Your cart is currently empty!
Blog
-
Op 8 maart strijden met de moed van Gisèle Pelicot. We gaan niet terug in de tijd!
Rechts en extreemrechts hebben de wind in de zeilen. Elementen van het brutale beleid van Trump vinden navolging in Europa, onder meer een openlijke steun voor onderdrukking van vrouwen, LGBTQIA+ personen, migranten … Het nieuws is tegenwoordig een dystopische horrorshow. Verzet is nodig en mogelijk!
Artikel door Nicky (Antwerpen) uit maandblad De Linkse Socialist
Voor seksueel misbruik veroordeelde president
De extreemrechtse voor seksueel misbruik veroordeelde Trump heeft officieel zijn intrede gedaan als 47e president van de VS. Hij begon zijn ambtstermijn door meteen een 40-tal presidentiële decreten te ondertekenen.
Eén ervan stelt dat er vanaf nu officieel nog maar twee genders worden erkend. Sinds maart 2023 was het mogelijk om op het paspoort officieel geregistreerd te zijn met de non-binaire gendermarker ‘X’, maar die gaat nu verdwijnen. Hij schrapte een decreet dat ging over preventie van discriminatie op basis van genderidentiteit en seksualiteit. Ook wordt het eerder door Biden afgeschafte verbod op trans personen in het leger terug ingevoerd. Ondertussen is een website van de overheid die informatie aanbood over reproductieve gezondheid offline gehaald.
Trump kondigde de noodsituatie af aan de grens met Mexico, officieel omwille van de ‘illegale’ migratie, en wil meteen beginnen met massale deportaties van vluchtelingen.
De plannen zijn angstaanjagend voor vele Amerikanen, vooral vrouwen, queer en trans personen, mensen van kleur en personen met een migratie achtergrond. We betuigen onze solidariteit met iedereen die nu in angst leeft.
Arizona raakt vrouwen erg hard
De plannen van de toekomstige Arizona regering zijn onheilspellend. Het zal een regering van besparingen zijn. De aanvallen op de pensioenen raken vrouwen extra hard. Het aantal effectief gewerkte jaren nodig voor het recht op een minimumpensioen zou stijgen van 20 naar 30 jaar. Veel vrouwen, vooral moeders, komen daar niet aan. Zij hebben vaak geen andere keuze dan hun loopbaan te onderbreken wanneer ze kinderen krijgen. De pensioenkloof tussen mannen en vrouwen stond in 2022 op 19%. Met de huidige voorstellen dreigt dit toe te nemen, waardoor vrouwen nog meer financieel afhankelijk worden van hun partner. De plannen om de 38-urenweek verder te ondermijnen door een toenemende flexibiliteit, zullen de combinatie werk-gezin moeilijker maken. De Arizona-partijen blokkeerden in september een uitbreiding van de abortuswet.
Op de betogingen en stakingen van 7 november (zorg en publieke sector) en 13 januari (onder meer het onderwijs) waren werkenden uit typisch vrouwelijke sectoren massaal aanwezig. We blijven op straat komen en eisen volwaardige pensioenen op 60 jaar, een hoger (minimum-)loon en massale investeringen in de openbare diensten zoals zorg, onderwijs, kinderopvang …
Solidariteit met Palestina
Het staakt-het-vuren leidt tot het begin van een gevangenenruil. Onder de eerste 90 vrijgelaten Palestijnen waren er 69 vrouwen. Eén van hen sprak over de vreselijke toestand waarin ze werden vastgehouden: een gebrek aan privacy, medicatie en voedsel. De vrouwen werden mishandeld en moesten zich dagelijks uitkleden voor fouillering.
Ondertussen proberen Palestijnen in Gaza terug te keren naar hun thuis, om die op het puin opnieuw op te bouwen. We blijven onze steun aan het Palestijnse volk betuigen, de strijd voor bevrijding is nog niet gestreden.
#MeToo is niet voorbij
Het zelfvertrouwen van (extreem)rechts leidt tot een comeback van meer openlijke steun aan racisme, seksisme en queerfobie.
Het is geen toeval dat Bart De Pauw in Vlaanderen een comeback maakt met theatershows waarvoor meteen duizenden tickets verkocht werden nog voor er iets geweten is over de inhoud ervan. De Pauw werd in 2021 veroordeeld wegens grensoverschrijdend gedrag en was het Vlaamse gezicht van alles waartegen #MeToo zich kant.
Als hij meteen zoveel tickets verkoopt, is het omdat mensen hem willen steunen. Er heerst een idee dat hij al genoeg gestraft is geweest omdat zijn imago zo was beschadigd door de hele zaak. Het parket in Brussel eiste in december geen straf voor een barman in Elsene die twee vrouwen had verkracht, omdat de dader ‘al genoeg gestraft’ was met een ‘lynchpartij op sociale media’. Er is duidelijk een anti-metoo sentiment.
Een paar jaren geleden zagen we dat al met de zaak van Amber Heard en Johnny Depp. Nu is er de zaak rond Justin Baldoni en Blake Lively, waar de publieke opinie ook eerst tegen haar was gekeerd.
Aan de andere kant zagen we in Frankrijk hoe Gisèle Pelicot enorm gesteund werd in de zaak tegen haar ex-man en de meer dan 50 andere mannen die haar seksueel misbruikten. We moeten consequent aan de kant van overlevers staan, die het gevecht aangaan tegen hun misbruiker.
We komen op 8 maart op straat in solidariteit met Palestijnen, met wie nu al lijdt onder het bewind van Trump, met alle slachtoffers van gendergerelateerd en seksueel geweld en intimidatie en tegen Arizona.
-
Weerzinwekkend! Trump wil Palestijnen uit Gaza verdrijven
Artikel door de Socialist Party (Ierland)
De genocide in Gaza gaat door. Trump heeft een schandalig plan aangekondigd voor de grootschalige etnische zuivering van de twee miljoen Palestijnen, waarbij hij zelfs laat doorschemeren dat Amerikaanse troepen kunnen worden ingezet om dit af te dwingen. Alsof hij het over één van zijn corrupte vastgoeddeals had, kondigde hij aan dat de VS eigenaar wil worden van deze kleine strook land en het zou veranderen in de “Rivièra” van het Midden-Oosten. Zijn opmerkingen hebben wereldwijd verontwaardiging en schok teweeggebracht onder gewone mensen.
Deze uitspraak werd gedaan met de Israëlische premier Netanyahu aan zijn zijde. Die laatste genoot zichtbaar van de standpunten van Trump. Ondanks de aanklachten van het Internationaal Strafhof (ICC) wegens oorlogsmisdaden tegen hem, kreeg Netanyahu de prestigieuze eer om als buitenlandse leider te worden uitgenodigd in Washington onder het presidentschap van Trump. Dit was een duidelijk signaal aan de Israëlische regering dat ze ongestraft door kan gaan met haar moorddadige campagne tegen de bevolking van Palestina, Libanon, Syrië, enz. Het komt nadat Trump Elise Stefanic heeft benoemd tot ambassadeur van de VS bij de Verenigde Naties. Stefanic heeft betoogd dat Israël een bijbels recht heeft op het land van de Westelijke Jordaanoever. Bovendien heeft de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Israël, Mike Huckabee, verklaard dat “er niet zoiets bestaat als een Palestijn”.
Dit alles is een poging om de genocidale terreur die de Israëlische staat sinds oktober 2023 heeft losgelaten op Gaza en de bezette Westelijke Jordaanoever verder te normaliseren en te legitimeren. Het betekent dat Netanyahu weinig dwang zal voelen om zich aan de wapenstilstand te houden. Het laat verder zien waarom de Palestijnse solidariteitsbeweging wereldwijd een actieve en gemobiliseerde kracht moet blijven, inclusief met escalaties van syndicale acties door werkenden, in het bijzonder tegen de export van wapens naar Israël.
Genocide normaliseren
Het is beschamend dat de Ierse regering zich blijft inzetten voor het schrappen van de Occupied Territories Bill, die de import van goederen en diensten uit de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Golan Hoogvlakte zou verbieden. De Ierse regering onderwerpt zich aan Trump en Amerikaanse multinationals die belangrijker worden geacht dan de rechten en levens van Palestijnen. Het spreekt voor zich dat ze van plan zijn om op St. Patrick’s Day naar Washington DC te gaan om met de extreemrechtse president Trump te vieren, net zoals ze dat vorig jaar deden met Genocide Joe. Nogmaals, we hebben massale druk nodig om te eisen dat de Occupied Territories Bill wordt geïmplementeerd en dat er geen green-washing van Trump plaatsvindt in maart.
De opmerkingen van Trump illustreren dat zijn regering zelfs verbale steun aan een ‘tweestatenoplossing’ laat varen, tot groot genoegen van de regering van Netanyahu. Zij willen de nationale aspiraties van de Palestijnen in hun geheel verpletteren en hen zelfs geen staat toestaan op een klein stukje van hun historische thuisland.
Steun voor een tweestatenoplossing is al decennialang het verklaarde standpunt van imperialistische en kapitalistische staten op internationaal niveau. Vorige regeringen onder Biden, Obama en Bush gaven er nominale inhoudsloze knikjes naar. Dit deel van de Amerikaanse heersende klasse zal geïrriteerd zijn dat Trump het lippendienst bewijzen aan de Palestijnse rechten heeft opgegeven, omdat dit het Amerikaanse aanzien in het Midden-Oosten en het globale zuiden verder zal ondermijnen, terwijl dat al massaal is ondermijnd vanwege zijn steun aan de genocide.
Natuurlijk wordt de westerse imperialistische steun voor een Palestijnse staat dagelijks tegengesproken door de feiten ter plaatse. Deze zelfde regeringen en veel Europese staten hebben de voortdurende bezetting, de uitbreiding van de nederzettingen en de genocide op Gaza gesteund, die elke betekenisvolle vorm van een staat voor de Palestijnen van nul en generlei waarde hebben gemaakt.
De Palestijnen kunnen hoogstens een afgeknotte, niet aaneengesloten entiteit verwachten naar het voorbeeld van de Bantustans ten tijde van de apartheid in Zuid-Afrika, waar dictatoriale marionettenregimes kleine stukjes land beheerden in opdracht van de witte heersende klasse. De zionistische heersers en hun imperialistische geldschieters zouden het bestaan van een staat gebaseerd op de grenzen van juni 1967 (die de Westelijke Jordaanoever en Gaza omvatten) met Oost-Jeruzalem als hoofdstad nooit overwegen. En dan hebben we het nog niet eens over het recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen en de rechten van Palestijnen binnen de Groene Lijn.
Daarom is het, hoe volkomen verachtelijk de aankondiging van Trump ook is, misselijkmakend om te zien hoe Democraten in de VS en vertegenwoordigers van andere imperialistische machten, zoals Groot-Brittannië en Duitsland, hun schok en afschuw verkondigen. Deze wereldleiders hebben de willekeurige massamoord, uithongering en psychologische marteling van de hele bevolking van Gaza rechtstreeks bewapend en politiek gesteund.
Totaal onwerkbaar
Of Trump serieus gevolg zal geven aan zijn retoriek of dat het slechts gebakken lucht is, valt nog te bezien. Met name in de context van het verder aandringen op normalisatieovereenkomsten, waarbij de Arabische staten de Israëlische staat erkennen en er diplomatieke en economische banden mee hebben, zal het aandringen op de uitzetting van de bevolking van Gaza moeilijk zijn.
Deze staten en hun heersende klassen – corrupte en despotische miljardairs wier leven ver afstaat van de arme en onderdrukte massa’s van deze regio – zijn geen vrienden van het Palestijnse volk. Ze zijn zich er echter van bewust hoe de genocide de werkende klasse, de armen en de jongeren in hun respectieve samenlevingen heeft geradicaliseerd, en daarom zal het “normaliseren” van het bestaan van de Israëlische staat niet worden geaccepteerd. De opmerkingen van Trump zullen het veel moeilijker maken voor Saoedi-Arabië om dit te doen, aangezien ze de oprichting van een Palestijnse staat afhankelijk hebben gemaakt van een dergelijke overeenkomst, iets waar de nieuwe president zich ondubbelzinnig tegen heeft uitgesproken.
Ook de Egyptische en Jordaanse regimes zullen niet bereid zijn om Trump’s etnische zuivering te vergemakkelijken door vluchtelingen uit Gaza toe te laten, ondanks de druk die hij hen zal opleggen. Er is al een grote populatie van Palestijnse vluchtelingen in de laatstgenoemde landen en als men ziet dat men medeplichtig is aan de verdere vernietiging van Palestina, zal dit worden beantwoord met massale woede en mogelijk revolutionaire omwentelingen.
Bovendien zal de inzet van Amerikaanse troepen om dit plan af te dwingen thuis op weerstand stuiten; Trump heeft op cynische en onoprechte wijze zijn basis gebouwd op het feit dat hij een ‘anti-oorlogspresident’ is.
Cruciaal is dat een dergelijke stap zal worden beantwoord met onwrikbaar verzet van de Palestijnse massa’s zelf. Ze hebben zich moedig verzet tegen de genocidale aanval van de Israëlische staat – ze zijn vastbesloten om niet uit hun thuisland verdreven te worden.
Vrijheid voor Palestina
De verschrikkingen waarmee de bevolking van Gaza wordt geconfronteerd en de genocidale opmerkingen van Trump over de toekomst van Gaza brengen de onderdrukking van het Palestijnse volk scherp in beeld. Het is een vanzelfsprekend feit dat ze gevangen zullen blijven in een hel zolang de zionistische staat, gesteund door het imperialisme, blijft bestaan – het zal de Palestijnen hun recht op vrijheid, een eigen staat en de terugkeer van vluchtelingen met moorddadige vastberadenheid ontzeggen.
Deze staat moet omvergeworpen en vernietigd worden, net als de kapitalistische dictaturen in het hele Midden-Oosten en Noord-Afrika. Anders is er geen hoop op rechtvaardigheid en vrijheid voor Palestina. Het moet vervangen worden door een socialistisch Midden-Oosten waar de rijkdommen en grondstoffen van de regio publiek bezit zijn en democratisch gecontroleerd worden door regeringen van de arbeidersklasse, de armen en de onderdrukten.
Binnen dit kader, door middel van democratie en solidariteit in het belang van alle mensen uit de arbeidersklasse en onderdrukten, zouden Palestijnen en Joden in volledige gelijkheid kunnen leven van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee, inclusief gelijke rechten van beide volken op nationale zelfbeschikking.
De kracht en het vermogen om deze verandering te bewerkstelligen zal beginnen bij de Palestijnse massa’s. Zij kunnen hun strijd voor nationale en sociale bevrijding verbinden met hun natuurlijke bondgenoten, de arbeidersklasse in deze regio en wereldwijd – een werkelijk machtige kracht, indien ze georganiseerd is. Het is dringend noodzakelijk om de gemeenschappelijke vijand van kapitalisme en imperialisme te verslaan, een vijand die gebaseerd is op uitbuiting, onderdrukking en genocide.
-
Stand up, Fight Back! EP2. No pasaran! De strijd tegen extreemrechts
LSP begint met een podcast! Onder de naam ‘Stand up, Fight Back’ spreken we maandelijks met enkele activisten die lid zijn van LSP of met sprekers van buiten onze rangen. Je kan ons volgen via Spotify
De verkiezingen van 2024 zorgden niet voor de dijkbreuk waar we bang van waren. Met meer dan 20% voor het Vlaams Belang bij de parlementsverkiezingen, een absolute meerderheid voor Forza Ninove en het doorbreken van het cordon sanitaire, is de situatie echter allesbehalve rooskleurig.
Internationaal is er een opgang van figuren als Trump, Modi, Orban, Le Pen en Wilders. Die roepen niet enkel vanop de zijlijn, ze nemen deel aan het bestuur. Dit is een gevaar voor mensen met een migratie-achtergrond, LGBTQIA+ personen, syndicalisten en al wie niet past in het plaatje van extreemrechts.
Wat kunnen we daartegen doen? Met LSP hebben we een lange antifascistische traditie. In de jaren 1990 lagen we aan de basis van de campagne Blokbuster die honderden acties organiseerde en een generatie jongeren op de been bracht. Vandaag is de situatie natuurlijk anders.
Afbeelding: betogingen tegen het sociaal-economisch congres van het VB in november 2005 in Gent in de barre kou (rechts) en in het zonnetje in september 2023 in Aalst (links) We blikken terug en kijken vooruit. Dat doen we met twee activisten die al lange tijd bezig zijn met de strijd tegen extreemrechts. Bart is een Blokbuster van het eerste uur en is vandaag vakbondsafgevaardigde voor BBTK in een ziekenhuis. Tina werkt als vakbondssecretaris voor ACV en is eveneens al jarenlang actief in de antifascistische strijd.
-
Afscheid van Alice Holemans, antifasciste, activiste, moeder en grootmoeder
Alice Holemans (28.10.1945 – 6.2.2025) is overleden na een slepende ziekte. De laatste maanden waren een hel voor haar. We voelen opluchting voor Alice dat ze niet meer moet lijden en zelf kon aangeven dat het tijd was om te gaan. Tegelijk is de droefheid en leegte groot. Alice was veel meer dan een kameraad en strijdmakker, ze was een vaste waarde die zowel een activistisch kompas vormde als iemand die medestanders onder haar (groot-)moederlijke vleugels nam. In de eerste plaats betuigen we ons diepe medeleven met Marc, haar man en strijdmakker, de sterke man achter de sterke vrouw die Alice steeds was, tot de laatste snik. We denken aan Ann, die jarenlang onafscheidelijk met Alice op alle acties was. We leven mee met haar kleinkinderen, die altijd haar grote trots waren.
Door Geert Cool
Op haar blog schreef Alice enkele jaren geleden: “De strijd is bijlange nog niet gestreden. Wij vrezen dat het, wat ons betreft “activist tot in de kist” zal worden.” Koppig en ondanks alle moeilijkheden heeft Alice woord gehouden. Uiteraard deed ze dat. Wie haar kende had daar nooit ook maar een seconde aan getwijfeld.
Zelf leerden we Alice helaas pas laat beter kennen. Het wederzijds respect was groot, Alice was enthousiast over antifascistische acties van Blokbuster. Wij waren onder de indruk van de campagne Vrouwen tegen Fascisme en voelden ons verwant met de campagne van NAIS voor de vrijlating van Leonard Peltier (zie het NAIS dossier over Leonard: https://www.denaisgazet.be/free-leonard-peltier/dossier-leonard-peltier-3-uitgave-2017). We kwamen elkaar tegen op betogingen en activiteiten. We raakten uiteindelijk aan de praat – dat moest er wel van komen – en het gesprek is nooit gestopt. We maakten ons samen kwaad, we probeerden er samen iets aan te doen. Doorheen het protest leerden we van elkaars inzichten en strijdbaarheid, het versterkte ons, we werden soulmates in strijd. ‘Samen sterk’ was meer dan een slogan, het was een levenswijze. Net zoals activisme voor Alice niet optioneel was, maar een essentieel deel van wie ze was.
We begonnen intensiever samen te werken vanaf 2014, toen we elkaar tegenkwamen in het kader van Steunpunt Anti-Fascisme en zeker vanaf 2016 toen we samen naar Dortmund trokken voor een antifascistische betoging. Er was een oproep voor een betoging nadat antifascisten waren aangevallen, we beslisten om met een hele groep vanuit België naar Duitsland te gaan. Alice en Ann waren erbij, dat sprak voor zich. We reden samen en konden na enkele uren in de auto en op de betoging enkel maar vaststellen dat we verwant zijn, dat we tot dezelfde activistenfamilie behoren. Dat is zo gebleven.
Alice was bijzonder enthousiast over het opzetten van Campagne ROSA. Ze beperkte zich nooit tot één thema, maar was altijd rond alle thema’s actief. Ze beperkte zich evenmin tot actievoeren, maar dacht ook na over slogans, pamfletten, beelden en boodschappen. Een pamflet dat er niet strijdbaar uitzag, passeerde niet! Ze had oog voor iedereen, was jarenlang actief met een scoutsgroep die bezig was met de rechten en het leven van de inheemse bevolking in Amerika. Ze was actief in de strijd voor betaalbaar wonen, met een grote campagne voor het behoud van de cité van de Neefsteeg in Antwerpen-Noord eind jaren 1970 met AKON (Aktiekomitee Neefsteeg) en de Initiatiefgroep Huurwetgeving. Toen ze enige tijd terug een digitale kopie van de documentaire ‘SOS Neefsteeg’ uit 1979 cadeau kreeg, was ze in de wolken. Sinds de jaren 1970 was Alice actief betrokken bij alle antifascistische acties, met de roep om front te vormen. Geen spelletjes onder en tegen elkaar, maar samen in één antifascistisch front. Ze was betrokken bij het Onafhankelijk Havenarbeiderskomitee tijdens de grote dokwerkersacties of nog bij het grafisch collectief ‘Drinkend Hert bij Zonsondergang.’ Opkomen voor de rechten van de Palestijnen of tegen de oorlogsmachine van de NAVO, was evident voor Alice. We zijn overigens van mening dat de NAVO moet afgeschaft worden. Het gevaar van deze opsomming van thema’s is dat het sowieso onvolledig is. Maar het geeft een beeld van het complete verzet van Alice tegen alle vormen van onderdrukking en uitbuiting.
Alice vatte het zelf goed samen in een blogbericht in 2019:
Wanneer men ons vraagt: “Wat hebben jullie gedaan toen jullie jong waren?” is het antwoord: ”Wij voerden actie!”
Wanneer men ons, nu we op tram 7 zitten, vraagt: “Wat doen jullie nu?” is het antwoord: “Wij voeren actie!”
En geloof het of niet, wij voerden actie tegen fascisme, racisme, de verloedering van het milieu, machtsmisbruik …
Wij voeren nog steeds actie tegen het fascisme, racisme, de verloedering van het milieu, machtsmisbruik …
Dit activisme gebeurde in solidariteit met allerhande groepen en linkse partijen, maar steeds onafhankelijk ervan. De groei van de PVDA vanaf 2010-2014 gaf haar echter hoop en ze werd er lid van. Via onze antifascistische samenwerking leerde Alice ook LSP kennen en ze werd eveneens lid. Het kan vreemd lijken dat iemand die altijd tegen partijpolitiek gekant was op een bepaald ogenblik lid was van twee partijen… Ze kon daar zelf ook mee lachen. Als je haar kende was dit niet vreemd. Consequent en altijd oprecht, aarzelde Alice nooit om haar inzichten en standpunten aan te scherpen. Nooit was ze verlegen om nieuwe ervaringen op te doen. Als zeventiger naar het hardcorefestival Ieperfest trekken? Geen probleem! Alice genoot van de gesprekken aan de stand van NAIS maar evengoed van het festival zelf. In alle omstandigheden herkende ze snel andere rebellen.
De bereidheid van Alice en Ann om samen met enkele kameraden van Blokbuster en LSP in Steunpunt Antifascisme te stappen in 2018 was voor ons belangrijk om effectief die stap te zetten. De rode driehoek als symbool van antifascisme en antiracisme moest blijven bestaan. Toen haar gezondheid achteruit ging, vond Alice dat frustrerend. Iemand van de actie die niet meer op straat kan, dat is vreselijk. Toch bleef ze zoeken naar mogelijkheden om iets te doen. Alice nam de verzending van de rode driehoekjes op zich, de laatste maanden daarin steeds meer bijgestaan door Marc. Ze verzekerde ons dat de verzending van de driehoekjes ook na haar dood zou doorgaan, dat was voor haar de eerste melding toen het einde concreter werd.
De afgelopen jaren trokken we altijd samen naar Manifiesta. De stand van NAIS kreeg er de rode driehoek van Steunpunt Anti-Fascisme bij en ook materiaal van Blokbuster kwam prominenter op de stand. Het was steeds meer een stand van ‘eenheid in actie’. We genoten ervan om actief te zijn, maar evengoed om samen een mojito te drinken. De laatste jaren in Oostende kon Alice er niet meer bij zijn, maar stond ze erop dat Ann, Liesbeth en ikzelf een mojito op haar kosten gingen drinken. Vooraleer de stand aan het publiek vertoond kon worden, moesten we er haar een foto van sturen om te zien of het er wel mooi uitzag. Alice had oog voor vorm en voor detail. Ze streed haar hele leven voor brood, maar ook voor rozen. Mooie rozen.
Haar laatste betoging was de anti-NSV betoging van 25 april in Antwerpen. Omringd door Ann, Marc en haar kleinkinderen kwam ze in haar rolstoel naar de Dageraadplaats. Het was onuitgesproken emotioneel, we wisten dat dit waarschijnlijk de laatste betoging was. Dat ze er ondanks ernstige gezondheidsproblemen toch bij was, getuigde van een enorme wilskracht. Maar geen sentimenteel gedoe: ze moest er wel zijn, het was haar antifascistische familie die op straat kwam in haar eigen buurt.
Een leven van activisme stopt nooit. In elke rode driehoek die verspreid en gedragen wordt, zit een stukje van Alice. In elke slogan die we op strijdbare acties roepen, weerklinkt haar stem. Haar koppige vastberadenheid in de strijd voor een andere samenleving blijft een aanmoediging voor ons. ‘Don’t mourn, organize’, zou ze ons zeggen. Rouwen doen we wel, we kunnen niet anders want het gemis is groot. Organiseren blijven we zeker ook doen. We kunnen niet anders, zeker vandaag met de opgang van extreemrechts en asociaal beleid. No pasaran!
Bestel hier je rode driehoekjes
Alice (helemaal rechts) met het spandoek van Vrouwen tegen Fascisme/Racisme op een antifascistische betoging in Dortmund in 2016 
Anti-NSV betoging in Antwerpen in 2017 
Stand op Manifiesta – het moest er ook mooi uitzien! 
Manifiesta 2019 
Op Manifiesta 
SAF-activiteit in 2019 in het Bondsgebouw in Antwerpen 
Duidelijke boodschap voor Trump! 
Stakingspiket bij De Lijn op Zurenborg 
Antifascistische betoging in Gent in 2019 -
Waarom ook vrouwen de strijd moeten aanbinden tegen de regering-De Wever
Zoals altijd het geval is met asociale politiek die (opnieuw!) een versnelling hoger schakelt, zijn de gevolgen voor de sociaal meest kwetsbare groepen het meest schrijnend. De supernota van De Wever zou de levensstandaard van alle werkenden en armen achteruithalen, maar vrouwen en jongeren zullen dat het hardst aan den lijve ondervinden.
Artikel door Anja Deschoemacker
Recht op voltijds pensioen verder onmogelijk gemaakt
Het is bekend dat er naast de loonkloof ook een daarmee samenhangende pensioenkloof bestaat. Volgens de laatste cijfers van de Federale Pensioendienst (op basis van gegevens van 2022) bedraagt de kloof in het wettelijk pensioen 19%, of een verschil van 406 euro in het bruto maandelijks pensioen. Voor het aanvullend pensioen rijst de kloof helemaal de pan uit tot maar liefst 53%.
Voor zelfstandigen is er een gender-pensioenkloof van 52% en voor loontrekkenden van 28%, terwijl dat voor ambtenaren slechts 3% is. De aanval op de ambtenarenpensioenen neemt dus feitelijk de enige toegang tot een leefbaar pensioen voor vrouwen weg.
Daarbovenop komt het kleinere gewicht van de gelijkgestelde perioden. Volgens een studie van Sigedis in 2023 behaalt 66% van de mannen een loopbaan van meer dan 30 jaar tegenover slechts 34% van de vrouwen, vooral een gevolg van deeltijds werk en tijdskrediet waar veel vrouwen toe gedwongen worden om de balans met het gezinsleven in evenwicht te houden binnen een kader van absoluut te weinig toegankelijke en betaalbare kinderopvang, jeugdzorg, ouderenzorg, hulp in de huishoudelijke taken …
Nieuw sluitstuk in heksenjacht op vrouwelijke en jonge werklozen
De Wever bekokstooft op federaal niveau dat de werkloosheidsuitkering in de tijd wordt beperkt.
Net als met de pensioenen is het een verdere stap in decennia van non-stop geknabbel aan de levensstandaard en financiële onafhankelijkheid van vrouwen. De hele geschiedenis van de aanvallen op het recht op werkloosheidsuitkeringen is een anti-feministisch verhaal. De continue aanvallen van rechtse regeringen in de jaren ‘80 werden nadien door de voorlopers van Vooruit/PS en CD&V/les Engagés verder opgeschaald en structureel gemaakt. Het resultaat: in de jaren ‘90 maakten vrouwen 92% van de ettelijke tienduizenden geschorste werklozen uit.
Het doel mag na deze decennia duidelijk zijn: het was een centrale schakel in het dwingen van vrouwen en jongeren in precaire tewerkstelling, in deeltijds en tijdelijk werk met lage lonen. Het is ook een vooral symbolische afsluiting van een hoofdstuk; in realiteit hou je na twee jaar werkloosheid al lang geen leefbaar inkomen meer over. Aan een problematische gezinssituatie ontsnappen, staat voor vrouwen en jongeren hierdoor quasi gelijk aan een veroordeling tot armoede.
Anti-woke regering
Een anti-woke regering staat in de steigers: vrouwen, LGBTQI+ personen, migranten, vluchtelingen en mensen zonder papieren bereiden zich best voor op de strijd!
Met De Wever en Bouchez zouden twee Trump-fans en anti-wokers de plak zwaaien, sociaal-economisch rechts én spilfiguren binnen de Belgische politieke elite voor openlijke steun aan Israël.
Het is een teken aan de wand dat een verdere verstrenging van het migratiebeleid iets was waar alle Arizona-partijen het mee eens waren, niet verrassend na de trackrecord van Vooruit in zijn geheel en Connor Rousseau in het bijzonder. Voor alle duidelijkheid: ook zonder verstrenging slapen nu al duizenden vluchtelingen op straat, ook in de vrieskou, hebben vele tienduizenden mensen zonder papieren geen enkel uitzicht op een regularisatie van hun situatie en worden honderdduizenden mensen met een achtergrond in migratie – eerste, tweede, derde, vierde … generatie – systematisch geconfronteerd met discriminatie op alle vlakken van het leven.
Er was de afgelopen jaren een parlementaire meerderheid van MR/VLD, PS/Vooruit, Ecolo/Groen en PVDA mogelijk voor een uitbreiding en verbetering van het abortusrecht. Behalve de PVDA gaven ze allemaal zonder enig gevecht toe als pasmunt om in een regering te kunnen zetelen. Met Arizona is het zo goed als zeker dat er ook de komende jaren weinig van in huis zal komen. Honderden vrouwen zullen jaarlijks naar het buitenland moeten blijven gaan om een abortus na 12 weken te verkrijgen. Dat is moeilijker en duurder, dus ontoegankelijk voor de armsten.
Net als voor vrouwen zal er ook voor gender niet-conforme personen in het beste geval een stagnatie komen, terwijl tegen de door rechts en extreemrechts steeds verder opgezweepte LGBTQI+fobie geen tegenwicht geboden wordt.
Het zijn slechts enkele redenen om ons tegen deze aangekondigde regering te organiseren. Vakbonden, linkse militanten, feministen en organisaties van andere onderdrukte groepen moeten de handen ineenslaan en de mobilisatie opvoeren, niet voor toegevingen in de marge, maar voor reële vooruitgang voor de grote meerderheid van de bevolking door een sociale politiek die het geld haalt waar het zit. Samen met de strijd tegen internationaal rechts – Netanyahu en Trump voorop – moet de strijd tegen de rechtse anti-woke regeringen centraal staan op 8 maart.
-
Begrotingstabellen tonen het extreme asociale karakter van Arizona
Zaken als een rijkentaks of een audit van de publieke schulden om de zakken van de grote financiële spelers niet langer te vullen, staan uiteraard niet op de agenda van Arizona. Beeld je in: het geld halen waar het zit om het te investeren in wat de meerderheid van de bevolking nodig heeft. Dat wordt weggezet als ‘extremistisch’. Nog wat extra cadeaus aan de rijksten geven terwijl de rest van de bevolking niet mee kan en de leefbaarheid van de planeet om zeep geholpen wordt, zou daarentegen getuigen van ‘staatsmanschap’. Die laatste term heeft met Arizona overigens geen nood aan een genderneutrale aanpassing.
De begrotingstabellen tonen aan hoe extreem de regering is. Samen met het regeerakkoord zelf doorprikken ze de argumenten van Vooruit dat ‘erger voorkomen is’ en dat tenminste de index behouden blijft en de rijksten ook moeten betalen. De index is gegarandeerd tot eind 2026, ofte: na een eerste salvo aanvallen wil Arizona nog verder gaan. Terzijde: voor de indexering van het meer dan verzesvoudigde bedrag dat betaald wordt om de Belgische nationaliteit te verkrijgen (blijkbaar iets waar Vlaams-nationalisten veel waarde aan hechten) is er geen dergelijke einddatum voor een ‘fundamentele herziening’. Uit de begrotingstabellen blijkt nu dat ook de ‘meerwaardebelasting’ een erg lege doos is. Er wordt 500 miljoen euro voor begroot. Dat is een derde van het bedrag dat op reeds op straat slapende vluchtelingen wordt bespaard. Het is één vijfde van wat bij de werklozen gezocht wordt en iets meer dan een zesde van wat van de uitkeringen wordt afgepakt. In tijden van klimaat- en mobiliteitscrisis worden er honderden miljoenen bespaard op de NMBS. Ondertussen wordt gediscussieerd en voeren patroons campagne om de 500 miljoen voor een meerwaardebelasting naar beneden te halen.
De top drie van getroffen groepen maakt duidelijk waar de prioriteiten van Arizona liggen:
- 2,8 miljard moet komen van het snijden in uitkeringen (welvaartsenveloppe), de verhogingen van in het bijzonder lage pensioenen en uitkeringen boven de index om tot een leefbaar niveau te komen.
- 2,7 miljard komt van de werklozen door de uitkering in de tijd te beperken
- 2,4 miljard komt van de pensioenhervorming
Uitkeringsgerechtigden, werklozen en gepensioneerden. Dat is blijkbaar waar het geld kan gehaald worden! Het is een vertaling van wat Theo Francken eerder verklaarde: “Een paar miljard wegnemen uit een budget van 200 miljard is toch niet onmenselijk? Die sociale zekerheid staat te vet.” Als vluchtelingen niet in die top drie komen, is het enkel omdat je nu eenmaal geen 3 miljard kunt halen bij mensen die nu al op straat slapen…
De sociale ongelijkheid in België is groot en neemt toe. De studie ‘De paradox van ongelijkheid in België’ van André Decoster stelde vast dat er de voorbije jaren, in het bijzonder onder de rechtse regering Michel, een scherpe stijging van de ongelijkheid was. Dit komt vooral door inkomsten uit vermogen. In 2022 werden drie keer zoveel dividenden uitgekeerd als in 1995. Dat is een financiële stroom die vooral de 1% rijksten bereikt. Daarnaast is er een explosie van winsten die niet uitgekeerd worden (in 2022 57 miljard euro tegenover 15 miljard in 1995) en onder meer de waarde van managementvennootschappen fors de hoogte in stuwen. Decoster concludeert dat de belastingdruk voor de 1 procent rijksten maar half zo groot als die voor het vierde kwintiel, een belangrijk deel van de werkenden.
Arizona is vastberaden om deze kloof verder uit te diepen, tenzij we dit asociaal project wegstaken. Er zijn alternatieven: een vermogensbelasting op de 1% rijksten bijvoorbeeld of het betwisten van de overheidsschulden. Er is nood aan een ernstig syndicaal actieplan met informatiecampagnes, massale betogingen en stakingen. Arizona wegstaken is de inzet!
-
Kan kapitalisme ooit voor gendergelijkheid zorgen?
Volgens het Global Gender Gap Report uit 2024 van het World Economic Forum duurt het nog 134 jaar om gendergelijkheid te bereiken. Deze absurde voorspelling is een aanklacht tegen het kapitalisme. Het zonnige optimisme van het World Economic Forum, dat er anderhalve eeuw voor nodig is om gendergelijkheid te bereiken, gaat voorbij aan het feit dat het kapitalisme ons in feite achteruit laat denderen.
Door Laura Fitzgerald (Socialist Party, Ierland)
In Soedan hebben vrouwen zich massaal van het leven beroofd om verkrachting door paramilitairen te voorkomen.
In Afghanistan zijn de Taliban wel erg creatief in de manieren waarop ze genderapartheid bevorderen. Naast het ontzeggen van onderwijs aan meisjes, is het vrouwen verboden om te studeren in medische instellingen, met desastreuze gevolgen voor hun toegang tot gezondheidszorg. Het is vrouwen ook verboden om te zingen en zelfs om de stem van andere vrouwen te horen.
In heel Europa is extreemrechts in opmars, met onlangs grote verkiezingsoverwinningen in Oostenrijk en Duitsland. In de VS zijn vijf van Trumps ministers mannen die beschuldigd worden van seksuele intimidatie – ongetwijfeld is zijn keuze voor deze mannen een bewuste poging om feministen te trollen.
Extreemrechts is ideologisch verknocht aan het patriarchaat, inclusief abortusverboden en een visie die vrouwen aan de haard wil kluisteren. De selectieve verontwaardiging van extreemrechts over geweld tegen vrouwen is verweven met haar racistische patriarchale wereldbeeld – macho, extreemrechtse stoere mannen moeten hulpeloze witte vrouwen ‘beschermen’ tegen de zwarte, bruine en migrantenmannen die zij demoniseren. Ondertussen zijn veel van de helden van extreemrechtse voetsoldaten, van Trump tot Conor McGregor en Andrew Tate, verkrachters, serie-intimidanten, misbruikers van minderjarigen en sekshandelaren.
De jaren 2010 zagen een wereldwijde feministische en queer golf die Repeal, MeToo, de feministische staking en Ni Una Menos omvatte. Nu, vijf jaar later, hebben de jaren 2020 een significante tegenreactie gegeven op deze feministische en queer golf van strijd.
De mate waarin patriarchale gendernormen zijn doorgedrongen in extreemrechts is opvallend – een vluchtige blik op de afbeeldingen op de website van de National Party toont bijna uitsluitend jonge mannen die goed in vorm zijn voor de sportschool. De extreemrechtse opkomst komt rechtstreeks uit het hedendaagse kapitalisme. Het is helaas geen aberratie in de marge, het is het kapitalisme van vandaag. Het is een tijdperk waarin de miljardair-grootheidswaanzinnige Elon Musk, rijkste man ter wereld en geeky, edgelord tech-bro, een social media-gigant kan bezitten en in het kabinet van Trump kan zitten terwijl hij zijn onnozele maar angstaanjagende geraaskal spuit over Andrew Tate die zich kandidaat zou stellen om Brits premier te worden. Ondertussen krabbelen miljardairs die voorheen liever een meer verlichte schijn ophielden, overeind om Trump en extreemrechts te paaien – zoals Zuckerbergs die factchecking door Meta schrapt en de kroning van Trump-bondgenoot Dana White.
De toenemende transfobie geeft misschien wel het grootste inzicht in de mate waarin het systeem zich verzet tegen de vrijheden waar feministische en queer strijd voor opkomt. Alleen al het bestaan van transpersonen zet de starre genderstructuur op losse schroeven en daarom worden ze zo wreed aangepakt. Deze starre genderstructuur, die van nature patriarchaal is, dient het kapitalisme ten zeerste. Van het 10,8 biljoen dollar kostende onbetaalde zorgwerk dat vrouwen jaarlijks verrichten – werk dat de beroepsbevolking voor het kapitalisme regenereert en de uitbuiting van arbeiders mogelijk maakt en dus de winsten van het kapitalisme; tot de macho-ideologie die in zoveel propaganda voor het kapitalisme doordrenkt is. Daarnaast is er nog het racisme dat zo sterk aanwezig is in imperialistische legers en bezettingsmachten, en dat samen met seksisme en queerfobie verdeeldheid onder de werkende klasse creëert. Het kapitalisme bevordert en steunt op genderonderdrukking.
Het hele traject van dit verachtelijke systeem – het kapitalistische helse landschap dat wordt gedefinieerd door genocide en ecocide, dat een doordringende cultuur in stand houdt waarin misbruikers worden beloond terwijl overlevenden worden geringschat, een systeem dat record dakloosheid hand in hand laat gaan met record rijkdom van een miniscule miljardairsklasse – geeft zonder twijfel aan dat kapitalisme nooit gendergelijkheid kan bereiken. We hebben feminisme nodig dat doordrenkt is van antikapitalisme, socialisme en urgentie.
-
Rechtse regering op ramkoers met werkende klasse en wie niet mee kan. Arizona wegstaken!
De Arizona regering van De Wever is hardvochtig en dient enkel de belangen van de superrijken. Onder het mom van ‘noodzakelijke besparingen’ worden harde aanvallen ingezet op werklozen, vluchtelingen die nu al op straat slapen, zieken en op de lonen en pensioenen van alle werkenden. Verdeeldheid wordt opgevoerd om de volledige werkende klasse in al haar diversiteit te treffen. Het gaat niet enkel om de zieken, vluchtelingen of de openbare diensten, het gaat om de levensstandaard van de overgrote meerderheid van de bevolking. Wie niet mee kan, wordt verdacht van fraude of misbruik en wordt gestraft. De andere maatregelen zorgen ervoor dat de groep van mensen die niet mee kunnen, constant wordt aangevuld.
Door Geert Cool
Het toneelstukje over het ‘behoud van de index’ – niet eens een maatregel die onze koopkracht verbetert aangezien de index deze hoogstens grotendeels in stand houdt – in ruil voor het aanvaarden van alle andere asociale aanvallen, was doorzichtig. Het was trouwens niet eens oprecht: tegen eind 2026 wil de regering van de sociale partners voorstellen krijgen over een hervorming van de index, anders beslist ze sowieso zelf. Het riedeltje dat ‘erger voorkomen is’ klinkt steeds holler. Het enige argument dat bij Vooruit nog echt werkt is: ‘we zijn er toch bij’. Dat klopt, ze zijn deel van een asociale regering die in het bijzonder de zwaksten aanvalt.
Als werklozen, vluchtelingen en zieken eerst worden aangevallen, is dat een opstap om uiteindelijk iedereen aan te pakken. Het past in de politiek van verdeeldheid zaaien. Daarbij wordt elke schijn van diversiteit en inclusie achterwege gelaten. De foto waarop de weinige vrouwelijke ministers letterlijk in de schaduw stonden, was geen ‘accident de parcours´. Arizona is een witte mannenclub die een klassenoorlog tegen de werkenden en meest precaire lagen voert.
We merkten eerder op dat Arizona deel is van het ‘nieuwe normaal’ van een falend kapitalisme waarin de burgerij steeds meer teruggrijpt naar autoritaire en verdelende methoden om haar bewind van winstmaximalisatie op te leggen in een samenleving waarvan een groeiende laag vervreemdt. Het Trumpisme beperkt zich niet tot de VS, ook hier is er een tendens naar het hardhandig opleggen van een brutaal reactionair beleid. Het terrein daarvoor wordt voorbereid met aanvallen op mensen met een migratie-achtergrond, vluchtelingen, werklozen, zieken … en een beperking op de mogelijkheden van protest daartegen. Voor defensie en oorlogen worden extra middelen uitgetrokken. Een regering van De Wever als Bouchez bevat de meest uitsproken fans van het koloniale zionistische regime in Israël en de genocide tegen de Palestijnen. Bouchez zet de deuren letterlijk en figuurlijk open voor extreemrechts. Verzet tegen Arizona betekent ingaan tegen alles waar het voor staat en het opbouwen van een eenheid van al wie geraakt wordt, in de eerste plaats diegenen die het hardst getroffen worden.
Wie moeite heeft wordt niet beschermd, maar aangevallen
Arizona lijkt vastberaden om de tendens van de groeiende ongelijkheidskloof te versterken. De regering stelt dat de “zwaarste sanering” uit de recente geschiedenis op de agenda staat. De middelen hiervoor worden niet gezocht bij de superrijken, ook al bezitten de 1% rijksten 24% van de rijkdom, wat meer is dan de 70% armste mensen samen. Neen, het geld wordt in de eerste plaats gezocht bij werklozen, zieken, vluchtelingen en al wie niet meekan. Er zit geen enkele ernstige herverdelende maatregel in het akkoord waarmee de ongelijkheid enigszins aan banden gelegd wordt.
Om dit beleid ‘verteerbaar’ te maken wordt de verdeeldheid versterkt. Het regeerakkoord blinkt uit in verdachtmakingen. Als het over vluchtelingen, werklozen of zieken gaat, zijn termen zoals ‘sociale fraude’ en ‘misbruik’ nooit ver weg en wordt er enkel geïnvesteerd in meer controle. In de inleiding van het regeerakkoord schrijft De Wever: “Gezonde mensen die in staat zijn om te werken zullen niet langer kunnen genieten van overdreven voordelige en eeuwigdurende stelsels die hen ontmoedigen om aan de slag te gaan.” Na twee jaar werkloosheid krijg je nog 40% van je laatste loon, wat niet bepaald ‘overdreven voordelig’ is. Zelfs dat vindt Arizona te veel en dus wordt het na twee jaar een leefloon. Tot 100.000 mensen zijn vandaag langer dan 2 jaar werkloos en worden straks dus overgeleverd aan de sociale bijstand van de OCMW’s. Dat meer Franstalige werklozen tot een ergere bedelstaf veroordeeld worden, ziet De Wever als een pluim op zijn communautaire hoed.
De aanvallen op vluchtelingen zijn bijzonder verregaand en doen het Vlaams Belang blozen. VB-voorzitter Van Grieken kon in De Zevende Dag enkel klagen dat de mogelijkheid van een elektronische asielaanvraag voor een ‘aanzuigeffect’ zou zorgen. Het regeerakkoord lijkt de laatste punten uit het oude 70-puntenplan van het VB die nog niet gerealiseerd waren op te nemen. Er is een opbod onder rechtse regeringen in Europa om het ‘strengste asielbeleid’ in te voeren. Met de Trumpiaanse wind in de rug worden de rechten van asielzoekers herleid tot een niveau dat enkel als ontmenselijkend kan omschreven worden.
Zelfs de schijn van ‘gerechtigheid’ wordt overboord gegooid. De opvang wordt beperkt tot ‘bed, bad, brood en begeleiding’ en ondanks opeenvolgende veroordelingen is de regering niet van plan om voor alle asielzoekers collectieve opvang te voorzien. Als het regeerakkoord stelt: “In het kader van de penibele opvangcontext blijven we prioritair kiezen voor de meest kwetsbaren”, staat er eigenlijk: we laten asielzoekers verder op straat slapen. Om de stelselmatige veroordelingen te stoppen, wil Arizona geen opvang voorzien maar de mogelijkheid onderzoeken om “het principe van overmacht in de wet te verankeren”. De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV) wordt ‘hervormd’ om kortere en volledig schriftelijke procedures mogelijk te maken, waarbij beslissingen minder gemotiveerd worden en de mogelijkheid van beroep beperkt wordt. De juridische bijstand wordt “geëvalueerd”, een procedure voor de RVV wordt duurder en er komt zelfs een mogelijkheid om advocaten te straffen bij “kennelijk onrechtmatig ingestelde beroepen”. Woonstbetredingen bij mensen zonder papieren worden mogelijk. Gezinshereniging wordt veel moeilijker, bijvoorbeeld met een wachttijd van 2 jaar voor oorlogsvluchtelingen (denk aan Gaza). Enkel wie werkt kan een permanent verblijfsrecht krijgen. Wie uiteindelijk de nationaliteit wil en slaagt in een ‘nationaliteitsexamen’, zal 1000 euro moeten betalen in plaats van de huidige 150 euro. Deze 1000 euro zal geïndexeerd worden, ook hier kan Conner Rousseau opscheppen over het behoud van de index.
Extreemrechts zit formeel niet in deze regering, maar dat neemt niet weg dat het asielbeleid enkel als extreemrechts kan omschreven worden. Zelfs de keuze voor Anneleen Van Bossuyt als de nieuwe minister van Asiel en Migratie doet Trumpiaans aan: wrok voor de mislukte poging om N-VA in het Gentse stadsbestuur te krijgen is de drijfveer voor deze beslissing. Dit alles passeerde zonder één woord van kritiek van Vooruit.
De aanvallen op de zwaksten beperken zich niet tot werklozen en vluchtelingen. De jacht op de zieken blijft grotendeels overeind. Zonder enige analyse van de redenen waarom het aantal langdurig zieken toeneemt (denk aan de hogere werkdruk maar ook de forse toename van het aantal oudere werkenden), worden de verdachtmakingen bovengehaald. Er moet meer controle komen, inclusief met “datamining” om “artsen die significant meer en/of langere periodes van arbeidsongeschiktheid voorschrijven” te kunnen “opvolgen, aanspreken en financieel responsabiliseren in hun voorschrijfgedrag.” De financiering van ziekenfondsen wordt “meer afhankelijk van de mate waarin zij er effectief in slagen om langdurig zieken te re-integreren op de arbeidsmarkt.” Kortom, niet alleen zieken maar ook wie hen begeleidt en geacht wordt voor hun belangen op te komen, zijn verdacht en moeten aan strenge controles onderworpen worden. Als er op het punt van de drie eendaagse afwezigheden wegens ziekte zonder doktersbriefje een toegeving is gedaan door de mogelijkheid van twee keer zo’n afwezigheid te behouden, komt dit enkel omdat het in de praktijk ziekteverzuim van korte duur vermindert.
Een echt vermogenskadaster is voor de traditionele partijen nooit mogelijk, waarbij onder meer met argumenten als privacy wordt geschermd. Voor wie ziek is, zonder werk valt of op de vlucht moet, wordt big brother daarentegen de norm. Dit geldt overigens voor iedereen, Arizona wil een “centraal register” waarin “alle sociale bijstand en voordelen worden meegenomen” zodat de sociale bescherming kan begrensd worden.
Hele werkende klasse wordt geraakt
De aanvallen op de pensioenen blijven overeind. De berekening van de ambtenarenpensioenen wordt aangepast, zowel door de loopbaanberekening (tantièmes) als het bedrag waarop het pensioen wordt berekend aan te passen. De verhoging van de pensioenleeftijd voor spoorpersoneel en militairen staat eveneens in het regeerakkoord en zorgt voor enorm veel ongenoegen. Wie wil straks die jobs nog doen? Past de opmerking in het regeerakkoord dat de mogelijkheid van zelfrijdende treinen (zonder bestuurder dus) onderzocht wordt in dat kader?
Voor alle werkenden wordt de toegang tot het minimumpensioen moeilijker, onder meer door de gelijkgestelde perioden te beperken. Dat raakt vrouwen het hardst. Met een bonus-malus systeem wordt de druk opgevoerd om effectief en voltijds tot 67 jaar te werken en zelfs om langer dan die wettelijke pensioenleeftijd aan de slag te blijven om aan een leefbaar pensioenbedrag te komen. Vervroegde uittreding wordt stilaan onmogelijk, zelfs bij collectieve ontslagen zou SWT (het vroegere brugpensioen) niet langer kunnen. De toegangsvoorwaarden voor een landingsbaan (halftijds of vier vijfde) worden opgevoerd tot 35 loopbaanjaren in 2030.
Het regeerakkoord voorziet in het fors opvoeren van de flexibiliteit van alle werkenden. Het verbod op nachtarbeid verdwijnt net als de verplichte sluitingsdag in de distributiesector. Het systeem van flexi-jobs wordt uitgebreid, onder meer tot het onderwijs en kinderopvang. Overuren worden gemakkelijker mogelijk. Het betekent vooral dat premies voor ongezonde arbeid – zoals nachtarbeid, zondagarbeid en overwerk – geleidelijk aan verdwijnen.
En de deur wordt geopend voor de annualisering van de arbeidstijd. Het regeerakkoord stelt: “We geven meer vrijheid aan werknemers om binnen de Europese regels in onderling akkoord met hun werkgever de arbeidsuren te bepalen. Na overleg met de sociale partners, wordt voor 30/06/2025 een nieuw wettelijk kader ingevoerd waarbij een annualisering van de arbeidstijd of ‘accordeon’ uurroosters mogelijk wordt voor deeltijdse en voltijdse arbeid.” Zoals iedereen weet, is het niet zozeer de werknemer die de arbeidsuren bepaalt maar de werkgever. Het doel is een hogere flexibiliteit en meer productiviteit.
Sociale bescherming neemt dus af wat de arbeidstijd betreft. Dit gebeurt ook op andere vlakken. De bescherming tegen ontslag wordt afgebouwd. De ontslagvergoeding wordt voor nieuwe aanwervingen beperkt tot maximaal een jaar, wat impact heeft op werknemers die na een lange loopbaan afgedankt worden. Denk bijvoorbeeld aan mensen die 30 jaar voor Audi Brussels werkten. Het doel van deze maatregel wordt duidelijk omschreven in het regeerakkoord: “een aantrekkelijk investeringsklimaat”. Niet verkozen kandidaten bij sociale verkiezingen zullen eveneens minder bescherming genieten.
De grote trofee van Conner Rousseau was het behoud van de index. Het voorstel om de indexaanpassing van onze lonen anders te berekenen, waardoor de aanpassing aan de stijgende prijzen pas later gebeurt, is van tafel. Althans, dat is hoe Vooruit het ons verkoopt. De indexaanpassing is echter niet volledig weg. De regering vraagt van de sociale partners dat ze tegen eind 2026 een advies opmaken over zowel de loonwet als de index, met als doel een “fundamentele hervorming” binnen de vooraf door de regering bepaalde ruimte. De regering voegt eraan toe dat ze zelf beslist indien er geen akkoord is. “Indien het sociaal overleg na een vooraf vastgelegde en voldoende ruime termijn geen akkoord bereikt over deze dossiers, beslist de regering binnen de vooraf bepaalde budgettaire marge, en respecteren we zo de democratische besluitvorming.” Anders geformuleerd: als de sociale partners niet beslissen wat wij willen dat ze beslissen, doen we dat gewoon zelf en we omschrijven dat sarcastisch als ‘democratische besluitvorming’. Meteen is het ook duidelijk dat Arizona de voor werknemers ongunstige loonnormwet behoudt en eventueel zelfs nog wil verstrengen. Ondertussen werd al aangekondigd dat er dit en volgend jaar geen enkele ruimte boven de index is.
Er is toch ook de belofte van hogere nettolonen? Tegen 2029 zou het nettoloon inderdaad stijgen. Wat we tegen dan verloren hebben door de andere maatregelen, krijgen we deels terug en de rekening hiervoor wordt opnieuw naar onszelf doorgeschoven. Niet de bazen maar de gemeenschap zou de kost van die hogere nettolonen dragen, wij dus. Dit is een vestzak-broekzakoperatie, een deeltje van wat eerst uit onze zakken gehaald is, krijgen we nadien terug als we er nog eens voor betalen. Moeten we daar dank u voor zeggen?
Het andere paradepaard van Vooruit is de meerwaardebelasting op inkomsten uit financiële activa (inclusief crypto). Het gaat om een erg symbolische maatregel die de grote vermogens grotendeels uitsluit en die veel minder opbrengt dan pakweg de aanval op onze pensioenen of op de werklozen. Zelfs deze wel erg beperkte maatregel leverde de toorn van Bouchez op, aangevuurd door banbliksems vanuit Open Vld. Neen, Arizona zal op geen enkele wijze de superrijken aanspreken, zoveel is duidelijk!
De maatregelen rond pensioenen, flexibiliteit, werklozen, zieken … zijn er allemaal op gericht om de arbeidstijd van ons allemaal op te drijven. Het doel is om de meerwaarde voor de bazen te vergroten. Daartegenover plaatsen wij eisen die vertrekken van de belangen van de meerderheid van de bevolking, zoals arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, pensioen op 60, verlaging van de werkdruk, massale publieke investeringen in openbare diensten.
Kritiek de mond snoeren
Premier De Wever en zijn bende houden niet van kritische stemmen over hun beleid. Het is een uitgesproken anti-woke regering, waarbij elk verzet tegen onderdrukking of onrechtvaardigheid als ‘woke’ wordt weggezet. Het is geen toeval dat de middelen voor gelijkekansencentrum Unia met een kwart verminderen.
Dit is onderdeel van de poging om tegenstanders te marginaliseren, een typische methode van de conservatieve rechterzijde. De financiering van ngo’s en het middenveld wordt ondergraven: van de aangekondigde doorlichting van alle subsidies tot het verminderen van de fiscale aftrek voor giften. De vakbonden worden getroffen door de beperking van de werkloosheid in de tijd, maar ook op andere manieren. komt een betogingsverbod voor ‘relschoppers’, waarbij het maar de vraag is wat de definitie daarvan zal zijn en hoe die verandert. Is ABVV-voorzitter Bodson bijvoorbeeld een relschopper omdat hij veroordeeld is wegens deelname aan een protestactie waarbij een snelweg in Luik werd geblokkeerd? Daarnaast worden uitdrukkelijk stappen gezet om het belang van sociaal overleg te beperken (vermindering van het aantal paritaire comités, de uitdrukkelijke stelling dat sociale partners wel advies mogen geven maar de regering uiteindelijk beslist …) en om een vorm van rechtspersoonlijkheid te beginnen invoeren.
Geen middelen voor noden
Er zijn dringende noden in de samenleving: betaalbaar wonen, een haalbare pensioenleeftijd (bijvoorbeeld 60 jaar) en een leefbaar pensioen, investeringen in openbare diensten (zoals zorg, openbaar vervoer en onderwijs), klimaatmaatregelen, een toekomst zonder armoede. Daarvoor zijn er geen middelen. Het zijn geen bezorgdheden die op de radar van Arizona staan.
Extra middelen zijn er enkel voor defensie, veiligheid en de lokale besturen (omdat er nu eenmaal verwacht wordt dat het aantal leefloners sterk zal toenemen door de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd). Ruim 4 miljard extra voor defensie zal voor de NAVO nog steeds niet volstaan, de druk zal blijven om dat bedrag nog te verhogen. Als er ‘nu eenmaal bespaard moet worden’, geldt dat niet voor alles.
In andere kwesties is er enkel beslist om niets te doen. De verlenging van de abortustermijn wordt bijvoorbeeld afhankelijk gemaakt van consensus tussen de meerderheidspartijen. Lees: komt er niet.
Protest nodig tegen besparingen op alle niveaus
Er is veel ongenoegen, wat al tot uiting kwam in de grote betogingen van de zorgsector (7 november), de vakbondsactie van 13 januari (met onder meer het Nederlandstalig onderwijs en het spoorpersoneel) en de Franstalige onderwijsbetoging van 27 januari. Die tonen allemaal de roep naar verzet tegen het gevoerde beleid op alle niveaus en tegen de geplande maatregelen. De betoging van 13 februari kan erg groot worden en wordt wellicht gevolgd door een algemene 24-urenstaking.
De woede organiseren in acties die opbouwen naar grotere acties en stakingen, is nu essentieel. Eenmalige stakingsdagen volstaan niet, een opeenvolging van losstaande acties is geen actieplan. De actiebereidheid neemt toe als het op de werkvloer duidelijk is dat het ‘menens’ is. We mogen ons niet beperken tot protest dat de regering gewoon kan ‘uitzitten’. We kunnen onze strijd opbouwen door zoveel mogelijk collega’s en andere lagen van de bevolking mee te trekken. Daartoe is er nood aan een brede informatiecampagne die concretiseert wat Arizona en de regionale regeringen betekenen, gekoppeld aan voorstellen en eisen van wat nodig is om onze belangen te verdedigen en aan eisen die het geld hiervoor zoeken waar het zit.
Een actieplan met stakingen die goed voorbereid worden, kan de instabiele Arizona-coalitie doen vallen. Elke daaropvolgende regering zal rekening moeten houden met onze eisen en ons protest. Het klopt dat extreemrechts op de loer ligt en wereldwijd sterker wordt, van de VS tot Duitsland. Het racistisch beleid dat migranten en vluchtelingen viseert heeft een impact en geniet een zekere steun onder de bevolking. Dat is niet verwonderlijk: we worden elke dag door zowel de gevestigde partijen als extreemrechts met deze retoriek om de oren geslagen. Doorheen collectieve actie tegen het asociale beleid kan de valsheid van de extreemrechtse voorstellen deels aangetoond worden. Als we de strijd niet aangaan, kan extreemrechts scoren en wordt dat vervolgens door rechts (ja, Vooruit hoort daar stilaan ook toe) gebruikt om de zwaksten nog harder aan te vallen. Als we de strijd aangaan, is een overwinning niet gegarandeerd. Maar het is wel de enige manier dat we kunnen winnen.
-
Zij organiseren onze ellende, laten we onze gezamenlijke woede organiseren!
Deze zomer lekte de eerste nota van de formateur uit naar de pers. Sindsdien wordt het scenario dat wordt voorbereid voor de werkende klasse, voor werkenden zonder papieren, voor de meest precaire en onderdrukten onder ons, met de dag duidelijker. Zonder enige twijfel bespreken de rechtse partijen momenteel een ware oorlogsverklaring aan de hele werkende klasse.
door Karim, delegee voor ACOD LRB in een Brussels ziekenhuis
In Brussel hebben een handvol vakbondsactivisten en activisten van Commune Colère, een initiatief dat de afgelopen twee jaar acties heeft gevoerd voor het socialiseren van het gemeengoed (diensten en infrastructuur die aan de gemeenschap toekomen), duidelijk begrepen wat er op het spel staat voor ons sociale kamp. Al in november lanceerden deze kameraden een initiatief dat even interessant als nuttig was in het proces van reflectie en voorbereiding op onze toekomstige strijd: de organisatie van Algemene Strijdbijeenkomsten. De eerste twee vergaderingen brachten meer dan honderd vakbondsleden, activisten van de sociale beweging, milieuactivisten, ongeorganiseerde werkenden, jongeren, migranten zonder papieren … samen. Kortom, iedereen die vond dat het tijd is om de strijd te organiseren.
Op deze bijeenkomsten bespreken we in de eerste plaats de politieke situatie en proberen we de aanvallen die op ons afkomen te ontcijferen, zodat we beter in staat zijn om ze uit te leggen aan onze collega’s, vrienden en kameraden. Het is duidelijk dat we deze tijd voor discussie nodig hebben, zodat we de argumenten kunnen ontwikkelen waarmee we de mensen om ons heen kunnen overtuigen van de dringende noodzaak om te mobiliseren in het aangezicht van deze onuitsprekelijk brute aanvallen.
Maar dat is niet alles, er is ook een grote dorst naar onderzoek naar strijdmethoden en strategieën om de strijd te winnen tegen die generale staf van de sociale afbraak die een forse aanval op ons voorbereidt. We zien dat er echt behoefte is aan plaatsen waar mensen hun ervaringen kunnen delen en banden kunnen smeden tussen de verschillende sectoren die betrokken zijn bij de strijd. In zekere zin probeert deze dynamiek de slogan “convergentie van strijd” te vertalen in iets concreet, reëel en tastbaar.
Voor de betrokken vakbondsactivisten lijkt het vrij duidelijk dat deze dynamiek een forum biedt voor discussie en reflectie over de vooruitzichten van onze strijd. Het beantwoordt aan wat de vakbondsapparaten niet lijken te kunnen of willen opbouwen: een plaats waar de vakbondsleden elkaar ontmoeten, discussiëren en beslissen. Zulke plaatsen kunnen helpen de vertrouwensbanden en solidariteit op te bouwen die we dringend nodig hebben. Op de lange termijn zou dit het mogelijk kunnen maken om binnen onze vakbonden de strijdbaarheid te versterken waarmee we de beste tradities van de arbeidersbeweging nieuw leven inblazen: een geest van democratische algemene vergaderingen die, beginnend bij de basis, geleidelijk het programma van de strijd opbouwen in termen van eisen en slogans.
De eerste concrete conclusies van deze vergaderingen waren natuurlijk het opbouwen van de mobilisatie voor de data gepland door het gemeenschappelijk vakbondsfront, door te zorgen voor aanwezigheid bij de acties op de 13e van de maand. In het verlengde van de eerste vergadering eind november en de vakbondsmanifestatie op 13 december hebben de kameraden ook een symbolische bezetting van het VBO gehouden om het publieke debat op gang te trekken over het feit dat de echte bazen van de regering, die momenteel aan het werk is om onze levensstandaard aan te vallen, zich in de kantoren van de werkgeversfederatie bevinden.
Vrienden uit Namen en Luik die aanwezig waren op de tweede bijeenkomst hebben hun wens geuit om een soortgelijke dynamiek op te bouwen in die steden. Dit is zeker de weg vooruit. Stel je een soortgelijke dynamiek van democratische strijd voor in elke stad in België! Deze zouden gefedereerd kunnen worden binnen een nationale coördinatie die de beslissingen van de vergaderingen kan toepassen om de energie te bundelen en ervoor te zorgen dat de mobilisatie tegen de toekomstige Arizona-regering de sterkste, de meest strijdlustige is en, vooral, dat ze niet stopt wanneer een of meer kameraden van de vakbondstop beslissen dat het tijd is om naar huis te gaan.
De volgende algemene strijdbijeenkomst in Brussel vindt plaats op 4 februari in de DK om 18.30 uur (Denemarkenstraat 70 B). We nodigen al onze kameraden, lezers en medestanders uit om aanwezig te zijn en mee te bouwen aan dit momentum. Kameraden in andere steden die een dergelijk initiatief willen lanceren, kunnen contact opnemen met Commune Colère via hun sociale netwerken of via info@commune-colere.be.
-
Actieplan nodig om Arizona weg te staken
“Als blijkt dat er niets veranderd is aan wat nu de ronde doet, kan ons federaal comité een algemene staking afkondigen”. Voor de 35.000 betogers op 13 januari was die uitspraak van ABVV-topman Bodson helemaal niet “voorbarig” of “lichtzinnig”. Het concretiseren van de pensioenplannen van De Wever en Bouchez voor onder meer het onderwijs en het spoor leidde tot een golf van aangroeiend protest. De rechtse arrogantie na de verkiezingen kreeg op straat een eerste antwoord.
Artikel door Geert Cool uit maandblad De Linkse Socialist
De retoriek van de Arizona-partijen en hun bazen luidt dat er nu eenmaal bespaard moet worden, dat de “grootste sanering sinds de jaren 1980” onvermijdelijk is. Ze liegen! De beursgenoteerde bedrijven in België zullen dit jaar naar schatting 6,4 miljard euro aan dividenden uitdelen. De fiscale cadeaus aan de grote bedrijven zijn de afgelopen 25 jaar vertienvoudigd tot 16 miljard euro per jaar. De echte bazen moeten geen miljoen keer op de lotto gokken om hun rijkdom op kosten van onze arbeid te vergroten.
Voor hen is besparen op onze levensstandaard de topprioriteit, wij hebben andere verzuchtingen en urgente noden. Goede lonen en werkomstandigheden, pensioen op 60 jaar, betaalbare huisvesting, toegankelijke openbare diensten, het stoppen van alle vormen van onderdrukking, een wereld zonder oorlog en koloniale plunderingen en bezettingen, een einde aan genocide, een antwoord op de existentiële bedreiging van de klimaatverandering … Kortom een toekomstperspectief voor onszelf en de komende generaties.
Na de betoging van 13 januari volgt een ongetwijfeld nog sterkere actiedag op 13 februari. Hoe kunnen we ons protest verder opbouwen? Het informeren en organiseren van collega’s, vrienden en buren is essentieel. Dat kan met infokrantjes, zoals de toegankelijke Pensioenkranten in gemeenschappelijk vakbondsfront in 2014 en 2018, en digitale varianten ervan. Met infosessies op elke werkplaats is het mogelijk om collega’s te bereiken en de geplande maatregelen te concretiseren. Militantenbijeenkomsten per sector en per regio kunnen de temperatuur meten, eisen verfijnen en volgende stappen in het actieplan voorbereiden. Van daaruit kunnen we gaan naar massale betogingen en stakingsdagen, bijvoorbeeld per sector of regio in opbouw naar nationale algemene stakingsdagen. Personeelsvergaderingen en een blijvende betrokkenheid zijn nodig. Daarmee kunnen we onze beweging organiseren en antwoorden op de leugenachtige propaganda van het establishment die een versnelling hoger schakelt.
Arizona is deel van het ‘nieuwe normaal’ van een falend kapitalisme waarin de burgerij steeds meer teruggrijpt naar autoritaire en verdelende methoden om haar bewind van winstmaximalisatie op te leggen in een samenleving waarvan een groeiende laag vervreemdt. Het Trumpisme beperkt zich niet tot de VS, ook hier is er een tendens naar het hardhandig opleggen van een brutaal reactionair beleid. Het terrein daarvoor wordt voorbereid met aanvallen op mensen met een migratie-achtergrond, vluchtelingen, werklozen, zieken … en een beperking op de mogelijkheden van protest daartegen. Voor defensie en oorlogen worden extra middelen uitgetrokken. Een regering met zowel De Wever als Bouchez bevat de meest uitsproken fans van het koloniale zionistische regime in Israël en de genocide tegen de Palestijnen. Bouchez zet de deuren letterlijk en figuurlijk open voor extreemrechts. Verzet tegen Arizona betekent ingaan tegen alles waar het voor staat en het opbouwen van een eenheid van al wie geraakt wordt, in de eerste plaats diegenen die het hardst getroffen worden.
Als de arbeidersbeweging Arizona kan stoppen nog voor die goed en wel gevormd is, zal elke volgende regering rekening moeten houden met onze eisen en tegenmacht. Beeld je in dat er nieuwe verkiezingen komen in een context van breed gedragen strijd voor betere pensioenen en lonen, tegen genocide, tegen klimaatverwoesting, tegen racisme en verdeeldheid … Wat als de vakbondsleden en activisten zich actief mengen in de verkiezingscampagne en de PVDA zich openstelt voor die dynamiek? Het resultaat zou er wel eens heel anders kunnen uitzien. Dit zou het terrein voorbereiden om het idee van een regering van de werkende klasse in al haar diversiteit te populariseren.
In een pleidooi voor extra investeringen in defensie stelde een topmilitair: “Zeggen dat er geen geld is, is onzin. België is een rijk land.” Hij heeft een punt. Met de meerderheid van de bevolking hebben we vandaag echter geen zeggenschap over de rijkdom die het resultaat is van onze arbeid en van de natuur. Marxisten strijden voor een socialistische samenleving waarin het niet de ‘nietsnuttende klasse’ van kapitalisten is, maar de meerderheid van de bevolking die democratisch beslist over wat en hoe er wordt geproduceerd. Dat kan door de sleutelsectoren van de economie in collectief bezit te nemen.