Your cart is currently empty!
Category: Publieke sector – algemeen
-
Mensenketting in Namen tegen aanval op jobs in publieke sector en vzw’s
De Waalse regering wil de ‘Aides à la promotion de l’emploi’ (APE) hervormen. Het voorstel van minister Jeholet betekent in de praktijk dat de steunmaatregelen afgebouwd worden waardoor tot 4.000 jobs in onder meer de non-profit (waaronder gesubsidieerde vzw’s), lokale overheden, provincies en de Waalse tegenhanger van de VDAB op de helling staan. De gevolgen hiervan zijn voor iedereen voelbaar, het gaat immers onder meer om jobs in de gemeentelijke kinderopvang en andere diensten.
Er waren eerder al grotere acties tegen deze aanval, onder meer met een betoging van 10.000 mensen in gemeenschappelijk vakbondsfront en een ABVV-protest met 6.000 deelnemers. Er kwamen hierna beperkte aanpassingen aan de maatregel, maar enkel al in de werkplaatsen die buiten de hervormde APE-regeling zouden vallen (provincies, Forem, …) dreigen 1.100 jobs te verdwijnen. Elders blijft er eveneens de dreiging van jobverlies. 70% van de bedreigde jobs worden door vrouwen uitgeoefend.
Nu was er een nieuwe actiedag van het ABVV waarbij in bepaalde sectoren een deel van het personeel het werk neerlegde, onder meer bij busmaatschappij TEC. In Namen vormden syndicalisten een mensenketting. De traditionele media hadden het over 2500 aanwezigen. Op de actie kwam er jammer genoeg geen oproep voor volgende stappen. Er werd enkel gezegd dat er nieuwe acties komen als de regering doorzet met deze aanval.
-
Ziek zijn is geen keuze. Ambtenaren blijven de openbare diensten verdedigen!
Op 28 september betoogden 10.000 ambtenaren van de federale administraties, maar ook van specifieke korpsen zoals brandweer, leger en politie. Het protest was gericht tegen de aanvallen door de regering. De betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront kwam er na een jaar vol stakingen en regelmatige acties van de federale ambtenaren, jammer genoeg vaak acties die elk op zich stonden en enkel door ACOD werden ondersteund.Door Ben, ACOD-delegee
De betoging deed door zijn omvang denken aan de laatste grote betoging tegen de hervormingen van Bogaert in 2013. Toen ging het om de stelselmatige afbouw van het personeel met gemiddeld 1500 ambtenaren minder per jaar, het hervormen van de loopbaan waarbij tal van premies afgeschaft werden en het strenger maken van de evaluaties van ambtenaren. De openbare dienstverlening wordt regering na regering aangevallen. Het gaat nu zelfs zo ver dat het bestaan van het statuut van ambtenaren dreigt te verdwijnen. Aangezien een plotse afschaffing op teveel protest zou botsen, gebeurt het stap per stap. De regering ontdoet het statuut van zijn inhoud en geeft de voorkeur aan contractuele tewerkstelling en binnenkort zelfs interimarbeid.
De actie in september was bijzonder groot omwille van de woede over de aanvallen op het ziektestelsel. Het huidige stelsel laat toe om ziektedagen over te dragen naar volgende jaren: bij ziekte blijft dan langer 100% van het loon betaald worden. Wie het ongeluk heeft om langdurig ziek te worden (burn-out, kanker, ongeval, beroerte, …) valt na uitputting van die overgedragen ziektedagen terug op 60% van het loon. De huidige hervorming wordt voorgesteld als een harmonisatie met het stelsel in de privé waar je sowieso na 30 dagen terugvalt op 60% van het loon.
Wat in de media minder aan bod kwam, is het feit dat de vakbonden in veel private bedrijven groepsverzekeringen onderhandeld hebben waarmee 100% van het loon wordt gegarandeerd gedurende zes maanden tot zelfs een jaar. Deze regeling bestaat echter niet voor contractuelen in de publieke sector en evenmin in heel wat kleine bedrijven. Minister Vandeput wil eigenlijk een harmonisatie naar beneden. Nochtans is ziek zijn geen keuze. We moeten ons met de werkenden in zowel de privé als de publieke sector beschermen tegen financiële moeilijkheden bij langdurig ziekte.
Dit betekent niet dat er geen harmonisatie moet komen: alle contractuelen moeten statutair worden (zoals ook geëist werd door het personeel van de RTBF tijdens hun staking van 18 september), de arbeidsvoorwaarden en lonen in de privé moeten verbeteren, zeker waar er nog geen garantie op een volledig loon na 30 dagen ziekte is.
De betoging van 28 september toonde het potentieel om federale ambtenaren te organiseren in een ernstige strijd. In de daaropvolgende dagen liet minister Vandeput weten dat hij niet wil tornen aan zijn hervorming. Er zullen dus nieuwe acties van de federale ambtenaren volgen, zelfs indien op het ogenblik van schrijven nog geen datum of actie bekend is. Deze strijd is niet alleen nodig voor de arbeids- en levensvoorwaarden van de ambtenaren, het is ook een belangrijke strijd omdat de syndicalisatiegraad erg groot is in de publieke sector. Dat is ongetwijfeld een van de belangrijkste redenen voor de lastercampagne en de aanvallen van de regering op de ambtenaren.
-
Brussels gemeentepersoneel staakt en betoogt
Vandaag trok een strijdbare betoging van personeel van gemeenten, OCMW’s en publieke ziekenhuizen in Brussel door de hoofdstad. Er werd gestaakt rond offensieve eisen: forse loonsverhogingen (10% opslag wordt er geëist!), arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen, statutair maken van contractuele tewerkstelling, …
Rond deze eisen wordt al langer actie gevoerd: er was eerst een petitie, deze werd vervolgens afgegeven tijdens een kleine actie, daarna waren er succesvolle werkonderbrekingen vlak voor de verkiezingen en nu dus een staking met betoging. “Alles wordt duurder, maar onze lonen volgen niet,” is een centrale slogan in deze beweging die de afgelopen maanden is opgebouwd.De betogers trokken onder meer langs de kantoren van de PS, waar Brussels kopstuk Laurette Onkelinckx even naar buiten kwam om te zeggen dat ze de eisen van de betogers steunt. Daar was in de onderhandelingen voor de lokale coalities nochtans niet veel van te merken. Eisen als de 30-urenweek of het minimumloon van 14 euro per uur worden door de PS wel in congresteksten gesteund, maar niet in lokale bestuursakkoorden. De vakbondseisen waren nochtans een aangewezen onderdeel geweest in gelijk welke onderhandeling over een progressief bestuur.
De betoging passeerde verder nog in de buurt van de kantoren van werkgeversfederatie VBO. Benieuwd of ze daar de luide slogan ‘Weg met de lage lonen’ hebben gehoord… Eindigen deed de betoging aan de lokalen van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) waar gediscussieerd werd over volgende stappen in de strijd.
Met deze beweging toont het Brussels gemeentepersoneel wat het belang van een opbouwend actieplan is. Ook wordt het nut van offensieve eisen getoond. Deze beweging klaagt niet alleen de tekorten aan: er worden eisen gesteld die er een antwoord op bieden. Na deze staking en betoging moet de strijd doorgaan met een verdere uitbreiding van de betrokkenheid van onderuit bij de acties.
Foto’s door Liesbeth
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/BvbetahAmdyqc34t9] -
Alles wordt duurder, maar loon volgt niet
Bijna de helft van de Belgische werknemers bevindt zich in een onzekere situatie of heeft moeite om rond te komen. Een studie uit 2016 gaf al aan dat 4 op 10 werknemers de eindjes moeilijk aan elkaar kan knopen. Dat is wellicht nog een onderschatting als de hoge schulden erbij genomen worden. Op 1 juli 2017 bedroeg het interprofessionele minimumloon 1.562,59 euro bruto, ongeveer 9,5 euro per uur. Zelfs voor wie voltijds werkt, is dat onvoldoende om een waardig leven te leiden. Deze vaststelling vormde de basis voor de campagne voor een minimumloon van 14 euro per uur, onder meer gevoerd door het Luikse ABVV en de voedingscentrale Horval.
Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
In Brussel komt het gemeenschappelijk vakbondsfront in actie rond de lage lonen en onzekere arbeidsvoorwaarden. Er is een actieplan opgesteld met offensieve eisen: verhoging van alle loonschalen met 10%, arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies, eindejaarspremie in heel de publieke sector voor een bedrag gelijk aan een 13e maand en tenslotte verbetering van de arbeidsvoorwaarden (bijkomend personeel en omzetten van contractuele in statutaire tewerkstelling) om de kwaliteit van de openbare diensten te verbeteren.
Er werd een petitie rond deze eisen opgezet om ze onder het personeel te populariseren waarmee de basis gelegd werd voor een actieplan dat door ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) werd besproken op de algemene vergadering van 11 september. Op 20 september trokken enkele tientallen militanten van de drie vakbonden met 10.000 handtekeningen naar het kabinet van Brussels Minister-President Rudi Vervoort (PS).
Bij de overhandiging van de handtekeningen merkte ACOD-LRB op: “We zijn niet naïef. Aangezien de lokale overheden verantwoordelijk zijn voor hun personeelsbeleid, zullen we hen vragen om hun verantwoordelijkheid te nemen. We zullen dit doen met acties in gemeenschappelijk vakbondsfront op 11 oktober en dit bij alle lokale overheden. De strijd is pas begonnen.” Op 11 oktober waren er werkonderbrekingen van twee uur door het personeel van de gemeenten, OCMW’s en van de publieke ziekenhuizen.
Het succes van deze actiedag (zie foto’s) was meteen een opstap naar een volgende actie: een regionale staking met betoging op 8 november gevolgd door een algemene vergadering waarop het vervolg van de beweging wordt besproken.
Het pamflet van ACOD-LRB stelt onder meer: “Ik wil niet leven om te werken.” Wie herkent zich daar niet in? Het opbouwend actieplan van het gemeentepersoneel in Brussel is een inspirerend voorbeeld van hoe we offensieve eisen in actie kunnen verdedigen waarbij we steeds meer collega’s in de strijd betrekken.
[divider]
Foto’s: werkonderbreking in het Brugman-ziekenhuis op 11 oktober
1/ De petitie was een belangrijk instrument om de acties te populariseren onder de collega’s en om zoveel mogelijk werkenden te mobiliseren.
2/ Algemene vergadering bij het begin van de werkonderbreking. Na de toespraken door de delegees, kon iedereen die dit wenste het woord nemen om te spreken over concrete ervaringen.
3/ Vervolgens werd een actie gehouden aan de ingang van het ziekenhuis. Op de spandoeken werd een lege ruimte gelaten waarop alle personeelsleden hun mening konden schrijven.
4/ Tenslotte was er een betoging op het domein van het ziekenhuis. Het was onmogelijk om de eisen van het personeel niet te horen. Maar om de directie te overtuigen, zal er meer nodig zijn …
-
Woede neemt toe onder Brusselse brandweerlieden
Afgelopen donderdag hielden de drie syndicaten een algemene personeelsvergadering bij de Dienst voor Brandbestrijding en Dringende Medische Hulp (DBDMH) in Brussel. Er waren maar liefst 300 brandweerlieden, administratieve en technische personeelsleden op de vergadering in het auditorium van de grootste kazerne.
Door een correspondent
De sfeer was explosief: verschillende personeelsleden haalden uit naar de leiding van de dienst die in gebreke blijft. Het was opmerkelijk dat veel tussenkaders, onderofficieren, verantwoordelijken voor de opleiding, verantwoordelijken voor diensten, … uitlegden hoe dramatisch de situatie is. Ze geven allemaal het beste van zichzelf voor een dienst die functioneert ondanks alle problemen.
Bijna 150 brandweerlieden, of meer dan 10% van het operationeel personeel, heeft geen adequate kledij en moet het doen met laskledij. De procedures voor het ontsmetten van kledij en materieel dat in aanraking kwam met giftige gassen zijn niet efficiënt door een gebrek aan middelen en de nodige infrastructuur. De kazernes kennen gebreken omdat er niet geïnvesteerd wordt in infrastructuur en onderhoud. Daar bovenop is er het eeuwige probleem dat zich in alle openbare diensten stelt: een gebrek aan personeel om een goede dienstverlening aan te bieden. Dit zijn maar enkele elementen uit de lange lijst van tekorten.
De directie was uitgenodigd om het woord te nemen tijdens de personeelsvergadering en kwam steeds met antwoorden die louter communicatie waren zonder concreet te worden. Als het concreet werd, schoof de directie de verantwoordelijkheid af op de voorgangers.
Jammer genoeg werd de directie voor de rest van de bijeenkomst in de zaal gelaten. Hierdoor was het niet mogelijk om onder vakbonden en personeelsleden over een actieplan te discussiëren. Maar de woede blijft en de kloof tussen directie en personeel is erg groot.
We moeten nu gaan naar vergaderingen van operationeel, administratief en technisch personeel om een eisenplatform op te stellen en daaraan gekoppeld een actieplan om onze eisen af te dwingen.
-
Werkonderbreking Brussels gemeentepersoneel. “Alles wordt duurder, maar loon volgt niet.”
Gisteren was er een werkonderbreking van twee uur bij de publieke ziekenhuizen, gemeenten en OCMW’s in het Brussels Gewest. De actie werd in gemeenschappelijk vakbondsfront gehouden en was gericht op een verhoging van de loonschalen met 10%. De centrale slogan: “Alles wordt duurder, maar ons loon volgt niet.” Er is een nieuwe actiedag voorzien voor 8 november.
Op 20 september was er al een actie van het personeel van de publieke ziekenhuizen, gemeenten en OCMW’s aan het kabinet van Brussels Minister-President Rudi Vervoort (PS). Daar werd een petitie met 10.000 handtekeningen van personeelsleden overhandigd. De eisen van de petitie:
- Verhoging van alle loonschalen met 10%. In het Brussels Gewest zijn er teveel werkenden die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen door de constante toename van de levensduurte, huurprijzen, …
- Omzetting van niveau E in niveau D omdat deze personeelsleden nu moeten rondkomen met lonen onder het referentieniveau, met dergelijk loon is het niet mogelijk om een menswaardig bestaan te kennen.
- Beleid van massale statutaire benoemingen om onze openbare diensten te behouden en het personeel te beschermen tegen willekeurige afdankingen.
- Een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen om nieuwe jobs te creëren.
- De barema’s voor de lonen verlengen aangezien het personeel nu tot 67 jaar moet werken.
- Herinvoering van sociale programma’s waar deze afgeschaft zijn.
- Contractuelen in de publieke sector moeten een tweede pensioenpijler krijgen die goed is voor minstens 6% van de loonmassa.
- Betere werkomstandigheden met aanwerving van genoeg personeel om een kwaliteitsvolle dienstverlening aan de burger te kunnen leveren.
Er waren bijeenkomsten en acties op verschillende plaatsen in de hoofdstad. Zo kwamen er aan het ziekenhuis Brugmann meer dan 200 personeelsleden naar buiten om actie te voeren. De actie begon met een algemene vergadering waar enkele afgevaardigden het woord namen waarna iedereen die dat wenste kon spreken. De actie werd gebruikt om iedereen kennis te laten maken met specifieke moeilijkheden en problemen in de verschillende diensten. Dat is belangrijk als antwoord op pogingen van de directie om het personeel te verdelen en te isoleren. Zoals een militant opmerkte: “Alleen, kunnen ze ons verpletteren. Maar samen en georganiseerd, kunnen wij hen tot toegevingen dwingen.”
Na de algemene vergadering trok het personeel naar de ingang van het ziekenhuis om er een groot spandoek op te hangen waarop de verschillende besparingsmaatregelen vermeld staan met hun concrete impact op het dagelijkse leven van het personeel. Er werd een lege ruimte gelaten waar de actievoerders konden aangeven welke thema’s voor hen belangrijk zijn. De werkonderbreking werd afgesloten met een kleine betoging binnen het domein van het ziekenhuis.
Tijdens deze werkonderbreking bleek hoe het personeel in actie meer collega’s kan betrekken. Er was een erg goede en strijdbare stemming. De werkonderbreking werd bovendien gebruikt om de volgende mobilisatie op 8 november voor te bereiden. Het is duidelijk slechts een begin van de strijd!
Enkele foto’s van de actie aan het Brugmann-ziekenhuis:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/WBRZZfkq5eRoGaP27]Franstalig interview van ACOD-delegee Karim Brikci
-
Waalse regering hervormt steun aan tewerkstelling. Betoging in Namen
Vandaag kwamen ABVV-militanten uit heel Wallonië naar Namen voor een betoging tegen de hervorming van de steun aan tewerkstelling. Deze steun, ‘Aides à la promotion de l’emploi’ (APE), heeft een impact op duizenden jobs en veel diensten aan de bevolking. Als de hervorming van minister van werk Pierre-Yves Jeholet (MR) erdoor komt, dreigt de grootste ontslagengolf in de publieke sector en vzw’s sinds de 3.000 jobs die in het Franstalig onderwijs verdwenen in 1995. Het stelsel van APE-steun aan jobs is sterk verspreid in de volledige non-profitsector, in diensten die essentieel zijn voor de gemeenschap.
Op de betoging waren er 6.000 aanwezigen die het behoud van deze jobs eisten, een garantie op goede arbeidscondities, een opwaardering van de non-profit en meer algemeen de verdediging van onze openbare diensten. Op 25 juni was er al een betoging met 10.000 deelnemers van zowel ABVV als ACV. Het ABVV roept op tot een staking van de Waalse ambtenaren op 10 oktober. De algemeen secretaris van het Waalse ABVV, Thierry Bodson, zei in juni: “Deze APE-steun heeft onder meer betrekking op jobs in de kinderdagverblijven en de gemeentelijke kinderopvang. Dat raakt de mensen. We moeten dit voor de verkiezingen naar voren brengen.”
Enkele foto’s:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/wr6hzwuiDxCmuWYf6] -
Personeelsvergadering Vlaamse overheid groot succes
Maandagochtend was er de eerste personeelsvergadering van Vlaams overheidspersoneel. Het was een groot succes met meer aanwezigen dan er in de zaal konden zitten. De komende dagen zijn er nog dergelijke personeelsvergaderingen: in totaal zijn er zeven. De drie vakbonden organiseren deze personeelsvergaderingen in het kader van de aanvallen door de Vlaamse overheid op het ambtenarenstatuut en tegen de harmonisering naar beneden met de contractuelen.Door Thomas (Gent)
De Thatcheriaanse regering wil voor het einde van haar legislatuur nog een paar aanvallen doorvoeren. Ze zal hiermee niet stoppen, tenzij een beweging ze verplicht om te stoppen. Eén van die aanvallen is nu op de ambtenaren gericht. Eigenlijk wil de regering een einde maken aan alle voordelen die aan een vaste benoeming verbonden zijn: gewaarborgd loon wordt afgebouwd, afdanken wordt gemakkelijker, er komen ondertussen meer contractuelen bij, …
Het is zeer goed dat de vakbonden in gemeenschappelijk front overgaan tot personeelsvergaderingen. Het personeel apprecieert dit duidelijk, zoals blijkt uit de opkomst maar ook uit de reacties vanuit de zaal. Die gaven aan dat het de mensen hoog zit en dat ze in verzet willen gaan voor betere arbeidsvoorwaarden voor iedereen. Er waren veel oproepen uit de zaal om de contractuelen op te waarderen en dus niet enkel te strijden voor het behoud van de statutaire arbeids- en loonsvoorwaarden. Offensieve eisen werken inderdaad verenigend. Vandaag is 73% van het personeel bij de Vlaamse overheid statutair tegenover 27% contractueel. Die laatste groep meekrijgen in de strijd is een belangrijke uitdaging waar zeker mogelijkheden voor zijn.
Er zal een duidelijke strategie nodig zijn over hoe we deze en andere voorstellen van de regeringen van tafel kunnen krijgen en onze eisen aan populariteit laten winnen. Het personeel betrekken in discussies over zowel de inhoud als de strategie zal belangrijk zijn. Het koppelen van strijdbewegingen kan mobiliserend en enthousiasmerend werken. Vanuit de zaal kwam het terechte voorstel om de acties van de federale ambtenaren op 28 september te vervoegen. Zij worden immers met een vergelijkbare aanval door de federale regering geconfronteerd. Er zijn daarnaast ook provinciale betogingen en/of stakingen op 2 oktober.
Jammer dat de secretarissen van ACV en VSOA aan LSP-militanten vroegen om geen pamfletten aan de ingang uit te delen. Niet dat we ons pamflet niet meer verspreid hebben, maar we moesten ons verder verwijderen. De secretarissen stelden dat politieke pamfletten niet konden, ook al bracht ons pamflet gewoon ideeën over hoe we naar 2 oktober kunnen toewerken. Er mocht op een personeelsvergadering niet aan politiek gedaan worden, ook al is de aanval door de regering natuurlijk net wel politiek. Toen de ACV-secretaris in de vergadering CD&V probeerde voor te stellen als het mindere kwaad in de regering, werd daar onmiddellijk op geantwoord vanuit de zaal.
Het zal er nu op aankomen om het momentum dat opgebouwd is door de personeelsvergaderingen vast te houden en te gebruiken in de strijd om een einde te maken aan deze regering. Dat gebeurt niet alleen via de stembus, maar vooral via actieve strijd op de werkplaatsen en op straat om zo de besparingsmachine te stoppen en betere loons- en arbeidsvoorwaarden voor iedereen af te dwingen.
-
Lessen van de staking bij Ivago
Begin augustus was er bij de Gentse afvalintercommunale Ivago een staking tegen de hoge werkdruk en het bijhorend gebrek aan respect van leidinggevenden tegenover de werknemers. Dit was niet de eerste staking en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn bij Ivago. Onder druk van het gemeentebestuur werd de staking beëindigd zonder akkoord met de werknemers.Artikel door Thomas (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het personeel van Ivago wijst al langer op een gebrek aan respect. Drie jaar geleden werd meer dan een week gestaakt rond deze kwestie. Toen werd het werk hervat nadat een te brutale leidinggevende verplaatst werd naar een andere functie en na beloften van structurele oplossingen. Toen al waren er stakers die niet in deze oplossingen geloofden en teleurgesteld waren dat de vakbondsverantwoordelijken het voorakkoord niet aan het piket bediscussieerden, maar direct binnen met de directie erbij. De druk op die staking werd opgevoerd toen burgemeester Termont (SP.a) overging tot het opvorderen van stakers. Onder het voorwendsel van de volksgezondheid werd geprobeerd om de staking te breken. Deze opvordering werd nadien door de N-VA gebruikt in antwoorden op kritiek rond de minimale dienstverlening in de gevangenissen.
De staking begin augustus leidde opnieuw tot onderhandelingen tussen directie en vakbonden. Het kwam opnieuw niet veel verder dan symptoombestrijding. Veel werknemers zijn dit beu. Ze weten bovendien uit het verleden dat een gegeven woord van de directie en het stadsbestuur niet veel waard is. Het zit veel afvalophalers erg hoog. Lessen communicatie voor leidinggevenden zullen dat niet oplossen. Er is nood aan een ander beleid bij Ivago.
Het probleem beperkt zich niet tot één persoon, al zijn er natuurlijk verschillen in stijl tussen personen. Het probleem is dat winst vandaag centraal staat. Dit maakt dat het personeel tot het uiterste wordt gedreven. Het Gentse stadsbestuur, dat de grootste aandeelhouder is van Ivago, is evenmin als de private aandeelhouders geïnteresseerd in hoe het vuil wordt opgehaald of hoe er met het personeel wordt omgegaan. Enkel de uitgekeerde dividenden op het einde van het jaar zijn van belang. Er wordt druk op de managers gezet om goede cijfers voor te leggen, deze druk wordt doorgeschoven naar het personeel.
Een deel van het personeel is na afloop van de staking opnieuw teleurgesteld in de vakbonden en hun delegees omdat sommigen het voorakkoord zo fanatiek verdedigden. Ondanks het feit dat de werknemers duidelijk maakten dat ze niet akkoord waren, werd alles eraan gedaan om hen terug aan het werk te krijgen. Waarnemend burgemeester Martine De Regge (SP.a) kondigde bovendien aan dat er opnieuw personeel zou opgevorderd worden. Het resultaat was verdeeldheid en verwarring, waardoor het werk hervat werd met de belofte van verdere onderhandelingen.
De problemen zijn echter niet opgelost. Zal de voorzitter van de raad van bestuur van Ivago, Tine Heyse (Groen), eindelijk haar verantwoordelijkheid opnemen zodat de afvalophaling als openbare dienst aan de bevolking wordt georganiseerd met tevreden personeel? Of laat ze de vertegenwoordigers van de private aandeelhouders (ECOV) verder hun gang gaan?
De werknemers moeten betrokken blijven in de strijd en dat kunnen ze best in hun organisaties: de vakbonden. Door actief te worden en de meest strijdbare delegees te ondersteunen, kunnen ze een meer strijdbare opstelling in hun organisaties afdwingen. Dan kan de krachtsverhouding die met deze en vorige stakingen opgebouwd is, en de steun onder de Gentse bevolking gebruikt worden om op te komen voor een degelijke openbare dienst in het belang van de Gentse bevolking en het personeel.
-
Ziek beleid richt zich tegen ambtenaren
Piket aan het Brugman-ziekenhuis in Brussel Deze zomer moest de regering op zoek naar 2,6 miljard euro om de begroting van 2019 rond te krijgen. Naast de beursgang van Belfius en de mogelijkheid van een vierde telecomoperator op de Belgische markt, werd vooral nadruk gelegd op de ‘jobsdeal’. We weten ondertussen al even dat de regering ‘jobs’ gelijkstelt met laagbetaalde, onzekere, hyperflexibele banen. Met dit akkoord wil ze dit verder veralgemenen in meer sectoren.
Artikel door Sébastien (Luik) voor de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’
Het zomerakkoord bevat verschillende nieuwe aanvallen: versnelde degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen, ontmanteling van het brugpensioen en aanvallen op de arbeidsvoorwaarden en lonen. Alle werkenden en hun gezinnen liggen onder vuur, maar de ambtenaren wel heel erg. Dit bedreigt de kwaliteit van de openbare diensten.
Ambtenaren slachtoffer van jacht op zieken
De regering wil een einde stellen aan de mogelijkheid van ambtenaren om ziektedagen over te dragen. Tot hiertoe was er recht op 21 ziektedagen per jaar die aan 100% van het loon werden betaald. In de privé zijn dat er 30, maar de ambtenaren konden de 21 dagen overdragen naar de volgende jaren. Na die dagen valt het loon terug op een ziekte-uitkering van 60%.
Volgens vicepremier Jambon (N-VA) maken sommige ambtenaren gebruik van alle gecumuleerde ziektedagen om tot twee jaar vroeger op pensioen te gaan. Jambon zegt er uiteraard niet bij dat hiervoor een ziektebriefje van een dokter nodig, waarbij vastgesteld wordt dat de betrokkene effectief ziek is. De regering beschuldigt de ambtenaren eigenlijk van valse ziektebriefjes.
Dat is misschien begrijpelijk vanuit het standpunt van politici die nooit ernstig ter verantwoording worden geroepen, maar voor ambtenaren is er wel degelijk een controlesysteem om misbruik tegen te gaan. De controle gebeurt door Medex, het bestuur van medische expertise dat tot de FOD Volksgezondheid behoort. In een jaarverslag van Medex staat dat er in 0,6% van de afwezigheden wegens ziekte twijfel kon zijn. Dat aantal zal in de privé niet lager liggen.
De nationale secretaris van ACV Openbare Diensten, Silvana Bossio, wees op een rapport waaruit blijkt dat statutaire ambtenaren minder vaak afwezig zijn dan contractuelen. Waar in de privé gedurende 30 dagen 100% van het loon wordt betaald, valt een zieke ambtenaar na 21 dagen terug op 60%. Twee griepepidemieën op een jaar volstaan soms om aan dat aantal te komen. Het afschaffen van de overdracht van ziektedagen zal vooral een impact hebben op ambtenaren die na enkele jaren langdurig ziek worden: zij zullen 40% van hun inkomen verliezen.
Aanval op alle arbeidsvoorwaarden
Los van de meer technische elementen, is het doel van de regering om de ambtenaren te stigmatiseren als zogenaamde ‘bevoorrechte’ laag, onder meer omdat ze ‘voor het leven benoemd’ zijn. Dat wordt stelselmatig herhaald om de solidariteit van werkenden die minder gunstige voorwaarden kennen tegen te gaan.
Voor de ministers, zelf goed voor 10.000 euro netto per maand die ook na 21 of 30 dagen ziekte gewoon aan 100% wordt doorbetaald, is elke correcte arbeidsvoorwaarde en bijhorende beloning een rem op het versterken van de flexibiliteit en onzekerheid op de werkvloer, zaken waarmee de werkgevers hun winsten vergroten. We mogen ons niet laten verdelen. De echte profiteurs uit de regering stellen wat voor ons de norm zou moeten zijn voor als privileges: werkzekerheid, een leefbaar pensioen en aanvaardbare arbeidsvoorwaarden.
Steun en solidariteit
In de onderhandelingen over de hervorming van het ambtenarenstatuut beloofde de regering dat niet zou geraakt worden aan het stelsel van ziektedagen. We zien nu wat deze beloften waard zijn. Op 30 april was er al een actiedag van de ambtenaren. Michel Meyer, de federale voorzitter van het ACOD (Algemene Centrale van Openbare Diensten), kondigde aan dat er dit najaar acties zullen volgen. Marc Saenen van ACV Openbare Diensten stelde dat acties van de federale ambtenaren in september “vaststaan.”
Een aanval op één laag van werkenden is een aanval op alle werkenden. De ene aanval dient om de volgende voor te bereiden. We moeten bouwen aan solidariteit met de ambtenaren door samen in strijd te gaan tegen het zomerakkoord en de eerdere aanvallen door deze rechtse regering.
Na deze ‘jobsdeal’ zal de regering immers niet aarzelen om nieuwe aanvallen door te voeren. Een Thatcheriaanse regering heeft niet de neiging om vlak voor de verkiezingen te stoppen, maar blijft aanvallen. We moeten de sociale strijd opvoeren om onze eisen en bekommernissen op de agenda te zetten, zeker in tijden van verkiezingen.
