Protest openbare diensten. Nieuw actieplan tot heel het besparingsbeleid weg is!

22 april: 24-urenstaking openbare diensten: alle bonden samen!

Voor de regering Michel is het ongehoord dat de publieke uitgaven in ons land 55% van het BBP bedragen. Geen klasjes voor onze kinderen? Geen griffiers op onze rechtbanken? Geen belastingsinspecteurs om bedrijven te controleren? Overbevolkte gevangenissen? Geen bushalte in de buurt?… Brute pech. Zolang de openbare uitgaven boven het Europees gemiddelde liggen, zal deze regering geen duimbreed toegeven, ook al betekent dit geen opvang, geen school, geen verzorging, geen vervoer of geen rechtspraak.

LSP-pamflet op de militantenconcentratie van 19 maart. PDF

Michel I bespaart 2,3 miljard € op de openbare diensten. Vier op de vijf uittredende ambtenaren zullen niet vervangen worden. Werkingsmiddelen worden met 28% afgebouwd, investeringen met 33%. Wat de regering juist bekokstooft met onze pensioenen moet nog blijken, maar hoe dan ook zullen we net als onze collega’s in de privé langer moeten werken voor een lager pensioen. Harmonisering betekent in dit geval nivellering naar beneden.

Deze regering wil de openbare diensten droog leggen. Als de werking vierkant draait, wil ze de frustraties daarover opdrijven. Zo wil ze de publieke opinie voorbereiden op het uitbesteden van taken aan de private sector, in de arbeidsbegeleiding bijvoorbeeld of in de gevangenissen. Belgacom en De Post zijn performante bedrijven geworden, niet inzake dienstverlening en al helemaal niet inzake tewerkstelling, maar wel voor aandeelhouders die dividenden opstrijken. In andere openbare diensten wil Michel via een minimumdienst de krachtsverhoudingen keren, het ambtenarenstatuut uitdoven of uithollen en zo de weg vrijmaken voor private investeerders.

De kwaliteit van ons onderwijs loopt achteruit. De job van leraar biedt de meeste kansen op een burn out. Ouders kamperen opnieuw voor scholen om hun kind in te schrijven. Er gaapt een ongelooflijke achterstand aan investeringen waardoor onze kinderen les krijgen in aftandse gebouwen of school lopen in containers. In het hoger onderwijs houdt het personeelsbestand de stijging van het aantal studenten niet bij. Een of meer diploma’s is vandaag immers een absolute vereiste op de arbeidsmarkt. Maar de regering denkt het probleem op te lossen door de financiële drempel naar hoger onderwijs op te trekken.
De staatshervorming is zo opgevat dat het besparingsbeleid op alle niveau’s tegelijk plaatsvindt: federaal, regionaal en lokaal. Het leidt tot misbruik van onzekere contracten, te hoge werkdruk, afdankingen of niet-vervanging van gepensioneerden, gebrek aan middelen, verhoging van de tarieven voor de bevolking, sluiting of afbouw van diensten, etc.

Onderhandelingen leveren enkel verdeeldheid op

Tijdens het najaar hebben we met ons actieplan de regering aan het wankelen gebracht. Helaas hebben we toen het werk niet afgemaakt. Op vraag van het patronaat en de CD&V zijn de vakbonden immers aangeschoven aan de onderhandelingstafel. Ons moment ging verloren. Wat heeft dat opgeleverd? Voor de regering cruciale tijdswinst, voor ons een minuscule compensatie voor de indexsprong ten belope van 0,8% bruto in 2016 in de privé-sectoren. Voorts nog maar eens de welvaartsenveloppe voor de laagste uitkeringen, die eigenlijk al sinds 2005 verworven is. Het ABVV heeft dit terecht afgewezen, net als 46% van de nationale raad van het ACV. Met zijn verklaring dat een taxshift niets anders kan zijn dan een BTW-verhoging, heeft financieminister Van Overtveldt (N-VA) daaraan bijgedragen. Sindsdien gaat er geen dag voorbij of regeringspartijen provoceren.

Vorig jaar hadden de vakbondsleidingen opgeroepen om de ordewoorden nauwgezet te volgen. Nu lijkt het alsof ze zelf de chaos organiseren. Het ACV heeft de deur open gezet voor een wirwar aan deelakkoorden. Jorissen (ABVV-metaal) en Dedeyn (BBTK) verklaren zonder overleg met de achterban van hun centrale of de ABVV-top dat een indexsprong geen staking waard is. Toegegeven, sommige van onze secretarissen in de openbare diensten liepen evenmin over van ijver toen alle sectoren samen moesten mobiliseren. Als we aan dat ritme doorgaan, is er straks voor iedereen een rot akkoord en blijft er tegen dat de openbare diensten aan de beurt zijn, niemand meer over om samen te strijden.

Vakbonden openbare diensten kunnen samen het voortouw nemen

De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu moeten we helaas gissen. Wat wordt er van ons verwacht tijdens de provinciale acties op 31 maart en 1 april? Worden dat betogingen of wat anders? Met of zonder staking? Minder dan twee weken vooraf tasten we nog altijd in het duister, dat is toch niet ernstig meer?

De leiders van ABVV en ACV hebben gemakkelijk spreken: terwijl de ene deelakkoorden sluit die de ander afwijst, blijft het gemeenschappelijk vakbondsfront behouden. Maar mogen we nu ook weten wat dat front voorstelt en liefst langer dan een week vooraf zodat we de nodige informatie en argumentatie kunnen verschaffen? Onder andere voor de openbare diensten dreigt dat getalm catastrofaal te worden. We hoeven maar eens rond ons te kijken, naar de collega’s om te beseffen dat het zo niet verder kan. We zijn met meer dan genoeg om het verzet op een ernstige manier op gang te trekken.

Door op 22 april een 24-urenstaking van de openbare diensten aan te kondigen, heeft de ACOD eindelijk het getalm doorbroken. Waarop wachten de andere bonden van de openbare diensten om zich hier ondubbelzinnig bij aan te sluiten? Tot de regering vanzelf plooit? Waarom zouden de vakbonden van de openbare diensten op 22 april de centrales van de privé sectoren niet oproepen om een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front te organiseren als aanloop naar een 48-urenstaking? Eens zien of de regering dat zou overleven.

Een politiek alternatief nodig

Afschaffing van de indexsprong en vrije loonsonderhandelingen, een sterke sociale zekerheid en een goede sociale bescherming, behoud en versterking van de openbare diensten zonder te raken aan het ambtenarenstatuut en een rechtvaardige fiscaliteit, zonder dit minimum zou er volgens de vakbondsleidingen geen akkoord komen. Later werd daar ook het terugtrekken van de maatregelen voor schoolverlaters aan gekoppeld. Hoewel de regering meteen liet verstaan dat dit onbespreekbaar was, namen de vakbondsleidingen plaats aan de onderhandelingstafel. Waarom? Omdat ze zelf niet geloven dat er een alternatief bestaat. Met een regering met christen- en sociaaldemocraten hopen ze op meer inspraak, maar ook die vinden dat we langer moeten werken, onze lonen te hoog zijn en investeerders gelokt moeten worden met fiscale geschenken. Moeten we echt weer de richting Di Rupo uit, zodat N-VA of nog ergere populisten de ontgoocheling over diens beleid kunnen uitbaten?

De Griekse bevolking heeft getoond dat het anders kan door massaal voor Syriza te stemmen sinds die de communisten en andere radicaal linkse groepen aanbood om samen te vechten voor een meerderheid die de hele besparingspolitiek zou verwerpen. Vandaag behaalt Syriza in de peilingen zelf 47%! Dat zou Syriza toch voldoende vertrouwen moeten geven om te weerstaan aan de druk van het Europees establishment, de besparingen te stoppen en een echte socialistische politiek te voeren. Het ABVV-Charleroi Zuid Henegouwen roept al enkele jaren op voor een breuk met de christendemocratie, de sociaaldemocratie en de groenen en wil alles wat zich links daarvan bevindt verenigen in een brede, democratische, inclusieve strijdpartij met respect voor alle deelnemers. PVDA-GO had een eerste stap in die richting kunnen zijn, maar is alweer opgedoekt. LSP blijft beschikbaar om die discussie aan te gaan met ieder die dat wil.

LSP staat voor: 

• Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
• Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
• Handen af van het statuut van de ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
• Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
• Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
• Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit van de uitkeringen, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
• 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
• Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
• De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een democratisch socialisme!