Openbare diensten Brussel: nood aan een actieplan!

Op donderdag 6 november kwamen 1.500 werknemers van de Brusselse openbare diensten op straat om hun ongenoegen te uiten over de arbeids- en loonsvoorwaarden. Deze stakingsdag kaderde in de mobilisatie die op gang werd getrokken tijdens de actieweek voor koopkracht in juni en eerder ook leidde tot een betoging op 25 september.

Door een CGSP-militant

De eerste twee actiedagen werden enkel door CGSP (ACOD) georganiseerd. Op 6 november kwam er ook steun van de liberale en christelijke vakbonden die opriepen om mee te staken en mee te betogen. Jammer genoeg besloot de leiding van het ACV om uiteindelijk, tegen de wil van de meerderheid van haar leden en strijdbare delegees in, enkel de delegees te mobiliseren en aan de andere personeelsleden te vragen om op de werkplaats te blijven.

Het personeelstekort in de Brusselse openbare diensten is flagrant en de loonsvoorwaarden zijn onaanvaardbaar. Heel wat voltijdse personeelsleden komen op het einde van de maand aan een nettoloon van amper 1.100 euro. In het kader van de onderhandelingen over een loonakkoord 2008-2009 kwam het personeel meermaals op straat om een netto loonsverhoging van 150 euro te eisen. Na verschillende betogingen en acties bleek de lokale overheid niet bereid om ook maar iets toe te geven.

Deze zomer bekwamen de vakbonden een belofte van de Brusselse regering om twee loonsverhogingen van telkens 37,5 euro bruto per maand door te voeren. De eerste verhoging zou er komen op 1 januari 2009, de tweede vanaf 2010. Intussen is de regering op die toezegging teruggekomen, officieel omwille van de verslechtering van de regionale inkomsten. Het is duidelijk waar de prioriteiten worden gelegd: de redding van de banken en de grote aandeelhouders die een onverantwoord beleid voerden bij Dexia en Fortis gaat voor op de Brusselse ambtenaren.

Op de betoging van 6 november waren er 1.500 aanwezigen. De strijdbaarheid was duidelijk aanwezig en liet zich voelen. Dat was niet verrassend als we zien hoe de ministers met onze voeten spelen terwijl steeds meer arbeiders in moeilijkheden raken. Op het einde van de betoging hadden de aanwezigen het moeilijk met de toespraken van de vakbondsleidingen. De aanwezigen werden een “hart onder de riem” gestoken met de volgende oproep: “We zullen voorlopig niets bekomen, we zullen moeten terugkomen en in afwachting daarvan gaan we nu naar huis”. Het was niet verrassend dat het gebrek aan perspectieven of actieplan leidde tot een gespannen sfeer. Enkel met een duidelijk actieplan waarbij breed wordt gemobiliseerd door alle vakbonden, kan een overwinning worden bekomen. De woede is aanwezig bij alle personeelsleden van de openbare sector in Brussel. Er is bereidheid om acties te organiseren en deel te nemen aan een strijdbeweging. Maar dan wel een ernstige strijd en niet om iedere vier maanden eens te wandelen door de binnenstad. In de plaats van verder te wachten op onderhandelingen en nieuwe leugens van de Brusselse regering of niet-nagekomen beloftes, moeten we nu de strijd aangaan om onze koopkracht effectief te verhogen. Hoog tijd voor actie!