ACOD-betoging. Trekken openbare diensten algemene beweging op gang?

Enkele duizenden militanten van ACOD trokken vandaag in een betoging door Antwerpen. Ze protesteerden tegen de afbraak van de openbare diensten. Die afbraak treft de gebruikers en het personeel. De regeringen laten graag uitschijnen dat iedereen moet besparen, maar het zijn toch vooral de gewone werkenden en de armsten die getroffen worden. Maatregelen die ook de rijken treffen, blijken al gauw louter symbolisch te zijn of geraken niet voorbij de aankondiging.

Langs onze kant zijn de maatregelen wel concreet. Wie al eens de bus neemt en daarbij een los ticket koopt, weet hoe sterk de prijzen daarvoor gestegen zijn. En nu wil de directie van De Lijn in het kader van extra besparingen de belbussen afbouwen en de dienstverlening op zondag beperken tot enkele uren in de namiddag. In het onderwijs, dat steeds aangehaald wordt als oplossing om maatschappelijke problemen zoals radicalisering van jongeren op te lossen, wordt bespaard op personeel. Met minder personeel meer taken uitvoeren, dat is om problemen vragen. Bij het gemeentepersoneel wordt ook gesnoeid, na de sluiting van buurtbibliotheken dreigen nu ook andere bibliotheken te sneuvelen. Zwembaden zijn te duur en dus wordt naar private partners uitgekeken. Straks is de openbare dienstverlening volledig weg gesnoeid.

Dat is onderdeel van het Thatcheriaanse beleid van de rechtse regeringen en de lokale besturen die allemaal in de besparingspas lopen, de ene uiteraard al wat enthousiaster dan de andere. Om dit beleid te stoppen is actie nodig. Zoals Chris Reniers van ACOD op het einde van de betoging stelde, kunnen we niet zwijgen en niets doen. Dat zou onverantwoord zijn indien we openbare dienstverlening willen behouden.

Op de betoging waren er delegaties uit alle openbare diensten. Van onderwijzend personeel over bus- en tramchauffeurs, postmannen en -vrouwen, personeel van lokale en regionale besturen, spoorpersoneel tot ambtenaren van de FOD Financiën, het publiek was divers. Aan de Groenplaats werd in de toespraken benadrukt dat dit slechts het begin van het protest is. Er werd gekozen voor een symbolische actie, symbolisch omdat het een betoging was die niet in alle sectoren gepaard ging met stakingsacties en eveneens symbolisch omdat naar Antwerpen werd getrokken. Zo werd in de thuishaven van de schaduwpremier duidelijk gemaakt dat we de aanvallen op onze openbare diensten niet aanvaarden.

Vreemd genoeg werd weinig gezegd over de aangekondigde staking van 22 april of de provinciale acties van volgende week. Nochtans is er actiebereidheid en werd dit nogmaals aangetoond met deze betoging. In het pamflet dat we verdeelden, hetzelfde als op de concentratie van de openbare diensten afgelopen donderdag in Brussel, stelden we: “De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu moeten we helaas gissen. Wat wordt er van ons verwacht tijdens de provinciale acties op 31 maart en 1 april? Worden dat betogingen of wat anders? Met of zonder staking? Minder dan twee weken vooraf tasten we nog altijd in het duister, dat is toch niet ernstig meer?”

“De leiders van ABVV en ACV hebben gemakkelijk spreken: terwijl de ene deelakkoorden sluit die de ander afwijst, blijft het gemeenschappelijk vakbondsfront behouden. Maar mogen we nu ook weten wat dat front voorstelt en liefst langer dan een week vooraf zodat we de nodige informatie en argumentatie kunnen verschaffen? Onder andere voor de openbare diensten dreigt dat getalm catastrofaal te worden. We hoeven maar eens rond ons te kijken, naar de collega’s om te beseffen dat het zo niet verder kan. We zijn met meer dan genoeg om het verzet op een ernstige manier op gang te trekken.

“Door op 22 april een 24-urenstaking van de openbare diensten aan te kondigen, heeft de ACOD eindelijk het getalm doorbroken. Waarop wachten de andere bonden van de openbare diensten om zich hier ondubbelzinnig bij aan te sluiten? Tot de regering vanzelf plooit? Waarom zouden de vakbonden van de openbare diensten op 22 april de centrales van de privé sectoren niet oproepen om een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front te organiseren als aanloop naar een 48-urenstaking? Eens zien of de regering dat zou overleven.”

Fotoreportage door MediActivista:

Foto’s door Liesbeth: