NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Na de geslaagde spoorstaking van 19 december: een tijdelijk bestand

    De spoorstaking van 19 december werd massaal opgevolgd. Er werd opgeroepen door ACOD en VSOA, met steun van OVS en SACT. Meer dan twee derden van het voor die dag ingeplande spoorpersoneel legde het werk neer.

    door een spoorarbeider

    Het aantal deelnemers aan de staking was overal hoog, over alle beroepscategorieën heen. De gebruikelijke verdelende retoriek over een vermeende kloof tussen Nederlandstaligen en Franstaligen was totaal niet zichtbaar in de stakingscijfers. Er was geen duidelijke oproep van ACV, maar veel leden en militanten van die vakbond deden toch mee. Op veel plaatsen gingen collega’s in staking die dit al jaren niet meer hadden gedaan. Het toont de woede tegenover de directie die met het voorgestelde protocol van sociaal akkoord (een soort collectieve arbeidsovereenkomst) onaanvaardbare eisen stelde. Wellicht werd er aan de top van het bedrijf en de politiek geen dergelijke steun voor de staking verwacht.

    In december verklaarde NMBS-baas Sophie Dutordoir dat ze van plan was om “indien nodig de clash aan te gaan.” Enkele weken later moest de spoorwegdirectie een ander pad bewandelen. Op 9 januari werd bekend dat de directie (tijdelijk?) afziet van maatregelen om de productiviteit te verhogen, dat er een ecocheque van 200 euro aan elk personeelslid wordt verstrekt, dat de hospitalisatieverzekering blijft en wordt uitgebreid, en dat de aanwervingen worden voortgezet. De onderhandelingen over het nieuwe protocol van sociaal akkoord zouden in het najaar van 2020 worden hervat op basis van een ‘blanco blad’.

    Strijd loont

    Dit is een overwinning voor het spoorpersoneel. Alle asociale maatregelen verdwijnen terug van tafel. De directie had “het personeel onderschat,” zoals ACOD opmerkt. We zien nogmaals dat strijd loont. Dat is belangrijk voor toekomstige mobilisaties. Maar deze overwinning moet ook genuanceerd worden. Enerzijds omdat er niet is ingegaan op de meest offensieve eisen van het gemeenschappelijk vakbondsfront: in de plaats van een loonsverhoging van 1,1% naar analogie met het Interprofessioneel Akkoord in de privé komt er een eenmalige ecocheque van 200 euro. Anderzijds omdat er slechts een tijdelijk bestand is. Over een paar maanden zullen er ongetwijfeld nieuwe aanvallen op onze arbeidsvoorwaarden op tafel liggen. Binnen het kapitalisme is elke overwinning van de werkenden slechts tijdelijk.

    De Belgische politieke situatie is een complicerende factor voor het spoorwegbeheer. Luc Lallemand, de CEO van Infrabel, bekend om zijn aanvallen tegen openbare diensten, vertrekt naar de Franse spoorwegen. Bij gebrek aan een volwaardige regering kan hij niet worden vervangen. De volgende regering zal daarnaast belangrijke beslissingen moeten nemen, onder meer over de vraag of de NMBS de komende tien jaar het overheidsmonopolie behoudt en nog over de exploitatie en investeringen. Het neoliberale beleid heeft tot enorme begrotingstekorten geleid, maar tegelijk wordt steeds meer erkend dat het absoluut noodzakelijk is om massaal te investeren in de spoorwegen. Er wordt ook gekeken naar de buurlanden. In Luxemburg en Duitsland is gestemd over grote publieke investeringen in spoorvervoer. In Frankrijk staat het spoorpersoneel vooraan in de opmerkelijke strijd tegen de pensioenhervorming van Macron. In deze context van onzekerheid en spanningen, wil de directie van de Belgische spoorwegen voorzichtig blijven. Het zou gevaarlijk zijn om nu meteen in een groot sociaal conflict verwikkeld te raken.

    Wij denken dat de aangekondigde toegevingen vooral een tactische terugtocht zijn. Tegen het najaar zal de directie haar strategie verfijnd hebben. Wij moeten ervoor zorgen dat wij onze strategie organiseren in onze vakbonden. Een grote sensibiliseringscampagne naar de reizigers toe om onze visie op beter openbaar vervoer te verdedigen, zou daar onderdeel van moeten zijn. Duidelijker steun voor kameraden die in de buurlanden strijd leveren, is eveneens noodzakelijk. Tot slot moeten we democratisch discussiëren en ons programma met offensieve eisen verfijnen. Zo kunnen we deze eerste overwinning gebruiken om ons voor te bereiden op nieuwe overwinningen!

  • Grote betoging voor sociale zekerheid

    Foto door Liesbeth

    De ABVV-betoging van 28 januari was een succes. Met tot 20.000 aanwezigen toonden de ABVV-leden dat ze de strijd voor sociale bescherming willen aangaan. Na een rechtse regering die ging voor versnelde afbraak zien we op tal van terreinen sociale tekorten. Gelijk welke nieuwe regering er ook komt, in de sociale zekerheid dreigen nieuwe aanvallen. Bij ongewijzigd beleid loopt het tekort in de sociale zekerheid straks op tot meer dan 6 miljard euro!

    Sociale zekerheid is door harde strijd van de arbeidersbeweging afgedwongen. Pas als de kapitalisten en hun politieke vertegenwoordigers vreesden voor het voortbestaan van hun systeem en bijhorende winsten, werden echte toegevingen gedaan. Om de kapitalisten het mes op de keel te zetten, kunnen we enkel vertrouwen op onze eigen kracht en met name op ons aantal en onze plaats in het productieproces: zonder onze arbeid valt alles plat.

    Het was dan ook belangrijk om vandaag effectief op straat te komen. Voorlopig was het enkel het ABVV, nochtans belangt de sociale zekerheid alle werkenden en hun gezinnen aan. Het argument dat er nog geen federale regering is, mogen we niet aanvaarden. Gelijk welke regering er komt: de druk moet opgevoerd worden om nieuwe aanvallen in de sociale zekerheid te stoppen. Deze druk zullen we niet opvoeren door te wachten, maar door nu al in actie te gaan.

    In het LSP-pamflet op de betoging stelden we dat het niet om een eenmalig evenement mocht gaan. “We moeten ons voorbereiden op wat volgt, indien mogelijk in een gemeenschappelijk vakbondsfront. Deze eenheid moet zich ook uitstrekken tot de jongeren. De boodschap aan (in)formateurs is duidelijk: we hebben een ander beleid nodig, zoniet volgt een actieplan dat minstens zo straf is als dat van 2014. We zullen daarbij ook gebruik maken van het enthousiasme dat er onder de werkenden is voor de historische strijd in Frankrijk tegen de pensioenhervorming van Macron en zijn regering.”

    De sociale verkiezingen kunnen gebruikt worden om zoveel mogelijk collega’s te betrekken in de strijd. We suggereerden in ons pamflet de mogelijkheid om personeelsvergaderingen te organiseren om uit te leggen hoe we sociale verworvenheden kunnen verdedigen en er nieuwe afdwingen. De strategie van onderhandelde achteruitgang leidt ons nergens heen en moet dringend vervangen worden door een offensieve benadering. Onze eisen zoals een minimaal uurloon van 14 euro, een minimaal pensioen van 1500 euro netto per maand, arbeidsduurvermindering, individualisering van sociale rechten, … zijn daar uitstekend voor geschikt.

    Strijden voor onze rechten is nodig, maar botst op het egoïsme van het kapitalisme. Voor een kleine toplaag is het nooit genoeg: amper 2.153 miljardairs bezitten meer dan 60% van alle mensen op de wereld samen! Zo zit het kapitalisme in elkaar. We kunnen dit systeem niet temmen, het moet weg en vervangen worden door een socialistische samenleving waarin de meerderheid van de bevolking de sleutelsectoren van de economie bezit en democratisch beheert. Volgende afspraak: internationale vrouwendag (8 maart) met een nationale betoging in Brussel!

    Fotoreportage door Liesbeth:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/xfHCvKCbdtJCDVKL9]

  • INEOS Phenol: arrogante directie lokt langdurige staking uit

    INEOS Phenol. Foto: Wikimedia Commons

    Bij INEOS Phenol in Kallo wordt sinds 9 januari gestaakt. De aanleiding is het ontslag van ACLVB-delegee Chris De Wachter. De directie wilde deze vakbondsafgevaardigde nog snel afdanken voor het begin van de nieuwe beschermingstermijn voor kandidaten en verkozenen bij de sociale verkiezingen in mei. Dit ontslag leidt tot protest, maar het ongenoegen bij de 180 personeelsleden zit dieper. De arrogante opstelling van de directie maakt dat het beleid en de stijl van het management onder vuur liggen.

    De delegee heeft een lange onberispelijke staat van dienst in het bedrijf en wordt door zijn collega’s gesteund. Die weten natuurlijk ook dat als de directie ermee wegkomt om een kritische vakbondsafgevaardigde zomaar aan de deur te zetten, vervolgens niemand meer veilig is in het bedrijf. De directie weigert evenwel om de afdanking in te trekken of de delegee minstens te betalen tot aan zijn vervroegd wettelijk pensioen. Er wordt integendeel op schandalige wijze gebruik gemaakt van de ‘soldenperiode’ voor het afdanken van delegees.

    De directie eist momenteel meer flexibiliteit van het personeel in de vorm van een grotere polyvalentie waarbij operators in beide delen van het bedrijf kunnen ingezet worden. Daar is heel wat ongenoegen over, maar ook hierover is de directie niet bereid tot toegevingen. Er werd enkel voorgesteld om deze verplichte polyvalentie een paar maanden uit te stellen. De klachten over de managementstijl wil de directie aanpakken door een psychologe in te schakelen om met de operatoren te spreken… Zo wordt het probleem van de arrogante managementstijl nogmaals in de verf gezet. Het vakbondsfront stelt vast dat het vertrouwen in de huidige vertegenwoordigers van de directie helemaal weg is.

    In een brief aan de personeelsleden schreef de directie: “Het komt ons voor dat het hele bedrijf in de greep gehouden wordt door een beperkte groep mensen die zich tegen de vooruitgang van de fabriek blijven verzetten, en dit om onbegrijpelijke redenen.” Voor de directie zijn de eigen werknemers blijkbaar een ‘beperkte groep mensen’ die het allemaal niet snappen. Om de druk verder op te voeren, dreigt de directie het personeel af: “Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat we hiermee in een diepe crisissituatie gekomen zijn ten aanzien van de toekomst van de site.”

    Grote baas Jim Ratcliffe van INEOS staat bekend voor zijn anti-vakbondsopstelling. Dat is in de Belgische vestigingen van het bedrijf niet anders. Nu INEOS twee nieuwe installaties bouwt in de Antwerpse haven – controversiële projecten die desalniettemin miljoenen euro’s overheidssubsidies krijgen – neemt het gewicht van de groep in de chemische sector van ons land toe. Hans Casier, CEO van INEOS Phenol en INEOS Nitriles, is sinds 2018 voorzitter van de patroonsfederatie Essenscia. Het belang van het huidige conflict bij INEOS Phenol in Kallo gaat verder dan dit enkel die vestiging.

    Het is de arrogante opstelling van de directie die tot de staking heeft geleid. Na meer dan twee weken blijft de staking bijzonder goed gedragen door het personeel. Komende woensdag is er een solidariteitspiket: van 6 tot 9u aan Geslecht 1, 9130 Beveren.

  • Sociale verkiezingen: VBO in de aanval, laten we terugvechten!

    De kracht van de arbeidersbeweging zit in ons aantal. Dat maken ook de sociale verkiezingen duidelijk.

    In de privébedrijven – en enkele openbare diensten – worden tussen 11 en 24 mei sociale verkiezingen gehouden voor de afgevaardigden in de ondernemingsraad en het CPBW (Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk). De bazen bereiden de verkiezingen ook al voor. Zo wil het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) de beschermingstermijn voor kandidaten inkorten. (L’Echo 12 december 2019) Bij geen enkele politieke verkiezing zijn er zoveel kandidaten als bij de sociale verkiezingen: vorige keer waren er ruim 130.000 kandidaten in ruim 6.000 bedrijven.

    Artikel door Guy Van Sinoy

    Kortere bescherming tegen ontslag?

    Kandidaten voor sociale verkiezingen zijn gedurende vier jaar beschermd tegen ontslag. De verkozenen zijn beschermd tot de volgende sociale verkiezingen, de niet-verkozenen zijn 2 jaar beschermd (4 jaar als ze voor de eerste keer kandidaat waren). Het VBO wil dat de bescherming van niet-verkozenen wordt stopgezet zodra de uitslag van de verkiezingen bekend is (zoals in Nederland). We kunnen ons nu al voorstellen wat de volgende stap zou zijn voor niet-verkozen kandidaten, die snel naar de uitgang van het bedrijf kunnen worden geleid.

    Nieuwkomers die voor het eerst meedoen aan sociale verkiezingen zouden daar het slachtoffer van worden. Een jonge of nieuwe collega heeft immers vaak nog niet de kans gekregen om buiten zijn of haar naaste collega’s gewaardeerd te worden. De eis van het VBO is erop gericht om een vernieuwing van vakbondsdelegaties te bemoeilijken door obstakels op te werpen om potentiële nieuwe kandidaten – vooral jongeren – te intimideren.

    Interimmers en hun stemrecht

    Steeds meer bazen verkiezen uitzendkrachten boven contractueel personeel (1). Dat is voor hen immers veel praktischer! Een interimmer kan gemakkelijker en zonder opzegtermijn afgedankt worden, simpelweg door het contract niet te verlengen op het einde van de week. Nochtans kan de baas niet zomaar alles doen: de voorwaarden voor het gebruik van uitzendkrachten zijn wettelijk vastgelegd en in een aantal gevallen is instemming van de vakbondsdelegatie vereist. (2)

    Naar aanleiding van een amendement dat op 13 maart 2019 door de parlementaire commissie is goedgekeurd, heeft het parlement uitzendkrachten stemrecht verleend in ondernemingen die er gebruik van maken. Dit zorgde voor grote woede bij het VBO! Er was immers geen unanimiteit over deze kwestie binnen de Nationale Arbeidsraad (NAR: een officieel nationaal paritair orgaan waar bazen en vakbonden zitting in hebben). De vakbonden verwelkomden deze democratische doorbraak en roepen uitzendkrachten op om massaal gebruik te maken van hun stemrecht.

    Vakbonden uitbouwen onder nieuwe lagen

    Een terechte oproep, maar we kunnen verder gaan. Waarom bijvoorbeeld aanvaarden dat er in de Groep van 10 (een informeel overlegorgaan op nationaal niveau) vertegenwoordigers zitten van KMO’s die weigeren om sociale verkiezingen (voor het CPBW) te organiseren in bedrijven met minder dan 50 personeelsleden?

    Dit is geen detail. Meer dan 850.000 werknemers zijn hierdoor uitgesloten van stemrecht bij sociale verkiezingen. Bij gebrek aan sociale verkiezingen is het moeilijk om een vakbondsdelegatie op te richten, terwijl zo’n delegatie belangrijk is om het gebruik van interimarbeid van nabij op te volgen.

    Het recht op sociale verkiezingen in KMO’s is een oude eis van de vakbonden. De aanval van het VBO is een kans om het weer op tafel te leggen en zo in het tegenoffensief te gaan!

     

    1. In 2016 nam het interimwerk in België met 9,3% toe in vergelijking met 2015. 652.338 werkenden waren in 2016 minstens één dag actief als interimmer. Het gaat omgerekend om 109.399 voltijdse equivalenten. (La Libre 4 mei 2017)
    2. Opmerking voor syndicale delegaties: lees de Wet op de interimarbeid van 24 juli 1987 en cao n°108 van 16 juli 2013 goed na.

  • Sociale zekerheid in gevaar: onze strijd ernstig organiseren

    De inzet van de betoging komende dinsdag is groot: het is een waarschuwing voor de bazen en hun politieke partijen. De regering-Michel, een anti-arbeidsregering, heeft de gemeenschapskas geplunderd. Hoe kunnen we het offensief tegen de sociale zekerheid stoppen?

    PDF van dit pamflet

    Terecht nam het ABVV het initiatief tot deze mobilisatie. Het offensief tegen de sociale zekerheid is niet nieuw, denk aan het Globaal Plan, het Generatiepact of al die achterdeurtjes die maken dat de bazen steeds minder aan de sociale zekerheid bijdragen. De regering-Michel is een stap verder gegaan door het basistarief van de werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid te verlagen van 33% naar 25%. Deze maatregel alleen al betekent een verlies van 5,8 miljard euro aan inkomsten voor de sociale zekerheid! Het resultaat? Bij ongewijzigd beleid zal het tekort van de sociale zekerheid in 2024 oplopen tot 6,4 miljard euro. Dit tekort is bewust door de overheid opgebouwd en zal als voorwendsel dienen om onze sociale bescherming af te breken.

    De sociale zekerheid onbetaalbaar? Wat een grap! Het ontstond tussen de twee oorlogen en werd officieel geboren in december 1944, in een land dat werd geteisterd door de Tweede Wereldoorlog! Wat toen onder die omstandigheden mogelijk was, zou het vandaag niet meer zijn? De sociale zekerheid is ontstaan omdat de bazen bang waren voor de kracht van de arbeidersbeweging. Dat is meteen ook hoe we het kunnen verdedigen.

    De ervaring van de mobilisaties tegen de regering-Michel zitten nog vers in ons geheugen. Onze mobilisaties in het kader van het actieplan van 2014 deden de regering wankelen. Ze stond op het punt om te vallen. Zelfs indien de regering opnieuw overeind kon kruipen, dankzij de besluiteloosheid aan de top van de vakbonden en door de schok van de terroristische aanslagen, moest ze uiteindelijk het plan voor een pensioen met punten terug opbergen na een betoging die veel groter was dan iedereen had verwacht.

    De betoging van 28 januari mag geen eenmalig evenement zijn. We moeten ons voorbereiden op wat volgt, indien mogelijk in een gemeenschappelijk vakbondsfront. Deze eenheid moet zich ook uitstrekken tot de jongeren. De boodschap aan (in)formateurs is duidelijk: we hebben een ander beleid nodig, zoniet volgt een actieplan dat minstens zo straf is als dat van 2014. We zullen daarbij ook gebruik maken van het enthousiasme dat er onder de werkenden is voor de historische strijd in Frankrijk tegen de pensioenhervorming van Macron en zijn regering.

    In het kader van de sociale verkiezingen kunnen we personeelsvergaderingen organiseren om uit te leggen dat er geen ruimte meer is voor overlegsyndicalisme. Om onze sociale verworvenheden te verdedigen, moeten we de fouten uit het verleden en de schade van deze strategie van ‘achteruitgaan zonder te veel te verliezen’ gedurende 30 jaar corrigeren. Deze benadering van onderhandelde achteruitgang heeft steeds meer werkenden uit de boot doen vallen.

    Is het normaal dat wie werkt in armoede leeft? Of dat je in armoede terechtkomt na een leven lang te hebben gewerkt? Of om werkloos te zijn als er zoveel te doen is dat sommigen er ziek van worden? Er is nood aan een minimum uurloon van 14 euro; een minimaal pensioen van 1500 euro per maand; een kortere werkweek van 32 uur met behoud van loon, bijkomende aanwervingen en een dalende werkdruk; … Er is geen gebrek aan geld, maar we moeten het halen waar het zit.

    Bovendien weten we heel goed dat geen enkele sociale verworvenheid definitief is binnen de grenzen van het kapitalisme. De kapitalisten en hun politieke marionetten proberen systematisch terug te nemen wat harde strijd hen dwong op te geven. Daarom moeten we ons richten op de kern van deze kapitalistische samenleving waar de 2153 miljardairs meer geld hebben dan 60% van de mensheid samen (aldus het jaarlijkse rapport van Oxfam). We hebben een andere samenleving nodig, een samenleving waarin we echt iets te zeggen hebben, ook over hoe wordt geproduceerd en hoe de rijkdom wordt gebruikt. Dit kan enkel in een socialistische samenleving waarin de sleutelsectoren van de economie worden genationaliseerd en democratisch worden beheerd door de werknemers.

     

    [box] Volgende afspraak na dinsdag: betoging op 8 maart in Brussel, 14u Muntplein

    Vrouwen staan vooraan bij de gevolgen van de aanvallen op de sociale zekerheid. Het is geen toeval dat dit het thema is van de nationale betoging in Brussel op 8 maart, de internationale vrouwendag. Deze betoging, georganiseerd door de Wereldvrouwenmars, is een volgende stap voor onze mobilisatie. Kom in uw vakbondskleuren naar deze betoging!

    Contacteer campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) om de betoging voor te stellen bij uw delegatie, op een personeelsvergadering, syndicale vorming, …[/box]

     

  • Campagne ROSA solidair met poetshulpen

    De dienstenchequesector kan als voorbeeld gelden voor veel jobs waarin vooral vrouwen terechtkomen: lage lonen, slechte werkomstandigheden, het soort jobs waarvoor je nauwelijks waardering krijgt. Het zijn ook werkneemsters die moeilijker te organiseren zijn door de vakbonden, velen van hen zien nooit hun collega’s, de werkuren zijn zeer flexibel en maken het moeilijk gezamenlijk te overleggen wat er moet gebeuren om zaken te veranderen. Deze acties zijn een zeer goede eerste stap, ook om de syndicalisatiegraad in de sector op te drijven.

    Die lage waardering die zich uit in lonen waarvan je niet kunt leven, uit zich ook in bijvoorbeeld het gebrek aan aandacht voor het materiaal waarmee gewerkt wordt – veel werkneemsters ontwikkelen problemen met de luchtwegen door de gebruikte producten – of in de aandacht voor werkbaarheid: wijd verspreide rugklachten tonen dat er een te hoge werklast is en te weinig aandacht, o.a. met opleidingen, voor goede werkomstandigheden. Die lage waardering uit zich ook in een hoog aantal vrouwen die seksistische opmerkingen vanwege hun klanten ondergaan, zoals een vroegere studie van het CSC aantoonde.

    We waren met Campagne ROSA aanwezig op de acties van de poetshulpen om onze solidariteit te tonen. Het is schandalig dat zelfs een loonsverhoging van 1,1% door het patronaat geweigerd wordt. We steunen de eisen van de vakbonden om op korte termijn minimum te komen dat het personeel dezelfde opslag kan hebben als de rest van de werkenden. Het zou een belangrijke stap vooruit zijn als de syndicale strijd dat kan bekomen.

    Op langere termijn is uiteraard meer nodig om tot volwaardige jobs in de sector te komen: aandacht voor beter werkmateriaal en maatregelen om gezondheidsklachten te voorkomen, maar zeker ook verdere loonsverhogingen. Zelfs met een voltijdse job in deze sector, wat al niet gemakkelijk te bekomen is, kom je niet aan een inkomen waarmee je een waardig leven kunt uitbouwen.

    Het is juist voor deze laagbetaalde sectoren dat de eis van het ABVV voor een 14 euro/uur minimumloon zo belangrijk is. Enkel een opbouwende strijd waarbij de werknemers met de laagste lonen de steun krijgen van de beter betaalde werkenden kan een algemene overwinning boeken. Een overwinning in één bedrijf zou al een belangrijke stap zijn, omdat het als voorbeeld en precedent zou kunnen dienen om de strijd ook concreet in alle werkplaatsen te voeren.

    Naar de komende internationale vrouwendag – 8 maart 2020 – toe zullen we deze eis centraal stellen, naast andere broodnodige eisen zoals de individualisering van de sociale uitkeringen en het opvoeren van de strijd tegen pesterijen op de werkvloer. Enkel als we op straat blijven komen en onze stemmen laten horen, zal er aandacht zijn voor onze noden!

  • Racisme bij de brandweer. Syndicalisten reageren: “Vuur maakt geen onderscheid”

    Begin januari was er in de Franstalige media aandacht voor racistische uitspraken door een brandweerman uit Brussel. Die had op sociale media gepleit voor een “panzerdivisie” om Anderlecht en Molenbeek op te ruimen, een verwijzing naar het nazisme. ACOD-CGSP bij de Brusselse brandweer reageerde.

    “Wij veroordelen deze opmerkingen, die betrekking hebben op het nazisme en de donkerste uren van ons land, ten stelligste. Ze zijn ons beroep onwaardig en des te meer een onderofficier. Het ondermijnt het vertrouwen tussen collega’s en bezoedelt de hele dienst aan de bevolking van Brussel.

    “We wenden ons tot het management en vragen nogmaals om snel een structureel plan op te stellen rond permanente bewustmaking binnen de kazerne, met de betrokkenheid van de vakbonden en het hele personeel hierbij. Het is de hoogste tijd voor serieuze maatregelen.

    “Tot slot zijn wij van mening dat de schandalige opmerkingen van de collega moeten worden gezien in de context van toenemende spanningen tussen de brandweer en jongeren in bepaalde delen van Brussel. Net zoals we alle racistische houdingen bij de Brusselse brandweer veroordelen, begrijpen we de woede van collega’s wanneer we in bepaalde wijken worden aangevallen. Het recht op veiligheid is belangrijk voor CGSP-ACOD en we zullen altijd vragen om voldoende middelen. Wij verklaren echter dat er nooit veiligheid kan zijn in sociaaleconomische woestijnen. Veiligheid kan alleen worden bereikt door een grootschalig investeringsplan in deze wijken en door een massale herfinanciering van de openbare diensten: brandweer, politie, onderwijs en justitie.

    “Vuur maakt geen onderscheid!”

  • Tekorten en dure prijzen. Geneesmiddelen en vaccins: de markt maakt ons ziek!

    De voorbije weken werden enkele tegenstrijdigheden in de farmaceutische sector aangetoond. De behandeling van de kleine Pia illustreerde de torenhoge behandelingskosten. (1) De apothekers trokken aan de alarmbel over het tekort aan geneesmiddelen en spraken zelfs over een tekort dat aan oorlogstijden doet denken! (2) In een algemene context van gebrek aan middelen voor de gezondheidszorg en van strijd in die sector, wordt ook de kostprijs van machines en behandelingen in vraag gesteld. De terugbetaling van geneesmiddelen kostte de gemeenschap 4,5 miljard euro in 2018. (3) Voeg daar nog enkele schandalen aan toe, zoals het schandaal van verslavende pijnstillers die op 20 jaar tijd honderdduizenden doden veroorzaakten in de VS (4), en het is klaar als een klontje dat op winst gerichte productie in de farmaceutische sector dodelijk problematisch is.

    door een ABVV-delegee in een groot farmaceutisch bedrijf

    Tekort aan geneesmiddelen in België

    Het probleem van tekorten aan geneesmiddelen is een wereldwijd fenomeen. De WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) stelde op een vergadering in januari 2018 een stappenplan op om het probleem aan te pakken, tot hiertoe zonder resultaat. (5)

    In België waren er in de maand november alleen al 602 kennisgevingen van geneesmiddelen die onbeschikbaar waren. De lijst ligt niet vast, maar het FAGG (Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en Gezondheidsproducten) schat dat er van alle geneesmiddelen die in België verpakt worden, gemiddeld 5% een tekort kennen. (6)

    De gevolgen kunnen dramatisch zijn voor patiënten die wachten op hun behandeling. Het recente voorbeeld van het tekort aan het antibioticum Clamoxil bracht zorgwerkers ertoe om in een persbericht het verschijnsel van tekorten aan de kaak te stellen. (7)

    Volgens het FAGG zijn er drie hoofdoorzaken van deze onbeschikbaarheid:

    1/ De echte onbeschikbaarheid: als gevolg van een productie-incident, een probleem tijdens het transport, …
    2/ Een marketingstop: het bedrijf dat het product niet langer in België distribueert of de marketing van het product heeft stopgezet.
    3/ Een distributieprobleem wanneer het product in België beschikbaar is, maar niet in alle apotheken geraakt of omdat de bedrijven het door het land voorziene quotum niet respecteren.

    Dit zijn oorzaken die door de overheid zelf aangevoerd worden. Om ze aan te pakken, moeten we heel de organisatie van het productiesysteem in vraag stellen.

    Productie wordt steeds socialer, de opbrengst niet

    Wanneer een privaat bedrijf geneesmiddelen produceert, doet het dit niet voor het gebruik dat de gemeenschap ervan zal maken, d.w.z. om patiënten te behandelen. Het doet dit om winst te genereren. Gezondheidsproducten zijn een handelswaar zoals alle andere producten die onder het kapitalisme worden gemaakt. Door van alles handelswaar te maken, wordt ook de volledige zorgsector aan de winstlogica onderworpen en wordt gezondheidszorg een bron van winsten.

    De volledige productie wordt afgestemd op de winsten. Om die te maximaliseren wordt zo goedkoop mogelijk geproduceerd en zo duur mogelijk verkocht. Het leidt tot het verplaatsen van de productie of onder meer het opsplitsen van de productieketen om in elke fase zo goedkoop mogelijk te werken. Zo wordt onderzoek overgebracht naar landen waar er een belastingaftrek voor octrooien bestaat (zoals België), klinische tests gebeuren waar de wetgeving daar het meest soepel voor is, extractie van grondstoffen in landen die daarin gespecialiseerd zijn, de productie wordt soms in verschillende landen gedaan om de werkenden tegen elkaar op te zetten inzake lonen en arbeidsvoorwaarden. Dit alles om uiteindelijk zoveel mogelijk winst te maken.

    Tijdens het hele productieproces wordt de modernste wetenschappelijke werkorganisatie toegepast om opslag en bijhorende kosten te vermijden. Als staten een strategische voorraad willen, moet de gemeenschap daar de prijs voor betalen. Onbeschikbaarheden door problemen in het productieproces zijn toe te schrijven aan winstbejag.

    Wat het stoppen van marketing betreft, de tweede oorzaak van tekorten volgens het FAGG, is het bijzonder duidelijk waar het probleem zit. Bedrijfsleiders bekommeren zich niet om de behoeften op vlak van gezondheid. Ze kijken enkel naar de aandeelhouders. De distributieproblemen tenslotte zijn doorgaans toe te schrijven aan een kunstmatig laag aanbod met als doel om de prijzen op te voeren. Bij tekorten stijgen de prijzen of worden duurdere varianten verkocht. Dit vermindert de toegankelijkheid tot gezondheidszorg voor wie het niet breed heeft.

    Marktoplossingen en hun tegenstrijdigheden

    Sommigen zoeken oplossingen binnen het systeem om toch tegemoet te komen aan de behoeften van patiënten. Dit botst echter steeds weer op het private eigendom van de productiemiddelen.

    Bij de meeste geneesmiddelen is er een deel terugbetaling aan patiënten via de sociale zekerheid. Het maakt dat de prijs van geneesmiddelen doorgaans onderhandeld wordt tussen de producent en de overheid. De discussie hierover gebeurt achter gesloten deuren. De onderhandelingspositie van de verschillende regeringen hangt af van de omvang van hun potentiële markten. Sommigen denken aan een systeem om in heel Europa onderhandelingen te voeren over één enkele prijs. De sociaal-economische verschillen en bijgevolg ook de onderhandelingsmacht zijn echter bijzonder uiteenlopend in Europa. Daarnaast veronderstelt dit een Europese eenmaking op vlak van tussenkomst van de sociale zekerheid in de terugbetaling, of toch minstens een gecoördineerde financiering van de sociale zekerheid op Europees niveau. Dat staat niet op de agenda.

    Een ander idee is om de Europese farmaceutische industrie te beschermen om een onafhankelijk aanbod van gezondheidsproducten te hebben. Dit idee van “sociaal protectionisme” klinkt aanlokkelijk, maar we zien vandaag in de wereldeconomie hoe de trend naar deglobalisering leidt tot een vertraging. Net als voor andere sectoren zijn ook voor de farmaceutische sector de Amerikaanse en Aziatische (China en Japan) markten essentieel. Het risico lopen dat deze markten afgesloten worden in een handelsoorlog bedreigt niet alleen de farmaceutische sector maar de hele Europese en wereldwijde economie.

    Het gebrek aan antwoorden op Europees vlak maakt dat er gezocht wordt naar andere oplossingen om de eindfactuur voor de patiënt en de gemeenschap te drukken. Een vaak aangehaald voorbeeld hiervan is het ‘Kiwi-model’. Dit is een model waarbij de overheid een aanbesteding uitschrijft voor het verkrijgen van het goedkoopste geneesmiddel. Het Planbureau berekende dat dit een besparingen van 500 miljoen euro op de ziektezorgverzekering kan opbrengen. (8) Dat geld zou bijzonder welkom zijn in de zorgsector. Maar er is een gevaar dat het risico op tekorten toeneemt. Als een bedrijf een probleem in de productie kent, is er geen vervangend product. Bovendien heeft de farmaceutische sector zich al lang georganiseerd om zoveel mogelijk productie te verkopen waar dit het meest interessant is. Groothandelaars en distributeurs verkopen hun voorraden daar waar ze de beste prijzen hebben, wat leidt tot bevoorradingsproblemen en tekorten in andere landen. Dit model heeft evenmin een antwoord op het gebrek aan behandeling met producten waarvoor de vraag erg gering is. Het gaat om wat ‘weesziekten’ wordt genoemd: indien er geen kritische massa bereikt wordt die groot genoeg is, wordt niet geïnvesteerd in de productie van behandelingen.

    Kapitalisten versus gezondheid

    Het Amerikaanse schandaal rond dodelijke pijnstillers, gaf aan dat voor kapitalisten de winsthonger belangrijker is dan voorzien in menselijke behoeften. De VS voerden een oorlog tegen drugs en kartels met als argument dat dit de volksgezondheid ten goede komt. Op hetzelfde ogenblik blijkt dat het land een vreselijke zorgcrisis kent. De rol van private zorgverzekeraars beperkt de toegang tot betaalbare zorg. De commercialisering van geneesmiddelen heeft eveneens schadelijke gevolgen. Op 20 jaar tijd zijn meer dan 300.000 mensen omgekomen door opioïde verslaving ontstaan door het gebruik van pijnstillers. Vooral Oxycontin wordt daarbij genoemd. Dit geneesmiddel wordt sinds 1996 door Purdue verkocht en is nog steeds verkrijgbaar. Het werd gelanceerd met een enorme publiciteitscampagne en artsen die het voorschreven kregen voordelen. Het is duidelijk: voor kapitalisten tellen enkel de winsten. (9)

    Een ander punt van ongerustheid is de algemene kwaliteit van de producten die op de markt komen. Om de rentabiliteit van onderzoek en ontwikkeling te verhogen, willen bedrijven de tijd die nodig is alvorens een product op de markt komt inkorten. Er bestaat een verkorte procedure om iets op de markt te brengen: de zogenaamde ‘fast-track’. Deze procedure kan gevolgd worden bij weesziekten of wanneer er nog geen behandeling beschikbaar is. Steeds meer bedrijven willen de procedure uitbreiden naar behandelingen die niet voldoen aan de huidige criteria. Ze willen dat om de kosten van onderzoek en ontwikkeling te verlagen. De wens om producten sneller op de markt te brengen, zet druk op onderzoeksteams wat ten koste kan gaan van de kwaliteit van de op de markt gebrachte producten.

    In oktober verschenen mediaberichten over een schandaal. Farmareuzen Roche en Novartis maakten onderlinge afspraken om de prijs van een geneesmiddel voor spierziekten kunstmatig hoog te houden en zo enkele miljoenen euro van de gemeenschap te stelen. (10) Minister De Block minimaliseerde dit fenomeen, maar de PVDA klaagde het terecht aan. Kamerlid Sofie Merckx merkte op: “We moeten dringend het maatschappelijk debat voeren over de macht die big farma vandaag in onze samenleving uitoefent. Je geld of je leven, het klinkt als een zin uit een verre gangsterfilm, maar het wordt steeds meer realiteit. Dit moet stoppen. Voor ons is het duidelijk: onderzoek en ontwikkeling van geneesmiddelen moeten in publieke handen gehouden worden, zodat patiënten en niet de winst van farma-aandeelhouders op de eerste plaats komen.” Wij zijn het daarmee eens: de farmaceutische sector moet in publieke handen komen!

    Produceren volgens sociale behoefte? Nationaliseer de farmaceutische sector!

    De farmaceutische industrie is een zeer winstgevende sector. De “Pharma Papers” onthulden de omvang van deze bergen geld. Tussen 1999 en 2017 hebben 11 van de grootste farmaceutische bedrijven €1019 miljard winst gemaakt! Van al die rijkdom die gecreëerd is door sociale arbeid, werd maar liefst 925 miljard euro doorgestort naar de aandeelhouders. Dat is 90,8%! (11) Niet al dit geld is opnieuw geïnvesteerd in onderzoek en ontwikkeling van innovatieve behandelingen die effectief en toegankelijk zijn voor iedereen. Binnen een genationaliseerde industrie onder de controle en het beheer van werkenden en patiënten kunnen de kosten van geneesmiddelen worden verlaagd en kan worden geïnvesteerd in onderzoek en ontwikkeling en in een geïntegreerde industriële infrastructuur met goede werkomstandigheden om aan de sociale behoeften te voldoen.

    We zijn het met Sofie eens: we moeten een fundamenteel debat voeren over de macht van de farmaceutische industrie over onze samenleving. In plaats van alleen maar rekening te houden met de meningen en belangen van de bedrijfsleiders en aandeelhouders van deze sector, zijn wij van mening dat we dit debat moeten voeren met de militanten die in deze sector werkzaam zijn, maar ook met het personeel uit de zorgsector, de mutualiteiten, de ziekteverzekering, de zieken, kortom met alle betrokkenen. Door onszelf te organiseren en door de strijd te voeren kunnen we een krachtsverhouding tot stand brengen om deze sector uit de klauwen van de superrijken te halen en te bespreken hoe we het beste aan de sociale behoeften kunnen voldoen.

    [divider]

    De farmaceutische sector in België

    De farmaceutische sector is een belangrijke economische sector. Wereldwijd was de productie in 2014 maar liefst 997 miljard dollar waard en werd een toegevoegde waarde van 442,6 miljard dollar gerealiseerd. In België telt de sector 980 bedrijven en meer dan 50.000 voltijdse equivalenten. De sector genereerde een toegevoegde waarde van 14,7 miljard euro in 2016, of gemiddeld meer dan 290.000 euro per voltijdse equivalente werknemer. België is goed voor 9,5% van de Europese productiewaarde in 2016. (12)

    Dankzij het gewicht ervan in de Belgische economie, beschikt de sector over een grote invloed bij verschillende politici die wetten maken op maat van de sector. Het fiscale mechanisme voor octrooiaftrek is daar een voorbeeld van. De wijze waarop het contract over de voorraad vaccins H1N1 (tegen de zogenaamde varkensgriep) tien jaar geleden werd onderhandeld door minister Laurette Onkelinx is er een ander voorbeeld van. Toen werd een exclusief contract met GSK gesloten om voor 110,2 miljoen euro vaccins te kopen, terwijl GSK contractueel liet vastleggen dat het de effectiviteit van het vaccin niet kon garanderen. (13)

    Meer algemeen profiteert de sector van de loonwet van 1996 en van verschillende wijzigingen die, onder het mom van bescherming van het concurrentievermogen, loonstijgingen in België blokkeren. Dit zorgt ervoor dat werkenden in deze sector en de gemeenschap niet in staat zijn om hun deel van de door hen gecreëerde rijkdom collectief toe te eigenen.

    We moeten met militanten uit de sector en de werkenden en hun gezinnen in het algemeen de discussie aangaan over hoe we de productie en de gecreëerde rijkdom kunnen afstemmen op de sociale behoeften en op betere arbeidsvoorwaarden. Dat vereist een strijd tegen het volledige systeem.

    [divider]

    Een ziek systeem ondergraaft zichzelf

    Toen de Berlijnse Muur en de Sovjet-Unie dertig jaar geleden ineenstortten, schreven enkele oppervlakkige commentatoren het falen van het Sovjet-model toe aan de aantrekkingskracht van rockmuziek en jeans op jongeren in het Oosten. Er waren echter veel diepere oorzaken die hebben geleid tot het massaprotest en uiteindelijk de val van de bureaucratische regimes. Helaas leidde dit protest tot een kapitalistische contrarevolutie in plaats van een politieke revolutie die de weg kon vrijmaken voor democratisch socialisme. Eén van de tegenstrijdigheden van de Sovjet-Unie was dat de bureaucratische ijzeren greep op de planeconomie deze verhinderde om haar potentieel te benutten en adequaat in te spelen op sociale behoeften.

    Als een productiesysteem niet in staat is om aan de sociale behoeften te voldoen en de samenleving vooruit te helpen, dan is de basis gelegd voor de ondergraving van dat systeem. Het kapitalistische productiesysteem heeft nooit beweerd dat het gericht is op sociale behoeften. Onder het kapitalisme is er een overvloed aan grondstoffen en mogelijkheden, maar enkel diegene die kunnen verkocht worden door kapitalisten worden benut. Wie te arm is om bijvoorbeeld toegang tot gezondheidszorg te betalen, wordt gewoon achterwege gelaten. Het systeem ontwikkelt een ideologisch arsenaal om uitgelegd te krijgen dat mensen sterven terwijl er oplossingen bestaan om dat te voorkomen.

    De tekorten in de farmaceutische sector zijn een illustratie van de crisis in het systeem. Zelfs diegenen die in staat zijn om producten te kopen, kunnen dit soms niet omwille van tegenstrijdigheden in de wijze waarop de kapitalisten het onderzoek, de productie en de distributie organiseren.

    [divider]

    Noten

    1. https://plus.lesoir.be/248632/article/2019-09-20/mobilisation-pour-sauver-la-petite-pia-un-medicament-19-million-cest-du-hold en https://nl.socialisme.be/80045/breek-de-hebzucht-van-big-farma-nationaliseer-de-sector uit onze oktobereditie.
    2. https://www.rtbf.be/info/societe/detail_penurie-de-medicaments-j-ai-l-impression-d-etre-en-temps-de-guerre-dit-un-pharmacien?id=10330859
    3. https://www.rtbf.be/info/societe/detail_la-mutualite-chretienne-liste-les-dix-medicaments-qui-coutent-le-plus-cher-a-la-securite-sociale?id=10349741
    4. https://www.lemonde.fr/culture/article/2019/02/21/antidouleurs-l-amerique-devastee-un-scandale-sanitaire-hors-du-commun_5426103_3246.html
    5. https://apps.who.int/iris/bitstream/handle/10665/273813/B142%283%29-fr.pdf?sequence=1&isAllowed=y
    6. https://www.afmps.be/fr/items-HOME/indisponibilites_de_medicaments
    7. https://plus.lesoir.be/236531/article/2019-07-15/la-penurie-de-medicaments-atteint-des-sommets
    8. https://www.lecho.be/entreprises/pharma-biotechnologie/le-modele-kiwi-au-secours-du-budget-des-soins-de-sante/10120160.html
    9. https://www.lemonde.fr/sciences/article/2018/10/15/l-inquietant-succes-de-l-oxycontin-puissant-antalgique-opiace_5369758_1650684.html
    10. https://www.ptb.be/nouveau_scandale_pharmaceutique_le_ptb_exige_une_audition_de_la_ministre_de_block_et_qu_on_r_clame_les_millions_vol_s
    11. https://www.bastamag.net/webdocs/pharmapapers/le-megabusiness-des-labos/1000-milliards-d-euros-de-profits-en-vingt-ans-comment-les-labos-sont-devenus-des-monstres-financiers/
    12. Cijfers uit de wekelijkse nieuwsbrief van CRISP n°2366-2367
    13. https://www.rtbf.be/info/belgique/detail_grippe-h1n1-l-etat-belge-lie-a-gsk-le-contrat-revele?id=4989613

  • Spoorstaking goed opgevolgd – roep naar meer acties

    Luik

    De rechtse partijen hoopten dat het invoeren van minimale dienstverlening zou aantonen dat stakingen amper steun genieten onder het personeel. Vandaag werd het tegendeel bewezen. De directie maakt zich sterk dat bijna een derde van de treinen reed, maar moest hiermee tegelijk erkennen dat een grote meerderheid van het personeel staakte. Er was geen fundamenteel verschil in actiebereidheid tussen Vlaanderen, Wallonië of Brussel. Zo staakten bijna 80% van de treinbegeleiders in Antwerpen maar ook van de loketbedienden en bij veiligheidsdienst Securail was het niet veel minder.

    De inzet is dan ook groot. Na jaren van besparingen zit het ongenoegen diep. Hoe kan je nu met 30% minder personeel de helft meer reizigers degelijke dienstverlening aanbieden? Afgelopen zomer moesten de treinbegeleiders zelfs staken omdat ze hun rechtmatig verlof niet konden opnemen! En dan wil de directie nu nog verder op het personeel inhakken. In het kader van onderhandelingen rond een sociaal akkoord wil de directie het statuut afbouwen en nieuw personeel aan minder gunstige voorwaarden tewerkstellen, waaronder een langere arbeidsweek. Voor een minimale loonsverhoging – de eerste in 10 jaar tijd – is er volgens de directie geen ruimte. Voor het uitbreiden van het aantal directieleden daarentegen vonden ze wel middelen.

    Het tekort aan personeel laat zich in alle beroepscategorieën voelen. Aan het piket van Antwerpen-Berchem werd onder meer gesproken over de rampzalige situatie bij de loketbedienden die vaak amper op voorhand weten wanneer ze moeten werken en soms met slechts twee zijn om loketten open te houden. Treinbegeleiders staan enkele maanden per jaar ‘buiten reeks’ waarbij ze evenmin weten wanneer ze moeten werken, maar in tegenstelling tot vroeger geen ruimte hebben voor wat rustdagen. Sociaal leven lijdt hieronder. Maar dat kan de directie niet schelen. Zolang de medewerkers van de NMBS maar blijven lachen om de ‘klanten’ tevreden te houden. Van een logica van dienstverlening voor de gemeenschap gaat de directie steeds verder in de logica van een privaat bedrijf.

    Dat de reizigers niet tevreden zijn, bleek uit de steun die de stakers aan de piketten kregen. Nu er toch enkele treinen reden – vooral in de ochtend- en avondspits, tussen 12u en 13u reden er vanuit Antwerpen-Berchem vandaag in totaal slechts twee treinen! – passeerden er wel wat reizigers die een pamflet in de handen gestoken kregen. Het aantal negatieve reacties was uiterst minimaal, zeker als je het vergelijkt met hoe lelijk de politici en de traditionele media doen. Wie wel eens met de trein reist, weet immers dat er problemen zijn. Ook de reizigers zijn het gebrek aan investeringen in goede dienstverlening beu.

    Dé vraag die vandaag vaak gesteld werd, is hoe het nu verder moet. Concrete antwoorden kwamen er niet, behalve dat het actieplan in januari wordt verdergezet. Op het infomoment aan station Berchem stelde een militant voor om offensieve eisen op te stellen die zich niet beperken tot de lonen, maar ook bijvoorbeeld de eis van 3.000 extra statutaire aanwervingen om het personeelstekort aan te pakken en de dienstverlening te verbeteren. Dit zou een uitstekende eis zijn om te verdedigen op personeelsvergaderingen van verschillende beroepscategorieën waar een opbouwend actieplan kan voorgesteld en gestemd worden. Op die vergaderingen kunnen ook specifieke eisen van verschillende beroepscategorieën uitgewerkt worden. Zo kan de betrokkenheid bij de acties vergroot worden.

    Dat er actiebereidheid is, bleek overduidelijk vandaag. Er is de roep om dit allemaal samen te doen over vakbondsgrenzen heen, maar ook samen met andere sectoren. De problemen stapelen zich overal op: het besparingsbeleid wekt op alle terreinen ongenoegen op. Hoog tijd om terug te vechten!

    Brussel
    Antwerpen

  • Steun de spoorstaking!

    Samen voor een betere NMBS voor personeel en de gemeenschap

    De steeds verder opgedreven productiviteit, doorgedreven besparingen, onderfinanciering en het klaarmaken voor de liberalisering zorgen er voor dat de emmer bij het NMBS-personeel overloopt. Zij zijn echter niet de enigen die de gevolgen voelen, de hele Belgische bevolking is er slachtoffer van: de trein is steeds minder een aangenaam, betrouwbaar of betaalbaar alternatief.

    PDF van dit pamflet

    Voor het nieuwe protocolakkoord stelt de directie voor het statuut verder uit te hollen en meer met contractuelen te gaan werken. Waarschijnlijk niet in een 36-urenweek zoals de statutairen maar in een 38-urenweek. Zo heb je personeel op twee snelheden en breek je de solidariteit. Dit alles moet echter volgens de logica van de liberalisering.

    De 20% productiviteitsstijging en de 4.500 verloren banen onder de vorige regering laten zich nu al hard voelen. Vele beroepscategorieën zitten al een tijdje op hun tandvlees en er ontstaat een onhoudbare balans tussen privé en werk. Hierbij komen nog eens de vele openstaande vacatures als gevolg van de door de regering en directie onaantrekkelijk gemaakte loon- en arbeidsvoorwaarden. Afgelopen zomer staakten treinbegeleiders voor het recht om hun vakantie te kunnen opnemen!

    Door de jarenlange onderfinanciering moet vandaag zeer veel ingehaald worden zowel op vlak van infrastructuur als materieel. Onderhoud gebeurt te weinig, door het gebrek aan materieel, en investeringen in veiligheid worden uitgesteld of op de lange baan geschoven. De recente veroordeling van Infrabel en de NMBS in het proces rond het ongeval in Buizingen maakt de verantwoordelijkheid nog eens pijnlijk duidelijk.

    We zitten met een gigantisch fileprobleem. Het afgelopen jaar kwamen miljoenen mensen wereldwijd op straat tegen de klimaatopwarming en voor gezondere lucht. Toch lijken zowel directie als regering er alles aan te doen om het openbaar vervoer zo onaantrekkelijk mogelijk te maken. Nochtans is een massale investering in openbaar vervoer een noodzakelijke stap voor zowel het milieu als het fileprobleem.

    Personeel en gebruikers hebben dezelfde belangen: een goed georganiseerd en sterk uitgebouwd openbaar vervoer dat personeel heeft dat terug fier is dat het bij het spoor werkt en bijgevolg ook betere dienstverlening aanbiedt. We moeten samen de strijd aangaan tegen de steeds verdergaande besparingen en afbouw van diensten, maar tegelijk ook voor massale investeringen voor meer en beter openbaar vervoer.

    We staan aan de vooravond van belangrijke gebeurtenissen bij de NMBS. Blijft de trein een openbare dienst of wordt de liberalisering doorgevoerd? Kunnen we het statuut behouden of wordt het verder uitgehold en vervangen? Deze en andere zaken komen op ons af en we moeten er ons op voorbereiden.

    De enige manier om dit te stoppen, is door ons te verenigen, over vakbondsgrenzen en beroepscategorieën heen. We moeten met iedere collega en gebruiker praten om de inzet van de komende ontwikkelingen en noodzakelijke strijd uit te leggen. We moeten een alternatief programma opstellen voor het openbaar vervoer, waarin het een openbare dienst blijft, maar dan één die niet geleid wordt door managers en politiek benoemden maar door personeel en gebruikers. Zij weten het best was nodig is.

    Er moeten massale investeringen gedaan worden zodat openbaar vervoer een echt alternatief wordt op de auto. De klimaatjongeren roepen om gratis openbaar vervoer. Ze hebben gelijk: openbaar vervoer moet toegankelijk zijn voor iedereen. Dit zullen we niet zomaar bekomen. Het botst met de logica van het kapitalisme waarin slechts de winsten van enkelen tellen en niet de noden van iedereen. Zelfs voor iets perfect logisch als degelijk uitgebouwd en beter openbaar vervoer moeten we opkomen voor een andere samenleving.

    [divider]

    Huidig beleid: minder personeel, maar meer directie
    Tussen eind 2017 en eind 2018 daalde het aantal personeelsleden (in voltijdse equivalenten) van 18.764 tot 18.342. De enige groep die erop vooruitging, was die van directieleden: van 342 tot 418!

    [divider]

    €14 per uur ook bij de NMBS
    De vakbonden eisen een loonsverhoging van 1,1%. Dat is zeker nodig. Maar ook bij de NMBS moeten we kijken naar de laagste lonen, ook hier is er nog personeel dat minder verdient dan €2.300 per maand bruto. Dit is niet leefbaar: er moet ook bij de NMBS strijd gevoerd worden voor minimum €14 per uur!

     

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping