Non-profit: echte stakingen voorbereiden! Eenheid in actie!

We zijn met de Non-Profit nu al een jaar in beweging en al ettelijke betogingen verder… Het lijkt erop dat de regering bereid is enkele toegevingen te doen…maar het radicale njet van de regering inzake koopkrachtverhoging is onaanvaardbaar.

POLSSLAG, Actieblad Non-Profit van strijdsyndicalisten in ACV en ABVV

Concreet zou dit willen zeggen dat wij (als ziekenhuissector) over een periode van 10 jaar (2000 t.e.m 2009) een reële koopkrachtverlaging zullen kennen. De 1 % loonsverhoging voor de ziekenhuissector in het vorig akkoord als zoenoffer voor het optrekken van de barema’s voor de rusthuizen e.d. was naief want het ging er van uit dat we met het volgende akkoord er met de volledige sector qua verloning er op vooruit zouden gaan… En nu wil de regering ons een loonstop in de maag splitsen… De kloof met de andere sectoren (nu gemiddeld 10,5%) zou dus nog verder toenemen in plaats van afnemen. De koppeling van de Non-Profit wat betreft loonsverhoging (of beter gezegd: inhalen van loonachterstand) aan het Interprofessioneel Akkoord (een eis van de regering) lijkt ons dan ook klinkklare onzin.

Waarover wordt er onderhandeld?

De eisenbundel van de vakbonden met betrekking tot tewerkstelling en opleiding bevat maatregelen voor een totaal bedrag van bijna 2,5 miljard Euro dat verdeeld wordt als volgt: 2.245 miljoen voor tewerkstelling, 798 miljoen Euro voor toename van de zorgvraag inbegrepen en dan nog eens 246 miljoen Euro voor opleiding. Misschien wat concreter: Dit zou neerkomen op 53.850 voltijdse equivalenten of 77.000 bijkomende werknemers. In het voorstel van de regeringsonderhandelaars worden er in totaal 13.710 voltijdse equivalenten aan nieuwe netto jobs voorzien. De kost wordt geraamd op 600 miljoen. De eisen van de vakbonden inzake koopkrachtverhoging bedragen 415, 5 miljoen Euro. In dit bedrag zit een volledige 13de maand (verbetering van inkomen met 3,39%), de rechtzetting van de anomalie inzake vergoeding voor onregelmatige prestaties en een verbetering van de pensioenregeling. Maar zoals eerder gezegd: de regering blijft voor deze eisen potdoof.

Indien we een forse koopkrachtverhoging en andere toegevingen willen afdwingen zullen we echter moeten overgaan naar actiemiddelen die in staat zijn de mobilisatiekracht van de witte woede substantieel te verbreden en zullen we dus de strijd dichter bij de collega’s op de werkvloer moeten brengen in plaats van ze langzaam te laten uitsterven in de zoveelste optocht in Brussel of in allerhande mini-acties (door een handvol militanten) die geen zoden aan de dijk brengen.

Ook zal het noodzakelijk zijn om de Non-Profit in zijn geheel te mobiliseren zoals in de vorige witte woede van 1999-2000: niet enkel de federale sectoren maar ook de gewestelijke sectoren én de openbare sector. Bij de onderhandelingen wordt er, wat betreft o.a. personeelsverhoging, een duidelijke verdeling gemaakt tussen de privé en de openbare sector… zo: waar blijft het personeel van de openbare ziekenhuizen in de betogingen en de acties?

ACTIEVOORSTEL

Concreet stellen wij voor om een echte staking af te kondigen gedurende 1 week waarbij er per vakbondsgewest én in gemeenschappelijk vakbondsfront elke dag een ander ziekenhuis of instelling uitgepikt wordt om hermetisch af te sluiten met een massapikket en dus enkel opgevorderden binnen kunnen.

Alleen op deze manier kan een staking in onze sector een reële impact hebben. Concreet kunnen de stakers (en dus niet enkel de delegees) van alle ziekenhuizen en instellingen van het gewest ’s morgens steeds op dezelfde plaats verzamelen van waar er bussen kunnen vertrekken naar de instelling in kwestie. Deze actieweek kan enkel een succes worden als ze voorafgegaan wordt door een intensieve informatiecampagne over de actievorm naar het personeel en de publieke opinie toe. Naargelang de situatie kan het massapikket zowel ‘s morgens als ‘s middags (laatdienst) ingezet worden. Wat wij dus voorstellen zijn omvangrijke vliegende piketten. Een massapikket kan steeds afgesloten worden met een korte betoging in de nabijheid van de instelling. Voor de aankomst en na het vertrek van het vliegend pikket is het uiteraard de bedoeling dat een beperkt (overtuigings)pikket met militanten van de instelling zelf op post staat.

GEEN GELD?

Het argument bij uitstek om de terechte eisen van de Non-profit van tafel te vegen is het tot vervelens toe herhaalde credo “Er is geen geld”. Rara: de miljardenwinsten van de farma-industrie zijn kennelijk mirakels die stomweg over het hoofd gezien zijn door het Vaticaan. Er is wel degelijk geld maar het is verkeerd verdeeld (maar niet volgens de kapitalistische logica): de woekerwinsten voor de bedrijven, de lasten voor de staat (dus de kleine belastingbetaler).

Hoe komt het dat de internationale farma-industrie ten prooi viel van een massale angstpsychose toen de bekende Amerikaanse documentairemaker Michael Moore aankondigde dat hij deze industrie eens onder de loep zou nemen? Zitten er dan zoveel lijken in de kasten van deze Cosa Nostra van de pillen? En de lulkoek dat medicatie zo duur is omdat men veel moet besteden aan onderzoek, is ook al lang doorprikt: de industrie geeft meer uit aan reclame dan aan research. De rest van het verhaal kan men lezen in het boek van Dirk Van Duppen: De cholesteroloorlog: Waarom geneesmiddelen zo duur zijn.

EENHEID in massa-acties!

Geen verdeeldheid of mini-acties die nergens toe leiden!

In de voorbije acties zijn er al wat incidenten geweest tussen leden van het ABVV en het ACV. Op de betoging van 21 oktober in Brussel was er wat getrek en geduw om de kop van de betoging en zijn er wat meppen uitgedeeld. Het is al genoeg dat de regering ons probeert te verdelen, laat staan dat we ons tegen elkaar laten opzetten door onze eigen vakbondsapparaten. De borstklopperij van wie, wat, met hoeveel en hoe snel gedaan heeft: de groenen of de roden…die spelletjes kunnen we missen als de pest!

Op de vraag van de delegees, bijeengekomen op het beroepscomité BBTK-Setca van Brussel-Halle-Vilvoorde om doortastender acties, kregen we een flauw antwoord in de praktijk: zogezegd verrassingsacties na de vrijdagbetogingen. Vorige week was dat dan de bezetting van de inkomhal van het RIZIV. Het enige wat we daardoor bereikt hebben, is het verwarmen van onze tenen. Zulke acties zijn pure verspilling van energie en kunnen enkel maar tot demoralisatie leiden. Op deze actie waren er ook LBC’ers aanwezig. Een secretaris van de BBTK-Setca vroeg/eiste dan ook van de mensen om alle groene materiaal te verwijderen ‘omdat het een actie is uitsluitend van de roden’. De aanwezige ‘rode’ militanten waren echter niet akkoord met de werkwijze van hun secretaris en begonnen allen samen ‘Tous ensemble, tous ensemble’ te scanderen!

GEEN aparte ‘kleurblokken’ in de betogingen maar 1 NON-PROFITBLOK!

Verder vinden wij ook dat er komaf moet gemaakt worden met de dwangmatige ‘kleurblokken’ in de betogingen: dit versterkt enkel de verdeeldheid tussen de collega’s en zorgt voor onnodige problemen (zie voorgaande). Het zou veel logischer zijn om in delegatie per instelling te lopen, alle kleuren door elkaar. Op de betoging in Brussel van 21 oktober gedroegen de secretarissen zich als kinderjuffen die met megafoon de mensen er uitpikten die bij ‘de verkeerde kleur’ liepen: wel, wel, wel: where will it all end?

21 december om 10u30, Esplanade Noordstation

ALLEN SAMEN tegen de sociale afbraakpolitiek!

De Non-Profitbetoging van 17 december is verboden omwille van de Europese top maar wordt verlegd naar de interprofessionele betoging van ACV en ABVV op 21 december. Enkel als de arbeidersbeweging in 1 blok in beweging komt, kunnen we de brutale sociale afbraakpolitiek (de jacht op werklozen, loonstop, afschaffen van het brugpensioen, meer flexibiliteit…) van regering en patronaat stoppen. Samen sterk!

In het licht van deze brutale aanvallen op onze sociale verworvenheden heeft de LSP onderhandelingen aangeknoopt met de vakbonden om te komen tot een Jongerenmars voor Werk. Een princiepsakkoord werd dan ook afgesloten om op 19 maart 2005 een jongerenmars te organiseren in Brussel. Deze jongerenmars moet aangegrepen worden om tot een actieve eenheid in het verzet tegen de besparingen te komen tussen werkenden, werklozen en jongeren (scholieren en studenten) In de bedrijven kan de jongerenmars een gelegenheid bieden om de jongeren te betrekken in het vakbondswerk (dat meer en meer het werk dreigt te worden van enkel ‘ouderdomsdekens’)

Om van de Jongerenmars voor Werk een succes te maken, zal de LSP overgaan tot de vorming van lokale jongerenmarscomités in de steden maar ook waar het mogelijk is, het initiatief nemen om dergelijke comités op te zetten op bedrijfsniveau zodanig dat jonge vakbondmilitanten over de grenzen van de vakbonden heen, een werking op de werkvloer kunnen ontplooien. De jongerenmars moet dan ook gezien worden, niet als een doel op zich of om wat ‘stoom’ af te blazen maar als een hulpmiddel om een reële krachtsverhouding op te bouwen in de scholen, de wijken en de werkvloer die deze brutale besparingspolitiek kan stoppen!