Your cart is currently empty!
Category: Publieke sector – algemeen
-
Ivago. Personeel protesteert tegen zware rondes in hitte
Maandag brak bij Ivago een spontane staking uit. De directe aanleiding was de hitte en de extra zware rondes omdat meer dan een maand geen glas of papier opgehaald is in het centrum. Onderliggend zijn er eigenlijk dezelfde problemen als bij de staking drie jaar geleden: een compleet gebrek aan respect.Verslag door Thomas
Simpele zaken zoals water of zonnecrème worden afgebouwd: vroeger kreeg iedereen 1,5 liter water ‘s morgens en nog eens ’s middags. Nu is dat nog slechts 1 liter voor volledige dag. Zonnecrème is van factor 50 naar factor 30 verminderd. De afbouw van deze zaken en daarenboven nog dagelijkse vernederingen of kleineringen vanwege management en directie hebben de emmer na drie jaar opnieuw doen overlopen. In november was er ook al een eendaagse staking die wees op de onderliggende problemen.
De vervanging van de ene wereldvreemde manager door een andere heeft dus drie jaar de zaken wat kunnen bekoelen, maar nu is ook zijn krediet op en steken dezelfde problemen de kop op. Dit zal niet opgelost worden door een nieuwe stoelendans. De problemen gaan verder: de winstlogica die bij Ivago heerst en gestimuleerd word door het Gentse stadsbestuur die in Ivago enkel een melkkoe ziet voor haar winst. Deze winstlogica zorgt ervoor dat van het personeel het onmogelijke en nog wat extra gevraagd wordt. Daarom vinden we het zeer goed dat een ACV-delegee aan het piket vandaag stelde dat het personeel eist dat burgemeester Termont een einde maakt aan de toestanden binnen Ivago.
Of de directie al begrijpt wat de problemen zijn en hoe deze aan te pakken, is niet zeker. Normaal zouden er deze namiddag opnieuw onderhandelingen zijn, maar verscheidene delegees waren niet overtuigd dat de directie met oplossingen zou afkomen. Gewoon in rondjes praten zoals al even bezig is zal geen oplossing zijn. Het is jammer dat er opnieuw een staking voor nodig is maar hopelijk wordt er deze keer iets aan de problemen gedaan en niet enkel aan de symptomen. Daar zal de Gentse politieke meerderheid een rol in moeten spelen.
De woede is groot bij het personeel: er waren slecht enkele werkwilligen. De meeste arbeiders hebben de ervaring van de staking van drie jaar geleden en willen niet zonder oplossingen terug aan het werk gaan. De steun van andere openbare diensten die nu al of binnenkort met dezelfde winstlogica geconfronteerd worden, zou een belangrijke steun zijn voor de arbeiders. Maar ook de steun van de Gentse publieke opinie die de mannen van Ivago hebben concretiseren, zou de druk op het stadsbestuur verhogen.
-
Vandaag vakbondsbetoging tegen Waalse regering
Jobs bij lokale overheden, non-profit en verenigingen bedreigd
Vandaag trekt een betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront door Namen in aanloop naar een grotere mobilisatie op 20 september. Het is de eerste betoging tegen de Waalse regering in meer dan 15 jaar. De twee grote vakbonden ACV en ABVV verwerpen de regering-Borsus (MR-CDH) en specifiek de hervorming van het tewerkstellingsprogramma APE (Aide à la Promotion de l’Emploi).Door een syndicaal afgevaardigde bij het OCMW in een Waalse stad
Het APE-programma werd in 2002 door de Waalse regering opgezet om steun te geven bij aanwervingen. Het doel was om jobs te creëren in de publieke sector, vooral de gemeenten en OCMW’s maar ook in de non-profit. De maatregel kende een grote toepassing: vandaag zijn er ongeveer 60.000 mensen via dit programma tewerkgesteld voor 4.000 werkgevers. Deze tewerkstelling staat nu onder druk door de Waalse regering van MR en CDH.
In april kondigde de Waalse minister van Werk, Pierre-Yves Jeholet (MR), aan dat hij de subsidies aan de werkgevers in het kader van het APE-programma voor de periode 2014 tot 2016 wilde terugvorderen. Het ging om een bedrag van 15 miljoen euro voor gemeenten en vzw’s.
Er is natuurlijk wel wat kritiek mogelijk op het complexe stelsel van het APE-programma. Er kwam meermaals kritiek door werkgevers uit de non-profit of nog door de federatie van Waalse OCMW’s. We kunnen kritiek geven op het tekort aan middelen waardoor organisaties en lokale overheden tegen elkaar opgezet worden om de waardevolle APE-punten binnen te halen. We kunnen ook sceptisch zijn tegenover een maatregel waarmee een groot aantal werkenden veroordeeld blijft tot een onzekere tewerkstelling die afhankelijk is van een subsidie door een hogere overheid.
Dat is des te meer het geval omdat mensen die via het APE-programma tewerkgesteld zijn acties zijn als sociaal werkers voor de OCMW’s, personeel in de kinderopvang, animatoren in jeugdhuizen, culturele of sportieve centra, als personeel in de scholen, … Het gaat dus om jobs die elke dag essentiële sociale behoeften invullen.
Onder het mom van transparantie en strijd tegen de uitwassen van het systeem waarin minder opgeleide werknemers uit de boot vallen, kondigde de Waalse minister aan dat het programma zal verdwijnen tegen 2020 om plaats te maken voor een structureel stelsel dat “evenwichtiger is op vlak van middelen” en strakker gecontroleerd door de regering. De minister ontkent niet dat er mogelijk jobs zullen verloren gaan door deze maatregel. ABVV-topman Thierry Bodson stelde dat het begrotingstraject 2018-2020 voorziet in een daling van de middelen voor het APE-programma met 7%.
Het gaat dus om een besparingsmaatregel waarbij de regering bovendien de subsidies voor verenigingen en lokale overheden wil herverdelen met ongetwijfeld meer mogelijkheden voor de meest volgzame instanties. Er zijn 60.000 werkenden die in onzekerheid leven. Gaan we net als in Frankrijk naar het einde van de overheidssteun aan jobs voor lokale overheden met een groot aantal afdankingen bij zowel die overheden als de non-profit?
De betoging van vandaag is dan ook belangrijk. Het biedt de mogelijkheid om collega’s te informeren en te mobiliseren om deze aanval tegen te houden. De volgende actie vindt bovendien kort voor de lokale verkiezingen plaats. Dit kan een rol spelen om de woede een uitdrukking te laten vinden in het stemlokaal en consequent links te versterken. Thierry Bodson merkte op: “Het APE-programma betreft jobs in de kinderopvang en de lokale diensten, dat raakt de mensen. We moeten daar voor de verkiezingen de aandacht op vestigen.”
We moeten tijdens de mobilisaties en in de discussies errond opkomen voor investeringen in degelijke openbare diensten en een sterkere sector van verenigingen. Het geld is, we moeten het halen waar het zit zodat de publieke sector en de non-profit hun rol kunnen spelen met personeel dat een goed statuut heeft in de vorm van vaste contracten in plaats van onzekere.
-
Personeel OCWM St-Gillis houdt werkonderbreking
Gisteren hield het personeel van het OCMW in de Brusselse gemeente St Gillis een werkonderbreking tussen 9 en 11u. Aanleiding zijn de lage lonen.
Verslag en beeldmateriaal door Mario
ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) hield op 7 mei een personeelsvergadering van al wie bij het OCWM van St-Gillis werkt. Daarop werd op 22 mei van 9 tot 11u een werkonderbreking gehouden voor een collectieve eis: de uitreiking van maaltijdcheques voor alle personeelsleden van het OCMW. Het OCMW-personeel beschikt niet over een eigen kantine en bovendien wordt het minder goed betaald dan collega’s in Vlaanderen of Wallonië.
De werkonderbreking onder de slogan “In actie voor maaltijdcheques” kende een brede en strijdbare deelname van personeelsleden met spandoeken, slogans en muziek om de eisen kracht bij te zetten. Tegelijk werd een pamflet verdeeld onder de gebruikers van het OCMW om uit te leggen dat het personeel in actie komt “voor betere arbeidsvoorwaarden zodat we jullie beter van dienst kunnen zijn.”
De werkonderbreking werd ondersteund door ACOD St-Gillis. Ook LSP/PSL en Gauches Communes steunen de strijd van het OCMW-personeel.
-
Waarom de federale ambtenaren staken op 30 april
ACOD-actie op 27 februari - “30 april zal geen eenmalige staking zijn” (ACOD)
- “In de maand mei volgen er nog meer acties” (ACV-Openbare Diensten)
Aanstaande maandag, 30 april, gaan de federale ambtenaren in gemeenschappelijk vakbondsfront in staking. Dat is opmerkelijk. Goed twee maand geleden nog maar, op 27 februari, organiseerde het socialistische ACOD op haar eentje een staking bij de overheidsdiensten. Die actie was gericht tegen de pensioenhervorming. Toen pasten de christelijke en de liberale vakbonden nog voor actie om voorrang te geven aan overleg. Sindsdien maakten de federale regering en haar N-VA minister Vandeput het echter zo bont dat alle personeel op de achterste poten staat en het gemeenschappelijk vakbondsfront prompt hersteld is. Voor het ACOD zal dit geen éénmalige staking zijn en ook ACV-Openbare Diensten kondigt nu al aan dat er in mei meer acties zullen volgen.
Door Eric Byl
De directe aanleiding voor de woede van het ACV is de weigering van Vandeput om voor 30 april een brugdag toe te kennen. Dat lijkt kleinzerig en zal door de regering ook zo voorgesteld worden, maar is het gevolg van een “harmonisering” van de verlofregeling. Het is de druppel die de emmer doet overlopen. Sinds vorige zomer lanceren de federale regering en Vandeput de ene aanval na de andere op het federale ambtenarenapparaat. Het afwijzen van de brugdag komt bovenop de afschaffing van de vaste benoemingen, van het ziektekrediet en de invoering van interim arbeid. Deze en andere maatregelen zijn gericht op een “redesign (hertekening) van de federale overheid”, die naar verluidt “slanker en efficiënter” moet.
Daarmee zijn we terug aanbeland bij het beeld dat rechts al tientallen jaren verspreidt over de openbare diensten, dat van een log en inefficiënt apparaat. In de jaren ’80 fulmineerde de toen nog ultra-liberale Verhofstadt over het “ontvetten” van de staat. De catastrofale gevolgen van zijn sloopwerk dragen we nog steeds, maar de staat is er ook onder hem niet kleiner op geworden. Hetzelfde gebeurt nu met Vandeput. Hij zou de overheid “snoeien om te groeien”. Van het aantreden van de regering tot september vorig jaar verdwenen maar liefst 16.600 jobs bij de federale overheid, maar dat leidt niet tot de beoogde efficiëntie, integendeel, de federale overheidsdiensten draaien in de soep.
Hoe komt dat? De maatschappij heeft de voorbije tientallen jaren niet stil gestaan. Relatief eenvoudige overheidstaken zijn complexer geworden. Denk maar aan de pensioenen. Ooit waren gemengde carrières uitzonderlijk en doorliepen de meeste werknemers een hele loopbaan bij één, hooguit twee werkgevers. Hun pensioen berekenen was relatief éénvoudig. Vandaag zijn carrières een ingewikkeld kluwen van allerlei statuten en is het berekenen van de pensioenen een tijdrovend proces dat door steeds minder mensen geklaard moet worden. Hetzelfde geldt voor belastingontwijking en belastingontduiking: vandaag is dat een heuse spitstechnologie. Er zijn ook een reeks nieuwe overheidstaken. Het winstbejag in de voedingsindustrie vereiste de creatie van een voedselagentschap waarvan meer dan 20 jaar geleden nog geen sprake was. Er zijn nu energieregulatoren, bestrijders van cybercriminaliteit en terrorisme, milieunormen, inburgeringscursussen enz.
Vandeput wil het overheidsapparaat vereenvoudigen en afslanken om efficiënter te worden, maar wil niet horen dat de taken alsmaar complexer worden en steeds nieuwe noden en specialiteiten vereist. Hij beweert te willen moderniseren, maar wil eigenlijk terug het slanke staatsapparaat van voor de industrialisatie, laat staan het cybertijdperk. Uiteraard kunnen bepaalde taken via informatisering gestandaardiseerd worden, maar als het erom gaat om de regelgeving te doen naleven, zal het veel meer ambtenaren op het terrein en veel meer investeringen vereisen om de whizzkids van de privésector bij te houden.
Vandeput valt alle ambtenaren aan, maar in de eerste plaats de zwakste. Zo wil hij het ziektekrediet voor federale ambtenaren vervangen door 30 dagen gewaarborgd loon per jaar. Na die 30 dagen zullen ambtenaren terug vallen op 60% van het loon. Je zal maar het slachtoffer worden van kanker, een hartaandoening, een zwaar ongeval, een burn-out. Vandeput maakt de regeling voor ambtenaren nóg nadeliger dan wat geldt voor contractuelen of voor werknemers uit de privésector. Bij een terugval hebben zij opnieuw recht op gewaarborgd loon, een statutaire ambtenaar daarentegen zou geen ziektedagen meer over hebben.
Als het van de federale regering afhangt zullen voortaan alleen ambtenaren in zogenaamde ‘gezagsfuncties’ nog benoemd worden. Weg dus de werkzekerheid, nochtans de grootste troef voor het werken bij de federale overheid. Bij de federale overheid zijn er vooral gespecialiseerde functies die een zekere mate van kennis, ervaring en competenties vereisen. Als het statuut verdwijnt, zullen die nog gemakkelijker weggekocht worden door de privésector. Zal de regering die dan vervangen door onervaren interimkrachten? Zullen zij onze belastingaangifte verwerken? Zullen zij zonder kennis van zaken de veiligheid van ons voedsel controleren? Bovendien zijn interimkrachten dubbel zo duur als een gewoon personeelslid bij de overheid.
Minister Vandeput verdedigt zich door erop te wijzen dat er meer promotiekansen voor iedereen zullen zijn. Dat hij vereenvoudigt, moderniseert en de ongelijkheden uit het verleden wil wegwerken. ‘Zijn de vakbonden daar tegen?’ vraagt hij demagogisch. De vakbonden wijzen erop dat promotiekansen niet beschermen tegen afdanking wanneer de dienst in het kader van een staatshervorming naar de gewesten en gemeenschappen overgeheveld wordt. Bovendien, zeggen ze, leidt Vandeput het federaal openbaar ambt alsof het een kleine KMO is: onderwijs en diploma’s zijn niet langer belangrijk, werkzekerheid geen must en personeelstekorten worden opgevuld door interimkrachten. Dat werkt misschien in een KMO, maar het federaal ambt vereist neutraliteit, objectiviteit en continuïteit! De voorstellen van minister Vandeput zullen leiden tot nog meer willekeur en vriendjespolitiek.
De pensioenleeftijd werd verhoogd tot 67. Velen hebben het moeilijk om tot die leeftijd aan de slag te blijven. Maar de minister maakt het er niet gemakkelijker op door het ziektekrediet af te schaffen en de verlofregeling te herzien. Langer werken, en tegelijk de mogelijkheden om werk werkbaar te houden afbouwen, is onhoudbaar. Niets is zo eigen aan de ambtenaar als zijn statuut. Hij geniet een speciale rechtsbescherming omdat de werkgever van politieke kleur kan veranderen. Die bescherming wordt gegarandeerd door het statuut. Het is geen normaal arbeidscontract waarin beide partijen het eens moeten zijn over de voorwaarden. Een ambtenaar wordt eenzijdig aangesteld door de overheid en heeft geen enkele inspraak in zijn loon- of arbeidsvoorwaarden. Hij heeft slechts het recht om te eisen dat de regels die vastgelegd zijn in het statuut worden nageleefd. Als het statuut wegvalt, valt ook de garantie op een neutrale behandeling weg. Zonder vaste benoeming, worden ambtenaren totaal afhankelijk van een politieke overheid.
Er zijn meer dan redenen genoeg om collectief actie te voeren met inbegrip van stakingen. Helaas denken de vakbondsleidingen teveel dat iedereen ten volle mee is met de impact van de maatregelen en zijn hun inspanningen om dat op te helderen ondermaats. Wellicht zal de staking op 30 april een succes worden, maar ze is nauwelijks of niet gekoppeld aan personeelsvergaderingen op de werkvloer en pogingen om zoveel mogelijk ambtenaren maximaal te betrekken bij piketten en andere acties. Het gevaar van een dergelijke strategie is dat de inzet niet langer aangevoeld wordt als een conflict tussen het personeel en de overheid, maar als een tussen de vakbonden en de overheid, met het personeel als toeschouwer. Hopelijk grijpen militanten de staking van 30 april aan om dit bij te stellen.
-
Na de staking van ACOD op 27 februari: strijd voor pensioenen verbreden!
Foto: Laurent Er waren grote stakersposten in Antwerpen, Gent, Brussel, … en militantenbijeenkomsten met 2.000 aanwezigen in Brugge en nog eens 2.000 in Doornik. Er was een betoging in Luik van het ziekenhuis CHR naar de met sluiten bedreigde hypermarkt van Carrefour. Ook in Charleroi was er een betoging. De staking van de ACOD op 27 februari toonde een potentieel van verzet en mobilisatie, maar ook de beperkingen van geïsoleerde stakingsacties die via de gevestigde media aangekondigd worden in plaats van opgebouwd aan de basis op de werkplaatsen.
Artikel door een ACOD-afgevaardigde uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
In een poging om de aandacht van de aanvallen op de pensioenen af te leiden, verklaarde minister Daniel Bacquelaine (MR) dat het ABVV die dag een ‘gemeenschappelijk front’ vormde met de PTB en de PS. Daarmee hoopte hij niet te moeten antwoorden op het feit dat zoveel gepensioneerden in armoede leven en dat het huidige beleid de situatie erger zal maken. Of nog over het feit dat de werkdruk en de productiviteit zodanig opgetrokken worden dat er een epidemie is van burn-outs, depressies en diverse beroepsziektes. Ons langer laten werken, zal dat enkel erger maken. Ook hoopte Bacquelaine niet te moeten antwoorden op de leugen dat onze pensioenen onbetaalbaar zouden zijn, terwijl er altijd geld gevonden wordt voor belastingverminderingen en andere cadeaus aan de bedrijven.
Bacquelaine en zijn regering van rijken vormen in werkelijkheid een gemeenschappelijk front met het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO). Als we de strijd voor onze pensioenen willen winnen, hebben wij een eigen actiefront nodig dat beroep doet op de potentieel enorme sociale kracht van de meest strijdbare elementen in de vakbonden die bredere lagen van de samenleving kunnen meetrekken.
De staking van 27 februari toonde dat de wil tot verzet nog altijd aanwezig is en dat er in heel het land kernen van strijdbare militanten zijn. Maar toch is het bilan van de staking gemengd. Er was niet overal enthousiasme, er waren twijfels over de wijze van communicatie en van hoe de mobilisatie werd georganiseerd, heel wat delegees en militanten ondervonden moeilijkheden om hun collega’s te overtuigen. De belangrijkste reden hiervoor is de afwezigheid van een coherente planning van sociaal verzet en de afwezigheid of onvoldoende verspreiding van mobilisatiecampagnes op de werkplaatsen die zich bovendien niet beperken tot het verdelen van pamfletten maar ook personeelsvergaderingen met werkonderbrekingen omvatten. Om een succes te maken van een staking, moet deze door het volledige personeel worden opgebouwd. Het is soms beter om te starten met militantenbijeenkomsten, een reeks acties en afwisselend regionale stakingen in plaats van meteen de zware middelen boven te halen met het risico om geïsoleerd te raken.
De problemen waarmee we geconfronteerd worden, zijn niet onoverbrugbaar. Ze vereisen de opbouw van een krachtsverhouding op een meer coherente, open en betrokken wijze. Zo kunnen we deze krachtsverhouding verbreden binnen alle vakbonden en alle sectoren. Zelfs indien heel wat collega’s niet mee gestaakt hebben, is het tegelijk duidelijk dat ze de woede tegenover de asociale maatregelen van de regering delen. De ACOD kan zelfs alleen een rol spelen in de organisatie van die woede en kan eraan bijdragen om de woede om te zetten in sociaal verzet. We zullen dat echter niet doen met eenmalige stakingen die van bovenaf beslist worden.
-
Strijd loont. Leidinggevende Verko gedegradeerd na stakingsweek
Bij de intercommunale Verko werd een week gestaakt naar aanleiding van pestgedrag en wanbeleid van een leidinggevende. Nu kwam het nieuws van een akkoord: de eisen van de stakers worden tegemoet gekomen met een degradatie van de leidinggevende die door de stakers werd aangeklaagd. De stakers kunnen zich daarin vinden: de leidinggevende zal in zijn nieuwe functie niet meer op de werkvloer komen.
Door Sander (Dendermonde)
In de media was er heel wat aandacht voor de minderheid van werkwilligen die zich achter de leidinggevende schaarden. Dat er zo’n minderheid is, was niet verwonderlijk: de leidinggevende zette het personeel tegen elkaar op en koos er beschermelingen uit. Vaste contracten en minder zware routes werden gegeven aan degenen die geen goed contact onderhielden met de vakbondsafgevaardigden en enkel naar de pijpen van de leidinggevende dansten. Sommigen aan het piket maakten zelfs notie van seksueel onaanvaardbaar gedrag door zo een beschermeling.
We spraken maandag met een vakbondsafgevaardigde die stelde dat de leidinggevende van geluk mag spreken dat zijn ontslag niet wordt geëist. Het 19 artikelen tellende arbeidsreglement werd volgens de afgevaardigde maar liefst 40 keer overtreden door de leidinggevende. Dat arbeidsreglement werd pas aangepast door de huidige lichting vakbondsafgevaardigden.
De wantoestanden begonnen niet met de huidige discussie. Het arbeidsreglement werd van meer dan 30 artikelen, naar 19 teruggedrongen. Voorheen kon iemand die voor zijn rechten opkwam zonder pardon worden ontslaan. Dit stond in het arbeidsreglement! De bazen deden er alles aan om de vakbonden zoveel mogelijk buiten te houden. Ze lieten het arbeidsreglement nooit ondertekenen door de secretaris van de vakbond, wat nochtans wettelijk verplicht is en zonder die handtekening is het reglement zelfs niet bindend. De huidige vakbondsdelegatie maakte korte metten met deze onrechtvaardigheden.
Het is duidelijk dat de degradatie van de leidinggevende een overwinning is voor de werknemers van Verko. Een eengemaakt front tussen ACV en ABVV klaarde het om een actieplan te bekomen rond het psychisch welzijn van alle werknemers, met als eerste stap het wegwerken van de leidinggevende. We zien dus dat eengemaakte acties tot resultaten leiden. Als dit kan op een schaal van één enkele intercommunale, wat zou dit dan kunnen betekenen voor de nationale strijd tegen besparingen!? Laat het een oproep aan de vakbondsleiding zijn om het voorbeeld van de strijdvaardige vertegenwoordigers en militanten bij Verko te volgen. Met een eengemaakte en strijdbare opstelling kunnen we overwinningen voor de gehele werkende bevolking bekomen! Een zeer welgemeende dank aan alle stakende werknemers om dit nog maar eens aan te tonen.
-
Dendermonde: vuilophaling in staking tegen wanbeleid en pestgedrag
Wat vorige week donderdag begon als een spontane staking bij de vuilophaaldienst Verko in Dendermonde, mondde uit in een georganiseerd verzet. LSP was aanwezig om onze solidariteit met de werknemers van Verko aan het piket te betuigen. We zagen strijdbare vakbondsafgevaardigden en militanten die opkomen voor de rechten van al hun collega’s, ook diegenen die ervoor kiezen toch uit te rijden.Door Sander, Dendermonde
De werknemers protesteren tegen de aanhoudende pesterijen door een leidinggevende. Volgens de stakers zouden er al meer dan 40 klachten lopen en hebben reeds meerdere mensen hun ontslag ingediend door het aanhoudende wanbeleid en pestgedrag. Een vakbondsafgevaardigde zei ons dat de reacties op sociale media binnenstroomden van collega’s die eerder al hun ontslag gaven. Het gaat onder meer over favoritisme, het niet geven van vaste contracten aan mensen die een te goed contact met de vakbondsafgevaardigden onderhouden, het niet naleven van beloofde vakantie, het geven van zware routes aan wie niet tot het clubje van de directeur behoort en het toedekken van fouten door de beschermelingen van de hierboven vermelde leidinggevende. Ook werd er melding gemaakt van seksuele intimidatie door een beschermeling van de directeur, die met de mantel der liefde zou worden toegedekt. De stakers eisen de onmiddellijke overplaatsing van hun leidinggevende en geen gevolgen voor de mensen die tijdelijke contracten hebben en er toch voor kiezen in solidariteit met hun collega’s het werk neer te leggen.
Onze regering heeft de mond vol van werkbaar en leefbaar werk, maar laat niet na om tegelijk de openbare diensten af te bouwen. Bedrijven als Verko huren hun gebouwen van vastgoedmagnaten tegen woekerprijzen. De werkdruk stijgt, steeds minder mensen krijgen een vast contract en wie zich durft verzetten tegen deze wantoestanden krijgt als extraatje een nog moeilijkere werksituatie, een ontslagbrief of geen verlenging van een tijdelijk contract. De geleidelijke privatisering van openbare diensten moet een halt worden toegeroepen. Onze belastingen worden gebruikt om de huur van infrastructuur te betalen die feitelijk openbaar bezit hoort te zijn en het subsidiëren van bedrijven die enkel uit zijn op winst en niet het welzijn van de bevolking! Dit alles om een rijke elite nog rijker te maken op de rug van werknemers en inwoners. Wij roepen op tot solidariteit met de werknemers van Verko!
-
Actiedag tegen aanval op pensioenen in publieke sector
De staking van ACOD leidde in de gevestigde media tot slechts één vraag. “Waar ondervindt u hinder vandaag,” titelden zowat alle kranten en nieuwssites. Over de redenen van de staking was amper iets te lezen of te horen. Nochtans zit de woede diep.
De rechtse regering blijft aanvallen inzetten op alles en iedereen, toch als het om gewone werkenden gaat. De pensioenen in de publieke sector liggen onder vuur, specifiek ook rond de regeling van zware beroepen die er nog niet is. Het doel van de regering is om iedereen langer te laten werken. Na de collectieve verhoging van de pensioenleeftijd naar 67 jaar wordt nu gezocht naar methoden om de individuele druk op te voeren zodat iedereen effectief tot 67 jaar werkt. Daarna zal de pensioenleeftijd opnieuw in vraag gesteld worden.
We publiceerden een artikel over de maatregelen die specifiek betwist worden door ACOD en over de voorbereiding naar de stakingsdag vandaag. Zie: “Pensioenen: afbraak zware beroepen openbare sector is breekijzer voor afbraak in privé”
De actiedag begon gisteravond met stakersposten aan de grote stations. Zo waren er grote piketten aan de stations van onder meer Antwerpen, Gent en Brussel. Langs Nederlandstalige kant werd de nadruk vandaag gelegd op een militantenbijeenkomst in Brugge waar ongeveer 2.000 aanwezigen waren. In Brussel waren er vandaag wel meer stakersposten, zo was er een groot piket aan het Brugmann ziekenhuis. Op dat piket werd uitdrukkelijk steun betuigd aan de twee mensen-zonder-papieren die nog steeds vastzitten na een razzia in een cultureel centrum. Langs Franstalige kant waren er verschillende piketten en militantenconcentraties. In Luik bijvoorbeeld was er ook een betoging van het ACV.
Hieronder enkele foto’s vanop diverse piketten en acties:
Station Gent St-Pieters 
Station Antwerpen Berchem. Foto: Liesbeth 
Station Antwerpen Berchem. Foto: Liesbeth 
NMBS Brussel. Foto PPICS 
NMBS Brussel. Foto: PPICS 
Piket ACOD Amio Brussel. Foto: PPICS 
Militantenconcentratie in Tournai. Foto: Stephane Enkele foto’s van de militantenconcentratie in Brugge door Laurent:
Enkele foto’s van de militantenconcentratie in Brugge door Els:
Enkele foto’s van het piket aan Brugmann-ziekenhuis in Brussel door Nico:
Video door Stream Media: interview met een treinbegeleider uit Antwerpen
-
Pensioenen: afbraak zware beroepen openbare sector is breekijzer voor afbraak in privé
Pensioenbetoging in december. Foto: Liesbeth De socialistische overheidsvakbond ACOD heeft een intersectorale stakingsaanzegging ingediend voor 27 februari. Aanleiding daartoe is het wetsontwerp over de zware beroepen voor statutaire personeelsleden in de openbare sector. “Na de verhoging van de pensioenleeftijd voor alle werknemers van het land, na het dossier van het gemengd pensioen, na de afschaffing van het pensioen wegens lichamelijke ongeschiktheid en na het pensioen met punten, valt de regering opnieuw haar personeelsleden aan,” aldus de ACOD.
Artikel door Eric Byl uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’ die zopas naar de drukker is vertrokken
Federaal minister voor Pensioenen, Daniel Bacquelaine, is hier – zoals we konden verwachten – niet mee gediend. Hij argumenteert dat de stakingsaanzegging voorbarig is omdat zijn nieuw voorontwerp – op het moment dat dit artikel geschreven werd – nog niet op de dagorde van de ministerraad staat. Bovendien, aldus Bacquelaine, is na een goedkeuring in eerste lezing, overleg voorzien met de sociale partners. Het ACV en de VSOA lijken daar voorlopig genoegen mee te nemen, maar bij de ACOD neemt dat terecht de bezorgdheid niet weg. De regering wil immers begin maart al een definitieve regeling. Het is niet zeker dat ze deze timing zal kunnen respecteren, maar uit ervaring weten we dat ‘overleg’ onder deze regering niet meer betekent dan rommelen in de marge.
De hoofdlijnen van het ontwerp liggen trouwens al vast. Volgens de huidige regeling bouwt de ambtenaar ieder jaar een 60ste (tantième) van zijn pensioen op. Na 45 jaar geeft dat recht op een volledig pensioen dat overeenstemt met 75% (45/60) van het mediaan inkomen tijdens de laatste 10 jaar van zijn carrière. Vroeger was dat de laatste 5 jaar, maar dat werd onder Di Rupo al weggesaneerd. Het stelsel houdt ook rekening met specifieke beroepen door om veiligheidsredenen of omwille van zware fysieke of psychische tol onder meer een “preferentiële tantième” te hanteren. Daarbij wordt het pensioen niet berekend in 60sten, maar zoals bij het rijdend personeel van de NMBS in 48sten, bij postbodes, brandweermannen en het operationele kader van politie en leger in 50sten of bij leraars in 55sten. Zij bereiken hun volledig pensioen zodra ze het aantal jaren dat overeenstemt met 75% van hun (preferentiële) tantième bereikt hebben. Voor een treinbestuurder is dat na 36 jaar (36/48), voor een postbode na 38 (38/50), voor een leraar na 42 jaar (42/55).
In de toekomst verdwijnen die preferentiële tantièmes en maken ze plaats voor vier “zwaartecriteria” op basis van fysieke last, specifieke arbeidsorganisatie, veiligheidsrisico’s en mentale of emotionele factoren. Naarmate één, twee of drie van die criteria van toepassing zijn, zal het aantal loopbaanjaren vermenigvuldigd worden met 1,05, 1,10 of 1,15, maar vertrekken voor je 60ste wordt hoe dan ook onmogelijk. Le Soir berekende het verschil tussen een volledige carrière in het oude en in het nieuwe systeem. Een gepensioneerde onderwijzer verliest in dat geval 8,31%, een militair 10,99% en een postbode 11,14%. Dat bevestigt de stelling van de vakbonden dat wie vandaag onder de preferentiële tantièmes valt bij identieke loopbaan zijn pensioenrechten ziet afnemen. Bovendien tellen periodes van ziekte, zwangerschap, arbeidsongevallen of zorgverlof niet mee in de berekening van een vroeger pensioen voor zware beroepen. Vooral veel vrouwen, maar zij niet alleen, worden hierdoor getroffen.
Om het pensioenverlies te compenseren zullen werknemers voortaan een “zwareberoepenbonus” krijgen die tot 200 euro bruto per maand zou kunnen opleveren als ze doorwerken tot de theoretische pensioenleeftijd. Voor veel werknemers zal deze ‘vrijwillige optie’ weldra een ondraaglijke economische noodzaak worden. Bovendien zullen heel wat beroepen die nu als “zwaar” worden gekwalificeerd dat in de toekomst niet meer zijn. In het nationaal pensioencomité is de strijd over de invulling van de zwaartecriteria al vastgelopen. De vakbonden baseren zich op de Wet welzijn, maar de werkgevers vinden dit te uitgebreid en willen een individueel lichamelijk onderzoek. Het enige collectief criterium dat zij willen erkennen zou nachtwerk zijn. Kortom, ook hier zien we, zoals we vorige maand in de Linkse Socialist al schreven, dat de werkgevers een collectief recht willen ombuigen naar een individuele benadering. Ze willen onze collectieve kracht breken omdat individuen gemakkelijker onder druk bezwijken. Wat de ACOD eveneens verontrust, is dat de grote groep van contractuelen bij de overheid volledig uit de boot dreigt te vallen.
[divider]
Het verzet beter organiseren
Niemand twijfelt erover dat deze pensioenmaatregelen een verdere afbraak zijn van sociale verworvenheden, en dat ze moeten gestopt worden. Alleen is de vraag hoe?
Net zoals bij de ACOD-staking van 10 oktober vorig jaar, moesten veel werknemers, ook ACOD-leden en militanten, de staking van 27 februari vernemen via diezelfde media die onze acties voortdurend in een slecht daglicht stellen. Net zoals 10 oktober kwam de oproep voor 27 februari als een donderslag bij heldere hemel. Niemand werd vooraf geraadpleegd of gevraagd om collega’s te polsen. Er was geen voorafgaande militantenconcentratie, geen intersectorale bijeenkomst, laat staan voorafgaande personeelsvergaderingen om de basis op scherp te stellen. Het lijkt wel alsof het ACOD-secretariaat ervan uitgaat dat wij perfect volgen welke voorstellen op tafel liggen en als volleerde specialisten onze collega’s in een handomdraai kunnen behoeden voor alle valse argumenten die de regering en de media ons voorkauwen.
Er is opnieuw geen gemeenschappelijk vakbondsfront. We begrijpen dat we niet kunnen blijven wachten op het ACV en de liberale VSOA en hebben geen illusies over de actiebereidheid van veel van hun leiders. Maar bij het ACOD-secretariaat weet men toch ook dat een gemeenschappelijk vakbondsfront best van onderuit wordt opgebouwd. Een informatiecampagne gekoppeld aan raadplegingen op de werkvloer, eventueel in combinatie met werkonderbrekingen, had ons in staat gesteld om via onze collega’s druk te zetten op de andere vakbonden of toch minstens een debat los te weken. Nu is het al te gemakkelijk om de staking van de ACOD voor te stellen als een vlucht vooruit. Op de militantenbijeenkomsten volgend op de aankondiging werd dan ook zeer kritisch gesproken over deze onvoorbereide manier van actievoeren.
Het grootste risico is dat de staking mislukt en de moeizaam opgebouwde slagkracht, zowel van onze vakbond als van de afgevaardigden op de werkvloer, ondermijnd wordt. De staking van 10 oktober 2017 was nog net voldoende om door de regering niet misbruikt te worden om de vakbonden frontaal aan te vallen, maar we kunnen ons niet veroorloven om de ene slecht voorbereide staking aan de andere te rijgen. Het ACOD-secretariaat geeft zelf aan niet te geloven dat de stakingsdag van 27/02 voldoende zal zijn om de regering van gedachten te doen veranderen, laat staan om ze te doen vallen. Bovendien lijdt de stakingsbereidheid bij sommigen nog steeds onder het teleurstellende resultaat van de beweging in 2014. Daaraan moet gewerkt worden: mensen moeten overtuigd worden van de noodzaak van de staking én van het nut ervan. Er moet dus een perspectief zijn voor een overwinning.
De kiemen voor dat perspectief liggen nochtans voor het rapen. In een aantal bedrijven en sectoren is de stakingsbereidheid er wel al: dat werd aangetoond in de gevangenissen, bij De Lijn en de MIVB. Half maart zou onderwijs in gemeenschappelijk front in actie gaan. De ACOD-leiding en die van de andere vakbonden zouden beter aansluiten bij bestaande acties om die te verbreden, niet op het ene moment alles tegenhouden en isoleren, om dan op een ander moment een grootse intersectorale staking aan te kondigen. Bovendien beseft iedereen dat de hervormingen in de openbare sector een testcase vormen voor de discussie over zware beroepen in de private sectoren. Het zou bijgevolg logisch zijn dat de vakbonden van de openbare sector hun acties coördineren met die van de private sectoren.
Waarom geen militantenconcentratie ter voorbereiding van werkonderbrekingen en personeelsbijeenkomsten in alle werkplaatsen? Waarom geen grote vakbondsconferentie over de pensioenen? Waarom geen gecoördineerde acties met solidariteitsbetuigingen, werkonderbrekingen, beurtrolstakingen om de geesten voor te bereiden? Waarom niet kiezen om geleidelijk een krachtsverhouding op te bouwen in plaats van al onze munitie ineens te verschieten? LSP-militanten actief in de ACOD zullen uiteraard hun uiterste best doen om van deze staking een succes te maken en een nederlaag te vermijden, maar we dringen er bij het ACOD-secretariaat op aan om voortaan te overleggen met de basis om een zo goed mogelijke strategie, opbouwend en met een perspectief om te winnen, uit te werken.
-
Onrust bij Atlas. “Allemaal samen voor meer middelen en herfinanciering”
De laatste weken kwamen de protestacties van het personeel van het Agentschap Integratie en Inburgering in het nieuws, als verzet tegen 170 ontslagen. Het kabinet-Homans zet de bijl in de middelen voor integratie en inburgering, maar daar komt nu bij de lokale agentschappen reactie tegen. We spraken met een medewerker van Atlas in Antwerpen, dat ongeveer 300 werknemers telt, en waar het personeel discussieert over het vervoegen van de acties van het Agentschap EVA Vlaanderen (alle lokale centra buiten stad Gent en stad Antwerpen).
Wat zijn de plannen van het kabinet-Homans en wat hebben jullie bij Atlas in Antwerpen al gevoeld van deze besparingen?
“Je hebt verschillende Agentschappen: in Antwerpen, Gent en EVA Vlaanderen. Bij EVA Vlaanderen vallen nu 170 ontslagen. Er wordt gesproken over één op vier jobs die daar wegvallen, wat betekent dat de werkdruk enorm zal stijgen. Dat is natuurlijk heel erg voor diegenen die geacht worden te vertrekken én voor diegenen die blijven. Bij Atlas in Antwerpen zijn er op dit moment 30 ontslagen, waaronder een paar mensen die vrijwillig vertrekken. Bij het Agentschap in Gent hoorden we dat voor een twaalftal mensen hun tijdelijke contract niet zal worden verlengd.
“De 30 ontslagen in Antwerpen vielen vooral bij het deel Inburgering. Maar toen hoorden we dat er ook verschillende integratieprojecten zouden worden gestopt. Het project ‘Connect to Work’, dat vluchtelingen op weg helpt naar een job, wordt gestopt; het project Roma voor zigeuners wordt afgestoten naar een andere organisatie, …”
Wat was het gevolg van die 30 ontslagen bij jullie op het werk?
“Een eerste ontslagronde vond plaats in april-mei, toen een 14-tal mensen werd ontslagen, waaronder enkele mensen die vrijwillig vertrokken. In september was er de tweede ronde van ontslagen. Waarom werd dit gesplitst? De uitleg hiervoor was dat dit afhing van de contracten: tegen september zou de directie het aantal vluchtelingen kennen dat een beroep zou doen op onze dienst. Maar ondertussen is er ook sprake van een audit. Daarom blijft het heel onrustig. Wij weten niet wat het verslag van de audit zal opleveren, en of er nog mensen ontslagen zullen worden.
“Een deel van de mensen is hard gekant tegen die audit. Ze menen terecht dat dit door een firma gebeurt die enkel zal bezig zijn met cijfers en efficiëntie, zonder te kijken naar de inhoud. Wij zijn een organisatie van de sociale sector en moeten kwalitatief kunnen werken. De audit werd opgelegd door het kabinet-Homans, waarbij Atlas nog gedwongen werd om met eigen middelen voor die audit te betalen. Dat is verontrustend, omdat de kost van de audit zo groot is dat we wellicht over een bedrag gelijk aan het jaarloon van twee medewerkers kunnen spreken.”
Wat was de reactie bij het personeel toen die eerste ontslagen werden afgekondigd?
“Iedereen was natuurlijk bezorgd. Na de toename van het aantal vluchtelingen in 2015 kwamen er gelukkig meer middelen. Nieuwe medewerkers kregen een tijdelijk contract van een jaar, dat nadien werd omgezet in een ‘vast contract’. Maar blijkbaar stond er in de kleine lettertjes: ‘op voorwaarde dat er werk is’. En toen de instroom daalde, kregen we plots minder subsidies.”
Wat was de positie van de vakbonden tegenover deze aangekondigde ontslagen en besparingen?
“Aanvankelijk heerste er verdeeldheid. Een deel van de afgevaardigden vond dat de vakbonden een positie tegen de ontslagen moesten innemen. Andere afgevaardigden meenden dat er zo geen rekening met hen zou worden gehouden. Dit laatste deel vond dat ze tenminste de criteria moesten opstellen, samen met de directie. Uiteindelijk ging het dan om twee criteria: inzetbaarheid – kijken of er een andere functie kon worden aangeboden binnen de organisatie – en anciënniteit.
“Op basis van die criteria voelde een deel van de collega’s zich natuurlijk benadeeld. De mensen met weinig anciënniteit waren hier vanzelfsprekend zeer negatief over. De discussie over de criteria creëerde een enorme verdeeldheid. De meer recent aangeworven collega’s vonden zelfs dat de vakbonden enkel aan de kant stonden van de mensen met anciënniteit. Door velen werd er nog meegegaan in de idee dat de instroom een objectief gegeven was en dat er daardoor geen subsidies meer gegeven konden worden.
“Een belangrijke verandering vond plaats toen we, via de collega’s zelf, hoorden dat er ook bij de integratieprojecten jobs zouden sneuvelen. Het werd toen duidelijk dat dit niet enkel om de instroom ging, maar ook om besparingen op de middelen. De fusie tot Integratie en Inburgering en het dure computerprogramma Connect werden ondergefinancierd. Een deel van de afgevaardigden toonde zich bereid tot actie en bereidde een personeelsvergadering voor. Ook de eisen werden duidelijker gemaakt, onder meer rond de nood aan voldoende subsidies. Er is immers meer dan genoeg werk en de werkdruk vergroot.
“Hieruit kwam ook de eis voort: geen ontslagen meer. Als er voldoende middelen zijn, hoeven er geen afdankingen plaats te vinden. Een laatste punt op de personeelsvergadering was dat de medewerkers meer gehoord moeten worden. Wij zijn degenen die expertise hebben. Er moet naar ons geluisterd worden. Rond deze eisen werd ook een petitie gelanceerd bij het personeel. Tijdens de personeelsvergaderingen, er waren er twee, was gebleken dat een deel van het personeel bereid was tot actie. Een ander deel focuste op zogenaamde voordelen voor een laag van collega’s, in ‘functie A’. Maar de afgevaardigden trokken de grens en stelden dat we allemaal samen voor meer middelen en herfinanciering dienden op te komen. In de plaats van ons te laten verdelen volgens anciënniteit, functieniveau, enz.
“We moeten het als werknemers meer globaal bekijken. Het heeft weinig zin om enkel te kijken naar bepaalde voordelen die de directie zou hebben gekregen. Mij laat het koud dat ze een auto of gsm zouden hebben gekregen. In privébedrijven krijgen gewone medewerkers dat ook. Dat zijn kleine druppels in de zee, die kleine privileges. Zo’n benadering zal de zaak niet helpen oplossen: we moeten voor herfinanciering en voldoende middelen pleiten. Als mensen een zekere garantie hebben rond hun werk, dan zijn ze minder bezig met de buren. Dan kijken ze minder naar de vermeende voordelen van hun directe collega’s.”
Hoe sta je tegenover de idee van een ‘externe audit’? Of de audit gebeurt door het kabinet-Homans, of door een gespecialiseerde firma, maakt dat veel verschil als de analyse door neoliberale onderzoekers wordt uitgevoerd? Kunnen jullie niet beter met de vakbonden en het personeel nagaan wat er nodig is om jullie werk op een kwalitatieve manier uit te voeren? Op basis van democratische discussie?
“Dat was inderdaad onze derde eis. Dat er naar ons geluisterd moet worden, en niet alleen naar het verslag van de audit moet worden gekeken. Tegenwoordig kan je van een audit enkel verwachten dat ze willen besparen. Ik ben dus tegen een interne en een externe audit. Een auditeur gaat niets oplossen want zij krijgen een opdracht. Moest de opdracht zijn om naar de inhoud en kwaliteit van onze dienst te kijken, dan zou ik daarop ja zeggen. Maar de auditeurs krijgen enkel de opdracht om naar de cijfers en de efficiëntie te kijken. Bij Atlas is er een firma bezig met de ‘externe audit’ die normaal voor privébedrijven analyses maakt. En die wordt nu dus de sociale sector ingestuurd…”
Wat was de reactie op de petitie die werd gelanceerd, waarmee werd opgeroepen tot actie en voldoende middelen voor een kwalitatieve dienst?
“De petitie werd op een donderdag gelanceerd. Anderhalve week later waren er al 170 handtekeningen, op een 300-tal medewerkers. Een duidelijke meerderheid dus. Vorige week dinsdag zijn er ook vertegenwoordigers van Atlas naar de actie gegaan in Brussel, om de collega’s van het Agentschap EVA Vlaanderen te ondersteunen.
“De mensen zijn nu meer bereid om in actie te gaan. Een belangrijke groep steunt de petitie en de eisen volledig. Anderen steunen de idee van actie, hoewel ze nog opmerkingen hebben of twijfel bij het verzet tegen alle ontslagen. Je hebt ook mensen die de petitie steunen maar schrik hebben om hun handtekening te sturen, hoewel er werd gevraagd om anoniem te stemmen.
“De steun is in ieder geval indrukwekkend. Nu zal er moeten worden overgegaan naar een voorstel van actie. Het resultaat van de petitie kan worden overgemaakt aan de directie, schepen Duchateau (N-VA) en het kabinet-Homans. Wij moeten nu samen met de mensen van het Agentschap EVA Vlaanderen gaan naar gezamenlijke actie om de maatregelen terug te dringen en een herfinanciering te eisen die ons toelaat om fatsoenlijk ons werk te doen.”
