Actie van personeel uit sociale en beschutte werkplaatsen
Met deze slogan protesteerden zo’n 200 werknemers van de Vlaamse sociale en beschutte werkplaatsen afgelopen vrijdag in Brussel. Op 2 december werd het sociaal akkoord met de Vlaamse regering ondertekend door de vakbonden en werkgevers. Eén centrale weigerde te tekenen en weigert nog steeds. De Algemene Centrale van het ABVV is niet te spreken over de uitgewerkte regeling voor de eindejaarspremie. Bijna alle 150.000 werknemers binnen de Vlaamse non-profit krijgen vanaf 2012 gemiddeld 95% van een volwaardige eindejaarspremie. Bijna allemaal, want de arbeiders van de werkplaatsen krijgen slechts 87% van een volwaardige eindejaarspremie. Daarom is hun eis ook zeer terecht. De AC breekt het akkoord op zich niet af, maar wil een gelijkwaardige behandeling voor iedereen. “Niet meer! niet minder!”
“Niet zomaar een eis, maar het verschil tussen River en Pepsi”
Nog voor de start van de actie, werd er al een delegatie van de Algemene Centrale ontvangen door de vier betrokken ministers. Minister-president Peeters (CD&V), Vlaams minister van welzijn Van Deurzen (CD&V), Vlaamse begrotingsminister Muyters (N-VA) en Vlaams minister van sociale economie Van Den Bossche (Sp.a). De grote bereidheid tot gesprek staat in schril contrast met de onderhandelingssnelheid van de afgelopen twee jaar en is op twee manieren te verklaren. Of de ministers zien de ernst van de situatie in, of er is de hoge voorspelbaarheid van hun antwoord. De keuze is aan de lezer.
De delegatie van AC kreeg al snel te horen dat het sociaal akkoord door de overgrote meerderheid van de betrokken partijen ondertekend is en dat het niet meer mogelijk is om dit akkoord terug open te breken. De betrokken ministers erkennen de ernst van de situatie, maar ‘getekend is getekend’. Er werd wel beloofd dat er een antwoord komt op de open brief van de werknemers uit de werkplaatsen. De vakbond begrijpt deze houding, maar aanvaardt dit niet. Op papier lijkt de kloof misschien niet zo groot, in werkelijkheid is het verschil duidelijk voelbaar. Op de actie werd het visueel voorgesteld aan de hand van twee winkelkarretjes. Een gelijktrekking zou er bijvoorbeeld voor zorgen dat de arbeiders van de werkplaatsen de keuze hebben om River cola te kopen of Pepsi cola, terwijl ze zich nu gedwongen moeten beperken tot de goedkopere versie.
Het verleden toont aan dat de arbeiders van de werkplaatsen zeer strijdvaardig kunnen zijn als ze hun tanden eenmaal ergens hebben ingezet. Tien jaar strijd was er nodig om het minimumloon te bekomen, maar ze hebben het. Indien nodig zal er vijf jaar lang (tot de volgende intersectorale onderhandelingen) actie gevoerd worden voor een gelijkwaardige eindejaarspremie. Er werd opgeroepen om de discussie op de werkvloer uit te breiden en zoveel mogelijk collega’s uit de andere sectoren te informeren over de situatie. In januari volgt er een tweede actie. Ditmaal aan het adres van de werkgevers. Er wordt een petitie gestart met als eis: “niet meer, niet minder”. Aan de werkgevers zal gevraagd worden deze petitie te ondersteunen en te tekenen. Als een bevredigend antwoord uitblijft, zullen er in februari nieuwe acties volgen. Zelfs stakingen zijn niet uit te sluiten.
Herstel de solidariteit!
De woede op de actie was niet enkel gericht op de Vlaamse regering, maar ook op de vakbondscentrales die het akkoord wel ondertekend hebben. De kracht van de Witte Woede is immers de grote onderlinge solidariteit, een solidariteit die op dit punt verbroken is. LSP en de militanten van Polsslag betreuren deze breuk en roepen de vakbonden op om de solidariteit te herstellen. Ons pamflet was dan ook zeer duidelijk: “onze kracht is ons aantal! Solidariteit met de werkplaatsen is noodzakelijk” en “verderzetting van de harmonisering. Niet alleen in woorden!”
Fotoreportage