Gisteren schreven we over het ontslag van drie delegees van ABVV-Horval en zes andere arbeiders bij de traiteur Grains Noirs in Molenbeek. Op 17 maart vernamen ze per sms en telefoon dat ze wegens dringende redenen afgedankt werden. Eenentwintig collega’s kregen tegelijk een ‘eerste en laatste waarschuwing’. Vanaf 18 maart gingen 30 van de 35 arbeiders in staking. Vier dagen later trekt de directie haar voorstel voor 95% in. Een overwinning zoals we er de jongste jaren zelden konden afdwingen.
door Eric en Rachid
Grains Noirs levert bereide maaltijden, vooral aan Delhaize en Pain Quotidien. Tot een jaar geleden maakte het deel uit van de internationale groep Hain Celestial. Vorig jaar werd het overgenomen door consultants. Het zijn die patroons die beweerden dat de arbeiders voedsel stalen en de hygiënische normen niet naleefden. Volgens de arbeiders was dit slechts een excuus. De 9 tellen samen meer dan 100 jaar anciënniteit, proeven behoort tot hun taak en eten op de werkvloer is er een traditie, inzake respect voor hygiëne hoeft hen niets geleerd te worden.
Hoewel het ABVV de meerderheid heeft en het ACV geen verkozene telt, stonden beide bonden samen aan de poort. De staking miste haar succes niet. Volgens geruchten die van de patroons komen zou het hen op donderdag alleen al 100.000 euro hebben gekost. Een eerste voorstel van de directie om de drie delegees mits het aanvaarden van een sanctie en loonverlies van twee weken te re-integreren en de 6 andere arbeiders een C4 te geven, werd verworpen.
Vandaag werd een nieuw voorstel wel aanvaard: volledige re-integratie van de 9, weliswaar met een sanctie van twee weken tijdelijke werkloosheid met loonverlies te spreiden over de volgende 10 maanden. Een overwinning aan 95% noemen we dat, om de patroon toch een beetje in zijn eigenwaarde te laten. Nu komt het erop aan de ingeslagen weg te blijven volgen: regelmatige personeelsvergaderingen om betere arbeidscondities en menselijker arbeidsrelaties af te dwingen.
Komende dinsdag is er in Antwerpen een betoging van het personeel uit de openbare diensten. Het initiatief gaat uit van ACOD, het ABVV in de publieke sector. De volledige publieke sector wordt getroffen door het besparingsbeleid, van het openbaar vervoer over de stadsdiensten tot het onderwijs. Het is belangrijk dat de strijd niet beperkt blijft tot het personeel, ook de gebruikers van openbare diensten zijn slachtoffer van het besparingsbeleid en hebben dezelfde belangen als het personeel. Om de eenheid van personeel en studenten te versterken, verspreiden de Actief Linkse Studenten in Antwerpen onderstaand pamflet dat oproept naar de betoging van komende dinsdag.
[divider]
Personeel en Studenten: Samen Sterk!
Minder middelen, hoger inschrijvingsgeld, capaciteitsproblemen, steeds grotere klassen in het middelbaar onderwijs, personeel dat meer moet werken voor hetzelfde loon, duurdere voeding en koten…. Dit zijn de gevolgen zijn van de recente besparingsronde in het Vlaams onderwijs. Zowel studenten als personeel worden hard geraakt.
Het Vlaamse onderwijs zakt steeds verder weg in de internationale rakings. Opvallend is het grote verschil tussen de hoogste en de laagste punten in de gemiddelde klas. Het is duidelijk dat een groeiende groep studenten uit de boot valt. Dit heeft veel te maken met de enorme werkdruk die het onderwijspersoneel ervaart in het beoefenen van hun job. Alle passie in de wereld is niet voldoende om je in je eentje te kunnen ontfermen over klassen van meer dan twintig leerlingen in het lager en secundair onderwijs tot letterlijk honderden in het hoger onderwijs. In plaats van de hoge werkdruk aan te pakken en zo ook de kwaliteit te verbeteren, kiest de Vlaamse regering echter resoluut voor een nog slechtere situatie: nog meer besparingen en een nog hogere werkdruk.
Crevits is met haar maatregelen echter weinig origineel. De besparingen van de regering Bourgeois liggen immers perfect in lijn met de ideeën van vermarkting van het onderwijs. De markt en het kapitalisme hebben in ons onderwijs geen rol te spelen. De opleiding van een nieuwe generatie kunnen we niet overlaten aan wat multinationals en hun neoliberale ideologen.
De regeringen zijn vastberaden om de gevolgen van de crisis af te wendelen op de kap van de meerderheid van de bevolking. Nog voor ze hun eerste besparingsplannen hebben afgerond kondigen ze al nieuwe maatregelen aan. Denken dat het bij een eenmalige verhoging van het inschrijvingsgeld zou blijven, is een naïef idee.
Als we een toegankelijk en democratisch onderwijs willen, zullen we ervoor moeten strijden. Gelukkig moeten we dat niet alleen doen. Ook andere lagen van de bevolking gaan in strijd tegen de besparingen. Het vorige actieplan van de vakbonden bracht de regering aan het wankelen. Wanneer studenten en werkenden de krachten verenigen, moeten het mogelijk zijn om de regering en haar besparingsbeleid definitief aan de kant te zetten.
Daarom roepen we op om mee te betogen op 24 maart met ABVV openbare diensten (afspraak 9u30, Astridplein). Studenten en personeel tegen besparingen in onderwijs!
Dinsdag werden drie delegees van ABVV-Horval en zes andere arbeiders afgedankt bij de traiteur Grains Noir in Molenbeek. Ze vernamen per sms dat ze wegens dringende redenen afgedankt werden. Het gaat om arbeiders met 8 tot 15 jaar anciënniteit. Ze hebben samen meer dan 100 jaar ervaring. De betrokken arbeiders kregen een telefoon waarin ze gezegd werden dat ze de volgende dag niet moesten komen werken. Tegelijk kregen 21 andere arbeiders een laatste waarschuwing. Het gaat alles samen om 30 van de 35 arbeiders. Je moet het maar durven!
Door Eric en Rachid (Brussel). Foto’s: PPICS
De werkgever stelde dat hij bij het bekijken van de 24 camera’s die in het bedrijf werden geïnstalleerd vaststelde dat de arbeiders eten, en dus voedsel stelen, en dat ze tevens de hygiënische normen niet naleven. Volgens de arbeiders is dit slechts een excuus. Ze zijn niet alleen verplicht om te proeven, als er veel werk is verplicht de werkgever hen om aan de band te eten. En inzake hygiëne beschouwen de arbeiders het argument van de werkgever als een belediging.
Grains Noir heeft veel klanten, de belangrijkste zijn Delhaize en Pain Quotidien. De levering bij deze twee bedrijven ligt sinds woensdag stil. Op donderdag waren er een dertigtal arbeiders die het bedrijf blokkeerden. Uiteindelijk moest de directie instemmen met onderhandelingen. We weten niet hoe het exact gelopen is, maar de directie zou voorgesteld hebben om de afdankingen van de delegees in te trekken. Daarmee zou ze willen aantonen dat het niet om een anti-vakbondsmaatregel gaat. De zes andere afgedankte arbeiders zouden hun C4 krijgen, de ‘dringende reden’ zou de werkgever laten vallen.
Dit wijst helemaal niet op de goede wil van de directie. Het geeft vooral aan dat de advocaten van het bedrijf gezegd hebben dat alle grenzen overschreden zijn en dat de directie de schade beter probeert te beperken. De vakbonden hebben het voorstel uiteraard niet aanvaard. Zelfs het ACV, dat nochtans geen afgevaardigden op het bedrijf heeft, steunt het protest van het personeel. Een voltijdse medewerker van het ACV kwam de solidariteit van deze vakbond betuigen. Tegenover een directie die verdeeldheid probeert te zaaien, moeten we samen reageren. De directie dreigt beroep te doen op deurwaarders. Wordt vervolgd.
Vandaag kwamen duizenden militanten van de vakbonden in de openbare diensten in Brussel bijeen voor een militantenconcentratie. Het ongenoegen in de publieke sector is bijzonder groot en dat leidt tot acties. Zo kondigde ACOD reeds aan dat er op 22 april wordt gestaakt.
LSP verdeelde op de actie vandaag een pamflet. Onze militanten verkochten 51 exemplaren van ons maandblad en 5 abonnementen.
Foto’s door PPICS
Foto’s door Liesbeth (Antwerpen)
Naast de besparingsgolf door de Federale Regering bespaart ook de Vlaamse Regering op alle fronten. Voor de werknemers in de beroepssector 319.01 is het genoeg geweest. Naast de algemene beweging tegen de federale besparingen komen de werknemers uit de gehandicaptenzorg, CKG’s, CIG’s, jongerenwelzijn en algemeen welzijnswerk nu ook in actie tegen het Thatcheriaans beleid.
Pamflet Polsslag voor de actie van morgen (afspraak om 11u op het Martelarenplein) – PDF
Wat houden deze besparingen in? De sector wordt gekenmerkt door enveloppefinanciering. Dat het een vergiftigd geschenk is, was al duidelijk: in het algemeen welzijnswerk is er bijvoorbeeld geen koppeling aan de anciënniteit. Nu heeft Minister Vandeurzen namens de Vlaamse Regering beslist om deze portefeuilles te verminderen met 0,5 tot 1,07 %. Het zou in totaal gaan om een bedrag van 15 miljoen euro, te vertalen in 300 voltijdse jobs. Dit verlies wordt gemaskeerd door de retoriek van Vandeurzen dat de Vlaamse Regering in zorg en welzijn investeert. LBC becijferde dat die investering 65 miljoen bedraagt, tegenover een besparing van 247 miljoen. De rekening is snel gemaakt. En dit in een sector die reeds lang onder druk staat …
[divider]
De afgelopen decennia werden heel wat kleinschalige diensten (kunstmatig) ondergebracht onder de noemer CAW. Op zich maakten deze centra enkele fusieoperaties door, waarvan de laatste de afgelopen twee jaar. Deze fusiebeweging ging gepaard met het efficiënter inzetten van de middelen, wat de Vlaamse Regering beoogt. In concreto vertaalt zich dat in meer opdrachten met hetzelfde aantal middelen. Echter de portefeuille van de CAW werd de afgelopen jaren niet volledig geïndexeerd, bovenop het ontbreken van een anciënniteitsaanpassing. Alsof dit niet genoeg was, komt er voor CAW een vermindering van de portefeuille met 0,5 %. Een ware kaakslag voor de hulpverleners in die sector, die steeds meer vragen moeten verwerken. Dit wordt nog eens versterkt door het toenemen en verzwaren van de problemen van hulpvragers naar aanleiding van het besparingsbeleid op federaal, regionaal en lokaal niveau. De lonen binnen 319.01 liggen laag, nu de werkcondities nog verslechten, groeit de woede. Ook omdat heel wat hulpverleners lijdzaam toekijken hoe cliënten tevens de dupe zijn: langere wachtlijsten, kwaliteitsvermindering of gewoonweg afschaffing van bepaalde diensten.
Dit is slechts één voorbeeld. Iedere deelsector binnen 319.01 heeft zijn eigen verhaal. Het kleurt in dezelfde richting, waardoor actie niet kon uitblijven. Hulpverleners komen voor de keuze te staan om te buigen richting burn-out of zich collectief te verzetten. Deze actie biedt de mogelijkheid om een eerste stap te zijn richting een nieuwe sociale strijd in onze sector. Hopelijk treden de federale sectoren zoals de ziekenhuizen en rusthuizen (in overgang naar Vlaamse bevoegdheid) deze beweging snel bij want ook daar staat het water aan de lippen. Denken we maar aan de acties bij rusthuisgroep Orpea (zie interview achter) Een echte witte woede van de volledige sector zoals de laatste keer in 2005 is niet enkel wenselijk maar ook noodzakelijk. Het eerste interprofessioneel actieplan in november en december was een goede oefening maar dient een duidelijk en uitgewerkt vervolg te krijgen om de algehele aanval op de werkende bevolking te stuiten. Samen staan we sterk.
[divider]
Begin maart braken spontaan acties uit in de rusthuizen van ORPEA. De maat is vol voor heel wat zorgverstrekkers, de emmer van de werkdruk is overgelopen. Ze eisen meer jobs en betere werkvoorwaarden. Een interview met Francis Stevens, de betrokken secretaris voor BBTK B-H-V Social Profit (5 maart)
Wat heeft de werknemers tot deze staking gebracht?
“In België beheert de multinational ORPEA 58 rusthuizen. Ondanks verschillende maanden onderhandelingen over het verlichten van het zware werk om betere hulp en zorg aan de bejaarden te kunnen bieden, wou de directie geen oplossing hiervoor bieden. Daarenboven weigerde ze federale subsidies (sociale maribel) te gebruiken om 22 jobs te kunnen invullen. Ze wijzen dit af omdat ze het geld zouden moeten voorschieten, iets wat in gesubsidieerde diensten nooit een probleem vormt. De druk op de werknemers is onhoudbaar, de bewoners zijn eveneens de dupe. Tegelijkertijd kent dit beursgenoteerd bedrijf een enorme winsttoename, in één jaar tijd was er een stijging van haar aandelen tot 20% (€ 46,24 op 21/01/2014 en € 56,48 op 23/01/2015!).”
Er zijn dus middelen beschikbaar?
“Zeker en vast. Dit is een zeer winstgevende multinational die volledig in staat is om te zorgen voor goede werkcondities en uitgebouwde zorg aan bejaarden. Haar belang is echter meer winst maken. Dit optimaliseren verklaart haar hardvochtige aanpak van de werknemers. De winst vloeit voor een groot gedeelte voort uit de uitbuiting van het personeel.”
Hoe is de staking ontstaan?
“Wel, na een aantal onderhandelingen, het indienen van een stakingsaanzegging en een verzoeningspoging bleef alles onveranderd. De mensen op de werkvloer zijn het echt beu en hebben het werk onderbroken. Ondertussen zijn er spontane acties geweest in een 10-tal vestigingen.”
Wat gebeurt er verder?
“Momenteel breiden we de acties uit naar meer vestigingen. We proberen iedereen, zowel werknemers als bewoners en familie, bewust te maken van wat er gebeurt. De acties zullen verder gaan tot we een degelijke oplossing afdwingen. De maat is vol, de mensen willen doorgaan!”
Hoe kan er solidariteit betuigd worden?
“De werknemers van ORPEA zullen steun kunnen gebruiken in elke fase van de strijd. Solidariteitsbetuigingen kunnen het draagvlak van de acties verbreden. Aanwezigheid op acties is eveneens ondersteunend, zeker door andere werknemers of delegaties uit de sector.”
Wat betekent dit voor de sociale sector?
“De commercialisering van de zorg leidt tot slechtere werkcondities en een minder toegankelijke zorg die aan kwaliteit afneemt. We moeten ons dan ook massaal verzetten hiertegen. Een goed uitgebouwde publieke zorg is noodzakelijk voor de toekomst. Zowel voor de werknemers als voor ieders oude dag. Dit kan slechts door fundamentele veranderingen in de samenleving, waarbij de mensen op de werkvloer en de gebruikers van de zorg de controle hebben, niet de werkgevers en de aandeelhouders van de multinationals.”
[divider]
Wij roepen alvast de verpleegkundigen én de andere zorgbeoefenaars op tot waakzaamheid. In de coulissen circuleren plannen voor een fundamentele hervorming van de zorgberoepen in het kader van de actualisering van Koninklijk Besluit nr 78 zoals in het regeerakkoord vermeld. Het gemeenschappelijk vakbondsfront volgt de kwestie op de voet.
[divider]
Polsslag?
“Polsslag” zag het levenslicht in 2004 tijdens de Witte Woede als een actieblad van strijdbare en kritische vakbondsmilitanten in zowel ACV als ABVV. In 2007 startte de gelijknamige blog. Op facebook zijn we te vinden onder de naam “RESPECT voor de werknemers in de ZORG.” Dit netwerk ontstond op initiatief van delegees en militanten van de Linkse Socialistische Partij (LSP / socialisme.be) maar staat open voor elke strijdbare activist in de sector.
22 april: 24-urenstaking openbare diensten: alle bonden samen!
Voor de regering Michel is het ongehoord dat de publieke uitgaven in ons land 55% van het BBP bedragen. Geen klasjes voor onze kinderen? Geen griffiers op onze rechtbanken? Geen belastingsinspecteurs om bedrijven te controleren? Overbevolkte gevangenissen? Geen bushalte in de buurt?… Brute pech. Zolang de openbare uitgaven boven het Europees gemiddelde liggen, zal deze regering geen duimbreed toegeven, ook al betekent dit geen opvang, geen school, geen verzorging, geen vervoer of geen rechtspraak.
LSP-pamflet op de militantenconcentratie van 19 maart. PDF
Michel I bespaart 2,3 miljard € op de openbare diensten. Vier op de vijf uittredende ambtenaren zullen niet vervangen worden. Werkingsmiddelen worden met 28% afgebouwd, investeringen met 33%. Wat de regering juist bekokstooft met onze pensioenen moet nog blijken, maar hoe dan ook zullen we net als onze collega’s in de privé langer moeten werken voor een lager pensioen. Harmonisering betekent in dit geval nivellering naar beneden.
Deze regering wil de openbare diensten droog leggen. Als de werking vierkant draait, wil ze de frustraties daarover opdrijven. Zo wil ze de publieke opinie voorbereiden op het uitbesteden van taken aan de private sector, in de arbeidsbegeleiding bijvoorbeeld of in de gevangenissen. Belgacom en De Post zijn performante bedrijven geworden, niet inzake dienstverlening en al helemaal niet inzake tewerkstelling, maar wel voor aandeelhouders die dividenden opstrijken. In andere openbare diensten wil Michel via een minimumdienst de krachtsverhoudingen keren, het ambtenarenstatuut uitdoven of uithollen en zo de weg vrijmaken voor private investeerders.
De kwaliteit van ons onderwijs loopt achteruit. De job van leraar biedt de meeste kansen op een burn out. Ouders kamperen opnieuw voor scholen om hun kind in te schrijven. Er gaapt een ongelooflijke achterstand aan investeringen waardoor onze kinderen les krijgen in aftandse gebouwen of school lopen in containers. In het hoger onderwijs houdt het personeelsbestand de stijging van het aantal studenten niet bij. Een of meer diploma’s is vandaag immers een absolute vereiste op de arbeidsmarkt. Maar de regering denkt het probleem op te lossen door de financiële drempel naar hoger onderwijs op te trekken.
De staatshervorming is zo opgevat dat het besparingsbeleid op alle niveau’s tegelijk plaatsvindt: federaal, regionaal en lokaal. Het leidt tot misbruik van onzekere contracten, te hoge werkdruk, afdankingen of niet-vervanging van gepensioneerden, gebrek aan middelen, verhoging van de tarieven voor de bevolking, sluiting of afbouw van diensten, etc.
Onderhandelingen leveren enkel verdeeldheid op
Tijdens het najaar hebben we met ons actieplan de regering aan het wankelen gebracht. Helaas hebben we toen het werk niet afgemaakt. Op vraag van het patronaat en de CD&V zijn de vakbonden immers aangeschoven aan de onderhandelingstafel. Ons moment ging verloren. Wat heeft dat opgeleverd? Voor de regering cruciale tijdswinst, voor ons een minuscule compensatie voor de indexsprong ten belope van 0,8% bruto in 2016 in de privé-sectoren. Voorts nog maar eens de welvaartsenveloppe voor de laagste uitkeringen, die eigenlijk al sinds 2005 verworven is. Het ABVV heeft dit terecht afgewezen, net als 46% van de nationale raad van het ACV. Met zijn verklaring dat een taxshift niets anders kan zijn dan een BTW-verhoging, heeft financieminister Van Overtveldt (N-VA) daaraan bijgedragen. Sindsdien gaat er geen dag voorbij of regeringspartijen provoceren.
Vorig jaar hadden de vakbondsleidingen opgeroepen om de ordewoorden nauwgezet te volgen. Nu lijkt het alsof ze zelf de chaos organiseren. Het ACV heeft de deur open gezet voor een wirwar aan deelakkoorden. Jorissen (ABVV-metaal) en Dedeyn (BBTK) verklaren zonder overleg met de achterban van hun centrale of de ABVV-top dat een indexsprong geen staking waard is. Toegegeven, sommige van onze secretarissen in de openbare diensten liepen evenmin over van ijver toen alle sectoren samen moesten mobiliseren. Als we aan dat ritme doorgaan, is er straks voor iedereen een rot akkoord en blijft er tegen dat de openbare diensten aan de beurt zijn, niemand meer over om samen te strijden.
Vakbonden openbare diensten kunnen samen het voortouw nemen
De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu moeten we helaas gissen. Wat wordt er van ons verwacht tijdens de provinciale acties op 31 maart en 1 april? Worden dat betogingen of wat anders? Met of zonder staking? Minder dan twee weken vooraf tasten we nog altijd in het duister, dat is toch niet ernstig meer?
De leiders van ABVV en ACV hebben gemakkelijk spreken: terwijl de ene deelakkoorden sluit die de ander afwijst, blijft het gemeenschappelijk vakbondsfront behouden. Maar mogen we nu ook weten wat dat front voorstelt en liefst langer dan een week vooraf zodat we de nodige informatie en argumentatie kunnen verschaffen? Onder andere voor de openbare diensten dreigt dat getalm catastrofaal te worden. We hoeven maar eens rond ons te kijken, naar de collega’s om te beseffen dat het zo niet verder kan. We zijn met meer dan genoeg om het verzet op een ernstige manier op gang te trekken.
Door op 22 april een 24-urenstaking van de openbare diensten aan te kondigen, heeft de ACOD eindelijk het getalm doorbroken. Waarop wachten de andere bonden van de openbare diensten om zich hier ondubbelzinnig bij aan te sluiten? Tot de regering vanzelf plooit? Waarom zouden de vakbonden van de openbare diensten op 22 april de centrales van de privé sectoren niet oproepen om een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front te organiseren als aanloop naar een 48-urenstaking? Eens zien of de regering dat zou overleven.
Een politiek alternatief nodig
Afschaffing van de indexsprong en vrije loonsonderhandelingen, een sterke sociale zekerheid en een goede sociale bescherming, behoud en versterking van de openbare diensten zonder te raken aan het ambtenarenstatuut en een rechtvaardige fiscaliteit, zonder dit minimum zou er volgens de vakbondsleidingen geen akkoord komen. Later werd daar ook het terugtrekken van de maatregelen voor schoolverlaters aan gekoppeld. Hoewel de regering meteen liet verstaan dat dit onbespreekbaar was, namen de vakbondsleidingen plaats aan de onderhandelingstafel. Waarom? Omdat ze zelf niet geloven dat er een alternatief bestaat. Met een regering met christen- en sociaaldemocraten hopen ze op meer inspraak, maar ook die vinden dat we langer moeten werken, onze lonen te hoog zijn en investeerders gelokt moeten worden met fiscale geschenken. Moeten we echt weer de richting Di Rupo uit, zodat N-VA of nog ergere populisten de ontgoocheling over diens beleid kunnen uitbaten?
De Griekse bevolking heeft getoond dat het anders kan door massaal voor Syriza te stemmen sinds die de communisten en andere radicaal linkse groepen aanbood om samen te vechten voor een meerderheid die de hele besparingspolitiek zou verwerpen. Vandaag behaalt Syriza in de peilingen zelf 47%! Dat zou Syriza toch voldoende vertrouwen moeten geven om te weerstaan aan de druk van het Europees establishment, de besparingen te stoppen en een echte socialistische politiek te voeren. Het ABVV-Charleroi Zuid Henegouwen roept al enkele jaren op voor een breuk met de christendemocratie, de sociaaldemocratie en de groenen en wil alles wat zich links daarvan bevindt verenigen in een brede, democratische, inclusieve strijdpartij met respect voor alle deelnemers. PVDA-GO had een eerste stap in die richting kunnen zijn, maar is alweer opgedoekt. LSP blijft beschikbaar om die discussie aan te gaan met ieder die dat wil.
LSP staat voor:
De vakbonden en ook belangengroeperingen uit de welzijnssector, zoals Netwerk tegen Armoede, Onafhankelijk Leven of Inclusie Vlaanderen, protesteren tegen de aanhoudende besparingen in de welzijnssector. De tekorten stapelen zich op en dit op de kap van wie zorg nodig heeft en personeel in de sector. Komende vrijdag wordt actie gevoerd door de welzijnssector. Hieronder een gezamenlijk standpunt van vakbonden, belangengroepen en zelfs werkgevers uit de sector. (PDF van deze tekst op de site van BBTK).
[divider]
De Vlaamse regering maakte zich sterk dat er in 2015 in welzijn 65 miljoen euro werd geïnvesteerd. Maar tegelijkertijd, in hetzelfde jaar 2015, wordt maar liefst 247 miljoen euro bespaard in het beleidsdomein Welzijn Volksgezondheid en Gezin. De slotsom is geen investering, maar een netto besparing van 182 miljoen euro.
De Vlaamse welzijnssector (ondersteuning van personen met een handicap, jeugdhulp, algemeen welzijnswerk, kinderopvang,…) trekt aan de alarmbel. Vakbonden, werkgevers- en gebruikersorganisaties protesteren tegen de problematische besparingen op welzijn. De Vlaamse welzijnssector maakt zich bovendien ernstig zorgen over de komende begrotingscontrole van de Vlaamse overheid. Nog meer besparingen opleggen aan de
welzijnssector is een onverantwoorde keuze.
Voor de hele regeerperiode maakte de Vlaamse regering zich sterk dat er in welzijn 500 miljoen geïnvesteerd zal worden. Hoe sterk die belofte is, zal in de praktijk nog moeten blijken. Voor de welzijnssector kan het niet dat de Vlaamse overheid het nakomen van die belofte laat afhangen van allerlei begrotingsperikelen, zoals reeds voor het budget 2015 het geval was.
Ook de begrotingscontrole 2015 en de vooruitzichten voor 2016 worden nu al als “zeer moeilijk” en als “erger dan verwacht” bestempeld. Een correcte en consequente financiering voor het welzijn van mensen is nochtans van een heel andere orde dan “wat blijft er over na allerlei begrotingsperikelen, onvoorziene omstandigheden of het maken van andere keuzes”.
Dat de opgelegde besparingen in welzijn voor de samenleving geruisloos en ongemerkt voorbijgaan is een pijnlijke illusie. Wie de financiering voor welzijn vermindert en besparingen oplegt, is ook verantwoordelijk voor de problematische gevolgen daarvan. Wij aanvaarden niet dat door besparingen in welzijn:
• De kwaliteit van de dienstverlening er moet op inboeten;
• De werkdruk van de werknemers nog meer toeneemt;
• Er jobs in het gedrang komen, terwijl er juist meer nodig zijn ;
• Er aanbod of capaciteit in het gedrang komt, terwijl juist de noden en de wachtenden toenemen;
• Er geen garanties komen op betaalbare zorg, woon-en leefkosten en dit op maat van de persoon met een handicap.
MÉÉR DOEN MET MINDER MIDDELEN?
De Vlaamse overheid stelt terecht hoge verwachtingen aan de welzijnssector. Instaan voor de veelgeroemde zorgzame samenleving, met een kwaliteitsvol antwoord op de welzijnsnoden voor alle burgers, vereist een consequente keuze. Die uit zich niet in besparingen, maar in investeringen.
Eerst verklaarden de werkgevers dat acties tegen het regeringsbeleid niet tegen de bedrijven uit de privé mochten gericht zijn. Vervolgens verwierpen ze in scherpe beoordelingen de aankondiging van stakingsacties in de publieke sector. Het patronale standpunt is duidelijk, iedere vorm van actief verzet tegen het asociale beleid is uit den boze.
De werkgevers wassen natuurlijk de handen in onschuld. Aan de maatregelen van hun regering kunnen zij niets doen en dus mogen zij niet geraakt worden door protest. Nadat jarenlang werd gepleit voor een asociaal besparingsbeleid om de levensstandaard van de gewone werkenden onderuit te halen, krijgen de werkgevers nu het beleid dat ze wensten. En dan zouden ze er plots niet meer verantwoordelijk voor zijn?
De eerste in de rij om de grijsgedraaide antivakbondsplaat steeds opnieuw op te zetten, is uiteraard Karel Van Eetvelt. Hij verklaarde over de stakingsoproep van ACOD: “Deze keer is de maat vol”. De vorige keren dan niet, Karel? “Nu krijgen ze met mij te doen”, stelde hij nog. Wat hij daarmee bedoelt, is dat hij met andere werkgeversorganisaties als VOKA wil spreken om het ABVV van het overleg weg te houden. Dat het ongenoegen over een gebrek aan overleg dat iets oplevert niet beperkt is tot het ABVV wordt gemakshalve van tafel geveegd. Eens te meer wordt een erg doorzichtige verdeel-en-heerstactiek opgestart.
We mogen ons daar niet aan laten vangen. Dat een vakbond aanvankelijk als enige oproept tot actie betekent niet dat het gemeenschappelijk vakbondsfront gebroken is. Het sluiten van een akkoord door twee van de drie vakbonden had het front niet gebroken, waarom zou een actie van minstens een van de vakbonden dat dan wel doen? Bovendien is het ongenoegen ook in de andere vakbonden sterk aanwezig. Militanten van ACOD, het ABVV in de publieke sector, kunnen de druk in de andere vakbonden het beste opvoeren door nu al de stakingsacties voor te bereiden en alle collega’s daarbij te betrekken.
“Dit voelt als een dolk in de rug, na de loyale houding van de werkgevers tijdens het sociaal overleg”, aldus nog Van Eetvelt. Bij sociaal overleg waar amper iets kan toegegeven worden aan de gewone werkenden en uitkeringstrekkers met een regering die sociaal overleg als ‘advies’ ziet om vervolgens het patronale standpunt uit te voeren, is een “loyale houding” van de werkgevers bijzonder gemakkelijk. De werkgevers zitten in een zetel, als de vakbonden niet instemmen met de aanvallen op onze levensstandaard dan voert de regering die aanvallen toch door.
Stakingsacties zijn volgens Van Eetvelt “brutale acties” die “een gijzeling van de economie” vormen. De brulboei van de werkgevers voegt eraan toe dat hij stakingen “zo beu als koude pap” is. Van Eetvelt stond steeds vooraan om van de regeringen hardere maatregelen te eisen. Hij pleitte voor de afschaffing van het brugpensioen en ook de index mag wat hem betreft verdwijnen. In naam van de concurrentiepositie van de bedrijven wil hij de werkenden volledig pluimen. De regering voert nu het beleid uit waar Van Eetvelt al die jaren voor gevraagd heeft, een beleid dat kan samengevat worden als brutaal Thatcheriaans.
Dat er protest tegen komt, is evident. Moeten we zomaar aanvaarden dat onze levensstandaard wordt ondermijnd, onze openbare diensten afgebouwd, we plots jaren langer moeten werken terwijl jongeren geen werk vinden, …? Eigenlijk komt de roep van het patronaat tegen de acties erop neer dat geëist wordt dat we zo stil mogelijk blijven zitten terwijl de patronale regering ons volledig pluimt. Ze voert zelf een klassenoorlog maar eist sociale vrede van het andere kamp. Indien het patronaat en de regering sociale vrede willen, dan kan dit vrij eenvoudig door de vele aanvallen op onze levensstandaard te stoppen.
Als het patronaat zo hard uithaalt naar de acties, is het omdat ze weet dat er onvermijdelijk nieuwe acties komen die op een brede steun kunnen rekenen. Het antivakbondsdiscours en bijhorende propagandacampagne in alle gevestigde media is er vooral op gericht om te vermijden dat de steun voor sociaal verzet nog breder wordt. Er wordt geprobeerd om verwarring en verdeeldheid te zaaien onder de werkenden en uitkeringstrekkers. Het beste antwoord dat wij daarop kunnen bieden, is door offensief in te gaan tegen het volledige besparingsbeleid en daarbij de nadruk te leggen op wat de werkenden en uitkeringstrekkers verenigt.
Vandaag kwamen ongeveer 10.000 mensen op het Muntplein in Brussel bijeen voor een nieuwe militantenconcentratie van het gemeenschappelijk vakbondsfront. Dit gebeurde op dezelfde plaats waar eind september werd verzameld in de aanloop naar het eerste actieplan tegen de regering-Michel met betogingen en stakingen in november en december. Op de militantenconcentratie werden vandaag opnieuw acties aangekondigd, het lijkt erop dat er een nieuwe opgaande reeks acties komen.
Er waren eens te meer tal van redenen om aan de actie deel te nemen: verzet tegen de verhoging van de pensioenleeftijd, tegen de aanvallen op de werklozen, tegen de indexsprong, tegen de afbraak van de publieke diensten of nog tegen het feit dat amper wordt opgetreden tegen fiscale fraude. Er werd ook opgekomen voor degelijke jobs, sociale uitkeringen die toelaten om een degelijk leven te leiden, een goede sociale bescherming, … De arrogantie van de regeringspartijen werd meermaals op de korrel genomen. Die arrogantie werd gisteren nog eens in de verf gezet door Annick De Ridder van N-VA die op Twitter het ABVV verweet een “asociale, archaïsche en kortzichtige club oelewappers” te zijn. Het versterkte ongetwijfeld de mobilisatie naar de militantenconcentratie, het ging overigens niet om een geïsoleerde uitspraak of een uitschuiver.
Na deze militantenconcentratie komen er nieuwe acties. Volgende week is er een militantenconcentratie van de vakbonden uit de openbare diensten. De afspraak daarvoor is op donderdag 19 maart om 11u op het Muntplein. Daarna volgen er tussen 30 maart en 3 april grote betogingen in gemeenschappelijk vakbondsfront en dit per provincie. Twee afspraken zijn al bekend: 31 maart in Brussel en 1 april in Luik. Er werd nog niet openlijk gesproken over nieuwe stakingsacties. Het ordewoord hiervoor werd wel besproken en veel militanten riepen tijdens de toespraken “algemene staking”.
LSP verdedigt volgende eisen:
Foto’s door MediActivista: