NL Socialisme

Blog

  • 27 maart: neem deel aan de antifascistische betoging in Gent!

    Op 27 maart plant de extreemrechtse NSV (Nationalistische Studentenvereniging) een mars door Gent. Rond het thema van ‘remigratie’ wil ze honderden fascisten en neonazi’s verzamelen om racistische en seksistische slogans te roepen in de straten van Gent. De groei in zelfvertrouwen bij extreemrechts schemert door in de oproep van de NSV. Het is de meest platte fascistische oproep in jaren.

    door Kenzo (Gent)

    Van samenzweringstheorieën tot geweld

    Het Vlaams Belang en haar neofascistische studentenverenigingen zijn al een tijdje bezig om de nazistische samenzweringstheorie van omvolking te verspreiden. Enkele jaren terug publiceerde Filip Dewinter (oud-lid van de NSV) een boek over “omvolking”. Het KVHV, dat ook aanwezig zal zijn op de mars van de NSV, organiseerde daarop een lezing waar Dewinter uitgenodigd was om over zijn boek te vertellen.

    Toen het KVHV de lezing over omvolking in de Blandijn wilde organiseren, werd er onmiddellijk opgeroepen tot een blokkade van de Blandijn om te verhinderen dat zulke haatlezingen zouden doorgaan. Het KVHV was verplicht haar lezing te verplaatsen naar een andere locatie.

    De samenzweringstheorie van “omvolking” stelt dat de ‘Vlaamse’ bevolking vervangen wordt door migranten en dat dit enkel kan gestopt worden door massale deportaties. Dat noemen ze dan “remigratie”. Toen de Duitse AfD met neonazi’s als de Oostenrijker Martin Sellner plannen besprak om miljoenen mensen te deporteren, leidde dit tot massaal protest. Sellner mag Duitsland niet meer binnen, maar was eerder te gast op een NSV-meeting.

    Nu komt de NSV met een betoging voor ‘remigratie’. De omvolkingstheorie is de ideologische basis waarop extreemrechts de conclusie trekt dat alle migranten buiten moeten. Het is een aanzet tot racistisch geweld.

    Trump en de dictatuur van de miljardairs

    De verkiezing van Trump betekent een nieuw keerpunt voor de positie van extreemrechts internationaal. Trump wil een einde maken aan ‘birthright citizenship’. Dit zal ertoe leiden dat kinderen van miljoenen migranten gecriminaliseerd worden. Daarnaast heeft hij gezworen om 11 miljoen van hen te deporteren. Mensen-zonder-papieren leven nu in angst. Op elk moment van de dag kunnen zij en hun families opgepakt en gedeporteerd worden. Op deze manier worden ze volledig uitgesloten van het publieke leven in de Verenigde Staten. Hierdoor worden mensen-zonder-papieren nog dieper in de illegaliteit geduwd. Voor hun inkomen zijn ze afhankelijk van zwartwerk, wat toevallig de allerrijksten goed uitkomt. Zwartwerk is voor hen een ontzettend goedkope vorm van arbeid, waarbij de werkende helemaal geen rechten heeft en tot alles bereid is omdat de dreiging van deportatie steeds boven het hoofd hangt.

    Trump giet de ontkenning van non-binariteit in een wet en ontneemt mensen de toegang tot genderbevestigende zorg. Trump heeft gezworen om “mannen uit vrouwensporten te houden” en Medicare- en Medicaid-middelen te onthouden aan ziekenhuizen die minderjarigen genderbevestigende zorg geven. Scholen zullen hun subsidies verliezen als ze  beschuldigd worden van het “promoten van genderideologie” en leerkrachten zullen bestraft worden.

    Dergelijke discriminerende maatregelen heeft de rechterzijde nodig om een valse zondebok te creëren. Voor hen is het de schuld van “woke” dat de wereld om zeep gaat. Ondertussen voert Trump harde aanvallen uit op de werkende klasse. Dat doet hij met zijn kabinet van miljardairs. Elon – Hitlergroet – Musk wil samen met andere miljardairs voor 2000 miljard dollar besparingen uitvoeren. Waar denken ze dat te vinden? Voornamelijk in de sociale zekerheid, Medicare en Medicaid.

    Arizona in het spoor van het Trumpisme

    De asociale maatregelen die Trump wil nemen, lijken deels op de maatregelen van de nieuwe Belgische regering. De Arizonacoalitie onder Bart De Wever wil vooral besparen in de sociale zekerheid, onder meer door de reële pensioenleeftijd te verhogen, de pensioenen te verlagen en de langdurig zieken en werklozen te straffen.

    Niet toevallig schreef Bart De Wever een paar jaar terug het boek “Over Woke”. Daarin stelde de premier dat woke staat voor “irrationele zelfafbraak van het economische systeem en de wetenschap van het Westen.” Kortom, niet de winsthonger van de superrijken en de daaruit voortvloeiende toenemende ongelijkheid leidt tot economische problemen, maar het feit dat er mensen zijn die actief ingaan tegen racisme, seksisme en alles wat ons verdeelt. Het verdacht maken van elk verzet tegen onderdrukking dient enkel om de ongelijkheid te verdedigen.

    Wat wil de NSV bereiken?

    De NSV zegt vooral onder studenten te willen mobiliseren. Ze wil laten uitschijnen dat er een breed draagvlak voor haar ideeën is. Dit wordt natuurlijk mee aangedreven door de hoge scores voor het Vlaams Belang in de recente verkiezingen.

    Zulke betogingen zijn voor extreemrechts altijd een test. Naast een electorale strategie wil extreemrechts ook krachten op straat opbouwen. Die dienen als stoottroepen om de politiek van haat en verdeeldheid kracht bij te zetten en elke tegenstand monddood te maken. NSV-betogingen dienen altijd om te testen hoe ver extreemrechts kan gaan, welke tegenstand er is en om het zelfvertrouwen van de achterban op te krikken. Dat laatste moet ertoe leiden dat de (geweld)daden bij het woord gevoegd worden.

    De NSV-betoging heeft daarnaast drie directe doelstellingen: (1) het publieke debat over remigratie laten gaan, (2) laten uitschijnen dat de Gentse studentenbevolking remigratie ondersteunt en (3) provocatie en machtsvertoon in de studentenbuurt en de Overpoort in het bijzonder als voorbode op toekomstige agressie.

    Als de NSV zomaar kan betogen en vervolgens naar de cafés van de Overpoort afzakt, kan dit ertoe leiden dat de media het hebben over een betoging van “studenten” voor remigratie, met de redenen die extreemrechts daarvoor geeft. Een dergelijke aanwezigheid in de studentenbuurt zorgt ervoor dat veel studenten zich onveilig voelen wanneer dronken fascisten met Vlaamse vlaggen racistische en seksistische leuzen roepen in de Overpoort. Als extreemrechtse organisaties en individuen zich gesterkt voelen, zullen ze niet aarzelen om hun haat om te zetten in fysiek geweld.

    No Pasaran!

    Een dynamische betoging voor solidariteit en tegen fascisme is het enige dat dit kan tegenhouden. Door te betogen zal de NSV niet alle mediabelangstelling kunnen opeisen om een oproep tot massale deportaties te verspreiden. Bovendien zorgt een antifascistische betoging ervoor dat ook onder studenten actief wordt gemobiliseerd voor een antwoord op haat en verdeeldheid. Het is belangrijk dat de antifascistische betoging doorheen de studentenbuurt gaat om te beletten dat extreemrechts kan claimen de vertegenwoordiger van de studenten te zijn, maar ook om te beletten dat de fascisten überhaupt de studentenbuurt kunnen betreden.

    Enkele recente gebeurtenissen na verschillende fascistische marsen internationaal tonen dat een toename van geweld niet gewoon een ‘worst case scenario’ is, maar een onmiddellijk effect van de normalisering van extreemrechts, de groeiende politieke invloed en het grotere zelfvertrouwen. In Parijs vielen twintig neonazi’s een activiteit van een Koerdische jongerenorganisatie aan in een cultureel centrum. Ze deden dit met flessen en messen. Nadien liepen ze door de straten terwijl ze ‘Paris est nazi’ (Parijs is nazi) riepen.

    De opgang van de AfD in Duitsland gaat gepaard met grotere extreemrechts acties, die telkens weer grotere tegenbetogingen op de been brengen. Vlak voor de verkiezingen waren er in Berlijn alleen al 300.000 betogers tegen de fascistische haatmarsen en tegen de groei van de AfD. Op basis van het antifascistisch protest kende Die Linke overigens een opmerkelijke groei.

    De voorbije jaren gingen we van de ene crisis naar de andere, van de ene politieke naar de andere humanitaire ramp. De ongestrafte genocide op de Palestijnen gaat door en inspireert Trump om van Gaza een immoproject te willen maken. De verkiezingsoverwinningen van extreemrechts in de VS, Frankrijk en Duitsland normaliseren racisme, seksisme en de queerfobie in de samenleving, met een toename van geweld en haat als gevolg. De erfgenamen van het fascisme zijn terug. In België brak het cordon sanitaire en kwam Vlaams Belang voor het eerst lokaal aan de macht. Nu proberen de extreemrechtse straatvechters van NSV de Gentse straten in te nemen. Wij zeggen: No Pasarán!

    Betoog met ons mee tegen de fascisten: 27 maart om 18u30 Rabotpark Gent

    https://www.facebook.com/events/1467999690827559

  • Uit onze archieven: wie was Lumumba, de held van de onafhankelijkheid van Congo?

    Patrice Lumumba neemt een zeer belangrijke plaats in het bewustzijn van de Congolezen in. Mobutu, die had deelgenomen aan zijn moord, werd enkele jaren later gedwongen om van hem een “nationale held” te maken. Zijn herinnering leeft door in het hele land, maar ook in de rest van Afrika en de wereld.

    door Michel Munanga (Brussel)

    Lumumba was afkomstig uit die laag van de Congolese bevolking waarop de Belgische kolonisator zich baseerde. Veel van deze pionnen van het koloniale bestuur, die ook wel de ‘geëvolueerden’ werden genoemd, raakten gewonnen voor het idee van onafhankelijkheid. In 1957 lag Lumumba mee aan de basis van de oprichting van de Congolese Nationale Beweging (MNC). Die had net als andere partijen tot doel Congo te bevrijden van het imperialisme en de koloniale overheersing.

    Onder druk van mobilisatie, stakingen en betogingen in Congo, maar ook elders onder invloed van het Panafrikanisme, zag de Belgische regering geen andere uitweg dan verkiezingen te organiseren. Zo hoopte ze een verdere radicalisering van de bevolking te voorkomen en de greep op de kolonie te behouden. In mei 1960 won de MNC de eerste parlementsverkiezingen: de partij won een meerderheid en vormde een regering. Eén van de eisen van Lumumba was de weigering om de koloniale schuld te betalen die Leopold II aan België had overgedragen.

    De eerste dagen van de onafhankelijkheid

    Congo werd op 30 juni 1960 onafhankelijk, hetzelfde jaar als 17 andere Afrikaanse staten. Op die dag hield Koning Boudewijn een pro-koloniale toespraak en antwoordde president Kasa-Vubu met een overeengekomen verklaring van trouw. Het protocol voorzag niet in het spreken van de premier. Maar Lumumba zorgde voor een verrassing met een toespraak die de geschiedenis inging.

    “Mannen en vrouwen van Congo, strijders van de vrijheid die we vandaag winnen, in naam van de Congolese regering groet ik u. (…) We hebben deze onafhankelijkheid enkel door strijd veroverd (…). Die strijd was nobel, rechtvaardig en onontbeerlijk om een einde te maken aan de vernederende slavernij die ons met geweld was opgelegd. (…) Wij hebben spot, beledigingen, slagen gekend die we ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds moesten ondergaan, omdat wij ‘negers’ waren. (…) Wie zal ooit de slachtingen vergeten waarbij zo velen van onze broeders omkwamen, de cellen waarin degenen werden geworpen die weigerden zich aan een regime van onderdrukking en uitbuiting te onderwerpen. (…) Samen zullen wij sociale rechtvaardigheid vestigen en ervoor zorgen dat iedereen een rechtvaardige vergoeding voor zijn arbeid ontvangt.”

    Na 30 juni benadrukte generaal Janssens, het hoofd van de Force Publique (de koloniale strijdkrachten): “Vóór de onafhankelijkheid = na de onafhankelijkheid.” Hij bedoelde dat er weliswaar politieke onafhankelijkheid werd verleend, maar dat er geen sprake was van economische onafhankelijkheid. De exploitatie van Congo moest in de handen van de Belgische kapitalisten en hun bondgenoten blijven. De houding van Janssens en andere legerleiders die op post bleven, lokte een opstand in de Force Publique uit. De Congolese soldaten weigerden de militaire leiding in handen van voormalige kolonisten te laten die conservatief en loyaal aan de Belgische monarchie waren. Het beleid van ‘Afrikanisering’ van de publieke macht leidde vervolgens tot wat men de “Congolese crisis” zou noemen.

    De rol van de Belgische en Amerikaanse imperialistische mogendheden 

    Deze periode moet worden gezien in de internationale context van een confrontatie tussen twee grote ideologische blokken die volledig tegenover elkaar stonden: het op de vrije markt gebaseerde imperialistische westerse blok en het op een geplande economie gebaseerde ‘Oostblok’ rond de Sovjet-Unie, een bureaucratische karikatuur van het communisme, die niettemin een ideologie vertegenwoordigde die gunstig stond tegenover de belangen van de werkenden en de onderdrukten.

    De Verenigde Staten vreesden dat Lumumba zou eindigen zoals Fidel Castro in Cuba. De koloniale revolutie bracht Castro van een liberale naar een communistische positie. De Afrikanisering van de publieke macht en de militaire nederlaag van België, losten de greep van de voormalige koloniale macht. Daarop beslisten de westerse mogendheden, België, de CIA, de VN en hun handlangers in Leopoldville, Kasai en Katanga om Lumumba ten val te brengen.

    De koloniale greep trok zich terug in de rijke provincie Katanga, om de controle over de rijkdom van Union Minière te behouden. De Belgische autoriteiten deden al het mogelijke om hun belangen veilig te stellen, onder meer door het steunen van een afscheidingsoorlog en staatsgrepen. Katanga scheidde zich in juli 1960 af, met de steun van het NAVO-blok.

    Lumumba stond niet onder de controle van de Belgische en Amerikaanse imperialisten. In september zetten zij druk op president Kasa-Vubu om Lumumba en zijn regering af te zetten, ook al had Kasa-Vubu niet de constitutionele macht om dat te doen. Lumumba reageerde meteen door het ontslag van Kasa-Vubu te eisen. De imperialistische mogendheden moedigden het leger aan om de macht te grijpen en steunden een staatsgreep door legerleider Mobutu, tien dagen na de uitwijzing van Lumumba. Dit was uiteraard illegaal, maar het gebrek aan organisatie van onderuit met een krachtsverhouding om zo’n staatsgreep te voorkomen of te stoppen, bleek helaas fataal te zijn.

    Eind 1960 gaven de Belgische en Amerikaanse autoriteiten groen licht voor de moord op Lumumba. Hij werd gemarteld en naar Katanga overgebracht, waar hij werd neergeschoten. In 1999 publiceerde Ludo De Witte het onthullende boek ‘De moord op Lumumba’, waarin hij de betrokkenheid van de Belgische overheid bij deze moord aantoont. De druk nam toe om een parlementaire onderzoekscommissie aan te stellen. In 2002 erkende de Belgische regering een deel van de verantwoordelijkheid van de toenmalige Belgische autoriteiten in de moord op Lumumba.

    Bouwen aan echte onafhankelijkheid

    Lumumba had begrepen dat organisatie noodzakelijk was. Hij nam deel aan de oprichting van de MNC, maar deze ontwikkelde niet als een instrument voor massastrijd van arbeiders, boeren en onderdrukten. Een onafhankelijke klassenorganisatie was nodig. Het opbouwen van een sterke krachtsverhouding in de samenleving is van cruciaal belang: het is een basis om contrarevolutie te vermijden en zich voor te bereiden op de onvermijdelijke repressie van de andere kant. Het is ook de basis voor een gecoördineerd optreden om echte onafhankelijkheid te bekomen.

    Echte onafhankelijkheid waarbij de rijkdom van het land in het belang van de bevolking kan gebruikt worden, is enkel mogelijk als de massa’s zelf de controle over deze rijkdom in handen nemen. Een overname van Union Minière door de Congolese bevolking had het bijvoorbeeld mogelijk gemaakt om deze middelen in te zetten voor de sociale noden van de bevolking.

    Lumumba was een eerlijke onafhankelijkheidsactivist, gewapend met een vurig verlangen naar onafhankelijkheid en vrijheid voor de Congolese bevolking. De klassenstrijd en de context van die tijd duwden hem in de richting van een radicaler begrip en een radicalere houding. Zijn acties en de hoop die hij wekte, brachten de imperialistische mogendheden ertoe om hem te vermoorden in een poging om de hoop die hij creëerde te breken.

  • Militaire opbouw is niet in ons belang

    De oorlogskoorts van de afgelopen weken zorgt bij velen voor angst. De vrees voor een verdere escalatie en een wereldbrand neemt toe. Met de huidige spanningen en met deze ‘wereldleiders’ is het moeilijk om niet bang te zijn. Ze zetten als volleerde pyromanen de wereld in brand en willen er ons van overtuigen dat ze meer brandversnellers nodig hebben om andere pyromanen voor te zijn.

    Deze ontwikkelingen zijn verhelderend over hoe het kapitalisme functioneert. Alle propaganda van imperialistische machten over het feit dat hun interventies gericht zijn op democratie, mensenrechten of andere waarden, wordt meedogenloos doorprikt. Het gaat over winsten, prestige en invloed. Geen prestige en invloed voor de werkende klasse, maar voor de kleine elite aan de top. Hun belangen gaan voor op alles en iedereen. We zien ook hoe de propaganda over de ‘noodzaak’ van besparingen op onze levensstandaard (pensioenen, arbeidsvoorwaarden etc) een leugen is. Voor defensie zijn er wel middelen, met het argument dat het ‘nodig’ is. Anders gezegd: een degelijke levensstandaard voor de meerderheid van de bevolking is volgens hen ‘niet nodig’. Moesten ze het wel nodig vinden, dan zouden ze er in investeren.

    Waar rechtse politici het onmogelijke probeerden te doen door de genocide in Gaza voor te stellen als in het belang van ‘verlichtingsidealen’, toont Trump waar het echt om gaat. Toegang tot grondstoffen en positionering van de eigen imperialistische macht op het wereldtoneel. Dit wordt tegelijk gebruikt als chantage om in Europa drastische investeringen in defensie af te dwingen. Tot hiertoe lijkt Trump daarmee weg te komen en loopt ook Francken braafjes in de pas. Hij ziet een opportuniteit in de situatie, een kans om de militarisering verder op te voeren en meer middelen hiervoor vrij te maken. Premier De Wever kondigde aan een ‘spurtje’ te willen trekken om meer geld in defensie te steken. Daartoe wordt cynisch ingespeeld op de angst onder bredere lagen van de bevolking voor oorlogsdreiging. De vele akelige bomen maken het moeilijk om het bos erdoor te zien. Het chaotische en toevallige worden opgemerkt, maar de zin en de betekenis ervan worden weinig begrepen. Daar speelt rechts op in, terwijl het zelf de chaos versterkt.

    Ze schermen met het argument dat zowel besparingen op onze levensstandaard als investeringen in defensie nodig zijn voor de toekomstige generaties. Voor de ecologische noden van het menselijk leven op de planeet hebben ze ondertussen geen tijd of middelen, alsof dat niet bepalend is voor de toekomstige generaties?! De militaire opbouw is niet in ons belang, het gaat om een brutale strijd om toegang tot grondstoffen, invloed en prestige. Het gaat om winstmaximalisatie voor de ‘eigen’ kapitalisten. Kapitalisme draagt oorlog in zich zoals donkere wolken regen, wist de Franse socialist Jean Jaurès al voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.

    Beeld je in dat de 2400 miljard dollar die in 2023 wereldwijd aan defensie werd besteed, naar de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking zou gaan. Zou dat geen basis vormen waarop vrede en welvaart kunnen groeien? Een dergelijke grote omslag moeten we niet verwachten van diegenen die het vandaag voor het zeggen hebben. Zij hebben belang bij de militarisering, ook al gaat die ten koste van de meerderheid van de bevolking. We zullen er zelf voor moeten strijden door krachtsverhoudingen op te bouwen waarmee we een einde kunnen maken aan de kapitalistische waanzin. Een breuk met dit waanzinnige systeem zou internationaal alle verzet tegen dictators en oorlogszuchtige regimes versterken en de mogelijkheid vergroten om hen aan de kant te schuiven met massabewegingen van onderaf.

    https://nl.socialisme.be/89765/oorlog-toont-het-falen-van-het-kapitalisme-socialisten-hebben-een-alternatief

  • Strijden en staken om de rechten en eisen van vrouwen uit de schaduw te halen!

    Amper vier van de vijftien ministers van de federale regering-De Wever zijn vrouwen. Het kernkabinet bevat er zelfs geen enkele. Die kern, het beslissingsorgaan van de federale regering, zal dus onder mannen beslissen over maatregelen als abortus, minimumpensioen, gelijkgestelde periodes en andere zaken die vrouwen aanbelangen.

    door Katarina (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist

    Bij de eerste groepsfoto van de regering-De Wever moest men ‘waar is Wally’-gewijs gaan zoeken naar de vrouwelijke ministers. Zij werden ongelukkig achteraan in de schaduw weggestoken. Een foto en een samenstelling van een regering zeggen natuurlijk niet alles. Heeft deze Arizona-regering met een hoog witte-mannen-gehalte oog voor vrouwenthema’s en zet ze vrouwen en genderminderheden centraal in het geplande beleid? Of valt de vrouwonvriendelijke lijn door te trekken naar het beleid? We nemen enkele elementen uit het regeerakkoord onder de loep.

    We gingen toch meer verdienen?

    De partijen die deel uitmaken van Arizona beloofden ons dat we meer zouden gaan verdienen. Dit regeerakkoord bewijst het tegenovergestelde. De loonnormwet blijft onveranderd, de index is niet gered en komt tegen eind 2026 opnieuw op tafel te liggen. De BTW op bepaalde goederen wordt opgetrokken. Wanneer één van beide partners niet werkt of een beperkt inkomen ontvangt, krijgen gezinnen een fiscaal voordeel, de huwelijksquotiënt. Deze wordt afgebouwd. Aangezien vrouwen veel vaker een deel van hun loopbaan opgeven voor onbetaalde zorgarbeid, betekent dit een daling van hun inkomen.

    De welvaartsenveloppe wordt afgeschaft, wat betekent dat er geen systemische optrekking meer is van de laagste uitkeringen en pensioenen. Vrouwen zijn oververtegenwoordigd in die laagste uitkeringen en pensioenen. Hierdoor zullen veel mensen onder de armoedegrens belanden.

    De minimumlonen zullen gedurende de legislatuur tweemaal met 20 euro netto per maand worden opgetrokken. Dat is wel een heel beperkte ambitie. Ook dit treft veel vrouwen, aangezien velen werken in sectoren met de laagste inkomens.

    De Arizonaregering plant hard te snoeien in openbare diensten en de publieke arbeidsstelsels. Het zijn vooral vrouwen die gebruikmaken van publieke diensten en er ook in werken.

    Flexibel werk nog flexibeler?

    40% van de vrouwen werkt deeltijds. De meerderheid ervan koos er niet vrijwillig voor, maar doet dit om de zorg op te nemen voor de kinderen en andere afhankelijke personen. Velen doen het omdat ze geen voltijds werk vinden of omdat ze werken in sectoren die vooral deeltijdse jobs aanbieden. Arizona wil de mogelijkheden voor deeltijds werk vergroten, dit zou voortaan kunnen met contracten vanaf 3 uur per week.

    De verplichte sluitingsdag en de zondagsrust staan op de helling. Het verbod op nachtarbeid wordt opgeheven. Het wordt gemakkelijker om de arbeidstijd niet langer per week of maand in te vullen, maar per jaar. Annualisering van de arbeidstijd is dat. Stel dat je 24 uur per week werkt, dan kan de werkgever in rustige maanden 12 uur per week inplannen en in drukke maanden 36 uur per week. Daarnaast worden de overurenstelsels herbekeken en overuren zonder compensatie worden nog meer mogelijk.

    Werknemers worden alsmaar meer in flexibelere arbeidsregimes geduwd met directe negatieve gevolgen voor de work-life balans en voor de gezondheid.

    Gemiddeld werkt een vrouw na haar werk nog eens 33 uur aan onbetaalde arbeid thuis per week. De zogenaamde dubbele shift. Nu worden twee op de drie tijdskredieten opgenomen door vrouwen. De regering wil het systeem van zorg- en tijdskredieten vereenvoudigen en samenbrengen in een familiekrediet. Er wordt gevreesd dat dit in de realiteit zal leiden tot strengere voorwaarden.

    Pensioen onbereikbaarder voor vrouwen

    Naar schatting heeft 26,7% van de werknemers bij pensionering geen loopbaan van 35 jaar effectieve tewerkstelling. De gemiddelde effectieve loopbaan van een vrouw bedroeg in 2019 31,6 jaar tegenover 35,4 jaar voor een man.

    Elke toegang tot vervroegd pensioen wordt zo goed als onmogelijk. SWT, het vroegere brugpensioen, verdwijnt (met uitzondering van SWT wegens medische redenen). De voorwaarden voor landingsbanen worden opgetrokken, met strenge loopbaanvereisten waarin onder meer ziekte niet wordt meegerekend. De loopbaanvereiste voor vervroegd pensioen (bijvoorbeeld op 60 jaar na een loopbaan van 44 jaar) wordt strenger.

    Voor een pensioen is een minimale loopbaan van 35 jaar vereist, waarvan elk jaar minstens de helft effectief moet gepresteerd worden (156 dagen in een zesdaagse werkweek). Gelijkgestelde periodes (ziekte, werkloosheid, tijdskrediet, moederschapsrust …) mogen maar tot 40% van de loopbaan tellen vanaf 2027, wat al gauw daalt tot 20% in 2031. Vrouwelijke werknemers komen gemiddeld aan 39% gelijkgestelde periodes. Oh ja, voor de gelijkgestelde periodes geldt een beperking van het fictief loon zodat het pensioenbedrag lager ligt.

    De invoer van een pensioenmalus heeft het perverse effect deeltijds werkenden te straffen. Vier op vijf deeltijdse jobs worden uitgevoerd door vrouwen.

    Stelsels als het overlevingspensioen en het echtscheidingspensioen worden afgebouwd. Dit zijn stelsels waarvan vooral vrouwen de begunstigden zijn. Vaak gaat dit over vrouwen die thuisbleven voor het gezin.

    De pensioenmaatregelen van de Arizonaregering zouden de pensioenkloof tussen vrouwen en mannen doen oplopen tot 42%.

    Jacht op zieken en werklozen

    Ruim een half miljoen werknemers en zelfstandigen in België is langdurig ziek. 54,7% van deze mensen zijn vrouwen. 60% van de langdurige zieken met burn-out, spier- en skeletaandoeningen zijn vrouwen. Dit is te wijten aan het feit dat ze werken in sectoren met veel mentale en fysieke belasting, maar ook aan de dubbele dagtaak van werk en gezin. De Arizonaregering wil een snellere activering van zieken. Dat wil ze doen door herintegratietrajecten dwingender te maken. Maar Arizona investeert niet in werkbaar werk en haalbaardere progressief werksystemen.

    De regering-De Wever maakt een prioriteit van een aanval op de werklozen, met onder meer een snellere degressiviteit en een beperking van de uitkering in de tijd. Er zijn ongeveer evenveel mannen als vrouwen werkloos, onder langdurig werklozen zijn er iets meer vrouwen. Eén van de redenen hiervoor is dat vrouwen meer in precaire arbeidssystemen zitten. Daarnaast is een terugkeer naar de arbeidsmarkt vaak moeilijker door vooroordelen en door de aangepaste rolverdeling in het huishoudelijk werk.

    Abortusrechten en strijd tegen gendergerelateerd geweld naar de koelkast verwezen

    Abortus in België is heden ten dage toegestaan tot 12 weken zwangerschap. Daarbovenop is er de verplichte bedenktijd van vijf dagen en staat abortus nog steeds in het strafwetboek. Ondanks het jarenlange werk van expertisebureaus en populaire steun om abortus te decriminaliseren en de termijn te verlengen, werd het abortusdossier steevast gebruikt als pasmunt voor andere politieke dossiers. Het resultaat was dat er niets veranderde.

    Dat zal wellicht ook nu niet gebeuren.  Het regeerakkoord stelt: “We zetten het maatschappelijk debat rond de vrijwillige zwangerschapsafbreking verder op basis van het rapport van de expertencommissie. Na consensus tussen de meerderheidspartijen, passen wij de huidige abortuswetgeving aan.” De meerderheidspartijen houden er te verschillende standpunten op na om tot een consensus over een verlenging van de abortustermijn te komen. In realiteit betekent dit dus geen wetsaanpassingen.

    Over preventie van gendergerelateerd geweld bevat het regeerakkoord maar één zinnetje. De verdere uitrol van Zorgcentra na Seksueel Geweld is positief, maar het blijft beperkt tot wat eerder al was beslist (drie nieuwe centra) terwijl de noden veel groter zijn.

    De plaats van vrouwen is in de strijd!

    Arizona is een ernstige bedreiging voor de welvaart en het welzijn van iedereen. Vrouwen worden erg hard getroffen door de voorgestelde maatregelen. Diensten en stelsels waar veel vrouwen gebruik van maken dreigen te verdwijnen of worden verder kapot bespaard. Arbeidstijd en -regimes van werkneemsters dreigen te worden verlengd met een steeds grotere flexibiliteit, zonder enige erkenning van de onbetaalde arbeid die zij op zich nemen.

    Strijd tegen deze regering is noodzakelijk om onze rechten en eisen uit de schaduw te halen. Sterke en strijdbare betogingen op 8 maart, de internationale vrouwendag, kunnen onze eisen hoog op de agenda plaatsen. Daarmee versterken we de mobilisatie naar de algemene staking van 31 maart en het actieplan dat hierna noodzakelijk is.

  • Actieplan nodig om Arizona te doen vallen!

    Bij de spoorwegen gaat het er heftig aan toe. Het moet gezegd worden dat de pensioenhervorming voor ons een echte ramp is: met een berekening op basis van de hele loopbaan en de afschaffing van de voorkeursregeling zou het bedrag van onze pensioenen met meer dan 20% worden verlaagd. Voor treinpersoneel (machinisten en conducteurs) zou het einde van de mogelijkheid van vervroegd pensioen voor sommigen betekenen dat ze 12 jaar langer moeten werken! En dan hebben we het nog niet eens over de bedreigingen voor ons statuut, ons ziekenfonds en de toekomst van iedereen die deel uitmaakt van de spoorwegen. Arizona is ook een directe aanval op passagiers, met plannen om bepaalde haltes te schrappen.

    door een treinbegeleider

    Twee kleine onafhankelijke vakbonden, OVS en ASTB, organiseerden met succes een 9-daagse staking tussen eind februari en begin maart. Ze waren er sneller bij dan het front van de traditionele vakbonden ACOD en ACV, die later hun eigen plan aankondigden. Dit bestond uit een paar stakingsdagen per maand tot juli, inclusief data voor intersectorale en interprofessionele acties. Tegen hun achterban, die een nog harder actieplan eiste, antwoordden de leiders van de traditionele vakbonden: “We zitten in een marathon, niet in een sprint!”

    De angst om “te vroeg, te snel, te hard” te staken is legitiem. De regering zou kunnen gokken op een snel verlies van momentum in de sectoren die het meest in de voorste gelederen van de protesten staan, om vervolgens van het begin van de zomer te profiteren om haar ergste hervormingen door te drukken. Het is dus waar dat we een duurzaam plan nodig hebben. Maar dit mag niet gebruikt worden als excuus om de strijd te vertragen of ons te beperken tot het oproepen tot “overleg”. Zelfs als de helft van de maatregelen geschrapt wordt, blijft het Arizona-plan onverteerbaar. Er valt dus niets te onderhandelen!

    Solidariteit opbouwen

    We zijn vastberaden, maar laten we eerlijk zijn: dat is deze regering ook. De Wever en zijn werkgeversvrienden zijn bereid om een paar dagen staking uit te zitten als dat voor hen op de lange termijn meer winst betekent. Een hard, goed doordacht actieplan zal dus essentieel zijn om hen te doen buigen. Het is niet alleen een kwestie van het aantal stakingsdagen opvoeren, maar ook van een solidariteitsbeweging opbouwen met iedereen die Arizona in gevaar brengt.

    We weten allemaal waar rechts mee bezig is: doen alsof de acties gevoerd worden door slechts een “kleine minderheid”, die dan nog zijn “privileges” verdedigt. Werknemers worden tegen elkaar opgezet. De nieuwe minister van Mobiliteit, Jean-Luc Crucke, betreurt het dat bij de spoorwegen “twee kleine vakbonden die 5% van het personeel vertegenwoordigen beslissen om alles te blokkeren”. Maar meneer de minister, als alleen de vakbondsverantwoordelijken zouden staken, zou 99% van de treinen rijden… Als de spoorwegen geblokkeerd zijn, komt dat omdat duizenden spoorwegarbeiders besloten hebben om deel te nemen aan de actie, het is zeker niet beperkt tot 5%!

    Solidariteit is ons beste wapen tegen verdeeldheid. Solidariteit op onze werkplekken, solidariteit tussen sectoren, solidariteit met alle lagen van de bevolking die zullen lijden als Arizona zijn plannen kan uitvoeren.

    Een echt actieplan

    Personeelsbijeenkomsten op de werkvloer zijn essentieel om al onze collega’s te informeren over wat er op het spel staat en om de acties democratisch te bespreken. Deze regering valt onze arbeidsomstandigheden, onze sociale zekerheid, onze pensioenen en onze openbare diensten aan. Maar ze gaat ook degenen die al in de put zaten er nog wat dieper in duwen: alleenstaande ouders, sociale uitkeringstrekkers, minderheden en migranten. De best georganiseerde werknemers zouden solidariteitsacties kunnen opzetten met andere sectoren in de strijd. Bijvoorbeeld door solidariteitsboodschappen te publiceren op sociale netwerken, bezoeken te organiseren aan stakersposten van anderen of door gezamenlijke bijeenkomsten te houden.

    De algemene staking op 31 maart zou op ieders agenda moeten staan. Die actiedag kan een echte krachtmeting worden. Door de hele economie van het land tot stilstand te brengen, door hun winsten aan te vallen, zullen we de enige taal spreken die de machtigen begrijpen. Daarnaast moeten andere acties worden georganiseerd: een staking van de openbare diensten, roterende stakingen, massale deelname aan de internationale vrouwendag op 8 maart, enz. zijn nuttig om de mobilisatie op te bouwen.

    We moeten ook plannen maken voor de periode na 31 maart. We willen niet dezelfde fouten maken als in 2014, toen de vakbondsleiders na een buitengewone mobilisatie geleidelijk de actie lieten varen. Door geduldig een actieplan op te bouwen dat crescendo aangroeit, door zo breed mogelijk te mobiliseren, kunnen we winnen.

    Informeren en organiseren!

    Het informeren en organiseren van collega’s, vrienden en buren is essentieel. De rechtse politici, allerhande ‘experten’ en de traditionele media overspoelen ons dagelijks met leugens en propaganda. Daarop antwoorden we best zo collectief mogelijk. Enkele voorstellen.

    • Wie weet wat de Arizona-maatregelen concreet betekenen, is kwaad. Dat kunnen we stimuleren met informatiekrantjes, zoals de toegankelijke pensioenkranten in gemeenschappelijk vakbondsfront in 2014 en 2018. Uiteraard zijn daar ook digitale varianten van nodig.
    • Met infosessies op elke werkplaats is het mogelijk om collega’s te bereiken en de geplande maatregelen te vertalen naar die werkvloer.
    • Militantenbijeenkomsten per sector en per regio kunnen de temperatuur meten, eisen verfijnen en volgende stappen in het actieplan voorbereiden.
    • Betogingen en stakingsdagen per sector of regio kunnen aangegrepen worden om gerichte campagnes op die sector of regio te voeren.
    • Nationale algemene stakingsacties zijn noodzakelijk, als er niet geluisterd wordt na een eerste 24-urenstaking moet opgebouwd worden naar een sterkere staking die bijvoorbeeld 48 uur kan duren. Tussentijdse acties (zoals acties per sector of regio) kunnen daarnaar opbouwen.
    • Personeelsvergaderingen en een blijvende betrokkenheid zijn nodig. Daarmee kunnen we onze beweging organiseren en antwoorden op de leugenachtige propaganda van het establishment die een versnelling hoger schakelt.
    • Onze zelforganisatie wordt cruciaal. Initiatieven die activisten bijeenbrengen, zoals Commune Colère, versterken dit.
    • Doorheen deze zelforganisatie moeten we het ook durven hebben over welke maatschappij we willen en hoe we een alternatief kunnen afdwingen.

    Een voorbereide beweging is er twee waard…

    Zwakheid zet aan tot agressie. Elke beweging hoedt zich dan ook best voor mogelijke zwakheden in het protest. Drie belangrijke kwesties.

    1/ Bewaren van onze eenheid. Alle mogelijke vormen van verdeeldheid worden gepropageerd. Ambtenaren zouden geprivilegieerd zijn omdat sommigen van hen een pensioen hebben waarmee je een woonzorgcentrum kan betalen. Dat is geen privilege, maar zou een recht voor iedereen moeten zijn. Communautaire tegenstellingen worden terug opgerakeld. Racisme staat altijd hoog op de rechtse agenda. Ook de hele anti-woke campagne is gericht op het zaaien van verdeeldheid. Het zijn geen trans personen die onze pensioenen aanvallen, dat gebeurt door de rijke mannenclub waar Arizona voor staat.

    2/ Een strategie om te winnen. Een losse opeenvolging van acties is geen plan. De kracht van een actieplan zit in het opbouwende karakter: elke actie bouwt op naar een volgende. De waarschuwing dat we een marathon zullen moeten lopen en geen sprint, mag geen excuus zijn om ondertussen vooral ter plaatse te blijven trappelen waardoor de woede tot frustratie en verbittering leidt in plaats van stevige strijd. Ook voor een marathon is er veel en regelmatige training nodig, anders halen we het niet. Het mag ook geen excuus zijn om onduidelijkheid te laten over onze doelstelling: de val van Arizona. Niet in 2029, maar liefst zo snel mogelijk! Wachten op verkiezingen leverde ons nooit iets op, het is door onze eigen acties dat we zaken afdwingen.

    3/ Duidelijkheid over wat we willen. In 2014 groeide de steun voor een vermogensbelasting op de superrijken, maar werd die eis meer en meer vertaald naar een ‘taxshift’. We kregen een taxshift, maar die was niet in ons belang. Duidelijke eisen versterken de beweging en verkleinen de ruimte om ons in de zak te zetten. We komen op voor een echte vermogensbelasting, massale investeringen in publieke diensten, collectieve arbeidsduurvermindering, pensioen op 60, behoud van SWT … We koppelen dat aan de noodzaak van een samenleving waarin de meerderheid van de bevolking echt beslist, ook over wat en hoe er geproduceerd wordt, zodat dit gericht wordt op de noden.

  • Waarom 8 maart voor jongeren een dag van strijd is

    Het discours dat genderstereotypen aanwakkert, gaat gepaard met een radicalisering van jongeren. Dit wordt vaak beïnvloed door politieke en mediafiguren die genderongelijkheid en -discriminatie goedpraten of bagatelliseren. Jongeren zijn de eerste doelwitten van de backlash op sociale netwerken.

    door Laurine (Luik) uit maandblad De Linkse Socialist

    Vooral op TikTok, het meest hippe sociale netwerk van dit moment, heeft de ‘tradwives’-trend veel ruimte ingenomen op onze startpagina’s. Het gaat om huisvrouwen die zichzelf filmen terwijl ze het huishouden doen, koken en voor de kinderen zorgen. Ze vertellen over hun dag op een aantrekkelijke muzikale achtergrond.

    Deze beweging wil jongeren warm maken voor een zogenaamd gezondere, meer ontspannen manier van leven. Daartoe wordt beroep gedaan op pseudo-nostalgie over “hoe het vroeger was”. Helaas is dit niet zo mooi als het ons wil doen geloven. Deze beroemde tradwives zijn anti-feministisch, lgbtqia+foob en anti-abortus. Voor hen maakt feminisme de mentale last van vrouwen alleen maar zwaarder. Alleen door zich te concentreren op het huishouden zouden ze zichzelf kunnen emanciperen.

    Een treffend voorbeeld is dat van influencer Hanéia Maurer. Deze jonge vrouw, die aanvankelijk deelnam aan een reality-tv-programma, besloot naar de Verenigde Staten te verhuizen om “het juiste pad te vinden”, in de sekte van de Mormonen. In haar video’s beweert ze een eenvoudige thuis te hebben gevonden, een terugkeer naar haar wortels, ver weg van de kapitalistische omgeving waarvan ze vervreemd was geraakt. De commentaren onder haar video’s zijn angstaanjagend. Jongeren van vaak 13 of 14 jaar schrijven over het verlangen om hun leven te veranderen en deze eenvoud te ontdekken. Ze benadrukken dat lid zijn van een sekte “zo slecht nog niet is”.

    Tegelijkertijd is de toename van masculinistisch commentaar op platforms net zo zorgwekkend. Met Andrew Tate als boegbeeld promoten veel influencers de mythe van de “alfamannetjes” en de “self made man”, die een kapitalistische en vrouwonvriendelijke levensstijl voorstaan. Deze mannen baseren zich op valse historische feiten om te pleiten voor een terugkeer naar zogenaamde ‘traditionele waarden’ van het gezin waarbij de vrouw onderdanig is. Velen brengen op hun sociale media straatgesprekken, waarbij ze willekeurige vrouwen vragen naar hun ‘body-count’ (aantal seksuele partners), hun gewicht en lichaamsbouw. Wie niet voldoet aan hun criteria van perfectie wordt denigrerend behandeld. Dit fenomeen, dat zijn oorsprong vindt in de Verenigde Staten, wordt steeds populairder onder jonge mannen die op zoek zijn naar een identiteit en zich laten verleiden door influencers.

    De opkomst van deze fenomenen die dominant worden op sociale netwerken, is het bewijs van een zorgwekkende extreemrechtse trend onder de jongere generaties. Deze stromingen, die conservatieve en misogyne idealen voorstaan, promoten het idee dat het kapitalisme een toevluchtsoord kan zijn voor een samenleving die als te complex of vervreemdend wordt beschouwd. De influencers die deze boodschappen uitdragen, verleiden jongeren vaak door hen een vereenvoudigd en geïdealiseerd beeld van een terugkeer naar traditionele rollen voor te houden. Achter deze façade voeden deze boodschappen echter een vernederende visie op vrouwen en dragen ze bij aan de radicalisering van jonge mannen in de richting van waarden van dominantie en onderwerping.

    Tegenover deze ideologische drift is het van vitaal belang om te benadrukken dat de fundamenten van onze samenleving grondig moeten veranderen. 8 maart is een essentiële dag om onze eenheid te tonen tegenover het aanhoudende onrecht en ongelijkheid. Ver weg van de ideologische valstrikken van een kapitalisme dat deze destructieve discoursen voedt, is een diepgaandere sociale transformatie de enige weg naar een werkelijk egalitaire toekomst.

  • Plundering van Oekraïne: VS maakt verbluffende bocht in buitenlands beleid

    De toespraak van de Amerikaanse vicepresident JD Vance op de Veiligheidsconferentie van München was zo schokkend dat de voorzitter tijdens zijn slottoespraak in tranen uitbarstte. Sinds de inauguratie van Trump is er nauwelijks een dag voorbij gegaan waarin er geen gruwelijke nieuwe wending is gegeven aan de relatie van de VS met andere landen.

    Door Walter Chambers (geschreven op 24 februari)

    Trump herhaalde zijn dreigement om het Panamakanaal over te nemen, versterkte zijn aanvallen op Canada en dreigde Groenland te ‘kopen’. In een escalatie van zijn afschuwelijke dreigementen, donderde hij dat Gaza moet worden omgevormd tot een toeristisch centrum, waarbij miljoenen Palestijnen gedwongen zouden worden om naar de buurlanden te vluchten.

    Na de toespraak van Vance in München klaagden de Europese leiders dat de VS niet langer “een bondgenoot” was maar “een tegenstander”. De discussies die het afgelopen jaar achter de schermen in de NAVO en de EU zijn gevoerd over de noodzaak om deze instellingen “Trump-proof” te maken, komen nu naar buiten terwijl de EU-leiders in paniek raken over hoe ze met deze nieuwe dreiging moeten omgaan.

    Deze scherpe koerswijziging van ‘s werelds belangrijkste imperialistische macht zal bij miljoenen mensen een gevoel van diep verraad achterlaten: in Gaza de Palestijnen die lijden onder genocide door het Netanyahu-regime, met de volledige steun van het Westerse imperialisme; en nu ook in Oekraïne, waar de brute Russische imperialistische bezetting tienduizenden doden, miljoenen vluchtelingen en hele steden met de grond gelijk heeft gemaakt.

    Veel commentatoren in de mainstream media beschrijven de aanpak van Trump als “transactioneel”, alsof dit op de een of andere manier gewoon een zakendeal is die gebaseerd is op het aanbieden van een product en het onderhandelen over een prijs. Gezien de meedogenloze zakelijke geschiedenis van Trump zit hier een kern van waarheid in. Maar slechts een klein beetje.

    Veel belangrijker is het feit dat Trump het inhalige Amerikaanse imperialisme vertegenwoordigt, dat in de afgelopen decennia zowel economisch als geopolitiek aanzienlijk is verzwakt. Een gevaarlijke nieuwe concurrent – China – heeft zich aangediend.

    De wanhopige strijd van het Amerikaanse imperialisme om zijn wereldwijde hegemonie te behouden is de drijvende kracht achter dit nieuwe, onstabiele en gevaarlijke buitenlandse beleid. Het wordt aangedreven door de intimiderende persoonlijkheid van Trump, die macht en controle nodig heeft en die macht krijgt door conflicten en angst bij anderen uit te lokken.

    De oppervlakkige analyse van degenen die een jaar geleden beweerden dat “de gebeurtenissen op dramatische wijze de kracht van de consolidatie van de blokken in de Koude Oorlog bevestigen” is compleet achterhaald.

    Het team van Trump heeft de langetermijnbondgenoten van de VS bedreigd en aanbevolen om zich te onderwerpen aan de nieuwe lijn van de VS. Zoals Politico opmerkt: “de EU moet kiezen of het een marionet van de VS wil worden of losbreekt om een eigen koers te varen – en de EU moet snel beslissen.”

    Tegelijkertijd is Trump aan het aanpappen met tegenstanders, waaronder de Wit-Russische president Loekasjenko en, het meest dramatisch, ook met Poetin.

    Typisch voor de tactiek van Trump is zijn dreigement om Gaza te veranderen in de “Rivièra van het Midden-Oosten”. Dit plan om Gaza etnisch te zuiveren werd publiekelijk gesteund door de Amerikaanse gezant voor het Midden-Oosten, Steve Witkoff, die in meer omzichtig commentaar het dreigement rechtvaardigde door te beweren dat het niets nieuws bevatte en anderen dwong om met hun eigen plannen te komen.

    De woede binnen de heersende kringen van de Arabische regimes was nog beheersbaar. Ze probeerden om zich niet openlijk tegen Trump te verzetten, maar moeten tegelijk rekening houden met de stemming van “de straat”, de Arabische massa’s die het verraad van de Palestijnen niet zullen vergeven als de Arabische regimes hun recht op een thuisland opgeven. Onder leiding van Egypte schrapen ze een investeringsfonds bij elkaar om de wederopbouw van Gaza te financieren.

    Wat Trump ook van plan is, zijn dreigementen hebben Netanyahu en de oorlogszuchtige krachten in Israël een hart onder de riem gestoken.

    VS laat schijn van verzet tegen autoritarisme varen

    Nu is de aandacht van Trump gericht op Oekraïne. Nadat hij had opgeschept dat hij de oorlog in Oekraïne “in één dag” zou beëindigen, staat hij onder enige druk om het proces op zijn minst in gang te zetten. Maar dit is niet zijn belangrijkste motivatie. Het Amerikaanse imperialisme onder zijn leiding wil zijn middelen concentreren op de belangrijkste tegenstander, het Chinese imperialisme.

    Terwijl de regering Biden een strategie volgde om allianties op te bouwen om China te bestrijden, is de aanpak van Trump gebaseerd op het geloof dat de VS op zichzelf kan staan, zolang het zijn verplichtingen elders vermindert.

    Tegelijkertijd heeft het karakter van Trump als aasgierkapitalist oog voor de zakelijke mogelijkheden die worden geboden door het heropenen van de Russische markt en het exploiteren van de natuurlijke hulpbronnen van Oekraïne.

    Er is ook een onmiskenbare politieke verwantschap tussen Trump en Poetin – ze zijn allebei autoritair, racistisch, anti-vrouwen en anti-LGBTQ+, ze willen beiden terug naar de ‘familiewaarden’ en maatschappelijke normen van de negentiende eeuw. Ze maken allebei deel uit van de extreemrechtse, ultraconservatieve trend die over de hele wereld groeit.

    Oekraïne past echter niet zo gemakkelijk in deze alliantie. De “Oranje revolutie” in 2004 en vervolgens de Euromaidan in 2014 werden gedreven door het verlangen van Oekraïners om te ontsnappen aan de autoritaire greep van het Kremlin en in plaats daarvan te kijken naar de West-Europese samenleving – die, hoe gebrekkig ook, in hun ogen welvarender, democratischer en vrijer was.

    Tijdens de oorlog is de Oekraïense samenleving minder democratisch geworden en is het belang van vrouwen- en LGBTQ+-rechten afgenomen, maar er is een groot kwalitatief verschil tussen de Oekraïense samenleving en het autoritaire Rusland.

    De affiniteit van Trump met andere autoritaire leiders roept vragen op over hoe hij zal omgaan met Xi Jinping. Op 13 februari kondigde hij aan: “Een van de eerste ontmoetingen die ik wil hebben [is] met president Xi [van] China en met president Poetin van Rusland en ik wil zeggen: ‘laten we ons militaire budget halveren’.”

    Met de komst van Xi naar de 9 mei-viering van de Tweede Wereldoorlog in Moskou, en geruchten dat Trump ook aanwezig zal zijn, speculeren sommige Chinese commentatoren dat dit de deur zal openen naar een nieuw “Jalta” – met als doel het geopolitieke landschap en de verdeling van de wereld in drie “belangengebieden” opnieuw vorm te geven.

    Dit idee was weken geleden nog ondenkbaar, maar de afgelopen dagen hebben aangetoond dat alles denkbaar is geworden. Het is op zijn minst niet uit te sluiten dat Trump zal proberen om wat ‘transactionele’ deals te sluiten met Xi Jinping.

    Komt er een einde aan de oorlog?

    De weg naar het einde van de oorlog is nog lang. Tot nu toe heeft Trump het regime van Poetin een enorme reddingslijn gegeven ten koste van Oekraïne en het recht om vrij van bezetting te leven.

    Er zullen de komende maanden nieuwe wendingen komen, maar één ding is duidelijk. Wat de uiteindelijke uitkomst ook is, zolang het Russische regime blijft zitten en de wereld wordt gedomineerd door de steeds onstabielere en gemilitariseerde inter-imperialistische conflicten, zal het bestaan van Oekraïne als een vrij en onafhankelijk land permanent worden bedreigd.

    Het feit alleen al dat de eerste onderhandelingen tussen de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Rubio plaatsvonden in Saoedi-Arabië zonder Oekraïne zelfs maar uit te nodigen, onderstreept dit.

    Ze sloten af met de afspraak om de diplomatieke betrekkingen tussen de VS en Rusland te herstellen, onderhandelingsteams aan te stellen en mogelijke geopolitieke en economische samenwerking tussen de VS en Rusland te onderzoeken.

    Deze punten werden gevolgd door scherpe verklaringen van de VS dat Oekraïne niet in staat zal zijn om de door Rusland bezette gebieden terug te winnen, terwijl Rusland heeft gezegd dat het nog steeds volledige controle wil over de vier geannexeerde regio’s, en door nieuwe bedreigingen en beledigingen.

    Kapitalistische gieren cirkelen boven Oekraïne

    Terwijl deze gebeurtenissen zich ontvouwden, kopte een krantenkop dat de VS en Rusland “de messen aan het slijpen waren”. Om zijn dreigementen kracht bij te zetten, postte Trump dat Zelensky “beter snel kan handelen of hij heeft geen land meer over”.

    Wat een wijdverspreide schok lijkt te zijn over de brute imperialistische arrogantie van Trump en zijn luitenants, zal op een gegeven moment omslaan in woede. Het zal voor velen in Oekraïne een bittere les zijn dat de imperialistische machten niet alleen onbetrouwbare partners zijn, maar dat het onvermijdelijk is dat ze door het imperialisme worden verraden wanneer de belangen van het imperialisme afwijken van die van de bezette en onderdrukte bevolking.

    Trump stelt voor om de grondstoffen van Oekraïne openlijk te plunderen en eist $500 miljard aan zeldzame aardmetalen en mineralen ter compensatie van de Amerikaanse uitgaven ter ondersteuning van Oekraïne – die in 3 jaar in totaal $122 miljard bedroegen. In een rapport wordt gesuggereerd dat het Witte Huis Zelensky een contract heeft overhandigd waarin de helft van de Oekraïense mineralen en koolwaterstoffen, inclusief de toekomstige productie, ter waarde van triljoenen dollars wordt overhandigd.

    De afgelopen drie jaar hebben de Oekraïners geleerd dat ‘gratis kaas alleen in een muizenval te vinden is’. Aan alle hulp die tot nu toe naar Oekraïne is gestuurd, zijn zware voorwaarden verbonden. De privatisering van landbouwgrond is erdoor gedrukt en in 2024 werd een programma van grootschalige privatiseringen gelanceerd.

    Terwijl de top in Saoedi-Arabië plaatsvond, bracht het IMF een bezoek aan Kiev. In ruil voor een nieuwe lening eist het, naast andere hervormingen, verdere bezuinigingen op de begroting en een vervijfvoudiging van de binnenlandse energieprijzen. En natuurlijk moet de lening worden terugbetaald. Zoals een commentator opmerkte: “Zolang de oorlog voortduurt, hoeven we ons geen zorgen te maken, maar als hij eindigt, dan is er een probleem.”

    In tegenstelling tot Trump verbergen sommige aasgieren, zoals Keir Starmer uit Groot-Brittannië, hun aard achter vriendschap. Zijn ministerie van Buitenlandse Zaken heeft echter onlangs geschreven: “[we moeten] de invasie niet alleen gebruiken als een crisis, maar ook als een kans”. De “kans” die het ziet is de mogelijkheid om te profiteren van de privatisering van de Oekraïense staatsbanken, titaniummijnen en 3500 andere staatsbedrijven die Zelensky van plan is te verkopen.

    Russisch regime verkneukelt zich

    De Russische media berichten met plezier over beweringen van Trump dat Oekraïne de oorlog is begonnen, terwijl Sergei Lavrov, de minister van Buitenlandse Zaken, zijn beweringen opvoert dat “een grote diaspora van miljoenen nazi-collaborateurs zich heeft gevestigd” in Oekraïne, de Baltische Staten, de EU en Canada.

    Het is geen toeval dat het Kremlin bereid is om een deal te sluiten met Trump. De militaire campagne stokt opnieuw, de economie vertoont echte tekenen van stress en de Russische bevolking is de situatie steeds meer beu.

    Recente minimale vorderingen worden overdreven, zowel door het Kremlin om de bevolking te verzekeren van vooruitgang, als door de regering Zelensky om het westen onder druk te zetten om hulp te blijven sturen. De pro-Russische ‘linkerzijde’ gebruikt hyperbool om te beweren dat Rusland in 2024 “zes keer meer grondgebied heeft veroverd dan in 2023. Het enorme voordeel van de mankracht van Rusland en de superioriteit van zijn oorlogseconomie zijn doorslaggevend gebleken in oorlogsvoering.”

    Sinds 2022 is slechts 0,76% van het Oekraïense land in andere handen overgegaan ten koste van meer dan 400.000 Russische troepen. Zelfs bij het hoogste tempo van opmars van vorig jaar zal het Rusland vijf jaar kosten om alleen al de resterende 30% van de vier geannexeerde regio’s te veroveren.

    Tussen een derde en de helft van de tachtig schepen van de Russische Zwarte Zeevloot zijn beschadigd of vernietigd, waaronder een onderzeeër en de kruiser Moskva. De vloot werd gedwongen zich terug te trekken van zijn basis op de Krim naar Rusland zelf. De ‘tijdelijke’ invasie van Oekraïense troepen in de Russische regio Koersk duurt nu al zes maanden.

    Ondanks de hoge bonussen is de aanwerving van nieuwe soldaten niet voldoende om de verliezen te compenseren. Tegelijkertijd hebben fabrieken niet de capaciteit om artillerie, tanks en munitie snel genoeg te leveren om de hoeveelheid die momenteel wordt gebruikt te vervangen. Het “Nationale Reservefonds”, dat in de jaren van hoogconjunctuur enorm is opgebouwd uit olie- en gasinkomsten, is praktisch leeggehaald.

    Het isolement van Rusland, althans tot de vriendschappelijke handdruk van Trump, is ook gegroeid. Voormalige bondgenoten zoals Armenië en de staten van Centraal-Azië en Wit-Rusland hebben afstand genomen. Sinds een toestel van een Azerbeidzjaanse luchtvaartmaatschappij in december werd neergeschoten door Russische raketten, heeft de Azerbeidzjaanse regering zich vijandig opgesteld. En natuurlijk heeft Rusland een zware klap gekregen in Syrië.

    Russische economie stagneert

    De economie staat echt onder druk. 40% van de federale begroting wordt nu gebruikt voor militaire uitgaven, inclusief wapenproductie. Hierdoor blijft er niet alleen minder geld over voor andere sectoren, maar wordt ook de inflatie aangewakkerd die, zelfs officieel, boven de 10% ligt. De prijzen in de winkels stijgen veel sneller. Het Kremlin vreest dat dit tot ontevredenheid kan leiden en oefent daarom druk uit op de centrale bank om de prijsstijgingen te beteugelen door de bankrente te verhogen. Deze bereikte 21% in november, wat leidde tot protest van de industrie, die onder druk werd gezet om krediet op te nemen om de oorlog te financieren en nu hogere rente moet betalen.

    Verdere druk op de economie wordt veroorzaakt door zowel China als India. Na de westerse sancties tegen Russische grondstoffen te hebben uitgebuit om ze goedkoop te kunnen kopen, zeggen ze nu dat ze de Russische ‘grijze vloot’ zullen beperken in het gebruik van hun havens.

    In 2023 werd veel belang gehecht aan de groei van 26% in de handel tussen China en Rusland, grotendeels doordat Chinese bedrijven de plaats innamen van westerse bedrijven die zich terugtrokken uit Rusland. In 2024 groeide de handel echter met minder dan 2% tot 244 miljard dollar, wat na inflatie een daling betekent. In hetzelfde jaar groeide de handel tussen China en de VS met 3,7% tot 688 miljard dollar.

    Na de harde aanpak van de hardliners rond Prigozjin, gevolgd door een zuivering van de generaals, wordt het Kremlin nu geconfronteerd met groeiende ontevredenheid binnen de zakelijke elite. Bovendien blijkt uit de laatste opiniepeiling dat 65% van de bevolking onmiddellijke onderhandelingen wil om de oorlog te beëindigen.

    Aangezien het Kremlin zelf niet langer de mogelijkheid ziet van nieuwe grote overwinningen in Oekraïne, komen de stappen van Trump op het juiste moment, zodat het de oorlog kan beëindigen met het voordeel dat het kan worden voorgesteld als ten minste een gedeeltelijke overwinning. Tegelijkertijd vreest het de nasleep wanneer de echte kosten duidelijk worden.

    De economische reddingslijn die Trump biedt, is dus ook belangrijk. Het derde lid van de Russische delegatie naar Saoedi-Arabië was Kirill Dmitriev, opgeleid aan Stanford en Harvard en een goede vriend van de familie Poetin, die aan het hoofd staat van het Russische fonds voor directe investeringen.

    Hij onthulde dat de gesprekken met de VS ook een mogelijk gezamenlijk olie-exploratieproject in het Noordpoolgebied omvatten. Amerikaanse bedrijven, waaronder Coca-Cola en McDonald’s, zijn al van plan om terug te keren naar Rusland, misschien al in het tweede kwartaal van 2025.

    Oekraïense economie

    De laatste maanden is de situatie in Oekraïne zelf echt veranderd. Om een commentator uit Kiev te parafraseren: in 2022 was er een algemeen enthousiasme en onrealistisch optimisme dat de Russen teruggedrongen konden worden, in 2023 begon het optimisme zich terug te trekken en in 2024 werd het vervangen door strikt realisme, omdat de voortdurende offers aan het front de afgelopen geen significante verandering gaven. Dit is een gevoel dat versneld werd door de inauguratie van Trump.

    De economische situatie heeft niet geholpen. Na de dramatische ineenstorting in het eerste oorlogsjaar was er in 2023 en 2024 sprake van enig herstel. Het totale BBP is 78% van wat het was in 2021. Dit is deels te wijten aan het verlies van productie uit bezette gebieden en een kleinere bevolking.

    Er liggen echter grote problemen in het verschiet. Niet in de laatste plaats is er de grote toename van de staatsschuld, die nu gelijk is aan 100% van het BBP. Als de gevechten stoppen, denkt men dat tussen de 30 en 50% van de mensen die het land verlieten, zullen terugkeren, op zoek naar werk en een huis.

    Zelfs nu geven opiniepeilingen aan dat de overgrote meerderheid vindt dat alle bezette gebieden moeten worden heroverd, maar de afgelopen maanden is het geloof dat dit mogelijk is gedaald. Nu wil de meerderheid onderhandelingen en een einde aan de oorlog, een verandering die is versneld door de verkiezing van Trump. Dit is natuurlijk een algemeen beeld. In de eerste maanden was er een sterk gevoel van eenheid tegen de gemeenschappelijke vijand, maar in toenemende mate is de stemming in verschillende delen van de samenleving gediversifieerd.

    Binnen het leger lijkt er, ondanks berichten over deserties (hoewel nog lang niet zoveel als aan Russische zijde), nog steeds een grimmige vastberadenheid te bestaan om zich te verzetten tegen de voortdurende pogingen van Rusland om op te rukken.

    Maar terwijl het leger meer middelen eist, groeit de weerstand van de maatschappij tegen haar eisen. Dit is het duidelijkst te zien in het groeiende verzet tegen de dienstplicht. Ook de corruptie gaat onverminderd door, ondanks talloze campagnes hiertegen.

    De steun voor Zelensky is gedaald sinds het begin van de oorlog, maar zijn rating is nog steeds veel hoger dan in 2021. In december stond deze op 57%, ondanks de absurde bewering van Trump dat deze was gedaald naar 4%. Na de aanval van Trump steeg het naar 63%. Het valt nog te bezien hoe de politieke scène zal veranderen als er een of andere deal tot stand komt.

    Extreemrechts, georganiseerd in groepen zoals de Rechtse Sector, die bekendheid verwierf na Euromaidan, heeft veel van zijn activisten verloren tijdens de gevechten. Een fakkeltocht in Lviv in december was vele malen kleiner dan voor de oorlog. De pro-Russische sympathieën van extreemrechts in andere landen zullen waarschijnlijk bijdragen aan een verdere ondermijning van de steun.

    Als Oekraïne echter vernederd achterblijft na de vredesonderhandelingen, zal dit nationalistische sentimenten aanwakkeren, mogelijk afgestemd op een pro-EU oriëntatie. Dit wordt niet alleen veroorzaakt door de afwezigheid van een sterke linkerzijde in Oekraïne. De kleine linkse krachten die er wel zijn, hebben zich gebonden aan het westerse – voornamelijk EU-imperialisme.

    De waarschijnlijke contouren van een onderhandelde deal

    Terwijl Trump de spot dreef met Zelensky, was zijn vertegenwoordiger Kit Kellogg in Oekraïne om “te luisteren naar de zorgen van Kiev”. Hij ontmoette Zelensky’s vertegenwoordiger Andrey Yermak die hem vertelde dat het belangrijk was “hoe deze oorlog gestopt moest worden… Oekraïne heeft garanties nodig op het gebied van veiligheid, defensie en economische garanties.”

    Kellogg bleef de hele nacht druk uitoefenen op Zelensky om de eenzijdige overeenkomst te ondertekenen om de helft van de natuurlijke hulpbronnen van het land over te dragen. De arrogante dreigementen en chantage door de VS beginnen erop te lijken dat Oekraïne gewoon een ultimatum krijgt om zich gewonnen te geven. Zonder onderhandelingen.

    In het weekend deden geruchten de ronde dat het Kremlin zelfs binnen enkele dagen de “overwinning” zou kunnen uitroepen. Vermoedelijk zou dit een eenzijdig “staakt-het-vuren” betekenen waarbij de Russen het huidige grondgebied bezetten en de Oekraïners niets te zeggen hebben. Pogingen van de Oekraïners om grondgebied terug te veroveren zullen snel afbrokkelen.

    Zo blijft een deel van Oekraïne bezet door het Russische imperialisme en bouwt het autoritaire reactionaire regime in het Kremlin zijn troepen op voor de volgende aanvalsgolf. Ondertussen blijven de Oekraïners wachten op de volgende invasie. De kosten van de wederopbouw worden geschat op 500 miljard dollar over een periode van 10 jaar. Toch zullen de westerse imperialistische mogendheden compensatie eisen voor de hulp die ze tijdens de oorlog hebben gegeven – door massale privatiseringen, schuldaflossing en regelrechte uitbuiting en diefstal van de natuurlijke hulpbronnen.

    In deze situatie zal ook de hulp van Europa ter discussie komen te staan. Ondanks de mooie woorden over hoe de Europese leiders aan de kant van Oekraïne staan, zoeken ze nu wanhopig uit hoe ze kunnen voorkomen dat hun belangen ondermijnd worden door het agressieve Trumpisme. De Poolse president Duda oefent al druk uit op Zelensky om een “constructieve samenwerking” met Trump aan te gaan.

    De Britse premier Starmer, een van Zelensky’s uitgesproken aanhangers, had een ontmoeting met Trump en was volgens Britse persberichten niet van plan om Trumps aanvallen op Oekraïne ter sprake te brengen uit angst hem van streek te maken. In Duitsland verdubbelde het extreemrechtse AfD, dat openlijk wordt gesteund door Vance, Musk en het Kremlin, zijn stemmen bij de verkiezingen en zal het de volgende regering naar rechts duwen.

    Als er vooruitgang wordt geboekt in de onderhandelingen, wat lijkt af te hangen van Zelensky’s akkoord om de natuurlijke rijkdommen van Oekraïne te verkopen, is het duidelijk dat Oekraïne hoogstens kan hopen op de bevriezing van de huidige frontlinies en een akkoord over “vredestroepen” om toezicht te houden op het proces.

    Net als in 2014 stelt de uitbreiding van het Russische autoritarisme naar bezette gebieden het Kremlin alleen maar in staat om zijn troepen opnieuw op te bouwen en zijn leger te herbewapenen, klaar voor de volgende gelegenheid om de rest van Oekraïne aan te vallen. Trump heeft zelfs gesuggereerd dat Poetin het recht heeft op heel Oekraïne.

    Vredesmachten hebben de laatste jaren geen goede staat van dienst. De manier waarop ze er niet in slaagden om de interetnische conflicten te voorkomen, waaronder het bloedbad in Srebrenica tijdens de oorlogen na het uiteenvallen van Joegoslavië, wordt algemeen erkend. VN-vredeshandhavers keken in 2014 gewoon toe hoe slachtoffers van de oorlog in Darfur werden vermoord, verkracht en geslagen.

    Zelfs in de afgelopen maanden werden Canadese “vredeshandhavers” in de Democratische Republiek Congo teruggetrokken, omdat ze niet in staat waren de gevechten in Goma te voorkomen, en VN “vredeshandhavers” stonden erbij toen de Israëlische defensiemacht Zuid-Libanon aanviel.

    Is er een weg vooruit?

    De afgelopen drie jaar hebben op de meest brute wijze aangetoond dat het een fatale vergissing is om te vertrouwen op deze of gene imperialistische macht om het bestaan van een onafhankelijk Oekraïne te garanderen. Hoewel het westerse imperialisme uit eigenbelang bereid was Oekraïne een tijdlang te helpen, wil het aan het einde van de oorlog compensatie voor de hulp.

    En nu ziet Oekraïne zijn hoop op volledige onafhankelijkheid niet alleen aangevallen door het reactionaire Russische regime, maar ook verpletterd door het Amerikaanse imperialisme. Oekraïne voegt zich bij een lange lijst van landen waarvan de democratie en/of onafhankelijkheid zijn verraden door het westerse imperialisme – Chili, Irak, Jemen, Panama, Palestina, Koerdistan – de lijst is lang.

    Is er een alternatief? Ja. Maar het is niet gemakkelijk. Het imperialisme en kapitalisme vervangen door een democratische socialistische samenleving. Dat kan alleen bereikt worden door organisaties van de arbeidersklasse en onderdrukten op te bouwen met een politiek bewuste en revolutionaire leiding, volledig onafhankelijk van de kapitalistische elite.

    Het is echter een betreurenswaardige waarheid als een koe dat de Oekraïense ervaring met het “socialisme” erg negatief is omwille van het stalinisme. De stalinistische zuiveringen en gedwongen collectivisatie die miljoenen doden eisten, de strijd voor onafhankelijkheid van de ‘socialistische’ Sovjet-Unie en het huidige gebruik van methoden en symbolen door het reactionaire regime van Poetin, zorgen ervoor dat veel Oekraïners socialisme associëren met reactie en nationale onderdrukking.

    Het principiële standpunt van Lenin, Trotski en de bolsjewieken bij het verdedigen van het zelfbeschikkingsrecht van Oekraïne wordt niet alleen vergeten, maar begraven onder het gewicht van stalinistische misdaden en reactionaire verdraaiingen.

    Veel socialisten vallen in deze situatie terug op het herhalen van eerdere fouten en het reciteren mantra’s. Velen hebben illusies verspreid over het imperialisme, sommigen over het Russische en Chinese imperialisme. Anderen prediken dat de enige manier om het imperialisme te verslaan en oorlogen te beëindigen de socialistische revolutie is, zonder enige strategie voor het opbouwen van de organisaties en het winnen van de politieke argumenten die tot een socialistische revolutie kunnen leiden.

    Steun voor socialistische verandering kan alleen worden opgebouwd als socialisten in Oekraïne, net als in de rest van de wereld, zij aan zij werken met de arbeidersbeweging, feministische en LGBTQ+ groepen en campagne voeren voor eisen en een politiek programma dat in de praktijk kan aantonen waarom socialisme nodig is, en hoe het te bereiken.

    Zo’n programma moet beginnen met de volledige erkenning dat Oekraïne het recht op zelfbeschikking heeft en dat alle Russische troepen uit Oekraïne moeten worden teruggetrokken;

    Het moet de huidige ultimatums en chantage door de imperialisten om Oekraïne tot een beslissing te dwingen, volledig verwerpen. Alleen het Oekraïense volk zelf heeft het recht om over het lot van Oekraïne te beslissen, dat moet beslist worden door democratische discussies en stemmingen op de werkplekken, studieplekken en aan de basis van het leger;

    De dreigementen van Trump en zijn eisen om de controle over de natuurlijke hulpbronnen van Oekraïne over te nemen moeten worden afgewezen, evenals de massale privatiseringen, deregulering en prijsstijgingen die het IMF en de Europese Unie eisen om de oorlog te betalen. De schulden van Oekraïne aan internationale instellingen en banken moeten worden kwijtgescholden, het Oekraïense volk hoeft niet te betalen voor de oorlog.

    De natuurlijke hulpbronnen en belangrijke industrieën van Oekraïne moeten genationaliseerd worden onder democratische arbeiderscontrole en gebruikt worden als onderdeel van een democratisch plan om huizen, fabrieken en de infrastructuur van Oekraïne weer op te bouwen. De rijkdom van de oligarchen, Russische en Oekraïense, moet worden gebruikt om dit te financieren.

    De dreiging van nieuwe oorlogen kan alleen worden vermeden als hun hoofdoorzaak, het kapitalisme en het imperialisme, wordt verslagen. De enige kracht die een echt alternatief kan bieden voor het Russische imperialisme is de Russische arbeidersklasse, georganiseerd en politiek bewust als onderdeel van de internationale arbeidersklasse.

    Er moet volledige steun zijn voor de anti-oorlogsbeweging in Rusland, voor de vrijlating van alle politieke gevangenen en voor de opbouw van een sterke arbeidersbeweging die alle onderdrukte lagen verenigt om de heerschappij van de dictatuur van de oligarchen aan te vechten en deze te vervangen door een democratische socialistische samenleving.

    Wij steunen vrede, maar die kan alleen op permanente basis worden bereikt als de oorzaken van oorlog – kapitalisme en imperialisme – worden verslagen. Alleen dan kan er een werkelijk democratische vrede tot stand komen in de regio en in de hele wereld, een vrede die het recht van alle volkeren op zelfbeschikking erkent, hun recht op een eigen onafhankelijke staat erkent, vrij van inmenging en bedreigingen van buitenaf, maar ook de rechten van taalgroepen en etnische minderheden erkent.

    Om deze redenen zijn wij voor maximale eenheid van de werkende klasse van Oekraïne, Rusland en alle landen tegen de heerschappij van de oligarchen in Rusland en de VS, en komen wij in plaats daarvan op voor een internationale federatie van democratische socialistische staten.

  • Stop Arizona en het Trumpisme

    De besparingen van Arizona zijn rampzalig voor vrouwen en minderheden die het nu al moeilijk hebben. De pensioenmaatregelen treffen vrouwen harder. Het opvoeren van de flexibiliteit maakt de combinatie werk-gezin nog moeilijker. Een verlenging van de abortustermijn zit er waarschijnlijk weeral niet in als het van het kernkabinet, dat alleen maar uit mannen bestaat, afhangt.

    door Nicky (Antwerpen) uit de maarteditie van maandblad De Linkse Socialist

    Wel gaan ze voor een hard Trumpistisch migratiebeleid en tegelijkertijd voor meer investeringen in defensie en de oorlogsindustrie. In de VS zet Trump de toon met massale deportaties. Er waren al raids op scholen en bij mensen thuis. Ook in België wil de nieuwe regering het mogelijk maken dat de politie woningen binnendringt als er een vermoeden bestaat dat er mensen zonder papieren verblijven.

    Meteen na zijn inauguratie begon Trump met het afbreken van de rechten van trans personen. Hij verzet zich tegen diversiteits- en inclusiviteitprogramma’s en schrapte anti-discriminatie wetten. De anti-transretoriek en de backlash tegen inclusiviteit en “woke” wordt steeds wijder verspreid. In België richt de regering het vizier op puberteitsremmers.

    De verkiezing van de voor seksueel misbruik veroordeelde Trump, toont dat de anti-#metoo backlash in volle vaart is. In Vlaanderen kan #metoo-figuur Bart De Pauw op veel steun rekenen voor zijn aangekondigde comeback in de entertainmentwereld.

    We moeten verder bouwen op de moed van Gisele Pélicot. We hebben nood aan massale feministische strijd. We moeten de financiële onafhankelijkheid van vrouwen, het recht op abortus, de rechten van trans personen en migranten verdedigen. We moeten consequent aan de kant staan van overlevers van seksueel geweld en de schaamte van kant veranderen.

    Internationale solidariteit

    De Wever en Bouchez zijn de grootste supporters van het koloniale Israëlische regime. De nieuwe minister van Defensie, Theo Francken, heeft zich al uitgesproken voor het verderzetten van wapenhandel met het leger van de zionistische staat. Trump roept intussen op voor het verderzetten van de etnische zuivering van de Gazastrook. Ook in tijden van een zogezegd staakt-het-vuren in Gaza, die door Israël al is geschonden met de dood van meer dan 100 Palestijnen tot gevolg, moeten we ons blijven verzetten tegen het imperialisme en kolonialisme.

    In Oost-Congo is het conflict eind januari een nieuwe gewelddadige fase ingegaan. Enkele jaren geleden zagen we in Iran de beweging onder de slogan ‘Vrouw, leven, vrijheid’. Nu voert het Iraanse regime als reactie de repressie harder op en voert het zwaardere straffen in voor vrouwen die zich niet houden aan de kledingvoorschriften. In Afghanistan mogen vrouwen sinds december 2024 geen medische opleidingen meer volgen, de enige hogere opleidingen die nog beschikbaar waren voor vrouwen. Wij zijn solidair met alle vrouwen wereldwijd die lijden onder imperialisme, kolonialisme en reactionaire regimes.

    Bouw mee aan een socialistisch feministische beweging

    Er wordt op 8 maart niet alleen opgeroepen om te betogen, maar ook om te staken. Door het werk neer te leggen kunnen we economische druk zetten om onze eisen af te dwingen, want zonder ons werk worden er geen winsten gemaakt.

    Echte gelijkheid gaat nooit mogelijk zijn onder een kapitalistisch systeem in dienst van de rijkste 1% die gaan lopen met de winst. Dit terwijl de grote meerderheid van de mensen onder elkaar moet vechten voor kruimels. We moeten het geld halen waar het zit in plaats van ze te laten besparen op onze levensstandaard. Laten we ze raken waar ze het meest voelen, hun portemonnee. Leg op 8 maart het werk neer en kom mee op straat! We zetten de strijd daarna verder op de algemene staking van 31 maart, om ook daar een feministische staking van te maken.

    Wij eisen:

    • verhoog het minimumloon tot € 17/u
    • verkort de werkweek tot 30u zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen en vermindering van de werkdruk
    • voor massale investeringen in de publieke diensten
    • een uitbreiding van de abortuswetgeving en meer toegang tot abortus
    • meer Zorgcentra na Seksueel Geweld en meer preventie
    • Stop menstruatie armoede
    • Weg met de wachtlijsten, investeringen naargelang de noden, onder meer voor trans zorg.

  • Verkrachting op café. Falende justitie, lakse media

    Eind januari besliste de Brusselse correctionele rechtbank om een barman vrij te spreken voor twee feiten van verkrachting in 2021. Het parket had geen straf geëist omdat de man op sociale media het ‘slachtoffer van een lynchpartij’ was en omdat er protestacties hadden plaatsgevonden. De campagne #BalanceTonBar, die aan de basis lag van het protest in 2021, reageerde scherp op de houding van het parket. We publiceren die reactie.

    “Sociale sanctie” als vervanging voor gerechtigheid

    Het argument dat de beklaagde al een “enorme sociale straf” heeft ondergaan als gevolg van berichten op sociale netwerken en mobilisatie is een belediging voor de slachtoffers. Justitie kan de publieke opinie niet vervangen of erop vertrouwen om agressors te “straffen”. Dit soort discours leidt de aandacht af van de criminele feiten naar het “lijden” van de beschuldigde, waardoor de gevolgen voor overlevenden onzichtbaar worden.

    Het bewijs is te vinden in de vele voorbeelden van (al dan niet vermeende) agressors wier openbare of professionele leven volledig onaangetast is gebleven na publieke beschuldigingen.

    Patriarchale justitie en verschillende behandeling van slachtoffers

    De nadruk op het gedrag van de slachtoffers – hun staat van dronkenschap, hun beslissing om door te gaan met feesten – is een flagrant voorbeeld van victim-blaming (‘Het slachtoffer de schuld geven’ is een houding die erin bestaat de slachtoffers van een aanval of onrechtvaardigheid verantwoordelijk te houden voor wat ze ondergingen. Door het slachtoffer de schuld te geven, vermijd je dat je de agressor veroordeelt, die verzachtende omstandigheden krijgt).

    Een kwetsbaar persoon, of die nu onder invloed is van alcohol of drugs, heeft recht op respect voor hun integriteit. Het onvermogen om expliciet toestemming te geven moet voldoende zijn om verkrachting vast te stellen, zonder dat er aanvullend bewijs nodig is.

    Systematisch minimaliseren van geweld

    Het gebruik van termen als “veel minder gruwelijke context” om te verwijzen naar bewezen verkrachtingen toont een zorgwekkende tendens om de ernst van de daden te minimaliseren onder het mom van “omstandigheden”.

    Het maakt geen verschil uit of het geweld plaatsvond in een bar of een privéwoning: een verkrachting is steeds een verkrachting. De suggestie dat dronkenschap of een feestelijke sfeer de verantwoordelijkheid van de agressor vermindert, is een gevaarlijke herinnering aan de mythes die ervoor zorgen dat slachtoffers zich schuldig voelen en agressors goedpraten.

    Falende justitie

    Hoewel we geen voorstander zijn van het huidige gevangenissysteem, is het lage percentage veroordelingen voor gevallen van seksistisch en seksueel geweld zorgwekkend.

    • Slechts 1 op 100 verkrachtingsklachten leidt tot een veroordeling in België: een schokkend cijfer dat de systematische straffeloosheid benadrukt.
    • In 2023 registreerde de Belgische politie gemiddeld 12 verkrachtingen en 13 gevallen van aanranding van de seksuele integriteit per dag.
    • Uit een studie van het Instituut voor Overheidsbeleid blijkt dat 86% van de gevallen van seksueel geweld niet wordt opgevolgd, met een bijzonder hoog percentage voor verkrachtingen: 94%.
    • In 2020 onthulde Amnesty in een studie dat in België volgens officiële cijfers 53% van de zaken zonder opvolging werden geseponeerd. 68% van de mensen is van mening dat dit dreigt bij te dragen aan de straffeloosheid van verkrachters.

    Geminimaliseerde verkrachting is gelegitimeerde verkrachting

    Deze zaak illustreert de nood aan systemische hervorming. Het rechtssysteem moet de ernst van seksueel geweld erkennen en slachtoffers niet langer de schuld geven van de aanrandingen waarvan ze het slachtoffer zijn. Bewegingen zoals #BalanceTonBar spelen als klokkenluiders een cruciale rol in het doorbreken van de omerta.

    Hun bestaan is een vernietigend bewijs van het falen van instellingen om vrouwen en seksuele minderheden te beschermen. We moeten hen steunen, het onderwijs over toestemming versterken en vechten tegen een cultuur die misbruikers nog steeds goedpraat.

  • Dien klacht in tegen Challenge Airlines wegens medeplichtigheid aan de genocide in Gaza

    Sinds oktober 2023 nam LSP, in het kader van het collectief Solidarité Liège-Palestine, deel aan drie acties aan het Israëlische bedrijf Challenge. Deze acties, een combinatie van protest aan Challenge en het verspreiden van flyers onder het personeel, speelden een belangrijke rol in de beslissing van de Waalse regering om de doorvoer van wapens naar Israël te verbieden. Het toont dat we met onze solidariteitsbeweging resultaat kunnen bekomen. De strijd gaat echter door. Het personeel van Challenge kan daar een grote rol in spelen. We steunen de oproep van vredesorganisaties en solidariteitscampagnes om op 5 maart klacht in te dienen tegen Challenge. Hieronder kan je de oproep van Vrede lezen.

    Eerdere acties aan de luchthaven van Bierset

    Actie-oproep voor 5 maart

    Challenge Airlines is een Belgisch-Israëlische luchtvaartmaatschappij die nauw betrokken is bij zowel de export van producten uit Israëlische nederzettingen, als de aanvoer van militaire goederen naar Israël. Het bedrijf opereert vanuit de luchthaven van Bierset in Luik en maakt deel uit van een grotere logistieke keten die het Israëlisch bezettings-, nederzettingen en apartheidsregime ondersteunt. Op die manier draagt het bij aan de onderdrukking en de mensenrechtenschendingen die de Palestijnse bevolking al decennia dagelijks ondergaat.

    Om zijn bezettingsregime in stand te houden, doet Israël een beroep op structureel en reëel geweld, ondersteund door een militaire overmacht die de voortdurende aanvoer van wapens vereist. Israël beschikt over een eigen sterke militaire industrie, maar is tevens erg afhankelijk van de invoer van wapens en munitie, voornamelijk vanuit de Verenigde Staten (dat instaat voor 80% van de Israëlische import van militair materieel).

    Deze militaire goederen in Israël krijgen, is een logistieke opdracht waarin verschillende civiele ondernemingen een rol spelen. Een groot deel van de goederen komt via vervoer over zee, o.a. via de rederijen ZIM en Maersk. (Eind deze week vindt er in Denemarken een internationaal actiekamp plaats tegen Maersk omwille van zijn medeplichtigheid in het Israëlisch bezettingsregime en de genocide in Gaza. Meer info daarover vind je hier.) Ook luchtvervoer staat in voor een substantieel gedeelte van het transport van militair materiaal naar Israël. Het is hier dat Challenge Airlines ten tonele verschijnt.

    Uit een onderzoek van Vredesactie blijkt dat de activiteiten van deze luchtvaartmaatschappij sterk toenamen sinds oktober 2023. Tot in juni 2024, toen de Waalse regering dit uitdrukkelijk verbood, werden militaire goederen -wapenonderdelen en munitie- via het Luikse Bierset doorgevoerd naar Israël. Het absoluut noodzakelijke Waalse verbod op de doorvoer van wapens naar Israël heeft de militaire aanvoerketen echter niet geblokkeerd, enkel verplaatst. Bierset kan niet meer worden gebruikt als doorvoerstopplaats, maar vanuit België blijft Challenge Airlines de aanvoer van wapens organiseren met rechtstreekse vluchten tussen de VS en Israël. Al sinds oktober 2023 worden dergelijke rechtstreekse vluchten veelvuldig ingelegd. Het grootste deel ervan vindt plaats tussen luchtmachtbasissen in de VS en de Nevatim-basis in Israël. Na het verbod op wapendoorvoer namen ook de rechtsreekse vluchten tussen New York en Tel Aviv opvallend toe, wat doet vermoeden dat de wapenaanvoer die eerder via Luik passeerde, nu via deze weg verloopt.

    Challenge Airlines blijft in ieder geval een centrale bijdrage leveren aan het Israëlisch bezettings- en oorlogsgeweld, inclusief de genocidale operatie in Gaza. Het bedrijf is er zich bovendien ten volle van bewust dat de aangevoerde militaire goederen gebruikt worden om mensenrechten te schenden en genocidale oorlogsmisdaden te plegen.

    Genocide, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid staan geboekstaafd in het Belgisch Strafwetboek. Ook “het vervoeren van een werktuig, toestel of voorwerp, met de voorkennis dat het bestemd is voor het plegen van één van deze misdrijven of het plegen ervan vergemakkelijkt”, is strafbaar als een zelfstandig misdrijf. De voorbije en huidige logistieke activiteiten van Challenge Airlines zijn te kwalificeren als medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Aangezien een aanzienlijk deel van de activiteiten van deze luchtvaartmaatschappij wordt georganiseerd en beheerd vanuit België, een aantal van de betrokken vliegtuigen onder Belgische vlag vliegen, en alle vliegtuigen in de vloot van het bedrijf in België worden onderhouden, zijn de Belgische rechtbanken en strafrechtelijke instanties bevoegd om deze misdrijven te onderzoeken, te vervolgen en te stoppen.

    Met dit doel voor ogen wordt op 5 maart 2025 een massale klachtenactie georganiseerd. In de steden Antwerpen, Gent, Brugge, Hasselt, Leuven, Luik, Namen en Brussel kan je op die dag gezamenlijk klacht neerleggen bij de politie tegen de illegale activiteiten van Challenge Airlines. Zo sporen we Belgische rechtbanken aan om de misdrijven van de luchtvaartmaatschappij te onderzoeken en te vervolgen.

    Breng de hier te downloaden ondertekende klacht mee op 5 maart naar de georganiseerde acties in een van de deelnemende steden. (Vergeet je ID-kaart niet mee te nemen). Indien je er niet bij kan zijn die dag, maar toch wil participeren aan de actie, kan je de ingevulde en ondertekende klacht doorsturen naar jo@vredesactie.be (of voor Gent naar bastien@vrede.be). Je kan ook zelf klacht gaan indienen op het politiekantoor van je eigen gemeente (template hier te downloaden).

    Meer informatie vind je op de website van Vredesactie.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping