurde niet.

    Het ergste is nog dat een dergelijk bedrijf dat zomaar terugkomt op beloften en zelfs op geschreven engagementen maar ook op de arbeidsvoorwaarden en de veiligheid van het presoneel, toch nog steeds verdedigd wordt door de NMBS.

    Alsof het nog niet volstond, werden de twee delegees na drie maanden economische werkloosheid verzocht zich aan te melden op de werkplaatsen waar ze in januari werden ingezet. Ter plaatse werden ze onmiddellijk terug naar huis gestuurd omdat ze geen Nederlands spreken.

    Voor de directie van BM&S volstaat het niet om de delegees te straffen, ze wil er nog een portie vernedering bovenop doen.

    De strijd van de 14 moedige arbeiders is dus verre van voorbij en ze hebben meer dan ooit uw steun nodig.

    Laat ons samen opkomen voor de onmiddellijke heropname van de vijf arbeiders op de site van Schaarbeek en een opvolging op het terrein van alle veiligheidsvoorschriften en arbeidsvoorwaarden op alle werkplaatsen van het bedrijf.

    Wie dat wil, kan onmiddellijk zijn of haar ongenoegen laten blijken ten aanzien van het bedrijf dat per email bereikbaar is via info@bm-services.be.

    Indien het akkoord binnen enkele dagen nog niet in daden is omgezet en de vijf niet heropgenomen worden in Schaarbeek, terwijl ze als prioritair hiervoor waren aangeduid en er een groot tekort aan personeel is in Schaarbeek, dan zullen er acties volgen. We hopen daarbij op jullie steun te kunnen rekenen.

  • Democratie op de werkvloer versterken door ook in KMO’s sociale verkiezingen te organiseren

    socialeverkiezingenOpen Vld-Kamerleden Vincent Van Quickenborne en Egbert Lachaert schrijven in een opiniestuk in De Morgen dat ze vraagtekens plaatsen bij het democratisch gehalte van de sociale verkiezingen. We delen de bekommernis van de liberale parlementsleden, maar om andere redenen.

    Geen verkiezingen in KMO’s

    Er is al jarenlang een Europese richtlijn die een aantal minimumvoorschriften vastlegt voor rechten van werknemers in ondernemingen, waaronder kleine ondernemingen. Deze richtlijn van 11 maart 2002 erkent dat er in bedrijven vanaf 20 werknemers een vakbondsafvaardiging moet komen. De richtlijn leidde tot uitgebreide discussies in ons land waarbij het patronaat uiteindelijk haar slag thuishaalde. In ondernemingen tussen 50 en 100 werknemers komt er ook na de sociale verkiezingen van 2016 geen ondernemingsraad maar krijgt het CPBW (Comité Preventie en Bescherming op het Werk) enkele extra bevoegdheden. In bedrijven met minder dan 50 werknemers krijgt de vakbondsafvaardiging, voor zover die erkend is, beperkte financiële informatie. Het was een magere stap vooruit, maar het staat nog ver van een volwaardige vakbondsaanwezigheid in KMO’s.

    De partijen in de rechtse regering, waaronder Open Vld, benadrukken graag het aantal KMO’s in ons land. Door geen sociale verkiezingen toe te laten in deze KMO’s en dit ondanks de Europese richtlijn, wordt de democratie bij de sociale verkiezingen inderdaad ondermijnd. Waar wachten Van Quickenborne en Lachaert op om hun democratische aspiraties waar te maken door sociale verkiezingen te laten organiseren in KMO’s? De vakbonden en werknemers zijn er daar alleszins vragende partij voor. Ongeveer 15% van de werkenden in ons land is tewerkgesteld in een bedrijf met 20 tot 50 werknemers, deze ruim 300.000 mensen worden hun deelname aan de sociale verkiezingen ontzegd.

    Niet democratisch?

    Als Van Quickenborne en Lachaert de democratie bij de sociale verkiezingen betwisten, hebben ze het vreemd genoeg niet over de KMO’s. Wel zeggen ze dat de lijststem te zwaar doorweegt waardoor de vakbonden en niet de werknemers bepalen wie uiteindelijk verkozen is. Ook zou de gendergelijkheid onvoldoende aan bod komen. En er worden vragen gesteld bij het feit dat enkel de erkende vakbonden lijsten kunnen indienen.

    Het is opmerkelijk dat de liberale verkozenen klagen over het democratisch gehalte van de verkiezingen in ons land met de grootste actieve participatie. Bij de sociale verkiezingen van 2012 waren er 129.148 kandidaten of dubbel zoveel als alle kandidaten van alle Belgische politieke partijen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, in die verkiezingen waren er in totaal 64.289 kandidaten.(1) Verkiezingen met 129.148 kandidaten zijn slechts mogelijk indien er een breed gedragen deelname en steun voor is. Open Vld stelt trots dat zij van alle Vlaamse partijen het meeste leden telt, het gaat om 63.000 leden of nog niet de helft van het aantal kandidaten bij de sociale verkiezingen.

    Volgens de liberale parlementsleden weegt de lijststem bij de sociale verkiezingen te sterk door waardoor ‘de vakbond’ zou beslissen wie er verkozen is en wie niet. Als verkiezingen die het dichtst bij de leefwereld van de stemmers staan, worden vaak naamstemmen uitgebracht bij sociale verkiezingen en worden strijdbare kandidaten vaak vanop lagere plaatsen omhoog geduwd. Dit speelt veel sterker dan bij de politieke verkiezingen waar dezelfde kopstukken steeds opnieuw alle lijsten trekken en als enigen opduiken in de media.

    Een volgende kritiek is op de genderongelijkheid. Een lijst van enkel mannen is mogelijk bij de sociale verkiezingen en dat vindt Open Vld niet meer van deze tijd. Natuurlijk zijn het niet de vakbonden die verantwoordelijk zijn voor gendergelijkheid op de werkvloer en is het niet hun beleid dat vooral vrouwen tot deeltijdse arbeid veroordeelt. Maar los daarvan kan opgemerkt worden dat het ACV met de laatste verkiezingen aankondigde dat 40,79% van zijn verkozenen in het CPBW en 37,7% van die in de ondernemingsraad vrouwen waren. Het ACV merkte nog op: “Dat is, zonder ritslijsten, beter dan in de politiek bij de recente gemeenteraadsverkiezingen.”  In het algemeen waren 37,7% van de verkozenen in het CPBW vrouwen en 35% in de ondernemingraad.

    De lijsten worden ingediend door de representatieve vakbonden. Het klopt dat daar minimale vereisten aan verbonden zijn, net zoals dit overigens bij politieke verkiezingen het geval is. De beperking van media-aandacht en maatregelen zoals de kiesdrempel maken het evenmin gemakkelijk voor nieuwe politieke formaties om op de voorgrond te treden. Gezien de nabijheid en de betrokkenheid bij sociale verkiezingen, is het veel moeilijker om wat op de werkvloer leeft uit te sluiten of te negeren. Dat geldt overigens ook voor vertegenwoordigers in openbare bedrijven waar spijtig genoeg geen verkiezingen worden georganiseerd.

    Van waar deze kritiek?

    Waarom komt Open Vld vandaag met deze kritiek op de sociale verkiezingen? Het is duidelijk dat het om een goedkope poging tot discreditering van de vakbonden gaat. Na de stakingsbeweging in het najaar die de regering aan het wankelen bracht, gaan de regeringspartijen zelf in het offensief tegen de vakbonden. De liberalen deden dit eerder al door hun jongeren de zogenaamde ‘Werkbond’ te laten opzetten waarmee ze het stakingsrecht aan banden wilden leggen, naar het model van de liberale antivakbondsregels van begin 19e eeuw. Nu worden parlementsleden ingezet om de autoriteit van de sociale verkiezingen te betwisten.

    Uit de cijfers en feiten blijkt nochtans dat sociale verkiezingen diegene zijn die het meeste betrokkenheid en participatie kennen van alle verkiezingen. Hoe verklaart Open Vld dat zogezegd weinig democratische verkiezingen waarbij de vakbondsleiders alles beslissen dubbel zoveel kandidaten op de been brengen als gemeenteraadsverkiezingen in dit land? En als Open Vld effectief bezorgd is om het democratisch gehalte van de sociale verkiezingen, waar wacht de partij dan nog op om sociale verkiezingen ook in KMO’s mogelijk te maken?

     

    (1) Er waren 62.670 ACV-kandidaten, 48.490 van het ABVV en 17.988 van het ACLVB.  Cijfers van het ACV: https://www.acv-online.be/Images/121108-Definitieve-resultaten-sociale-verkiezingen-2012_tcm183-297920.pdf

  • Raak niet aan het minimumloon voor jongeren! Actie aan CD&V

    Foto: PPICS
    Foto: PPICS
    De regering-Michel wil het minimumloon voor jongeren onder de 21 jaar verlagen. Er zijn werkgroepen opgezet om na te gaan hoe dit kan doorgevoerd worden. Daar wordt niet gesproken over een verlaging van het nettoloon, maar wel van het brutoloon. Dat betekent wellicht dat er voorstellen zullen komen om de sociale bijdragen te verlagen.

    Maandag werd op initiatief van JOC (Jeunes Organisés et Combatifs) door een 20-tal jongeren geprotesteerd aan de kantoren van CD&V in Brussel om opheldering te vragen. Er werd bij CD&V geprotesteerd omdat deze partij zich graag voordoet als de sociale component in de regering.

    Jongeren zijn werkenden zoals alle anderen. Het is niet aanvaardbaar dat ze minder loon zouden krijgen voor hetzelfde werk. Gelijk werk betekent gelijk loon! Het voorstel zou leiden tot een concurrentie tussen jonge en iets oudere werkenden. Oudere werknemers krijgen nu al vaak te horen dat ze te duur zijn, maar tegelijk moeten ze wel tot 67 jaar werken. Wat zal er gebeuren indien jongeren nog minder loon krijgen? Het zal wellicht enkel dienen om vervolgens ook de andere lonen naar beneden te trekken.

    Jongeren krijgen al vaak te maken met onzekere jobs (interim, contracten van bepaalde duur, …) waar ze steeds moeilijker uit geraken. Arbeidsovereenkomsten van onbepaalde duur, dus met jobzekerheid, worden stilaan een onmogelijke droom voor jongeren. Het verlagen van sociale bijdragen voor nieuwe arbeidsovereenkomsten zal dit enkel versterken.

    Ook sociale bijdragen zijn onderdeel van ons loon. Hoe meer die sociale bijdragen worden afgebouwd, hoe minder geld er is voor de sociale zekerheid: werkloosheidsuitkeringen, kinderbijslag, pensioenen, … Het voorstel om jonge werkenden in de solden te zetten, zal niet leiden tot meer werkgelegenheid. Het zal enkel leiden tot meer winst en een algemene neerwaartse druk op de lonen. Om jongeren aan het werk te krijgen, moet de pensioenleeftijd uiteraard niet verhoogd worden en moet het beschikbare werk verdeeld worden. Een arbeidsduurvermindering met behoud van loon (zowel bruto als netto) en een verlaging van de werkdruk, is daartoe nodig.

    De opmerkingen van de actievoerders werden aan CD&V overgemaakt. Een woordvoerder beloofde een schriftelijk antwoord binnen de week.

    Enkele foto’s door PPICS:

  • ACV. Zaten wij op hetzelfde congres?

    Op het vierjaarlijks federaal ACV-congres van 23 en 24 april in Oostende met als thema ‘zeggenschap’, werden een heel aantal vooruitstrevende zaken op papier gezet, denk maar aan de eis van arbeidsduurverkorting met loonbehoud en compenserende aanwervingen of nog een steunmotie aan de linkse regering in Griekenland. Wat onze voorzitter Marc Leemans echter beklemtoonde in zijn slotspeech waren andere zaken dan degene die door de militanten naar voor gebracht werden.

    Door een ACV-militant

    Zo wilde de vakbondstop gaan voor het systeem van ‘mitbestimmung’ zoals dat in Duitsland bestaat: delegees die zetelen in raad van bestuur van hun bedrijf en mee beslissen (dus ook over herstructureringen en ontslagen). Aangezien dit voor de overgrote meerderheid van militanten absoluut ‘not done’ is, werd het al snel zonder al te veel discussie weggestemd. In zijn slotspeech had Leemans het echter over ‘het nog niet rijp zijn van de organisatie voor dit idee’. Hopelijk zal het ACV er nooit rijp voor worden!

    Verder werd er op het congres amper gerept over naar het Grondwettelijk Hof trekken om de indexsprong te laten annuleren. Het heeft zelfs enige krachttoeren gekost om in de congresteksten te krijgen dat we ons blijven verzetten tegen de indexsprong, waarbij mijn inziens weinig militanten de illusie koesteren dat dit kan geregeld worden via het Grondwettelijk Hof. Ondertussen is elk momentum van actie verdwenen en heeft de vakbondsleiding de kans om de regering te doen vallen (toen ze eind 2014 wankelde) verkwanseld.

    Ook dat er alternatieven vereist zouden zijn op het stakingswapen, is iets wat in de pers verscheen, maar niet op het congres aan bod kwam. Integendeel: in de passage van de congrestekst waarin we discussieerden over mogelijke nieuwe actievormen, lieten de militanten expliciet opschrijven dat we (uiteraard) nog steeds gebruik zullen maken van het stakingswapen als dat nodig is. Dat de vakbondsleiding deze aanpassing liever niet had gezien, bleek alweer uit de speech van de voorzitter die dit vakkundig negeerde.

    De beweging die in dit congres zat, was duidelijk een gevolg van de strijd die eind 2014 gevoerd werd en stond in schril contrast met het vorig gezapig congres van 2010. Men kan zich dus afvragen of voorzitter Leemans deelnam aan hetzelfde congres als wij… Zo strijdbaar als hij eind 2014 in de pers uit de hoek kwam, zo mak stelt hij zich nu op. In het licht van de stemming over het interprofessioneel akkoord waarbij hij nauwelijks een meerderheid kon overtuigen, is dat mijns inziens een gevaarlijk spel.

  • VUB: grootste piket in 30 jaar

    vubAan de VUB stond een opmerkelijk piket. Met een zestigtal aanwezigen was dit het grootste piket aan de VUB in 30 jaar. Tijdens de informatiecampagne bleek reeds een grote passieve steun voor de vakbonden. De delegatie van ABVV VUB probeert dit om te zetten in een actieve kracht.

    Door de besparingen zijn bij de Vlaamse overheid al meer dan 1.000 jobs verloren gegaan. Dat is een sociaal bloedbad georganiseerd door de overheid. We mogen ons immers niet neerleggen bij de besparingen. De regering moet gedwongen worden om te investeren in hogescholen en universiteiten, zoniet zullen nog besparingen volgen.

    Op het piket waren er een 10-tal leden van de Algemene Centrale, personeelsleden van de schoonmaakfirma ISS. Daar werd meegestaakt en uit solidariteit werd het piket versterkt. Het personeel van ISS is blij dat de syndicale delegatie aan de VUB kon afdwingen dat de vakbonden van de onderaannemers betrokken worden bij elk dossier van de VUB dat betrekking heeft op onderaannemers. Daarover stond recent een artikel in Tribune. Ook is het personeel van ISS blij dat het bedrijf volgens het contract met de VUB betaald wordt aan de hand van het aantal gepresteerde uren en niet met een vaste som. Hierdoor kan de arbeidsdruk binnen de perken blijven.

    Verder werd het piket versterkt door een 10-tal studenten van Comac, Vonk en ALS. De delegatie van de VUB had progressieve studentenorganisaties opgeroepen om deel te nemen aan het piket.

    Het succes van de actie bleek uit de rust die op de campus heerstte, de meeste lessen gingen niet door. Het actieve en strijdbare piket kon ook op wat mediabelangstelling rekenen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping