Category: Op de werkvloer

  • NMBS: “Het gevaar wordt onderschat”

    [box] We brengen reacties van werkenden en jongeren over de impact van de coronacrisis op hun werk en leven. Stuur ons je bijdrage via redactie@socialisme.be[/box]

    Terwijl het land geleidelijk tot stilstand komt, zien we dat het de ambtenaren zijn die te hulp worden geroepen. Dezelfde ambtenaren die door rechtse politici regelmatig onder vuur liggen vanwege hun zogenaamde “voorrechten”. Zorgpersoneel en reddingsdiensten werken met man en macht, leerkrachten staan in de frontlinie en er wordt een beroep gedaan op werknemers van het openbaar vervoer om ondanks de risico’s te blijven werken.

    Door een spoorman

    Hoewel het nog te vroeg is om conclusies te trekken, lijkt het voor steeds meer spoormensen duidelijk dat de intern genomen maatregelen tegen het coronavirus onvoldoende zijn. Net als elders is ook hier het gevaar van de epidemie onderschat. Het bewustzijn is de laatste dagen snel gegroeid, maar de directie lijkt altijd achter te blijven.

    Aan de loketten wordt nog steeds met cash geld gewerkt, ook al lijkt dit een belangrijke besmettingsfactor te zijn. Net als bij openbare vervoersmaatschappij TEC kondigde de directie al snel speciale schoonmaakmaatregelen aan, maar op het terrein zien we daar niets van. In sommige departementen zijn er nog steeds geen handgels uitgedeeld, zelfs niet aan de schoonmakers! De opdracht aan treinbegeleiders om de biljetten enkel ‘visueel’ te controleren, is onduidelijk en vormt dus een risico. Er zijn positieve maatregelen genomen – althans waar ze ook werden uitgevoerd – zoals het schrappen van treinen die niet over diensttoiletten beschikken die uitgerust zijn met water en zeep. Tegenover de nood aan dringende en radicale maatregelen, zien we vooral communicatie en ‘aanbevelingen’.

    De afgelopen jaren hebben de managers sterk nadruk gelegd op een cultuur van ‘presenteïsme’, ten alle koste aanwezig zijn op het werk. Er kwam een nieuwe procedure voor controle van collega’s die wegens ziekte afwezig zijn en in de komende weken zou er gestart worden met ‘ziekte-interviews’ tussen het management en personeelsleden die ‘te vaak’ ziek zijn. De nieuwe richtlijnen die aangeven dat men thuis moet blijven als men zich ziek voelt, kwamen laat en zeggen niets over de dreiging met een controle-arts en nadien de mogelijkheid dat dit in het dossier komt en tot een ‘ziekte-interview’ leidt. Stop meteen alle repressieve maatregelen tegen zieke collega’s om de verspreiding van het virus te beperken!

    De NMBS bereidt zich voor op een “alternatieve treindienst” voor het geval er onvoldoende gezond personeel is voor de gebruikelijke dienstverlening. De mogelijkheid om dit scenario zo snel mogelijk of zo laat mogelijk te activeren staat ter discussie. Dat is omdat een vermindering van het aantal treinen kan leiden tot een toename van de bezettingsgraad van de treinen, wat dan weer ingaat tegen het advies van sociale afstand. Personeelsleden die voortdurend in contact staan met passagiers zijn bang om besmet te geraken en op hun beurt familieleden of andere passagiers te besmetten.

    Sommige ouders zoeken nog steeds een oplossing om hun kinderen thuis te houden. Kinderopvang is beperkt tot de schooluren, terwijl spoormensen op bijzonder onregelmatige uren werken. Waarom geen alternatieve treindienst op vrijwillige basis vergezeld met versterkte gezondheidsmaatregelen?

    Het openbaar vervoer is een structurele dienst in de samenleving en veel mensen die werkzaam zijn in essentiële diensten zoals de gezondheidszorg maken er gebruik van. In welke mate kan het treinverkeer opgeschort worden om een verdere verspreiding van het virus tegen te houden? Die vraag is nog nooit aan de orde geweest, waardoor we niet kunnen terugblikken op eerdere inzichten. Er kan dus niet zomaar op geantwoord worden. Er is democratische discussie nodig over de vraag welke sociale behoeften absoluut noodzakelijk zijn. Eén ding is zeker: we mogen de beslissing niet overlaten aan een kapitalistische regering die de afgelopen jaren voor de winsten van de grote bedrijven heeft gereden. Het personeel en hun organisaties zijn veel beter geplaatst om een inschatting van de nodige maatregelen te maken.

    De spoorwegdirectie heeft een eigen visie op de zaak: alle paritaire vergaderingen met gekozen vertegenwoordigers van het personeel, zoals de CPBW’s, zijn geschrapt zodat de directie alleen kan beslissen. De gezondheid van het personeel was echter zelden zo in gevaar. Er zijn alternatieven mogelijk met inachtneming van maatregelen rond sociale afstand. De komende week wordt spannend.

  • Zorgpersoneel: “Strijden tegen het virus én tegen vermarkting van zorg”

    Het collectief ‘La Santé en Lutte’, (zorg in strijd), verspreidde onderstaand standpunt

     

    Na de verspreiding van het coronavirus zijn we genoodzaakt om onze evenementen te annuleren, waaronder de grote zorgbetoging op 29 maart. Dit is natuurlijk slechts uitstel.

    Voorlopig zullen we ons concentreren op zaken die verband houden met de arbeids- en zorgomstandigheden in deze crisistijd.

    In een sector die al jaren overbelast, onderbemand en ondergefinancierd is, zullen we moeten vechten om deze pandemie in te dammen, zowel op het gebied van gezondheidszorg, logistiek, administratie als onthaal.

    Reactie op het crisisplan van de regering

    Eergisteren hebben we kennis genomen van de nieuwe maatregelen van de regering in lopende zaken. We zijn blij met de voorzorgsmaatregelen en de bekommernissen voor gezondheidskwesties die de hele bevolking treffen. De regering heeft eindelijk geluisterd naar de waarschuwingen van de wetenschappelijke wereld en de professionals in de sector, en zoals we weten is dit niet noodzakelijkerwijs haar gewoonte.

    Desalniettemin blijven we op bepaalde punten verbijsterd. Wij nemen namelijk nota van het compromis dat is bereikt om de economische activiteit van de grote ondernemingen in stand te houden, nochtans is veel van die activiteit niet essentieel voor de goede werking van onze samenleving. Het lijkt ons dat de belangrijkste economische actoren die door de maatregelen worden getroffen, horecamedewerkers, de culturele sector en het verenigingsleven, studenten en kleine zelfstandigen zijn, die soms moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. We begrijpen het idee achter deze keuzes en we steunen het principe: concentraties van mensen moeten worden vermeden. Daarom vinden wij het absurd en gevaarlijk om de activiteiten van grote bedrijven in stand te houden, waarvan we weten dat honderden werknemers naast elkaar zullen werken en meer dan waarschijnlijk het risico lopen om bij te dragen aan de verspreiding van het virus.

    We maken ons ook zorgen over de kwestie van het behoud van de salarissen van mensen die in quarantaine zijn of niet kunnen gaan werken. De onzekerheid van de bevolking zal inderdaad leiden tot gezondheidsschade waar we sterk voor vrezen. Verschillende studies tonen de onmiddellijke correlatie aan tussen het inkomensniveau en het gezondheidsniveau van de bevolking. Wij zijn dan ook zeer bezorgd over dit risico van verarming en over de moeilijkheden bij de toegang tot de gezondheidszorg, die de strijd tegen Covid-19 niet zal vergemakkelijken. In de aankondigingen van de regering wordt erop gewezen dat er geen maatregelen zijn genomen met betrekking tot de dekking van de medische kosten in verband met deze pandemie. Vandaag worden we geconfronteerd met een ongelijke gezondheidssector, die met verschillende snelheden opereert. De toegang tot de gezondheidszorg wordt steeds meer bepaald door het inkomensniveau van de patiënten. Mensen met een laag inkomen hebben een hoger risico op sterfte als gevolg van het coronavirus. We accepteren dit niet.

    Tot slot moeten we op een ander verbazingwekkende element wijzen: de minister van Volksgezondheid verdedigde in het Parlement enkele uren voor de aankondigingen van de maatregelen in de strijd tegen de Covid-19 pandemie om de pandemie van Covid-19 te bestrijden, een wetsvoorstel om 48 miljoen extra te besparen in de ziekenhuizen van het land; dit ondanks het feit dat de sector al maandenlang de wijdverbreide uitputting aan de kaak stelt en dringend oproept tot meer middelen. Schaamt de minister zich dan nergens voor?

    Zijn we er klaar voor?

    Dat is de vraag die iedereen zich stelt. Zoals we al eerder zeiden, komt het coronavirus als een extra belasting in een sector die al uitgeput is. Natuurlijk zullen wij, het gezondheidspersoneel, solidair zijn en ons best doen om de hele bevolking te behandelen. Zoals gewoonlijk, want dat is de betekenis die we aan ons werk geven.

    Wat zullen de gevolgen zijn van de besparingen die vroeger aan ons gezondheidsstelsel werden opgelegd voor de capaciteit om de pandemie die ons vandaag bedreigt, op te vangen en te bestrijden?

    Ten eerste zal het steeds moeilijker worden om meer verzorgers aan bed te hebben. De werkomstandigheden stoten al jaren verpleegkundigen af, waardoor er een groot tekort ontstaat.

    Ten tweede heeft de vermarkting van de sector het ziekenhuismanagement ertoe aangezet om diensten die essentieel zijn voor het goed functioneren uit te besteden, meer precair te maken en onderbezet te houden. Inderdaad, vandaag zullen we meer dan ooit behoefte hebben aan meer logistiek, administratief en onthaalpersoneel, geschoold en gemotiveerd. Speciale aandacht zal moeten worden besteed aan het huishoudpersoneel, dat de komende dagen te veel bevraagd zal worden, net als andere gezondheidswerkers.

    Ten slotte laat de managementverschuiving in het ziekenhuisbeheer de zorgteams achter zonder professioneel toezicht dat in staat is om met gezondheidskwesties om te gaan. Gelukkig weten we nog steeds hoe we ons werk moeten doen. Bijvoorbeeld de thuiszorg, die zonder richtlijnen is vertrokken en die de professionaliteit had om zichzelf duidelijke en concrete richtlijnen te geven voor de aanpak van de pandemie. Daarnaast is er een probleem met het “just in time” beheer, waardoor de eenheden weinig voorraad hebben, wat materiële tekorten met zich meebrengt.

    Tot slot zijn we ons ervan bewust dat we in deze kritieke gezondheidsfase veel zullen moeten geven. Ter illustratie van deze offers heeft de directie van de CHU Saint-Pierre gevraagd “alle vakanties, recuperatie en vakanties die tot juni zijn gepland, te annuleren” voor al haar personeel. Er zal de komende maanden heel veel gevraagd worden van het gezondheidspersoneel. Deze maatregelen kunnen een aanzet zijn voor een opvordering van personeel. Maar wat zijn de compensaties die door de ziekenhuisdirectie en de staat worden voorgesteld voor het gezondheidspersoneel dat de komende maanden veel zal moeten opofferen? Voorlopig, en opnieuw, bereiden de medewerkers van de zorginstellingen zich voor op het feit dat er van hen gevraagd zal worden om veel moeite te doen, zonder de garantie van een eerlijke en noodzakelijke erkenning.

    Vandaag is de bevolking zich meer dan ooit bewust van het belang van voldoende, opgeleid en goed betaald personeel en zorgpersoneel op het terrein, om gezondheidsproblemen aan te pakken. Meer dan ooit weten we dat we iedereen nodig hebben in deze mierenhoop die het ziekenhuis is. Van het onderhoudspersoneel tot de dokter, van de laborant tot de brancarddrager, een algehele versterking van het personeel is dringend en noodzakelijk. Meer dan ooit beseft de wereld dat gezondheid een recht is voor iedereen, en dat het onaanvaardbaar is om mensen met weinig middelen te laten sterven. Meer dan ooit beseffen we dat private bedrijven deze logica niet volgen en speculeren over ziekten, medicijnen, ontsmettingsmiddelen, maskers, enz.

    Daarom is onze slogan “meer personeel, meer loon en meer menselijkheid” tijdens en na de pandemie meer dan ooit zinvol.

    Laten we op alle fronten de strijd voeren: tegen het coronavirus en tegen besparingen!

    We vragen :

    • Meer bescherming van de bevolking door het stopzetten van alle niet-essentiële productie om de verspreiding van het virus werkelijk zoveel mogelijk te beperken.
    • Duidelijke garanties voor loonbehoud voor al diegenen die in deze crisiscontext gedwongen worden te stoppen met werken.
    • Staatssteun met aanzienlijke deelname van grote bedrijven voor al diegenen die een medische behandeling in verband met het coronavirus moeten ondergaan.
    • Een onmiddellijke stopzetting van alle kostenbesparende maatregelen in de gezondheidssector.
    • Een massale herfinanciering van de sector om deze en alle volgende situaties het hoofd te bieden. Het doel moet gratis kwaliteitszorg voor iedereen zijn.
    • Serieuze compensatie voor al het personeel in de sector dat in de komende weken en maanden onder nog moeilijkere omstandigheden zal werken.
  • Brusselse brandweerman: “Veel collega’s zijn bereid om extra te werken”

    [box] We brengen reacties van werkenden en jongeren over de impact van de coronacrisis op hun werk en leven. Stuur ons je bijdrage via redactie@socialisme.be[/box]

    “Als eerstelijnsgezondheidswerkers (nota van de redactie: de Brusselse brandweer is ook een ambulancedienst) worden we bijzonder getroffen door de covid19-pandemie. Wij zijn immers de eersten die geconfronteerd worden met verdachte of geïnfecteerde patiënten. De eerste maatregelen om de omgeving van de patiënt te beschermen wanneer hij of zij het ziekenhuis binnenkomt, hangen ook van ons af.

    “Natuurlijk hebben we procedures om onszelf te beschermen, maar deze maatregelen zullen op een gegeven moment zeker mislukken. We moeten alles in het werk stellen om ons operationeel reactievermogen zo intact mogelijk te houden om de bevolking zo lang mogelijk te kunnen beschermen tegen covid19 en/of andere dagelijkse problemen (branden, ongelukken, enz.).

    “De directie leek een week lang apathisch en daarom besloot de CGSP-ACOD-delegatie van de Brusselse brandweer (SIAMU) tot een strijdplan in de vorm van een vragenlijst die aan de directie werd overhandigd zodat ze snel radicale maatregelen konden nemen. De liberale vakbond volgde dit voorbeeld en op donderdagavond 12 maart leek de directie de boodschap gedeeltelijk te hebben begrepen en begint ze te reageren.

    “We hopen dat de reactie van de federale regering niet te laat komt. Maar bovenal voelen we het gewicht van jaren van onvoldoende middelen en wanbeleid. Normaal gesproken werken we op een just-in-time manier, zowel wat betreft personeel als apparatuur, maar deze coronaviruscrisis zal de dienst in een tekort storten.

    “Reeds aan het begin van de crisis vallen gebreken die eerder wekelijks opdoken dagelijks voor. Zo zijn er ambulances die niet beschikbaar zijn door een gebrek aan uitrusting, er zijn onvoldoende uniformen, onaangepaste procedures en er is niet genoeg administratief en operationeel personeel. Dit zal ongetwijfeld nog erger worden.

    “Onder deze omstandigheden is het voor ons onmogelijk om te staken, de samenleving heeft nu immers een enorme behoefte aan zorgwerkers. Veel collega’s hebben vrijwillig aangeboden om verlof in te trekken (voordat hun reis eventueel werd geannuleerd) en anderen hebben zich vrijwillig aangemeld om te werken tijdens de zogenaamde rustperiode.

    “Solidariteit en organisatie beginnen zich op de werkvloer te manifesteren, beetje bij beetje, om de tekortkomingen als gevolg van het gebrek aan personeel en middelen en het gebrek aan reactie van de leiding te compenseren.”

     

     

  • Evenementensector. “Collega’s vrezen faillissement van ons bedrijf”

    [box] We brengen reacties van werkenden en jongeren over de impact van de coronacrisis op hun werk en leven. Stuur ons je bijdrage via redactie@socialisme.be[/box]

    Overal ter wereld worden evenementen afgelast vanwege het coronavirus. Geen enkele organisator van muziekevenementen, sportevenementen, beurzen, enz. wil verantwoordelijk zijn voor een (mogelijke) verdere verspreiding of wil een financiële kater indien niemand naar het evenement durft komen. Hierdoor is de evenementensector één van de eersten die de crisis voelt.

    Door Serge, een werknemer in de sector uit Brussel

    Het bedrijf waarvoor ik werk verhuurt audiovisueel materiaal. Al wekenlang word de ene verhuur na de andere geschrapt. Natuurlijk heeft dit direct effect op de werkvloer. Waar er voordien soms tien vrachtwagens per dag aankwamen om materiaal op te halen, zijn dat nu slechts tien vrachtwagens per week. De situatie belooft niet beter te worden. Het management liet al weten dat er in de maand april geen enkele verhuur gepland staat.

    In het bedrijf werken normaal ongeveer 300 mensen. 25 daarvan werkten onder een interim contract. Hun contracten werden onlangs stopgezet, omdat er niet genoeg geld en werk meer is voor hen. Voor het vast personeel wordt er een systeem van wisselende technische werkloosheid toegepast.

    Deze maatregelen kwamen voor niemand als een verrassing. Toch is er heel wat ongerustheid bij mijn collega’s. Niemand kan voorspellen hoe lang deze crisis blijft duren. Het management liet al verstaan dat als de situatie binnenkort niet verbetert, er mensen definitief ontslagen worden.

    De evenementensector is er één van grote ongelijkheid. Terwijl de magazijniers net iets meer verdienen dan het wettelijke minimumloon, rijdt het management rond met dure sportwagens. Ook is de concurrentie in de sector onverbiddelijk. De anderen telkens een stapje voor zijn is essentieel. Daarom doet het bedrijf enorme investeringen in nieuw materiaal met geld dat er vaak (nog) niet is. De schulden stapelen zich op. Mogelijks nog onverbiddelijker dan de concurrentie zijn de aandeelhouders. Die willen ondanks de crisis hun geld in meervoud terugzien.

    Dat alles zorgt ervoor dat het bedrijf nooit geld heeft kunnen opzij zetten voor het geval de zaken minder goed gaan. Het personeel betaalt daar nu de tol voor. Momenteel blijft het beperkt tot technische werkloosheid, maar heel wat collega’s vrezen een faillissement van het bedrijf.

  • Interview met stakende Deliveroo-rider uit Luik

    Op vrijdag 6 maart kwamen de riders van Deliveroo in Luik, onder stromende regen, bijeen in de Rue Pont d’Avroy uit protest tegen het nieuwe loginsysteem dat door hun werkgever werd opgelegd. Luikse LSP-leden waren aanwezig om te steunen en spraken met één van de riders.

    Interview door Jeremiah (Luik)

    Wat verandert er met het nieuwe inlogsysteem?

    “Het systeem bestaat ondertussen twee weken en we zagen een daling van onze inkomsten. Het oude systeem was beter. Het garandeerde ons een uurloon van 15 tot 20 euro per uur op goede dagen, omdat er een beperkt aantal koeriers per tijdslot was. Door het aantal koeriers per slot te beperken, waren we bijna zeker om in die tijd effectief orders te krijgen.

    “Met het nieuwe inlogsysteem kan iedereen naar elk willekeurig slot gaan, wat de concurrentie tussen de koeriers vergroot. Het concrete gevolg is dat we minuten moeten wachten, tot zelfs 1 uur, om een bestelling te krijgen, wat ons uurloon verlaagt. Het kan zelfs dalen tot 5 €/uur wanneer er te veel bezorgers in een niche zitten. Omdat de wachttijd niet wordt betaald, wordt ons salaris door dit nieuwe systeem door drie gedeeld.

    “Zij maakten gebruik van een “consultatie” georganiseerd door het platform met de freelancers, met als doel meer flexibiliteit op te leggen, maar dit gebeurt voor de prijs van een salaris van minder dan 10 €/uur en is dus voor ons niet de moeite waard. De waarheid is dat Deliveroo dit systeem heeft opgelegd zonder enig overleg met de bezorgers.

    “Deliveroo laat hogere opbrengsten toe dan andere platformen dankzij het pay-per-use systeem. Het systeem van Free Inlog zal daarom ook koeriers van andere platforms aantrekken, waardoor de concurrentie tussen de koeriers verder zal toenemen.”

    Is er iets aan jullie statuut veranderd sinds de arbeidsrechtbank Deliveroo op de korrel nam over het statuut van de schijnzelfstandigen?

    “Ik heb nog steeds het statuut van zelfstandige, dus ik moet al mijn sociale bijdragen betalen terwijl Deliveroo niets betaalt. Maar vandaag ben ik een uitzondering, omdat de meerderheid van de werknemers onder P2P (peer to peer) status staan: het maakt een voordelig belastingregime voor Deliveroo mogelijk, maar houdt een reëel risico in voor de bezorgers. Met deze status kan de rider immers niet meer dan 6.130 euro per jaar verdienen, wat bij veel bezorgers het geval is. Ze zouden dus door de FOD Financiën kunnen worden aangepakt, terwijl het in werkelijkheid Deliveroo is die van dit statuut profiteert.”

    Hoe zien de dagelijkse werkomstandigheden er uit?

    “Ik ben een scooterkoerier, dus ik betaal mijn verzekering, mijn gas, ik doe het professioneel. Het probleem is dat in het geval van een ongeluk, zelfs tijdens een levering, Deliveroo niet verplicht is om me te helpen tijdens mijn herstelperiode.

    “Daarnaast biedt het bedrijf apparatuur aan: smartphone-ondersteuning, een broek, een tas (die ons tussen 5 € en 20 € kost) en vooral een kwaliteit die meer dan twijfelachtig is. Enkel al de afgelopen maand moest ik 2 of 3 smartphonehouders kopen voor mijn scooter. Met het nieuwe login systeem zal er meer spanning zijn tussen de bezorgers en zij weten dat.”

    Hoe is de mobilisatie verlopen?

    “Goed, vanmiddag was er een vertraging van 6 tot 7 uur voor alle bestellingen in Luik op het platform van Deliveroo. Dat betekent dat de stakingsoproep goed opgevolgd werd.

    “Dat ondanks het feit dat het moeilijk is om te staken als gevolg van de applicatie en het trackingsysteem van Deliveroo. Alle bezorgers worden permanent gevolgd met behulp van de applicatie, zelfs als deze niet open staat, registreert het de GPS-coördinaten. Tijdens stakingen in Frankrijk heeft dit al geleid tot ontslagen, omdat het bedrijf precies wist wie er in staking was. Dus vandaag nemen we onze voorzorgsmaatregelen met een gecodeerde mailbox en verwijderen we de applicatie wanneer we acties doen.

    “We zijn van plan om de beweging voort te zetten om druk te blijven uitoefenen op Deliveroo, dat nog steeds weigert om ons te ontmoeten. We hebben ook de vakbonden ABVV en ACV opgeroepen om ons te steunen in onze actie, maar ook om ons te beschermen in geval van repressie tegen stakers.

    “Zoals gebruikelijk zegt Deliveroo dat als ze op een dag, vanwege de arbeidsrechtbank of vanwege een staking, verplicht wordt het statuut van werknemer met een fatsoenlijk loon in te voeren, het bedrijf in België gedwongen wordt te sluiten. Er is dus een reële dreiging.”

     

    Later op de avond plaatsten de stakers een stakerspost voor de grote fastfoodzaken die thuisbezorging aanbieden. Op deze manier kunnen ze voorkomen dat andere Deliveroo medewerkers binnenkomen, maar kunnen ze ook spreken met medewerkers van andere platformen.

  • UGent: staking voor hoger minimumloon en betere arbeidsvoorwaarden

    Druk bijgewoond stakingspiket aan de UGent

    Aan de UGent was er vandaag een opmerkelijke staking. Er werd gestaakt voor een hoger minimumloon van minstens 14 euro per uur, het statutair benoemen van personeel en de insourcing van de poetsdienst. Zowel personeelsleden van de UGent als van onderaannemer ISS legden het werk neer op initiatief van ACOD en de Algemene Centrale. Ze kregen steun van de Women’s Strike UGent en heel wat studenten. Het leverde een bijzonder groot stakingspiket op aan het rectoraat deze middag. Lees hier ons eerder artikel in aanloop naar de staking.

    ACOD-delegee Tim Joosen gaf deze morgen tekst en uitleg bij de staking:

    Campagne ROSA en Actief Linkse Studenten organiseerden solidariteit met de staking. Ze trokken met een groep studenten van de Blandijn naar het rectoraat. Ze riepen slogans als “UGent, wat een schande. Neem het poetswerk weer in handen” en “Bestuur, bestuur, 14 per uur!”:

    Mai van campagne ROSA deed een oproep om na deze geslaagde stakingsdag verder te mobiliseren naar de vierde Gentse Mars tegen Seksisme. Die vindt komende zaterdag plaats in het kader van Equal Pay Day.

    Het rectoraat probeerde het effect van de staking te minimaliseren en verklaarde dat er weinig deelname aan de staking was. ACOD UGent antwoordde:

    “De UGent beweert dat slechts een kwart van het personeel bij de studentenvoorzieningen staakt, en dat “6 van de 8 resto’s” open zijn. We weten niet waarop het bestuur hun cijfers baseert. Ten eerste zijn er 13 resto’s en cafetaria’s aan de UGent, geen 8. Eén daarvan is Resto Sint-Jansvest, die niet meer actief is. Van de overige 12 zijn de resto’s De Brug, Coupure, Rechten, Blandijn, Ledeganck, PPW, Ardoyen en Kantienberg gesloten door de staking (8 van de 12). 4 resto’s gingen wel open (UZ, Boudewijn, S5, diergeneeskunde), zij het niet met volle bezetting. De Kantienberg is later toch open gegaan, nadat niet-stakers van andere locaties naar daar werden gebracht (onder meer vanuit de enkele werkwilligen in De Brug). Blijkbaar zou de directie De Brug ‘s avonds, nà de staking ook willen openen. Dan nog zien we niet hoe men aan de cijfers komt die men aan de pers gaf. Misschien moet de UGent eens uitleggen waar de resto’s naar toe zijn die ze “vergat”, en hoe het komt dat men met slechts 25% stakers toch de overgrote meerderheid van de resto’s dichthield? Trouwens: veel werkwilligen steunen wel degelijk de actie, maar staakten niet om persoonlijke redenen…

    “De UGent beweert dat slechts 15 van de 190 mensen in de schoonmaak staakten. Nochtans waren er dubbel zoveel mensen van ISS aanwezig op de actie aan het rectoraat. Wél is het zo dat er de voorbije dagen een zeer intensieve intimidatiecampagne heeft plaatsgevonden onder het personeel van ISS: mensen werden herhaaldelijk opgebeld, afgedreigd, er werden onwaarheden verteld, en er werd duidelijk gemaakt dat wie zou staken daar gevolgen van zou dragen (deeltijdse werknemers die een voltijds contract wensen, prioriteit bij vervangingen etc). We wisten dat dit een effect had, en dat dit zorgde voor een lagere stakingsdeelname bij ISS. Blijkbaar is de UGent trots op dat soort praktijken, en gebruikt ze dit nu als argument tegen de staking: is dit het soort werkgever die de UGent wil zijn? Voor alle duidelijkheid: er is een gigantische steun bij het personeel van ISS voor de eisen van de staking, de niet-deelname had bij de overgrote meerderheid te maken met angst, niet omdat men de actie niet steunde.

    “Als dit een examen was geweest, zouden we zeggen: “terugkomen in september”. Jammer dat een universiteit zich zo verlaagt tot het bewust verspreiden van valse informatie.”

    Overigens was het opmerkelijk dat UGent vandaag nog een lastminute oproep deed voor extra jobstudenten om een studentenrestaurant te kunnen openhouden. Moest er effectief zo weinig stakingsdeelname geweest zijn als de UGent aan de VRT liet uitschijnen, dan was dit uiteraard niet nodig geweest.

    Tenslotte een reeks foto’s door Jean-Marie:

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/F5bbQ6FdFiX15sUa6]

  • Opnieuw stakingsacties bij Lidl: vandaag in Deurne Noord

    Bijna twee jaar nadat een stakingsgolf bij supermarktketen Lidl toegevingen van de directie afdwong (zie ons artikel hierover), waren er de voorbije dagen opnieuw spontante acties. Zaterdag werd in Kontich gestaakt, vandaag ligt een vestiging in Deurne Noord plat. De redenen blijven dezelfde: tekort aan personeel en gebrek aan respect vanwege de directie.

    Het personeel is het echt beu: hele dagen hard werken voor een laag loon, maar van bovenaf komt er geen respect en is er zelfs desorganisatie. Er wordt niet geluisterd naar het personeel dat nochtans best weet wat de noden van de winkel zijn. De managers kijken daarentegen enkel naar de cijfers: de omzet is het enige wat telt. Het personeelsbestand wordt daaraan aangepast, terwijl de realiteit in een stadswinkel als die in Deurne anders is dan in een winkel met grote parking buiten de stad. In een stadswinkel komen meer mensen voor kleine aankopen, waardoor er meer personeel aan de kassa nodig is. Waar in een winkel buiten de stad een winkelkar vaak goed is voor een aankoop van 100 euro, is dat in een stadswinkel zoals in Deurne gemiddeld minder dan 15 euro. Bovendien kent een stadswinkel vaak een kleinere oppervlakte, zowel in de winkel als het magazijn. Met al die zaken houdt de directie geen rekening.

    In Deurne is er veel ongenoegen over de desorganisatie van de leveringen, waardoor het magazijn overvol zit. In Kontich was de druppel die de emmer deed overlopen de overplaatsing van de filiaalmanager, dit een dag voor haar verlof. Filiaalmanagers worden vaak overgeplaatst, wellicht om te vermijden dat ze te dicht bij het personeel staan. In zowel Kontich als Deurne wordt opgemerkt dat bijna twee jaar na de staking van 2018 het personeelstekort nog altijd groot is en dat er geen respect is van de directie.

    Er lopen al lang onderhandelingen bij Lidl. Maar dat levert niets op, waardoor het ongenoegen onder het personeel opnieuw tot uitbarsten komt. De managers zijn kwaad op de delegees, het gaat nochtans niet om acties die vanuit de vakbonden georganiseerd zijn. Het zijn spontane acties van het personeel, gesteund door hun delegees. Opmerkelijk aan het piket in Deurne Noord: heel veel klanten steunen het personeel. Ze kennen de problemen van de winkel en weten hoe hard de mensen werken om de winkel te laten draaien. Heel veel steun dus voor de stakers. En vooral: het personeel merkt dat er van die kant meer respect komt dan van de directie.

    Straks is er nog overleg gepland aan de stakende winkel in Deurne. De delegees stellen terecht voor om dit overleg in de keuken te houden met alle personeelsleden van de winkel er bij. Die weten immers het best wat de problemen zijn. Ondertussen is er ook ongenoegen in andere winkels waardoor verdere acties niet uitgesloten zijn. Wordt vervolgd.

  • UGent maakt zich op voor grootste staking in decennia

    Actie op 14 oktober

    Voor minimum €14 per uur en betere arbeidsvoorwaarden

    Op 9 maart 2020 gaat de intussen vierde editie van de UGent Women’s Strike door. De drie eisen van de campagne dit jaar zijn de invoering van een minimumloon van 14€/uur, het statutariseren van het personeel in de studentenresto’s en de kinderdagverblijven en de insourcing van de schoonmaak. De staking zou wel eens de grootste staking aan de UGent van de afgelopen decennia kunnen worden.

    door Tim Joosen, afgevaardigde ACOD-Ugent

    ACOD UGent voert al sinds mei vorig jaar campagne rond deze eisen. Sinds september 2019 liep ook een petitie, die intussen door meer dan 3.500 personeelsleden en studenten werd ondertekend. Er werden enkele succesvolle actiedagen georganiseerd: op de startdag op 14 oktober voerden zo’n 70 studenten, personeelsleden en sympathisanten samen campagne. De maanden daarop werd er campagne gevoerd in de lessen, de studentenresto’s en op de werkplaatsen.

    Hierdoor werd een breed draagvlak opgebouwd voor de eisen maar het universiteitsbestuur leek toch niet bereid om er op in te gaan. Daarom werd besloten om begin dit jaar een versnelling hoger te schakelen in de campagne: het organiseren van een staking om de druk op het bestuur op te voeren.

    Als stakingsdag werd gekozen voor 9 maart 2020. De voorbije drie jaar werd aan de UGent op 8 maart een Women’s Strike georganiseerd, tegen seksisme en voor gelijke kansen voor vrouwen en mannen. De voorbije jaren focuste die campagne vooral op eisen van onderzoekers: de ongelijke carrièrekansen van vrouwen, de carrière van onderzoekers beter combineerbaar maken met een gezinsleven etc. Voor de actie op 9 maart 2020 – 8 maart is immers een zondag – besloten de organisatoren van de Women’s Strike om de eisen van de ACOD-campagne op te nemen als centrale eisen: een minimumloon van €14/uur, het uitbreiden van de statutaire benoeming naar de personeelsleden die werken in de sociale sector (studentenhuisvesting, studentenresto’s, kinderdagverblijven etc) en het opnieuw insourcen van de schoonmaak die door onderaannemer ISS wordt georganiseerd.

    De voorbije weken gingen delegaties van ACOD UGent, Algemene Centrale ISS (de vakbond bij ISS) en de organisatoren van de vrouwenstaking rond op alle werkplekken van de resto’s, de schoonmaak en de kinderdagverblijven. De campagne en haar eisen werden besproken en er werd gepeild naar de actiebereidheid. Die was bijzonder groot: vele personeelsleden waren blij om in actie te gaan rond deze eisen. Daarop werd er een stakingsaanzegging ingediend.

    De beweging die we de voorbije maanden gezien hebben aan de UGent is uniek in vele facetten. De vakbond voert strijd om offensieve eisen: niet als verdediging tegen aanvallen op arbeidsomstandigheden en rechten, maar een offensieve strijd voor een serieuze verbetering van de werkomstandigheden. Het invoeren van een minimumloon van €14/uur zou voor de laagste lonen neerkomen op een netto loonstijging van bijna 300 euro per maand. Statutariseren zou voor het personeel in de resto’s en de kinderdagverblijven een serieuze versterking betekenen van hun rechten bij langdurige ziekte of pensioen en voor hun werkzekerheid. De insourcing van de schoonmaak zal het makkelijker maken om correcte werkomstandigheden af te dwingen en maakt dat de belangen van de personeelsleden, die instaan voor de schoonmaak, makkelijker kunnen verdedigd worden. Het eisenpakket dat de vakbond naar voren bracht, is gebaseerd op wat leeft bij het personeel.

    Uniek is ook de nauwe samenwerking tussen ACOD UGent, de vakbond van het “moederbedrijf”, en de Algemene Centrale, de vakbond van de onderaannemer in de schoonmaak. Delegees van beide centrales voeren zij aan zij campagne en organiseerden zo in de praktijk solidariteit tussen werkenden over de grenzen van hun bedrijf heen. Samen komen ze op voor de belangen van iedereen die in de gebouwen van de UGent werkt, ongeacht of ze rechtstreeks voor de UGent werken of voor een onderaannemer.

    Tenslotte is er ook samenwerking tussen de vakbond en bredere lagen van militante onderzoekers en studenten: studenten van ALS, Campagne Rosa, Jongsocialisten en Comac voerden mee actie met het personeel, en bij de organisatoren van de vrouwenstaking vinden we ook activisten terug die geen vakbondsmilitant zijn.

    De actie van 9 maart is een belangrijke volgende test voor deze campagne: een succesvolle staking kan zorgen voor een nieuw momentum om de campagne op een hoger niveau te tillen: het omzetten van de passieve steun in actieve mobilisatie. Als de staking inderdaad zo succesvol wordt als voorzien, zal het bovendien de grootste staking aan de UGent zijn in de laatste decennia. Dit zal de krachtsverhoudingen aan deze instelling fundamenteel veranderen.

  • 10.000 op sterke betoging tegen asociale Beke

    Vandaag trok een erg diverse betoging door Brussel. De sociale sector omvat heel veel onderdelen die allemaal met elkaar gemeen hebben dat er gezorgd wordt voor zwakkeren in de samenleving. Net daarop wordt fors bespaard. Vlaams minister Wouter Beke was kop van jut op de betoging met zijn besparingen op de sociale sector.

    Sociaal werkers eisen “een Beke veel meer middelen” in plaats van besparingen. Heel wat betogers spraken zich duidelijk uit: de regering-Jambon moet weg. Dat is een voorwaarde om tot meer welzijn voor iedereen te kunnen komen. De fabel dat er geen geld is, geldt enkel als het gaat om zorg of rechten voor zwakkeren en werkenden. Voor de grote bedrijven en de superrijken zijn er wel altijd middelen. Nochtans verdwijnen de cadeaus aan die grote bedrijven naar belastingparadijzen, terwijl er zoveel mee zou kunnen gedaan worden vanuit maatschappelijk nuttig oogpunt.

    Om het beleid te keren, zal beleefd vragen niet volstaan. De acties moeten verder opgebouwd worden om een krachtsverhouding uit te bouwen. Sociale verworvenheden zijn in het verleden afgedwongen door ervoor te strijden, door de politici het mes op de keel te zetten toen ze bang waren dat protestbewegingen heel hun systeem bedreigden. Met 10.000 betogers vandaag, ondanks het gure weer, waren we heel sterk. Dat biedt een basis om de acties verder op te bouwen tegen de besparingen en voor massale investeringen in publieke basisdiensten. Sociaal werkers en ander zorgpersoneel: get organized!

    Enkele foto’s:

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/hEKvZ69RitjDRS9X9]

  • Sociale sector: protest houdt aan

    Wouter Beke blijft provoceren tegen de sociale sector. Eerst kondigde hij besparingen aan, vervolgens deed hij alsof zijn neus bloedde toen de besparingen concreter werden met afdankingen. Hij beweerde dat de miljoenen die de CAW’s moeten besparen gevonden kunnen worden in overhead- en managementkosten. Is de minister zo wereldvreemd dat hij niet beseft dat het chronische gebrek aan middelen die kosten al tot een minimum beperkt heeft?

    De CD&V’er deed er nog een schep bovenop door recent aan te kondigen dat de Vlaamse regering wel middelen vrijmaakt voor een app rond gezond eten. Op zich is daar niets mis mee. Maar 550.000 euro uitgeven voor een app is wraakroepend als ongeveer hetzelfde bedrag bespaard moet worden bij CAW Antwerpen als onderdeel van de algemene besparing. Het betekent minder psychologische en schuldhulpverlening voor armoede. Mensen zullen hun hulpverlener verliezen, maar kunnen ondertussen wel gezonde recepten opzoeken.

    De maatregelen van de Vlaamse regering zetten mensen op straat. Dat gebeurt zowel figuurlijk als letterlijk. Er vallen ontslagen. Zo verdwijnen bij de vzw Sam, de organisatie die straathoekwerk ondersteunt, een 20-tal van de 54 jobs. Daaronder ook Joost Bonte, een pionier van het straathoekwerk in ons land. De directies van de 11 Vlaamse CAW’s zien geen andere optie dan hun aanbod beperken, ook al zijn er wachtlijsten. Dit betekent dat mensen helemaal uit de boot zullen vallen. Het kan honderden mensen extra letterlijk op straat doen terechtkomen.

    In Knack (18.2) schreef Ann Peuteman: “Als onze politici er niet voor zorgen dat die straathoekwerkers, psychologen en sociaal werkers sterk staan, goed worden ondersteund en de waardering krijgen die ze verdienen, zullen meer en meer mensen afdwalen in de richting van depressies, burn-outs, suïcide, verslaving, misdaad ook. Een erg efficiënte besparing lijkt zoiets niet.” Voor de extra politie en camera’s op straat zullen er nadien ongetwijfeld wel middelen gevonden worden.

    De besparingen op de sociale sector zijn onderdeel van een algemeen besparingsbeleid van de Vlaamse regering. Zo moeten ook de culturele sector, de openbare omroep, De Lijn, het onderwijs, … het met minder doen. Het leidt overal tot ongenoegen. Minister-president Jambon mocht dit ondervinden toen hij tot twee keer toe werd uitgejouwd op culturele galabijeenkomsten, nochtans staan die niet bekend als traditionele broeihaarden van subversief sociaal verzet. Het doet het boegeroep op de MIA’s en de Ultimas enkel luider klinken.

    In december waren er al de eerste protestacties, met onder meer druk bijgewoond protest van de sociaal assistenten. Op 5 maart is er een nieuwe gelegenheid om het verzet op te bouwen. Dan is er een betoging van de sociale sector, een uitstekende kans om al wie getroffen wordt door het Vlaamse besparingsbeleid bijeen te brengen in een collectieve actie van waaruit een actieplan kan gelanceerd worden.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop