”7% opslag voor de top? Geen probleem… maar wij willen dat ook!” Een verslag vanuit de onderbuik van de betoging

Op de Antwerpse betoging van de personeelsleden van de lokale besturen waren er ruim 13.000 aanwezigen. Er was een algemeen ongenoegen over de communautaire “spelletjes” van de regering op een ogenblik dat de koopkracht een centraal punt van ongenoegen is. De oproep om te staken werd goed opgevolgd en de opkomst op de betoging was heel goed, ook al was het voor de bonden soms moeilijk om aan bussen te geraken. We spraken met een aantal militanten en betogers over de redenen waarom werd geprotesteerd.

Andrej

De vakbonden vonden aanvankelijk amper bussen om de betogers tot in Antwerpen te brengen, veel bussen waren bezet door scholen. Vanuit de Kempen stelde het ACV vorige week nog dat het bussen zocht voor zo’n 600 militanten. Dan was het al duidelijk dat de betoging een succes zou worden.

Op 22 mei 2008 sprong de laatste van drie onderhandelingen met de vertegenwoordigers van de VVSG af. De vakbonden eisen een substantiële lineaire loonsverhoging tussen de 3,5 % en de 7% en een volwaardige eindejaarspremie van minstens 250 € bruto gespreid over 2 jaar.

De militanten wezen erop dat als de voorzitters en secretarissen een loonsverhoging van 7% kunnen krijgen, dan zij ook! Alle militanten waren wel solidair met hun verantwoordelijken en stelden dat zij die 7% ook hadden verdiend.

Veel betogers stelden dat een gewone indexering niet volstaat. De index is gemanipuleerd en volgt de prijsstijgingen veel te laat. Heel wat militanten stelden dat de traditionele politici hypocriet zijn als ze beweren dat de prijsstijgingen worden opgevangen door de index. De index volgt slechts deels de prijsstijgingen van vorige jaren. Intussen betalen wij de prijs voor de inflatie terwijl anderen er steeds rijker van worden. Bovendien wordt de korf van producten die de index bepaalt, niet correct samengesteld.

De afkeer tegenover de traditionele politici was groot op de betoging. “In de plaats van te bekvechten over de bevoegdheid over een rij bomen in Brussel, zouden de politici zich beter bezig houden met de gevoelig gedaalde koopkracht van de arbeiders”, aldus een ACV’er. “De verdere afbouw van de openbare diensten zal desastreuze gevolgen hebben. De toegankelijkheid wordt beperkt en de kostprijs stijgt.”

“Na hele stukken brood, willen de neoliberalen ook nog de laatste kruimels afpakken van de werkende mens”, stelde een militant. Bij de ACV-militanten is het beeld van een visgraat overal aanwezig. Zij eisen een “vette vis” en niet de armzalige paar euros die nu op de onderhandelingstafel liggen.

De overheid kan dreigen met een privatisering indien het protest aanhoudt, dat is onder meer een gevaar voor de poetsdiensten of de groendienst. Daarom is het nuttig om de eisen van het personeel van de lokale besturen te koppelen aan de algemene koopkrachteisen. Er was veel steun voor het idee van een algemene nationale actie in het najaar als er geen serieuze loonsverhoging komt voor het personeel van de OCMW’s en gemeenten.

Regering en patronaat stellen vaak dat er geen geld is voor een loonsverhoging. “Zever in pakskes” volgens een militant van het ACLVB. “Vlaanderen is zeer welvarend en er is genoeg om te verdelen! Enkel zijn sommigen te gulzig en te egoïstisch.” Is dat onderdeel van de communautaire discussie? “Niet de Walen vormen het probleem, maar wel de ongelijke verdeling van de winsten.”

“In plaats van te besparen op de maaltijdcheques, zou er beter bespaard worden op de bouw van nutteloze prestigeprojecten zoals de Spiraalbrug in Roeselare, de markt en het station in Sint-Niklaas of de Oosterweel in Antwerpen,” aldus een ABVV-militant uit Roeselare.

De boodschap van de betogers was duidelijk: ons werk moet beloond worden. Als de politici niet luisteren, dan zullen verdere acties volgen. Het huidige beleid wordt niet meer aanvaard. Dit was geen eindpunt van de acties, maar eerder een beginpunt. Wordt vervolgd!